Scenariusz zajęć relaksacyjnych
Grupa wiekowa: czterolatki (najlepiej liczba parzysta by każde dziecko miało swoją parę)
Czas trwania: 45 minut
Metody i techniki:
czynna
słowna
Formy:
zespołowa,
indywidualna
Środki dydaktyczne:
kartki,
kredki,
statek z papieru (jeden na parę)
chusty (dla każdego po jednej)
Cele zajęć:
rozwijanie sprawności motorycznej
uczenie się nawiązywania właściwych relacji z rówieśnikami
rozwijanie zdolności relaksowania się budowanie poczucia własnej wartości
umiejętność właściwego wyrażania swoich emocji
zdobywanie umiejętności koncentrowania uwagi
nabycie umiejętności wyciszenia się i relaksacji
Cele szczegółowe:
panuje nad swoim ciałem
współdziała z partnerem
zna słowa piosenki „Witaj”
Przebieg zajęć:
1. Powitanie:
a) Piosenka „Witaj”- przywitanie każdego dziecka wymieniając po kolei wszystkie imiona wraz z odpowiednią gestykulacją, np.
„Witaj Jasiu, witaj Jasiu,
Jak się masz?, jak się masz?
Wszyscy Cię lubimy, wszyscy Cię lubimy,
Bądź wśród nas, bądź wśród nas.”
b) Powitanie z różnymi częściami swojego ciała: ze stopami, z kolanami, ramionami, głową.
Następnie chodzenie „na sztywnych nogach”, chodzenie „na gumowych nogach”.
3. „Zrywanie jabłek” (rozluźnianie i rozciąganie całego ciała)
Stajemy prosto, nogi w lekkim rozkroku; ręce zwisają i lekko się huśtają.
Wyciągnij jedną rękę, jakbyśmy chcieli zerwać jabłko z drzewa. Jabłko wisi bardzo wysoko, musimy się bardziej wyciągnąć, tak mocno, że odrywamy jedną stopę od ziemi(ok. 10 sekund).
Stajemy prosto. Czujemy jak odprężyło się całe ciało.
Zrywamy drugie jabłko, znowu prawą ręką(i powtórzenie z trzecim jabłkiem). Zmiana rąk. Sięgamy drugą ręką po jabłko. Wyciągamy się coraz bardziej i bardziej, tak mocno, że musimy podnieść kolejną nogę.
4. „Pisanie Noskiem”
Stajemy wygodnie, tak, aby wszyscy mieli dużo miejsca. Wyobrażamy sobie, że nos to ołówek, którym można pisać. Zwracamy głowę w jedną stronę i rysujemy wielkie koło. Rysujemy wielką spiralę. Teraz taką samą spiralę rysujemy w drugą stronę. Próbujemy jeszcze raz, tym razem kręcąc głową w drugą stronę.
Próbujemy coś narysować, każdy to, co sobie wyobrazi.
Teraz wszyscy rysuemyj kwiatek ołówkiem znajdującym się na końcu nosa.
5. Zabawy w parach:
a)„Statek na morzu”
Dzieci dobierają się parami. Jedno kładzie się na plecach (leżąca pozycja relaksacyjna) i zamyka oczy. Drugie wykonanym przez siebie lub nauczycielkę papierowym statkiem opływa ciało leżącego. Papierowy statek powinien być zawsze z kontaktem z ciałem. Leżące dziecko ma w myślach dokładnie śledzić podróż statkiem. Gdy opłynie on całe ciało, role się zmieniają. Potem w grupie dokonuje się wymiany doświadczeń.
b) „Wahadło”
Dziecko podnosi się, gdy drugie opada.
c )Zabawa „Poznawanie pleców” - masaż pleców, wykonywany w parach, dziecko na plecach kolegi rysuje to, co przyjdzie mu do głowy (jakiś przedmiot, zwierzę, najlepiej to o czym w danej chwili myśli)
6. Zabawa „Dłoń” (uświadomienie dzieciom ich mocnych stron).
Każde dziecko obrysowuje na kratce swoją dłoń. Następnie dzieci siadają w kole, rozmawiamy o tym, co tą ręką dziecko umie robić.
7. Ćwiczenia oddechowe: dzieci wykonują polecenia nauczyciela
- Kładziemy się wygodnie i nieruchomo na plecach
- Oddychamy spokojnie i równo.
- Kładziemy obie rączki na brzuszku i zaczynamy oddychać lekko i spokojnie; nasze rączki lekko unoszą się na brzuszku.
- Kiedy powietrze wchodzi do naszego brzuszka, rączki lekko unoszą się, a kiedy powietrze wychodzi z nas - rączki opadają.
- Oddychamy łagodnie i powoli, lekko i spokojnie.
- Powietrze wchodzi do naszego brzuszka przez nosek, a wychodzi buzią
- Buzię wysuwamy do przodu, tak jak do dmuchania na gorącą zupę.
- Powietrze wchodzi przez nosek, a wychodzi buzią.
- Dmuchamy - chłodzimy zupę.
- Powietrze wchodzi przez nosek, a wychodzi buzią.
- Dmuchamy - chłodzimy zupę.
- Powietrze wchodzi przez nosek, a wychodzi buzią.
- Dmuchamy - chłodzimy zupę.
- Teraz - oddychamy tylko noskiem.
- Oddychamy łagodnie i powoli.
- Powietrze jest łagodne, dobre i lekkie.
- Jest nam przyjemnie i ciepło, jak pod ciepłą kołderką.
- Oddychamy spokojnie i lekko.
- Jest nam dobrze i przyjemnie.
- Jest nam dobrze i przyjemnie.
- Jest nam lekko, jest nam ciepło.
- Zatykamy paluszkiem prawą dziurkę od nosa, a lewą mocno wciągamy powietrze. Ta samą dziurką szybko wpuszczamy całe powietrze.
- Teraz zatykamy lewą dziurkę od nosa, a prawą mocno wciągamy powietrze. Tą samą dziurką szybko wypuszczamy całe powietrze
(To ćwiczenie wykonujemy trzy razy)
- Znowu oddychamy równo i spokojnie.
- Oddychamy swobodnie.
- Oddychamy zupełnie swobodnie.
- Oddychamy równo i spokojnie.
- Oddychamy lekko.
- Czujemy lekki powiew powietrza na szyi.
- Nasza szyja staje się chłodna.
- Oddychamy lekko, równo i spokojnie.
- Jest nam lekko. Jest nam dobrze.
- Jest nam dobrze i ciepło.
- Tylko szyja jest chłodna.
- Jest nam dobrze, jak w ciepłym łóżeczku.
- Jest nam dobrze, ciepło i przyjemnie.
- Otwieramy oczy. Podnosimy do góry rączki. Przeciągamy się.
- Mocno . Jeszcze trochę.
- Opuszczamy rączki.
- Przewracamy się na brzuszek.
- Leżymy na brzuszku.
- Przewracamy się na bok.
- Przewracamy się na drugi bok.
- Jeszcze raz na brzuszek.
- Kulimy się. Jesteśmy teraz tacy mali, jak mały piesek.
- Podnosimy się na rękach i kolanach.
- Siadamy na piętach i podnosimy ręce do góry.
- Przeciągamy się.
- Opuszczamy ręce, wstajemy i bawimy się wesoło.
- Tańczymy wesoło.
- Jest nam dobrze.
- Jest nam lekko.
- Jest nam wesoło.
8. Zabawa „Budzenie elfów”
Po ćwiczeniach oddechowych, gdy dzieci jeszcze leżą, przechodzimy do następnej zabawy. Nauczycielka wybiera jedno dziecko, które jest wróżką. W tle gra muzyka (o kontrastującym, często zmieniającym się tempie, np. Walcu cis- moll F. Chopina).
Wróżka budzi pozostałe dzieci - elfy, delikatnym dotykiem. Rozbudzone elfy wstają i zabierają chustę leżącą na stoliku. Odpowiednio z tempem melodii wymachują nią. Spokój i wolniejsze tempo wyrażają np. powolnym ruchem ręki, szybkie tempo i ekspresję energicznymi ruchami, w górę i w dół.
9. Zakończenie „Iskierką przyjaźni”
Dzieci wraz z nauczycielem stają w kole i chwytają się za ręce. Nauczyciel puszcza iskierkę (uścisk dłoni), która ma zatoczyć koło i do niego wrócić.