OPIEKA ZDROWOTNA W POLSCE I UNII EUROPEJSKIEJ

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej uchwalona 4 kwietnia 1997r zapewnia w Art 68:

Każdy ma prawo do ochrony zdrowia.

Obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Warunki i zakres udzielania świadczeń określa ustawa.

Władze publiczne są obowiązane do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku.

Władze publiczne są obowiązane do zwalczania chorób epidemicznych i zapobiegania negatywnym dla zdrowia skutkom degradacji środowiska.

Władze publiczne popierają rozwój kultury fizycznej, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży.

OPIEKA ZDROWOTNA, lecznictwo, system zakładów opieki zdrowotnej i świadczonych przez nie usług, których celem jest umacnianie i poprawa zdrowia jednostek i społeczeństwa przez zapobieganie chorobom, wczesne ich wykrywanie, leczenie i rehabilitację;

W zależności od zadań i metod działania wyróżnia się 3 formy opieki zdrowotnej: otwartą (ambulatorium), zamkniętą (szpital) i pomoc doraźną (pogotowie ratunkowe).

Ze względu na typ świadczeń med. wyróżnia się opiekę zdrowotną podstawową oraz opiekę zdrowotną specjalistyczną uzupełniającą i rozszerzającą świadczenia podstawowe.

W opiece zdrowotnej wyodrębnia się pion świadczeń indywidualnych, opartych na odpłatności bezpośredniej, ubezpieczeniach lub finansowanej przez państwo oraz pion zdrowia publicznego, realizujący masowe akcje profilaktyczne, nadzór nad środowiskiem zamieszkania, nauki i pracy, żywnością i żywieniem, prowadzący działania przeciwepidemiczne, oświatę zdrowotną i med. badania nauk.

Organizowana jest przez państwo w postaci systemu publicznych zakładów opieki zdrowotnej, zwykle podlegających administracji lokalnej, w tym samorządowej (z wyjątkiem klinik akademickich i instytutów) oraz praktykujących, indywidualnie lub grupowo, prywatnych lekarzy.

Finansowanie opieki zdrowotnej może być realizowane z podatków, a więc przez budżet, ze składek na obowiązkowe lub dobrowolne ubezpieczenia zdrowotne, bądź z pieniędzy pochodzących od pacjentów.

Narodowe programy zdrowotne, obowiązkowe szczepienia ochronne i wybrane problemy zdrowia publicznego, niezależnie od systemu organizacyjnego, są finansowane z budżetu państwa.

Opieka zdrowotna a przystąpienie do UE

Departament Integracji Europejskiej i Współpracy z Zagranicą uprzejmie informuje, że nie istnieją normy unijne w zakresie organizacji opieki zdrowotnej. Zgodnie z art. 152 Traktatu z Amsterdamu z dnia 2 października 1997 r. (wszedł w życie I maja 1999 r.), który określa kompetencje UE w zakresie ochrony zdrowia, działalność legislacyjna Rady w tym zakresie ogranicza się do:

- środków ustanawiających wysokie standardy jakości i bezpieczeństwa narządów, substancji pochodzenia ludzkiego, krwi oraz jej pochodnych,

- środków podejmowanych celem ochrony zdrowia publicznego w obszarach weterynarii i ochrony roślin,

- ochrony i poprawy zdrowia ludzi, wyłączając harmonizację prawa krajów członkowskich.

Natomiast w punkcie 5 artykuł ten wskazuje, że Wspólnota w pełni respektuje odpowiedzialność państw członkowskich za organizację, finansowanie i dostarczanie usług zdrowotnych i opieki medycznej. Nie istnieją także wspólnotowe wymogi stawiane placówkom ochrony zdrowia.

Wysokiej jakości usługi zdrowotne są kwestią priorytetową dla obywateli Europy. Prawo do ochrony zdrowia jest także uznane w Karcie Praw Podstawowych UE2. Europejski Trybunał Sprawiedliwości jasno stwierdził, iż postanowienia traktatu dotyczące swobodnego przepływu odnoszą się także do usług zdrowotnych, niezależnie od tego jak są one zorganizowane czy też finansowane na poziomie krajowym.

Na posiedzeniu Rady ds. „Zdrowia" w dniu 1 czerwca 2006 r. ministrowie przyjęli „Oświadczenie o wspólnych wartościach i zasadach w systemach ochrony zdrowia w UE"8, w którym podkreślili znaczenie „ochrony wartości i zasad, które leżą u podstawy systemów ochrony zdrowia w UE" i wezwali do działania:

„ .... zapewniającego obywatelom przejrzystość, co do ich praw i uprawnień podczas przemieszczania się z jednego państwa członkowskiego UE do drugiego, jak również zapisania tych wartości i zasad w ramach prawnych,

w celu zapewnienia pewności prawnej. "

Podjęcie działań wspólnotowych w dotyczących usług zdrowotnych nie oznacza ujednolicania krajowych systemów ochrony zdrowia ani też systemów zabezpieczeń społecznych. Za świadczenia, które zapewniają różne systemy ubezpieczeń zdrowotnych i zabezpieczenia społecznego, a także ich organizacje odpowiadają poszczególne państwa członkowskie, zgodnie z zasadą pomocniczości.

Komisja uważa, iż działania Wspólnoty powinny być oparte na dwóch filarach:

pewności prawnej, której brak odczuwają obecnie zarówno obywatele jak i krajowe oraz lokalne podmioty zajmujące się zdrowiem. Istnieje potrzeba szerszego stosowania orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczących swobodnego przepływu pacjentów, personelu medycznego i usług zdrowotnych. Dotyczy to przede wszystkim transgranicznej opieki medycznej, która z kolei wiąże się z wszystkimi innymi usługami zdrowotnymi, niezależnie od tego czy są one świadczone poza granicami czy też nie;

oraz wsparciu dla państw członkowskich w obszarach, w których działania europejskie mogą przynieść wartość dodaną do działań krajowych w sektorze usług zdrowotnych. Powinno to zapewnić podmiotom odpowiedzialnym za systemy ochrony zdrowia (włącznie z instytucjami zabezpieczenia społecznego) przejrzyste ramy prawa wspólnotowego, które umożliwiłyby im funkcjonowanie, a także pozwoliły na czerpanie korzyści ze współpracy pomiędzy systemami ochrony zdrowia, świadczącymi bezpieczne, wysokiej jakości i skuteczne usługi zdrowotne.

Dyskusje dotyczące stosowania reguł rynku wewnętrznego do dostępu do opieki zdrowotnej świadczonej w innych państwach członkowskich rozpoczęły się dopiero w 1998 r. po wydaniu wyroków przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Do tego czasu jedyny mechanizm wspólnotowy umożliwiający pacjentom otrzymanie leczenia za granicą (jeśli koszty nie były pokrywane przez samego pacjenta) wynikał z rozporządzeń dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zwłaszcza rozporządzeń (WE) 1480/71 i 574/729. Upoważniają one osoby, które wymagają opieki medycznej podczas pobytu na terytorium innego państwa członkowskiego, do otrzymania tych samych świadczeń, co pacjenci ubezpieczeni w przyjmującym państwie członkowskim, na podstawie europejskiej karty ubezpieczenia zdrowotnego. Zapewniają także pokrycie kosztów planowanego leczenia w innym państwie członkowskim, po uprzednim uzyskaniu stosownego zezwolenia, a także rozlicznie roszczeń finansowych pomiędzy przyjmującym i wysyłającym państwem członkowskim. Ramy te nadal obowiązują.

Wyroki wydane przez Trybunał w tych, jak i następnych sprawach", umożliwiły określenie następujących zasad:

- Osoby mogą korzystać z każdej opieki niewymagającej hospitalizacji, do której są upoważnione w państwie członkowskim, z którego pochodzą bez uprzedniego zezwolenia, należy im się także zwrot kosztów leczenia, na poziomie oferowanym przez ich własny system ochrony zdrowia.

- Osoby mogą korzystać z wszelkiej opieki szpitalnej, do której są upoważnione w państwie członkowskim, z którego pochodzą pod warunkiem, że uprzednio otrzymają one stosowne zezwolenie od ich systemu ochrony zdrowia. Pozwolenie takie musi być udzielone, jeśli ich własny system nie jest w stanie zapewnić im opieki, w możliwym do przyjęcia czasie, z medycznego punktu widzenia, w zależności od ich stanu. Otrzymają oni zwrot poniesionych kosztów, co najmniej na poziomie świadczonym przez ich własny system.

- Czasowa obecność osób (tj. mobilność personelu medycznego, np. czasowe osiedlenie się w państwie członkowskim, w którym mieszka pacjent w celu świadczenia usług).

Finansowanie opieki zdrowotne w krajach UE

Źródło: Health care systemsln EU. A comparative study. European Parliament.

Inną formą współpłatności przez obywateli jest prywatne ubezpieczenie. Z prywatnych ubezpieczeń finansuje się wydatki na ochronę zdrowia w bardzo różnym zakresie, na przykład w 2001 r. w Holandii było to 15,6% wydatków na ochronę zdrowia we Francji -12,7%, w Niemczech 8,4%, a we Włoszech 0,9% (zob. załączona tabela).

Prywatne ubezpieczenia mogą być uzupełniające lub dodatkowe w stosunku do ubez­pieczeń społecznych (na przykład w Belgii, Danii, Francji, Holandii). Bywa też w niektórych krajach, że prywatne ubezpieczenia dublują ubezpieczenia publiczne (na przykład w Irlandii, Włoszech, Hiszpanii) - w takich krajach z reguły rząd określa na jakiego rodzaju świadczenia prywatne ubezpieczenia są możliwe (lub określa w jakim zakresie te ubezpieczenia są zabronione).

Przegląd systemów finansowania ochrony zdrowia w krajach Unii Europejskiej pozwala stwierdzić, iż nie ma w Europie jednego modelu organizacji i finansowania ochrony zdrowia, który można by uznać za wzorcowy, szczególnie wart naśladowania. Są natomiast pewne wspólne dla wszystkich systemów cechy (jak solidaryzm społeczny, mieszane źródła finansowania), ale i wspólne problemy (na przykład nierówny dostęp do usług, czy niedostateczna efektywność systemu).

Koszty ochrony zdrowia pokrywane z funduszy publicznych w ostatnich latach rosną się znacznie szybciej niż inflacja, a dalszy ich wzrost w wysokości Jednego do dwóch procent PKB będący bezpośrednim skutkiem starzenia się populacji Dlatego też kluczem do równowagi pomiędzy systemami ochrony zdrowia jest kontrola kosztów i zwiększenie ich skuteczności, a także stosowanie środków zapobiegawczych i promocji zdrowia w celu zwiększenia liczby lat przeżytych w dobrym zdrowiu (mierzone wskaźnikiem lat zdrowego życia). Zapewnienie przyszłej równowagi pomiędzy systemami ochrony zdrowia będzie zatem wymagać włożenia wysiłków w poprawę ich skuteczności, jak i efektywności przy poszanowaniu wspólnych celów europejskich, którymi są powszechny dostęp do wysokiej jakości opieki zdrowotnej opartej na finansowo zrównoważonej podstawie, a także na zasadach sprawiedliwości, równości i solidarności.

ZAKŁADY OPIEKI ZDROWOTNEJ W POLSCE

Przepisy ogólne

Zakład opieki zdrowotnej jest wyodrębnionym organizacyjnie zespołem osób i środków majątkowych utworzonym i utrzymywanym w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia.

Zakład opieki zdrowotnej może być również utworzony i utrzymywany

w celu :

- prowadzenia badań naukowych i prac badawczo- rozwojowych w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i promocją zdrowia.

- realizacji zadań dydaktycznych i badawczych w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i promocją zdrowia.

Zakład opieki zdrowotnej, o którym mowa w ust. 1, może uczestniczyć, a zakłady określone w ust. 2 uczestniczą w przygotowywaniu osób do wykonywania zawodu medycznego i kształcenia osób wykonujących zawód medyczny na zasadach określonych w odrębnych przepisach

Zakładem opieki zdrowotnej jest:

• szpital , zakład opiekuńczo- leczniczy, zakład pielęgnacyjno -opiekuńczy, sanatorium, prewentorium, inny nie wymieniony z nazwy zakład przeznaczony dla osób , których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych i całodziennych świadczeń zdrowotnych w odpowiednim stałym pomieszczeniu.

• Przychodnia, ośrodek zdrowia, poradnia,

• Pogotowanie ratunkowe,

• Medyczne laboratorium diagnostyczne,

• Pracownia protetyki stomatologicznej i ortodoncji,

• Zakład rehabilitacji leczniczej,

• Inny zakład, spełniający warunki określone w ustawie.

Zakład opieki zdrowotnej może być utworzony przez:

1. ministra lub centralny organ administracji rządowej,

2. wojewodę,

3. jednostkę samorządu terytorialnego,

4. państwową uczelnię medyczną lub państwową uczelnię prowadzącą działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych,

5. kościół lub związek wyznaniowy,

6. pracodawcę,

7. fundację, związek zawodowy, samorząd zawodowy lub stowarzyszenie,

8. inną krajową albo zagraniczną osobę prawną lub osobę fizyczną z zastrzeżeniem ust. la,

9. spółkę nie mającą osobowości prawnej.

Zakładu opieki zdrowotnej nie może utworzyć samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej.

Świadczeniem zdrowotnym są działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania, w szczególności związane z:

badaniem i poradą lekarską

leczeniem,

badaniem i terapią psychologiczną,

rehabilitacją leczniczą,

opieką nad kobietą ciężarną i jej płodem, porodem, połogiem oraz nad noworodkiem,

badaniem diagnostycznym, w tym z analityką medyczną,

pielęgnacją chorych,

pielęgnacją niepełnosprawnych i opieką nad nimi,

opieką paliatywno-hospicyjną,

orzekaniem i opiniowaniem o stanie zdrowia,

zapobieganiem powstawaniu urazów i chorób poprzez działania profilaktyczne

oraz szczepienia ochronne,

czynnościami technicznymi z zakresu protetyki i ortodoncji,

czynnościami z zakresu zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze.

Świadczenia zdrowotne mogą być udzielane przez zakłady opieki zdrowotnej oraz przez osoby fizyczne wykonujące zawód medyczny lub przez grupową praktykę lekarską, grupową praktykę pielęgniarek, położnych na zasadach określonych w przepisach.

Zakład opieki zdrowotnej udziela świadczeń zdrowotnych ogółowi ludności, ludności określonego obszaru lub określonej grupie.

Okoliczności wymienione powyżej, ani żadne inne okoliczności nie mogą stanowić podstawy do odmowy udzielenia świadczenia zdrowotnego, jeżeli osoba zgłaszająca się do zakładu opieki zdrowotnej potrzebuje natychmiastowego udzielenia świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia.

Zakład opieki zdrowotnej udziela świadczeń zdrowotnych bezpłatnie, za częściową odpłatnością lub odpłatnie na zasadach określonych w ustawie, w przepisach odrębnych lub w umowie cywilnoprawnej.

Świadczenia zdrowotne, wykonywane w ramach szkolenia w podstawowej jednostce organizacyjnej uczelni medycznej albo w uczelni prowadzącej działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych w ramach szkolenia studentów w tej uczelni pod bezpośrednim nadzorem lekarzy, lekarzy stomatologów posiadających prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa, będących pracownikami tej uczelni, są finansowane z budżetu państwa w formie dotacji dla uczelni.

Organizację i porządek procesu udzielania świadczeń zdrowotnych w zakładzie opieki zdrowotnej określa regulamin porządkowy zakładu opieki zdrowotnej.

Regulamin porządkowy zakładu opieki zdrowotnej powinien określać w szczególności:

- przebieg procesu udzielania świadczeń zdrowotnych z zapewnieniem właściwej dostępności i jakości tych świadczeń w jednostkach organizacyjnych zakładu opieki zdrowotnej,

- organizację i zadania poszczególnych jednostek organizacyjnych zakładu opieki zdrowotnej, w tym zakresy czynności pracowników oraz warunki współdziałania między tymi jednostkami dla zapewnienia sprawności funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej pod względem leczniczym, administracyjnym i gospodarczym

- warunki współdziałania z innymi zakładami opieki zdrowotnej w zakresie zapewnienia prawidłowości diagnostyki, leczenia pacjentów i ciągłości postępowania,

- prawa i obowiązki pacjenta,

- obowiązki zakładu opieki zdrowotnej w razie śmierci pacjenta.

Postanowienia regulaminu, o którym mowa nie mogą naruszać praw
pacjenta określonych i wynikających z przepisów ustawy oraz przepisów odrębnych. Regulamin ustala kierownik zakładu opieki zdrowotnej.

Zakład opieki zdrowotnej może rozpocząć działalność dopiero po uzyskaniu wpisu do rejestru.Rejestr jest jawny i dostępny do wglądu dla osób trzecich. Rejestr zakładów opieki zdrowotnej mających siedzibę na obszarze województwa prowadzi wojewoda.

Rejestr zakładów opieki zdrowotnej, utworzonych przez organy i osoby prawne, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 3a i ust. 3a, prowadzi Minister Zdrowia i Opieki Społecznej, z wyjątkiem zakładów utworzonych w celu określonym w art. 8 ust. 4, których rejestr prowadzi wojewoda.

Zakład opieki zdrowotnej, którego jednostki organizacyjne są zlokalizowane na obszarze więcej niż jednego województwa, podlega wpisowi do rejestru w województwie, w którym mieści się siedziba zakładu, z zastrzeżeniem ust. 4.

Organ prowadzący rejestr zawiadamia właściwego wojewodę o wpisie do rejestru zakładu opieki zdrowotnej dokonywanym w trybie określonym w ust. 5 oraz o wszystkich zmianach w rejestrze odnoszących się do jednostek organizacyjnych zakładu, które prowadzą działalność na obszarze tego województwa

Podstawą wpisu do rejestru jest stwierdzenie przez organ prowadzący rejestr, że zakład opieki zdrowotnej spełnia wymagania określone w art. 9-11, z tym że warunek określony w art. 11 ust. 2 pkt 1 nie dotyczy zakładu opieki zdrowotnej, którego nazwa wynika z ustawy lub z przepisów odrębnych.

Wpis do rejestru, odmowa wpisu lub skreślenie z rejestru następuje w formie decyzji administracyjnej. W przypadku zakładu opieki zdrowotnej, o którym mowa w art. 12 ust. 5, organ prowadzący rejestr stwierdza spełnienie wymagań określonych w art. 9 i 10 za pośrednictwem wojewody właściwego ze względu na lokalizację jednostki organizacyjnej zakładu.

Zgodnie z nazwą zakładu opieki zdrowotnej oraz zakresem udzielanych świadczeń zdrowotnych organ prowadzący rejestr nadaje zakładowi resortowy kod identyfikacyjny.

Ustrój zakładu opieki zdrowotnej oraz inne sprawy dotyczące jego funkcjonowania, nie uregulowane w ustawie, określa statut.

W statucie zakładu opieki zdrowotnej określa się w szczególności:

• nazwę zakładu odpowiadającą zakresowi udzielanych świadczeń,

• cele i zadania zakładu,

• siedzibę i obszar działania,

• rodzaje i zakres udzielanych świadczeń zdrowotnych,

• organy zakładu i strukturę organizacyjną,

• formę gospodarki finansowej.

Podmiot, który utworzył zakład, nadaje statut.

Zakład opieki zdrowotnej jest obowiązany prowadzić dokumentację medyczną osób korzystających ze świadczeń zdrowotnych zakładu, zapewnia ochronę danych zawartych w dokumentacji.

Zakład udostępnia dokumentację, o której mowa:

- pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu bądź osobie upoważnionej przez pacjenta,

- zakładom opieki zdrowotnej, jednostkom organizacyjnym tych zakładów i osobom wykonującym zawód medyczny poza zakładami opieki zdrowotnej, jeżeli dokumentacja ta jest niezbędna do zapewnienia ciągłości świadczeń zdrowotnych,

- właściwym do spraw zdrowia organom państwowym oraz organom samorządu lekarskiego w zakresie niezbędnym do wykonywania kontroli i nadzoru,

- Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej, sądom i prokuratorom oraz sądom i rzecznikom odpowiedzialności zawodowej, w związku z prowadzonym postępowaniem,

- uprawnionym na mocy odrębnych ustaw organom i instytucjom, jeżeli badanie zostało przeprowadzone na ich wniosek,

- organom rentowym oraz zespołom do spraw orzekania o stopniu
niepełnosprawności, w związku z prowadzonym przez nie postępowaniem,

- rejestrom usług medycznych, w zakresie niezbędnym do prowadzenia rejestrów,

- zakładom ubezpieczeń na zasadach określonych w przepisach o działalności
ubezpieczeniowej.

Dokumentacja medyczna może być udostępniona także szkole wyższej lub jednostce badawczo-rozwojowej do wykorzystania dla celów naukowych, bez ujawniania nazwiska i innych danych umożliwiających identyfikację osoby, której dokumentacja dotyczy.

Zakład opieki zdrowotnej może być odrębną jednostką organizacyjną częścią innej jednostki organizacyjnej lub jednostką organizacyjną podległą innej jednostce organizacyjnej.

Zakładem opieki zdrowotnej jest również zespół zakładów, o których mowa w ust. 1. Zakład opieki zdrowotnej wchodzący w skład zespołu zakładów staje się jednostką organizacyjną zespołu.

Nazwa zakładu opieki zdrowotnej powinna odpowiadać zakresowi świadczeń zdrowotnych udzielanych przez ten zakład.

Nazwa zakładu opieki zdrowotnej, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 2, zawiera oznaczenie "kliniczny" albo oznaczenie "uniwersytecki".

Pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej powinny odpowiadać określonym wymaganiom fachowym i sanitarnym.

Minister Zdrowia i Opieki Społecznej po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej określa, w drodze rozporządzenia, wymagania, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej.

Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia, standardy postępowania i procedury medyczne wykonywane w zakładach opieki zdrowotnej w celu zapewnienia właściwego poziomu i jakości świadczeń zdrowotnych.

Zakłady opieki zdrowotnej nabywają i stosują wyroby medyczne -odpowiadające wymaganiom ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 126, poz. 1380).

Prawa pacjenta

Pacjent ma prawo do:

• świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom wiedzy medycznej, a w sytuacji ograniczonych możliwości udzielenia odpowiednich świadczeń - do korzystania z rzetelnej, opartej na kryteriach medycznych procedury ustalającej kolejność dostępu do tych świadczeń,

• informacji o swoim stanie zdrowia,

• wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub ich odmowy, po uzyskaniu odpowiedniej informacji,

• intymności i poszanowania godności w czasie udzielania świadczeń zdrowotnych,

• umierania w spokoju i godności.

Przepis ust. 1 pkt 3 nie dotyczy świadczeń zdrowotnych, których udzielanie bez zgody pacjenta regulują odrębne przepisy.

W zakładach opieki zdrowotnej przeznaczonych dla osób wymagających całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych pacjent ma również prawo do:

• dodatkowej opieki pielęgnacyjnej sprawowanej przez osobę bliską lub inną osobę wskazaną przez siebie,

• kontaktu osobistego, telefonicznego lub korespondencyjnego z osobami z zewnątrz,

• opieki duszpasterskiej.

Koszty realizacji uprawnień wymienionych w ust. 3 pkt 1 i 2 nie mogą obciążać zakładu opieki zdrowotnej.

W przypadku zagrożenia epidemicznego lub ze względu na warunki przebywania innych osób chorych w szpitalu kierownik zakładu opieki zdrowotnej lub upoważniony lekarz może ograniczyć prawo pacjenta do kontaktu osobistego z osobami z zewnątrz, w tym do sprawowania opieki przez osoby określone w ust. 3 pktl.

Kierownik zakładu opieki zdrowotnej zapewnia dostępność informacji o prawach pacjenta.

materiały pomocnicze do nauki Zdrowia Publicznego

opracowanie dr n. med. G. Henrykowska (na podstawie dostępnej literatury i źródeł internetowych)

---