DIALOG: środowiska wrogie katolicyzmowi zazwyczaj oficjalnie opowiadają się "za dialogiem", "szukaniem kompromisu", w przeciwieństwie do "mściwych" i "posyłających ludzi do piekła" księży. Cel - oskarżenie katolików o fundamentalizm, brak otwarcia na rozmowy i kompromis.
--------------------------------------------------------------------------------
Kościół zrywa dialog, jest mu niechętny
Mówmy o tym co nas łączy. Koncentrujmy się na pozytywach, a nie na tym co nas dzieli
--------------------------------------------------------------------------------
Kościół zrywa dialog, jest mu niechętny. Propagandowy dialog wprowadza sytuację przymusowego agnostycyzmu. Katolik, przystępując do dyskusji, musi zawiesić niejako swoje poglądy. Dialog z marksistami czy liberałami wymaga wysłuchania w skupieniu bzdur marksistowskich bądź liberalnych i, jeśli argumenty będą dostatecznie silne, zgodzić się z nimi. Takie są zasady dialogu!
Dialog to swoista sztuka oszukiwania. Nowy rodzaj walki - już nie na miecze, lecz na słowa. Wygrywa ten, kto lepiej potrafi stosować sofistykę kosztem prawdy. Konserwatysta i katolik stojący na gruncie zasad ma ciągłe skrupuły co do stosowania tej metody walki. To wahanie powoduje, że na ogół zostaje o krok w tyle i przegrywa z sofistyką (dialogiem) przeciwników.
Być zwolennikiem dialogu, to wcale nie oznacza być zwolennikiem prawdy. Można mówić o przeciwieństwie dialog - prawda. Gdy - jak ktoś słusznie zauważył - zwolennicy dialogu odkryją prawdę, dialog stanie się zbędny. Wyznawcom dialogu nie zależy więc na prawdzie, ale na ciągłym dialogowaniu.
Zwolennik demoliberalnej koncepcji dialogu wpada w zabawną panikę, zapytany, czy także prowadziłby dialog z mordercą i złodziejem? Można też zapytać, czy da się prowadzić dialog z notorycznym kłamcą i oszustem, gdy każde wypracowanie kompromisu może być jedynie formą grania na czas oszusta i zawsze w tle możemy się spodziewać podstępu.
Nie oznacza to, że każda forma prowadzenia dialogu jest zła - wręcz przeciwnie. Dialog rozumiany jako rozmowa prowadząca do wymiany poglądów jest zjawiskiem pożytecznym. Tutaj mówimy jednak o pewnym specyficznym chwycie środowisk nieprzychylnych katolicyzmowi, wykorzystujących dla swoich celów pojęcie dialogu.
--------------------------------------------------------------------------------
Mówmy o tym co nas łączy. Koncentrujmy się na pozytywach, a nie na tym co nas dzieli. Ostatnio w ramach mody na dialog, propagandziści każą wszystkim koncentrować się na tym co łączy, a nie dzieli. Na pierwszy rzut oka jest to pogląd słuszny, ale głębsze zastanowienie się nad nim stwarza pewne obawy. Nie rozmawiając z protestantami o tym co nas dzieli: Eucharystii, Maryi i nieomylności Papieża, w gruncie rzeczy rozmawiamy tylko o protestantyzmie. Katolicyzm bez tych elementów przypomina bowim protestantyzm. Rozmawiając z demoliberałami "o tym co nas łączy", rozmawiamy o "tolerancji", miłosierdziu dla nosicieli AIDS itp., czyli praktycznie powtarzamy jak papugi główne klisze ich propagandy.
"Koncentrujmy się na pozytywach we wzajemnych kontaktach". Absurdalność takiego powiedzenia widać na pewnym anatomicznym przykładzie. Jeżeli serce, żołądek, wątroba, jelita, płuca, gardło są chore, a jedynie ręce i nogi zdrowe, to czy mamy koncentrować się na tych zdrowych częściach ciała, dyskretnie lekceważąc postępującą śmiertelną chorobę narządów wewnętrznych? Taka "koncentracja na pozytywach" prowadzi do zgonu.