„Czy wedle Biblii tylko członkowie grona 144 000 mogą spożywać emblematy podczas święta Pamiątki?”

Autor:

Jan Lewandowski

Do druku przygotował:

SCORP1ON

J 8:44 „Wy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa.”

Prz 30:5-6 „Każde słowo Boga w ogniu wypróbowane, tarczą jest dla tych, co Doń się uciekają.⁽⁶⁾ Do słów Jego nic nie dodawaj, by cię nie skarał: nie uznał za kłamcę.”

Ap 22:18 „Ja świadczę każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: jeśliby ktoś do nich cokolwiek dołożył, Bóg mu dołoży plag zapisanych w tej księdze.”

Ap 22:19 „A jeśliby ktoś odjął co ze słów księgi tego proroctwa, to Bóg odejmie jego udział w drzewie życia i w Mieście Świętym - które są opisane w tej księdze.”

2Kor 4:2 „Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie uciekamy się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka.”

Prz 19:5 „Fałszywy świadek nie ujdzie karania, kto kłamstwem oddycha, nie zdoła się wymknąć.”

Prz 19:9 „Fałszywy świadek nie ujdzie karania, zginie - kto kłamstwem oddycha.”

Prz 28:13 „Nie zazna szczęścia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje, porzuca - ten miłosierdzia dostąpi.”

Syr 34:4 „Co można oczyścić rzeczą nieczystą? Z kłamstwa jakaż może wyjść prawda?”
Ap 22:15 „Na zewnątrz są psy, guślarze, rozpustnicy, zabójcy, bałwochwalcy i każdy, kto kłamstwo kocha i nim żyje.”

Syr 36:19 „Jak podniebienie rozróżni pokarm z dziczyzny, tak serce mądre - mowy kłamliwe.”

Ef 5:6-17 „Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowami, bo przez te [grzechy] nadchodzi gniew Boży na buntowników.⁽⁷⁾ Nie miejcie więc z nimi nic wspólnego!⁽⁸⁾ Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości!⁽⁹⁾ Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda.⁽¹⁰⁾ Badajcie, co jest miłe Panu.⁽¹¹⁾ I nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, a raczej piętnując, nawracajcie [tamtych]!⁽¹²⁾ O tym bowiem, co u nich się dzieje po kryjomu, wstyd nawet mówić.⁽¹³⁾ Natomiast wszystkie te rzeczy piętnowane stają się jawne dzięki światłu, bo wszystko, co staje się jawne, jest światłem.⁽¹⁴⁾ Dlatego się mówi: Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus.⁽¹⁵⁾ Baczcie więc pilnie, jak postępujecie, nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy.⁽¹⁶⁾ Wyzyskujcie chwilę sposobną, bo dni są złe.⁽¹⁷⁾ Nie bądźcie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest wolą Pana.”

J 8:32 „i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli.”

Strona WWW:

http://brooklyn.org.pl/spozywanie.htm

Towarzystwo Strażnica (dalej: TS) twierdzi, że podczas wspominania Ostatniej Wieczerzy Jezusa (tzw. Pamiątka) tylko tzw. klasa niebiańska (tzw. pomazańcy, członkowie grona 144 000 osób) ma prawo spożywać chleb i wino (tzw. emblematy). Natomiast Jonadabowie, tzw. wielka rzesza osób mających nadzieję żyć w raju na ziemi zdaniem TS nie mają prawa spożywać emblematów.

Poniższy cytat z jednej z książek Świadków Jehowy (dalej: ŚJ) ukazuje dlaczego TS uważa, iż tylko osoby mające nadzieje żyć w Niebie mogą w trakcie święta Pamiątki spożywać chleb i wino:

„Kto ma spożywać chleb i wino? A kto uczestniczył w Wieczerzy Pańskiej, którą Jezus ustanowił na krótko przed śmiercią? Jedenastu jego wiernych naśladowców, do których powiedział: >>Zawieram z wami przymierze - tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną - co do królestwa<< (Łuk. 22:29). Wszyscy oni zostali zaproszeni do udziału z Chrystusem w jego niebiańskim Królestwie (Jana 14:2, 3). Wobec tego również w naszych czasach chleb i wino powinni spożywać ci, których Chrystus objął `przymierzem co do Królestwa'. Ilu uczestniczy? Jezus powiedział, że tylko >>mała trzódka<< otrzyma w nagrodę niebiańskie Królestwo (Łuk 12:32). Pełna jej liczba miała wynieść 144 000 (Obj. 14:1-3). Wybór członków tego grona zaczął się w roku 33 n.e. Słuszny więc wydaje się wniosek, że obecnie tylko niewielu powinno spożywać chleb i wino” (Prowadzenie rozmów na podstawie Pism, Brooklyn 1991, 2001, str. 229-230).

Jak widać, dla TS ograniczenie spożywania emblematów tylko do grupy osób mających nadzieję na pójście do Nieba wiąże się ściśle z faktem uczestnictwa w Ostatniej Wieczerzy Jezusa i z faktem zawarcia przez Jezusa przymierza z 11 apostołami, którzy mieli pójść do Nieba. Innymi słowy, TS rozumuje następująco: Ostatnią Wieczerzę Jezus pozwolił spożywać współuczestniczącym w niej apostołom, którzy mieli nadzieję żyć w Niebie, stąd ci, którzy dziś spożywają chleb i wino na Pamiątce tej Wieczerzy również muszą mieć nadzieję na życie w Niebie. Ci, którzy wśród ŚJ żywią dziś nadzieję na życie w raju na ziemi nie mieli swych reprezentantów uczestniczących w Ostatniej Wieczerzy Jezusa, stąd Jezus nie pozwolił im spożywać chleba i wina podczas Pamiątki tego wydarzenia. Z nimi Jezus nie zawierał żadnych przymierzy. Co sądzić o takim rozumowaniu?

W rozumowaniu tym nie ma za grosz logiki, jest ono niekonsekwentne z wszelkich możliwych powodów. Jeśli bowiem uznamy, że prawo do spożywania chleba i wina podczas święta Pamiątki powinni mieć tylko ci, do których Jezus zwracał się w trakcie Ostatniej Wieczerzy (tzn. uczestnicy tej Wieczerzy), to aby być do końca konsekwentnymi musielibyśmy uznać, że nikt poza uczestniczącymi w niej 11 apostołami nie miał już prawa spożywać chleba i wina podczas wspominania tego wydarzenia.

W tym wypadku nie tylko większość chrześcijan z I wieku (włącznie z św. Pawłem, który nie uczestniczył w Ostatniej Wieczerzy), ale również i żyjący jeszcze na ziemi współcześni pomazańcy ŚJ nie mieliby prawa spożywać chleba i wina podczas uroczystości Pamiątki. Z drugiej strony, jeśli tak jak TS uznamy, że prawo do spożywania chleba i wina podczas święta Pamiątki mogą mieć ci, którzy nie uczestniczyli w Ostatniej Wieczerzy Jezusa (czyli współcześni pomazańcy ŚJ), to prawo spożywania chleba i wina powinni mieć również i wszyscy inni ŚJ, także ci, którzy dziś chcą żyć w raju na ziemi. Dlaczego? Bowiem w tym wypadku ani członkowie `wielkiej rzeszy' ani współcześni pomazańcy ŚJ jednakowo nie uczestniczyli w Ostatniej Wieczerzy Jezusa i w takim razie wychodzi na jedno i to samo. W obu przypadkach chleb i wino na Pamiątce spożywaliby ludzie, którzy nie uczestniczyli w Ostatniej Wieczerzy Jezusa.

Mamy zatem tylko dwie różne i całkowicie przeciwstawne możliwości, które możemy zastosować. Nie możemy stosować obu na raz, bo będzie to niekonsekwencja. TS jednak tak właśnie robi, uważając z jednej strony, iż prawo spożywania chleba i wina powinni mieć tylko ci, którzy uczestniczyli z Jezusem w Ostatniej Wieczerzy, i jednocześnie z drugiej strony TS zezwalając współczesnym pomazańcom na spożywanie emblematów pośrednio potwierdza, że prawo spożywania chleba i wina podczas Pamiątki mogą mieć jednak ci, którzy w tej Wieczerzy nie uczestniczyli. Nie ma w tym ani krzty konsekwencji, ani odrobiny jakiegoś sensu.

W powyższym cytacie z publikacji TS pojawił się także wątek przymierza i kwestii tego, z kim Jezus zawarł to przymierze. Zdaniem TS Jezus miał je zawrzeć tylko z tymi, którzy byli obecni na Jego Ostatniej Wieczerzy, czyli „jakby” z wszystkim pomazańcami, także i z tymi współczesnymi. Jedna z publikacji ŚJ podaje:

„Słusznie więc tylko 144 000 członków Izraela Bożego spożywa emblematy podczas Pamiątki śmierci Jezusa, który jedynie z nimi zawarł swe przymierze co do Królestwa (Łukasza 22:19, 20, 29). Tworzący wielką rzeszę nie są uczestnikami nowego przymierza” (Strażnica, 1 lutego 1998, str. 19, par. 3).

Myślę, że w tym wypadku rozumowanie to jest również oparte na błędnej przesłance, zgodnie z którą pouczenia Jezusa mają obejmować tylko tych, do których Jezus zwracał się w słowach mówiących o przymierzu. Aby wykazać, iż przesłanka ta jest błędna wystarczy odwołać się do prostej logiki polegającej na łatwych i dostępnych dla każdego spostrzeżeniach.

Zgodnie z tymi spostrzeżeniami wiemy, że nie tylko pouczenia Jezusa z Ostatniej Wieczerzy ale wręcz cały Nowy Testament wraz z wszelkimi jego naukami odnosiły się pierwotnie tylko do osób tamtych czasów. Często pewne teksty w NT odnoszą się tylko do konkretnych gmin chrześcijańskich, a niektóre tylko (poza nielicznymi wyjątkami) do pojedynczych osób. Mamy więc np. listy św. Pawła do Rzymian, Koryntian, Tesaloniczan, Galacjan, Kolosan, Filipian, Efezjan, jak też i listy św. Pawła do Tymoteusza, Filemona i Tytusa. Czy jednak z tego powodu TS mniema, że nakazy i pouczenia zawarte w tych dziełach NT odnosiły się tylko do osób do jakich pierwotnie je kierowano? Nie, tak ani ŚJ ani TS dziś nie mniemają, obecnie kierują oni te przesłanie do wszystkich ludzi i ŚJ. Natomiast w przypadku pouczenia z Łk 22:29 TS czyni wyjątek i uważa, że w tym wypadku pouczenia Jezusa o nowym przymierzu kierowały się tylko do 11 apostołów, obejmując swym zasięgiem co najwyżej wszystkich współczesnych pomazańców. Po raz kolejny spytajmy: Gdzie tu sens i konsekwencja?

Jeśli TS naprawdę uważa, że słowa Jezusa z Ostatniej Wieczerzy kierowane do 11 apostołów odnoszą się tylko do tych, którzy mają nadzieję żyć w Niebie, to czemu to samo TS uważa zarazem, że np. nakazy Jezusa z Mt 28:19 co do głoszenia Jego nauk po świecie „wszystkim narodom” odnoszą się dziś do wszystkich ŚJ, także tych, którzy mają nadzieję żyć w raju na ziemi? Przecież Jezus ów mówiący o głoszeniu Jego nauk po świecie nakaz misyjny również skierował tylko do 11 apostołów (Mt 28:16), identycznie jak w przypadku słów z Łk 22:29, które wedle TS powinny odnosić się tylko do tzw. pomazańców. Czemu więc TS nie jest konsekwentne i w przypadku pouczenia Jezusa z Mt 28:19 co do głoszenia Jego nauk po świecie „wszystkim narodom”, pouczenia również przecież skierowanego tylko do 11 apostołów, nie ograniczy tego pouczenia tylko do ŚJ mających nadzieję iść do Nieba?

Ewangelie są pełne zaleceń jakie Jezus przekazuje tylko w obecności apostołów (por. np. J 13-17); podobnie jest z zaleceniami i nakazami w całym NT, który zgodnie z koncepcją ŚJ był pierwotnie kierowany bezpośrednio do pomazańców (ŚJ wierzą, że w I wieku wszyscy chrześcijanie byli pomazańcami i żywili nadzieję życia w Niebie, a nie w raju na ziemi). TS jednak nigdy nie odnosi tych wszystkich zaleceń, przykazań i nakazów tylko do pomazańców (odnosi je również do ŚJ mających nadzieję żyć w raju na ziemi). Czemu więc w przypadku pouczenia o przymierzu z Łk 22:29 TS czyni wyjątek i uważa, że w tym wypadku pouczenia Jezusa odnosiły się tylko do pomazańców?

Na koniec warto wspomnieć, że sama Biblia przeczy tezie TS i ŚJ, zgodnie z którą Jezus wypowiadając słowa o przymierzu z Łk 22:29 mógł to przymierze zawrzeć tylko z tymi, do jakich wypowiedział te słowa. Sposób wyrażania się semitów (do jakich zaliczał się też Jezus) nie zakładał, iż tylko te osoby do jakich ktoś zwracał się w liczbie mnogiej były jedynymi adresatami jego wypowiedzi. Widać to po pismach św. Pawła. Np. w Gal 3:23-24 a zwłaszcza w Gal 4:3-4 św. Paweł pisze w drugiej osobie liczby mnogiej („Tak i my - houtos kai hemes” - Gal 4:3) o tym, że wszyscy ludzie byli poddani Prawu ST („Prawo wychowawcą naszym- nomos paidagogos hemon” - Gal 3:24) aż do przyjścia Jezusa. Mimo, iż Paweł pisze tu w drugiej osobie liczby mnogiej o poddanych Prawu z czasów przed przyjściem Chrystusa, to jednak nie mógł odnieść tego bezpośrednio tylko do siebie i swych nowo nawróconych słuchaczy (wcześniej nie będących zresztą pod nakazami Prawa, gdyż Galacja była wcześniej pogańskim rejonem Azji Mniejszej zamieszkiwanym przez Gallów), bowiem urodził się on dopiero ok. 10 lat po przyjściu Chrystusa (por. Wstęp do Nowego Testamentu, Poznań 1996, str. 309; por. też Marian Banaszak, Historia Kościoła katolickiego, Warszawa 1986, str. 33; Encyklopedia biblijna, Warszawa 1999, str. 907; Eugeniusz Dąbrowski, Podręczna Encyklopedia biblijna, Poznań, Warszawa, Lublin, 1959, str. 217). O ludności jaka zamieszkiwała Galację w starożytności można przeczytać szerzej choćby w: E. Dąbrowski, Prolegomena do Nowego Testamentu, Warszawa 1952, str. 161-162.

Jak widać, mimo iż Paweł zwracał się w Gal 3:23-24 i 4:3-4 za pomocą formy, która wydaje się ograniczać jego przesłanie tylko do niego samego i wąskiego grona jego słuchaczy („my”, „naszym”), to wcale nie zakłada to, że jego wypowiedź nie obejmuje także innych ludzi.

Samo Towarzystwo Strażnica niechcący potwierdza, że sposób wyrażania się semitów nie zakładał, iż tylko te osoby do jakich ktoś zwracał się w liczbie mnogiej były jedynymi adresatami jego wypowiedzi. Weźmy choćby tekst z 1 Tesaloniczan 4:15-17, w którym Paweł mówiąc o zmartwychwstaniu i porwaniu na obłoki zwraca się właśnie w liczbie mnogiej do sobie współczesnych, jak gdyby tylko ich samych tyczyły się jego słowa. Jednakże, zdaniem ŚJ i TS Paweł w tym wersie nie mógł mówić do sobie współczesnych, bowiem wers ten zdaniem ŚJ i TS ma tyczyć się niebiańskiego zmartwychwstania pomazańców do życia w Niebie, jakie miało nastąpić dopiero w roku 1918 (por. Wspaniały finał Objawienia bliski, Brooklyn 1993, str. 103-104). Tym samym TS i ŚJ sami potwierdzają w tym miejscu, że mimo, iż ktoś w NT zwracał się do konkretnych słuchaczy, to wcale nie oznacza to, że tylko ich obejmował swoją wypowiedzią.

Podsumowanie
 

Fakt zwracania się przez Jezusa w słowach o przymierzu z Łk 22:29 tylko do 11 apostołów nie jest z biblijnego punktu widzenia wystarczającą przesłanką ku temu aby uznać, że ta wypowiedź Jezusa nie obejmuje także wszystkich innych chrześcijan żyjących później, na przestrzeni wszystkich wieków. Jak widać z powyższych analiz biblijnych, Jezus a także św. Paweł odnosili się czasem w swych zaleceniach i ocenach tylko do osób sobie współczesnych (Mt 28:19; 1 Tes 4:15-17) a mimo to TS nie odnosi już tych zaleceń i ocen tylko do pomazańców. Natomiast, w przypadku zaleceń Jezusa z 22 rozdziału Ewangelii Łk, tyczących się przymierza i spożywania chleba oraz wina podczas wspominania Ostatniej Wieczerzy TS czyni wyjątek i uważa, że zalecenia te tyczą się tylko osób mających nadzieję iść do Nieba. Jest to niekonsekwencja. W świetle tych wszystkich okoliczności odmawianie przez TS `drugim owcom' prawa do spożywania emblematów tylko dlatego, że Jezus nie skierował bezpośrednio do nich swych słów o przymierzu, jest co najmniej nieuzasadnione, jeśli nawet nie bezsensowne.

[10 2003]

5

---