OCHRONA WŁASNOŚCI INTELEKTUALNEJ WYKŁADY
Wykład 1 9.10.2008
1.Pojecie własności intelektualnej: ochrona dóbr niematerialnych stanowi podstawowy i niezbędny instrument we wspólnotowej polityce konkurencji zwalczania bezrobocia oraz innowacyjności i wzrostu gospodarczego.
Określenie własność intelektualna jest określeniem pokrewnym, łączącym a niekiedy nawet utożsamianym z własnością przemysłową.
Poglądy doktryny na wzajemna relacje nazw własność intelektualna i własność przemysłowa nie zostały dotąd uzgodnione. Zgodnie z jednym poglądem własność intelektualna jest pojęciem szerszym i pod względem logicznym nadrzędnym w stosunku do własności przemysłowej. W tym ujęciu własność przemysłowa stanowi tylko jedna ze sfer własności intelektualnej. Drugą tworzy własność naukowa, literacka i artystyczna której przedmiotem są utwory w rozumieniu prawa autorskiego.
Własność intelektualna
Własność przemysłową Utwory naukowe
Przedmioty własne. literatura
Wedle innej opinii własność przemysłowa i własność intelektualna są odrębnymi choć bardzo bliskimi sobie dziedzinami własności na dobrach niematerialnych.
Zwolennicy tego poglądu argumentują to odrębnością podstawowych zasad ochrony, podkreślając, że ochrona autorsko-prawna powstaje samoczynnie w skutek i z chwilą stworzenia utworu, podczas gdy ochrona dóbr własności przemysłowej ma podstawę w decyzji właściwego organu państwowego którym w Polsce jest URZĄD PATENTOWY.
Należy przy tym podkreślić że miedzy własnością naukowa literacką i artystyczną a własnością przemysłową nie ma ścisłej granicy. Niektóre dobra intelektualne mogą być przedmiotem obu sfer własności np. programy komputerowe, znaki towarowe, wzory przemysłowe czy dzieła literackie.
Wykład 2 16.10.2008
Prawo Międzynarodowe regulujące ochronę własności intelektualnej.
1. KONWENCJA BERNEŃSKA - jest to konwencja z 9.09.1886r o ochronie dzieł literackich i artystycznych państwa należące do niej tworzą związek berneński. Konwencja stanowi podstawę ochrony autorskiej w stosunkach miedzy państwami związku i zalążek zunifikowanego w skali międzynarodowej ustawodawstwa autorsko-prawnego, jako że państwa strony tej konwencji obowiązane są pod groźbą retorsji , dostosować swoje ustawodawstwa krajowe do wymagań konwencji. Konwencja statułuje dwie zasady ogólne, tzn. :
ZASADĘ ASYMILACJI - nazywana także zasadą równouprawnienia cudzoziemców głosi ona że, przynależni państw związku Berneńskiego korzystają w innych krajach członkowskich z takich samych praw jakie mają obywatele i firmy tych krajów.
ZASADA MINIMUM KONWENCYJNEGO- polega na tym, że jeśli ustawodawstwa państw członkowskich zawierają niższe standardy ochrony niż te wynikające z przepisów konwencji to stosuje się przepisy konwencji. Przesłanką ochrony na podstawie jest to, aby krajem powstania utworu był kraj należący do związku . Przy utworach niepublikowanych decyduje o tym narodowość lub obywatelstwo autora ( zasada osobowości ) w przypadku dzieł opublikowanych miejsce wydania (zasada terytorialności )
Nie wymaga się natomiast dla powstania ochrony autorsko- prawnej żadnych formalności, np.
Rejestracja lub zastrzeżenie prawa autorskiego. Postanowienia konwencji przyznają twórcą autorów ochronę autorskich praw osobistych, które są nieograniczone w czasie i niezbywalne oraz autorskich praw majątkowych, które są ograniczone w czasie ( trwają przez życie twórcy i 50 lat po jego śmierci) i są przenaszalne.
Konwencja była wielokrotnie zmieniana (rawidywana) , należy do niej większość krajów świata. Polska przystąpiła do niej w 1920 roku a od 1994 jest związana z całością postanowień ostatniego tekstu konwencji tzn. Aktu Paryskiego który pochodzi z 1971 roku.
2.KONWENCJA RZYMSKA- z 26.10.1961 roku o ochronie artystów, wykonawców, producentów fonogramów oraz organizacji nadawczych. Konwencja ta nie narusza postanowień konwencji berneńskiej, reguluje ona ochronę , praw innych osób biorących udział w rozpowszechnianiu utworów. Prawa tych osób w teorii prawa autorskiego określone są jako tzw. Prawa pokrewne. Polska należy do tej konwencji od 1997 roku.
3.KONWENCJA PARYSKA- z 20.03.1883 roku o ochronie własności przemysłowej. Jest to najstarsza i podstawowa konwencja dotycząca ochrony własności przemysłowej. Odnosi się ona zarówno wytworów przemysłu ( wynalazków, wzorów użytkowych , tajemnicy przemysłowej [noł hał] topografii, układów calowych, odmian roślin, wzorów przemysłowych) jak i do znaków odróżniających ( znaków towarowych, nazw handlowych, oznaczeń geograficznych). Konwencja ta była wielokrotnie zmieniona. Polska przystąpiła w 1919 roku, natomiast w 1975r podpisała tzw. Akt Sztokholmski , czyli ostatni tekst konwencji z 1967r . Sygnaturze konwencji paryskiej utworzyli związek paryski, który jest analogicznym związkiem do związku Berneńskiego. Konwencja statuułuje kilka ważnych zasad ogólnych w tym zasadę asymilacji, minimum konwencyjnego oraz priorytetu konwencyjnego. Ta ostatnia zasada głosi, że prawidłowe zgłoszenie dokonane w 1 z krajów związku powoduje przyznanie pierwszeństwa do otrzymania ochrony w innym kraju związku, pod warunkiem że zgłoszenie w innym kraju nastąpi w terminach wynikających z postanowień konwencji (12 miesięcy od 1 zgłoszenia- w przypadku wynalazków i wzorów użytkowych i 6 miesięcy w przypadku wzorów przemysłowych lub znaków towarowych) Działanie tej zasady polega na tym, że późniejsze zgłoszenia w innym kraju uznaje się za zgłoszenie dokonane z datą zgłoszenia w pierwszym kraju.
4.UKŁAD (TRAKTAT) O WSPÓŁPRACY PATENTOWEJ - PCT zwany układem waszyngtońskim, zawarta 19.06.1970 roku do ochrony prawnej wynalazków. Układ ten ma przyczynić się do rozwoju nauki i techniki poprzez udoskonalenie ochrony prawnej wynalazków , w tym celu państwa sygnatariusze utworzyły międzynarodowy związek współpracy patentowej jako związek szczególny konwencji paryskiej co oznacza, że żadne z postanowień PCT nie może być rozumiane jako ograniczające prawa, które przysługują z tytułu przynależności państwa do konwencji Paryskiej. Polska przystąpiła do PCT w 1999 roku. Podstawy PCT regulują procedurę międzynarodowego zgłoszenia patentowego, które prowadzi do uzyskania patentu międzynarodowego.
Patent krajowy- oznaczający że patent został uchwalony przez organ krajowy np. urząd patentowy.
Patent wspólnotowy- udzielony przez krajowy lub międzynarodowy organ mający prawo udzielania patentów obowiązujących w więcej niż w jednym państwie.
Patent międzynarodowy- oznacza patent który daje ochronę w wielu państwach na podstawie postanowień PCT
5. KONWENCJA MONACHIJKSA - z 5.10.1973 roku, o patencie europejskim. Należy do niej 25 krajów Unii Europejskiej + Turcja, Monako i Liechtensztejn . Celem konwencji jest ustanowienie jednej procedury udzielania patentów na terenie Europy. Postępowanie zgodnie z tą procedurą prowadzi do powstania zespołów (związki patentów krajowych) z których każdy będzie miał te same skutki i będzie podlegał takiemu samemu porządkowi prawnemu jaki został ustalony dla patentu krajowego w ustawodawstwie wewnętrznym danego państwa, w ten sposób konwencja umożliwia ochronę wynalazku w różnych krajach, eliminując konieczność wszczęcia w każdym z nich postępowań krajowych o udzielenie patentu. Postępowanie w sprawie udzielenia patentu europejskiego zaczyna się w momencie dokonania zgłoszenia w odniesieniu do wszystkich umawiających się państw lub tylko w odniesieniu do tych, które zostały wskazane. Zgłoszenie należy przedłożyć w siedzibie Europejskiego patentu w Monachium lub jego przedstawicielstwie w Hadze lub w urzędzie krajowym państwa członkowskiego jeśli pozwala na to prawo wewnętrzne, stamtąd zgłoszenia są przekazywane do Europejskiego urzędu patentowego. Następnie zgłoszenie badane jest pod względem formalnym a później merytorycznym. Postanowienia konwencji Monachijskiej określają organizację, funkcjonowanie i zadania Europejskiego urzędu patentowego.
Wykład 3 i 4 . 30.10.oraz 6.11
I . Pojęcie źródła prawa autorskiego oraz przedmiot prawa autorskiego.
Termin prawo autorskie ma w języku prawniczym dwa znaczenia:
Przedmiotowy
podmiotowy
W znaczeniu przedmiotowym prawo autorskie : jest to zespół norm prawnych regulujący stosunki społeczne związane z tworzeniem i eksploatacją utworów oraz ochroną i wykonywaniem istniejących na nich praw osobistych i majątkowych.
Głównym źródłem tak rozumianego prawa autorskiego jest ustawa z 4.02.1994 o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity) dziennik z ustaw 2006r nr 90 pozycje 631 z późniejszymi zmianami.
W znaczeniu podmiotowym termin prawa autorskiego odnosi się do ogółu osobistych i majątkowych praw do utworów.
POJĘCIE UTWORU
Przedmiotem prawa autorskiego są utwory zwane też dziełami prawa autorskiego. Zgodnie z artykułem 14 ustawy UTWÓR jest to każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze ustalony w jakiejkolwiek postaci niezależnie od wartości przeznaczenia i sposobu wyrażenia, a także stopnia ukończenia utworu. Z definicji tej wynika że, o ochronie autorsko-prawnej utworu decydują dwie przesłanki:
cecha twórczości
cecha ustalenia utworu
W art.. 1 ustawy został zamieszczony również nie wyczerpujący katalog rodzajów utworów.
1. cecha twórczości: Nie posiada ustawowej definicji. W doktrynie prawa autorskiego oraz orzecznictwie sądowym używa się niejednolitej terminologii dla wyjaśnienia i nazwania tej cechy np. „rezultat o działalności intelektualnej mający zmiany osobowości jego twórcy „,
„przejaw działalności duchowej noszący cechę osobistej twórczości”, „piękno osobiste twórcy” ,”zmiana osobowości twórcy” , „indywidualności dzieła” , „oryginalność utworu”, „wkład twórczy” itp.
W teorii prawa autorskiego pełna zgodność panuje natomiast co do tego, że stanowiąc wymóg twórczości prawo autorskie nie określa żadnego poziomu (progu) oryginalności dzieła. Dlatego też nawet takie opracowania jak np. katalogi, cenniki, książki adresowo- informacyjne, mogą choć nie zawsze będą przedmiotem prawa autorskiego.
2.cecha ustalenia utworu: Cecha ta nie ma ustalonej definicji, natomiast w doktrynie prawa autorskiego wypracowano jednolity pogląd zgodnie z którym przez ustalenie utworu rozumie się każde działanie w wyniku którego możliwa staje się percepcja (odbiór) dzieła przez osoby trzecie. Typową formą ustalenia jest utrwalenie dzieła czyli wyrazenie jego treści przy użyciu przedmiotu materialnego (nośnika) nazywanego przez ustawę egzemplarzem utworu, nie jest to jednak konieczne dla spełnienia przesłanki ustalenia, ponieważ ustalenie może nastąpić w formie ustnej.
II. Treść ,charakter prawny i podmiotowy praw autorskich
1. AUTORSKIE PRAWA OSOBISTE
Charakterystykę autorskich praw osobistych zawiera art. 16 ustawy o prawie autorskim, który stanowi, że jeśli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa osobiste chronią nieograniczoną w czasie i nie podlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więzi twórcy z utworem.
Z określenia tego wynika, że autorskie prawa osobiste są wieczne, nieprzenoszalne ani w drodze czynności interwiwos (czyli między żyjącymi) ani morgiskauza (na wypadek śmierci), a ich podmiotem może być wyłącznie twórca. Do praw osobistych twórczych ustawodawca zaliczał w art. 18 ??
Prawo do autorstwa utworu
Prawo do oznaczenia utworu swoim nazwiskiem, pseudonimem albo do udostępnienia go anonimowo
Prawo do nienaruszalności treści i formy utworu
Prawo do decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności
Prawo nadzoru nad sposobem korzystania z utworu
Ad. A Prawo do autorstwa utworu w doktrynie określany jest także jako prawo do ojcostwa dzieła , jest prawem bezwzględnym( skutecznym erbaomnes) a więc wobec wszystkich os 3. Polega ma możności domagania się przez twórcę od os 3 aby uznały że to on jest twórcą utworu, aby nie przypisywały sobie autorstwa utworu ani w całości ani w części oraz aby nie podejmowały żadnych innych działań które negowałyby autorstwo twórcy a w razie ich podjęcia aby usunęły ich skutki.
Ad. B Prawo do oznaczenia utworu ściśle jest związane z prawem do autorstwa utworu, daje twórcy możność domagania się aby jego nazwisko było uwidocznione na egzemplarzu utworu lub podane do powszechnej wiadomości albo przeciwnie żeby zostało zachowane w tajemnicy. Tę samą zasadę stosuje się z mocy art. 16 punkt 2 ustawy do pseudonimu twórcy oraz w świetle doktryny można stosować do akronimu twórcy.
c) nazywany jest także prawem do integralności dzieła, umożliwia twórcy skuteczne przeciwstawianie się „cenzurowaniu” jego utworów przez wydawców, producentów czy innych użytków , ze względu ma ich odmienne upodobania lub interesy ekonomiczne. Naruszenie prawa do integralności utworu może się przejawiać nie tylko w zmianach lub pominięciach części utworu ale też na wprowadzeniu uzupełnienia lub dodatków, których twórca w utworze nie umieścił.
d) prawo to służy ochronie dobrego imienia, czyli prestiżu twórcy poprzez uzależnienie jego oceny czy utwór nadaje się do rozpowszechnienia.
e) zgodnie z tym uprawnieniem twórca ma prawo kontrolować wykorzystanie jego utworu i sposób korzystania z utworu. Jeśli jest niezgodny z umową lub przeznaczeniem utworu ma wprawo w oparciu o art. 56 ustawy odstąpić od umowy lub ją wypowiedzieć ze względu na swoje interesy twórcze.
PRZEDMIOT AUTORSKICH PRAW OSOBISTYCH
Jest nim zawsze twórca utworu, czyli osoba, która dzieło stworzyła. Ustawa wprowadza domniemanie że twórcą jest osoba której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach w związku z rozpowszechnianiem utworu.
W przypadku utworu stworzonego przez więcej niż jedną osobę autorskie prawa osób przysługują wszystkim współtwórcom . Każdy ze współtwórców korzysta z ochrony niezależnych „własnych” autorskich praw osobistych.
AUTORSKIE PRAWA MAJĄTKOWE
Na uprawnienia majątkowe składają się tzw.: Własność utworu, należą do nich:
wyłączne prawo korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz prawo do wynagrodzenia.
Ustawa nie definiuje pojęcia korzystania z utworu i rozporządzania nim. W doktrynie przyjęto uważać ,że korzystanie z utworu to jego faktyczna eksploatacja” np. zwielokrotnienie, wystawienie, publiczne odtworzenie, wyświetlenie itp.
Podczas gdy rozporządzenie obejmuje dysponowanie utworem w drodze czynności prawnych np. przez udzielenie licencji, przeniesienie praw do utworu użyczanie dzieła.
- Oba uprawnienia mają charakter wyłączny a więc są skuteczne erga omnes.
Odpowiada im obowiązek osób 3 do wstrzymania się od korzystania z dzieła lub rozporządzania nim bez zgody właściciela. Uprawnienia te mają jednak ściśle określone granice poza którymi nie są skuteczne. Granice te wyznaczają przepisy o dozwolonym użytku cudzych dzieł w czasie tworzenia autorskich praw majątkowych, a także instytucja tzw. Wyczerpanie prawa.
PODMIOT AUTORSKICH PRAW MAJĄTKOWYCH
Ze względu na zbywalność i dziedziczność autorskich praw majątkowych, podmiotami tych praw w konkretnym przypadku mogą być:
Twórca lub współtwórcy utworu
Pracodawca twórcy
Producent lub wydawca dzieła zbiorowego
Następca prawny twórcy
Ad.1 Gdy utwór został stworzony przez co najmniej dwie osoby powstaje wspólność autorskich praw majątkowych do utworu zwana współwłasnością dzieła. Zasady rządzące tą współwłasnością określają art.9 ustawy i są one następujące:
Domniemywa się, że wielkości udziałów poszczególnych współtwórców są równe „domniemania' tego nie stosuje się gdy tę wielkość inaczej określili sami współtwórcy lub określił sąd ma wniosek któregokolwiek z nich.
Poszczególni współtwórcy mogą bez zgody i współdziałania pozostałych wykonywać prawo autorskie do swojej części utworu mającej samodzielne znaczenie pod warunkiem że nie prowadzi to do uszczerbku dla praw pozostałych współtwórców
Do wykonania prawa autorskiego w całości np. do zbycia lub obciążenia go prawem osoby trzeciej, potrzebna jest zgoda wszystkich współtwórców a w jej braku każdy z nich może zwrócić się do sądu.
Każdy współtwórców może samodzielnie dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia prawa do całości utworu a wyegzekwowane świadczenie przypada wszystkim współtwórcom , stosowane do wielkości ich udziałów.
W sprawach nie unormowanych w ustawie do wspólności autorskich praw majątkowych stosuje się odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych.
Wykład 5 13.11
Ad.2 Problem własności utworów pracowniczych został unormowany w art. 12 ustawy. Jest to przepis subsydiarny i fakultatywny. Stosuje się go bowiem wtedy gdy ustawa, lub umowa o pracę nie stanowią inaczej. Zgodnie z tym przepisem pracodawca którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywanych obowiązków, ze stosunku pracy nabywa z chwilą przyjęcia utworu, autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celów umowy o pracy i zgodnego zamiaru stron.
Pracodawca nabywa również własność przedmiotu na którym utwór utrwalono.
Ad.3
Autorskie prawa majątkowe do utworu zbiorowego przysługują producentowi lub wydawcy a do poszczególnych części mających samodzielne znaczenie ich twórcami.
Ad.4 Ponieważ autorskie prawa majątkowe są przenaszalne a zatem mogą być przedmiotem przeniesienia w drodze umowy cywilno- prawnej a także mogą być przedmiotem dziedziczenia.
Czas trwania autorskich praw majątkowych wynosi 70 lat od zaistnienie jednego z następujących zdarzeń prawnych:
Śmierci twórcy dzieła- w przypadku dzieł współ autorskich bieg terminu rozpoczyna się od daty śmierci współtwórcy który przeżył pozostałych.
Od daty pierwszego rozpowszechnienia utworu, gdy twórca takiego utworu nie jest znany lub autorskie prawa majątkowe z mocy ustawy przysługują innej osobie niż twórca.
Od ustalenia utworu gdy utwór którego twórca nie jest znany lub z mocy ustawy autorskie prawa majątkowe przysługują innej osobie niż twórca, a utwór nie był rozpowszechniony.
Termin 70-letni liczy się w latach pełnych, następujących po roku w którym nastąpiło zdarzenie od którego zaczyna się bieg terminu. Wygaśnięcie autorskich praw majątkowych nie oznacza, że korzystanie z utworu jest całkowicie swobodne. Zgodnie z art. 40 ustawy takie podmioty jak producenci lub wykonawcy egzemplarzy utworów literackich co do których wygasły autorskie prawa majątkowe są zobowiązani przekazywać na fundusz promocji twórczości od 5- 8 % wpływów brutto ze sprzedaży tych utworów. Zgodnie z art.. 111 ustawy i fundusz promocji twórczości jest państwowym funduszem celowym, którym dysponuje minister właściwy ds. kultury i ochrony dziedzictwa narodowego. Środki z tego funduszu przeznaczone są na stypendia i pomoc socjalną dla twórców oraz na pokrycie w całości lub części kosztów wydania utworów o szczególnym znaczeniu dla kultury i nauki oraz wydań dla osób niewidomych.
OCHRONA CYWILNO- PRAWNA PRAW AUTORSKICH
Cywilno- prawna ochrona autorskich praw osobistych : prawo autorskie chroni prawa osobiste twórcy w 2 sytuacjach:
w razie zagrożenia tych praw (ochrona ex ante)
w razie ich naruszenia ( ochrona ex post )
Twórca którego prawa autorskie osobie zostały zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania. W razie dokonanego naruszenia może dodatkowo żądać aby osoba która, dokonała naruszenia dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków poprzez, np.
Złożenie publicznego oświadczenia o odpowiedniej treści i formie ( roszczenie o usunięcie skutków naruszenia)
W przypadku naruszenia zawinionego służą pokrzywdzonemu przeciw sprawy, dalsze środki prawne. Tj. - roszczenie o zadość uczynienie pieniężne za doznaną krzywdę moralną oraz roszczenie nawiązki, czyli nałożenia na sprawcę naruszenia obowiązku uiszczenia odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany przez twórcę cel społeczny.
Z powództwem o ochronę autorskich praw osobistych może wystąpić twórca lub każdy ze współtwórców, a gdy twórca nie żyje i za życia nie wyraził innej woli powództwo może wnieść jego małżonek, a w jego braku kolejno: zastępni, rodzice twórcy, rodzeństwo ( także przyrodnie), zastępni rodzeństwa.
Stowarzyszenie twórców właściwe na rodzaj twórczości lub organizowanie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi jeśli zarządzała prawami zmarłego twórcy.
Cywilno- prawna ochrona autorskich praw majątkowych- jeśli naruszenie tych praw było niezawinione to poszkodowany twórca może żądać: zaniechania naruszenia lub wydania uzyskanych korzyści albo podwójnej wysokości stosowanego wynagrodzenia z chwili jego dochodzenia. Natomiast gdy naruszenie było zawinione oprócz żądania zaniechania naruszenia i wydania uzyskanych przez sprawcę korzyści, może domagać się potrójnej wysokości stosowanego wynagrodzenia z chwili jego dochodzenia jak również naprawienia wyrządzonych szkód na zasadach ogólnych (art. 415)
Niezależnie od tych roszczeń jeśli naruszenie miało miejsce w ramach prowadzonej przez sprawcę działalności gospodarczej, można domagać się gdy uiścił on odpowiednią sumę pieniężną na fundusz promocji twórczości przy czym suma ta nie może być niższa niż dwukrotna wysokość uprawdopodobnienia korzyści uzyskanych przez sprawcę naruszenia.
WYKŁAD 6 20.11
Karno- prawna ochrona praw autorskich
Przepisy karne zostały zamieszczone w rozdziale 14 ustawy i dotyczą one wszystkich rodzajów utworów, karalność przestępstw p-ko prawom autorskim oparto na następujących wspólnych zasadach:
Wszystkie te przestępstwa sa przestepstwami powszechnymi tzn. ze mogą być popełnione przez dowolna osobę przez każdego a nie tylko przez osobę charakteryzującą się jakimiś szczególnymi cechami
Przedmiotem ochrony są prawa autorskie i prawa pokrewne
Z wyjątkiem cynu o którym mowa w art.116 ust 4 ustawy, wszystkie te przestępstwa są przemyślanymi
Przestępstwa te są ścigane na ogół z oskarżenia publicznego ale na wniosek poszkodowanego, tylko nieliczne są ścigane z urzędu przez prokuratora.
W sprawach nie unormowanych w roz 14 ustawy takich jak np. przedawnienie ścigania czy ..... środków prawnych stosuje się przepisy kodeksu karnego w tym zasadę terytorialności i narodowości podmiotowej.
Do czynów zabronionych przez prawa autorskiego (przestępstw) należą:
przywłaszczenie sobie autorstwa cudzego utworu (tzw. Plagiat)
wprowadzenie w błąd co do autorstwa utworu
rozpowszechnianie utworu bez podania nazwiska lub pseudonimu twórcy
naruszenie prawa autorskiego w inny sposób (np. przez ujawnienie nazwiska twórcy wbrew jego woli) w celu osiągnięcia korzyści majątkowych bezprawne rozpowszechnianie cudzego utworu , bezprawne utrwalenie lub zwielokrotnienie cudzego utworu w celu rozpowszechnienia nabywanie lub pomocnictwo w zbyciu lub ukryciu przedmiotu będącego nosnikiem utworu rozpowszechnionego lub zwielokrotnionego bezprawnie w celu osiągnięcia korzyści majatkowych (tzw.przestępstwo paserstwa) Za przestępstwa te prawa autorskie przewiduje 3 rodzaje sankcji:
PODSTAWOWE w postaci: grzywny, kary ograniczenia wolnosci, pozbawienia wolnosci do roku
ZAOSTRZONE- w postaci obliagatoryjnego pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 5 lat
DODATKOWE- czyli tzw środki karne , którymi są : obligatoryjny
przepadek przedmiotów pochodzących z przestępstwa
fakultatywny przepadek przedmiotów służących do
popełnienia przestępstwa. W obu sytuacjach przepa-
skiem mogą być objęte także przedmioty nie będące
własnością sprawy przestępstwa.
Sankcje podstawowe są wymierzane w przypadku przestępstw w formie „standardowej” czynów mniejszej wagi oraz przestępstw nieumyślnych. Sankcje zaostrzone są orzekane w przypadku przestępstw groźniejszych dokonywanych w warunkach przesądzających o kwalifikowanej postaci przestępstwa takich jak: działanie w celu osiagnięcia korzyści majątkowej, uczynienie z działania przestępczego - źródła dochodów, organizowanie lub kierowanie działalnością przestępczą
ODRĘBNOŚĆ PRAWA AUTORSKIEGO DO PROGRAMÓW KOMPUTEROWYCH
Odrębności te wynikają przede wszystkim z art. 74-77 ustawy zamieszczonych w rozdziale 7 ustawy zatytułowanych „ Przepisy szczególnie dotyczące programów komputerowych”- odrębność w zakresie autorskich praw osobistych sprowadza się do tego , że twórcy programów komputerowych przysługują tylko 2 prawa: - prawo do autorstwa utworu oraz
Prawo do oznaczania utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem lub do udostępnienia do anonimowo.
W zakresie praw majątkowych zgodnie z art. 74 ust 4 ustawy prawa te obejmują następujące uprawnienia.
prawo do mulifikacji prog. Komputerowego - czyli trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu jakimikolwiek środkami lub w jakiejkolwiek formie.
Prawo do opracowania programu oraz do jego integralności - czyli do tłumaczenia , przystosowania, zmiany układu lub innych zmian w programie
Prawo do rozpowszechniania programu w tym do jego najmu lub użyczenia
Prawo do wynagrodzenia
W zakresie utworów pracowniczych do programów komputerowych nie stosuje się zasad ogólnych określonych w art. 12 ustawy. Stosuje się natomiast cet specials (art. 74 ust 3 ustawy), który stanowi że prawa majątkowe do progr. Komp. Stworzonego przez pracownika w wyniku wykonywanych obowiązków ze stosunku pracy, przysługuje pracodawcy o ile umowa (o pracę) nie stanowi inaczej. Różnice w stosunku do art. 12 są następujące:
Pracodawca nabywa pracowniczy program komputerowy w sposób pierwotny z chwilą stworzenia programu a nie w sposób pochodny z chwilą przyjęcia utworu.
Pracodawca nabywa te prawa w pełnym zakresie a nie w gr wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron
Prawa nabyte przez pracodawcę nie mogą ex lege, czyli z mocy samej ustawy powrócić do pracownika twórcy. W tym celu potrzebne jest przeniesienie tych praw przez pracodawcę w drodze umowy.
Nabyciu praw do pracowniczego programu nie towarzyszy nabycie własności przedmiotu na którym program utrwalono.
Wykład 7 27.11
Dozwolony użytek cudzych chronionych utworów
Dozwolony użytek cudzych chronionych utworów unormowany jest w art. 23-35 ustawy i obejmuje on dozwolony użytek osobistych cudzych chronionych utworów (art. 23 ustawy) oraz dozwolony użytek publiczny zwany także powszechnym art. 23 1 - 35.
Art. 23 ustawy obejmuje tzw. dozwolony użytek osobistych cudzych chronionych utworów. Zgodnie z nim bez zezwolenia twórcy wolno nieodpłatnie korzystać z już rozpowszechnionego utworu w zakresie własnego użytku osobistego, który obejmuje korzystanie z pojedynczych egzemplarzy utworu przez krąg osób pozostających w związku osobistym w szczególności pokrewieństwa i powinowactwa lub stosunku towarzyskiego. Przepis ten nie upoważnia jednak do budowanie wg cudzego utworu architektonicznego lub architektoniczno - urbanistycznego oraz korzystania z elektronicznych baz danych spełniających cechy utwór, chyba, że dotyczy to własnego użytku naukowego nie związanego z celem zarobkowym. Na mocy art. 77 ustawy, art. 23 nie stosuje się do programów komputerowych. Dozwolony użytek publiczny cudzych chronionych utworów obejmuje uprawnienia różnych podmiotów takich jak np. mas media, instytucje naukowe i oświatowe, biblioteki, archiwa i szkoły, ośrodki informacji lub dokumentacji oraz inne podmioty do korzystania z cudzych chronionych prawem autorskim utworów w ramach różnych pół eksploatacji utworów. Na korzystanie to pod warunkiem, że mieści się w granicach wyznaczonych przez przepisy art. 231 - 35 ustawy nie jest potrzebna zgoda twórcy i na ogół poza nielicznymi wyjątkami nie trzeba za to korzystanie płacić wynagrodzenia. Art. 29 ustęp 1 ustawy ustanawia też granice dozwolonego cytatu cudzego chronionego prawem autorskim utworu. Zgodnie z nim wolno przytaczać w utworach stanowiących samoistną całość urywki rozpowszechnionych utworów lub drobne utwory w całości, w zakresie uzasadnionym wyjaśnieniem, analizą krytyczną, nauczaniem lub prawami gatunku twórczości. Należy tutaj wskazać na art. 34 ustawy, który stanowi, że można korzystać z utworów w granicach dozwolonego użytku pod warunkiem wymienienia imienia i nazwiska twórcy oraz źródła.
PRAWO WŁASNOŚCI PRZEMYSŁOWEJ
Źródła prawa w Polsce w zakresie własności przemysłowej
Podstawowym aktem prawnym normującym aktualnie w Polsce zagadnienia ochrony własności przemysłowej jest ustawa z 30 czerwca 2000r. - prawo własności przemysłowej. Ustawa ta jest czwartym z kolei po II wojnie światowej aktem prawnym normującym to zagadnienie w Polsce. Wcześniejsze akty ustawowe posługiwały się nieco innym terminem (prawo wynalazcze). Ustawa ta normuje:
Stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych,
Zasady na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty racjonalizatorskie i wynagradzać ich twórców,
Zagania organizacje urzędu patentowego RP jako centralnego organu administracji rządowej do spraw własności przemysłowej w Polsce. Ustawa ta nie objęła natomiast swoimi normami problematyki zwalczania nieuczciwej konkurencji, chociaż ta problematyka zgodnie z postanowieniami konwencji paryskiej należy do własności przemysłowej. W Polsce zagadnie to normuje odrębna ustawa z 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.
Pojęcie projektów wynalazczych
Termin projekty wynalazcze nie występował w polskim prawie własności przemysłowej od samego początku. Określenie to pojawiło się dopiero w ustawie z 31 maja 1962r. - prawo wynalazcze. Od tej pory oznaczało ono wynalazki, wzory użytkowe, projekty racjonalizatorskie. Ustawa prawo własności przemysłowej z 2000r. rozszerzyła pojęcie projektów wynalazczych o 2 kategorie. A mianowicie o wzory przemysłowe i topografię układów scalanych. Ustawodawca wymieniając rodzaje projektów wynalazczych w art. 3 ustęp 1 pkt 6 ustawy nie zdefiniował jednak samego pojęcia projekty wynalazcze. Teoretycy, którzy wypowiadali się na temat pojęcia projekty wynalazcze na gruncie poprzednio obowiązujących ustaw, głosili różne poglądy na temat istoty jego pojęcia. Zdaniem Stefana Grzybowskiego pojęcie to nie oznacza jakiegoś jednolitego przedmiotu prawa. Jest to tylko określenie, które w sposób skrótowy oznacza zbiorowo 3 różne rodzaje przedmiotów prawa. Łączy je to jedynie, że one i tylko one wchodzą w zakres prawa wynalazczego. Przeciwne zdanie miał Michał Staszków, który uważał, że ustawodawca te 3 rodzaje projektów traktował łącznie co pozwala sądzić, że ustawodawca dostrzega pewne wspólne elementy czyli własności występujące we wszystkich rodzajach projektów wynalazczych a wobec tego stara się w sposób jednolity regulować zagadnienie wiążące się z ich dokonywaniem i wykorzystywaniem
Wykład 4.12.
Wynalazki
Zarówno w polskiej ustawie jak i w ustawodawstwach krajów UE oraz w ustawach z innych krajów regułą jest nie definiowanie ogólnego pojęcia wynalazku. Najczęściej w ustawach tych pojawia się określenie poszczególnych przesłanek patentowania wynalazków. Zgodnie z art.24 ustawy Prawo Własności Przemysłowej, patenty są udzielane na wynalazki, które są nowe, posiadają poziom wynalazczy i nadają się do przemysłowego stosowania bez względu na dziedzinę techniki. Stosownie do art.25 ustawy wynalazek uważa się za nowy, jeśli nie jest on częścią stanu techniki. Przez stan techniki rozumie się wszystko to, co przed datą, według, której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania patentu zostało udostępnione do wiadomości publicznej, w formie pisemnego lub ustnego opisu, przez stosowanie, wystawienie lub ujawnienie w inny sposób. Za cześć techniki uważa się również informację zawartą w zgłoszeniach wynalazków lub wzorów użytkowych korzystających z wcześniejszego pierwszeństwa, nieudostępnionych do wiadomości powszechnej, pod warunkiem ich ogłoszenia w sposób określony w ustawie. Od wynalazku patentowanego wymaga się nowości obiektywnej i światowej. Drugą przesłanką patentowalności wynalazku jest nieoczywistość wynalazku. Zgodnie z art.26 ustawy wynalazek, aby spełniał ten wymóg, czyli posiadał tzw. Poziom wynalazczy, nie może wynikać dla znawcy w sposób oczywisty, ze stanu techniki. Zarówno przy ocenie nowości wynalazku, jak i przy ocenie jego nieoczywistości układem odniesienia jest stan techniki w każdym z tych przypadków. Pierwsza z nich dotyczy zakresu tego pojęcia- przy ocenie nieoczywistości do stanu techniki nie wlicza się treści niepublikowanych zgłoszeń patentowych, czyli obejmuje on tylko, co rzeczywiście zostało wcześniej podane do wiadomości powszechnej. Druga różnica odnosi się do sposobu traktowania tego stanu. Przy ocenie nowości jest on ”atomizowany”, czyli zgłoszone do opatentowania rozwiązanie porównuję się z poszczególnymi rozwiązaniami wchodzącymi w skład tego stanu. Przy ocenie nieoczywistości jest on traktowany całościowo, jako suma wiedzy technicznej znanej fachowcowi danej branży techniki. Trzecia przesłanka patent owalności wynalazku, czyli stosowalność jest postrzegana, jako możliwość powtarzalnego stosowania rozwiązania technik w produkcji, czyli jak stanowi art. 27 ustawy w jakiejkolwiek działalności przemysłowej, nie wykluczając rolnictwa. Art 28 ustawy zawiera wykaz rozwiązań nieuważanych przez ustawodawcę ze wynalazki, są to m.in. odkrycia, teorie naukowe i metody matematyczne, programy do maszyn cyfrowych czy wytwory o charakterze jedynie estetycznym. Art. 29 ustawy zawiera wykaz wynalazków, na, które niedziela się patentów, wśród nich są wynalazki, których wykorzystanie byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami oraz odmiany roślin lub rasy zwierząt a także sposoby leczenia ludzi i zwierząt metodami chirurgicznymi lub terapeutycznymi.
Wzory użytkowe
Jako nowy rodzaj rozróżnienia technicznego stanowiącego nowy przedmiot ochrony pojawiły się w XIX wieku w prawie niemieckim. W Polskim prawie w okresie międzywojennym, wzorując się na prawie niemiecki, wprowadzono także ochronę wzorów użytkowych. Po 2 wojnie światowej, mimo głosów przeciwników dalszego utrzymywania ochrony wzorów użytkowych, ochrona ta trwa do dzisiaj. Nie jest to zresztą niezgodne z prawem europejskim, ponieważ identyczność kategorii przedmiotu ochrony nie jest niezbędnym warunkiem harmonizacji prawa krajowego z prawem europejskim. Art 94 ustawy zawiera ustawową definicję wzoru użytkowego, zgodnie, z którą wzorem użytkowym podlegającym ochronie jest nowe, użyteczne rozwiązanie o charakterze technicznym, dotyczące kształtu, budowy luz zastosowania przedmiotu o trwałej postaci. Wymogi nowości oraz rozwiązania o charakterze technicznym w odniesieniu do wzorów użytkowych są oceniane w ten sam sposób jak w odniesieniu do wynalazku patentowanego. Różnice miedzy tymi 2 kategoriami projektów wynalazczych polegają na:
-Braku odniesienia do wzorów użytkowych wymogu nieoczywistości
-ustanowienie w stosunku do wzorów wymogu użyteczności rozwiązania i jego zdefiniowania. Wzór użytkowy uważa się za rozwiązanie użyteczne, jeżeli pozwala on na osiągnięcie celu mającego praktyczne znaczenie przy wytwarzaniu lub wykorzystania wyrobów
- powiązanie w odniesieniu do wzorów cechy stosowalności, jednak w doktrynie uważa się, ze wzór użytkowy musi cechować się również stosowalnością
- również w przedmiotowym zakresie tych dwóch typów rozwiązań. Wzorami mogą być tylko rozwiązania o charakterze konstrukcyjnym, natomiast nie mogą nimi być rozwiązania technologiczne lub dotyczące substancji
Wykład 11.12.2008
Projekt racjonalizatorski
Kategoria projektów racjonalizatorskich pojawiała się po raz pierwszy w prawie radzieckim, gdzie w ustawie z 1931 roku wprowadzono ochronę na „pozostałe udoskonalenia techniczne”, oprócz ochrony wynalazków. W polskim prawie po II wojnie światowej wzorem prawa radzieckiego wprowadzono także ochronę udoskonaleń technicznych i usprawnień, które od 1962 roku zaczęto określać termonem projektów racjonalizatorskich. W aktualnej ustawie prawa własności przemysłowej ustawodawca zamieścił nieliczne przepisy dotyczące tych projektów zgodnie z art. 7 ustęp 2 ustawy projekty racjonalizatorskie. Są to rozwiązania, które twórcy zgłaszają przedsiębiorcom do wykorzystania. Przedsiębiorca ma pełną swobodę co do ustania danego rozwiązania za projekt racjonalizatorski. Jedynym ograniczeniem wynikającym z przepisów ustawy jest to, że rozwiązanie stanowiące projekt racjonalizatorski nie może być wynalazkiem, wzorem użytkowym, wzorem przemysłowym ani topografią układu scalonego. Przedsiębiorca w regulaminie racjonalizacji określa co w jego przedsiębiorstwie będzie uważane za projekt racjonalizatorski, na jakiej zasadzie projekty te będą przyjmowane i wdrażane i jak będzie wynagradzany twórca takiego projektu.
Wzory przemysłowe
Wzory przemysłowe są usytuowane na skrzyżowaniu sztuki i przemysłu, co stwarza trudność w wyborze odpowiedniego dla ich ochrony systemu prawnego. Zagadnienie to jest różnie rozstrzygane w ustawodawstwach poszczególnych krajów. W większości krajów podobnie jak w Polsce wzory przemysłowe są poddane ochronie kumulowanej, tzn. są poddane ochronie na podstawie prawa autorskiego jak i są poddane regulacjom prawnym z zakresu prawa własności przemysłowej. Zgodnie z art. 102 ustęp 1 prawa własności przemysłowej, wzorem przemysłowym jest równa i posiadająca indywidualny charakter postać wytworu lub jego części, nadana mu w szczególności przez cechy linii, konturów, kształtów, kolorystykę, strukturę lub materiał wytworu oraz przez jego ornamentację. Aby wzór przemysłowy mógł być chroniony prawem wyłącznym (płynącym z rejestracji wzoru w urzędzie patentowym) musi spełniać łącznie 2 przesłanki. Nowość i indywidualny charakter. Wytworem o którym mowa w definicji wzoru przemysłowego jest każdy przedmiot wytworzony w sposób przemysłowy lub rzemieślniczy, obejmujący w szczególności opakowanie, symbole graficzne oraz kroje pisma typograficznego z wyłączeniem programów komputerowych. Za wytwór uważa się także :
wytwór złożony, czyli przedmiot składający się z wielu wymienialnych części składowych umożliwiających jego rozłożenie i ponowne złożenie.
część składową, jeżeli po jej włączeniu do wytworu złożonego pozostaje ona widoczna w trakcie jego zwykłego używania przez które rozumie się każde używanie z wyłączeniem konserwacji, obsługi lub naprawy
część składową, jeżeli może być przedmiotem samodzielnego przedmiotu
Wzór uważa się za nowy, jeśli przed datą wg której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, identyczny wzór nie został udostępniony publicznie przez stosowanie, ujawnienie, wystawienie itp. sposób. Wzór uważa się za identyczny z udostępnionym publicznie także wtedy, gdy różni się od niego jedynie nieistotnymi szczegółami. Przy czym wzór nie uważa się za udostępniony publicznie w rozumieniu ustawy, jeśli nie mógł dotrzeć do widomości osób zajmujących się zawodowo dziedziną, której wzór dotyczy. Nie wyłącza udzielenia prawa z rejestracji sytuacja gdy wzór przemysłowy został
ujawniony osobie trzeciej, która w sposób wygrażany lub dorozumiany była zobowiązania do zachowania poufności,
ujawniony w ciągu 12 miesięcy przed datą wg której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania praw z rejestracji, jeżeli ujawnienie nastąpiło przez twórcę, jego następcę prawnego lub za zgodą uprawnionego przez osobę trzecią, a także jeżeli ujawnienie nastąpiło w wyniku nadużycia popełnionego wobec twórcy lub jego następcy prawnego,
Wzór odznacza się indywidualnym charakterem, jeżeli ogólne wrażenie jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku różni się od ogólnego wrażenia wywoływanego na nim przez wzór publicznie udostępniony przed datą wg której oznacza się pierwszeństwo. Przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru, bierze się pod uwagę zakres swobody twórczej przy opracowaniu wzoru. W przypadku wzoru stosowanego lub zawartego w części składowej wytworu złożonego ocena nowości i indywidualnego charakteru dotyczy tylko jego widocznych cech.
Topografia układu scalonego
Ochrona topografii układów scalonych jest bardzo młodą dziedzina własności przemysłowej. Jako pierwsi jej ochronę wprowadzili Amerykanie w 1984 roku oraz Japończycy w 1985 roku. W tym czasie pojawiają się także międzynarodowe przepisy dotyczące tej materii. Tzn. dyrektywa EWG z 16 grudnia 1986 roku stanowiąca zalecenie dla krajów Unii co do potrzeby i sposobów unormowania ochrony topografii układów scalonych oraz traktat waszyngtoński 1989 roku o ochronie topografii. W ramach WIPO powołano komitet ekspertów do spraw układów scalonych. W Polsce topografie były początkowo chronione przepisami ustawy z 30 października 1992 roku, a aktualnie są chronione przepisami ustawy z 2000 roku. prawa własności przemysłowej. Zgodnie z art. 196 tej ustawy, topografia układu scalonego jest to rozwiązanie polegające na przestrzennym, wyrażonym w dowolny sposób, rozplanowaniu elementów z których co najmniej 1 jest elementem aktywnym oraz wszystkich lub części połączeń układu scalonego. Natomiast układ scalony jest to jedno lub wielowarstwowy wytwór przestrzenny utworzony z elementów z materiału półprzewodnikowego tworzącego ciągłą warstwę ich wzajemnych połączeń przewodzących i obszarów izolujących nierozdzielnie ze sobą sprężonych w celu spełnienia funkcji elektronicznych. Jako wymóg rejestracji topografii, ustawa wprowadza warunek, aby była ona oryginalna. Za oryginalną może być uznana taka topografia, która jest wynikiem pracy intelektualnego twórcy i nie jest powszechnie znana w chwili jej powstania. Można udzielić prawa rejestracji na topografię składającą się z elementów powszechnie znanych, pod warunkiem, że kombinacja tych elementów jest oryginalna. Nie udziela się praw z rejestracji na topografię, jeżeli przed zgłoszeniem w urzędzie patentowym była ona wykorzystywania jawnie w celach handlowych w okresie dłuższym niż 2 lata. Nie może być udzielane prawo z rejestracji na topografię, jeżeli od jej dokonania i utrwalenia w dowolnej formie minęło 15 lat i nie była ona wykorzystywana w celach handlowych. Nie może być udzielane prawo rejestracji na topografię układu scalonego, która jednoznacznie wynika z funkcji układu scalonego, w którym jest stosowania.
Wykład 18.12
Znaki towarowe i ich ochrona
Aktualnie podstawę prawną ochrony znaków towarowych w Polsce stanowia przepisy ustawy z 20.06 2000r.- Prawo własności przemysłowej. Ustawa ta uchyli obowiązującą wcześniej w tym zakresie obowiązującą ustawę z 31.01.1985r. o Znakach Towarowych. Art. 120 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowi, że znakiem towarowym może być każde oznaczenie przedstawione w sposób graficzny lub takie, które da się w sposób graficzny wyrazic, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia w obrocie towarów lub usług jadanego przedsiębiorstwa od tego samego rodzaju towaru lub usługi innego przedsiębiorstwa. Znakiem towarowym może być w szczególności : wyraz, rysunek. Ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna w tym forma towaru lub opakowania a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy. Podstawowym źródłem ochrony znaku towarowego jest ich rejestracja w urzędzie patentowym RP. Na znaki towarowe może być udzielone prawo ochronne. Warunkiem zdolności rejestracyjnej znaku są jego dostateczne znamiona odróżniające. Nie posiada takich znamion oznaczenie, które:
nie nadają się do odróżnienia w obrocie towarów dla, których zostało zgłoszone
składa się wyłącznie z elementów mogących służyc w obrocie do wskazania w szczególności rodzaju towaru, jego pochodzenia, jakości, ilości, wartości, przeznaczenia, sposobu wytworzenia, składu, funkcji lub przydatności
weszło do jezyka potocznego lub jest zwyczajowo używane w uczciwych i utrwalonych praktykach handlowych
Podstawową funkcją znaków towarowych jest funkcja dystynktywna czyli odróżnienie towarów lub usług jednego przedsiębiorcy od tego samego rodzaju towaru i usług innego prezdsiebiorcy. Nie rejestruje się znaków objętych bezwzględnymi luz względnymi zakazami rejestracji(art.131-132 ustawy). Prezdsiębiorstwo na rzecz, którego został zarejestrowany znak towarowy nabywa wyłączne prawo używania tego znaku w obrocie gospodarczym na całym terytorium państwa dla towarów objętych rejestracją a w szczególności prawo umieszczenia tego znaku na towarach lub usługach objętych rejestracj, prawo wprowadzania tak oznaczonych towarów do obrotu, umieszcenie go na dokumentach związanych z wprowadzaniem tych towarów do obrotu oraz prawo posługiwania się min w polskich srodkach masowego przekazu w celach reklamy.
Oznaczenia geograficzne
Stosowanie do art.174 ustęp 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, oznaczeniami geograficznymi są oznaczenia słowne odnoszące się pośrednio lub bezpośrednio do nazwy miejsca, miejscowości, regionu lub kraju, które identyfikują towar jako pocgodzacy z tego terenu. Jeżeli określona jakośc, dobra opinia lub inne cechy towaru są przypisywane przed wszystkim pochodzeniu geograficznemu tego towaru. Z definicji tej wynika, że oznaczenie geograficzne wiąże się z towarami tzn: z wyrobami przemysłowymi, rzemieślniczymi, płodami rolnymi oraz produktami naturalnymi zwłaszcza takim jak: woda,, minerały, surowce. Oznaczenia te nie wykazują natomiast związku z usługami. Nie wykazują również związku z podmiotami gospodarczymi i ich organizacjami. Związek z towarem polega na tym, że oznaczenia geograficzne wskazują na geograficzne pochodzenie towaru. Nie może natomiast być oznaczeniem geograficznym oznaczenie, w którym nazwy geograficznej użyto jako nazwy pewnego asortymentu towaru lub nazwy, która wskazuje na typ towaru a nei na geograficzn pochodzenie towaru. Nie może to również być oznaczenie, które wskazuje na pochodzenie towaru od określonego producenta chyba, ze jednoczesnie pośrednio wskazuje na teren, z którego ten towar pochodzi. W oznaczeniu geograficznym wskazanie miejsca pochodzenia towaru może być bezpośrednie(np. wełna szkocka, pierniki toruńskie) lub pośrednie (np. stosowane w dziedzinie napojów alkoholowych :koniak, bordo)