Słownik wiedzy o mediach, pod red. Edwarda Chudzińskiego, PWN, Warszawa - Bielsko-Biała 2007, s. 298-299.
Reportaż prasowy jest gatunkiem o bardzo długiej tradycji i wykrystalizowanych wykładnikach. Obraz gatunku zyskuje wielobarwność i wielokształtność dzięki licznym wybitnym twórcom, wpływającym w sposób znaczący zarówno na świadomość gatunkową odbiorców, jak i na warsztatowe ambicje reportażystów. Współcześnie jednak uznaje się go (na szczęście nie jest to sąd powszechnie akceptowany) za gatunek, który odchodzi do muzeum dziennikarstwa, gdyż. funkcjonuje jako gatunek „dla maniaków".
Reportaż dotyczy zwykle zdarzeń, które dzieją się tu i teraz, choć nie jest na ogół ich prostą rejestracją. Niezależnie od sposobu ujęcia przewidzianego konwencją wypowiedź reportażowa przedstawia nie tylko określoną rzeczywistość, lecz pozwala ją zrozumieć i przeżywać, angażując czytelnika przez wciągnięcie w opowiadaną autentyczną historię (w reportażu fabularnym) lub za pośrednictwem udokumentowanego ujęcia problemowego (w reportażu publicystycznym).
Już sam wybór problematyki czyni z reportażysty zarówno tropiciela, jak i przewodnika oraz konstruktora takiej mapy zdarzeń, która pomaga w dotarciu do zjawisk istotnych, a także do istoty relacjonowanych wypadków. Wielki reportaży sta staje się w opinii czytelników artystą, co nie znaczy, że jego wypowiedź nabiera znamion fikcji. Przeciwnie - autor reportażu ma niejako obowiązek wpisać siebie w relację (lub prezentację problemową) w roli świadka, uczestnika zdarzeń bądź ich rekonstruktora. Ma też prawo uwodzić czytelnika, nadając swej wypowiedzi globalną formę bliską wiadomości, co pozwala na zredagowanie intrygującego tytułu i stopniowanie napięcia w lidzie oraz. perfekcyjnie skonstruowanym korpusie.
Owa perfekcyjność wiąże się ze stosowaniem kompozycyjnego układu mozaikowego (ze względu na bogactwo wbudowanych w korpus wstawek tekstowych, reprezentujących różne gatunki) i problemowego (z powodu sposobu ujęcia treści). Kunsztowność mozaiki kompozycyjnej wiąże się ze stosowaniem zasady analogii w redagowaniu tytułów wewnętrznych (śródtytułów). Efekty takich zabiegów mogą być odbierane pozytywnie, gdyż reportażyści zmieniają podstawy analogicznych odniesień, wyzyskując zarówno relacje formalne, jak i semantyczne.
Nadrzędną zasadą kompozycyjną w reportażach problemowych, decydującą także o organizacji świata przedstawionego, jest zasada zderzania punktów widzenia W reportażach przedstawia się zwykle określony wycinek rzeczywistości, zmieniając perspektywy oglądu. Dramatyzm sytuacji ma się wyłaniać z jej cząstkowych obrazów, które są dziełem różny ci. podmiotów. Zmiana perspektywy ogląd i określonego zjawiska czy palącego problemu społecznego pozwala uniknąć L niego moralizowania i zaprezentować ów problem jako złożony i trudny do jednoznacznej oceny.
Reporterską relację wraz, z wplecionymi w nią wypowiedziami uczestników relacjonowanych zdarzeń cechuje zwykle obrazowość, i poglądowość. Wspomniane cechy stylistyczne wyraża się za pomocą środków językowych pochodzących z różnych odmian polszczyzny: języka potoczne, slangów i żargonów, czasem gwary ludowej czy języka określonej grupy zawodowej. Można zatem mówić, że reportaże są wypowiedziami wielostylowymi. Za ich wyróżnik uznać przy tym trzeba sygnalizowanie autentyczności użytych form językowych przez wyraźne wskazywanie ..rodeł lub przypisanie owych form konkretnym osobom. Urozmaicanie barwy stylistycznej form w bliskim kontekście, kontrastowe zestawianie środków wiąże się z zasadą relewancji stylistycznej, czyli dopasowania środków wyrazu do przedstawianych aspektów świata i zmianami perspektywy ich oglądu.
Wyzwolenie spod dyktatu literackości sprawia, że we współcześnie dominującej odmianie reportażu znajdują odzwierciedlenie osobliwe chwyty konstrukcyjne i stylistyczne. Publicystyczny konceptyzm, który ma głębokie uzasadnienie poznawcze, gdyż służy budowaniu określonej wizji świata, zaczyna decydować o nowej, charakterystycznej dla naszych czasów, formie reportażu.