…„ Cały ten śmietnik małych narodowości , który jeszcze istnieje w Europie , musi zostać jak najszybciej zlikwidowany .Celem naszej walki musi być stworzenie jednolitej Europy. Tylko Niemcy mogą tego dokonać…”

Adolf Hitler

Hitler od roku 1921 był głównym ideologiem i przywódcą NSDAP (Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza). NSDAP była rozwinięciem miniaturowej Niemieckiej Partii Robotniczej założonej przez ślusarza Antona Drexlera i dziennikarza Karla Harrera. Walka polityczna odbywała się w nader niewybredny sposób. Nie brakowało represji, morderstw politycznych, burd ulicznych. W wyniku wyborów w styczniu 1933 roku Hitler otrzymał konstytucyjną misję utworzenia rządu z rąk prezydenta Hindenburga. Było to efektem stałego wzrostu poparcia dla NSDAP - we wyborach 1928 roku uzyskała ona 800 tysięcy głosów - za to 17 milionów w styczniu 1934 roku. Niemcy ogarnęło szaleństwo , które jednak zakończyło się całkowitą klęską tego państwa.

II Wojna światowa była nie tylko największym ale i najbardziej krwawym konfliktem zbrojnym w historii świata. Udział w niej wzięło 61 państw , walki toczyły się na 3 kontynentach, zmobilizowano 110 mln. żołnierzy. W jej wyniku zginęło lub zaginęło 55 mln ludzi, 35 mln zostało rannych; łączne wydatki na prowadzenie wojny wyniosły 1,166 biliona dolarów.

Wreszcie po 6-ciu latach nadszedł czas rozliczenia winnych….

Proces I

W skład TRYBUNAŁU wchodzili ;

- Lord Geoffrey Lawrece- przewodniczący- Wielka Brytania

- Francis Biddle-USA

- gen. Nikiczenko- ZSRR

- prof. Donnedieu de Vabres - Francja

Oskarżycielami byli również przedstawiciele 4 mocarstw - co zdumiewające ,ZSRR reprezentował gen. Rudenko- ten sam który był oskarżycielem w słynnym , sfingowanym procesie 16 dowódców polskiego podziemia…

Dlaczego proces odbywał się w Norymberdze?

W okresie trwania działań wojennych, a w szczególności pod koniec wojennej zawieruchy miasto to było wielokrotnie bombardowane przez siły aliantów. Dziwnym trafem w wśród kupy gruzu, w jakie zostało zamienione, ocalał Pałac Sprawiedliwości. Dodatkowym plusem tego miejsca było to że tuż za budynkami sądu znajdowało się wiezienie, do którego prowadziło podziemne przejście do sal rozpraw. Było to bardzo ważne gdyż obawiano się, że któryś z oddziałów niemieckich może podjąć próbę uwolnienia dygnitarzy hitlerowskich. Poza tym Norymberga była miejscem kultowym dla nazistów. Odbywali oni tam swoje zjazdy i obranie tego miasta było swego rodzaju symbolem świadczącym o ostatecznym końcu III Rzeszy.

Cały proces można by nazwać `procesem monstrum', przez 10 miesiecy odbyły się

203 sesje , przesłuchano 240 swiadków , przedłożono ponad 5.00 dokumentów i dowodów .oskarżeni mieli 27 obrońców,cały proces był filmowany i tłumaczony na 4 jezyki.

Proces I
Akt oskarżenia

Już w czasie wojny szefowie rządów zwycięskich mocarstw rozpatrywali sposoby ukarania zbrodniarzy wojennych oraz wytępienia ideologii hitlerowskiej z umysłów społeczeństwa niemieckiego. Jednak pomiędzy państwami istniały poważne różnice w kwestii praktycznego rozwiązania tego problemu.

Dopiero 8 sierpnia 1945 r. cztery mocarstwa ( Stany Zjednoczone , Wielka Brytania, Francja i ZSRR ) uzgodniły statut Międzynarodowego Trybunału Wojskowego i układ o ściganiu ,karaniu przestępców wojennych. Od 20 listopada 1945 do 1 października 1946 roku z 22 oskarżonych zbrodniarzy hitlerowskich najwyższego szczebla , orzekł on winę w stosunku do 19 , z czego wyroki przez powieszenie wykonano na 12.

Oskarżonym postawiono cztery zarzuty;

Pierwszy punkt aktu oskarżenia mówił o spisku. Faktem jest że wszyscy oskarżeni mieli bezpośredni lub pośredni wpływ na układanie planu prowadzącego do zbrodni przeciwko pokojowi, zbrodni wojennych oraz zbrodni przeciwko ludzkości. Po dojściu Hitlera do władzy zawieszone zostały postanowienia konstytucji dotyczące wolności obywatelskich itp. Należy pamiętać w tym miejscu, że ZSRR też nie gwarantował tych swobód swoim obywatelom a występował jako oskarżyciel.

Punkt drugi aktu oskarżenia mówił o zbrodni przeciwko pokojowi. I tu znów faktem jest, że większość z oskarżonych współdziałała w przestawieniu machiny produkcji gospodarki na zaspokajanie potrzeb uzbrojenia. Oskarżeni złamali traktat wersalski w 1935 roku i zaczęli otwarcie się zbroić. Dodatkowo zajęta została Austria i Czechosłowacja. Łącznie naruszonych zostało, co najmniej 36 międzynarodowych umów i gwarancji.

Punkt trzeci mówił o szeroko rozumianych zbrodniach wojennych. Obejmował on : Ustęp A mówiący o mordowaniu i torturowaniu ludności cywilnej i znęcaniu się nad nią. Ustęp B który podnosił kwestię deportacji milionów ludzi z okupowanych terytoriów. Ustęp C zawierał zarzuty dotyczące złego traktowania jeńców wojennych zaś Ustęp D dotyczył brania i zabijania zakładników wśród ludności cywilnej.

Ostatni punkt oskarżenia dotyczył zbrodni przeciw ludzkości.

Za zbrodnicze organizacje uznano także partię hitlerowską (NSDAP ) , Gestapo , SD (Słuzba Bezpieczeństwa ) i SS.

Proces wzbudzał ogromne zainteresowanie na świecie jak i w Polsce, Jednak okazało się że akt oskarżenia zawiera wiele błedów, braków .Szczególnie widoczne były braki dotyczące zbrodni popełnionych na Polakach , Żydach,nie było w nim słowa o Powstaniu Warszawskim , gettach żydowskich , łapankach ulicznych czy egzekucjach ulicznych.

Przebieg procesu

20 listopada przed sądem składającym się z przedstawicieli zwycięskich mocarstw (Francja, USA, Wielka Brytania i ZSRR) został odczytany akt oskarżenia. Po jego wysłuchaniu żaden z oskarżonych nie przyznał się do winy. Właściwie tylko Hans Frank podczas przesłuchań przyznaje się do winy , pozostali zasłaniali się rozkazami, brakiem informacji, brakiem pamięci. Mijały kolejne tygodnie zeznań, przesłuchań, które odsłaniały cały mechanizm działania niemieckiej machiny zbrodni. 1 pażdziernika 1946 roku sąd ogłosił wyroki. Trzech uznano za niewinnych zarzutów postawionych w akcie oskarżenia. Reszta po południu miała się dowiedzieć o wysokości wymiaru kary. Na kolejnym zgromadzeniu sądu nie było już kamer. Sąd uznał, że świat nie powinien oglądać twarzy oskarżonych w chwili, gdy dowiadywali się o czekającej ich śmierci lub długoletnim wiezieniu. Większość ze skazanych była w szoku. Alfred Jodl nie mógł się pogodzić, że wyrok miał być wykonany w tak nie honorowy sposób, jakim było powieszenie. Szafot został wzniesiony w pobliskiej sali gimnastycznej. Pierwszy miał iść Hermann Goering jednak ubiegł kata popełniając samobójstwo w do dziś niewyjaśnionych okolicznościach. Jego miejsce zajął Joachim von Ribbentrop. Pierwszy wyrok wykonano 16 października o godzinie 1 w nocy - ostatni o 2.45. Zwłoki zostały spalone w krematorium w Dachau pod Monachium a następnie prochy wysypane do rzeki Izary.

Wyroki

Skazani na karę śmierci

Alfred Jodl, Alfred Rosenberg, Arthur Seyss-Inquart,Ernst Kaltenbrunner, Fritz Sauckel, Hans Frank,Hermann Göring, Joachim von Ribbentrop, Julius Streicher, Martin Bormann, Wilhelm Keitel, Wilhelm Frick

Dożywocie:

Erich Raeder, Rudolf Hess, Walter Funk

20 lat pozbawienia wolności:

Albert Speer, Baldur von Schirach

15 lat pozbawienia wolności:

Constantin von Neuarth

10 lat pozbawienia wolności:

Karl Dönitz

Uniewinnieni:

Franz von Papen, Hans Fritzshe, Hjalmar Schacht

Po ogłoszeniu wyroku Międzynarodowego Trybunału Wojskowego , zarówno w niemieckich strefach okupacyjnych jak też poza granicami Niemiec prowadzone były następne procesy przeciwko zbrodniarzom hitlerowskim .Do 1949 roku trybunały wojskowe mocarstw zachodnich wydały 5025 wyroków skazujących , w tym 806 wyroków śmierci ( 486 wykonano ), łącznie wydano 50 tysięcy wyroków skazujących.

W strefie radzieckiej do 1950 roku w obozach dla internowanych więziono ok.122 tyś. osób- zginęło tam ok.43 tys ludzi.

Oprócz procesu głównych przestępców wojennych odbyło się 12 innych procesów ; m.in. proces prawników , lekarzy , przemysłowców, ministerstw ,osób odpowiedzialnych za obozy koncentracyjne. ,oficerów Naczelnego Dowództwa Wermachtu .łącznie na ławie oskarżonych zasiadły 177 osoby.

Również w Polsce przed Najwyższym Trybunałem Narodowym odbyło się kilka procesów. Najgłośniejszy to proces RUDOLFA Hossa - komendanta obozu w Oświęcimiu.Biorąc pod uwage liczbę ofiar obozu był to jedyny i największy proces o masową eksterminację. Wyrokiem Trybunału został skazany na śmierć przez powieszenie- wyrok został wykonany 16 .04 1947 roku.

Pomimo szeroko zakrojonej akcji łapania hitlerowców aż 30-tu tysiącom osób podejrzanych o popełnienie zbrodni wojennych udało się schronić w państwach Ameryki Łacińskiej i Kanadzie.

Najbardziej znani to Josef Menele- „lekarz śmierci „ z Oświęcimia, Martin Borman , Adolf Eichmann. Dużej pomocy w organizowaniu ucieczek i ukrycia podejrzanych udzielił WATYKAN - pod patronatem papieża PIUSA XII działała organizacja „OCALENIE „ ,która oprócz niemieckich zbrodniarzy ratowała również nacjonalistów ukraińskich, chorwackich.

Zastanawiający jest również fakt iż władze wszystkich stref okupacyjnych tolerowały obsadzanie ważnych stanowisk w instytucjach państwowych i partyjnych przez byłych funkcjonariuszy nazistowskich

Czy proces można uznać za kpinę z wymiaru sprawiedliwości?

Jak można zarzucać członkom najwyższych władz niemieckich knucie spisku przeciwko pokojowi od 1933 roku skoro w tym okresie wiele rządów europejskich traktowało ich jako prawowitych przedstawicieli państwa? Doskonałym przykładem jest konferencja z Monachium z 1938 roku. To właśnie tam Hitler i Mussolini debatowali z premierami Chamberlainem i Daladierem. W sierpniu 1939 roku Mołotow podpisuje układ z niemieckim ministrem spraw zagranicznych Joachimem von Ribbentropem. To właśnie ten pakt umożliwił Niemcom zaatakowanie Polski. Dodatkowo miesiąc później zostaje podpisany układ o przyjaźni i granicach dzielący Polskę miedzy Niemcy a ZSRR. Gdy Ribbentrop był poszukiwany za najcięższe przestępstwa Mołotow uczestniczył w San Francisco w konferencji założycielskiej Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Podczas procesu Sowieci bardzo starali się przypisać Niemcom ` sprawę katyńską „,

Jednak po kilku kompromitujących ZSRR ,zeznaniach świadków, Sowieci zaczęli wycofywać się ,tłumacząc że zaszło małe nieporozumienie.Tej wersji trzymali się jeszcze przez następnych 45 lat.

Również `wpadką „ można nazwać sprawę ujawnienia przez obrońców niemieckich

tajnej klauzuli , do paktu `Ribbentrop-Mołotow , która tak naprawdę była podstawą do IV rozbioru Polski. Ponieważ były to niewygodne i kompromitujące ZSRR dokumenty , Sowieci zażądali natychmiastowego usunięcia ich z materiału dowodowego , na co pozostałe mocarstwa zgodziły się.

W powojennej Polsce obowiązywał dekret PKWN z 31 sierpnia 1944 (o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy), który został ustawowo uchylony w całości w 1956, z wyjątkiem artykułu 1, punkt 1 (najcięższe gatunkowo zbrodnie, w tym zabójstwa). Ponadto funkcjonuje wprowadzony na mocy ustawy z 22 kwietnia 1964, zapis o nieprzedawnianiu ścigania sprawców najcięższych zbrodni hitlerowskich.

Pierwsze procesy zbrodniarzy niemieckich w Polsce odbyły się przed Najwyższym Trybunałem Narodowym, powołanym 22 stycznia 1946, (na podstawie dekretu PKWN z 31 sierpnia 1944), oraz sądami karnymi i powszechnymi. Skazano w nich 7 nazistowskich zbrodniarzy na karę śmierci, za czyny popełnione w okupowanej przez III Rzeszę Polsce. Dodatkowo Najwyższy Trybunał Narodowy osądził niemiecką załogę obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, największego obozu niemieckiego w okupowanej w latach 1939-1945 Polsce, kolejne procesy odbyły się w 1947:

Rezultaty ścigania i karania zbrodniarzy niemieckich, mimo wysiłków społeczności międzynarodowej, pozostały niewielkie. Większość z nich (np. ok 90 % wyższych dowódców policji i SS), całkowicie uniknęło konsekwencji karnych ^[1]. W Republice Federalnej Niemiec byli oni niejednokrotnie uniewinniani lub w ogóle nie dochodziło do ich ukarania, dzięki uniknięciu odpowiedzialności wielu z byłych zbrodniarzy zajmowało stanowiska we władzach miast, przemyśle i innych odpowiedzialnych stanowiskach, bądź zostawało szanowanymi obywatelami niemieckich miast, m. in. Heinz Reinefarth, odpowiedzialny za mordy na kilkudziesięciu tysiącach obywateli polskich w czasie pacyfikacji powstania warszawskiego, mimo wielokrotnych żądań Polski o ekstradycję nie został wydany przez władze RFN i zmarł w 1979 w swojej rezydencji na wyspie Sylt.

Z inicjatywy Polski Organizacja Narodów Zjednoczonych uchwaliła 26 listopada 1968 konwencję o nieprzedawnianiu zbrodni wojennych

*

Źródła:

1.Erhard Cziomer „Zarys historii Niemiec powojennych 1945-1995 „

2. Tadeusz Cyprian, Jerzy Sawicki "Ludzie i sprawy Norymbergi" Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 1967

3.Franciszek Ryszka „Norymberga - prehistoria i ciąg dalszy „wyd.1982

4.I.Bednarek - St.Sokołowski „Fanfary i werble „ wyd. 1966

4.Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne „Encyklopedia białych plam „

5.Internet

---