Drama
Co to jest drama ?
Dramą nazywa się techniki teatralne wykorzystywane dla wszelkich celów edukacyjnych. Metoda ta, konsekwentnie i kompetentnie stosowana, przyśpiesza kształcenie i wychowanie do współczesnego świata. Ułatwia samopoznanie i samorealizację, uruchamia twórcze dyspozycje uczestników zajęć.
Drama realizuje się poprzez umiejętności człowieka do bycia kimś lub czymś więcej niż sobą. Przez improwizację w dramie uruchamia się dyspozycje człowieka - emocje, ciało, intuicję i intelekt. Dzięki charakterystycznej dla człowieka, a szczególnie dla dziecka, zdolności życia fikcją odkrywa ono rzeczywistość „na niby”, jakby doświadczało jej realnie. Konflikty, oczywiście te wyimaginowane, są siłą napędową dramy. Najważniejszą strategią dramy jest „improwizacja w roli” zarówno ucznia, jak i nauczyciela.
Cel dramy
Dzięki stosowaniu improwizacji w fikcyjnych „sytuacjach wyjściowych” zawierających konflikt - problem oraz dzięki znajomości strategii i technik dramowych, możemy osiągnąć ustalone cele, np.:
* W nauce szkolnej: zinterioryzować i zintegrować odkrywaną wiedzę zawartą w programach.
* W nurcie społecznym: poznać prawa rządzące zachowaniami grupy i jednostki w sytuacjach konfliktowych i problemowych. Odkrywać zasady współdziałania i demokracji.
* W nurcie estetycznym: poznawać zasady stosowania środków wyrazu artystycznego (kody, style, kierunki).
* W procesie samopoznania: doskonalić osobowość i własne człowieczeństwo.
W czasie zajęć dramowych, przy pomocy kompetentnego nauczyciela dramy, uczeń może jednocześnie:
1. odtwarzać zachowanie innej niż on postaci;
2. bazując na tym wyimaginowanym doświadczeniu, improwizować odpowiedzi, które tworzą akcję, konwencję i znaczenie;
3. w czasie trwania improwizacji, zachowując dystans do zdarzeń, odnajdywać właściwe dla problemu rozwiązania.
W prawdziwym konflikcie byłoby to niemożliwe, gdyż emocjonalne reagowanie niweczy dystans do zdarzeń.
Dla pełnego osiągnięcia celów dramy potrzebny jest specjalista, posiadający wiedzę w zakresie przedmiotu oraz wykształcenie metodyczne w dziedzinie dramy w stosowaniu różnych technik i strategii. Np. strategia pod nazwą „nauczyciel w roli” pozwala na przyjmowanie różnych statusów podczas lekcji: „Mniej wiedzącego”, „Adwokata diabła”, „Kata lub ofiary”, „Wszechwiedzącego czarownika” itp.
Tradycyjne werbalne uczenie się z zapamiętywaniem i „odpytywaniem” powoduje u wielu uczniów niechęć do uczestniczenia w lekcji. Różnorodność statusów pozwala nauczycielowi dramy zejść z przysłowiowej katedry, stwarzając jemu i klasie niezwykłą relację, która niweluje podział na MY - uczniowie i ON - nauczyciel. Otwiera szansę dialogu i prawdziwej współpracy.
W dramie nauczyciel pełni funkcję przewodnika, którego najważniejszym zadaniem jest przygotowywanie pola do odkrywania wiedzy przez uczniów.
Badania naukowe PDF Drukuj Email
Trzyletnie badania naukowe nad dramą
Drama jest znana i stosowana w Polsce od ponad trzydziestu lat. Swoje narodziny zawdzięcza Halinie Machulskiej, która, zafascynowana zajęciami prowadzonymi przez Dorothy Heathcote w Wielkiej Brytanii, postanowiła „przeszczepić” tę metodę edukacji na grunt polski. Na początku lat 80. drama zaczęła się stopniowo przebijać do naszych szkół podstawowych i średnich, upowszechniana przez entuzjastów nauczania/uczenia się z zastosowaniem technik teatralnych. Najczęściej występowała na lekcjach języka polskiego, historii oraz na zajęciach wychowawczych. Nieco później wprowadzono ją również na lekcje geografii, przyrody, matematyki, plastyki, muzyki, informatyki, a także na zajęcia pozalekcyjne i pozaszkolne.
Dobrze przygotowani praktycy dramy już po krótkim czasie dostrzegli jej korzystny wpływ na uczniów, na ich rozwój intelektualny i emocjonalny. Należało jednak zgromadzić naukowe dowody, potwierdzające efektywność nauczania/uczenia się przez improwizowane działanie w rolach. Tym bardziej, że niektórzy pedagodzy zalecali dystans wobec dramy, ograniczając jej rolę do swoistej gry i zabawy grupowej, przyjemnego przerywnika w żmudnej nauce, służącego głównie uatrakcyjnianiu lekcji i zrywaniu z szarą szkolną rzeczywistością.
W takich okolicznościach powstał w Polskim Ośrodku ASSITEJ projekt trzyletnich badań naukowych, opracowany przez zespół w składzie: Halina Machulska (aktorka, reżyser, pedagog, założycielka dwuletniej Szkoły Aktorskiej, przekształconej następnie w trzyletnią), prof. Jerzy Trzebiński (wykładowca Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie, autor licznych książek z tej dziedziny), prof. Maciej Wojtyszko (reżyser, scenarzysta, wykładowca Akademii Teatralnej w Warszawie, autor utworów nie tylko dla dzieci) oraz dr Halina Janowska (psycholog, muzykolog, powieściopisarka). Realizację przygotowanego przez ww. twórców programu pod nazwą „Drama metodą edukacji człowieka XXI wieku” sfinansował w całości Komitet Badań Naukowych. Koordynatorką prac, którymi w latach 1998-2001 objęto wybrane szkoły podstawowe i ponadpodstawowe, została Alicja Pruszkowska, redaktor naczelna czasopisma „Drama”, kierowniczka trzech rocznych kursów dramy i kursu edukatorskiego.
Wyniki badań były znane dopiero po zakończeniu eksperymentu. Zgromadzony materiał, niezwykle bogaty, umożliwił prof. Jerzemu Trzebińskiemu wykazanie efektywności dramy w procesie edukacji. Wyniki te w wielkim skrócie przedstawiają się następująco:
Uczniowie klas dramowych mają 75-procentową przewagę nad uczniami klas kontrolnych, prowadzonych metodami tradycyjnymi, w zakresie
* kreatywności i produktywności myślenia
* umiejętności odwoływania się do osobistych doświadczeń i ich przetwarzania
* umiejętności stawiania problemów oraz twórczego ich rozwiązywania.
Drama wywiera także niezwykle korzystny wpływ na rozwój inteligencji społecznej i emocjonalnej ucznia oraz jego integrację z grupą.
Sep.04
Downloads Filewarsztaty dramy KORCZAK 2007.doc
Feb.26
Downloads FileDrama - Karta zgłoszenia
Zamów biuletyn
Zaprenumeruj
http://www.assitej.pl/content/view/37/61/lang,iso-8859-2/