Gineko wyklad 1, Szkoła, Ginekologia


Definicje

Fizjoterapia (gr.) = fizykoterapia - leczenie polegające na działaniu na organizm człowieka lub jego części różnych postaci energii, np. mechanicznej, cieplnej, elektrycznej, świetlnej, wytwarzanych za pomocą różnych aparatów.

Rehabilitacja (med.) - przystosowanie do normalnego życia w społeczeństwie osób, które doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się na stałe lub na pewien czas inwalidami. Rehabilitacja jest procesem medyczno-społecznym, który dąży do zapewnienia osobom niepełnosprawnym godziwego życia w poczuciu pożyteczności społecznej i bezpieczeństwa społecznego oraz zadowolenia.

Rehabilitacja wyłoniła się z rozwiniętych społeczeństwach z nieszczęść ludzkich i katastrof, za które społeczność czy państwo poczuły się odpowiedzialne. Były to początkowo wojny i epidemie - jak np. choroba Heinego-Medina, kalectwa wrodzone, a później nieszczęśliwe wypadki, choroby okaleczające różne narządy ciała, zaburzenia umysłowe itd.

Leczenie rehabilitacyjne - ćwiczenia, zabiegi rehabilitacyjne.

Ośrodki rehabilitacji - sanatoria rehabilitacyjne, zakłady rehabilitacji, szpitale rehabilitacyjne.

Neurologia (gr.) - dział medycyny klinicznej, nauka o badaniu, rozpoznawaniu i leczeniu schorzeń układu nerwowego.

Pediatria (gr.) - dział medycyny zajmujący się fizjologią i patologią dziecka oraz leczeniem chorób dziecięcych.

Kinezyterapia (gr.) - różne formy ćwiczeń ruchowych - to jedna z form leczenia usprawniającego.

Historia rozwoju rehabilitacji

Rehabilitacja jest prawie tak stara jak ludzkość. Zasady i metody stosowane obecnie w leczeniu usprawniającym mają wiekowe tradycje. Historia rehabilitacji jest bardzo długa. Na całokształt współczesnych osiągnięć często składa się doświadczenie wielu lat a nawet wieków.

Rozwój rehabilitacji w świecie

Najwcześniejsze informacje dotyczące stosowania kul pochodzą ze starożytnego Egiptu z roku 2380 p.n.e.

W dawnej kulturze japońskiej znana była wartość ruchu jako czynnika wpływającego na rozwój i działanie organizmu ludzkiego.

Medycyna w starożytnej Grecji opierała się w dużej mierze na kinezyterapii.

W dziełach Hipokratesa odnajdujemy informacje dotyczące protez po amputacjach, opisy obuwia korygującego zniekształcenia stóp - stopa koślawa, stopa wydrążona i stopa piętowa.

Drewniana proteza kończyny dolnej wykonana 300 lat p.n.e. w Grecji znajduje się obecnie w Royal College of Surgeons w Londynie.

W starożytnym Rzymie - Galen (130-199) opisuje dodatni wpływ ćwiczeń na prawidłowy rozwój ciała.

Caulius Aurelianus (210) podaje wskazówki, co do prowadzenia ćwiczeń biernych w przypadkach porażeń.

Leczenie usprawniające już w czasach starożytnych zajmowało czołowe miejsce w medycynie jako najbardziej fizjologiczny środek profilaktyczny i terapeutyczny.

W czasach średniowiecznych, w których potępiano kult ciała, a hołdowano umartwianie się, nie rozwijano działalności na rzecz niepełnosprawnych i kalekich.

W XIII wieku wynalezienie prochu i wprowadzenie do działań wojennych armat zwiększyło liczbę okaleczonych. W związku z tym powstało zagadnienie leczenia rannych w celu utrzymania zdolności bojowej armii. Wojna i jej skutki odtąd stanowiły najsilniejszy bodziec rozwoju rehabilitacji.

W XVI i XVII wieku na nowo zaczęto interesować się budową i działaniem organizmu ludzkiego, pojawiły się prace na temat wartości gimnastyki.

W Anglii propagowano w tym okresie ćwiczenia w leczeniu zniekształceń klatki piersiowej i kręgosłupa - Glisson (1599-1677) wprowadził pętlę wyciągową za głowę stosowaną do dziś i nazwaną jego imieniem.

W roku 1741 we Francji Nicolas Andre wprowadził do medycyny pojęcie „ortopedia”. Andre połączył rdzenie dwu greckich słów: orthos - prosty oraz paidios - dziecko, w ten sposób chciał określić działanie mające na celu nauczenie różnych sposobów zapobieganie oraz leczenia ułomności u dzieci.

Za twórcę gimnastyki leczniczej uważany jest Szwed Henryk Ling (1776-1839). System Linga opiera się na ćwiczeniach czynnych, które znalazły zastosowanie w leczeniu osób z wadami postawy, zniekształceniami kręgosłupa i innymi schorzeniami narządu ruchu.

Szwed Gustaw Zander (1835-1920) wprowadził ćwiczenia z pomocą specjalnych aparatów i maszyn, które do dziś jeszcze spotyka się w niektórych ośrodkach rehabilitacyjnych i sanatoriach również w Polsce.

Pojęcie rehabilitacja zostało oficjalnie wprowadzone w 1918 roku przez Douglasa Mc Mutie, który w Nowym Jorku prowadził eksperymentalną szkołę reedukacji i rehabilitacji dla inwalidów wojennych, od tego czasu zaczęto używać terminu rehabilitacja w dzisiejszym znaczeniu tego słowa.

Pełny i dynamiczny rozwój rehabilitacji notuje się po II wojnie światowej - odtąd obejmuje ona nie tylko inwalidów wojennych, ale wszystkich chorych i wszystkie osoby niepełnosprawne.

W USA wszechstronny rozwój rehabilitacji łączy się z rokiem 1947 kiedy to w Nowym Jorku powstaje 80-łóżkowy ośrodek - Wydział Rehabilitacji i Medycyny Fizykalnej pod kierunkiem dr Howarda Ruska.

W ostatnich 50 latach powstało wiele metod leczenia ruchem opartych na zasadach anatomii, fizjologii biomechaniki.

E. Kenny (USA) opracowała sposób usprawniający chorych po poliomyelitis z porażeniami - wykonywanie ćwiczeń biernych, stymulacji, ćwiczeń redresyjnych oraz sposób nauki chodzenia w przypadku porażeń wiotkich.

Angielskie ośrodki kinezyterapii opracowały i upowszechniły ćwiczenia bloczkowe z ciężarkami w odniesieniu do wszystkich grup mięśniowych i stawów.

W II połowie XX wieku powstało wiele specjalistycznych opracowań ćwiczeń leczniczych dla poszczególnych schorzeń.

Ćwiczenia Frenkela (Szwajcaria) dla chorych z ataksją i niedowładami spastycznymi polegają na powtarzaniu tego samego ruchu, można je prowadzić przy muzyce w określonym rytmie.

Angielska fizjoterapeutka Bobatha opracowała metodę usprawniania dzieci z porażeniami spastycznymi pochodzenia mózgowego.

Rozwój rehabilitacji w Polsce

Historia rehabilitacji w Polsce również ma długie tradycje sięgające XVI wieku. Lekarz nadworny Stefana Batorego - Wojciech Oczko wzorując się na Galenie propagował w Polsce leczeni ruchem.

W XVII wieku prof. Petrycy z Uniwersytetu Jagiellońskiego zalecał stosowanie ćwiczeń jako czynnika leczniczego w różnych schorzeniach (gra w piłkę, pływanie i przechadzki).

Zasadniczy rozwój rehabilitacje w Polsce nastąpił wraz z powstaniem i rozwojem ortopedii - w XIX wieku w Krakowie chirurg Ludwik Bierkowski zorganizował zakład gimnastyczno-ortopedyczny (1837).

Podobny zakład powstał w 1841 r. w Poznaniu, a jego założycielem był Teofil Matecki - propagator gimnastyki leczniczej w leczeniu bocznych skrzywień kręgosłupa.

W Warszawie istniały już około 1844 r. zakłady gimnastyczno-ortopedyczne założone przez Roberta Eichlera i Gustawa Manna.

Wartość gimnastyki leczniczej była już wyraźnie doceniana przez lekarzy polskich w XIX wieku, zagadnienia te w tym okresie szeroko omawiano na posiedzeniach naukowych.

W 1892 r. w Warszawie H. Kuczalska uruchomiła zakład gimnastyki szwedzkiej, prowadząc w nim ćwiczenia według systemu Linga. Podobne zakłady były utworzone we Lwowie oraz w Poznaniu w latach 1901-1913.

Po pierwszej wojnie światowej zagadnienia wad postawy u dzieci oraz zapobieganie im wysunięto jako podstawowe wśród ważnych problemów z dziedziny kinezyterapii.

W wielu miastach Polski powstają zespoły gimnastyki wyrównawczej dla dzieci z wadami postawy i skrzywieniami bocznymi kręgosłupa, w Poznaniu zajęcia prowadził dr W. Dega.

W roku akademickim 1925/26 zostały wprowadzone zajęcia z zakresu teorii i praktyki gimnastyki leczniczej i masażu na III roku studiów Wyższej Uczelni Wychowania Fizycznego w Poznaniu.

Po drugiej wojnie światowej rehabilitacja we wszystkich krajach, a także w Polsce stała się zagadnieniem na skalę państwową.

Rehabilitację uznano jako główny czynnik zmniejszający stopień kalectwa i liczbę osób niezdolnych do pracy oraz przyspieszający chorym powrót do zdrowia.

Wiodącymi ośrodkami w dziedzinie rehabilitacji w II połowie XX wieku stały się Klinika Ortopedyczna A.M. w Poznaniu pod kierownictwem prof. W. Degi oraz szpital rehabilitacyjny w Konstancinie koło Warszawy pod kierownictwem prof. M. Weissa.

Fizykoterapia

Fizykoterapia - stosowanie w celach leczniczych różnych zabiegów fizycznych, które wywołują określony wpływ na organizm.

Fizykoterapia - w dysfunkcji narządu ruchu najczęściej stosowane są zabiegi:

Elektroterapia - w elektroterapii stosuje się prądy stałe, prądy impulsowe i prądy interferencyjne

Światłolecznictwo - działanie lecznicze wykazują promienie świetlne widzialne, podczerwone i krótkie nadfioletowe, zastosowanie:

Ultradźwięki - to fale dźwiękowe o częstotliwości powyżej 20 000 drgań na sekundę, są niesłyszalne dla ucha ludzkiego, w terapii wykorzystywane są fale o częstotliwości 80 000 - 1 000 000. Ultradźwięki działają na organizm mechanicznie i termicznie. Zastosowanie - stany zapalne stawów, zniekształcenia stawów, mięśni i nerwów, jako środek przeciwbólowy w bólach fantomowych po amputacjach, w bólach mięśni, w bólach blizn.

Parafinoterapia - polega na stosowaniu gorącej parafiny o temperaturze 50-55o C w postaci kąpieli, okładów czy opasek parafinowych, działanie lecznicze polega na przegrzaniu skóry i tkanek głębiej położonych. Zastosowanie - w leczeniu przykurczów, przygotowanie do ćwiczeń, w bliznach i zrostach pooperacyjnych, w porażeniach po poliomyelitis, w chorobach gośćcowych.

Masaż - szereg ruchów wykonywanych ręką masażysty w pewnej kolejności i w określonym tempie w celach leczniczych, ruchy te to: głaskanie, ugniatanie, rozcieranie, oklepywanie i wstrząsanie - masaż klasyczny. Masaż stosuje się w celu pobudzenia obiegu krwi i uzyskania lepszego ukrwienia tkanek. Masaż wirowy - podwodny.

Fizykoterapia w neurologii dziecięcej

Odrębnośc rehabilitacji leczniczej w chorobach układu nerwowego pozostaje w ścisłym związku ze specyficzną rolą układu nerwowego w sterowaniu procesami życiowymi i koordynowaniu wszelkich czynności organizmu ludzkiego. Objawy zaburzeń czynności nerwowych zależą w większym stopniu od umiejscowienia i rozległości ogniska chorobowego niż od rodzaju czynnika chorobowego. Wiele jednostek chorobowych mimo różnej etiologii wykazuje podobne zaburzenia i objawy neurologiczne oraz podobny deficyt czynnościowy. Również podobny jest przebieg rehabilitacji i technika zabiegów fizykoterapeutycznych niezależnie od przyczyny choroby. Właściwe prowadzenie usprawnienia ruchowego i skutecznośc rehabilitacji neurologicznej w dużej mierze zależy od poznania mechanizmów patologicznych, stanowiących podłoże zmian strukturalnych i zaburzeń czynnościowych uzewnętrzniających się w różnych zespołach chorobowych. Główne objawy charakteryzujące choroby układu nerwowego i sprawiające największe trudności w ich usunięciu to:

Wady rozwojowe ośrodkowego układu nerwowego

Przyczyny - różnorodne czynniki teratogenne:

1. Wady rozwojowe mieszczące się w pojęciu dysrafii, będące wynikiem

zaburzonego zamykania się cewy nerwowej

rozszczep czaszki utajony

przepuklina oponowa czaszki

przepuklina oponowo-mózgowa

największy problem kliniczny stanowią przepukliny oponowo-mózgowa i oponowa czaszki - konieczne jest leczenie neurochirurgiczne

leczenie jest w zasadzie objawowe połączone z usprawnianiem psychoruchowym dziecka, wyjątkowo wada ta wymaga leczenia neurochirurgicznego

objawy neurologiczne: niedowłady wiotkie kończyn dolnych, deformacje stóp, zaburzenia czynności zwieraczy, zmiany troficzne, przykurcze kończyn dolnych

leczenie - operacyjne w pierwszych godzinach życia dziecka, dzieci operowane wymagają długotrwałego leczenia wielospecjalistycznego - zwłaszcza rehabilitacyjnego w ścisłej współpracy z psychologiem i z rodzicami dziecka

leczenie jest objawowe oraz usprawniające za pomocą fizjoterapii.

2. Wady rozwojowe struktur linii środkowej

leczenie - głównie objawowe

3. Wady wynikające z zaburzonej migracji neuroblastów (heterotopie)

zaburzenia migracji neuroblastów prowadzą do nieprawidłowego

ukształtowania zarówno zakrętów płaszcza mózgu, kory mózgowej oraz struktur istoty szarej mózgu; heterotopie towarzyszą zwykle wielu

wadom rozwojowym ośrodkowego układu nerwowego; często stwierdzic je można w zespole małogłowia (małomózgowia prawdziwego)

4. Inne, współistniejące i często łączące się z w/w rodzajami - wodogłowie wrodzone, wodomózgowie, małogłowie prawdziwe, wielkogłowie, prawdziwa dziurowatośc mózgu, zaburzenia rozwojowe móżdżku

Zespół wodogłowia - pojęcie wodogłowia łączy się z zachwianiem równowagi i proporcji pomiędzy ilością wytwarzanego i wchłanianego płynu mózgowo-rdzeniowego, doprowadza to do znacznego poszerzenia przestrzeni płynowych mózgu na skutek ostrego lub przewlekłego, nadmiernego gromadzenia się w nich płynu; podział wg stopnia aktywności:

wady rozwojowe ośrodkowego układu nerwowego doprowadzające do zespołu wodogłowia:

najczęstsze przyczyny wodogłowia - zarówno wrodzonego jak nabytego - procesy o etiologii zapalnej, doprowadzają one wtórnie do zmian w ośrodkowym układzie nerwowym (zlepy, zrosty itp.), które zakłócają krążenie płynu mózgowo-rdzeniowego; zbliżony mechanizm można obserwowac także w związku z pourazowym wylewem krwi do przestrzeni podpajęczynówkowej; wśród przyczyn pozapalnych wodogłowia wymienia się najczęściej przebyte w okresie noworodkowym lub niemowlęcym bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych zwłaszcza o etiologii pneumokokowej; wodogłowie wrodzone często spowodowane jest procesami zapalnymi wewnątrzłonowymi typu bakteryjnego;

objawy kliniczne:

podstawą do rozpoznania wodogłowia oprócz wymienionych objawów klinicznych są badania diagnostyczne przestrzeni płynowych (punkcja lędźwiowa, u niemowląt ponadto nakłucie podtwardówkowe i komór bocznych mózgu), badania morfologiczne płynu mózgowo-rdzeniowego i jego ciśnienia, kontrola krążenia płynu; badania diagnostyczne obejmować powinny także usg czaszki, osiową tomografię komputerową, rezonans magnetyczny

leczenie wodogłowia czynnego powinno być przyczynowe, a więc związane z usunięciem przyczyny jeśli jest ona znana i możliwa do usunięcia (np. guz, zrosty); wodogłowie aktywne leczone jest w zasadzie chirurgicznie; wprowadzenie fizjoterapii w zależności od stanu ogólnego dziecka oraz objawów neurologicznych.

10



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
gineko wyklady, Szkoła, Ginekologia
Prawo część 1 wykład 1, Szkoła, Prawo
PROJEKTOWANIE TERENÓW ZIELENI - wykłady, szkoła, KTZ, urządzanie
Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze wykład 1, Szkoła, Międzynarodowe stosunki gospodarcze
Demografia wykład 3, szkoła
Prawo wykład 3, Szkoła, Prawo
statystyka wyklady, Szkoła WSTiH
ETYKA W BIZNESIE – wykłady, szkola
wykŁad-i(1), szkoła, LOGISTYKA
WITAMINY wykład, Szkola, farmakologia

więcej podobnych podstron