1. Prawo właściwe dla czynu niedozwolonego
W art.4 ust.1 rozporządzenia Rzym II została zawarta norma podstawowa posługująca się łącznikiem miejsca powstania szkody (właściwość legis lici damni) przewiduje ona, ze prawem właściwym dla zobowiązania pozaumownego wynikającego z czynu niedozwolonego jest prawo państwa, w którym powstaje szkoda, niezależnie od tego, w jakim państwie miało miejsce zdarzenie powodujące szkodę oraz niezależnie od tego, w jakim państwie lub państwach występują skutki pośrednie tego zdarzenia,
Art. 4 ust. 2 wprowadza odstępstwo od tej zasady na rzecz łącznika personalnego, przewidując właściwość prawa państwa, w którym osoba, której przypisuje się odpowiedzialność i poszkodowany maja w chwili powstania szkody miejsce zwykle pobytu ( chodzi o miejsce zwykłego pobytu w tym samym państwie)
W art. 4 ust3 przewidziana została reguła korekcyjna, w myśl, której, jeżeli z wszystkich okoliczności sprawy wyraźnie wynika, ze czyn niedozwolony pozostaje w znacznie ściślejszym związku z innym państwem niż państwo wskazane w art. 4. ust 1 i 2 należy stosować prawo tego innego państwa
W trakcie stosowania rozporządzenia w pierwszej kolejności trzeba będzie rozważać, czy istnej przesłanki do zastosowania normy z art. 4 ust 2. Dopiero w razie negatywnej odpowiedzi należy uwzględnić normę art.4 ust 1.
2. Odesłanie zwrotne i dalsze (gdzie się głównie stosuje, obywatelstwo)
Odesłanie zwrotne, - gdy normy kolizyjne prawa wskazanego ( prawa państwa B) przewidują w rozpatrywanym zakresie właściwość prawa wskazującego ( prawa państwa A), prawo wskazane odsyła wiec z powrotem do prawa wskazującego.
W przypadku oceny w Polsce dziedziczenia nieruchomości położonej w Polsce, wchodzącej w skład spadku po obywatelu francuskim, prawem wskazanym przez normę kolizyjna z art.34 ppm (właściwe prawo ojczyste spadkodawcy z chwili jego śmierci) jest prawo francuskie. Jednakże w związku z tym, iż prawo francuskie poddaje ocenę dziedziczenia nieruchomości prawu miejsca położenia nieruchomości, dojdzie do odesłania zwrotnego. Ostatecznie właściwe będzie prawo polskie.
Odesłanie dalsze, - gdy wskazane obce prawo odsyła do jakiegoś innego systemu prawnego (ten z kolei może odsyłać do prawa następnego).
Jest to Odesłanie przyjęte, jeśli prawo międzynarodowe danego państwa, do którego nastąpiło Odesłanie, przewiduje w danym przypadku swoja właściwość.
W wypadku oceny w Polsce dziedziczenia ruchomości pozostawionych przez spadkodawcę, będącego obywatelem francuskim z ostatnim miejscem zamieszkania w Londynie, prawem wskazanym przez normę art. 34 ppm jest prawo francuskie. Jednakże prawo francuskie poddaje dziedziczenie ruchomości prawu ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy. Odsyła wiec do prawa angielskiego. Będzie to Odesłanie przyjęte, gdyż w Anglii dziedziczenie ruchomości podlega również prawu ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy.
3. Kazus związany z małżeństwem, polka i obcokrajowiec, kiedy on może u nas wziąć ślub? I co jeżeli u niego w kraju dozwolona jest bigamia?
Cudzoziemiec mający zawrzeć małżeństwo w Polsce, ma obowiązek przedłożenia temu kierownikowi dokumentu stwierdzającego, ze zgodnie z własnym prawem może zawrzeć małżeństwo.
Art. 14 ppm „ O możności zawarcia małżeństwa rozstrzyga w stosunku do każdej ze stron jej prawo ojczyste”, przy uwzględnieniu art. 3 i 4 p.p.m.
Dla nupturienta będącego obywatelem państwa obcego, jest jego prawo ojczyste, w przypadku braku obywatelstwa - prawo jego miejsca zamieszkania.
Jako przykład można wskazać, gdy cudzoziemiec, którego prawo ojczyste dopuszcza zawieranie małżeństw bigamicznych, pozostający w ważnym związku małżeńskim, chciałby zawrzeć ponowne małżeństwo w polskim USC. Jest to oczywiście niedopuszczalne, zasada monogamiczności małżeństwa jest, bowiem jedną z podstawowych zasad naszego porządku prawnego i wyłącza w tym przypadku stosowanie prawa obcego. Również w odnoszących się do tego zagadnienia orzeczeniach Sadu Najwyższego znalazło się stanowisko, zgodnie, z którym zdolność cudzoziemca do zawarcia związku małżeńskiego powinna być oceniana nie tylko w świetle jego prawa ojczystego, ale również z punktu widzenia zgodności tego prawa z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej
W tym przypadku ma zastosowanie art. 6 ppm - klauzula porządku publicznego
4. Miejsce zamieszkania - Bruksela I
Zgodnie z art. 2 Rozporządzenia Bruksela I, podstawową zasadą dla osoby zamieszkującej na stałe na terenie Państwa Członkowskiego jest, że sądem właściwym jest dowolny sąd w Państwie Członkowskim, w którym pozwany zamieszkuje, bez względu na jego lub jej narodowość. Miejsce zamieszkania jest określane zgodnie z prawem krajowym Państwa Członkowskiego, w którym wybrano sąd. W przypadku osób prawnych lub firm, miejsce stałego zamieszkania określane jest przez państwo, w którym znajduje się ich oficjalna siedziba, zarząd sądowy lub główne miejsce prowadzenia działalności. Jeżeli pozwany nie zamieszkuje w Państwie Członkowskim, zgodnie z art. 4 Rozporządzenia, jurysdykcja sądów każdego z Państw Członkowskich, podlegających wyłącznej jurysdykcji i umowie dotyczącej jurysdykcji jest określana przez Prawo narodowe.
5. Jurysdykcja wyłączna i jej konsekwencje
Art. 16 konwencji Lugańskiej reguluje jurysdykcje wyłączna, wynika z niej, iż wyłącznie właściwe (bez względu na miejsce zamieszkania) SA sady tego państwa konwencyjnego, które wskazują łączniki występujące w ustanowionych w tym przepisie normach jurysdykcyjnych. SA to:
1. A) w sprawach, dotyczących praw rzeczowych na nieruchomościach oraz najem lub dzierżawa nieruchomości - sądy państwa konwencyjnego, w którym nieruchomość jest położona;
B) w sprawach dotyczących najmu lub dzierżawy nieruchomości w celu czasowego użytku osobistego, na okres nieprzekraczający sześciu kolejnych miesięcy właściwe SA również sądy państwa konwencyjnego, w którym pozwany ma miejsce zamieszkania, jeżeli najemca lub dzierżawca jest osobą fizyczną, a żadna ze stron nie zamieszkuje w Państwie konwencyjnym, w którym nieruchomość jest położona;
2. W sprawach, dotyczących ważności, nieważności lub rozwiązania spółki lub osoby prawnej albo decyzji ich organów - sądy państwa konwencyjnego, na którego terytorium spółka lub osoba prawna ma swoją siedzibę;
3. W sprawach, dotyczących ważności wpisów do rejestrów publicznych - sądy państwa konwencyjnego, w którym rejestry są prowadzone;
4. W sprawach, dotyczących wpisu do rejestru lub ważność patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych i modeli, jak również podobnych praw wymagających zgłoszenia do rejestru - sądy państwa konwencyjnego, na którego terytorium wystąpiono ze zgłoszeniem lub o rejestrację albo nastąpiło zgłoszenie lub rejestracja, albo na podstawie umowy międzynarodowej uznaje się, że zgłoszenie lub rejestracja nastąpiły;
5. W sprawach dotyczących wykonywania orzeczeń - sądy państwa konwencyjnego miejsca wykonania orzeczeń
6. Kiedy można odmówić oddania dziecka?-
w przypadku, gdy dziecko przystosowało się już do swego nowego środowiska,
- jeżeli osoba, instytucja lub organizacja sprzeciwiająca się wydaniu dziecka wykaże, że:
a) osoba, instytucja lub organizacja opiekująca się dzieckiem faktycznie nie wykonywała prawa do opieki w czasie uprowadzenia lub zatrzymania albo zgodziła się lub później wyraziła zgodę na uprowadzenie lub zatrzymanie; lub
b) istnieje poważne ryzyko, że powrót dziecka naraziłby je na szkodę fizyczną lub psychiczną albo w jakikolwiek inny sposób postawiłby je w sytuacji nie do zniesienia.
Władza sądowa lub administracyjna może również odmówić zarządzenia powrotu dziecka, jeżeli stwierdzi, że dziecko sprzeciwia się powrotowi oraz że osiągnęło ono wiek i stopień dojrzałości, przy którym właściwe jest uwzględnienie jego opinii.
7. Kazus - małżeństwo zawarte poza granicami Polski - forma
Art. 15 ppm „forma zawarcia małżeństwa podlega prawu państwa, w którym jest ono zawierane. Jednakże, gdy małżeństwo jest zawierane po za granicami Polski, wystarcza zachowanie formy wymaganej przez prawo ojczyste obojga małżonków”
Jeśli nie dojdzie do zachowania wymogów dotyczących formy zawarcia małżeństwa przewidzianych zarówno w prawie państwa, na którego terytorium małżeństwo zostało zawarte, jak i w prawie ojczystym obojga małżonków, następstwa niezachowania wymagań w zakresie formy oceniane będą według legis loci celebrationis matrimonii (prawo miejsca zawarcie małżeństwa)
Odnośnie drugiej reguły, jeżeli nupturiencie sa obywatelami rożnych państw, musza być zachowane wymagania przewidziane w obu ojczystych systemach prawnych - przypadek łącznej właściwości dwu systemów prawnych.
8. Charakterystyczne świadczenie
Zgodnie z jej założeniami stosunek zobowiązaniowy powinien podlegać prawu państwa, z którym - za pośrednictwem domicylu lub siedziby - powiazana jest strona zobowiazana do spełnienia świadczenia dla danego stosunku charakterystycznego (z reguły niepieniężnego)
Są to elementy umowy, które jeśli podamy to wiadomo o jaka umowę chodzi (elementy przedmiotowo istotne), zazwyczaj jest to świadczenie niepieniężne.
9.Sąd polski ma orzekać na podstawie prawa, którego nie zna a jest właściwy w danej sprawie. Co może zrobić?
Art. 1143. § 1. Gdy zachodzi potrzeba zastosowania przez sąd polski prawa obcego, sąd może zwrócić się do Ministra Sprawiedliwości o udzielenie tekstu tego prawa oraz o wyjaśnienie obcej praktyki sądowej.
§ 2. Sąd może zwrócić się do Ministra Sprawiedliwości również wtedy, gdy chodzi o stwierdzenie stosowania wzajemności przez państwo obce.
§ 3. Celem stwierdzenia treści obcego prawa i obcej praktyki sądowej sąd może także zasięgnąć opinii biegłych.
10. Na czym polega bezprawne uprowadzenie dziecka wg konwencji o cywilno prawnych skutkach uprowadzenia dzieci za granice
Uprowadzenie lub zatrzymanie dziecka będzie uznane za bezprawne, jeżeli:
a) nastąpiło naruszenie prawa do opieki przyznanego określonej osobie, instytucji lub innej organizacji, wykonywanego wspólnie lub indywidualnie, na mocy ustawodawstwa państwa, w którym dziecko miało miejsce stałego pobytu bezpośrednio przed uprowadzeniem lub zatrzymaniem, oraz
b) w chwili uprowadzenia lub zatrzymania prawa te były skutecznie wykonywane wspólnie lub indywidualnie albo byłyby tak wykonywane, gdyby nie nastąpiło uprowadzenie lub zatrzymanie.
Prawo do opieki określone w punkcie a) może wynikać w szczególności z mocy samego prawa, z orzeczenia sądowego lub administracyjnego albo z ugody mającej moc prawną w świetle przepisów ustawodawstwa tego państwa.
11. Firma z siedzibą w Niemczech sprzedawała krasnale ogrodowe na targu. Kupiła je firma z Polski. Które prawo będzie stosowane?
12. Przelew wierzytelności. Jakie prawo jest właściwe dla przelewu wierzytelności?
O dopuszczalności przelewu rozstrzyga prawo, któremu podlega dana wierzytelność. Prawo to stosować również należy do oceny stosunku między nowym wierzycielem a dłużnikiem, przesłanek skuteczności przelewu wobec dłużnika, skutków spełnienia przez dłużnika (m.in. do rąk dotychczasowego wierzyciela, gdy nie został powiadomiony o przelewie)
1. Dla wzajemnych zobowiązań cedenta i cesjonariusza wierzytelności właściwe jest prawo, które zgodnie z niniejszą Konwencją ma zastosowanie do zawartej pomiędzy nimi umowy.
2. Prawo, któremu podlega przeniesiona wierzytelność, rozstrzyga o jej zbywalności, stosunku pomiędzy cesjonariuszem a dłużnikiem, przesłankach skuteczności przelewu wobec dłużnika oraz zwalniającym skutku świadczenia przez dłużnika.
13. Miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu.
Przy ocenie miejsca zamieszkania na podstawie naszego prawa prywatnego międzynarodowego należy brać pod uwagę zarówno okoliczności obiektywne (miejsce faktycznego osiedlenia się, miejsce, gdzie ześrodkowana jest działalność życiowa danej osoby), jak i subiektywne (zamiar stałego pobytu - animus manendi)
Pobyt stały zwany też pobytem zwykłym, oznacza miejsce, w którym ześrodkowana jest aktywność życiowa osoby fizycznej. Nie jest miejscem pobytu stałego, miejsce w którym dana osoba przebywa przypadkowo lub przelotnie (pobyt wakacyjny, udzial w ekspedycji naukowej) albo gdy nie ma wolności w poruszaniu się (np. odbywa karę pozbawienia wolności, służbę wojskową)
14. kazus o uznaniu dziecka- 2 obywateli polskich studiuje w niemczech tam rodzi im sie dziecko ojciec je uznaje przed właściwym urzędem niemieckim a w Polsce później występuje o unieważnienie małżeństwa - ocen powództwo
Uznanie jest ważne jeżeli jest przed właściwym urzędem niemieckim (mimo tego, że dziecko jest polskie - jeśli taki będzie kazus). Uznanie podlega prawu państwa, którego dziecko jest obywatelem w chwili uznania. Stosuje się art. 12 p.p.m zd. 2 - Wystarcz zachowanie formy przewidzianej przez prawo państwa, w którym czynność zostaje dokonana. Do unieważnienia małżeństwa stosujemy art. 14 i 15 p.p.m.
15. Auto zostało skradzione w Niemczech. Kiedy można w Polsce uznać, że auto jest „nasze” - coś takiego
Do statutu rzeczowego należy ocena nabycia rzeczy ruchomej od nieuprawnionego do rozporządzania. Na jego podstawie trzeba więc ustalać elementy hipotetycznego stanu faktycznego (z reguły chodzi o zespół faktów i innych przesłanek), od którego ziszczenia się uzależniony jest skutek prawny w postaci nabycia własności rzeczy ruchomej (przesłanki pozytywne). Chodzi tu oczywiście o prawo miejsca położenia rzeczy w chwili „zdarzenia” pociągającego za sobą omawiany skutek prawny (art. 24§2p.p.m)
Gdy rzeczy zostają przewiezione do innego państwa, można powiedzieć, że stosować należy prawo tego państwa, na którego obszarze rzecz znajduje się w chwili ostatecznego „zamknięcia się” stanu faktycznego wymaganego do nabycia własności. Według jego postanowień należy też rozstrzygnąć, czy i w jakiej mierze wolno brać pod uwagę fakty, które zaistniały w czasie, gdy rzecz znajdowała się w poprzednim państwie. Nie obejdzie się jednak bez konieczności podejmowania zabiegów zmierzających do dostosowania obu stykających się ze sobą systemów prawnych.
16. Przypadki kwestii wstępnej i wyprzedzającej dla istnienia małżeństwa
Kwestia wstępna w prawie prywatnym międzynarodowym oznacza odrębny względem sprawy głównej, samoistny stosunek (samoistną sytuację prawną), którego ocena wywiera wpływ na rozstrzygnięcie sprawy głównej. Kwestia wstępna ujawnia się dopiero po ustaleniu prawa właściwego dla sprawy głównej.
Np. Sprawa spadkowa (dziedziczenie małżonka) - prawo właściwe dla spadku. kwestią wstępną będzie ustalenie czy istnieje małżeństwo.
Kwestia wyprzedzająca - traktujemy ja jako element stanu faktycznego i patrzymy na nią wg prawa właściwego dla głównej.
Np. czy można rozwieść ludzi jeśli według swojego prawa nie są małżeństwem (np. jeśli małżeństwo zostało zawarte z naruszeniem formy).
17. Prawo właściwe dla zapiasu
Zapis testamentowy podlega w zasadzie statutowi spadkowemu. Zapis testamentowy wywoła bezpośrednie skutki prawnorzeczowe, gdy skutki takie łączy z zapisem zarówno statut spadkowy jak i statut rzeczowy. Statut spadkowy nie może sam doprowadzić do powstania skutków prawnorzeczowych zapisu (jeśli nawet skutki takie przewiduje) wbrew stanowisku statutu rzeczowego.
Prawo właściwe do oceny formy określaja postanowienia Konwencji haskiej z 5 października 1961r.
Miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców bądź tego z rodziców, któremu powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej. Jeśli rodzice mieszkają osobno, a prawa rodzicielskie przysługują obojgu rodziców, miejscem zamieszkania dziecka jest miejsce zamieszkania tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa.
Pytania były ciężkie w sumie.
1. Kazus dotyczący odpowiedzialności Czecha wobec Polaka, zdarzenie mialo miejsce 30.I.2009 wiec najprawdopodobniej chodzilo o zastosowanie Rzym II pytanie bylo o prawo właściwe i o jurysdykcje.
2. Roszczenia alimentacyjne prawo właściwe
3. Rzym II - co to po co na jakiej zasadzie wejdzie w zycie
4. Kazus- dwie firmy nie wiadomo czy zawarły umowe o jurysdykcje czy nie chyba chodzilo o Bruksele I
Co do materiałów na PPM to:
- Rzym I, Rzym II
- Bruksela I, II
- konwencja haska
- uznawanie orzeczeń
- orzeczenia z ćwiczeń (polecam)
- notatki z ćwiczeń (polecam)
- oczywiście ustawa ppm
Pytania z egzaminu z ppm-u, które były w poprzednim roku:
1.Przelew wierzytelności. Jakie prawo jest właściwe dla przelewu wierzytelności?
2.Stosunki między rodzicami a dziećmi.
3.Miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu.
4.Sąd polski ma orzekać na podstawie prawa, którego nie zna a jest właściwy w danej sprawie. Co może zrobić?
5.Firma z siedzibą w Niemczech sprzedawała krasnale ogrodowe na targu. Kupiła je firma z Polski. Które prawo będzie stosowane? Odp. w art.28 p.p.m.
Przedtermin:
bylo 5 pytan laczny czas 50 min oto pytania:
1. na czym polega bezprawne uprowadzenie dziecka wg konwencji o cywilno prawnych skutkach uprowadzen dzieci za granice
2. zakres statutu kontraktowego wg konwencji rzymskiej z 1980
3. przypadki kwesti wstepnej i wyprzedzajacej dla istnienia malzenstwa
4. kazus o uznaniu dziecka- 2 obywateli polskich studiuje w niemczech tam rodzi im sie dziecko ojciec je uznaje przed wlasciwym urzedem niemieckim a w polsce pozniej wystepuje o uniewaznienie malzenstwa - ocen powodztwo
5. przeslanka miejsca zamieszkania z brukseli I
I Termin:
1) Forma czynnosci prawnych na podst. konwencji rzymskiej
2) Jakie zagadnienia wchodza w zakres statutu rozwodowego
3) Jakis tam polak zjadl zapiekanke w Berlinie, potem wrocil do polski i zachorowal, wyladowal w szpitalu, na podst jakiego prawa i przed jakie sady moze ten polak pozwac tych niemcow i dlaczego?
4) Terrorysta chce sie ozenic z polka. Jakie dokumenty moze zadac kierownik urzedu stanu cywilnego od tego terrorysty. Co jelsi nie moze ich uzyskac, jaki srodek mu przysluguje i jakie beda skutki skorzystania z tego srodka. Jaki wplyw na ta sytuacje ma fakt, ze u tego tam terrorysty mozna miec 4 zony.
II Termin:
1. Kazus dotyczący odpowiedzialności Czecha wobec Polaka, zdarzenie mialo miejsce 30.I.2009 wiec najprawdopodobniej chodzilo o zastosowanie Rzym II pytanie bylo o prawo właściwe i o jurysdykcje.
2. Roszczenia alimentacyjne prawo właściwe
3. Rzym II - co to po co na jakiej zasadzie wejdzie w zycie
4. Kazus- dwie firmy nie wiadomo czy zawarły umowe o jurysdykcje czy nie chyba chodzilo o Bruksele I
oto co dostalem mailem od kogos z obecnego " 6 "roku, wklejam go wprost więc z góry mówie, ze forma jest taka jaka otrzymalem:
1. prawo wlasciwe dla czynu niedozwolonego, trzeba bylo podac wszystkie
> zasady z art.4,
> 2. pytanie zwiazane z odeslaniem zwrotnym i dalszym, gdzie glownie
> stosowane, chodzilo mu o obywatelstwo
> 3. charakterystyczne swiadczenie, ale nie wystarczylo z ks napisac co
to
> jest, on kiedys na cw podawal definicje
> 4. kazus zwiazany z malzenstwem, ze byla polka i obcokrajowiec, kiedy
on
> moze u nas wziasc slub? jak wykarze te dokumenty ze zgodnie z prawem wl
> moze zawrzec malzenstwo; i co jezeli u niego w kraju dozwolona jest
> bigamia, tu cos mialo byc z porzadkiem publiczny,mm, o tym jest mowa w
> ksiazce
> 5. ???
>
> Na 1 terminie pytania byly straszne:/
> 1. byl kazus zwiazany z kradzieze w niemczech auta, i kiedy w polsce
> mozna uznac ze to auto jest jakby nasze?? cos takiego, on o tym na
> wykladzie podobno mowil u nas, ale mnie nie bylo:P
> 2. kazus- ale juz nie pamietam o czym:/
> 3. lacznik miejsce zamieszkania z brukseli 1-chyba
> 4. ???
> 5. ??
>
> kolejny termi, pytnia byly spoko:
> 1. jurysdykcja wylaczna i jej konsekwencje
> 2. kiedy mozna odmowic oddania dziecka, tu chyba chodzi o 5 lub 7
> przypadkwo
> 3. kazus z malzenstwem, ze bylo zawarte za granica i czy jest wazne?
> chodzilo coz o forme
> 4. ????
> 5. ???
>
> Kolejny termin, kiedy zdalam:)
> 1. kazus o miejscu siedziby spolki, nasze ppm chyba art 26 lub 28
> 2. prawo wlasciwe dla zapisu, taka mala ustawa o testamentach, nikt
tego
> nie wiedzial:P
> 3. kto mozne stwierdzic o stosowaniu innego prawa?? czy jakos tak??
> chodzilo o bieglego i ministra spraw zagranicznych- chyba jakos tak:(
> 4. miejsce zamieszkania dziecka, prawo wlasciwe
> 5. prawo wlasciwe dla wierzytelnosci, rzym
_________________
nie ma porażek, jest tylko informacja zwrotna
II-3) Sprzeczności prawa - instrumenty i projekty
Dostosowanie sprzecznych przepisów, które należy odróżnić od dostosowania konkretnego prawa, jest niezbędne w przypadku przepisów, na mocy których ustanawiane jest prawo mające zastosowanie do danego zobowiązania.
3.1) Konwencja Rzymska z 1980 r. i propozycje Rozporządzenia Rzym I
Konwencja Rzymska w sprawie prawa mającego zastosowanie do zobowiązań wynikających z umowy, która weszła w życie w kwietniu 1991 r., obecnie obowiązuje we wszystkich Państwach Członkowskich, chociaż nadal istnieją istotne różnice w odniesieniu do określonych punktów z powodu różnych form wprowadzania oraz zastrzeżeń składanych do postanowień Konwencji.
Konwencja ma zastosowanie do zobowiązań wynikających z umowy w sytuacjach obejmujących wybór prawa - również w przypadkach, kiedy uznanym prawem jest prawo Państwa nie będącego stroną Konwencji - za wyjątkiem określonych spraw, takich jak zobowiązania kontraktowe związane z prawem spadkowym lub prawem własności, wynikającym ze związku małżeńskiego. W związku z powyższym, przepisy Konwencji Rzymskiej są wyłącznie przepisami prywatnego prawa międzynarodowego, mającego zastosowanie w Państwach Członkowskich w przedmiotowej dziedzinie.
Sygnatariusze umowy mogą wybrać prawo stosowalne dla całej lub części umowy. W przypadku nieustalenia przez strony właściwego prawa, umowa będzie regulowana przez prawo kraju, z którym dana umowa jest najbardziej związana, zazwyczaj ze względu na stałe miejsce zamieszkania strony, której działania są znamienne dla umowy, a w przypadku osoby prawnej lub fizycznej, miejsce zarządu sądowego. (Na przykład, w umowie sprzedaży, działaniem znamiennym dla umowy są czynności sprzedawcy). W przypadku umów dotyczących praw do nieruchomości, istnieje przypuszczenie, że umowa jest najbardziej związana z krajem, w którym nieruchomość jest usytuowana. Dla umów dotyczących transportu towarów, obowiązujące prawo jest określane zgodnie z miejscem załadunku i rozładunku oraz podstawowym miejscem działalności komitenta.
W przypadku jednak wszystkich umów, jeżeli zaistniałe okoliczności wskazują na bliższe powiązanie umowy z innym państwem, dana umowa podlega prawu obowiązującemu w tym państwie.
Specjalne przepisy oraz przepisy zabezpieczające słabszą stronę obejmują umowy konsumenckie oraz indywidualne umowy o pracę. Umowy konsumenckie, o ile strony nie postanowią inaczej, są regulowane przez prawo państwa właściwego ze względu na stałe miejsce zamieszkania konsumenta, jeżeli istnieją jakiekolwiek powiązania z danym państwem, jak określono w art. 3 i 5 ust.2. W przypadku umowy o pracę, jeżeli nie wybrano obowiązującego prawa, jest ona regulowana przez prawo państwa właściwego ze względu na miejsce wykonywania pracy będącej przedmiotem danej umowy. Jeżeli pracownik nie wykonuje zazwyczaj pracy w żadnym z obu państw, umowa jest regulowana przez prawo państwa, w którym znajduje się siedziba firmy pracodawcy. Jeżeli jednak, z uwagi na ogólne okoliczności umowa jest bardziej związana z innym państwem, jest ona regulowana przez prawo tego państwa, zgodnie z art. 6 ust. 2. W przypadku umów konsumenckich, z zasady, wybór prawa w żadnym przypadku nie może być niekorzystny dla konsumenta lub pozbawiać go ochrony gwarantowanej przez prawo państwa właściwego ze względu na jego stałe miejsce zamieszkania, jeżeli prawo to jest bardziej korzystne. W przypadku indywidualnych umów o pracę, pracownika nie można pozbawić ochrony wynikającej z obowiązkowych przepisów prawa pracy stosowalnych w państwie, w którym dany pracownik zazwyczaj wykonuje pracę będącą przedmiotem danej umowy.
W przypadku organizatora targów - Firmy B, którą zbyt późno poinformowano o anulowaniu rezerwacji powierzchni ekspozycyjnej, pragnie ona upewnić się, czy umowa zawarta z Firmą A podlega przepisom jej prawa, tzn. prawa Państwa Członkowskiego 2.
Organizator targów zazwyczaj określa w ogólnych warunkach targów, że umowy z wystawcami podlegają prawu Państwa właściwego dla organizatora ze względu na jego miejsce działalności. Konwencja Rzymska ustanawia zasadę dokonywania wolnego wyboru przez strony umowy: art. 3 ust. 1. Jeżeli Firma B uwzględniłaby zasadę wyboru prawa, umowa byłaby regulowana przez wybrane prawo.
W innym przypadku, obowiązujące prawo będzie ustalane zgodnie z przepisami państwa, z którym dana umowa jest najbardziej związana. Dla rzeczonej umowy znamiennymi były wynajem powierzchni oraz powiązane usługi, jakie miałaby świadczyć Firma B. Różni się to w oczywisty sposób od zobowiązania Firmy A do zapłaty, które jest zobowiązaniem ogólnym. W związku z tym, umowa podlega prawu Państwa Członkowskiego 2, w którym znajduje się zarząd sądowy Firmy B.
Propozycje zastąpienia Konwencji Rzymskiej Rozporządzeniem Rzym I
14 stycznia 2003 r. Komisja Europejska wydała projekt rządowy w sprawie prawa, mającego zastosowanie dla zobowiązań umownych, używając „Rozporządzenia Rzym I” jako tytułu roboczego. Zastąpienie Konwencji instrumentem WE prawdopodobnie pozwoli przezwyciężyć ograniczenia właściwe dla Konwencji Rzymskiej jako międzynarodowego Traktatu. Omawiane będzie również uaktualnienie określonych postanowień Konwencji Rzymskiej, co pozwoli w szczególności dostosować art. 5 dotyczący prawa mającego zastosowanie do konsumentów w transakcjach elektronicznych.
3.2) Propozycja Rozporządzenia Rzym II
Chociaż Rozporządzenie Bruksela I obejmuje zarówno zobowiązania kontraktowe, jak i te niewynikające z umowy, do tej pory we Wspólnocie Europejskiej ujednolicone zostały wyłącznie przepisy dotyczące prawa mającego zastosowanie do zobowiązań kontraktowych. W związku z tym, 22 lipca 2003 r. Komisja Europejska złożyła propozycję Rozporządzenia „Rome II”, dotyczącego prawa mającego zastosowanie dla zobowiązań niewynikających z umowy.
Niektóre obszary zobowiązań niewynikających z umowy zostały wykluczone z zakresu proponowanego Rozporządzenia, a należą do nich między innymi zobowiązania wynikające z relacji rodzinnych lub podobnych, ustroju i spadku własności małżeńskiej. Proponowane Rozporządzenie wyróżnia uregulowania sprzeczności prawa dla dwóch głównych kategorii zobowiązań niewynikających z umowy: tych wynikających z czynności niedozwolonych lub deliktu oraz tych, które z takich czynności nie wynikają.
Zgodnie z proponowanym przepisem dotyczącym zobowiązań niekontraktowych, wynikających z czynów niedozwolonych lub deliktu, obowiązującym prawem jest prawo miejsca, w którym dana szkoda wynikła lub może wyniknąć. Celem potwierdzenia prawa lex loci delicti commissi (prawa miejsca popełnienia czynu niedozwolonego) jest zagwarantowanie pewności prawa oraz uzyskanie odpowiedniej równowagi między osobą uznaną za odpowiedzialną, a osobą ponoszącą szkody. Jednak w przypadku, kiedy osoba uznana za odpowiedzialną oraz osoba, która rzekomo doznała szkody mają miejsce stałego pobytu w tym samym państwie, obowiązującym jest prawo tego państwa. Proponowane Rozporządzenie ustanawia ogólną klauzulę wyłączeniową, której celem jest zapewnienie pewnego stopnia elastyczności, umożliwiającej sądowi dostosować sztywną regułę do indywidualnej sprawy, co jednocześnie pozwala na zastosowanie prawa odzwierciedlającego ciężar sytuacji, kiedy tylko zobowiązanie jest wyraźnie bardziej związane z innym państwem. Planowane Rozporządzenie ustanawia również specjalne przepisy, które mają zastosowanie do niektórych obszarów prawa, takich jak odpowiedzialność za jakość towaru, nieuczciwa konkurencja lub prawo własności intelektualnej.
W związku ze zobowiązaniami niekontraktowymi, które wynikają z czynności innych niż delikt czy czyny niedozwolone - na przykład bezpodstawne wzbogacenie się czy agencja działająca bez upoważnienia - proponowane Rozporządzenie ustanawia kilka przepisów, które pozwolą zapewnić, że dane zobowiązanie podlega prawu państwa najbardziej związanego z przedmiotem rzeczonej umowy, jednocześnie gwarantując sądom elastyczność wystarczającą do dostosowania danego przepisu do krajowych systemów.
Ustanawiane są również postanowienia, umożliwiające stronom wybór prawa stosowanego do zobowiązań niewynikających z umowy, po wyniknięciu sporu (zabrania się korzystania z wyboru ex ante). Wybór powinien być jasno sprecyzowany lub wynikać z okoliczności sprawy. Wolność wyboru jest jednak ograniczona w przypadku, kiedy wszystkie elementy sytuacji znajdują się w państwie innym niż państwo, którego prawo zostało wybrane i są wykluczone z powodu własności intelektualnej. Ponadto, zastosowanie zagranicznego prawa nie może w sposób wyraźny naruszać polityki publicznej państwa właściwego sądu.
|
II-1) Rozporządzenie Bruksela I
Rozporządzenie Nr 44/2001 dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych z dnia 22 grudnia 2000 r., Rozporządzenie Bruksela I, weszło w życie 1 marca 2002 r. Zastąpiło ono Konwencję Brukselską z 1968 r., która dotyczyła tych samych kwestii i nadal obowiązuje w Danii i niektórych obszarach zagranicznych określonych Państw Członkowskich. Konwencja z Lugano, która w dużej mierze odpowiada Konwencji Brukselskiej pod względem treści, ma zastosowanie w postępowaniach prawnych w Islandii, Norwegii, Polsce i Szwajcarii.
Niniejsze Rozporządzenie ma zastosowanie w sprawach cywilnych i handlowych, za wyjątkiem spraw podatkowych, celnych i administracyjnych. Nie obowiązuje on o również w określonych obszarach prawa cywilnego, takich jak status czy zdolność prawna osoby fizycznej, sprawy małżeńskie, testamenty i spadek lub bankructwo.
1.1) System sądowniczy w rozumieniu Rozporządzenia Bruksela I
W Rozporządzeniu Bruksela I przedstawiono system sądowniczy, przypisując kompetencje do rozstrzygania trangranicznych sporów między sądami Państw Członkowskich. Właściwy sąd w zasięgu systemu sądowego Państwa Członkowskiego, z jurysdykcją zgodną z Rozporządzeniem zostaje następnie wyznaczony na mocy krajowych przepisów procedur cywilnych danego Państwa Członkowskiego.
Firma A z Państwa Członkowskiego 1 sprzedała maszynę Firmie B z Państwa Członkowskiego 2. Firma B przedstawiła ofertę zakupu, w której oświadczyła między innymi, że kupno podlega ogólnym warunkom sprzedaży, ustalonym przez Firmę B, które znajdują się na odwrocie oferty. Warunki te obejmują klauzulę wyboru właściwości sądu, ustanawiającą jurysdykcję Sądu C w Państwie Członkowskim 2. Firma A przesłała list potwierdzający przyjęcie oferty. Po dostarczeniu towaru, Firma B zgłosiła wadliwe działanie maszyny i wszczęła postępowanie o odszkodowanie przeciwko Firmie A przed Sądem C. Podczas procesu, Firma A oświadcza, że Sąd C nie ma jurysdykcji. Firma A stwierdziła, że zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego 1, wybór właściwego sądu, zawarty w jednym z ogólnych warunków sprzedaży strony jest ważny tylko po wyraźnym przyjęciu i podpisaniu przed drugą stronę.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 Rozporządzenia Bruksela I, strony, z których jedna lub więcej mają stałe miejsce zamieszkania w Państwie Członkowskim, mogą uzgodnić, że sąd lub sądy Państwa Członkowskiego mają jurysdykcję do rozstrzygania wszelkich sporów, które wynikły lub mogą wyniknąć w związku z określonym związkiem prawnym. Jurysdykcja taka jest wyłączna, o ile strony nie ustanowią inaczej. W dziedzinie Rozporządzenia Bruksela I, formalna prawomocność wyboru właściwego sądu musi pochodzić wyłącznie z Rozporządzenia, które ustanawia niezależny zbiór przepisów. Przepisy te mają pierwszeństwo przed odpowiednimi przepisami obowiązującymi w prawie cywilnych procedur krajowych danego Państwa Członkowskiego. (por. z dalszą częścią tekstu)
Podstawowa zasada: jurysdykcja sądu w miejscu stałego zamieszkania pozwanego
Zgodnie z art. 2 Rozporządzenia Bruksela I, podstawową zasadą dla osoby zamieszkującej na stałe na terenie Państwa Członkowskiego jest, że sądem właściwym jest dowolny sąd w Państwie Członkowskim, w którym pozwany zamieszkuje, bez względu na jego lub jej narodowość. Miejsce zamieszkania jest określane zgodnie z prawem krajowym Państwa Członkowskiego, w którym wybrano sąd. W przypadku osób prawnych lub firm, miejsce stałego zamieszkania określane jest przez państwo, w którym znajduje się ich oficjalna siedziba, zarząd sądowy lub główne miejsce prowadzenia działalności. Jeżeli pozwany nie zamieszkuje w Państwie Członkowskim, zgodnie z art. 4 Rozporządzenia, jurysdykcja sądów każdego z Państw Członkowskich, podlegających wyłącznej jurysdykcji i umowie dotyczącej jurysdykcji jest określana przez Prawo narodowe.
Alternatywne i specjalne zasady jurysdykcji
W art. 5, 6 i 7 Rozporządzenia przedstawiono alternatywne zasady specjalnej jurysdykcji dla wspomnianej wyżej ogólnej zasady jurysdykcji. Powód może wybrać, czy wszcząć postępowanie w sądach właściwych dla miejsca stałego zamieszkania pozwanego czy w sądach innego Państwa Członkowskiego, funkcjonujących na zasadach specjalnej jurysdykcji. W praktyce, najważniejsza specjalna jurysdykcja jest opisana w art. 5 ust.1 i obejmuje ona sprawy związane z umowami, za wyjątkiem umów o pracę. Międzynarodowa jurysdykcja dla podstaw powództwa należy do sądów właściwych ze względu na miejsce wykonywania zobowiązania, o którym mowa. W przypadku dwóch rodzajów umowy, które obowiązują w europejskich praktykach transgranicznych, wszystkie zobowiązania wynikające z tej samej umowy podlegają miejscu wykonywania umowy. O ile nie ustanowiono inaczej, w przypadku sprzedaży towarów, miejscem wykonywania zobowiązań jest miejsce w Państwie Członkowskim, w którym, zgodnie z umową, towary zostały dostarczone lub powinny być dostarczone, a w przypadku świadczenia usług, miejscem, w którym, zgodnie z umową, dane usługi były świadczone lub powinny być świadczone.
W art. 5 przedstawiono również specjalne zasady jurysdykcji dla kilku specjalnych spraw, takich jak na przykład sprawy dotyczące obsługi, cywilnych roszczeń o odszkodowanie lub rekompensatę oraz spraw dotyczących sporów wynikających z działalności oddziału, agencji lub innej placówki. Na szczególną uwagę zasługuje art. 5 ust. 3, dotyczący jurysdykcji dla spraw związanych z czynami niedozwolonymi. Powództwa w sprawach dotyczących czynów niedozwolonych, deliktu lub czynów podobnych do deliktu można wnosić w sądach właściwych dla miejsca, w którym dane wydarzenie miało lub mogło mieć miejsce. Trybunał Sprawiedliwości ustalił, że jest to miejsce, w którym szkoda miała miejsce lub ewentualnie miejsce, w którym odbyły się przynoszące szkodę czynności.
Umowa o jurysdykcji i stawiennictwo pozwanego
Zasada dotycząca wyboru właściwego sądu została przedstawiona w art. 23. Jest to jedna z najważniejszych i najczęściej stosowanych zasad z Rozporządzenia Bruksela I. Stosowanie umowy o jurysdykcji jest ogólnie dozwolone. Istnieją jednak ograniczenia korzystne dla stron zabezpieczonych przepisami w sprawach dotyczących ubezpieczenia, konsumentów i pracy. Ponadto, wyłącznej jurysdykcji, opisanej w art. 22, nie można podważyć umową o jurysdykcji.
W przedstawionym powyżej przypadku, dwie Firmy z różnych Państw Członkowskich spierają się o prawomocność wyboru sądu właściwego, zawartego w ogólnych warunkach sprzedaży jednej ze stron, Firmy B. Rozwiązanie można uzyskać z art. 23 Rozporządzenia Bruksela I.
Zgodnie z wymaganiami dotyczącymi formy, art. 23 Rozporządzenia Bruksela I zawiera zestaw różnych przepisów. W oparciu o podstawową zasadę, wybór sądu właściwego musi zostać zatwierdzony na piśmie przez obie strony, chociaż nie jest koniecznym podpisanie dokumentu przez obie strony. Wymiana oświadczeń pisemnych lub porozumień ustnych, potwierdzonych na piśmie jest równie ważna. To samo dotyczy spraw dotyczących formy, która jest zgodna z praktykami ustalonymi zarówno przez strony, jak i w handlu międzynarodowym, formy, która jest zgodna z powszechnie znanym i regularnie przestrzeganym zastosowaniem w określonej dziedzinie handlu, oraz której strony są lub powinny być świadome.
W powyższym przykładzie, Firma B przedłożyła pisemną ofertę zakupu, która została potwierdzona przez Firmę A na piśmie. W ofercie tej, Firma B umieściła wyraźną adnotację do ogólnych warunków sprzedaży, które zostały udostępnione Firmie A w językach właściwych dla stron. W związku z tym, klauzula wyboru jurysdykcji, ustalona w warunkach sprzedaży Firmy B spełnia wymagania przedstawione w art. 23 ust. 1 Rozporządzenia Bruksela I. W konsekwencji udziela ona Sądowi C wyłącznej jurysdykcji do wysłuchania sprawy.
Poza jurysdykcją opartą na innych postanowieniach Rozporządzenia Bruksela I, sąd w Państwie Członkowskim, przed którym stawia się pozwany, będzie uznany za sąd posiadający jurysdykcję zgodnie z art. 24. Sytuacja ta nie będzie miała zastosowania w przypadku, kiedy stawiennictwo zostało zarejestrowane w celu zakwestionowania jurysdykcji, lub kiedy inny sąd posiada wyłączną jurysdykcję na mocy art. 22. Zasada jest bardzo ważna w praktyce, ponieważ zmusza pozwanego do sprawdzenia jurysdykcji sądu przed złożeniem pozwu. Po zatwierdzeniu, jurysdykcja nie może zostać unieważniona a jurysdykcja sądów zostaje ostatecznie ustalona.
Specjalne zasady dotyczące kwestii związanych z ubezpieczeniem, umowami konsumenckimi oraz indywidualnymi umowami o pracę.
Ustalono specjalne zasady dotyczące kwestii związanych z ubezpieczeniem, umowami konsumenckimi oraz indywidualnymi umowami o pracę. Niniejsze umowy zostały utworzone w celu ochrony słabej strony. W Rozporządzeniu Bruksela I przedstawiono specjalne przepisy w tych sekcjach, z zamiarem udostępnienia dogodnego właściwego sądu słabszej, zasługującej na ochronę stronie - tzn. ubezpieczonym, konsumentom czy pracownikom.
Pani A, zamieszkała w Państwie Członkowskim, zamówiła książkę u internetowego sprzedawcy książek i zapłaciła z góry 26,80 €. Książka nie została przesłana. Pani A dowiedziała się, że internetowym sprzedawcą jest firma z siedzibą w Państwie Członkowskim 2. Zdecydowała wszcząć postępowanie i spytała, gdzie należy wnieść pozew. Sprzedawca książek twierdzi, że zgodnie z ogólnymi warunkami sprzedaży, podlega jurysdykcji sądów w Państwie Członkowskim 2.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 Rozporządzenia Bruksela I, konsument może wnieść pozew przeciwko drugiej stronie umowy zarówno w dowolnym sądzie w Państwie Członkowskim właściwym dla siedziby strony jak i w sądach właściwych dla miejsca stałego zamieszkania konsumenta. Art. 15 ust. 1, lit. c stanowi, że jeżeli umowa została zawarta z osobą, która prowadzi działalność handlową lub zawodową w Państwie Członkowskim będącym miejscem stałego zamieszkania konsumenta lub w dowolny sposób kieruje takie czynności do tego Państwa Członkowskiego lub kilku Państw łącznie z tym Państwem Członkowskim, oraz jeżeli umowa odpowiada zakresowi niniejszych czynności, wybór ten zależy od konsumenta. Ponieważ niniejsza zasada nie może zostać unieważniona przez jakąkolwiek wcześniej sporządzoną umowę dotyczącą rozstrzygania sporów, zgodnie z art. 17 Pani A może wnieść pozew przeciwko sprzedawcy książek do sądu właściwego dla jej miejsca zamieszkania.
W art. 22 Rozporządzenia Bruksela I przedstawiono listę okoliczności, w których przysługuje wyłączna jurysdykcja, przypadki, w których istnieje przypuszczenie zbyt mocnych powiązań z sądami w określonym Państwie Członkowskim lub, jeżeli istnieje potrzeba pewności prawnej. Obejmuje to, między innymi postępowania dotyczące prawa rzeczowego na nieruchomościach lub najmu nieruchomości lub postępowania związane z rejestracją lub prawomocnością patentów lub innych praw własności przemysłowej. We wszystkich przypadkach wymienionych w art. 22, zabrania się wszczęcia postępowania w innych sądach, takich jak sąd właściwy dla stałego miejsca zamieszkania pozwanego czy innego sądu, wybranego przez strony na mocy klauzuli wyboru sądu właściwego.
Środki przejściowej rekompensaty i tymczasowej ochrony
W związku ze środkami tymczasowymi, art. 31 Rozporządzenia Bruksela I przewiduje również wystąpienie o nie do sądów Państw Członkowskich, jeżeli zgodnie z prawem danego Państwa, środki takie są dostępne. Ma to również zastosowanie w sytuacji, kiedy inne Państwo Członkowskie posiada jurysdykcje w kwestii tej sprawy.
1.2) Europejska zasada zawisłości sporu
Europejska zasada zawisłości sporu chroni sądy kilku Państw Członkowskich przed podjęciem sprzecznych orzeczeń w tej samej sprawie. W przypadku wszczęcia postępowania w tej samej sprawie i między tymi samymi stronami w sądach różnych Państw Członkowskich, dowolny sąd, poza sądem, przed którym pierwotnie wytoczono powództwo, na własny wniosek zawiesza postępowanie do czasu stwierdzenia jurysdykcji sądu, przed którym najpierw wytoczono powództwo. Jeżeli stwierdzona zostanie jurysdykcja sądu, przed którym najpierw wytoczono przywództwo, to sąd, przed którym później wytoczono powództwo, stwierdza brak swej jurysdykcji na rzecz tego sądu. Zasada ta jest szczególnie istotna w transgraniczych praktykach prawnych.
1.3) Uznawanie i wykonywanie orzeczeń wydanych przez sądy innych Państw Członkowskich
Rozporządzenie Bruksela I upraszcza wszelkie formalności uznawania i szybkiego wykonywania wszelkich orzeczeń wydanych przez sąd w innym Państwie Członkowskim poprzez wprowadzenie prostych i ujednoliconych procedur.
Zgodnie z art. 33, orzeczenie wydane przez Państwo Członkowskie jest automatycznie uznawane w innych Państwach Członkowskich, bez konieczności podejmowania jakichkolwiek dodatkowych czynności. Orzeczenie może nie zostać uznane tylko w kilku wyjątkowych okolicznościach. Najistotniejszą kwestią w praktykach prawnych jest ta regulowana przez art. 31 ust. 2, która dotyczy wydawania wyroku zaocznego, w sytuacji kiedy pozwanemu nie doręczono dokumentu sądowego lub podobnego dokumentu w terminie i formie umożliwiającej podjęcie obrony. Orzeczenie nie zostanie uznane (art. 35 ust. 1), jeżeli jest sprzeczne z przepisami Rozporządzenia regulującej kwestię wyłącznej jurysdykcji lub specjalnymi zasadami dotyczącymi spraw związanych z ubezpieczeniem, umowami konsumenckimi oraz indywidualnymi umowami o pracę. We wszystkich innych przypadkach, art. 35 ust. 3 wyraźnie zabrania jakiejkolwiek zmiany jurysdykcji sądu ze względu na pochodzenie Państwa Członkowskiego. Art. 36 stanowi, że treści zagranicznego orzeczenia nie można zmienić pod żadnym pozorem.
Orzeczenia wykonalne w Państwie Członkowskim, w którym zostały wydane mogą zostać uznane za wykonalne i egzekwowane w innym Państwie Członkowskim. Strona, która postanawia wykonać dane orzeczenie w innym Państwie Członkowskim, występuje z wnioskiem do sądu, który wydał orzeczenie, o wydanie dokumentu (standardowy formularz, Załącznik V) potwierdzającego wykonalność wyroku. Sąd lub właściwe władze wyznaczone przez każde Państwo Członkowskie do sprawdzania wniosków, przeprowadzają formalną kontrolę dokumentów dołączonych do wniosku. Każda ze stron może wnieść odwołanie od orzeczenia do sądów przedstawionych w załączniku. Dotyczy to wyłącznie wykonania orzeczenia. Rozporządzenie Bruksela I jasno stanowi, że orzeczenie może nie zostać wykonane wyłącznie wtedy, jeżeli jest wyraźnie sprzeczne z polityką publiczną.
Zgodnie ze specjalną procedurą przedstawioną w art. 43 do 46, strony mogą odwołać się od decyzji dotyczącej złożenia wniosku o stwierdzenie wykonalności. Jeżeli orzeczenie musi zostać uznane, wnioskodawca może skorzystać ze środków tymczasowych, łącznie ze środkami zabezpieczającymi, zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego, żądanych bez konieczności przedstawienia tytułu wykonalności. Klauzula wykonalności umożliwia jednak podjęcie wszelkich środków zabezpieczających.
|
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
542254225422Ulotka 5422 20180719000000 4009 N 20180802000537 Polfilinwięcej podobnych podstron