Pierwsze czytanie - występuje w każdej Mszy św. Jest ono wyjęte z ksiąg biblijnych innych, aniżeli Ewangelie. W dni powszednie może pochodzić ze Starego lub z Nowego Testamentu. W niedziele i uroczystości pochodzi zwykle ze Starego Testamentu - wyjątek stanowi Okres Wielkanocny, kiedy to w poszczególne niedziele pierwsze czytanie stanowi wyjątek z Dziejów Apostolskich. Gdy chodzi o dobór tekstu pierwszego czytania w niedziele i uroczystości, to jest ono zwykle tematycznie powiązane z Ewangelią, dzięki czemu ukazuje się jedność Starego i Nowego Testamentu i podkreśla się to, iż wszystko, co zostało zapowiedziane w Starym Przymierzu znajduje swe wypełnienie w Nowym.

Pierwsze czytanie - fragment Pisma Świętego (zazwyczaj ze Starego Testamentu i Dziejów Apostolskich). Stanowi on część liturgii słowa we Mszy Świętej. Czytane jest zazwyczaj przez lektora, ale także księdza i diakona.

Drugie czytanie - część "Liturgi słowa" we Mszy Świętej. Jest to odczytanie fragmentu Pisma Świętego (najczęściej z listów i Dziejów Apostolskich). Występuje zazwyczaj w niedziele i ważniejsze święta po psalmie responsoryjnym. Czytane jest zazwyczaj przez lektora, ale także księdza i diakona.

Homilia - rodzaj kazania, którego treść oparta jest na wybranych czytaniach liturgicznych. Jest nierozłączna z liturgią mszy świętej. Jej celem jest objaśnianie wybranego na dany dzień fragmentu Pisma Świętego w kontekście okresu liturgicznego, całego Zbawienia, sytuacji społecznej i politycznej. Homilia często zawiera wskazówki moralne dotyczące życia. Może przybierać także formę dialogu z wiernymi. W Kościele katolickim homilię w czasie mszy świętej może wygłaszać tylko wyświęcony duchowny^[1]. Nie ma określonego czasu długości homilii, lecz jej długość musi być proporcjonalna do całości liturgii słowa^[2]. Często jest błędnie uznawana za synonim kazania

Modlitwa powszechna (zwana też Modlitwą Wiernych) jest w Kościele katolickim częścią Liturgii Słowa. Ma miejsce na zakończenie liturgii słowa, jako odpowiedź zgromadzenia na usłyszane Boże Słowo. Podczas tej modlitwy wierni bądź kapłan, diakon lub lektor, przedstawiają Bogu w sposób uroczysty intencje, w których sprawowana jest dana Msza święta. Każde wezwanie składa się z dwóch członów: w pierwszym zawiera się adresata / adresatów naszej modlitwy, w drugim właściwa intencja wobec tych, których wymieniono w członie pierwszym. Każde wezwanie kończy się wspólną aklamacją zgromadzenia, najczęściej śpiewaną.

Przebieg modlitwy wiernych: Przewodniczący celebracji z miejsca przewodniczenia rozpoczyna i kończy modlitwę powszechną^[1]. Odczytywanie wezwań tej modlitwy nie należy do kapłana. Wezwania wygłasza diakon, w jego zastępstwie lektor lub inny wierny świecki. Czyni się to z ambony. Wezwań nie powinno być więcej niż sześć(Zgodnie z ustaleniami 177. Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski 10-11.12.1980 nr VIII). Wezwania te winny być ułożone w duchu mądrej wolności, zwięzłe i wyrażające błagania całej wspólnoty. W modlitwie powszechnej należy uwzględnić następujące intencje:

za Kościół

za rządzących i o zbawienie całego świata

za doświadczonych trudnościami

za miejscową wspólnotę^[2]

W modlitwę powszechną wplata się również intencje okolicznościowe - odnoszące się do intencji mszy, ceremonii itp. Podczas ślubu zgromadzenie modli się za nowożeńców, w mszy za zmarłych znajdujemy intencję modlitewną za zmarłych itp.

Psalm responsoryjny - element liturgiczny Mszy Świętej, a dokładniej Liturgii Słowa w Kościele Rzymskokatolickim. Po Soborze Watykańskim II, oprócz graduału, stanowi jedną z form wykonania śpiewu po pierwszym czytaniu. Tekst pochodzi najczęściej z Księgi Psalmów. Wykonywany jest z miejsca czytania słowa Bożego, przez jednego psałterzystę (psalmistę), czyli specjalnie przygotowanego kantora. Psalm powinien być zaśpiewany, choć można go wyrecytować. Unika się recytowania szczególnie w niedzielę i święta.

Istnieją dwa sposoby wykonywania Psalmu - responsorialny (w którym wierni odpowiadają krótkim refrenem zwanym responsem) i ciągły. Pierwszy z nich występujący w odmianach a capite (odpowiedź następuje po jednym lub dwóch wersetach psalmu) i a latere (wierni dopowiadają tylko część responsu, uzupełniając wiersz, na przykład słowem Alleluja). W sposobie ciągłym psałterzysta śpiewa cały psalm. W tym wypadku dopuszcza się wykonanie przez całe zgromadzenie, gdy znane są teksty liturgiczne (na przykład we wspólnocie zakonnej). Musi być jednak zachowana forma psalmu. Zabronione jest zastępowanie psalmu pieśnią.

Rdz 1,31a

A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre.
I tak upłynął wieczór i poranek - dzień szósty.

Rdz 1,27

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę.

Rdz 2,7

wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą.

Pwt 30,19-20

Biorę dziś przeciwko wam na świadków niebo i ziemię, kładąc przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo, ²⁰ miłując Pana, Boga swego, słuchając Jego głosu, lgnąc do Niego; bo tu jest twoje życie i długie trwanie twego pobytu na ziemi, którą Pan poprzysiągł dać przodkom twoim: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi.

Iz 54,10

Bo góry mogą ustąpić
i pagórki się zachwiać,
ale miłość moja nie odstąpi od ciebie
i nie zachwieje się moje przymierze pokoju,
mówi Pan, który ma litość nad tobą.

J 3,16-17

Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. ¹⁷ Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony.

1 J 4,9-10

W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu.¹⁰ W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.

2 Tm 3,16

Wszelkie Pismo od Boga natchnione [jest] i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości

2 Tm 3,15

aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu.

Ps 119,89

Słowo Twe, Panie, trwa na wieki,
niezmienne jak niebiosa.

Mk 13.31

Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą.

Ps 119,105

Twoje słowo jest pochodnią dla stóp moich
i światłem na mojej ścieżce.

J 20,30-31

I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej książce, uczynił Jezus wobec uczniów.

Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego

Rz 3,23

wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej

1 J 1,8

⁸ Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu,
to samych siebie oszukujemy
i nie ma w nas prawdy.

1 J 1,10

¹⁰ Jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy,
czynimy Go kłamcą
i nie ma w nas Jego nauki.

J 14,6

Odpowiedział mu Jezus: "Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.

J 8,12

¹² A oto znów przemówił do nich Jezus tymi słowami: "Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia".

1 J 1,6

⁶ Jeżeli mówimy, że mamy z Nim współuczestnictwo,
a chodzimy w ciemności, kłamiemy
i nie postępujemy zgodnie z prawdą.

1 J 2,4

⁴ Kto mówi: "Znam Go",
a nie zachowuje Jego przykazań,
ten jest kłamcą
i nie ma w nim prawdy.

1 J 2,9

⁹ Kto twierdzi, że żyje w światłości,
a nienawidzi brata swego,
dotąd jeszcze jest w ciemności.

1 J 4,20

²⁰ Jeśliby ktoś mówił: "Miłuję Boga", a brata swego nienawidził, jest kłamcą,
albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi,
nie może miłować Boga, którego nie widzi.

1 J 2,22

²² Któż zaś jest kłamcą, jeśli nie ten,
kto zaprzecza, że Jezus jest Mesjaszem?
Ten właśnie jest Antychrystem,
który nie uznaje Ojca i Syna.

J 15,9-14

⁹ Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! ¹⁰ Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. ¹¹ To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. ¹² To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. ¹³ Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. ¹⁴ Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję.

Łk 4,1-13

¹ Jezus odszedł od Jordanu pełen Ducha Świętego i żył Duchem na pustkowiu ² przez czterdzieści dni. Dopuścił też na siebie próbę ze strony diabła. Niczego nie zjadł przez te dni, tak że po ich dopełnieniu odczuł głód. ³ Diabeł powiedział do Niego: "Jeśli jesteś Synem Bożym, każ temu kamieniowi, aby stał się chlebem". ⁴ Jezus odpowiedział mu: "Jest napisane: "Nie samym chlebem żyć będzie człowiek"". ⁵ brak ⁶ i powiedział Mu: "Dam Ci wszystkie te włości i ich przepych, bo mnie się poddały i daję je, komu zechcę. ⁷ Jeśli więc Ty pokłonisz się mi, wszystkie będą Twoje". ⁸ A Jezus odpowiedział mu na to: "Jest napisane: "Panu, Bogu twojemu będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu będziesz służył"". ⁹ Przywiódł Go do Jeruzalem, postawił na szczycie świątyni i rzekł Mu: "Jeżeli jesteś Synem Bożym, rzuć się stąd w dół. ¹⁰ Jest przecież napisane: "Swoim aniołom da co do Ciebie nakaz, aby Cię strzegli"; ¹¹ a także: "Na rękach nosić Cię będą, abyś nie uraził swej nogi o kamień"". ¹² W odpowiedzi na to rzekł mu Jezus: "Powiedziane jest: "Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga twojego"". ¹³ Gdy diabeł skończył to całe kuszenie, na jakiś czas odstąpił od Niego.

---