ZATWIERDZAM Wrocław, ....................

Kierownik kursu

................................

ZEZWALAM NA PONOWNE WYKORZYSTANIE
DATA
PODPIS

P L A N - K O N S P E K T

do przeprowadzenia zajęć z podstaw dowodzenia z grupą podchorążych SPR.

TEMAT 1/5 Przygotowanie systemu ognia i kierowanie ogniem drużyny w obronie

CEL : W wyniku opanowania treści tematu pchor. potrafi:

1. Dokonać oceny sytuacji pod względem przygotowania systemu ognia drużyny oraz podjąć decyzję i określić zamiar własnego działania;

2. Postawić rozkaz bojowy dla podwładnych i zorganizować współdziałanie ogniowe;

3. Umieć kierować ogniem drużyny w obronie.

METODA : ćwiczenie grupowe z przejściem do praktycznego wykonania

CZAS : 4 x 40'

MIEJSCE : pas taktyczny

ZAGADNIENIA SZKOLENIOWE:

1. Przedstawienie sposobu wykonania zadania drużyny zmechanizowanej w obronie;

2. Postawienie zadań przez dowódcę drużyny;

3. Kierowanie ogniem drużyny zmechanizowanej w obronie.

LITERATURA : „Regulamin działań taktycznych wojsk zmechanizowanych i pancernych (batalion - kompania).”

„Instrukcja kierowania ogniem pododdziałów zmechanizowanych i czołgów w walce”

„Organizacja i kierowanie ogniem batalionu piechoty i czołgów w walce”

„Metodyka szkolenia ogniowego pododdziałów piechoty”

„Program strzelań pododdziałów piechoty”

Zagadnienie 1. Przedstawienie sposobu wykonania zadania drużyny zmechanizowanej w obronie

Przygotowanie systemu ognia jest integralnym i nieodłącznym elementem planowania i przygotowania walki, polegającym na stworzeniu warunków i racjonalnym wykorzystaniu pod względem ogniowym posiadanych sił i środków. Proces ten realizowany jest podczas oceny sytuacji, podejmowania decyzji, prowadzenia rekonesansu, stawiania zadań bojowych, organizacji współdziałania oraz zabezpieczenia bojowego i logistycznego walki.

Celem przygotowania systemu ognia jest przede wszystkim stworzenie warunków do efektywnego wykorzystania wszystkich środków ogniowych w walce. Jest on podstawowym obowiązkiem dowódcy każdego szczebla dowodzenia. Polega on na zorganizowanym i umiejętnym podziale zadań ogniowych między podległe pododdziały oraz środki ogniowe odpowiednio do podjętego zamiaru walki oraz zapewnienia ścisłego współdziałania między nimi.

Przygotowanie systemu ognia polega na przygotowaniu do walki pod względem ogniowym pododdziału, podwładnych dowódców oraz na osobistym przygotowaniu dowódcy pododdziału.

Przygotowanie systemu ognia ma na celu jak najlepsze przygotowanie do wykonania zadań podczas walki. Czynności i prace wchodzące w zakres organizacji systemu ognia wykonuje dowódca pododdziału w czasie przygotowania walki pododdziału i obejmuje:

• Zorganizowanie obserwacji;

• Ocenę terenu z punktu widzenia skuteczności ognia;

• Wybór i przygotowanie stanowisk ogniowych;

• Postawienie zadań ogniowych;

• Zorganizowanie współdziałania ogniowego;

• Przygotowanie danych do strzelania;

• Przygotowanie amunicji;

• Opracowanie dokumentów.

Przygotowanie systemu ognia w obronie polega na:

• Utworzeniu strefy ognia przeciwpancernych pocisków kierowanych, czołgów, wozów bojowych piechoty i ciągłego wielowarstwowego ognia pozostałych środków ogniowych pododdziału przed przednią linią obrony, w lukach, na skrzydłach oraz w głębi obrony;

• Zaplanowaniu odcinków ognia ześrodkowanego;

• Przygotowaniu manewrów ogniem, zwłaszcza przeciwpancernym na zagrożone kierunki.

System ognia broniących się pododdziałów powinien zapewniać narastanie jego siły i natężenia w miarę zbliżania się przeciwnika do przedniej linii obrony.

Do podstawowych zadań systemu ognia w obronie należą:

• Odparcie ataków czołgów, BWP i TO przed przednią linią obrony;

• Szybkie przeniesienie wysiłku broniących się środków ogniowych z jednego kierunku na inny;

• Wsparcie ogniowe pododdziałów wychodzących do kontrataku;

• Niszczenie środków napadu powietrznego;

Dodatkowo

• Osłona zapór inżynieryjnych;

• Dezorganizacja dowodzenia;

• Zwalczanie sił i środków rozpoznania;

• Osłona luk i otwartych skrzydeł broniących się pododdziałów.

Przygotowując system ognia dowódca pododdziału powinien określić:

• Prawdopodobne kierunki działania przeciwnika oraz miejsca rozmieszczenia jego zasadniczych środków ogniowych;

• Dozory ustalone przez przełożonego oraz w miarę potrzeby wyznaczyć dodatkowe;

• Odległości do dozorów, charakterystycznych przedmiotów i rubieży terenowych znajdujących się w pasie ognia pododdziału;

• Pola zakryte utrudniające lub uniemożliwiające prowadzenie ognia;

• Sposób oczyszczenia pasa obserwacji i sektorów ostrzału;

• Zadania ogniowe dla podwładnych;

• Sposób powiązania systemu ognia z zaporami inżynieryjnymi i naturalnymi przeszkodami terenowymi;

• Sposób osłony luk i skrzydeł;

• Sposób przygotowania broni do prowadzenia ognia w warunkach ograniczonej widoczności.

Przygotowanie systemu ognia w obronie polega na:

• Odpowiednim (skrytym) rozmieszczeniu środków ogniowych w terenie;

• Tworzeniu ciągłej strefy ognia wszystkich rodzajów broni przed przednią linią obrony i na skrzydłach;

• Udziale w ześrodkowaniu ognia przełożonego na zagrożonych kierunkach (zasadniczych elementach ugrupowania bojowego przeciwnika);

• Zorganizowaniu współdziałania ogniowego wewnątrz pododdziału i z sąsiadami;

• Powiązaniu systemu ognia z systemem zapór inżynieryjnych i naturalnymi przeszkodami terenowymi;

• Zapewnieniu gotowości wszystkich środków ogniowych do prowadzenia ognia zarówno w dzień jak i w nocy;

• Utrzymywaniu ciągłej gotowości do natychmiastowego wykonania manewru ogniem oraz siłami i środkami ogniowymi.

Pracę w zakresie przygotowania systemu ognia dowódca pododdziału rozpoczyna z chwilą otrzymania zadania bojowego lub z własnej inicjatywy i wykonuje ją bezpośrednio w terenie. Gdy warunki na to nie pozwalają - na podstawie mapy, makiety terenu lub szkicu. W każdej jednak sytuacji powinien on dążyć do sprecyzowania podwładnym zadań ogniowych w terenie

ETAP DZIAŁANIA^1	CZYNNOŚCI DOWÓDCY PODODZIAŁU	UWAGI
USTALENIE POŁOŻENIA
	Wstępna analiza zadania Wstępna ocena terenu Kalkulacja czasu Wydaje zadania przygotowawcze^2 Może przeprowadzić wstępną kontrolę pododdziałów Może sprawdzić stopień znajomości treści zadań przygotowawczych	Dowódca drużyn zawsze przeprowadzają wstępną kontrolę w tym etapie
PLANOWANIE
Ocena sytuacji Analiza zadania Ocena czynników wpływających na wykonanie zadania i wypracowanie wariantów działania Rozważenie wariantów działania Porównanie wariantów działania Podjęcie decyzji i zamiaru działania Opracowanie planu działania Opracowanie rozkazu bojowego	Szczegółowa analiza zadania Analiza sytuacji wg METT-T, a w tym analiza terenu wg OCOKA Wypracowanie wariantów działania przeciwnika i własnych Analiza każdego wypracowanego wariantu działania Porównanie wariantów działania wzajemnie oraz w stosunku do wariantów działania przeciwnika Wybór jednego wariantu działania Precyzuje swój zamiar działania Wykonuje szkic działania Nakazuje przemieszczenie pododdziałów na wyznaczoną rubież lub do wyznaczonego rejonu Dokonuje osobistego rekonesansu^3 /w terenie, szkicu terenu/ Kompletuje i modyfikuje plan rozegrania walki Porządkuje notatki do wydania rozkazu bojowego Nanosi ewentualne zmiany na szkicu działania	METT-T Zadanie, Przeciwnik, Teren, Własny pododdział, Posiadany czas, OCOKA O - warunki prowadzenia obserwacji i ognia C - pokrycie terenu i warunki maskowania O - przeszkody terenowe naturalne i sztuczne K - punkt ciężkości A - drogi podejścia, korytarze ruchu /powietrzne i lądowe/ Przesunięcia pododdziału na wyznaczoną rubież /do rejonu/ dokonuje wyznaczony funkcyjny W terenie /szkicu, modelu terenu/, mogą uczestniczyć wybrani podwładni Modyfikuje jeśli wynikną nowe okoliczności
STAWIANIE ZADAŃ
	wykonuje model terenu^4 wydaje ustny rozkaz bojowy sprawdza zrozumienie zamiaru działania i zadań	Dowódca wykonuje model terenu osobiście lub poprzez inne osoby funkcyjne. Rozkaz może wydać w czasie rekonesansu; wykorzystuje stół plastyczny /makietę terenu/.
KONTROLOWANIE
	przeprowadza dodatkowe omówienia /odprawy/ dokonuje inspekcji końcowej pododdziałów w wyznaczonym czasie melduje o gotowości do działania	Zapoznaje z nowymi danymi o sytuacji

¹ Etapy nie muszą następować ściśle w ustalonej kolejności, zależy to wyłącznie od dowódcy i warunków zewnętrznych.

² Dowódca wydawać może zadania przygotowawcze tyle razy ile wynika to z potrzeb.

³ Rekonesans prowadzi jedynie w sytuacji gdy pododdział nie znajduje się w rejonie przyszłych działań i stworzone są ku temu warunki.

⁴ gdy wynika to z potrzeb.

I ETAP USTALENIE POŁOŻENIA:

Dowódca drużyny dokonuje wstępnej analizy zadania, polegającej na zrozumieniu charakteru przyszłych działań drużyny, czasu i zakresu przygotowań do nich.

Dokonując kalkulacji czasu dowódca ustala terminy realizacji przedsięwzięć, tak aby osiągnąć gotowość systemu ognia w nakazanym przez przełożonego czasie. W szczególności dowódca powinien sprecyzować terminy zajęcia i przygotowania stanowiska oporu, postawienia zadań oraz uzupełnienia amunicji.

W zadaniach przygotowawczych określa:

• położenie i charakter działań przeciwnika;

• dogodną rubież do urządzenia stanowiska oporu;

• organizację obserwacji i ubezpieczenia;

• sposób przygotowania uzbrojenia do walki;

• sposób uzupełnienia amunicji.

II ETAP: PLANOWANIE:

Dokonując szczegółowej analizy zadania dowódca powinien:

• zrozumieć zadanie plutonu, drużyny i sąsiadów;

• określić rolę i miejsce drużyny w walce;

• sprecyzować warunki czasowo - przestrzenne przygotowania systemu ognia.

Po analizie zadania dowódca powinien w pierwszej kolejności zorganizować obserwację (naziemną i powietrzną), wyznaczyć dyżurny środek ogniowy oraz określić najpilniejsze przedsięwzięcia do realizacji i terminy ich wykonania.

Oceniając sytuację dowódca powinien zebrać dane o położeniu i możliwościach bojowych przeciwnika, sił własnych i sąsiadów, a także w zakresie terenowych meteorologicznych i czasowych warunków przygotowania systemu ognia.

W wyniku dokonanej oceny sytuacji oraz przeprowadzonego rekonesansu dowódca określa:

• dozory;

• miejsca rozmieszczenia środków ogniowych (pododdziału), stanowisk dowódczo - obserwacyjnych, stanowisk obserwacyjnych i zapór inżynieryjnych;

• prawdopodobny charakter i kierunek działania przeciwnika;

• możliwości wykorzystania ukształtowania i pokrycia terenu w celu właściwego rozmieszczenia środków ogniowych i przygotowania systemu ognia;

• szerokość i głębokość pasa ognia, pola zakryte oraz miejsca, które należy oczyścić z zakrzaczeń i innych przedmiotów w celu zapewnienia lepszej obserwacji terenu i skuteczności ognia;

• rozmieszczenie sił i środków ogniowych w stanowisku oporu i ich zadania ogniowe;

• możliwości wykonania skrytego manewru siłami i środkami ogniowymi (drogi podejścia i odejścia) oraz uzupełniania amunicji;

• wpływ warunków meteorologicznych na przygotowanie systemu ognia i kierowania nim w walce.

Podejmując decyzję dowódca wybiera sposób wykonania zadania i w zakresie ogniowym precyzuje:

• miejsca środków ogniowych w ugrupowaniu pododdziału;

• sektory obserwacji, pasy i sektory ognia w powiązaniu z systemem zapór inżynieryjnych i przeszkód terenowych;

• sposób rażenia ogniowego przeciwnika;

• kolejność otwierania ognia przez poszczególne środki i sposób kierowania ogniem w toku walki;

• sposób wykonania manewru ogniem oraz siłami i środkami ogniowymi na zagrożonych kierunkach.

Decyzją dowódca przedstawia na szkicu działania, a na jej podstawie stawia podwładnym zadania bojowe, w których ujmuje treści w zakresie systemu ognia.

Szkic działania dowódcy wykonuje na bloku meldunkowym (kartce papieru), z jednego punktu w terenie w sposób zapewniający czytelność przedstawionych informacji.

Na szkicu działania przedstawia się:

• dozory, ich numerację, nazwy i odległości do nich;

• położenie przeciwnika;

• stanowisko oporu (punkt oporu plutonu, kompanii) drużyny;

• pas ognia i dodatkowy sektor (kierunek) ognia;

• strefy ognia broni strzeleckiej i pokładowej wozu bojowego piechoty (transportera opancerzonego), karabinu maszynowego i granatnika przeciwpancernego;

• główne i dodatkowe sektory ostrzału (dodatkowe kierunki ognia) z każdego stanowiska ogniowego;

• stanowiska oporu sąsiadów i granice ich pasów ognia na skrzydłach drużyny (plutonu, kompanii);

• ześrodkowania ognia drużyny (plutonu, kompanii) oraz odcinki ześrodkowań ognia plutonu (kompanii) i miejsca w nich, do których drużyna (pluton prowadzi ogień;

• zapory inżynieryjne znajdujące się w pobliżu stanowiska oporu drużyny (plutonu, kompanii).

Zagadnienie 2. Postawienie zadań przez dowódcę drużyny.

II ETAP: STAWIANIE ZADAŃ

Na podstawie podjętej decyzji dowódca drużyny stawia żołnierzom zadanie bojowe. Zadania należy formułować wyraźnie, jednoznacznie i możliwie krótko.

Stawiając zadanie bojowe dowódca drużyny w zakresie systemu ognia określa:

1. drużynie:

• dozory i odległości do nich;

• dane o położeniu i charakterze działań przeciwnika:

• stanowisko oporu drużyny;

• pas ognia;

• ześrodkowanie ognia drużyny oraz miejsca w ześrodkowaniach ognia plutonu, do których drużyna prowadzi ogień;

• sposób prowadzenia ognia podczas odpierania ataku przeciwnika;

• kolejność i sposób zmiany stanowisk ogniowych;

• miejsce dowódcy drużyny;

• umówione sygnały wskazywania celów, otwarcia, przerwania, przeniesienia ognia, a także wywołania ognia ześrodkowanego i kierowania ogniem;

• czas gotowości systemu ognia.

2. obsłudze środka ogniowego:

• stanowisko ogniowe(główne, zapasowe, tymczasowe);

• główny i dodatkowy sektor ostrzału(kierunek ognia);

• sposób zwalczania celów przeciwnika.

WZÓR ROZKAZU BOJOWEGO

A-1

(KLAUZULA TAJNOŚCI)

(Zmiany w stosunku do rozkazów ustnych, w razie potrzeby)

Egz. Nr.. z... egzemplarzy

Wydający rozkaz...

Miejsce wydania...

Grupa data - czas.

Nr wychodzący....

ROZKAZ BOJOWY Nr... typ i numer seryjny Rozkazu Bojowego

Dokument odniesienia: mapy, schematy i odnośne dokumenty

Strefa czasowa: ...

Podział sił: informacje na ten temat mogą być podane tutaj, w punkcie 3”REALIZACJA” lub w aneksie, w postaci tekstu lub w formie graficznej. Pod tym nagłówkiem należy podać podział sił, jeśli to konieczne, wraz z nazwiskami i stopniami dowódców.

1. SYTUACJA

Krótka charakterystyka położenia ogólnego.

1. POŁOŻENIE SIŁ PRZECIWNIKA. Skład, ugrupowanie, rozmieszczenie, wykonywany manewr, przypuszczana liczebność, identyfikacja jednostek i potencjalne możliwości.

2. POŁOŻENIE SIŁ WŁASNYCH. Informacje o siłach innych niż te, których dotyczy Rozkaz Operacyjny, a które mogą mieć bezpośredni wpływ na działania podległych dowódców.

3. ZMIANY W PODPORZĄDKOWANIU. Jednostki wydzielone z/lub przydzielone do zgrupowania/jednostki, a także czasy od kiedy to obowiązuje powinny być wymienione w niniejszym punkcie, załączniku lub w obu miejscach.

4. OCENA DOWÓDCY. Jest to podpunkt fakultatywny, który można dołączyć jeśli jest to wskazane. Jest to krótka ocena z punktu widzenia dowódcy.

2. ZADANIE

Krótkie, zwięzłe określenie zadań(a), które mają być wykonane przez zgrupowanie oraz wskazać trzeba ich cel.

3. REALIZACJA

Niniejszy punkt powinien być skonstruowany zgodnie z wymogami planowanej operacji/walki.

1. ZAMIAR WŁASNY. Zawiera stwierdzenia dotyczące sposobu prowadzenia operacji/walki w celu wykonania zadania. Powinien ponadto zawierać schemat manewru, plan wsparcia ogniowego i oczekiwane rezultaty.

2. ZADANIE. Kolejne podpunkty zawierają konkretne zadania dla każdego podległego elementu organizacyjnego odpowiedzialnego za zadania taktyczne, a także podają szczegóły koordynacji oraz organizacji/ugrupowania jeśli nie jest to podane w „podziale sił” lub w Aneksie.

3. ... .

4. ... .

5. ... .

6. ODWÓD...

7. ROZPOZNANIE...

8. ARTYLERIA...

9. SAPERZY...

10. OPL...

11. LOTNICTWO WLąd..

12. LOTNICTWO...

13. OBRONA ABC...

14. PRZEDSIĘWZIĘCIA KOORDYNACYJNE...

4. ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE

Zawiera najważniejsze dla wspieranych jednostek informacje dotyczące logistycznego zabezpieczenia operacji/walki. Ujmuje również wskazówki dowódcy dla dowódców jednostek logistycznych. Jeśli niniejszy punkt jest zbyt obszerny lub nie przygotowany na czas w celu włączenia go do Rozkazu Operacyjnego, może być wydany oddzielnie z adnotacją odnoszącą się do niego, ale najważniejsze dane powinny być podane razem z odsyłaczami.

5. DOWODZENIE I ŁĄCZNOŚĆ

Niniejszy punkt zawiera lokalizację i sposób przemieszczania się dowództwa, ustalenia dotyczące łączników, instrukcje dotyczące identyfikacji i rozpoznawania się oraz ogólne zasady dotyczące użycia środków łączności i innego wyposażenia elektronicznego, jeśli jest to konieczne. W razie potrzeby sporządza się Aneks.

Potwierdzenie otrzymania: ... . Podpis dowódcy

Za zgodność: ... . ...........................

Aneksy: ... . (stopień, nazwisko)

Rozdzielnik: ... .

(KLAUZULA TAJNOŚCI)

Organizując współdziałanie dowódca powinien:

• Skoordynować działanie podwładnych podczas odpierania ataku przeciwnika i w razie włamania się go w głąb stanowiska (punktu) oporu;

• Uzgodnić działanie drużyny (plutonu) z sąsiadami;

• Wskazać rejony (rubieże) , do których prowadzi ogień artyleria;

• Określić sposób prowadzenia ześrodkowań ognia;

• Ustalić kto, gdzie i w jakim składzie powinien wyznaczyć dyżurne środki ogniowe oraz osłonić luki i skrzydła;

• Określić sposób prowadzenia obserwacji i ognia do samolotów, śmigłowców i innych nisko latających celów powietrznych przeciwnika;

• Podać sygnały kierowania ogniem i omówić sposób działania po ich otrzymaniu.

Zagadnienie 3. Kierowanie ogniem drużyny zmechanizowanej w obronie.

Kierowanie ogniem to zorganizowane i optymalne wykorzystanie przez dowódcę wszystkich środków ogniowych będących w jego dyspozycji w celu wykonania zadania bojowego w nakazanym czasie i przy minimalnych stratach własnych.

Istota kierowania ogniem polega na zdecydowanym i terminowym uruchamianiu zaplanowanych do wykonania przedsięwzięć oraz stawianie pododdziałom (żołnierzom) - odpowiednio do sytuacji zaistniałej na polu walki - zadań i wydawanie komend ogniowych.

Kierowanie ogniem w walce obejmuje:

• Wykrywanie, rozpoznawanie celów, ocenę ich ważności i ustalenie kolejności zwalczania;

• Określenie rodzaju i liczby środków niezbędnych do wykonania zadania;

• Określanie sposobów prowadzenia ognia, momentu jego otwarcia oraz użycia;

• Wskazywanie celów, stawianie zadań i wydawanie komend ogniowych;

• Obserwację wyników i poprawianie ognia;

• Wykonanie manewru ogniem, pododdziałami (siłami i środkami ogniowymi).

Kierowanie ogniem w walce polega na umiejętnym wykorzystaniu przez dowódcę pododdziału możliwości środków ogniowych w bezpośrednim starciu z przeciwnikiem i sprowadza się do optymalnego wykorzystania w walce wszystkich dostępnych sił i środków.

Kierowanie ogniem w obronie polega na metodzie kolejnego niszczenia przeciwnika w miarę jego podchodzenia do przedniej linii obrony. Kierowanie ogniem i porażenie przeciwnika na podejściach do przedniej linii obrony następuje w ramach zaplanowanego systemu ognia w celu utrudnienia mu marszu po drogach, manewru na rubieżach, rozwijania się i ataku. Polegać to będzie na podawaniu sygnałów do otwarcia ogni planowych i komend do wykonania ogni nieplanowych. Całokształt kierowania ogniem sprowadza się do ustalenia danych o celach i dokonania podziału zadań ogniowych pomiędzy wykonawców stosownie do ich możliwości ogniowych; precyzowania zadań ogniowych; podawania komend, sygnałów, rozkazów w zakresie rozpoczęcia, przeniesienia lub przerwania ognia; zabezpieczenia w amunicję; wykonywania zadań ogniowych z wymaganym skutkiem.

Kierowanie ogniem jest elementem kierowania walką. Dowódcy pododdziałów kierują ogniem poprzez stawianie zadań, wydawanie komend ogniowych oraz podawanie ustalonych sygnałów.

Zdanie ogniowe jest formą zadania bojowego zobowiązującą wykonawcę do samodzielnego zwalczania ogniem sił i środków przeciwnika. W jego treści pododdziałom (środkom ogniowym) określa się rejony, pasy (sektory) i kierunki odpowiedzialności oraz cele i obiekty przeciwnika do rażenia (zniszczenia, obezwładnienia). Dowódca stawiając zadanie ogniowe wskazuje swój zamiar, nie powinien natomiast ograniczać swobody podwładnemu w wyborze sposobu jego wykonania.

W czasie walki w zadaniu ogniowym podaje się:

• Wykonawcę;

• Rodzaj broni i amunicji;

• Cel;

• Sposób wykonania zadania (zniszczyć, obezwładnić).

Komenda ogniowa jest formą zadania ogniowego. Podana głosem lub przez techniczne środki łączności zobowiązuje wykonawców do natychmiastowego jej wykonania. Wyraża ona szczegółową decyzję dowódcy w zakresie sposobu prowadzenia ognia.

W treści komendy ogniowej podaje się:

• Wykonawcę („działonowy - operator”);

• Rodzaj amunicji i broni („przeciwpancernym; z karabinu maszynowego”);

• Cel, do którego należy prowadzić ogień („na wzgórzu - czołg”);

• Nastawę celownika („5”);

• Nastawę poprawek kierunku („pierwszy prawy znak”);

• Punkt celowania („w podstawę”);

• Sposób prowadzenia ognia („w ruchu”);

• Rodzaj ognia („długimi seriami”);

• Liczbę nabojów;

• Hasło do otwarcia ognia.

Podczas kierowania ogniem w walce dowódca pododdziału będzie stosował manewr ogniem. Polega on na jego ześrodkowaniu, podziale lub przenoszeniu, umożliwiającym jednoczesne bądź kolejne rażenie kilku obiektów (celów). Wykonuje się go bez zmiany stanowisk ogniowych, w celu uzyskania przewagi ogniowej nad przeciwnikiem w określonym miejscu i czasie oraz zapewnieniu korzystniejszych warunków do jego zniszczenia (obezwładnienia).

Dowódca pododdziału kieruje ogniem poprzez stawianie zadań, wydawanie komend ogniowych i podawanie sygnałów. W celu zabezpieczenia dowodzenia i kierowania ogniem, w pododdziale stosuje się radiowe, ruchome i sygnalizacyjne środki łączności. W czasie walki komendy przekazuje się tekstem jawnym, przy czym stanowiska osób funkcyjnych za pomocą kryptonimów i sygnałów rozpoznawczych a punkty terenowe - w stosunku do dozorów lub umownymi nazwami.

Moment otwarcia ognia określa wyższy przełożony lub dowódca wykonujący zadanie bojowe podając podwładnym ustalone sygnały jego wywołania, albo wskazując w terenie rubieże od których należy otwierać ogień do przeciwnika. Podczas wyboru momentu otwarcia ognia należy brać pod uwagę sytuację taktyczną i możliwości bojowe posiadanych środków bojowych. Każdy dowódca (żołnierz) w razie bezpośredniego zagrożenia lub nagłego pojawienia się ważnych celów przeciwnika powinien natychmiast otwierać ogień samodzielnie. Najwcześniej powinny rozpocząć strzelanie te środki ogniowe, które mają największy zasięg ognia skutecznego i są wyposażone w optyczne przyrządy celownicze gwarantujące uzyskanie dużej celności. Następnie prowadzi się ogień z karabinów maszynowych, granatników przeciwpancernych oraz pozostałej broni strzeleckiej. Żołnierz na polu walki ma obowiązek racjonalnie zużywać amunicję na wykonanie zadania ogniowego. W tym celu powinien on łączyć umiejętności strzeleckie z możliwościami taktyczno - ogniowymi posiadanej broni i dążyć do zniszczenia celu przy jak najmniejszym zużyciu amunicji.

---