Zobowiązania:
Odpowiedzialność dłużnika.
Od pojęcia dług należy odróżnić pojęcie odpowiedzialność dłużnika, ponieważ dług jest zależny od dłużnika natomiast odpowiedzialność nie. Może istnieć dług, a odpowiedzialność nie, chodzi tu o zobowiązania niezupełne (zobowiązania naturalne). Jeżeli chodzi o zobowiązania niezupełne, ustawodawca odmawia pełnej skuteczności danej więzi zobowiązaniowej poprzez pozbawienie wierzyciela możności przymusowego dochodzenia świadczenia, w związku z tym można wyróżnić dwie cech y zobowiązania niezupełnego (naturalnego): 1. niezaskarżalność, 2. przyznanie mocy prawnej spełnieniu zobowiązania przez dłużnika, oznacza to, że wierzyciel może zatrzymać spełnione świadczenie i nie ma obowiązku jego zwrotu. Przypadki zobowiązań niezupełnych (naturalnych): 1. przedawnienie roszczeń, 2. zobowiązania pochodzące z gier lub zakładów, zgodnie z art.413 § 1 KC: „kto spełnia świadczenie z gry lub zakładu nie może żądać zwrotu, chyba, że gra lub zakład były zakazane albo nierzetelne.”
Rodzaje odpowiedzialności:
Wyróżniamy odpowiedzialność osobistą i odpowiedzialność rzeczową. Odpowiedzialność osobista oznacza, że dłużnik odpowiada całym własnym majątkiem teraźniejszym i przyszłym, konsekwencje w Kodeksie Postępowania Cywilnego. Odpowiedzialność osobista może być niekiedy ograniczona i na tym tle można wyróżnić: 1. odpowiedzialność do wyodrębnionej masy majątkowej, np. przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza, zgodnie z KC w razie przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe, tylko do wartości ustalonego w inwentarzu stanu czynnego spadku, 2. dłużnik odpowiada całym majątkiem, ale tylko do pewnej wysokości, np. komandytariusz (wspólnik) odpowiada za zobowiązania spółki komandytowej wobec jej wierzycieli, tylko do wysokości sumy komandytowej. Odpowiedzialność rzeczowa oznacza zabezpieczenie wierzytelności zastawem lub hipoteką. Gwarancję zaspokojenia roszczenia wierzyciela daje tutaj niecały majątek osobisty dłużnika, lecz określone rzeczy ruchome (zastaw) lub nieruchomości (hipoteka). Podstawowe różnice między odpowiedzialnością osobistą, a odpowiedzialnością rzeczową: 1. odpowiedzialność osobista jest szersza, 2. odpowiedzialność rzeczowa jest za to pewniejsza.
Świadczenie:
Może polegać na działaniu, czyli czynnym zachowaniu dłużnika bądź też na zaniechaniu, czyli biernym zachowaniu dłużnika. 1. świadczenie musi być oznaczone, bowiem wierzyciel musi wiedzieć czego ma się domagać od dłużnika, oznaczenie to powinno nastąpić najpóźniej w momencie wykonania zobowiązania, 2. świadczenie musi być możliwe do wykonania i w związku z tym w prawie cywilnym wyróżnia się: po pierwsze niemożliwość pierwotną spełnienia świadczenia, po drugie niemożliwość następczą, zgodnie z KC umowa o świadczenie niemożliwe jest nieważna, oznacza to, że zobowiązanie w ogóle nie powstaje. Samo zobowiązanie jest ważne dla niemożliwości następczej, ale albo wygaśnie i wówczas dłużnik zwolniony jest ze świadczenia, albo utrzyma się w mocy, ale dłużnik będzie jedynie zobowiązany do dania odszkodowania w miejsce świadczenia.
Rodzaje świadczeń:
Można wyróżnić świadczenia jednorazowe, ciągłe i okresowe. W przypadku dwóch pierwszych decyduje tylko kryterium czasu. Świadczenie jednorazowe wymaga w zasadzie jednorazowego zachowania się dłużnika, choć może się nań składać kilka czynności, np. wykonanie dzieła, jeżeli umowa o dzieło przewiduje, że będzie ono wykonywane w ratach. Ciągłe świadczenia wymagają jakiegoś zachowania się dłużnika przez jakiś czas i nie może być zobowiązanie wykonane jednorazowo, np. przechowanie - zgodnie z KC przez umowę przechowania, przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie. Okresowe świadczenie, nie wystarcza samo kryterium czasu, ale powtarzalność świadczeń jednorazowych decyduje (przede wszystkim w pieniądzu), np. zapłata czynszu w umowie najmu.
Świadczenia podzielne i niepodzielne, jeżeli chodzi o świadczenia podzielne to definicja jest zawarta w KC, świadczenie jest podzielne, jeżeli może być spełnione częściowo bez istotnej zmiany przedmiotu lub wartości, np. zapłata sumy pieniężnej. Świadczenie niepodzielne jest przeciwieństwem (ma kontralio) - przeniesienie własności rzeczy oznaczonej, co do tożsamości.
Świadczenia oznaczone indywidualnie i świadczenia oznaczone rodzajowo.
Świadczenia oznaczone indywidualnie - przedmiotem świadczenia jest rzecz oznaczona, co do tożsamości, przedmiot świadczenia jest zatem jedyny i nie można go zastąpić. Świadczenia oznaczone rodzajowo - jest przedmiotem świadczenia jest rzecz oznaczona, co do gatunku (rodzajowa) w obrocie zamienna. Dłużnik ma tu większą swobodę wyboru, przy czym dokonanie tego wyboru należy do dłużnika.
Zobowiązania solidarne:
Zobowiązania solidarne są związane z wielością dłużników albo wierzycieli i w związku z tym można wyróżnić solidarność dłużników i solidarność wierzycieli. Solidarność dłużników - kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, ze wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych. Aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Solidarność wierzycieli - kilku wierzycieli może być uprawnionych w ten sposób, że dłużnik może spełnić całe świadczenie do rąk jednego z nich, a przez zaspokojenie któregokolwiek z wierzycieli dług wygasa względem wszystkich. Mianowicie, dłużnik może spełnić
Świadczenie według swego wyboru do rąk któregokolwiek z wierzycieli solidarnych, jednakże w razie wytoczenia powództwa przez jednego z wierzycieli dłużnik powinien spełnić świadczenie do jego rąk. Zobowiązanie będzie solidarne, jeżeli będzie to wynikało z ustawy lub z czynności prawnej.
Prawo handlowe:
System prawa dzielimy na prawo publiczne i prawo prywatne. Prawo publiczne dzielimy na prawo: administracyjne, finansowe czy prawo karne, prywatne zaś dzielimy na prawo cywilne, w tym prawo handlowe. W polskim systemie prawnym, prawo handlowe nie jest odrębną gałęzią prawa.
Prawo handlowe to zespół norm prawnych należących w przeważającej mierze do prawa cywilnego (prawa prywatnego) regulujących organizację (ustrój): 1. przedsiębiorców i stosunki handlowe zachodzące między przedsiębiorcami oraz przedsiębiorcami, a innymi podmiotami w obrocie gospodarczym wewnętrznym (krajowym), jak i w obrocie gospodarczym międzynarodowym (handlu zagranicznym), można też powiedzieć o nim cywilne prawo gospodarcze czy też prywatne prawo gospodarcze, mianowicie poza normami prawa cywilnego do prawa handlowego należy również zaliczyć normy prawne z innych gałęzi prawa, ale tylko te, które dotyczą przedsiębiorców i prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.