Leasing
Leasing jest alternatywną wobec kredytu formą finansowania. Polega na dostarczaniu przez leasingodawcę leasingobiorcy ustalonego umownie wyposażenia, urządzeń, budynków itp.
Leasingobiorca zobowiązuje się do płacenia określonej opłaty leasingowej rozłożonej na raty. Właścicielem przedmiotu umowy jest leasingodawca ale strony mogą przewidzieć w umowie przeniesienie własności na leasingobiorcę. Wówczas raty leasingowe obejmują również część zapłaty za nabywany obiekt.
Leasingodawcą może być wyspecjalizowana firma leasingowa , producent, którego wyroby będą przedmiotem leasingu , a także bank.
W leasingu bezpośrednim producent bezpośrednio oddaje swoje wyroby w użytkowanie przedsiębiorstwom.
W leasingu pośrednim między producentem a użytkownikiem pojawia się pośrednik (przedsiębiorstwo leasingowe), który finansuje przekazanie użytkownikowi przedmiotu leasingu.
Bank może być właścicielem tego przedsiębiorstwa, może występować bezpośrednio jako leasingodawca bądź może refinansować przedsiębiorstwo leasingowe.
Np. producent dóbr inwestycyjnych-bank-leasingodawca:
bank komercyjny lub inwestycyjny zakupuje u producenta maszynę wskazaną przez leasingobiorcę, następnie bank zawiera z leasingobiorcą umowę, w której ten ostatni zobowiązuje się do spłaty kredytu leasingowego w ratach obejmujących cenę tej maszyny i odsetki od kredytu.
Opisana transakcja jest korzystna dla leasingobiorcy m.in. dlatego, że kredyt spłaca się z przyszłych zysków a opłaty leasingowe obciążają koszty. Przedmioty wydzierżawione nie stanowią bowiem własności leasingobiorcy i nie są obciążone podatkiem. Bank otrzymuje zaś odsetki i zwrot zaangażowanego kapitału w umownych ratach, płatnych zazwyczaj w okresach miesięcznych.
W zależności od zawartej umowy leasingowej rozróżnia się:
leasing finansowy - (umowy na okres kilku lat, a po jego upływie przedmiot leasingu przechodzi na własność leasingobiorcy),
leasing operacyjny - (umowy zawierane na krótsze okresy, przedmiot umowy nie przechodzi po upływie umownego okresu na leasingobiorcę).