Okres romantyzmu to w literaturze czas „burzy i naporu”. To wtedy tworzą tacy pisarze i poeci, jak: Byron, Goethe, Schiller, Hugo, Puszkin, a w Polsce Mickiewicz, Słowacki i Krasiński. Bohater romantyczny kreowany jest przez twórców na nieszczęśliwie zakochanego mężczyznę, przesadnie uczuciowego i nastawionego pesymistycznie do świata, przeciwko któremu wciąż się buntuje. Właśnie takimi bohaterami są: Werter z „Cierpień młodego Wertera” J. W. Goethego, Gustaw - Konrad z „Dziadów” A. Mickiewicza i Kordian z „Kordiana” J. Słowackiego. Polscy twórcy w swoje postacie wpletli dodatkowo motyw walki o niepodległość ojczyzny.

Schemat polskiego bohatera romantycznego przedstawia się w następujący sposób: młodość (nieszczęśliwa miłość, „ból istnienia”), samobójstwo, duchowa przemiana, dorosłość (etap publiczny, walka o wyzwolenie).

Pierwszy etap, czyli młodość, wzorowane były na postaci Wertera, ale reszta zawierała negację jego postawy. W polskim dramacie romantycznym, bohater porzucał zagadnienia prywatne dla dobra kraju. Goethe(Cierpienia młodego Wertera) mógł wykreować więc postać, która w pełni poświęciła się miłości, ponieważ to nie on, ale Mickiewicz i Słowacki, żyli w kraju, który próbował odzyskać niepodległość.

---