Stabilizacja gruntów do celów drogowych
Wyróżnia się dwa typy ulepszania gruntów:
Modyfikację, czyli wstępne ulepszenie gruntu spoistego, zmierzające do poprawy urabialności, zwiększenia stopnia rozdrobnienia, obniżenia wilgotności naturalnej i aktywacji powierzchni cząstek gruntowych. Stosuje się do tego celu:
wapno hydratyzowane Ca(OH)2,
wapno palone mielone CaO
aktywne popioły lotne z węgla brunatnego (CaO > 7%).
Stabilizację, czyli właściwy proces ulepszania, przekształcający grunt sypki lub spoisty w konstrukcyjny materiał drogowy, odznaczający się odpowiednią nośnością oraz odpornością na działania wody i mrozu. Stabilizacja gruntów może mieć charakter:
fizyczny, polegający na poprawie jego zagęszczalności i zmniejszenia wrażliwości na warunki atmosferyczne (stabilizacja mechaniczna)
fizykochemiczny, w którym istotną rolę odgrywają pewne zjawiska powierzchniowe, jak oddziaływania elektrostatyczne, adhezja, sorpcja, wiązania wodorowe, występujące na powierzchni kontaktu ziarn lub cząstek gruntowych z materiałem wiążącym (stabilizacja lepiszczami bitumicznymi, modyfikacja wapnem lub aktywnymi popiołami lotnymi)
chemiczny, prowadzący do powstania w gruncie trwałego szkieletu nośnego na skutek procesu wiązania spoiw z drobnymi frakcjami gruntowymi. Sztywny szkielet nadający mieszance znaczną nośność wypełniony jest niezwiązanymi spoiwem cząstkami gruntowymi, które pełnia równocześnie rolę amortyzatorów sił zewnętrznych działających na szkielet nośny i zmniejszają ogólną sztywność układu (stabilizacja cementem, a także wapnem i aktywnymi popiołami lotnymi, przy dodaniu takiej ilości spoiwa, aby umożliwić procesy wiązania.