2595

Art-Presse

Wymagania stawiane ścianom zewnętrznym budynku
Według przepisów Prawa Budowlanego budynki i instalacje w budynkach powinny być zaprojektowane w taki sposób, żeby ilość energii cieplnej potrzebnej do ogrzania była utrzymana na racjonalnie niskim poziomie. Stało się to podstawą do ustalenia norm cieplnych, jakie musi spełnić budynek by spełnić ten wymóg.
Dla budynków jednorodzinnych oblicza się alternatywnie współczynnik przenikania ciepła dla ścian U (W/m2K), lub wskaźnik sezonowego zapotrzebowania na ciepło E.
Współczynnik U jest uniwersalny i stosuje się go do każdego budynku. Wskaźnik E uwzględnia zaś indywidualny charakter budynku, określając szczegółowy bilans zysków i strat ciepła dla każdego pomieszczenia. Zaletą wskaźnika E jest możliwość opracowania szczegółowego bilansu energetycznego danego budynku i określenia jego wartości pod kątem energooszczędności (koszt ogrzewania).
Wskaźnik E mogą wyliczyć wyspecjalizowane firmy opracowując audyt energetyczny budynku.

Oszczędności energii cieplnej
- Ocieplenie ścian i dachu - oszczędność ciepła 20%-30%
- Modernizacja instalacji - oszczędność ciepła 10-20%
- Wymiana okien na 3-szybowe - oszczędność ciepła 10-15%
- Usprawnienia w węźle cieplnym - oszczędność ciepła 10-15%

Do końca lat 80-tych domy w Polsce budowano głównie ze ścianami jednowarstwowymi z cegły i betonu. Zaostrzone kryteria cieplne sprawiły, że budynki wybudowane w poprzednich latach nie spełniają aktualnych wymagań normowych i wymagają docieplenia.
Aby poprawić tę sytuację opracowano w Polsce kilka metod ociepleń, w zależności od rodzaju budynku, jego konstrukcji i przeznaczenia.
Ocieplenie ściany jednowarstwowej na zewnątrz styropianem lub wełną mineralną i odpowiednie zabezpieczenie izolacji tynkiem lub okładziną stworzyło ścianę dwuwarstwową i prostą w wykonaniu metodę termorenowacji budynku. Systemy te chronią elewacje przed działaniem wiatru i wilgoci, likwidują zjawiska przemarzania, a jednocześnie pozwalają dowolnie kształtować i naprawiać elewacje za pomocą wielokolorowych tynków o różnych fakturach, jak również za pomocą blach i okładzin z tworzyw sztucznych.

Systemy ocieplania i termorenowacji ścian
Metoda lekka ocieplania polega na przymocowaniu do ścian zewnętrznych budynku warstwy izolacji cieplnej i odpowiednim wykończeniu.
Ocieplanie metodą lekką stosuje się przy projektowaniu ścian w budynkach nowo wznoszonych i w celu docieplenia ścian budynków już istniejących. Wskazane jest aby warstwę izolacji mocować na zewnątrz przegrody w celu ochrony ściany przed przemarzaniem i pękaniem pod wpływem zmiennych warunków atmosferycznych.
Najpopularniejszymi metodami dociepleń budynku są:
- metoda lekka mokra
- metoda lekka sucha

Metoda lekka mokra polega na przymocowaniu do podłoża płyt ze styropianu, pokryciu ich cienką warstwą wyprawy zbrojonej siatką szklaną, a na koniec warstwą wykończeniową (tynk lub siding).
Każda z tych warstw pełni określoną funkcję. Styropian stanowi właściwą izolację termiczną, siatka zabezpiecza przed uszkodzeniami mechanicznymi, a warstwa wykończeniowa - przed wpływami atmosferycznymi.
Metodę lekką mokrą można stosować do ocieplenia ścian:
- murowanych (z cegły, pustaków ceramicznych i betonowych, betonu komórkowego), otynkowanych lub nieotynkowanych,
- betonowych monolitycznych i prefabrykowanych, z powierzchnią wykończoną lub niewykończoną

Różnice pomiędzy systemami ocieplenia oferowanymi przez różne firmy sprowadzają się do szczegółów takich jak: rodzaj zastosowanej wyprawy, masy klejącej, wykończenie płyt styropianowych oraz sposób ich mocowania do podłoża (tylko klej i łączniki), materiały dodatkowe (gruntujące).
Każdy system tworzy całość, w którym poszczególne materiały są tak zestawione, aby ocieplenie charakteryzowało się ustalonymi parametrami.

Metoda lekka sucha - polega na ociepleniu ścian płytami o wysokiej izolacyjności termicznej, które umieszcza się między elementami rusztu (z blachy stalowej ocynkowanej, impregnowanych łat drewnianych). Izolację zabezpiecza się od zewnątrz blachami, panelami PCV, lub sidingiem.
Zaletą metody, stosowanej głównie w budownictwie przemysłowym jest możliwość prowadzenia robót dociepleniowych w zimie i duża odporność warstwy zewnętrznej na uszkodzenia mechaniczne.
Wadą jest znacznie mniejszy wybór faktur i kolorów elewacji i wyższy koszt docieplenia niż w metodzie lekkiej mokrej.

Metoda natrysku pianki poliuretanowej, skrawków wełny mineralnej, lub szklanej polega na natryskiwaniu spienionej pianki na izolowane powierzchnie. Metodę stosuje się do ocieplania dachów, stropów, podłóg i ścian (można nią wypełniać szczeliny powietrzne w ścianach warstwowych). Ma zastosowanie zarówno przy budowie nowych obiektów jak również przy remontach, termorenowacji obiektów budowlanych i instalacji już istniejących. Technologia natrysku pozwala na całkowite wypełnienie przestrzeni, pokrycie izolowanych i docieplanych budynków i zapewnia niskie straty ciepła, co prowadzi do dużej oszczędności energii i redukcji kosztów poniesionych na ogrzanie budynku. Warstwa pianki o grubości 10 cm zapewnia współczynnik przenikania ciepła U na poziomie 0,19 - 0,23 W/m2K.

Materiały do izolacji cieplnej i akustycznej
Materiały stosowane do izolacji cieplnej charakteryzują się niską przewodnością cieplną i niską gęstością objętościową. Większość z nich ma zdolność tłumienia dźwięków, dlatego mogą być stosowane również do izolacji akustycznych.

Styropian
Styropian jest to materiał izolacyjny porowaty otrzymywany z polistyrenu w wyniku spieniania granulek, które łączą się ze sobą pod działaniem wysokiej temperatury i ciśnienia, zwiększając jednocześnie wielokrotnie swoją objętość. Dzięki porowatej strukturze styropian jest lekki i ma bardzo niski współczynnik przewodności cieplnej (dobrą izolacyjność termiczną).
W budownictwie stosuje się styropian samogasnący (FS), czyli taki, który po zapaleniu nie podtrzymuje ognia i zaraz gaśnie.
Płyty ze styropianu występują w kilku odmianach, różniących się przede wszystkim twardością. Twardość zależy od gęstości- styropian o największej gęstości jest najtwardszy.
Płyty o większej gęstości i twardości, odmiana 30 i 40 stosuje się do izolacji podłóg (narażonych na znaczne obciążenia), stropów i stropodachów. Ze względu na bardzo dużą wytrzymałość stosowane są w budownictwie drogowym i konstrukcjach inżynierskich a także jako izolacja stropów pod wylewki betonowe, stropodachów, posadzek hal przemysłowych i magazynów.
Płyty styropianowe odmiany 40, jako styropian o największej dostępnej w Polsce gęstości, stosowany jest również do wykonania dachów zielonych, odwróconych i użytkowych.
Płyty o wysokiej gęstości i twardości, odmiana 20. Dzięki swej dużej wytrzymałości na ściskanie stanowią idealny materiał izolacyjny do podłóg na gruncie, pod wylewki betonowe, do stropodachów oraz do ogrzewania podłogowego.
Płyty o średniej gęstości i twardości, odmiany 12 i 15. Stosuje się do ocieplenia ścian od zewnątrz w metodzie lekkiej mokrej, do ocieplenia ścian trójwarstwowych (jako warstwę wewnętrzną między ścianą wewnętrzną konstrukcyjną i zewnętrzną ścianą elewacyjną), dachów stromych i stropodachów.
Płyty miękkie, odmiana 10, stosuje się do izolacji poddaszy i dachów drewnianych. Płyty mają krawędzie gładkie lub frezowane.

Polistyren ekstrudowany uzyskujemy w procesie spieniania polistyrenu. Gęstość płyt wynosi 28 do 45 kg/m∏. Współczynnik przewodzenia ciepła od 0,027 do 0,036. Płyty cechuje podwyższona wytrzymałość na ściskanie umożliwiająca zastosowanie ich do izolacji cieplnej i przeciwwilgociowej części budynków znajdujących się pod ziemią, tarasów, dachów zielonych, podłóg.

Wełnę mineralną (skalną)
Wytwarza się ze skał, przetapiając je na włókna, które następnie łączy się za pomocą lepiszcza bitumicznego. Występuje w postaci płyt, mat i luzem. Płyty z wełny mineralnej przewidziane są do wbudowania w konstrukcje domu. Są wykorzystywane również do ocieplania budynków metodą lekką mokrą i lekką suchą.
W zależności od gęstości rozróżniamy:
- płyty miękkie (60 kg/m3)
- półtwarde (80-120 kg/m3)
- twarde (150-180 kg/m3)

Różnią się one między sobą właściwościami izolacyjnymi i zakresem zastosowań.
Płyty miękkie wykorzystuje się do izolacji podłóg poddaszy nieużytkowych, stropów drewnianych i sufitów podwieszanych a także ścianek działowych z płyt gipsowo - kartonowych.
Płyty twarde i półtwarde stosuje się do izolacji podłóg poddaszy użytkowych, stropodachów płaskich, ścian zewnętrznych.
Maty z wełny mineralnej są produkowane w postaci prostokątnych arkuszy lub rulonów. Ich powierzchnia jest wykańczana siatką z drutu ocynkowanego, folią aluminiową, siatką z drutu ocynkowanego i folią aluminiową lub welonem szklanym.
Najczęściej produkowane są o grubościach od 20 do 120 mm i długości 2000 do 9000 mm. W budownictwie są stosowane do izolacji podłóg poddaszy nieużytkowych, podłóg na legarach, dachów krokwiowych.
Wełna mineralna luzem i w postaci granulatu - stosowana jako izolacja termiczna trudnodostępnych przestrzeni stropów pod poddaszem nieużytkowym, stropodachów wentylowanych, szczelin w układach ścian trójwarstwowych, podłóg na legarach. Granulat wysypuje się i rozprowadza (podłogi) i wtłacza (ściany).

Wełna szklana
Wytwarzana jest z włókien szklanych. Podobnie jak w przypadku styropianu i wełny mineralnej, cechą decydującą o właściwościach termoizolacyjnych jest gęstość.
Płyty z wełny szklanej mają powierzchnię wykończoną papierem impregnowanym, welonem szklanym lub folią aluminiową.
Stosowane są do izolacji ścian zewnętrznych i działowych.
Maty z wełny szklanej są produkowane w postaci arkuszy pokrytych jedno- lub dwustronnie osnową z tektury falistej, papieru bitumowanego, welonu szklanego. Znajdują zastosowanie w izolacji dachów stromych, stropów, ścian zewnętrznych (tradycyjnych i szkieletowych).
Maty lamelowe składają się z kawałków nasyconej żywicą wełny szklanej oklejonych papierem impregnowanym albo folią aluminiową zbrojoną siatką szklaną. Stosuje się je do izolacji cieplnej rur, kotłów, zbiorników, podgrzewaczy wody.
Granulat z wełny szklanej stosuje się do izolacji cieplnej przestrzeni trudno dostępnych (dachy skośne, szczeliny ścian warstwowych), elementów instalacji, podłóg, stropów poddaszy.