15.Opisz optymalne warunki do hodowli grzybów.
Metody hodowli grzybów:
-podłoża płynne, stałe: Sabourauda (glukoza/maltoza, pepton, agar?), Czapka, agar z brzeczką (pepton, agar, brzeczka)
-mikrohodowle: zakłada się je na szkiełkach podstawowych powleczonych cienką warstwą agaru. Oceniane są w mikroskopie z ciemnym polem widzenia, umożliwiają różnicowanie faz rozwojowych grzyba.
Czas trwania hodowli: 2-3 dni drożdżaki i pleśnie. Grzyby dimorficzne, dermatofity 3 tygodnie lub dłużej.
Posiewy inkubuje sie przez dobe w temperaturze 37 °C, a następnie przenosi do temperatury 20-25 °C
29.Omów rolę szeregu cukrowego w diagnostyce drobnoustrojów chorobotwórczych (???).
W szeregu cukrowym stosuje się wode peptonową z dodatkiem 1% odpowiedniego cukru. W probówce umiszcza się rurkę Durham. Wskaźnikiem jest błękit metylowy. Jeżeli drobnoustrój chorobotwórczy metabolizuje dany cukier, barwa podłoża zmienia się na żółtą. Rurka Durham pozwala stwierdzić , czy fermentacja przebiega z wytworzeniem gazu czy bez.
33.Metody hodowli bakterii beztlenowych.
Bezwzględne beztlenowce:Wzrost drobnoustrojów beztlenowych możliwy jest jedynie w środowisku, z którego usunięto tlen. Są one niezdolne do wykorzystywania tlenu, jako ostatecznego akceptora wodoru. Beztlenowce nie posiadaja układu cytochromów i oksydazy cytochromowej, nie syntetyzuja katalazy i peroksydazy, dlatego nie potrafia rozkładać wody utlenionej. Prawdopodobnie są też pozbawione dysmutazy nadtlenkowej. Nawet niewielkie ilości tlenu hamują ich wzrost. Energię czerpią na drodze beztlenowej, grzie końcowym akceptorem elektronów są związki nieorganiczne inne niz tlen
Względne beztlenowce: rosna przy niewielkich ilościach tlenu, mają one katalazę i układ cytochromów. Czerpią energię w formie oddychania beztlenowego. W tej grupie jest wiele bakterii chorobotwórczych.
Metody hodowli bakterii beztlenowych:
1.Metody fizyczne i fizyko-chemiczne
a)usunięcie tlenu pożywki poprzez gotowanie a nastepnie szybkie ochładzanie w strumieniu zimnej wody. Po dokonaniu posiewu powierzchnię pożywki pokrywa się warstwą jałowej parafiny ciekłej
b)dodanie do pożywki bulionowej kawałków mięsa, wątroby (podłoże Tarozziego-Wrzoska) lub waty, którem absorbuja tlen, a następnie pokrycie powierzchni parafiną
c)hodowla w tzw. słupku agarowym, gdzie materiał posiewa się pipetą na dno probówki przed zestaleniem się podłoża, powierzchnię pokrywa parafiną
d)hodowla w płynnym podłożu tioglikolanowym (kwas tioglikolanowy obniża potencjał Osydo-redukcyjny)
e)hodowla przy użyciu anaerostatów, czyli metalowych naczyń zamykanych hermetycznie i zaopatrzonych w manometr próżniowy oraz boczny ekran, który łączy się z pompą próżniową. Usunięte powietrze zastępuje się mieszanka gazów obojętnych: azotem, wdorem lub dwutlenkiem węgla, w różnym składzie procentowym. Skład gazowy ustala się indywidualnie dla różnych gatunków drobnoustrojów.
f)system Gener-bag: łatwy w obsłudze zestaw składający się z plastikowego woreczka, który można szczelnie zamknąć oraz generatora zawierającego mieszaninę związków żelaza, kwasu cytrynowego oraz dwuwęglanu sodu. Po dodaniu 3 ml wody i umieszczeniu generatora w torebce, dochodzi do szybkiej absorpcji tlenu i wydzielania dwutlenku węgla, prze co wewnątrz torebki uzyskuje się warunki beztlenowe. W torebkach umieszcza się np. płytki z wysianym materiałem i po szczelnym zamknięciu inkubuje przez odpowiedni czas
g)w laboratoriach zajmujących się diagnostyką beztlenowców stosuje się metodę wg Wirginie Anaerobie Laboratory(VAL) oraz tzw. komory z rękawicami gumowymi.
2.Metody chemiczne:
Warunki beztlenowe usyskuje się po związaniu tlenu przez kwas pirogalowy w środowisku zasadowym. Hodowle przeprowadza się w anaerostatach lub eksykatorach próżniowych.
3.Metody biologiczne:
Na połowie płytki agarowej wysiewa się badany materiał, na drugiej połowie posiany jest drobnoustrój bezwzględnie tlenowy np. Serratia marcescens. Płytke uszczelnia się parafiną stałą lub zalepia plasteliną (tzw. płytka Fórtnera)
Zasady diagnostyki beztlenowców:
1.Odpowiednie popranie i szybkie przesłanie materiałów do laboratorium (pojemniki transportowe)
2.posiew na podłoża pod osłoną gazu obojętnego lub przy krótkotrwałej ekspozycji na działanie powietrza.
3.Użycie podłóż świeżo przygotowanych lub przechowywanych warunkach beztlenowych
4.Inkubacja w mieszaninie gazów obojętnych przez odpowiedni okres
5.Kontrola warunków beztlenowych
6.Jednoczesna kontrola wzrostu badanych drobnoustrojów w warunkach tlenowych
7.Odtlenienien używanych gazów technicznych przez zastosowanie filtrów
8.Przyjęcie w miare prostego systemu identyfikacji (gotowe zestawy diagnostyczne)
40.Metody diagnostyczne u prątków zapalenia płuc.
Badania diagnostyczne maja na celu:
-wykrycie prątków w badanym materiale
-identyfikacja wyhodowanego szczepu
-określenie jego lekowrażliwości
Materiał do badań
-plwocina
-wymaz z gardła, krtani
-popłuczyny żołądkowe
-popłuczyny oskrzelowe
Diagnostyka opiera się na:
1. Przygotowaniu materiału diagnostycznego (homogenizacja, flokulacja, fotacja)
2.Badanie mikroskopowe pobranego materiału
-metoda pośrednia
-metoda fluorescencyjna
3.Posiew materiału na podłoża
4.Testy biochemiczne
-test Bogena
-test niacynowy
5. Próby biologiczne
6.Oznaczenie wrażliwości prątków na tuberkulostatyki.
-metoda absolutnych stężeń
-metoda wskaźnika
-metod proporcji
43. Podział bakterii ze względu na wymagania życiowe.
Podział bakterii ze względu na źródło węgla:
1.Autotrofy
2.Heterotrofy
•prototrofy(jeden zw. org.)
•auksotrofy(więcej niż jeden)
Podział bakterii ze względu na donor wodoru
1.organotrofy
2.litotrofy
Podział bakterii ze względu na źródło energii
1.fototrofy
2.chemotrofy
Podział bakterii ze względu na zapotrzebowanie na tlen:
1.Bezwzględne tlenowce
2.Względne beztlenowce
3.Bezwzględne beztlenowce
4.Mikroaerofile
Podział bakterii ze względu na zapotrzebowanie na temperaturę:
psychrofile- min. 0°C , opt. 15°C, maks. 30°C
mezofile - min. 10°C , opt. 30-37°C , maks. 45°C (głównie drobnoustroje chorobotwórcze)
termofile - min. 40°C , opt. 52°C, maks.70°C
Podział bakterii ze względu na pH:
1.acydofile pH ok. 3
2.neutrofile pH 6 -8
3.zasadofile pH ok. 10
44. Zasady diagnostyki bakteriologicznej.
1.Właściwe pobranie materiału i dokładne wypełnienie skierowania do laboratorium
2.Wstępna ocena- barwione preparaty mikroskopowe
3.Hodowla
4.Identyfikacja- cechy fenotypowe; określenie cech biochemicznych; określenie swoistych antygenów
5.Określenie wrażliwości bakterii na leki ( antybiogram)- metody podane poniżej
6.Diagnostyka serologiczna- stosuje się przy zakażeniu bakteriami których hodowla jest niemożliwa
7.Metody molekularne- analiza stuktury i właściwości kw. Nukleinowych