PLAN PRACY

Instruktora do przeprowadzenia zajęć z taktyki

z żołnierzami nowo wcielonymi

Temat: Podstawowe rodzaje działań prowadzonych przez pododdział

Czas: ograniczony zmianą grup

Potrzebne materiały:

PRZEBIEG ZAJĘĆ

Lp.	Zagadnienia i czynności instruktora	Czas min
1	Podaje temat i cele zajęć Temat: Podstawowe rodzaje działań prowadzonych przez pododdział Cel: zapoznać żołnierzy z podstawowymi rodzajami działań prowadzonych przez pododdział
2	OBRONA Obrona jest działaniem podstawowym, zamierzonym lub wymuszonym, rodzajem walki prowadzonej w celu udaremnienia lub odparcia uderzeń wojsk przeciwnika, zadania mu maksymalnych strat, utrzymania zajmowanego rejonu (punktu oporu) oraz stworzenia warunków do działań zaczepnych. Celem działań obronnych jest uniemożliwienie przeciwnikowi opanowania terenu, rozbicie zgrupowań uderzeniowych i załamania jego natarcia oraz przejęcie inicjatywy. Do celów szczegółowych zaliczamy: utrzymanie określonego terenu; rozbicie przeciwnika, który włamał się w ugrupowanie obronne; zyskanie na czasie; umożliwienie kolejnym siłom ześrodkowanie się i wykonywania zwrotu zaczepnego; zmuszenia przeciwnika do przyjęcia walki w niedogodnym dla niego terenie. W każdej sytuacji działania obronne powinny być aktywne, trwałe, zdolne odeprzeć natarcie powietrzno-lądowych (powietrzno-morskich) zgrupowań uderzeniowych przeciwnika. Spełnienie tych warunków osiąga się przez: rozpoznanie przygotowań przeciwnika do natarcia; niszczenie wykrytych środków rażenia oraz stanowisk dowodzenia i środków łączności; prowadzenie skutecznej walki ze środkami napadu powietrznego, zwalczanie desantów powietrznych, pododdziałów i grup powietrzno-szturmowych (desantowo-szturmowych), a na kierunkach nadmorskich - desantów morskich; wykorzystanie właściwości taktycznych terenu do prowadzenia ognia, organizowania zapór i przeszkód, które ograniczą nacierającemu prowadzenie obserwacji i manewru; rozśrodkowanie oraz maskowanie pododdziałów i obiektów; sprawne odtwarzanie naruszonego obszaru (rejonu, punktu oporu) obrony i nieprzerwane oddziaływanie ogniem na elementy ugrupowania przeciwnika; prowadzenie działań na całą głębokość jego ugrupowania w celu zakłócenia zorganizowanego rozwinięcia zgrupowania uderzeniowego oraz wprowadzenia odwodów;udział w kontratakach szczebla nadrzędnego oraz manewrów połączonych z utrzymaniem najważniejszych rejonów i obiektów;skuteczną ochronę pododdziałów i urządzeń logistycznych. Przechodząc do obrony należy dążyć, aby teren ułatwiał zarówno prowadzenie walki ogniowej, ustawianie wszelkich zapór, jak też wykonywanie manewrów. Jednocześnie teren powinien utrudniać przeciwnikowi prowadzenie obserwacji i przemieszczanie jego zgrupowań uderzeniowych. Z zasady większość sił należy przewidywać do pierwszego rzutu. W każdej sytuacji należy posiadać odwód (odwody) gotowe do szybkiej reakcji w dynamicznych sytuacjach. Dużego znaczenia nabiera zarówno wybór przedniej linii obrony, jak też przedsięwzięcie zmierzające do wprowadzenia przeciwnika w błąd co do jej rzeczywistego przebiegu. NATARCIE Natarcie jest działaniem rozstrzygającym, podstawowym rodzajem walki prowadzonej głównie w formie zwrotów zaczepnych z zamiarem rozbicia pododdziałów (wojsk ) przeciwnika i opanowania ( odzyskania ) zajmowanego przez niego terenu. 2. Celem natarcia jest pokonanie przeciwnika. Cel ten osiąga się przez: rażenie ogniem sił i środków przeciwnika, wykonanie zdecydowanego uderzenia pododdziałami czołgów i zmechanizowanych we współdziałaniu z innymi rodzajami wojsk na jego ugrupowanie, rozbicie jego sił i środków oraz zajęcie ważnych obiektów lub kluczowych rejonów ( rubieży ) . Zawsze należy także dążyć do uzyskania zaskoczenia, zerwania spoistości jego obrony i rozcinania oraz izolowania jego sił. Celami szczegółowymi w natarciu są: uzyskanie informacji, uchwycenie kluczowego lub decydującego terenu, pozbawienie przeciwnika sił i środków, wprowadzenie w błąd lub odwrócenie uwagi przeciwnika od własnego punktu ciężkości, związanie przeciwnika walką, aby zapobiec ( zdezorganizować ) dokonaniu manewru sił i środków; przejęcie inicjatywy, odparcie zwrotów zaczepnych przeciwnika. 3. Natarcie prowadzi się w szybkim tempie, bez przerwy w dzień i w nocy, w każdych warunkach meteorologicznych i terenowych. Duże znaczenie dla osiągnięcia zamierzonych celów w natarciu ma skupienie przeważających sił i środków w odpowiednim czasie i miejscu, a następnie celowe ich wykorzystanie, czyli wykonanie zadania w dużej mierze zależy od trafnego wyboru punktu ciężkości. 4. Powodzenie w natarciu osiąga się przez: dostarczanie szybko wiarygodnych, możliwie najszerszych informacji o przeciwniku i terenie; działania agresywne, wykorzystywanie w niespodziewany sposób sprzyjających sytuacji; utrzymanie inicjatywy, dobór czasu i kierunku uderzenia; właściwy wybór punktu ciężkości, maksymalne wykorzystanie możliwości manewrowych i dyspozycyjnych środków rażenia; szybkie tempo działań, ograniczające przeciwnikowi możliwość przejęcia inicjatywy; zachowanie ciągłości kierowania natarciem; rozpoczynanie natarcia z bezpiecznej odległości (poza zasięgiem oddziaływania podstawowej masy środków rażenia przeciwnika). Uwaga zwrócona musi być także na osłonę skrzydeł; szybkie przemieszczanie, które powinno być ściśle skoordynowane z prowadzonym ogniem. Siła ognia niszczy, obezwładnia i wspiera; jest to istotne w złamaniu woli przeciwnika do prowadzenia walki. Ogień połączony z ruchem i oddziaływaniem elektronicznym umożliwia wojskom zajęcie korzystniejszego położenia w stosunku do przeciwnika; mylenie przeciwnika, przez co dąży się do zapewnienia bezpieczeństwa rozwiniętym wojskom oraz stwarza nacierającemu sprzyjające warunki do skuteczności wykonywania zadań. 5. Batalion ( kompania ) mogą przechodzić do natarcia z marszu lub z bezpośredniej styczności z przeciwnikiem. DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE Działania opóźniające są jednym z podstawowych rodzajów walki. Obejmują one szereg kolejnych starć o charakterze obronnym i zaczepnym, szeroko stosowany manewr i działania osłabiające potencjał przeciwnika, których ostatecznym celem jest zatrzymanie jego natarcia. Działania te prowadzi się w wyznaczonych pasach lub na kierunkach. W ramach pasa opóźniania pododdziały (batalion, kompania) mogą mieć przydzielone kierunki (rejony) opóźniania. Na kierunkach i w rejonach opóźniania wyznacza się pozycje opóźniania (przednią, pośrednie, końcową). Działania opóźniające prowadzi się przeciwko przeważającym siłom przeciwnika. Mogą być one niezależne lub mieścić się w ramach innych rodzajów walki. Istotą działań opóźniających jest unikanie przewlekłych walk przez stawianie nacierającym oporu na kolejnych pozycjach opóźniania, nie dopuszczając do rozstrzygających starć. WYCOFANIE Wycofanie to rodzaj walki prowadzonej w celu zerwania kontaktu bojowego z przeciwnikiem lub uchylenie się od starcia w niekorzystnej sytuacji. Wykonanie zamierzeń wycofania polega na opuszczeniu w sposób zorganizowany zajmowanego rejonu obrony (punktu oporu) z zachowaniem przez pododdziały zdolności bojowej. Do wycofania pododdziału (batalion, kompania) może dochodzić w sytuacjach, kiedy: wyczerpano wszystkie możliwości osiągnięcia celu walki; warunki terenowe lub sytuacja taktyczna są niekorzystne do rozegrania walki; zachodzi potrzeba wzmocnienia pododdziałów walczących na innym kierunku, zamknięcia wyłomów w ugrupowaniu szczebla nadrzędnego, skrócenia frontu obrony, odtworzenia zdolności bojowej; stan zabezpieczenia logistycznego nie pozwala na kontynuację walki; istnieje możliwość okrążenia lub obejścia walczących pododdziałów Wycofanie jest działaniem zamierzonym lub wymuszonym. Przeprowadza się je w sposób zaplanowany, zorganizowany, skrycie i szybko. Ma na celu zerwanie kontaktu ogniowego z przeciwnikiem lub uchylenie się od starcia w niekorzystnej sytuacji. Wykonywanie zamierzeń wycofania powinno przebiegać zgodnie z zasadami działań opóźniających. Pododdziały (batalion, kompania) przemieszczają się na dogodną rubież (rejon) w głąb ugrupowania wojsk własnych. Prowadzenie wycofania zależy przede wszystkim od: starannego maskowania symptomów przygotowań do wyjścia z walki pododdziałów pierwszorzutowych; sprawnego wykonania manewru siłami i środkami; umiejętnego wykorzystania warunków terenowych, meteorologicznych i pory doby; szczegółowego współdziałania z sąsiadami, wykorzystania środków wsparcia ogniowego oraz przedsięwzięć zabezpieczenia bojowego; stosowania na szeroką skalę działań pozornych, zasadzek, zapór inżynieryjnych oraz środków maskujących. DZIAŁANIA NIEREGULARNE Działania nieregularne to rodzaj walki prowadzonej w formie działań bojowych zgrupowań taktycznych (bz, bcz) przygotowywanych już w czasie pokoju lub doraźnie tworzonych w czasie wojny, stosując specyficzne sposoby walki. Celem działań nieregularnych jest ograniczenie swobody działania przeciwnika na obszarze przez niego zajętym, absorbowanie jego wojsk do realizacji zadań bezpośrednio nie związanych z rozwijaniem działań zaczepnych, utrzymanie ciągłości walki z przeciwnikiem, oddziaływanie psychologiczne. Wojska mogą przechodzić do działań nieregularnych w sposób planowy (zamierzony) i nieplanowy (wymuszony). Decyzję o przejściu części sił do działań nieregularnych podejmuje dowódca, na którego korzyść działania te mają być prowadzone. W tym przypadku cele i główne zadania będą odpowiednio wcześniej określone. Nie planowe działania nieregularne zmuszone będą prowadzić wojsk najczęściej w wyniku niepomyślnej dla nich realizacji wcześniejszych zadań bojowych. DZIAŁANIA DESANTOWO-SZTURMOWE 1. Działania desantowoszturmowe są integralną częścią walki lądowej. Pododdziały przeznaczone do tych działań mogą realizować zadania samodzielnie lub wspólnie z innymi rodzajami wojsk lądowych, w całej strefie związku taktycznego. realne zagrożenie ich użycia może zmusić przeciwnika do rozproszenia swoich sił, między innymi w celu osłony ważnych urządzeń i kluczowego terenu w rejonach tyłowych (w głębi ugrupowania). 2. Działania desantowoszturmowe prowadzone są zwykle w rejonach nie bronionych lub słabo bronionych. W wyjątkowych sytuacjach mogą one być prowadzone w rejonach zajętych (bronionych) przez przeciwnika, jednakże pod warunkiem posiadania potencjalnych możliwości jego rozbicia (zniszczenia, obezwładnienia) i przewagi w powietrzu. 3. Działania desantowoszturmowe mogą być prowadzone we wszystkich rodzajach działań bojowych wojsk lądowych. Ich celem może być: opanowanie i utrzymanie kluczowych obiektów terenowych (przełęcze, wąwozy, mosty, przeprawy, itp.); niszczenie ważnych celów (obiektów) w ugrupowaniu przeciwnika; osłony luk i otwartych skrzydeł w ugrupowaniu własnych wojsk; zamykanie wyłomów powstałych w obronie na skutek uderzeń przeciwnika; zwalczanie desantów i innych sił przeciwnika, prowadzących działanie w głębi ugrupowania własnych wojsk; wzmocnienie okrążonych sił; prowadzenie rozpoznania. Działania desantowoszturmowe mogą być ograniczone przez następujące czynniki: warunki meteorologiczne, uniemożliwiające użycie śmigłowców; możliwości ogniowe przeciwnika (w tym skutki użycia broni masowego rażenia), które mogą uniemożliwić lądowanie w wybranym punkcie (rejonie); działanie obrony powietrznej przeciwnika (w tym samolotów), podczas przelotu do rejonu realizacji zadań; ograniczone możliwości współdziałania z własnymi wojskami lądowymi podczas prowadzenia działań w ugrupowaniu przeciwnika.
3	Omawiam zajęcia;

OPRACOWAŁ

…………………………………………………….

---