Ustawa o zarządzaniu kryzysowym 26.04.2007
Zarządzanie kryzysowe działalność organów administracji publicznej, które należy do elementów bezpieczeństwa narodowego. Jej cel to zapobieganie kryzysom a także przygotowanie na przejmowaniu kontroli nad sytuacjami.
Ustawa o zarządzaniu kryzysowym posługuje się pojęciem INFRASTRUKTURY KRYTYCZNEJ. Są to systemy w raz z powiązanymi z nimi obiektami służące utrzymaniu bezpieczeństwa państwa i obywateli.
Systemy infrastruktury krytycznej obejmują:
Zaopatrzenie w energie, paliwa
Łączność i sieć teleinformatyczną
Zaopatrzenie w żywność i wodę
Ochrona zdrowia
Transport i komunikacja
Ustawa przewiduje zadania planowania cywilnego i przewidują tworzenia planów kryzysowo-zarządzających, uruchamiania struktur w kryzysowych sytuacjach, monitorowania zagrożeń.
Do planów zagrożeń kryzysowych należą dwa plany:
Krajowy plan zarządzania
Plany wojewódzkie, powiatowe i gminne
Plan składa się z trzech zasadniczych elementów:
Plan główny
Zespołu działań na wypadek kryzysowych sytuacji
Z załączników do planu głównego
Na potrzeby planów są tworzone raporty o zagrożeniach bezpieczeństwa. Raporty sporządzają poszczególni ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz wojewodowie. Spójność nad przygotowaniem raportu ma zapewnić dyrektor Rządowego Centrum Bezpieczeństwa, a w zakresie zagrożeń terroryzmem szef ABW. Raport jest przyjmowany przez Radę Ministrów w formie uchwały. W drodze uchwały Rada Ministrów przyjmuje także Narodowy Program Ochrony Infrastruktury Krytycznej.
Zarządzanie kryzysowe na terenie RP sprawuje Rada Ministrów. W tym celu przy Radzie jest tworzony Rządowy Zespół Zarządzania Kryzysowego. Jego skład to: Premier, Minister Obrony Narodowej, Minister Spraw Zagranicznych i Koordynator Służb Specjalnych.
Ustawa przewiduje również utworzenie tzw. Rządowego Centrum Bezpieczeństwa, którą stanowi państwową jednostkę budżetową pod kontrolą Premiera.
Prawo administracyjne (ćwiczenia), 13.10.2010
1