Politechnika Gdańska Katedra Geodezji
WIL Rok akademicki 2002/03
Ćwiczenie nr 2
Sprawdzenie Teodolitu
Sekcja nr 14 Sulkowski Daniel
Ustawienie teodolitu nad punktem
Trzymając rękoma za dwie nogi statywu i jednocześnie spoglądając przez okular pionownika optycznego tzn. przesuwamy głowicę instrumentu, ażeby w polu widzenia pionownika pojawił się znak punktu. Następnie naprowadzamy centem pionownika optycznego dokładnie na punkt za pomocą wybranych śrub poziomujących spodarki. Dokonujemy poziomowania libelli pudełkowej korzystając z nóg statywu, które odpowiednio wsuwamy lub wysuwamy w jego prowadnicach. Dokonujemy dokładnego poziomowania teodolitu korzystając z libelli rurkowej. Ustawiamy libelle rurkowa równolegle do dowolnie wybranych dwóch śrub ustawczych i doprowadzamy pęcherzyk libelli do górowania. Następnie obracamy o 90° i usuwamy wychylenie libelli za pomocą trzeciej śruby. Wyżej wymienione czynności powtarzamy kilkakrotnie do momentu, kiedy libella w obu położeniach będzie w pionie.
Błąd indeksu
Błąd indeksu inaczej zwany błędem koła pionowego określamy poprzez odczyt kąta przy położeniu koła z lewej strony (α1), a następnie przy położeniu koła z prawej strony (α2). Polega to na tym, że odczytujemy pomiar α1, następnie obracamy lunetę przez zenit, a teodolit o 180o, i dokonujemy odczytu. Jeżeli błąd indeksy wynosi zero to zachodzi równość
α1+α2=360o(400g)
Jeżeli istnieje błąd indeksu to wtedy:
400-(α1+α2) = 2i i - błąd indeksu
Nasze pomiary to:
α1=92,12
α2=307,59
α1+α2=399,71
Więc nasz podwójny błąd indeksu wynosi 2i= 28c , czyli i = 14c
Czyli rzeczywiste odczyty to
α1=92,26
α2=307,74
Eliminacja błędu-za pomocą leniwki kolimacyjnej przesuwa się wskaźnik odczytowy koła pionowego na odczyt rzeczywisty, wychylenie bańki libelli kolimacyjnej usuwa się jej śrubkami korekcyjnymi.
Pomiar kątów poziomych ·
Po ustawieniu teodolitu nad punktem i jego spoziomowaniu przystępujemy do pomiarów kąta. Celujemy w I położeniu lunety (koło pionowe z lewej strony) najpierw na lewe, a następnie na prawe ramię kąta, odczytując każdorazowo wartość kierunku za pomocą mikroskopu. Dokonujemy tzn. przerzucenia lunety przez zenit i w drugim położeniu lunety (koło pionowe po prawej) powtarzamy obserwację obu kierunków (lewego i prawego), ale w odwrotnej kolejności tzn najpierw celujemy na punkt prawy. Zapisujemy odczyty w dzienniku pomiarów kątów, wyznaczmy średnią odczytów kierunków, z I i II położenia lunety, których różnica daje wartość mierzonego kąta.
Modyfikacją metody jest wykorzystanie możliwości ustawienia na kierunku lewym dokładnie odczytu 0g- wtedy odczyt na drugim kierunku jest praktycznie wartością mierzonego kąta.
Nr ciągu poligonowego |
Bok |
Ilość |
Reszta |
Średnia długość z pomiaru m |
Poczyl.ter. |
Temp. |
Poprawka na zwisanie |
Suma poprawek |
Długość boku zreduko-wana |
UWAGI |
|||||
|
od |
do |
łat |
taśm |
|
|
° |
długość odcinka |
poprawka |
°C |
poprawka |
|
|
|
|
|
punktu |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
1 |
2 |
3 |
4 |
5 |
6 |
7 |
8 |
9 |
10 |
11 |
12 |
13 |
14 |
15 |
16 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Przymiar Nr ............ |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Długość |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Przy temp. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Stan atm. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Rodzaj terenu |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
p |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Data pomiaru: |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Pomierzył: |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|