Przycupnęłam na brzeżku stadionowego krzesełka jak gargulec na Notre - Dame i udawałam element wyposażenia stadionu, bo nie miałam pojęcia jak się zachować. Mogę coś krzyknąć czy przyjdzie ochrona i przepędzi mnie z trybun? Mogę coś zaśpiewać czy przyjdzie…itd. Jakby ochrona nie miała niczego lepszego do roboty niż nękać spanikowaną kobietę. Wyglądam tu jak pół d…zza krzaka. Ale miny mieli sąsiedzi, a najgorszą to już ten mały Snadny…ten najmłodszy. Pewnie prędzej by się tu ducha spodziewał, niż mnie. Gol! Dla Unii…nie, to tylko tak groźnie wyglądało. Brawa dla bramkarza. (Powtarzałam mechanicznie wszystkie gesty otaczających mnie ludzi, żeby nie wyglądać na AŻ taką przybłędę, jaką się czułam).
Po lewej stronie gdzieś dalej usadowili się kibice organizujący doping z wielkim bębnem, na którym rytm wybijał agent w wielkich ciemnych okularach i kapturze nasuniętym na głowę tak mocno, że widać było tylko podbródek. Chwilami odwracał się tyłem do boiska i kierował dopingiem jak dyrygent orkiestrą.
Można by powiedzieć o nadmiarze ostrożności, gdyby przeciwnikiem był ktoś inny niż Unia Oświęcim. O ile bowiem, pomimo zmiennych losów meczu (był moment, gdy przewaga biało - niebieskich była wręcz miażdżąca, brakowało tylko skuteczności w strzelaniu goli), nasi zachowywali się kulturalnie i śpiewali o swojej miłości do klubu z Plant, kibice Unii wyli, tupali i obrzucali Solarzy wyzwiskami w stylu: „futbolowa kurwa”.
Niespokojna aura jakby dopełniała burzliwej atmosfery spotkania. Pośród kłębiących się chmur sektor gości ułożył z trójkolorowych prostokątów napis: SPRAWA WYGLĄDA JASNO BIAŁO - NIEBIESKIE MIASTO. I dla spotęgowania efektu podpalił kilka rac, więc cała widowiskowa oprawa rozjarzyła się na czerwono, a my zamarliśmy z zachwytu. Doceniliśmy trud przygotowania i zrealizowania olśniewającego widowiska, chociaż nam ubliżali i opluwali nas na naszym własnym stadionie.
Niestety magia trwała tylko chwilę. Rzucone na boisko race zasnuły je kłębami dymu, a obelgi i wulgarne przyśpiewki w stylu: „Ile taksówek dla tych szmaciarzy z Chwilówek”, sprawiły, że cały szwadron ochroniarzy rzucił się pilnować sektora Unii, otaczając szczelnym pierścieniem groźnie pomrukujący tłum. Solarze zostali sami…
„No tak - myślałam - Biało - niebieskie miasto. Biało - niebieski blondyn…Teraz wszystko jasne. Ale czemu on chce żebym to wiedziała? Do czego mi to potrzebne? Przecież ja nie jestem kibicem Soły. Wyrwałam się na mecz, żeby pooglądać futbol na żywo. To wszystko. Po co mi jakieś komplikacje? Wystarczy, że mogę sobie popatrzeć na dwudziestu dwóch facetów uganiających się za piłką.
Względny spokój na murawie, który zapanował po przeniesieniu się ochroniarzy pod trybuny przeciwników, wykorzystał Bartłomiej Jasiński, strzelając w 62 minucie zwycięskiego gola dla Soły. Co można na ten temat powiedzieć? Widzę jak piłka szybuje do bramki za plecami obrońców, prześlizguje się ponad głową bramkarza, ciągnie za sobą siatkę i zamiast wrzeszczeć: „Tak!!! Mamy to, mamy to, mamy to!”, podziwiam piękny tor jej lotu, płynność ruchu stopy zawodnika, który ją wykopał i panoramę boiska pękniętą w miejscu, gdzie przeciął ją lecący obiekt. W chwili, gdy powinnam szaleć z radości, stoję zgłupiała pośród ogłuszającego wrzasku. Chwilo trwaj. Jesteś piękna.
Czas jednak nie chciał stanąć w miejscu. Zanim piłka zdążyła zebrać wszystkie drobiny kurzu i błota z bramki, została wybita w niebo przez bramkarza i mecz potoczył się dalej. Było jeszcze kilka groźnych akcji Unii, nerwowych momentów - między innymi, gdy przedmiot, o który toczyła się tak zawzięta rywalizacja, wylądował na dachu budynku klubowego Soły - ale wynik do końca się nie zmienił i pomimo wściekłości biało - niebieskich, Solarze zostali nowymi królami Oświęcimia.
Piłkarze przyszli do nas wymienić zwycięski uścisk dłoni i poszliśmy sobie do domu. Nocą banda sfrustrowanych (pseudo)kibiców Unii demolowała śmietniki na Strefie i wykrzykiwała: „Jebać Sołę” tudzież „Jebać policję”, ale biorąc pod uwagę ich „możliwości”, incydent należy uznać za drobny. Nikt nawet nie pofatygował się, żeby faktycznie zadzwonić na policję, chociaż wybito szybę w Georg - u, co też mogło być ich sprawką. Podobnie zachowawczą postawę prezentowali administratorzy strony internetowej Soły. Zamieścili piękną galerię i sążnistą relację, ale wybryki kiboli biało - niebieskich zostały ledwie zauważone, a pławienie się w blasku własnej chwały przysłonięto czołobitnym szacunkiem dla dostojnego przeciwnika i wyrazami wdzięczności dla kibiców.
SOŁA, UNIA I CAŁY TEN KRAM
Chyba mam jakiś dar przyciągania trutni, skoro nawet niewinne wyjście na mecz musiało równać się zadarciu z chuliganami, którzy zasmarowują miasto szeregiem drapieżnych napisów i nigdy nie słyszeli o tolerancji. Może lepiej zacząć kibicować Unii? Ale co taki niespotykanie spokojny człowiek jak ja może mieć wspólnego z szukającymi zwady łobuzami? A zresztą czy w ogóle muszę się za kimś opowiadać? Mogę przecież zapomnieć o tym drobnym incydencie i dalej po cichu, w domowym zaciszu, oglądać sobie mecze piłki nożnej.
Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Moja świeżo ujawniona pasja zaczęła fascynować otoczenie tak dalece, że znajomi nie dawali mi spokoju i nagle - o ironio losu - znalazło się mnóstwo chętnych do chodzenia ze mną na mecze! Dawniej nie mogłam się doprosić, żeby ktoś zrobił mi łaskę i dotrzymał towarzystwa, chociaż w akcie desperacji ofiarowywałam się nawet sfinansować bilet temu, kto by się na to porwał.