Inteligencja (psychologia)

[edytuj]

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Inteligencja rozumiana jako sprawność umysłowa ma wiele odcieni znaczeniowych i co za tym idzie ma wiele różnych definicji. Oto niektóre z nich:

Spis treści [ukryj] 1 Definicje 2 Teorie inteligencji 2.1 Czynnikowa teoria inteligencji 2.1.1 Czynnik g i czynnik s. 2.1.2 Hierarchiczne teorie inteligencji 2.1.3 Teorie czynników równorzędnych 2.1.4 Model struktury intelektu Guilforda 2.2 Rozwojowe teorie inteligencji 2.3 Triarchiczna teoria Sternberga 3 Biologiczne i kulturowe zdeterminowanie inteligencji 4 Pomiar inteligencji 5 Zobacz też:

[edytuj] Definicje

• Inteligencja to konstrukt teoretyczny odnoszący się do względnie stałych warunków wewnętrznych człowieka, determinujących efektywność działań, wymagających procesów poznawczych. Warunki te kształtują się w wyniku interakcji genotypu, środowiska i własnej aktywności człowieka. (Strelau)

• Inteligencja to ogólna zdolność adaptacji do nowych warunków i wykonywania nowych zadań (Stern)

• Inteligencja to właściwość psychiczna, która przejawia się we względnie stałej, charakterystycznej dla jednostki efektywności wykonywania zadań (Tiepłow)

• Inteligencja to zdolność rozwiązywania problemów (Piaget)

• Inteligencja to dostrzeganie zależności, relacji (Spearman)

• Inteligencja to zdolność uczenia się (G. Ferguson)

• Inteligencja to to, co mierzą testy inteligencji (E. Boring)

• Inteligencja to zdolność do aktywnego przetwarzania informacji, przekształcania ich z jednej formy w inną poprzez operacje logiczne - w tym sensie inteligentne są komputery, a nawet zwykłe kalkulatory.

• Inteligencja to zdolność do aktywnego przetwarzania informacji w celu lepszego przystosowywania się do zmiennego środowiska. Tak rozumianej inteligencji nie posiadają komputery (bo nie przetwarzają informacji na własne potrzeby) ale posiadają ją zwierzęta, np. owady. Taką inteligencją wykazywałaby się maszyna, która np. w lesie albo na ulicy potrafiłaby samodzielnie przetrwać i zdobywać źródła energii.

• Inteligencja to zdolność do przetwarzania informacji na poziomie abstrakcyjnych idei (np. umiejętność dokonywania obliczeń matematycznych lub gry w szachy). Taką inteligencję również posiadają komputery (sztuczna inteligencja).

• Inteligencja to zdolność do twórczego, a nie tylko mechanicznego przetwarzania informacji, czyli tworzenia zupełnie nowych pojęć i ich nieoczekiwanych połączeń. Tę umiejętność wykorzystują, a być może posiadają tylko niektórzy ludzie.

Jeszcze w latach 80. XX wieku inteligencję sprowadzano do zdolności czysto intelektualnych. Obecnie uważa się, że tak rozumiana inteligencja współdziała ze zdolnościami w sferze emocjonalnej, motywacyjnej, interpersonalnej i współdziałanie różnych zdolności z różnych sfer ludzkiej psychiki pozwala na wykorzystanie potencjału intelektualnego. Dlatego współcześnie termin "inteligencja" stosuje się szerzej i wyróżnia takie jej typy jak:

• inteligencja kognitywna (albo abstrakcyjna) - to hipotetyczna esencja inteligencji i dotyczy systemów naturalnych i sztucznych, sprowadza się do takich sprawności umysłowych, jak umiejętności analizowania i syntezy informacji które da się zawrzeć w formie znaków,oraz wykorzystania posiadanej wiedzy do własnych celów któremoże też modyfikować. Jak dotychczas, w praktyce, obejmuje ona zdolność kojarzenia faktów, przeprowadzania operacji prostych przekształceń językowych, dokonywania operacji logicznych. Inteligencję tę można programować, rozbudowywać i także mierzyć za pomocą specjalnych testów.

• inteligencja werbalna - zdolność formułowania wypowiedzi, szybkiego i adekwatnego znajdowania słów, dobrego rozumienia tekstu wypowiadanego lub pisanego. Bardzo wysoką inteligencją werbalną charakteryzują się na przykład poeci, potrafiący improwizować wiersze.

• inteligencja emocjonalna - polega przede wszystkim na umiejętności radzenia sobie ze swoimi emocjami, nazywania ich oraz zauważania i wpływania na emocje innych. Wiążą się z nią takie umiejętności umysłowe jak empatia i asertywność.

• inteligencja społeczna - pokrewna inteligencji emocjonalnej zdolność przystosowania się i wpływania na środowisko społeczne człowieka.

• inteligencja twórcza - czyli zdolność do generowania nowych pojęć lub ich nieoczekiwanych połączeń. Inteligencji twórczej nie da się mierzyć, nie ulega jednak wątpliwości, że ludzie posiadają różny jej poziom.

[edytuj] Teorie inteligencji

[edytuj] Czynnikowa teoria inteligencji

[edytuj] Czynnik g i czynnik s.

Zastosowanie analizy czynnikowej do badania inteligencji zapoczątkował Charles Spearman w 1904 i on jest twórcą pierwszej teorii czynnikowej inteligencji. Na podstawie analizy korelacji wyników wykonywania różnych zadań wyodrębnił on czynnik ogólny (g) jako wartość statystyczną najsilniej korelującą z wykonaniem zadań intelektualnych - czyli właściwą inteligencję - oraz czynnik odpowiedzialny za specyficzne zdolności człowieka (s).

[edytuj] Hierarchiczne teorie inteligencji

Philip Vernon przeprowadzając badania wśród rekrutów do armii brytyjskiej wyodrębnił składniki następujące składowe czynnika g:

• czynnik zdolności werbalnych (W), na który składają się:

• czynnik słowny (S)

• czynnik liczbowy (L)

• czynnik szkolny (E)

• czynnik zdolności praktycznych (P), na który składają się:

• sprawność mechaniczna (M)

• zdolności przestrzenne (O)

• zdolności manualne (R)

Raymond Cattell w 1971 roku zaproponował podział na inteligencję płynną ( g_f ) i skrystalizowaną ( g_c ). Ta pierwsza to ogólna zdolność warunkująca sprawność wszelkich czynności intelektualnych (zdeterminowana biologicznie), druga to zespół szczegółowych zdolności rozwijanych na skutek zastosowania inteligencji płynnej w życiu. Podobny podział przedstawił wcześniej Donald Hebb wyróżniając inteligencję A (zdeterminowane genetycznie granice możliwości intelektualnych człowieka) i inteligencję B (przejawiającą się w zachowaniu).

[edytuj] Teorie czynników równorzędnych

Teorię jednolitego czynnika g często poddawano krytyce, uważając go za artefakt statystyczny. Powstało wiele teorii, które inteligencję sprowadzają do kilku równorzędnych zdolności. Według L. L. Thurstone'a na inteligencję składa się 7 niezależnych czynników odnoszących się do różnych aspektów funkcjonowania:

• rozumienie słów (V)

• płynność słowna (W)

• zdolności liczbowe (N)

• zdolności przestrzenne (S)

• rozumowanie (R)

• pamięć (M)

• szybkość spostrzegania (P)

Jednak dalsze badania samego Thurstone'a wskazały na istnienie jednak czynnika nadrzędnego, który nazwał zdolnością indukcji. Inną teorie czynników równorzędnych zaproponował Howard Gardner, który wyróżnił następujące czynniki inteligencji:

• lingwistyczna - dotyczy komunikowania się za pomocą języka

• matematyczna i logiczna - dotyczy posługiwania się relacjami pojęć abstrakcyjnych

• wizualna i przestrzenna - umożliwia postrzeganie obrazów, przekształcanie ich i odtwarzanie z pamięci

• muzyczna - dotyczy tworzenia i rozumienia znaczenia dźwięków

• interpersonalna - umożliwia rozpoznawanie i odróżnianie uczuć i zamiarów innych ludzi

• intrapersonalna - dotyczy rozpoznawania uczuć i tworzenia modeli psychicznych

• kinestetyczna - dotyczy posługiwania się własnym ciałem

• przyrodnicza - dotyczy odróżniania i wykorzystywania cech środowiska

[edytuj] Model struktury intelektu Guilforda

Joy Paul Guilford stosując ortogonalną analizę czynnikową, która wymusza uzyskanie niekorelujących ze sobą czynników zbudował model "trójwymiarowy", to znaczy skonstruowany z trzech wymiarów, z których pierwszy odzwierciedlał rodzaj zaangażowanych operacji umysłowych:

• ocenianie

• wytwarzanie konwergencyjne

• wytwarzanie dywergencyjne

• pamięć

• poznawanie

drugi wymiar rodzaj treści czy też materiału, na którym operacja była wykonywana:

• figuralna

• symboliczna

• semantyczna

• behawioralna

a trzeci rezultaty czynności, czyli wytwory:

• jednostki

• klasy

• relacje

• systemy

• przekształcenia

• implikacje

W ten sposób teoretycznie wyodrębniono 120 czynników. Teoria ta cieszyła się dużą popularnością, choć nigdy nie zyskała potwierdzenia empirycznego.

[edytuj] Rozwojowe teorie inteligencji

Z wiekiem następuje nie tylko ilościowy wzrost poziomu inteligencji (zobacz wiek umysłowy), ale także zmienia się jego struktura. Przebieg i przyczyny zmian próbowali wyjaśnić najwięksi badacze rozwoju umysłowego dziecka: Lew Wygotski i Jean Piaget. Teorie te miały zupełnie inny status od teorii czynnikowych, gdyż miały nie tylko charakter opisowy (jaka jest struktura inteligencji), ale też wyjaśniały jej kształtowanie (zobacz Koncepcja rozwoju intelektualnego Lwa Wygotskiego, Koncepcja rozwoju intelektualnego Jeana Piageta). Obie przedstawiały inteligencję jako produkt interakcji czynników. Psychologia rosyjska, w której testy inteligencji były zakazane rozwijała także teorie rozwojowe oparte na założeniu, że inteligencja jest wynikiem działania (praxis).

[edytuj] Triarchiczna teoria Sternberga

Powstały również teorie inteligencji inspirowane przez teorię przetwarzania informacji. Najbardziej znaną z nich była ogłoszona w 1985 roku przez Roberta Sternberga tzw. triarchiczna teoria inteligencji. Teoria składa się z trzech subteorii:

• Subteoria kontekstu (aspekt praktyczny) - ujmuje inteligencję jako sposób adaptacji do środowiska (rzeczywistości), która pozwala na jego wybór lub kształtowanie.

• Subteoria doświadczenia (aspekt kreatywny) - ujmuje inteligencję jako właściwość, która pozwala na efektywne rozwiązywanie nowych zadań w ramach świadomego ogólnego systemu przetwarzania informacji oraz automatyczne przetwarzanie powtarzalnych procesów myślowych w ramach lokalnego systemu przetwarzania informacji.

• Subteoria składników (aspekt analityczny) - ujmuje inteligencję jako sposób organizowania procesów poznawczych

• metaskładniki - najważniejsze procesy przetwarzania informacji, decydujące o sposobie planowania, kontrolowania i podejmowania decyzji

• decydowanie, jaki problem rozwiązujemy

• wybór składników niższego rzędu zaangażowanych w rozwiązanie zadania

• decydowanie co do organizacji informacji

• decydowanie co do porządkowania składników (algorytmów)

• decydowanie co do zakresu zaangażowania uwagi

• kontrolowanie przebiegu wykonania zadania

• wykrywanie zewnętrznych sprzężeń zwrotnych podczas rozwiązywania zadań

• składniki wykonawcze - procesy przetwarzania informacji zaangażowane w wykonanie zadania, m.in.

• kodowanie bodźców

• porównywanie bodźców

• wykonywanie obliczeń umysłowych

• wnioskowanie

• składniki nabywania wiedzy - procesy zaangażowane w uczenie się

• selektywne kodowanie informacji istotnych (przy odrzuceniu nieistotnych)

• selektywne łączenie (strukturalizacja) informacji

• selektywne porównywanie nowej informacji z uprzednio utrwaloną

[edytuj] Biologiczne i kulturowe zdeterminowanie inteligencji

Inteligencja jako własność psychiki posiada oczywiście podstawę anatomiczno-fizjologiczną, ale jest ona nadal niezbadana. Tym niemniej udało się ustalić kilka korelatów inteligencji w czynności elektrycznej mózgu. W. Vogel i D. Browerman stwierdzili pozytywną korelację między ilorazem inteligencji a częstotliwością rytmu alfa na wykresie EEG. Również złożoność fal potencjałów wywołanych pozostaje w związku z I.I. Zdaniem Hansa Eysencka złożoność ta jest miarą tzw. "czystej", tzn. odziedziczonej inteligencji". Jednak samo jej istnienie jest poddawane w wątpliwość.

Udział czynników genetycznego i środowiskowego w kształtowaniu różnic w zakresie inteligencji było przedmiotem zaciekłych sporów o politycznych implikacjach. Gdyby różnice w inteligencji były dziedziczone najważniejsza stawałaby się selekcyjna rola szkolnictwa, a wyrównawcza byłaby nieskuteczna. Natomiast gdyby różnice te były nabywane, pomiar inteligencji prowadziłby tylko poprzez etykietkowanie do podwyższania lub obniżania inteligencji (jako samosprawdzająca się przepowiednia), a najistotniejszy powinien być wysiłek włożony w programy wyrównacze. Obecnie panuje pogląd, że oba czynniki współkształtują rozwój intelektualny w myśl stwierdzenia Hebba: "Proporcja obu czynników stanowi 100 procent środowiska i 100 procent dziedziczności. Nie dodają się one, ponieważ jakiekolwiek zachowanie zależy w pełni od obu czynników." Jeżeli natomiast chodzi o ilościowy wpływ, jak pokazują badania nad bliźniętami jedno- i dwujajowymi tzw. wskaźnik odziedziczalności wynosi około 52% (badania Strelaua).

[edytuj] Pomiar inteligencji

Do pomiaru tzw. ilorazu inteligencji stosowanych jest szereg testów psychologicznych. Pierwszy testem inteligencji był test Alfreda Bineta z 1905 roku. Do najbardziej znanych należą m.in.:

• WAIS-R

• Stanfordzka Skala Inteligencji Bineta

• Test inteligencji Cattella

• Test matryc Ravena

• Wechsler W-B

• Polski (i bardzo dobry) test APIS

Oprócz tego istnieje szereg niestandaryzowanych testów, publikowanych w ramach "psychozabaw" w rozmaitych czasopismach. Testy te nie dają żadnej rzeczywistej informacji o poziomie czyjejś inteligencji, gdyż nie były porównywane z żadną grupą kontrolną. Dają one nieco rozrywki i wzmacniają ego swoich użytkowników, jednak wiara w nie jest całkowicie bezpodstawna.

Emocja

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Emocje
	cierpienie gniew lęk miłość nienawiść nuda poczucie krzywdy poczucie winy radość smutek strach szczęście wstręt zazdrość złość żal edycja

Emocja, Uczucie (łac. emotion, ang. emotion) - silne odczucie o charakterze pobudzenia, pozytywnego (pod wpływem szczęścia, zachwytu, spełnienia) czy negatywnego (pod wpływem gniewu, odrazy, strachu). W szerszym znaczeniu emocje (procesy emocjonalne) to procesy psychiczne, które poznaniu i czynnościom podmiotu nadają jakość oraz określają znaczenie, jakie mają dla niego będące źródłem emocji przedmioty, zjawiska, inni ludzie, a także własna osoba. Procesy emocjonalne są ściśle związane z funkcjonowaniem układu limbicznego, jako układu integrującego czynności struktur korowych (zwłaszcza kory czołowej) z procesami neuroendokrynnymi i czynnością autonomicznego układu nerwowego.

[edytuj] Klasyfikacja procesów emocjonalnych

Tradycyjna psychologia introspekcyjna wyróżniała trzy istotne cechy procesów emocjonalnych:

• znak emocji (wartościowość, walencja) - ich pozytywny (przyjemność) lub negatywny (przykrość) charakter;

• natężenie emocji, które wiąże się z wielkością wpływu tego procesu na zachowanie, tok myśli itp.;

• treść emocji, które określa znaczenie bodźca i usposabia do konkretnego zachowania (np. lęk do ucieczki, a gniew do zachowań agresywnych).

Procesy emocjonalne są często dzielone na:

• uczucia - stany psychiczne wyrażające ustosunkowanie się człowieka do określonych zdarzeń, ludzi i innych elementów otaczającego świata, polegające na odzwierciedleniu stosunku człowieka do rzeczywistości. Czuje się coś do kogoś lub czegoś mp. miłość. Niekiedy używa się pojęcia uczucia do określenia zarówno emocji, nastroju jak i sentymentu.

• afekty - uczucia powstające najczęściej pod wpływem silnych bodźców zewnętrznych, zwłaszcza działające nagle, (gniew, złość, rozpacz, radość i strach). Posiadające wyraźny komponent fizjologiczny i ograniczające racjonalność działania. Pojęcie używane niekiedy jako synonim emocji.

• emocje - silne wzruszenie, silne uczucie. Np. gniew, trema. Można czuć miłość do kogoś - to jest uczucie, lub przypływ miłości - to emocja. Pojęcia "uczucie" i "emocja" są używane niekiedy zamiennie.

• nastroje - uczucia długotrwałe o małej sile i spokojnym przebiegu (zadowolenie lub niezadowolenie, wesołość lub smutek, niepokój, tęsknota).

• namiętności - to trwałe skłonności do przeżywania różnych nastrojów i afektów w związku z określonymi celami dążeń człowieka. Namiętności mają dużą siłę pobudzającą, ukierunkowują myśli, spostrzeżenia, pamięć i inne procesy psychiczne. Są charakterystyczne dla wieku młodego, z czasem słabną, ale niektóre (np. chciwość) mogą narastać.

• sentymenty (postawy emocjolane) - odnosi się do trwałych sympatii bądź antypatii np. "nie lubię antypatii", "nie lubię brukselki".

Ze względu na wielość pojęć, które odnoszą się do stanów afektywnych, trudno o takie definicje, które nie nakładałyby się na siebie. Znakomita większość badaczy zgadza się co do wyraźnego rozróżnienia dwóch odmienne zjawisk:

• emocja jako względnie nietrwałe stany afektywne, o silnym zabarwieniu i wyraźnym wartościowaniu, poprzedzone jakimś wydarzeniem i ukierunkowane. Na emocje składają się trzy odrębne składniki: wyraz mimiczny, pobudzenie fizjologiczne i subiektywne doznanie (zobacz: dwuczynnikowa teoria emocji).

• nastrój - o znacznie mniejszym nasileniu i długim czasie trwania (np. nostalgia, irytacja, samotność, tęsknota, dobrostan wewnętrzny).

Emocje są również dzielone na pierwotne - niższe, które dotyczą zaspokojenia biologicznych potrzeb organizmu i wtórne - wyższe, mające charakter społeczny, dotyczące sfery wartości i wiedzy. Uczucia wyższe obejmują m.in. uczucia moralne (etyczne), uczucia estetyczne i uczucia intelektualne.

Charakterystyczne przejawy emocji badał Karol Darwin, a swe wnioski przedstawił w książce O wyrazie uczuć u człowieka i zwierząt (1872, wyd. polskie 1959 i 1988). Teoretyczną podstawą emocji zajmował się Immanuel Kant i David Hume.

Emocja stanowi ważny czynnik w akcie tworzenia dzieła sztuki, literatury i poezji.

Literatura: Ekman P., Davidson R. "Natura emocji". Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.

---