Stal - stop żelaza z węglem, o zawartości węgla od 0,5 do ok. 2% (różne źródła różnie podają wartość maksymalną). Przy zawartości węgla w żelazie poniżej 0,5% - nawęglone żelazie, powyżej tej wartości mamy do czynienia ze stalą. Dymrka - to rodzaj pieca, o pojemności zazwyczaj kilkudziesięciu kilogramów rudy i dwukrotnie większej ilości węgla drzewnego. Dymarki budowano na stokach, aby zapewnić naturalny ciąg powietrza, bądź wdmuchiwano do nich powietrze przy pomocy miechów. Pozwalało to przerabiać większe ilości rudy, a dzięki wyższej temperaturze uzyskiwano produkt lepszej jakości, o bardziej równomiernym składzie. Czasem nawet, przy dostatecznie wysokiej temperaturze uzyskiwano żelazo w postaci płynnej - żeliwo, z którym jednak nie bardzo wiedziano co robić, jako że jest ono kruche i nie kowalne.
stal damasceńska jest wysokowęglową stalą, o nierównomiernej zawartości węgla. występują w niej wyraźnie ciemniejsze pasma, poprzez odpowiednią obróbkę można uzyskać najrozmaitsze wzory na powierzchni produktów z niej wykonanych. Wiadomo, że pierwsze przykłady "prawdziwej" stali damasceńskiej (zwanej bułatem) pochodzą z początków VI wieku. Największą popularność zyskały w. Produkowano ją w Indiach, skąd w ok. dwukilogramowych kęsach - łódkach trafiała do Damaszku, głównego centrum handlu. Tam też poddawano ją obróbce, produkując z niej głównie klingi do szabli, sztyletów i kindżałow, z rzadka zbroje. Stal ta ma bardzo dużą twardość, a co za tym idzie była też krucha, choć w stopniu mniejszym niż można by oczekiwać po zawartości węgla.
Całkiem niedawno udało się wyjaśnić tę tajemnicę, przy czym wyjaśniło się przy okazji, dlaczego umiejętność wytwarzania takich ostrzy zanikła. Pomogły to wyjaśnić szczegółowe badania składu stali damasceńskiej oraz podjęte próby odtworzenia technologii produkcji, z użyciem analogicznych surowców.
Otóż okazało się, że kluczowe są dwa czynniki: stężenie wanadu i molibdenu w stali, oraz odpowiednia obróbka cieplna.
Ciemniejsze pasma na powierzchni stali pochodzą od zgrupowań cementytu - Fe3C - układających się w pasma odległe od siebie o 30-70 mm. Powstają one przy zawartości węgla powyżej 1,4%, zawartości wanadu co najmniej 40 ppm lub molibdenu rzędu 200 ppm. Istotne jest również stężenie fosforu. Ponadto po wytopie stal musi stygnąć dosyć powoli, gdyż przy szybkim stygnięciu pasma nie tworzą się. Dużych umiejętności wymaga też wykucie klingi ze wzorami, gdyż podgrzanie stali powyżej pewnej temperatury powodowało zanik pasm cementytu, a więc utratę walorów estetycznych. Uwidocznienie pasm powstałych w metalu wymagało również starannye obróbki przy wykańczaniu - np. z wykorzystaniem kwasów do uwypuklenia różnic w zabarwieniu.