Nacjonaliści katalońscy
Nacjonalizm (z łac. natio - naród) to postawa społeczno-polityczna uznająca naród za najwyższe dobro. Nacjonalizm uważa interes własnego narodu za nadrzędny wobec interesu jednostki, grup społecznych, czy społeczności regionalnych. Przyjmuje on, że najwyższym suwerenem państwa jest naród. Nacjonalizm przedkłada interesy własnego narodu nad interesami innych narodów,[1] zarówno wewnątrz kraju (mniejszości narodowe lub etniczne) jak i na zewnątrz (narody sąsiednie).[2] Ideologia ta uznaje państwo narodowe za najwłaściwszą formę organizacji społeczności złączonej wspólnotą pochodzenia, języka, historii i kultury. W literaturze polskiej istnieje wyraźne rozróżnienie między nacjonalizmem a patriotyzmem, który w odróżnieniu od nacjonalizmu częściej postrzegany jest pozytywnie. Za skrajną, agresywną formę nacjonalizmu uważany jest szowinizm.
Szowinizm - wyolbrzymione, bezkrytyczne i niezreflektowane uczucie przywiązania do własnego gatunku, narodu, grupy etnicznej lub społecznej albo przywódcy oraz wyolbrzymianie ich zalet, a pomniejszanie lub negowanie ich wad, idące zazwyczaj w parze z równie przesadnym i nieuzasadnionym deprecjonowaniem innych gatunków, narodowości i osób oraz uznawaniem prawa do ich ujarzmiania. Wyrażenie pochodzi od nazwiska Chauvin, anegdotycznej postaci żołnierza napoleońskiego z komedii Eugene'a Scribe'a; bohater tej opowieści był fanatycznie i naiwnie oddany Napoleonowi.
Szowinizm jest często traktowany jako skrajna i wynaturzona postać nacjonalizmu, co jednak nie jest słuszne, ponieważ nacjonalizm to doktryna społeczno-polityczna, a szowinizm to uczucie.
W szerszym kontekście pojęcie to bywa używane jako synonim dyskryminacji danych grup w danych dziedzinach, np. anglosaski szowinizm w filozofii nauki oznacza podejście ignorujące frankońskie osiągnięcia w filozofii nauki (Poincare, Duhem, Bachelard), szowinizm generacji to przekonanie, że starsze pokolenie jest znacznie lepsze od młodszego, często też określenie to stosowane jest w kontekście dyskryminacji ze względu na płeć - seksizmu. Często w czasie meczów sportowych można ujrzeć specyficzną odmianę szowinizmu objawiającą się wzajemną nienawiścią kibiców danego Klubu Sportowego (np. Lech Poznań i Wisła Kraków).
Pojęcie nacjonalizmu w Polsce różni się od definicji w wielu innych językach. Np w krajach anglosaskich pojęcie to ma szerszy zakres niż w polskiej i na ogół nie ma charakteru wartościującego. Nacjonalizm może oznaczać poczucie przynależności narodowej, świadomość narodową, ideę narodową itp.[3]
Nacjonalizm w pierwotnej formie (Risorgimento) narodził się we Francji w 1792 roku wśród lewicy jakobińskiej, która wydała wówczas manifest Ojczyzna w niebezpieczeństwie i ogłosiła walkę z "wrogami zewnętrznymi" - m.in. Austrią i Belgią. Jakobini uważali, że skoro w państwach europejskich nie doszło jeszcze do rewolucji, to wszystkie narody poza Francją, jako że nie dorosły jeszcze do rewolucji, są ciemne i zabobonne.
Postawa nacjonalistyczna nie jest autonomiczną i kompletną ideologią, lecz zbiorem kilku zasad, które mogą być wyznawane przez różne odmiany prawicy lub lewicy. W historii występowały różne typy nacjonalizmów : narodowy konserwatyzm, narodowy liberalizm, narodowy socjalizm itd.
W dziewiętnastowiecznym nacjonalizmie istotnym elementem był darwinizm społeczny, który zakładał, że życiem społeczeństw rządzą te same zasady, co światem przyrody. Według nacjonalistycznej interpretacji historii świat był i jest areną walk pomiędzy różnymi narodami, z których tylko najsilniejsze mają prawo do przetrwania.
Nacjonalizm był jednym z elementów faszyzmu. Skrajny nacjonalizm (szowinizm) cechował z kolei narodowy socjalizm, obecnie neonazizm. Elementy nacjonalistyczne występowały również w niektórych formach komunizmu np. w Wietnamie, ZSRR (po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej 1941) czy też w Izraelu w niektórych elementach ruchu syjonistycznego.
Współtwórcą i głównym ideologiem polskiego nacjonalizmu - Narodowej Demokracji (endecji) - był Roman Dmowski, (Myśli nowoczesnego Polaka, 1902).[4] Obecnie spadkobiercy ideologii Narodowej Demokracji, unikają na ogół określenia nacjonalizm i określają się jako ruch narodowy.
Współczesne postawy patriotyczne polakówPOSTAWY PAYTRIOTYCZNE
Każde państwo posiada własne wartości i ideały, ma swoją historię
i bohaterów. Przez to uzyskuje swą odrębność. Pielęgnowanie i rozwijanie swojej państwowości, jest zjawiskiem pozytywnym, dopóki nie przybiera form nacjonalistycznych i szowinistycznych, które prowadzą do odrzucania wartości innych państw, narodów czy mniejszości społecznych.
Moim zdaniem postawa nacjonalistyczna i szowinistyczna jest zagrożeniem dla współczesnego świata. Przykładem są Żydzi, którzy od bardzo wielu lat nie chcą zaakceptować istnienia Palestyńczyków na „Ziemi Świętej”. Każdego dnia na terenach Palestyny i Izraela dochodzi do walk ulicznych
i zamachów terrorystycznych, w których ginie wielu niewinnych ludzi.
W XX wieku skrajną postawę nacjonalistyczno-szowinistyczną przyjął Adolf Hitler. Uznał, że naród niemiecki jest „narodem panów” stworzony
do rządzenia innymi narodami. Swoimi przekonaniami „zaraził” wiele osób skupionych wokół niego i wraz z nimi wyruszył na podbój Europy uśmiercając tysiące „podludzi” w obozach koncentracyjnych. Postawę i czyny Hitlera, można traktować jako przestrogę dla współczesnych narodów.
Również w starożytności można doszukać się idei nacjonalistycznych
np. u Greków, którzy mieli wysoko rozbudowane poczucie własnej wartości
i wyższości w związku z daleko posuniętym rozwojem cywilizacyjnym.
Uważam, że jedyna dobra postawa to nacjonalizm obronny, który mobilizuje mniejszości narodowe i państwa pozbawione niepodległości do walki politycznej o własną tożsamość, niezależność i własne miejsce w świecie. Przykładem są dawne Republiki Związku Radzieckiego, np. Litwa, Łotwa, Ukraina, Estonia, którym udało się to osiągnąć na mocy porozumień politycznych. Niestety są państwa, które musiały wywalczyć swoją niepodległość na wojnie (jednym z nich była Polska).
Ideologie szowinistyczne i nacjonalistyczne prowadzą do konfliktów między państwami, grupami społecznymi. Z tego powodu niektóre państwa zrywają współpracę np. gospodarczą z narodami nacjonalistycznymi. Przez nacjonalizm oraz szowinizm, zginęło i nadal ginie wielu niewinnych ludzi. Pewna część narodów, nie może porozumieć się na szczeblu międzynarodowym. To doprowadza do niebezpiecznych wydarzeń, takich jak ataki terrorystyczne oraz wojny.
Subkultury młodzieżowe / skinheadsPodkultury młodzieżowe
Zdaniem A. Jawłowskiej (1974) subkulturę (podkulturę ) najczęściej określa się jako pewne wzory, normy i sposoby postępowania obowiązujące w grupie społecznej stanowiącej część szerszej zbiorowości, odmienne od obowiązujących ogół społeczeństwa.
Jak twierdzi F. Znaniecki (1974) przyczyną zrzeszania się w grupach nieformalnych jest możliwość zaspokojenia potrzeb niezaspokojonych w warunkach życia sformalizowanego.
Według A. Podgóreckiego (1969) funkcjonowanie takich podkultur uzupełnia
i wzbogaca zbiór wartości danego systemu społecznego. W danej zbiorowości społecznej powstają różne subkultury, których system wartości jest sprzeczny z ogólnie przyjętymi
i akceptowanymi wartościami i przejawia się w negatywno-burzących postawach wobec otaczającej rzeczywistości np podkultury przestępcze.
Wybrane teorie subkultur dewiacyjnych
Teoria A. Cohena
Według A.K. Cohena (1955) funkcjonowanie człowieka w otaczającym go świecie polega na nieustannym rozwiązywaniu różnego rodzaju problemów. Subkultura zaczyna się tworzyć gdy dochodzi do interakcji, wzajemnego oddziaływania jednostek, mających podobne problemy z przystosowaniem się do środowiska społecznego i kulturowego,
w którym przyszło im żyć.
W pierwszej fazie powstawania subkultury osoby nie potrafiące rozwiązać swoich problemów, nie prezentują zdecydowanie swoich poglądów i nonkonformistycznych zachowań. Starają się ocenić czy mogą liczyć na zrozumienie i zainteresowanie innych członków grupy. Jeżeli jego zachowania i próby nie spotkają się z krytyką do czynienia mamy z kolejnym etapem tworzenia się subkultury.
Etap wzajemnego uzgadniania stanowisk i krystalizowania wspólnych poglądów. Efektem wzajemnego oddziaływania na siebie członków grupy jest wykształcenie się odmiennych niż powszechnie obowiązujące norm i wartości.
Ponieważ członkowie subkultury nie są pewni swoich nowych rozwiązań, dla potwierdzenia ich słuszności stosują tzw. Mechanizm obronnej prowokacji, tzn. zachowują się w sposób, który wywołuje krytykę i oburzenie społeczeństwa. Tym samym uzyskują potwierdzenie wrogości otoczenia wobec swojej grupy i usprawiedliwienie swoich działań.
Zdaniem Cohena podstawowe cechy subkultur to bezcelowość, złośliwość
i negatywizm. Jego zdaniem bezcelowość przejawia się np. w dokonywaniu przestępstw, traktowanych, nie jako możliwość wzbogacenia się, ale jako forma spędzania czasu wolnego, jako rozrywka. Złośliwość to efekt wrogości wobec autorytetów w świecie dorosłych jak
i wśród rówieśników, co przejawia się w walkach ulicznych gangów młodzieżowych lub prześladowaniu rówieśników nie należących do subkultury. Ich negatywizm polega na zdecydowanym odrzuceniu przez członków powszechnie akceptowanych norm i wartości. Potępiająca reakcja społeczeństwa wzmacnia w nich poczucie solidarności i powoduje dalszą radykalizację postaw.
Koncepcja W.B. Millera
Przyczyny powstawania subkultur młodzieżowych o charakterze dewiacyjnym Miller (1958) upatruje się w tradycji kultury warstw niższych. Według tego poglądu, dla każdej subkultury można określić problemy lub zagadnienia skupiające powszechną uwagę
i angażujące emocjonalnie, tzw. Centralne punkty zainteresowania. Zgodnie z teorią Millera, w przypadku warstw niższych takimi punktami są:
1. Kłopoty (problemy), które stanowią stały element życia przedstawicieli niższych warstw społecznych. Większość ich codziennej aktywności jest ukierunkowana na ich rozwiązywanie lub wręcz unikanie. Skłonność młodego człowieka do wplątywania się w kłopoty może być różnie oceniana, w zależności od tego czy zachowanie oceniają dorośli czy rówieśnicy. Dla członka gangu balansowanie na granicy prawa może być pożądane ponieważ wpływa to na podwyższenie jego statusu w grupie.
2. Twardość, na którą składają się takie cechy młodzieży jak siła, odwaga, nieokazywanie emocji, odporność na ból, gotowość do obrony swoich interesów oraz pogarda dla wszelkich przejawów sentymentalizmu.
3. Spryt, który jest rozumiany jako umiejętność radzenia sobie w każdej sytuacji. Ważne jest aby się „nie dać”, „trzymać fason”, „nie pękać” i realizować swoje cele. W tym rozumieniu oznaką sprytu jest zarówno dokonanie oszustwa, manipulowanie innymi ludźmi dla swoich korzyści, jak i posiadanie specyficznych umiejętności językowych (tzn. „mieć gadane”).
4. Emocje, wartość mocnych wrażeń wynika w przypadku młodzieży warstw niższych ze specyfiki ich sytuacji życiowej. Na atrakcyjne rozrywki nie starcza pieniędzy, w takiej sytuacji silnych emocji dostarczają wspólne wypady np. na dyskotekę gdzie rozładowują nagromadzoną energię.
5. Przeznaczenie, wiara w los, pozwala uznać, że osobiste starania jednostki nie mają znaczenia, bo życiem człowieka sterują siły wyższe, pozostające poza jego kontrolą, co umożliwia zrzucenie odpowiedzialności za popełnione czyny na pecha, który prześladuje daną osobę.
6. Niezależność, dążenie do autonomii jest prawidłowością rozwojową okresu dorastania. Odrzucenie autorytetów i kult polegania na sobie ma w wielu przypadkach charakter powierzchowny.
Grupy subkulturowe odgrywają ważna rolę w życiu należącej do nich młodzieży. Przynależność do grupy staje się źródłem wsparcia dla jednostki, pomaga budować poczucie własnej wartości i podstaw tożsamości. Prezentowanie zachowań będących przejawem cenionych wartości, pozwala osiągnąć pożądany status w obrębie grupy.
Poglądy R.A. Clowarda i L.E. Ohlina
Jest to tak zwana teoria zróżnicowanych możliwości. Zgodnie z poglądami jej twórców kształtowanie się postaw i zachowań dewiacyjnych wyprzedza w czasie przystąpienie jednostki do subkultury. Początkiem kariery dewiacyjnej jest doświadczenie niepowodzeń na drodze do osiągnięcia celów, będących w danej kulturze synonimem sukcesu.
Człowiek, któremu nie udaje się zdobyć pożądanego statusu społecznego, wini za ten stan istniejący porządek społeczny, a to według Clowarda i Ohlina (1960) jest pierwszym czynnikiem sprzyjającym dewiacyjnemu zaangażowaniu. Następnym krokiem jest zwykle próba obejścia spostrzeganych barier społecznych poprzez odebranie prawomocności normom, uważanym za niesprawiedliwe, nieskuteczne lub nieużyteczne. Tym samym dana osoba nastawia się psychicznie na popełnienie czynów o charakterze dewiacyjnym . Ponieważ tego rodzaju zachowania jak i zakwestionowanie reguł „gry społecznej” wywołuje lęk
i poczucie winy, jednostka poszukuje wsparcia i usprawiedliwienia swojego wyboru w grupie subkulturowej, złożonej z osób poświadczonych podobnymi problemami.
Cloward i Ohlin wyróżnili trzy główne rodzaje podkultur:
1. Podkultura przestępcza, która powstaje na obszarach charakteryzujących się dużym nasyceniem przestępczością. Młodzież wychowująca się w tego typu np. dzielnicach zna powszechnie lansowane wzorce sukcesu, jednak w praktyce się z nimi nie styka. Tym co jest im bliższe, są wzorce kariery przestępczej. Młodzież uczy się ich poprzez modelowanie oraz ćwiczenie przestępczych technik i zachowań. Subkultury (gangi) młodzieżowe są miejscem odbywania stażu w przestępczym fachu. Uczą się nie tylko technik dokonywania przestępstw, ale także zdyscyplinowania, lojalności, pracy zespołowej, planowania działań i usprawiedliwień, które mogą być przydatne
w konfrontacji z wymiarem sprawiedliwości.
2. Podkultury konfliktowe, są charakterystyczne dla obszarów niestabilnych, charakteryzujących się dużą mobilnością mieszkańców, brakiem trwałych więzi międzyludzkich i słabym systemem kontroli nieformalnej. Modzie ma utrudniony dostęp do wzorców osiągania sukcesu jak i wzorców kariery przestępczej w tym przypadku podstawowym wyznacznikiem pozycji w grupie staje się siła fizyczna, umiejętność walki i gotowość do jej podjęcia oraz odporność na ból. Jednostki agresywne, prezentujące „charakter” i „serce do walki” stają się przywódcami grup subkulturowych o charakterze konfliktowym.
3. Podkultury wycofania, członkami tego rodzaju subkultur są narkomani. Tworzą się one na obszarach, które charakteryzuje intensywna migracja ludności, słaba kontrola społeczna oraz przejawy dezorganizacji społecznej. Zdaniem Clowarda i Ohlina tego rodzaju podkulturę tworzy młodzież, która osiągnęła sukces w dążeniu
do aprobowanych społecznie celów, a której nie udało się go również osiągnąć
w drodze przystosowania przestępczego lub konfliktowego. Podkultura narkomańska pełni względem swoich członków szereg funkcji: na etapie eksperymentowania środkami uzależniającymi uczy określania odczuwanych stanów jako przyjemnych, ekscytujących, w dalszych fazach uzależnienia jest źródłem kontaktów z siecią dealerów oraz miejscem narkomańskiej edukacji.
Subkultura skinheadów
SKINHEAD w języku angielskim skin - skóra, head - głowa
W ruchu skinheadów można wyróżnić klika (niekiedy wzajemnie się zwalczających) odłamów. Najbardziej znane frakcje tworzą:
- Skini Oi - nazwa grupy pochodzi od zawołania „Oi”, stanowiącego tradycyjne pozdrowienie w robotniczych dzielnicach brytyjskich miast. Grupa ta jest najliczniejsza jej poglądy są prawicowo-nacjonalistyczne. Członkowie tego odłamu wchodzą w skład najbardziej agresywnych grup, tworzących subkulturę szalikowców (official hooligans).
- Red skini - sympatycy partii skrajnie lewicowych.
- Skini S.H.A.R.P. - Są to skinheadzi niechętni ideom rasistowskim i prześladowaniu mniejszości. Ich nazwa jest skrótem angielskiego odpowiednika słów Skinheadzi Przeciwko Uprzedzeniom Rasowym.
Rys historyczny
To subkultura młodzieżowa, która pojawiła się w Wielkiej Brytanii około 1966 roku, młodzi ludzie, którzy wywodzili się z biednych dzielnic, robotniczych rodzin, w których często stykali się z objawami patologii społecznej, takimi jak alkoholizm, prostytucja, narkomania, zachowania przestępcze. Podłoże powstania tej podkultury to uświadomienie sobie przez młode pokolenie nicości, bezsensu i monotonii życia. Brak możliwości zmian swojej egzystencji kompensują kultem siły.
W latach 60-tych brytyjscy skini wyraźnie fascynowali się kulturą czarnych imigrantów z Karaibów. Alians brytyjskich skinów z czarnymi imigrantami nie trwał jednak długo i załamał się w momencie gdy środowiska młodych imigrantów zaczęły zamykać się przed białymi pod wpływem ideologii rastafarian i porzucać atrakcyjny dla białej młodzieży robotniczej, agresywny wzór rude boys. Alians ten zaowocował jednak o wiele dłużej trwającą wśród skinów popularnością „czarnej” muzyki, zwłaszcza ska i wczesnego reggae.
Historia skinheadów wyraźnie dzieli się na dwa etapy. Pierwszy trwa od narodzin zjawiska do mniej więcej 1971-1972r., po czym subkultura zamiera niemal zupełnie. Drugi rozpoczyna się około roku 1976 i towarzyszy początkom ruchu punk. Skini przestają być wówczas jednolitą subkulturą i dzielą się na dwa odłamy: nacjonalistyczny i anarchistyczny. Oba, choć występują pod różnymi szyldami, są równie agresywne i wrogo nastawione
do przeciwników.
Warto wspomnieć, że moda wśród skinheadów na skrajnie prawicową ideologię rozpoczęła się na dobre od przyłączenia się punkowej kapeli Skrewdriver do National Front. Wokalista Skrewdriver'a Ian Stuart Donaldson założył międzynarodową neonazistowską organizację Krew i honor.
W końcu lat 70-tych skinheadzi zaczynają coraz liczniej pojawiać się poza Wielką Brytanią, w krajach takich jak: Holandia, Belgia, Francja, Niemcy i Skandynawii.
W Polsce pierwszych skinheadów można było spotkać w latach 1982-1983. Początkowo traktowani byli jako skrajnie radykalny odłam punków, spośród których zresztą rekrutowali się pierwsi polscy skini. Metamorfoza polegała początkowo tylko na ostrzyżeniu włosów i zmianie podniszczonych skórzanych kurtek na zestaw blue jeans. Od tego czasu mniej lub bardziej liczne grupy skinheadów pojawiały się regularnie na festiwalu w Jarocinie i na warszawskim Róbeage. Większą popularność zyskiwał początkowo nurt skinów
Oi, określających się jako zapaleni kibice piłkarscy. Frazeologię ultraprawicową i rasistowską przyjęli i zaczęli realizować w drugiej połowie lat osiemdziesiątych, zwłaszcza po 1988 roku.
Image
Nazwa tej subkultury odnosi się do głównej cechy wyglądu skina: krótkich lub ogolonych
do samej głowy włosów. Inny element wizerunku to kurtka typu flyers (czarna lub zielona,
z pomarańczową podszewką), dżinsowe spodnie z podwiniętymi nogawkami, szerokie, elastyczne szelki oraz wysokie, ciężkie, często ponabijane ćwiekami i gwoździami, wypastowane do połysku buty („glany”). Wygląd skina ma spełniać kilka funkcji: symbolizuje zdecydowanie i ciągłą gotowość do walki, ma wzbudzić respekt, jest przejawem swoiście pojmowanej przez skinheadów idei czystości i porządku. Ciężkie buty mogą być orężem w walce, a ogolona głowa uniemożliwia chwycenie za włosy przez potencjalnego przeciwnika. Skinheadzi wywodzili się spośród młodzieży robotniczej i również poprzez strój podkreślali swoje proletariackie pochodzenie.
Założenia ideologiczne
Główną cechą subkultury jest silne przywiązanie do wąsko rozumianej społeczności lokalnej (osiedla, dzielnicy, grupy sąsiedzkiej). W jej obronie obowiązują zasady solidarności, lojalności i wzajemnej pomocy. Solidarności z najbliższym otoczeniem towarzyszy
w przypadku skinheadów silna niechęć w stosunku do obcych. W zamian za opiekę grupy jednostka musi podporządkować się wewnętrznym regułom, często sprzecznym
z obowiązującym prawem. Podstawowe zasady Hammerskins nakładają na skinów obowiązek solidarności, więzi przyjaźni i dotrzymywania przysięgi:
1. Jeśli składasz przysięgę lub obietnicę, pozostań przy niej, nieważne jak będzie
to trudne. Bądź przygotowany na różne konsekwencje jeśli zawiedziesz.
2. Bądź świadom swego rasowego i kulturowego dziedzictwa. Wpajaj te wartości swoim dzieciom.
3. Walcz ze złem we wszystkich jego formach, gdziekolwiek ono występuje.
4. nie zawieraj przyjaźni z wrogiem swojego Brata, nie mów fałszywym językiem.
W początkowej fazie rozwoju subkultury, brytyjscy skini szczególną niechęcią darzyli rówieśników obcych im klasowo i ideologicznie - zarówno wymuskaną młodzież z dobrych domów, jak i anarchistycznie nastawionych hipisów. Wzorowali się natomiast na stylu życia karaibskich emigrantów, znajdujących się w podobnej sytuacji socjalnej. Po kilku latach zainteresowanie kulturą czarnych imigrantów zmieniło się we wzajemną nienawiść a ruch skinheadów przybrał charakter nacjonalistyczno-rasistowski.
Wielu członków tej podkultury to bezrobotni, nie uczący się. Jednocześnie przyczynę bezrobocia angielscy skini upatrują w napływowej ludności - emigrantach, zwłaszcza kolorowych. Stąd też bez powodu napadają na Turków, Arabów, Hindusów, Murzynów. Wręcz nienawidzą i brzydzą się Żydami, ale i komunistami i homoseksualistami.
W Polsce ideologia ruchu ma charakter skrajnie nacjonalistyczny. Propagandowe hasła są przejawem postaw ksenofobicznych lub wręcz faszystowskich, np. „Polska dla Polaków”, „White Power”, „Żydzi do gazy”. Członkowie ruchu uważają się za patriotów, silnie podkreślając fascynację dziełami ideologów myśli narodowej szczególnie Romana Dmowskiego. Ideologicznym zapleczem subkultury są partie prawicowo-nacjonalistyczne, działające na marginesie polskiej sceny politycznej. Skinheadzi byli członkami takich organizacji jak Narodowe Odrodzenie Polski, Stronnictwo Narodowe „Szczerbiec”, Polska Wspólnota Narodowa czy Aryjski Front Przetrwania. Większość z nich krytykuje ideę demokracji, postulując utworzenie silnego, autokratycznego państwa wyznaniowego. Tego rodzaju poglądy są propagowane w wydawanych przez skinheadów gazetkach,
tzw. skinzinach. Ich tytuły, takie jak „Krzyżowiec, Skinhead Sarmata czy Honor, odzwierciedlają subkulturowe fascynacje. Skini odwołują się często do mitu polskiego rycerza lub słowiańskiego wojownika. Uważają się za obrońców tożsamości i tradycji narodu polskiego. Jako swoje cele i zadania duchowe deklarują „…oczyszczenie społeczeństwa ze wszystkich mentów, punków i kombinatorów”, skinhead ma walczyć „…o silną Polskę i być członkiem zdyscyplinowanego społeczeństwa”.
Skinheadzi są totalnymi przeciwnikami Kościoła i kleru, pomimo tego deklarują się jako ludzie wierzący; w dzieciństwie powszechny był ich udział w katechizacji, rekolekcjach a także ruchach oazowych.
Zwalczają punków, hippisów, dealerów narkotyków gdyż ci „sprzedają Polakom truciznę”, w zasadzie zwalczają każdego kto nie jest skinem. Do fanów heavy-metalu mają stosunek życzliwie-obojętny, z wrogością zaś odnoszą się do skrajnego odłamu metalowców-satanistów.
Jeśli chodzi o kobiety to zaledwie je tolerują, lecz nie dopuszczają do pełnych praw. Być skinem - to domena mężczyzn.
Przejawy aktywności
Do zachowań agresywnych najczęściej dochodzi w miejscach, w których spędzają większą część wolnego czasu - w pubach, kawiarniach, barach. Miejscem szczególnie upodobanym przez skinheadów są także stadiony w czasie rozgrywek meczy piłki nożnej.
Bojówki składające się ze skinheadów, wyróżniają się sposobem walki podczas awantur, związanych z imprezami sportowymi. W każdej większej grupie kibiców istnieje zorganizowany oddział, zwany official hooligans, tworzony przez członków chuligańskiego oddziału skinheadów. Officials nie są wielbicielami futbolu, ani drużyny, na której mecz przychodzą. Ich głównym celem jest uczestniczenie w stadionowej awanturze, zwanej popularnie „zadymą”. Obecność skinheadów w grupach szalikowców sprzyja rozpowszechnieniu wśród kibiców postaw nacjonalistycznych, rasistowskich oraz nacechowanych ksenofobią. Coraz częściej znajduje to wyraz w kibicowskich symbolach, hasłach oraz śpiewanych na stadionach pieśniach.
Aktualny stan faktyczny
W ostatnich latach obserwuje się szczególne nasilenie agresji skinów nie tylko
w Polsce, lecz także w innych krajach. Znane są np. wystąpienia skinheadów w Niemczech
i podpalanie baraków oraz mieszkań obcokrajowców. Podobne ekscesy odnotowano
w krajach skandynawskich. W Niemczech zanotowano 76 partii - ugrupowań skrajnie nacjonalistycznych liczących około 41 tysięcy członków. Zanotowano 1900 ataków przemocy, w tym 17 ofiar śmiertelnych, 452 rannych. Są to dane obejmujące bilans zaledwie jednego roku. We Francji Front Narodowy lePena przejawia skrajnie negatywne postawy wobec obcokrajowców, podobnie Austriacka Partia Wolności. W Hiszpanii miało miejsce
15 ataków skinerowych przeciw imigrantom z Afryki i Ameryki Łacińskiej. We Włoszech odradza się neofaszystowski ruch Mussoliniego. Neonaziści i ekstremiści w Szwecji spod znaku Białego Aryjskiego Ruchu Oporu walczą z anarchistami i cudzoziemcami mieszkającymi na przedmieściu Sztokholmu. Największa liczba (ok. 60 tysięcy) skinheadów istnieje w Rosji, są to prawie wyłącznie skinheadzi nacjonalistyczni, wśród których nie brakuje posługujących się jawnie symboliką neonazistowską.
Subkultura skinheadów narasta w wielu krajach, a wraz z nią brutalizacja życia społecznego. Ruch ten nasila się, coraz częściej pojawiają się bojówki terrorystyczne, szowinistyczne wywodzące się z grona skinów. Ich programowa agresja oraz idea niszczenia świata, który oceniają jako zły może doprowadzić do najbardziej obłędnych zachowań i akcji destrukcyjnych oraz autodestrukcyjnych.
1
