GRZECH ODDZIELA NAS OD BOGA
Nauka ogólna
Bóg stworzył nas do przyjaźni ze sobą. Opis stworzenia mówi o więzi, która istniała między człowiekiem i Bogiem. Niestety, ta pierwotna wspólnota ze Stwórcą została przez człowieka odrzucona. Człowiek przez grzech zerwał więź miłości z Bogiem.
Zastanówmy się dzisiaj nad tajemnicą nieprawości i mroku w sercu człowieka.
Czym jest grzech? Uczyliśmy się na lekcjach religii, że grzech jest to świadome o dobrowolne przekroczenie woli Bożej. Jest to definicja grzechu bardzo jasna, chociaż nie mówi o nim wszystkiego. Definicja ta podkreśla jeden z aspektów grzechu - przekroczenie prawa Bożego. Patrząc uważniej możemy powiedzieć, że w grzechu bardziej niż o przekroczenie prawa, woli Bożej chodzi o zerwanie więzi miłości z Bogiem. Grzech dokonuje się bowiem nie na płaszczyźnie relacji prawo - człowiek, ale na płaszczyźnie relacji Bóg - człowiek. Grzech jest czymś więcej niż przekroczeniem prawa, zaniedbaniem obowiązku, odrzuceniem przykazania.
Mówił król Dawid: „Przeciwko Tobie samemu zgrzeszyłem i uczyniłem, co złe jest przed Tobą” (Ps 51,6). Grzech dosięga naszej relacji z Bogiem. Zrywa więź. Grzech ciężki oddziela nas całkowicie od Boga. Grzech lekki pomniejsza naszą miłość. Jest jak pył, który osiada na meblach: nagromadzony staje się brudem.
Grzech pierwszego człowieka: widzi on w Bogu rywala, chce ułożyć sobie życie bez Niego; pokusa, aby być niezależnym (będziecie jak Bóg), czyż czegoś podobnego nie doświadczył syn marnotrawny? „Odejdę od Ojca i znajdę szczęście”, jest to podważenie prawdomówności Ojca i Jego dobrej woli. W grzechu zawsze jest obecny ten element nieufności do Pana Boga: „Chcę być szczęśliwy wbrew Tobie! Jakbyś Ty stał na przeszkodzie mojego szczęścia!”.
Element niewdzięczności - „wszystko zawdzięczam Bogu i odpowiadam Mu zdradą”: grzech Judasza. „Jezus nazywa mnie przyjacielem. Bóg nazywa mnie swoim dzieckiem, a ja to ignoruję”.
Element pychy - „przecież mogę sam być dla siebie miarą dobra i zła. Poradzę sobie bez Boga”.
Zapłatą za grzech, lub inaczej konsekwencją grzechu jest oddalenie. To jakby wykopanie przepaści: „Nie mam z Tobą Boże nic wspólnego!”. Pierwszą konsekwencją grzechu jest zerwanie więzi z Ojcem - wypowiedzenie synostwa - „Idę sobie!”. Przykładem tego jest syn marnotrawny. Ze strony Boga konsekwencją grzechu jest wypędzenie z raju - Bóg zdaje się mówić: „Akceptuję człowieku to, co wybrałeś”. Tam gdzie nie ma Boga jest samotność, jest piekło. Piekło to naturalna konsekwencja grzechu. Dlaczego mówimy, że grzesznicy pójdą do piekła? Nie dlatego, że Bóg ich stworzył właśnie po to, i czeka na to, aby ich potępiać, ale dlatego, że oni sami sobie stworzyli piekło odrzucając Pana Boga. Kto wybiera ciemność niech nie ma pretensji o to, że żyje w mroku.
Grzech prowadzi do zerwania więzi z bliźnimi. Konsekwencją grzechu jest zło na świecie, niesprawiedliwość, przemoc, nadużywanie władzy.
Często obwiniamy Boga o nieszczęścia, które nas spotykają: „Jak Bóg mógł do tego dopuścić? Dlaczego Bóg pozwolił na to?”. A dlaczego nie zapytamy się o to, kto jest prawdziwym sprawcą tego czy tamtego zła. Kto zadaje cierpienie - Bóg czy człowiek? Jesteśmy nieraz naiwni jak dzieci: z jednej strony mówimy o wolności i chcemy, aby Bóg brał ją na serio. Z drugiej strony popełniamy szaleństwa i czekamy, że Bóg potem za nas wszystko ponaprawia. To tak jakby ktoś świadomie stłukł szklankę i dziwił się, że się skaleczył o stłuczone szkło.
Opowiadał Don Zeno Saltini, założyciel Nomadelfii, że podczas wojny znajdował się w Fossacesia. Często mieszkańcy tego miasteczka musieli kryć się w pobliskich grotach przed bombardowaniami. Siedząc wewnątrz groty mieli wrażenie jakby wielkiego trzęsienia ziemi. Kobiety skarżyły się głośno i użalały: „Co robi Bóg? Co Bóg robi,? I patrzyły na niego ubranego w sutannę.. Pewnego dnia powiedział: Przestańcie już z tym ciągłym „Co Bóg robi?”. Popatrzcie na zewnątrz była tam kwitnąca łąka - to Bóg robi!”.
Grzech potrafi zniszczyć szczęście człowieka. Grzech potrafi z człowieka uczynić wrak.
Pierwsza drukarnia zbudowana przez Don Orione spaliła się. Podczas gdy święty krążył wśród ruin i pogorzeliska, powiedział do towarzyszącej mu osoby: „Wszystkie te ruiny są niczym w porównaniu do szkód, które wyrządza grzech”.
W pewnym sensie można powiedzieć, że odbieramy sami już karę za grzech na tym świecie. Jakby on mścił się - nieraz natychmiast, innym razem po pewnym czasie. Przykładów można znaleźć nieskończenie wiele. Np. grzech kłamstwa - mści się tym, że nikt nam nie wierzy. Za kradzieże czeka nas więzienie. Za zaniedbywanie obowiązków w pracy pozbawianie dobrego imienia i utrata zaufania przełożonych.
Św. Jan Chryzostom powie, że „grzech jest jak płomień ognia: jeśli czekamy z zagaszeniem go, bardzo szybko stanie się płonącym stosem, którego w końcu nie będziemy w stanie opanować. Stanie się większy od naszych sił”. Grzech jest zaraźliwy, dlatego trzeba go unikać. Przede wszystkim unikajmy okazji. „Jeśli na początku opowiadania - mówi pisarz Antoni Czechow - pojawi się strzelba zawieszona na ścianie, to wiadomo, że w pewnym momencie wystrzeli”.
Rodzice niech pomyślą o kolegach i koleżankach swoich dzieci, o tym gdzie spędzają wolny czas, o tym, co robią na dyskotekach., Żeby potem nie rozkładać rąk.
Bóg nie zostawia nas samych wobec zła. Daje nam szansę powrotu. Jezus dawał jasno do zrozumienia, że wielka radość jest w niebie z powodu jednego grzesznika, który się nawraca. Mówi, że Bóg bardzo kocha skruszonego grzesznika. Bardziej leży on mu na sercu niż sprawiedliwy.
Katecheta opowiadał na religii o dobroci Pana Boga.
- Pan Bóg przede wszystkim kocha biednych grzeszników, opuszczonych, zaniedbanych duchowo. Jedno z dzieci nie mogło tego zrozumieć: ,jak to? Czy to znaczy, że Pan Bóg nie jest sprawiedliwy - jednych kocha więcej, drugich mniej? Inne dziecko na to: nic nie rozumiesz. Moja mama wczoraj kupiła bratu okulary, a mnie nie kupiła. Zrobiła to nie dlatego, że jego bardziej kocha niż mnie. Kupiła mu okulary, bo ma słaby wzrok. Chciała, aby widział tak dobrze jak ja.
Znamy przypowieść o wdowie szukającej zagubionej drachmy. Cóż to jest jeden grosz? Przypomnijmy sobie także przypowieść o zagubionej owcy, za którą rusza w poszukiwanie zatroskany pasterz. Ile jest warta jedna owca dla kogoś, kto ma ich wiele?
A jednak Bóg podejmuje wysiłek dotarcia do nas. Zaświadcza o tym przypowieść o synu, na którego czeka Ojciec.
W Sanktuarium św. Rity, w wejściu do kaplic gdzie sprawowany jest sakrament pokuty, umieszczono dwa bardzo wymowne znaki: pierwsze, co pielgrzymowi rzuca się w oczy, to olbrzymia mozaika przedstawiająca tęczę. Tęcza ta nawiązuje do biblijnego potopu i jest znakiem ustania gniewu Bożego. Pojawiła się ona, jak mówi Księga Rodzaju, na znak, że Bóg nie chce już więcej karać ludzkości. Mówi ona wchodzącym, że tutaj, poprzez ten sakrament Bóg pragnie zawrzeć pokój z grzesznikiem i odnowić z nim przymierze przyjaźni.
Nieco dalej widzimy rzeźbę realistycznie przedstawiającą powrót syna marnotrawnego. Ojciec i syn we wzajemnym uścisku. Ten znak przypomina, że Bóg jest Ojcem czekającym. On ma całą wieczność na to, aby karać. Nie spieszy się jednak z odwetem, tak jak byśmy nieraz chcieli. Bóg to Ojciec, który wychodzi tobie naprzeciw. Trzeba jednak, abyś zrobił pierwsze kroki. To ty - skoro odszedłeś - musisz wrócić.
W kaplicy, w której znajdują się konfesjonały, umieszczono krzyż. Jest on nietypowy. Chrystus jat przedstawiony na nim inaczej niż jesteśmy do tego przyzwyczajeni. Jego ręce nie są przybite do belki, ale wyciągnięte w kierunku patrzących; zawieszone w powietrzu - w geście, który czyni matka, kiedy widzi nadbiegające maleństwo. I napis z Ewangelii: „A gdy będę wywyższony ponad ziemię, pociągnę wszystkich do siebie”.
Słabość, uchybienie, grzech - dokonują w naszym życiu wielkiego spustoszenia. Nikt z nas nie może powiedzieć o sobie: „nie potrzebuję przebaczenia”. Byłby człowiekiem pysznym i zaślepionym, albo świętym. Ale i święci modlili się: „odpuść nam nasze winy”.
Bóg jest Miłością. Bóg jest Miłością przebaczającą. Jak mówi Seneka: „Okazuje grzesznikom łagodne i ojcowskie serce, gdy nie ściga ich, ale przywołuje. Nieznającego drogi i zabłąkanego wśród pól naprowadza na właściwy kierunek, a nie odpędza”.
Bóg temu, kto żałuje i powraca chętnie przebacza grzechy. Bóg miłosierny i chojny w przebaczenie, zachęca do tego, abyśmy i my przebaczali naszym braciom. Nie bylibyśmy chrześcijanami, gdybyśmy w tym dziele przebaczania i zapominania zła nie naśladowali Boga. Św. Paweł mówi: „Zło dobrem zwyciężaj!” (Rdz 12,21). Czy można te słowa pogodzić z naszą skłonnością do noszenia w sobie urazów i niechęci? Czy można być chrześcijaninem i jednocześnie przeliczać grzechy innych jak srebrne monety?
„Człowiek nigdy nie jest tak piękny jak wtedy, gdy prosi o przebaczenie lub, gdy sam przebacza”.
To, co powiedziałem jest skierowane do każdego z nas osobiście. Dlatego przygotujmy się dobrze do spowiedzi poprzez rachunek sumienia. Wzbudźmy w sobie żal za grzechy popełnione, którymi obraziliśmy Pana Boga i wyrządziliśmy zło bliźnim. Postanówmy zerwać z okazjami do zła i postanówmy szczerze poprawę. Wtedy doświadczymy radości płynącej z udzielonego nam przebaczenia i pokoju serca.
3