Formuły — informacje

Dotyczy: Microsoft Office Excel 2003

 

Formuły to równania wykonujące obliczenia na podstawie wartości zawartych w arkuszu. Formuła zaczyna się od znaku równości (=). Na przykład poniższa formuła mnoży 2 przez 3, a następnie dodaje do wyniku 5.

=5+2*3

Formuła może również zawierać: funkcje (funkcja: Uprzednio napisana formuła, która pobiera wartość lub wartości, przeprowadza operację i zwraca wartość lub wartości. Funkcje upraszczają i skracają formuły używane w arkuszu, szczególnie te, które przeprowadzają długie lub złożone obliczenia.), odwołania, operatory (operator: Znak lub symbol, który określa typ obliczenia, jakie ma być przeprowadzane w wyrażeniu. Wyróżnia się operatory matematyczne, porównania, logiczne i odwołania.) i stałe (stała: Wartość, która nie jest obliczana i dlatego nie zmienia się. Na przykład liczba 210 i tekst „Zarobki kwartalne” są stałymi. Wyrażenie i wartość będąca wynikiem wyrażenia nie są stałymi.).

Części formuły

  Funkcje: Funkcja PI() zwraca wartość liczby pi: 3,142...

  Odwołania (albo nazwy): Komórka A2 zwraca wartość zawartą w komórce A2.

  Stałe: Wartości liczbowe lub tekst, wprowadzane wprost do formuły, takie jak 2.

  Operatory: Operator ^ (daszek) podnosi liczbę do potęgi, a operator * (gwiazdka) mnoży.

Funkcje są to wstępnie zdefiniowane formuły wykonujące obliczenia z wykorzystaniem określonych wartości, zwanych argumentami, i w określonym porządku, zwanym strukturą. Funkcje mogą być używane do wykonywania prostych lub złożonych obliczeń. Na przykład funkcja ZAOKR powoduje zaokrąglenie liczby znajdującej się w komórce A10.

Struktura funkcji

  Struktura. Struktura funkcji rozpoczyna się znakiem równości (=), po którym następują nazwa funkcji, nawias otwierający, argumenty funkcji oddzielone średnikami oraz nawias zamykający.

  Nazwa funkcji. Aby wyświetlić listę dostępnych funkcji, kliknij komórkę i naciśnij klawisze SHIFT+F3.

  Argumenty. Argumentami mogą być liczby, tekst, wartości logiczne, takie jak PRAWDA lub FAŁSZ, tablice (tablica: Służy do konstruowania pojedynczych formuł, które dają wiele wyników lub operują na grupie argumentów uporządkowanych w wiersze i kolumny. Zakres tablicy współużytkuje wspólną formułę; stała tablicowa to grupa stałych używana jako argument.), wartości błędów, takie jak #N/D!, lub odwołania do komórek (odwołanie do komórki: Zestaw współrzędnych komórki w arkuszu. Na przykład odwołaniem do komórki, która znajduje się na przecięciu kolumny B i wiersza 3, jest B3.). Każdy argument musi mieć wartość prawidłowego typu. Argumentami mogą także być stałe (stała: Wartość, która nie jest obliczana i dlatego nie zmienia się. Na przykład liczba 210 i tekst „Zarobki kwartalne” są stałymi. Wyrażenie i wartość będąca wynikiem wyrażenia nie są stałymi.), formuły lub inne funkcje.

  Etykietka narzędziowa argumentu. W trakcie wpisywania funkcji pojawia się etykietka narzędzia, zawierająca składnię i argumenty. Na przykład etykietka pojawi się po wpisaniu ciągu znaków =ZAOKR(. Etykietki narzędzi pojawiają się tylko w przypadku funkcji wbudowanych.

Wprowadzanie formuł     Podczas tworzenia formuły zawierającej funkcję użytkownikowi towarzyszy okno dialogowe Wstawianie funkcji, ułatwiające wprowadzanie funkcji do arkusza. Gdy do formuły jest wprowadzana funkcja, w oknie dialogowym Wstawianie funkcji jest wyświetlana nazwa funkcji i każdy z jej argumentów, opis funkcji i argumentów, bieżący wynik funkcji i bieżący wynik całej formuły.

W niektórych przypadkach może zajść potrzeba użycia funkcji jako jednego z argumentów (argument: Wartość, której funkcja używa do wykonywania operacji lub obliczeń. Typ argumentu używany przez funkcję jest specyficzny dla funkcji. Do typowych argumentów używanych przez funkcje należą liczby, tekst, odwołania do komórek i nazwy.) innej funkcji. Na przykład następująca formuła wykorzystuje funkcję zagnieżdżoną ŚREDNIA i porównuje wynik z wartością 50.

Prawidłowość zwracanych wartości     Jeśli jako argument zostaje użyta funkcja zagnieżdżona, musi ona zwracać wartość tego samego typu, co typ wykorzystywany przez ten argument. Na przykład, jeśli argument zwraca wartość PRAWDA lub FAŁSZ, to zagnieżdżona funkcja musi zwrócić wartość PRAWDA lub FAŁSZ. Jeśli tak się nie dzieje, program Microsoft Excel wyświetla wartość błędu #ARG!.

Ograniczenia poziomu zagnieżdżania     Formuła może zawierać nie więcej niż siedem poziomów funkcji zagnieżdżonych. Gdy Funkcja B jest użyta jako argument w Funkcji A, Funkcja B jest funkcją drugiego poziomu. Na przykład funkcje ŚREDNIA i SUMA są funkcjami drugiego poziomu, ponieważ stanowią one argumenty funkcji IF. Funkcja zagnieżdżona w funkcji ŚREDNIA byłaby funkcją trzeciego poziomu itd.

Odwołanie identyfikuje komórkę lub zakres komórek w arkuszu i instruuje program Microsoft Excel, gdzie szukać wartości lub danych, które mają być użyte w formule. Korzystając w odwołań, można używać w jednej formule danych znajdujących się w różnych częściach arkusza lub używać wartości z jednej komórki w wielu formułach. Można też odwoływać się do komórek w innych arkuszach tego samego skoroszytu i do innych skoroszytów. Odwołania do komórek w innych skoroszytach są zwane łączami.

Domyślnie program Excel używa stylu odwołań A1, w którym odwołania do kolumn wyraża się za pomocą liter (od A do IV, dla wszystkich 256 kolumn), a do wierszy za pomocą liczb (od 1 do 65536). Te litery i numery są zwane nagłówkami wierszy i kolumn. Aby odwołać się do komórki, należy wprowadzić literę kolumny, po której następuje numer wiersza. Na przykład odwołanie B2 to odwołanie do komórki na przecięciu kolumny B i wiersza 2.

Aby odwołać się do	Użyj
Komórki w kolumnie A i w wierszu 10	A10
Zakresu komórek w kolumnie A i w wierszach od 10 do 20	A10:A20
Zakresu komórek w wierszu 15 i w kolumnach od B do E	B15:E15
Wszystkich komórek w wierszu 5	5:5
Wszystkich komórek w wierszach od 5 do 10	5:10
Wszystkich komórek w kolumnie H	H:H
Wszystkich komórek w kolumnach od H do J	H:J
Zakresu komórek w kolumnach od A do E i w wierszach od 10 do 20	A10:E20

Odwołanie do innego skoroszytu     W następującym przykładzie funkcja arkusza ŚREDNIA oblicza wartość średnią dla zakresu B1:B10 w arkuszu o nazwie Marketing w tym samym skoroszycie.

Łącze do innego arkusza w tym samym skoroszycie

Należy zauważyć, że nazwa arkusza i wykrzyknik (!) poprzedzają odwołanie do zakresu.

Odwołania względne     Odwołanie względne do komórki w formule, takie jak A1, ma za podstawę względne pozycje komórki zawierającej formułę i komórki, do której następuje odwołanie. Gdy zmienia się pozycja komórki zawierającej formułę, zmienia się też odwołanie. Gdy formuła jest kopiowana w wierszach lub kolumnach, odwołanie automatycznie zostaje dopasowane. Domyślnie nowe formuły używają odwołań względnych. Na przykład odwołanie względne po skopiowaniu z komórki B2 do komórki B3 automatycznie zmieni się z =A1 na =A2.

Kopiowana formuła z odwołaniem względnym

Odwołania bezwzględne     Odwołanie bezwzględne w formule, takie jak $A$1, zawsze odwołuje się do komórki w określonej lokalizacji. Gdy zmienia się pozycja komórki zawierającej formułę, odwołanie bezwzględne pozostaje niezmienione. Gdy formuła jest kopiowana w wierszach lub kolumnach, odwołanie bezwzględne nie zostanie dopasowane. Domyślnie nowe formuły używają odwołań względnych, zatem w odwołania bezwzględne musi je zmieniać użytkownik. Na przykład po skopiowaniu odwołania bezwzględnego z komórki B2 do komórki B3 pozostanie ono to samo w obu komórkach =$A$1.

Kopiowana formuła z odwołaniem bezwzględnym

Odwołania mieszane     Odwołanie mieszane ma albo bezwzględne odwołanie do kolumny i względne do wiersza, albo bezwzględne do wiersza i względne do kolumny. Bezwzględne odwołanie do kolumny przybiera postać $A1, $B1 i tak dalej. Bezwzględne odwołanie do wiersza przybiera postać A$1, B$1 i tak dalej. Gdy zmieni się pozycja komórki zawierającej formułę, zmieni się odwołanie względne, zaś odwołanie bezwzględne nie zmieni się. Gdy formuła zostanie skopiowana w wierszach lub w kolumnach, odwołanie względne zostanie automatycznie dopasowane, zaś odwołanie bezwzględne nie zostanie dopasowane. Na przykład po skopiowaniu odwołania mieszanego z komórki A2 do komórki B3 to odwołanie to zostanie dopasowane z =A$1 na =B$1.

Kopiowana formuła z adresem mieszanym

Aby analizować dane w tej samej komórce lub zakresie komórek w wielu arkuszach w tym samym skoroszycie, należy użyć odwołania 3-W. Odwołanie 3-W zawiera odwołanie do komórki lub zakresu poprzedzone nazwami zakresu arkusza. Program Microsoft Excel użyje wszelkich arkuszy przechowywanych między nazwami: początkową i końcową odwołania. Na przykład formuła =SUMA(Arkusz2:Arkusz13!B5) dodaje wszystkie wartości zawarte w komórce B5 we wszystkich arkuszach między Arkuszem 2 i Arkuszem 13 włącznie.

• Odwołań 3-W można użyć w celu odwoływania się do komórek w innych arkuszach, do definiowania nazw, a także do tworzenia formuł za pomocą następujących funkcji: SUMA, ŚREDNIA, ŚREDNIA.A, ILE.LICZB, ILE.NIEPUSTYCH, MAX, MAX.A, MIN, MIN.A, ILOCZYN, ODCH.STANDARDOWE, ODCH.STANDARDOWE.A, ODCH.STANDARD.POPUL, ODCH.STANDARD.POPUL.A, WARIANCJA, WARIANCJA.A, WARIANCJA.POPUL oraz WARIANCJA.POPUL.A.

• Odwołania 3-W nie mogą być używane w formułach tablicowych (formuła tablicowa: Formuła, która przeprowadza wiele obliczeń na jednym lub wielu zestawach wartości, a następnie zwraca jeden lub wiele wyników. Formuły tablicowe są ujęte w nawias klamrowy { }, a wprowadza się je przez naciśnięcie klawiszy CTRL+SHIFT+ENTER.).

• Odwołania 3-W nie mogą być używane z operatorem (operator: Znak lub symbol, który określa typ obliczenia, jakie ma być przeprowadzane w wyrażeniu. Wyróżnia się operatory matematyczne, porównania, logiczne i odwołania.) przecięcia (pojedyncza spacja) ani w formułach, w których zastosowano przecięcie domniemane (przecięcie niejawne: Odwołanie do zakresu komórek zamiast do pojedynczej komórki, które jest obliczane w taki sam sposób, jak odwołanie do pojedynczej komórki. Jeśli komórka C10 zawiera formułę =B5:B15*5, program Excel mnoży wartość w komórce B10 przez 5, ponieważ komórki B10 i C10 są w tym samym wierszu.).

Jak zmieniają się odwołania 3-W w przypadku przenoszenia, kopiowania, wstawiania lub usuwania arkuszy

W poniższych przykładach wyjaśniono, co się dzieje w przypadku przenoszenia, kopiowania, wstawiania lub usuwania arkuszy objętych odwołaniem 3-W. W przykładach używana jest formuła =SUMA(Arkusz2:Arkusz6!A2:A5) w celu sumowania komórek od A2 do A5 w arkuszach roboczych od 2 do 6.

Wstawianie lub kopiowanie     Jeśli w skoroszycie między arkuszami Arkusz2 i Arkusz6 (punkty końcowe w tym przykładzie) są wstawiane lub kopiowane arkusze, program Microsoft Excel obejmuje obliczeniami wszystkie wartości ze znajdujących się w dodanych arkuszach komórek od A2 do A5.

Usuwanie     Jeśli w skoroszycie między arkuszami Arkusz2 i Arkusz6 zostaną usunięte arkusze, program Microsoft Excel usunie ich wartości z obliczeń.

Przenoszenie     Jeśli arkusze znajdujące się między arkuszami Arkusz2 i Arkusz6 zostaną przeniesione do lokalizacji poza objętym odwołaniem zakresem arkuszy, program Microsoft Excel usunie z obliczeń wartości pochodzące z tych arkuszy.

Przenoszenie punktu końcowego     Jeśli arkusze Arkusz2 lub Arkusz6 zostaną przeniesione do innej lokalizacji w tym samym skoroszycie, program Microsoft Excel koryguje obliczenia stosownie do nowego zawartego między nimi zakresu arkuszy.

Usuwanie punktu końcowego     Jeśli arkusze Arkusz2 lub Arkusz6 zostaną usunięte, program Microsoft Excel koryguje obliczenia stosownie do zawartego między nimi zakresu arkuszy.

Można również używać stylu odwołania, w którym zarówno wiersze, jak i kolumny w arkuszu są numerowane. Styl odwołania W1K1 jest przydatny do obliczania pozycji w wierszach i w kolumnach w makrach (makro: Akcja lub zestaw akcji, przy użyciu których można automatyzować zadania. Makra są rejestrowane w języku programowania Microsoft Visual Basic for Applications.). W stylu W1K1 program Microsoft Excel wskazuje lokalizację komórki za pomocą litery „W”, po której następuje numer wiersza oraz litery „K”, po której następuje numer kolumny.

Odwołanie	Znaczenie
W[-2]K	Odwołanie względne (odwołanie względne: W formule jest to adres komórki oparty na względnym położeniu komórki, która zawiera formułę, i komórki, do której następuje odwołanie. Jeśli formuła zostanie skopiowana, odwołanie jest automatycznie dostosowywane. Odwołanie względne ma postać A1.) do komórki dwa wiersze wyżej w tej samej kolumnie
W[2]K[2]	Odwołanie względne do komórki dwa wiersze niżej i dwie kolumny w prawo
W2K2	Odwołanie bezwzględne (bezwzględne odwołanie do komórki: W formule jest to dokładny adres komórki, niezależny od położenia komórki, która zawiera formułę. Bezwzględne odwołanie do komórki ma postać $A$1.) do komórki w drugim wierszu i drugiej kolumnie
W[-1]	Odwołanie względne do całego wiersza powyżej aktywnej komórki
W	Odwołanie bezwzględne do bieżącego wiersza

Podczas rejestrowania makra program Microsoft Excel rejestruje niektóre polecenia za pomocą stylu odwołań W1K1. Na przykład, gdy rejestrowane jest polecenie takie jak kliknięcie przycisku Autosumowanie w celu wstawienia formuły sumującej zakres komórek, program Microsoft Excel zarejestruje formułę w stylu odwołań W1K1, a nie w stylu odwołań A1.

Aby włączyć lub wyłączyć styl odwołania W1K1

1. Kliknij polecenie Opcje w menu Narzędzia, a następnie kliknij kartę Ogólne.

2. W obszarze Ustawienia zaznacz lub wyczyść pole wyboru Styl odwołania W1K1.

Można używać etykiet kolumn i wierszy w arkuszu, aby odwoływać się do komórek w tych kolumnach i wierszach. Można również tworzyć opisowe nazwy (nazwa: Wyraz lub ciąg, który reprezentuje komórkę, zakres komórek, formułę lub wartość stałą. Używając nazw, łatwiej jest zrozumieć odwołania; na przykład odwołanie Produkty jest bardziej zrozumiałe niż Sprzedaż!C20:C30.) reprezentujące komórki, zakresy komórek, formuły lub wartości stałe (stała: Wartość, która nie jest obliczana i dlatego nie zmienia się. Na przykład liczba 210 i tekst „Zarobki kwartalne” są stałymi. Wyrażenie i wartość będąca wynikiem wyrażenia nie są stałymi.). Etykiet można używać w formułach odwołujących się do danych w tym samym arkuszu; aby określić zakres w innym arkuszu, należy użyć nazwy.

Zdefiniowana nazwa w formule ułatwia zrozumienie, do czego służy ta formuła. Na przykład formuła =SUMA(SprzedażWPierwszymKwartale) może być łatwiejsza do rozpoznania niż formuła =SUMA(Sprzedaż!C20:C30).

Jeśli na przykład nazwa ProjektowanaSprzedaż odwołuje się do zakresu A20:A30 w pierwszym arkuszu w skoroszycie, to nazwy ProjektowanaSprzedaż można użyć w dowolnym innym arkuszu w tym samym skoroszycie, aby odwołać się do zakresu komórek A20:A30 zlokalizowanego w pierwszym arkuszu roboczym.

Nazw można użyć również do przedstawiania formuł lub wartości nie zmieniających się (stałych). Na przykład można użyć nazwy PodatekSprzedaży do reprezentowania kwoty podatku od sprzedaży (takiego jak 6,2 procent) stosowanego w transakcjach sprzedaży.

Można również utworzyć łącze do zdefiniowanej nazwy w innym arkuszu albo zdefiniować nazwę odwołującą się do komórek w innym arkuszu. Na przykład, formuła =SUMA(Sprzedaż.xls!ProjektowanaSprzedaż) odwołuje się do zakresu o nazwie ProjektowanaSprzedaż w skoroszycie o nazwie Sprzedaż.

Uwaga  W nazwach domyślnie są używane bezwzględne odwołania do komórek (bezwzględne odwołanie do komórki: W formule jest to dokładny adres komórki, niezależny od położenia komórki, która zawiera formułę. Bezwzględne odwołanie do komórki ma postać $A$1.).

Zasady dotyczące nazw

Które znaki są dozwolone?   Pierwszym znakiem nazwy musi być litera lub znak podkreślenia. Pozostałe znaki w nazwie mogą być literami, cyframi, kropkami i znakami podkreślenia.

Czy nazwy mogą być odwołaniami do komórek?   Nazwy nie mogą być takie same jak odwołanie do komórki, takie jak Z$100 lub W1K1.

Czy można użyć więcej niż jednego słowa?   Tak, ale spację są niedozwolone. Znaki podkreślenia i kropki mogą być używane jako separatory słów— na przykład Pierwszy.Kwartał albo Podatek_od_sprzedaży.

Ilu znaków można użyć?   Nazwa może zawierać maksimum 255 znaków.

Uwaga  Jeśli nazwa zdefiniowana dla zakresu zawiera więcej niż 253 znaki, to nazwy tej nie można wybrać w polu Nazwa.

Czy w nazwach uwzględniana jest wielkość liter?   Nazwy mogą zawierać litery wielkie i małe. Program Microsoft Excel nie rozróżnia wielkich i małych znaków w nazwach. Jeśli na przykład została utworzona nazwa Sprzedaż, a następnie utworzona inna nazwa, SPRZEDAŻ, w tym samym skoroszycie, to druga nazwa zastąpi pierwszą nazwę.

Tworząc formułę, która odwołuje się do danych w arkuszu, można użyć etykiet wierszy i kolumn w tym arkuszu, aby odwołać się do danych. Na przykład, aby obliczyć sumę kolumny Produkt, należy użyć formuły =SUMA(Produkt).

Korzystanie z etykiety

Albo, w razie potrzeby odwołania się do wartości Produkt 3 dla oddziału Wschód (to jest, wartości 110,00), można użyć formuły =Produkt 3 Wschód. Spacja w formule pomiędzy argumentami „Produkt 3" i „Wschód " to operator (operator: Znak lub symbol, który określa typ obliczenia, jakie ma być przeprowadzane w wyrażeniu. Wyróżnia się operatory matematyczne, porównania, logiczne i odwołania.) przecięcia. Operator ten określa, że program Microsoft Excel ma wyszukać i zwrócić wartość komórki znajdującej się na przecięciu wiersza o etykiecie Wschód i kolumny o etykiecie Produkt 3.

Uwaga  Domyślnie program Microsoft Excel nie rozpoznaje etykiet w formułach. Aby użyć etykiet w formułach, kliknij polecenie Opcje w menu Narzędzia, a następnie kliknij kartę Przeliczanie. W obszarze Opcje skoroszytu zaznacz pole wyboru Zaakceptuj etykiety w formułach.

Nałożone etykiety     Gdy w arkuszu używane są etykiety kolumn i wierszy, można użyć tych etykiet do tworzenia formuł odwołujących się do danych w arkuszu. Jeśli arkusz zawiera nałożone etykiety kolumn— w których po etykiecie w jednej komórce następuje jedna lub więcej etykiet poniżej niej— można użyć tych etykiet w formułach do odwoływania się do danych w arkuszu. Jeśli na przykład etykieta Zachód znajduje się w komórce E5, a etykieta Prognozowane znajduje się w komórce E6, to formuła =SUMA(Zachód Prognozowane) zwraca sumę wartości w kolumnie Zachód Prognozowane.

Kolejność nałożonych etykiet     Odwołanie do informacji za pomocą nałożonych etykiet to odwołanie do informacji w takiej kolejności, w jakiej wyświetlane są, od góry do dołu, etykiety. Jeśli etykieta Zachód jest w komórce F5, a etykieta Rzeczywiste w komórce F6, to można odwołać się do rzeczywistych wartości dla oddziału Zachód, używając w formule etykiet Zachód Rzeczywiste. Na przykład, aby obliczyć średnią wartość rzeczywistych wartości dla oddziału Zachód, należy użyć formuły =ŚREDNIA(Zachód Rzeczywiste).

Używanie dat jako etykiet     Jeśli zakres opatrywany jest etykietą za pomocą okna dialogowego Zakresy etykiet i zakres zawiera rok lub datę jako etykietę, to program Microsoft Excel definiuje datę jako etykietę, ujmując etykietę w apostrofy, gdy etykieta zostanie wpisana w formule. Przyjmijmy na przykład, że arkusz roboczy zawiera etykiety 2007 i 2008 i że te etykiety zostały określone za pomocą okna dialogowego Zakresy etykiet. Po wpisaniu przez użytkownika formuły =SUMA(2008), program Microsoft Excel automatycznie zaktualizuje formułę do postaci =SUMA('2008').

Operatory określają typ obliczenia, które ma być wykonane na elementach formuły. W programie Microsoft Excel są cztery różne typy operatorów obliczeń: arytmetyczne, porównań, tekstowe i odwołania.

Operatory arytmetyczne     Służą do wykonywania podstawowych operacji matematycznych, takich jak dodawanie, odejmowanie lub mnożenie; składanie liczb i obliczanie wyników liczbowych.

Operator arytmetyczny	Znaczenie (przykład)
+ (znak plus)	Dodawanie (3+3)
— (znak minus)	Odejmowanie (3— 1) Negacja (— 1)
* (gwiazdka)	Mnożenie (3*3)
/ (kreska ułamkowa)	Dzielenie (3/3)
% (znak procent)	Procent (20%)
^ (daszek)	Potęgowanie (3^2)

Operatory porównań     Za pomocą poniższych operatorów można przeprowadzać porównania dwóch wartości. Gdy dwie wartości są porównywane za pomocą tych operatorów, to wynik jest wartością logiczną— albo PRAWDA, albo FAŁSZ.

Operator porównania	Znaczenie (przykład)
= (znak równości)	Jest równe (A1=B1)
> (znak większości)	Jest większe niż (A1>B1)
< (znak mniejszości)	Jest mniejsze niż (A1<B1)
>= (znak większe lub równe)	Jest większe lub równe (A1>=B1)
<= (znak mniejsze lub równe)	Jest mniejsze lub równe (A1<=B1)
<> (znak nierówności)	Jest nierówne (A1<>B1)

Operator złączenia tekstu     Operator & (handlowe i) służy do łączenia lub składania jednego lub kilku ciągów tekstowych w celu utworzenia pojedynczego fragmentu tekstu.

Operator tekstowy	Znaczenie (przykład)
& (handlowe i)	Łączy, czyli złącza dwie wartości w celu utworzenia jednej ciągłej wartości tekstowej ("Północ"&"ny")

Operatory odwołania     Zakresy komórek do obliczeń można złączyć za pomocą następujących operatorów.

Operator odwołania	Znaczenie (przykład)
: (dwukropek)	Operator zakresu, tworzący jedno odwołanie do wszystkich komórek między dwoma odwołaniami włącznie (B5:B15)
; (średnik)	Operator składania, łączący wiele odwołań w jedno odwołanie (SUMA(B5:B15;D5:D15))
(spacja)	Operator przecięcia, tworzący odwołanie do komórek wspólnych dla dwóch odwołań (B7:D7 C6:C8)

Formuły obliczają wartości w określonej kolejności. Formuła w programie Microsoft Excel zawsze rozpoczyna się od znaku równości (=). Znak równości instruuje program Microsoft Excel, że następne znaki stanowią formułę. Za znakiem równości następują elementy, które będą obliczane (argumenty), oddzielone operatorami obliczeń. Program Microsoft Excel oblicza formułę od lewej do prawej strony, zgodnie z konkretną kolejnością operatorów w formule.

Pierwszeństwo operatorów

Jeśli w jednej formule połączyć wiele operatorów, program Microsoft Excel wykona operacje w kolejności przedstawionej w poniższej tabeli. Jeśli formuła zawiera operatory o tym samym pierwszeństwie— na przykład gdy formuła zawiera zarówno operator mnożenia, jak i dzielenia— program Microsoft Excel będzie obliczać operatory od lewej do prawej strony.

Operator	Opis
: (dwukropek)   (pojedyncza spacja) ; (średnik)	Operatory odwołania
—	Negacja (tak jak w -1)
%	Procent
^	Potęgowanie
* i /	Mnożenie i dzielenie
+ i—	Dodawanie i odejmowanie
&	Łączy dwa ciągi tekstu (złączanie)
= < > <= >= <>	Porównanie

Korzystanie z nawiasów

Aby zmienić kolejność obliczania, część formuły, która ma być obliczona w pierwszej kolejności, należy ująć w nawiasy. Na przykład następująca formuła daje w wyniku 11, ponieważ program Microsoft Excel wykonuje mnożenie przed dodawaniem. Formuła mnoży liczby 2 i 3, a następnie dodaje do wyniku liczbę 5.

=5+2*3

Jeśli zostanie użyty nawias w celu zmiany składni, program Microsoft Excel wykona dodawanie liczb 5 i 2, a następnie pomnoży wynik przez 3, co da wynik 21.

=(5+2)*3

W poniższym przykładzie nawiasy otaczające pierwszą część formuły wymuszają, aby program Microsoft Excel najpierw obliczył wyrażenie B4+25, a następnie podzielił wynik przez sumę wartości w komórkach D5, E5 i F5.

=(B4+25)/SUMA(D5:F5)

Stała to wartość, która nie jest obliczana. Na przykład data 9-10-2008, liczba 210 i tekst „Zyski kwartalne" są stałymi. Wyrażenie lub wartość wynikająca z wyrażenia nie jest stałą. Jeżeli zamiast odwołań do komórek używa się wartości stałych (na przykład =30+70+110), to wynik zmieni się jedynie wówczas, gdy użytkownik zmodyfikuje formułę.

Operatory obliczeń — informacje

Dotyczy: Microsoft Office Excel 2003

Operatory określają typ obliczenia, które ma być wykonane na elementach formuły. W programie Microsoft Excel są cztery różne typy operatorów obliczeń: arytmetyczne, porównań, tekstowe i odwołania.

Operatory arytmetyczne      Służą do wykonywania podstawowych operacji matematycznych, takich jak dodawanie, odejmowanie lub mnożenie; składanie liczb i obliczanie wyników liczbowych.

Operator arytmetyczny	Znaczenie (przykład)
+ (znak plus)	Dodawanie (3+3)
— (znak minus)	Odejmowanie (3—1) Negacja (—1)
* (gwiazdka)	Mnożenie (3*3)
/ (kreska ułamkowa)	Dzielenie (3/3)
% (znak procent)	Procent (20%)
^ (daszek)	Potęgowanie (3^2)

Operatory porównań      Za pomocą poniższych operatorów można przeprowadzać porównania dwóch wartości. Gdy dwie wartości są porównywane za pomocą tych operatorów, to wynik jest wartością logiczną — albo PRAWDA, albo FAŁSZ.

Operator porównania	Znaczenie (przykład)
= (znak równości)	Jest równe (A1=B1)
> (znak większości)	Jest większe niż (A1>B1)
< (znak mniejszości)	Jest mniejsze niż (A1<B1)
>= (znak większe lub równe)	Jest większe lub równe (A1>=B1)
<= (znak mniejsze lub równe)	Jest mniejsze lub równe (A1<=B1)
<> (znak nierówności)	Jest nierówne (A1<>B1)

Operator złączenia tekstu      Operator & (handlowe i) służy do łączenia lub składania jednego lub kilku ciągów tekstowych w celu utworzenia pojedynczego fragmentu tekstu.

Operator tekstowy	Znaczenie (przykład)
& (handlowe i)	Łączy, czyli złącza dwie wartości w celu utworzenia jednej ciągłej wartości tekstowej ("Północ"&"ny")

Operatory odwołania      Zakresy komórek do obliczeń można złączyć za pomocą następujących operatorów.

Operator odwołania	Znaczenie (przykład)
: (dwukropek)	Operator zakresu, tworzący jedno odwołanie do wszystkich komórek między dwoma odwołaniami włącznie (B5:B15)
; (średnik)	Operator składania, łączący wiele odwołań w jedno odwołanie (SUMA(B5:B15;D5:D15))
(spacja)	Operator przecięcia, tworzący odwołanie do komórek wspólnych dla dwóch odwołań (B7:D7 C6:C8)

Formuły obliczają wartości w określonej kolejności. Formuła w programie Microsoft Excel zawsze rozpoczyna się od znaku równości (=). Znak równości instruuje program Microsoft Excel, że następne znaki stanowią formułę. Za znakiem równości następują elementy, które będą obliczane (argumenty), oddzielone operatorami obliczeń. Program Microsoft Excel oblicza formułę od lewej do prawej strony, zgodnie z konkretną kolejnością operatorów w formule.

Pierwszeństwo operatorów

Jeśli w jednej formule połączyć wiele operatorów, program Microsoft Excel wykona operacje w kolejności przedstawionej w poniższej tabeli. Jeśli formuła zawiera operatory o tym samym pierwszeństwie — na przykład gdy formuła zawiera zarówno operator mnożenia, jak i dzielenia — program Microsoft Excel będzie obliczać operatory od lewej do prawej strony.

Operator	Opis
: (dwukropek)   (pojedyncza spacja) ; (średnik)	Operatory odwołania
—	Negacja (tak jak w -1)
%	Procent
^	Potęgowanie
* i /	Mnożenie i dzielenie
+ i —	Dodawanie i odejmowanie
&	Łączy dwa ciągi tekstu (złączanie)
= < > <= >= <>	Porównanie

Korzystanie z nawiasów

Aby zmienić kolejność obliczania, część formuły, która ma być obliczona w pierwszej kolejności, należy ująć w nawiasy. Na przykład następująca formuła daje w wyniku 11, ponieważ program Microsoft Excel wykonuje mnożenie przed dodawaniem. Formuła mnoży liczby 2 i 3, a następnie dodaje do wyniku liczbę 5.

=5+2*3

Jeśli zostanie użyty nawias w celu zmiany składni, program Microsoft Excel wykona dodawanie liczb 5 i 2, a następnie pomnoży wynik przez 3, co da wynik 21.

=(5+2)*3

W poniższym przykładzie nawiasy otaczające pierwszą część formuły wymuszają, aby program Microsoft Excel najpierw obliczył wyrażenie B4+25, a następnie podzielił wynik przez sumę wartości w komórkach D5, E5 i F5.

=(B4+25)/SUMA(D5:F5)

Opis

Dowiedz się, jak używać programu Microsoft® Excel jako kalkulatora. Rozpocznij od poznania sposobów wprowadzania prostych formuł w arkuszach.

Kiedy wypróbujesz możliwości programu Excel, nigdy już nie wrócisz do kalkulatora. W tym kursie dowiesz się, jak dodawać, dzielić, mnożyć i odejmować, wprowadzając formuły w arkuszu programu Excel. Poznasz także sposób używania prostych formuł, które automatycznie aktualizują wynik po zmianie wartości, dzięki czemu wprowadzanie korekt wartości po obliczeniu sumy nie stanowi problemu. Po wprowadzeniu zmiany program Excel automatycznie aktualizuje sumę.

Aby dowiedzieć się więcej o tym kursie, przeczytaj omówienie na środku tej strony lub szczegółowy spis treści zamieszczony w lewej kolumnie.

Kliknij przycisk Dalej, aby rozpocząć pierwszą lekcję.

Czas trwania:   40-50 minut Klasyfikacja:   (2508 głosów) Cele Umiejętności zdobywane podczas kursu: Wykonuj działania, wpisując proste formuły dodawania, odejmowania, dzielenia i odejmowania. Używaj odwołań do komórek w formułach, aby program Excel mógł automatycznie aktualizować wyniki, gdy wartości ulegną zmianie lub gdy zostaną skopiowane. Używaj funkcji (wstępnie zdefiniowanych formuł) do dodawania wartości, obliczania średnich i znajdowania najmniejszej lub największej wartości w danym zakresie wartości. Informacje o tym kursie Kurs obejmuje następujące elementy: Trzy samodzielnie realizowane lekcje i sesje ćwiczeniowe, dzięki którym zdobywa się doświadczenie praktyczne. Krótki test na końcu każdej lekcji (testy nie są oceniane). Podręczna karta informacyjna, którą można wyodrębnić z kursu.

Wprowadzenie

W tej lekcji dowiesz się, jak wpisywanie prostych formuł w komórkach pozwala używać programu Excel jako kalkulatora. Dowiesz się również, jak obliczać sumy wszystkich wartości w kolumnie za pomocą formuły, która jest automatycznie aktualizowana po zmianie wartości. Poznane formuły zastosujesz w sesji ćwiczeń na końcu tej lekcji.

Po zakończeniu czytania tej strony kliknij przycisk Dalej, aby samodzielnie kontynuować lekcję.

		Dalej
Budżet zawarty w arkuszu wymaga wprowadzenia kwoty w komórce C6.	Wyobraź sobie, że program Excel jest otwarty, a Ty spoglądasz na sekcję „Rozrywki" w budżecie dotyczącym wydatków domowych. Komórka C6 arkusza jest pusta; kwota wydatków na płyty CD w lutym nie została jeszcze wprowadzona.

Rozpoczynanie od znaku równości

		Dalej
Wprowadź formułę w komórce C6.   Naciśnij klawisz ENTER, aby wyświetlić wynik formuły.   Każdorazowe zaznaczenie komórki C6 powoduje wyświetlenie formuły na pasku formuły.	Dwie płyty CD zakupione w lutym kosztowały 12,99 zł i 16,99 zł. Suma tych wartości stanowi kwotę wydatków na płyty CD w tym miesiącu. Działania matematyczne w programie Excel wykonuje się, wpisując w komórkach proste formuły. Formuły programu Excel rozpoczynają się zawsze od znaku równości (=). Oto formuła wpisana w komórce C6, która sumuje wartości 12,99 i 16,99: =12,99+16,99 Znak dodawania (+) jest operatorem matematycznym, który sprawia, że program Excel dodaje wartości. W przypadku wątpliwości, w jaki sposób otrzymano dany wynik, formułę można zobaczyć na pasku formuły w górnej części arkusza po zaznaczeniu komórki C6.

Używanie innych operatorów matematycznych

Operatory matematyczne

dodawania (+)

=10+5

odejmowania (-)

=10-5

mnożenia (*)

=10*5

dzielenia (/)

=10/5

		Dalej
Program Excel używa powszechnie znanych znaków do budowania formuł.	Aby wykonywać inne działania, poza dodawaniem, podczas wpisywania formuł w komórkach arkusza można używać innych operatorów matematycznych. Każdą formułę należy rozpocząć od znaku równości i wprowadzić znak minus (-) na potrzeby odejmowania, gwiazdkę (*) na potrzeby mnożenia lub kreskę ułamkową (/) na potrzeby dzielenia. Uwaga    W jednej formule można umieścić więcej niż jeden operator matematyczny. Niniejszy kurs obejmuje tylko formuły z jednym operatorem, ale należy pamiętać, że w przypadku więcej niż jednego operatora formuły nie są obliczane z lewej do prawej strony. Zasady kolejności użycia operatorów, a także formuły z dwoma operatorami można znaleźć w Karcie referencyjnej na końcu tego kursu.

Sumowanie wszystkich wartości w kolumnie

		Dalej
Zaznacz komórkę B7, a następnie kliknij przycisk Autosuma.   Wokół komórek zawartych w formule pojawi się kolorowe obramowanie, a w komórce B7 pojawi się formuła.   Naciśnij klawisz ENTER, aby wyświetlić wynik w komórce B7.   Zaznacz komórkę B7, aby wyświetlić formułę na pasku formuły.	Aby zsumować wydatki poniesione w styczniu, nie trzeba ponownie wpisywać wszystkich wartości. Wystarczy użyć wstępnie zdefiniowanej formuły, zwanej funkcją. Sumę wydatków poniesionych w styczniu można uzyskać, zaznaczając komórkę B7, a następnie klikając przycisk Autosuma na pasku narzędzi Standardowy. Użycie przycisku powoduje wprowadzenie funkcji SUMA, która sumuje wszystkie wartości w danym zakresie komórek. Aby zaoszczędzić czas, należy używać tej funkcji zawsze wtedy, gdy trzeba zsumować więcej niż kilka wartości. Dzięki temu wpisanie formuły nie będzie konieczne. Naciśnięcie klawisza ENTER powoduje wyświetlenie wyniku funkcji SUMA (wartości 95,94) w komórce B7. Formuła =SUMA(B3:B6) pojawia się na pasku formuły za każdym razem, gdy zostanie zaznaczona komórka B7. B3:B6 to informacja nazywana argumentem, która wskazuje funkcji SUMA, które wartości mają być zsumowane. Używanie odwołania do komórki (B3:B6) zamiast wartości w tych komórkach sprawia, że program Excel może automatycznie zaktualizować wyniki, jeśli wartości te ulegną zmianie. Dwukropek (:) w argumencie B3:B6 oznacza zakres komórek w kolumnie B, wierszach od 3 do 6. Nawiasy są konieczne do oddzielenia argumentu od funkcji. W kolejnych dwóch lekcjach bardziej szczegółowo omówiono odwołania do komórek oraz funkcje.

Kopiowanie formuły zamiast tworzenia nowej formuły

		Dalej
Przeciągnij czarny znak plus z komórki zawierającej formułę do komórki, do której formuła ma być skopiowana, a następnie zwolnij uchwyt wypełniania.   Pojawi się przycisk Opcje Autowypełniania, ale nie wymaga on żadnych akcji.	Czasami lepiej skopiować gotową formułę, niż utworzyć nową. W tym przykładzie przedstawiono sposób, w jaki można skopiować formułę wydatków poniesionych w styczniu i użyć jej do podsumowania wydatków poniesionych w lutym. Zaznacz komórkę B7, zawierającą formułę wydatków poniesionych w styczniu, następnie umieść wskaźnik myszy nad prawym dolnym rogiem komórki, dopóki nie pojawi się czarny znak plus (+). Następnie przeciągnij uchwyt wypełniania nad komórkę C7. Po zwolnieniu uchwytu wypełniania w komórce C7 pojawi się podsumowana kwota wydatków poniesionych w lutym - 126,93. Formuła =SUMA(C3:C6) jest widoczna na pasku formuły w górnej części arkusza zawsze wtedy, gdy zostanie zaznaczona komórka C7. Po skopiowaniu formuły pojawi się przycisk Opcje Autowypełniania oferujący kilka opcji formatowania. W tym przypadku skorzystanie z nich nie jest koniecznie. Przycisk zniknie po wprowadzeniu nowego wpisu w dowolnej komórce. Uwaga    Uchwyt wypełniania można przeciągnąć w celu skopiowania formuł tylko do komórek sąsiadujących poziomo lub pionowo.

Używanie odwołań do komórek

Odwołania do komórek

Odwołują się do wartości w

A10

komórce znajdującej się w kolumnie A i wierszu 10

A10;A20

komórce A10 i komórce A20

A10:A20

zakresie komórek znajdujących się w kolumnie A i wierszach od 10 do 20

B15:E15

zakresie komórek znajdujących się w wierszu 15 i kolumnach od B do E

A10:E20

zakresie komórek znajdujących się w kolumnach od A do E i wierszach od 10 do 20

Odwołania do komórek identyfikują poszczególne komórki arkusza. Wskazują one programowi Excel, gdzie szukać wartości użytych w formule. W tej lekcji dowiesz się, dlaczego program Excel może automatycznie aktualizować wyniki formuł używających odwołań do komórek i jak działają odwołania do komórek podczas kopiowania formuł. W sesji ćwiczeń na końcu tej lekcji sprawdzisz zdobytą wiedzę.

Po zakończeniu czytania tej strony kliknij przycisk Dalej, aby samodzielnie kontynuować lekcję.

		Dalej
Odwołania do komórek mogą wskazywać poszczególne komórki lub zakresy komórek w kolumnach i wierszach.	Program Excel domyślnie używa stylu odwołania określanego jako A1, który odwołuje się do kolumn oznaczonych literami i wierszy oznaczonych liczbami. Litery i liczby są określane jako nagłówki wierszy i kolumn. W tabeli przedstawiono, jak odwołać się do komórek, używając litery kolumny i następującej po niej liczby wiersza. Co się dzieje, jeśli po obliczeniu sumy wartość w komórce ulegnie zmianie? Kliknij przycisk Dalej, aby się dowiedzieć.

Dalej

Aktualizowanie wyników formuły

		Dalej
Program Excel może automatycznie aktualizować sumy, uwzględniając zmiany tworzących ją wartości.	Załóżmy, że okazało się, że kwota 11,97 w komórce C4 dotycząca filmów wideo w lutym była nieprawidłowa. Pominięto kwotę 3,99. Aby dodać 3,99 do 11,97, zaznacz komórkę C4 i wpisz tę formułę w komórce: =11,97+3,99 Tak, jak pokazano na ilustracji, gdy wartość w komórce C4 ulegnie zmianie, program Excel automatycznie zaktualizuje sumę wydatków poniesionych w lutym w komórce C7 z kwoty 126,93 do kwoty 130,92. Program Excel może to zrobić, ponieważ pierwotna formuła =SUMA(C3:C6) z komórki C7 zawiera odwołania do komórek. Jeśli w formule w komórce C7 wprowadzono kwotę 11,97 oraz inne charakterystyczne wartości, program Excel nie będzie w stanie zaktualizować sumy. Konieczna będzie zmiana kwoty 11,97 na kwotę 15,96 nie tylko w komórce C4, ale również w formule w komórce C7. Uwaga    Możesz poprawić formułę w zaznaczonej komórce, wpisując dane w komórce lub na pasku formuły .

Inne sposoby wprowadzania odwołań do komórek

		Dalej
W komórce C9 wpisz znak równości, tekst SUMA oraz nawias otwierający.   Kliknij komórkę C4, a następnie wpisz średnik w komórce C9.   Kliknij komórkę C6, a następnie wpisz nawias zamykający w komórce C9.   Naciśnij klawisz ENTER, aby wyświetlić wynik formuły.	Odwołania do komórek można wpisać bezpośrednio w komórkach lub klikając komórki - zapobiega to powstawaniu błędów. W pierwszej lekcji pokazano, jak używać funkcji SUMA do sumowania wszystkich wartości w kolumnie. Funkcji SUMA można również użyć do zsumowania tylko kilku wartości w kolumnie, zaznaczając odpowiednie odwołania do komórek. Wyobraź sobie, że chcesz poznać łączny koszt dotyczący filmów wideo i płyt CD w lutym. Nie musisz zachowywać sumy, żeby móc wprowadzić formułę w pustej komórce i usunąć ją później. W przykładzie użyto komórki C9. W przykładzie przedstawiono sposób wprowadzania formuły. Zamiast wpisywać odwołania do komórek można klikać komórki, które mają być zawarte w formule. Wokół każdej zaznaczonej komórki zawartej w formule pojawia się kolorowe obramowanie, które znika po naciśnięciu klawisza ENTER i jest wyświetlany wynik wynoszący 45,94. Formuła =SUMA(C4;C6) pojawi się na pasku formuły w górnej części arkusza zawsze wtedy, gdy zostanie zaznaczona komórka C9. Argumenty C4 i C6 informują funkcję SUMA, które wartości mają być obliczane. Nawiasy są konieczne do oddzielenia argumentów od funkcji. Średnik, również konieczny, oddziela argumenty.

Typy odwołań

		Dalej
Odwołania względne zmieniają się, gdy zostaną skopiowane w inne miejsce.   Odwołania bezwzględne pozostają takie same po skopiowaniu ich w inne miejsce.	Ponieważ już masz informacje na temat używania odwołań do komórek, nadszedł czas, aby omówić różne typy odwołań: Względne    Każde względne odwołanie do komórki w formule automatycznie się zmienia, gdy formuła zostanie skopiowana w inne miejsce kolumny lub wiersza. To dlatego w pierwszej lekcji można było skopiować formułę obliczającą wydatki w styczniu i zastosować ją do zsumowania wydatków w lutym. Tak, jak pokazano to w tym przykładzie, gdy formuła =C4*$D$9 jest kopiowana z jednego wiersza do innego, względne odwołania do komórek zmieniają się z C4 na C5 oraz na C6. Bezwzględne    Bezwzględne odwołanie do komórki jest odwołaniem stałym. Nie zmienia się, jeśli formuła zostanie skopiowana z jednej komórki do innej. Odwołania bezwzględne zawierają symbol dolara ($), np. $D$9. Tak jak pokazano na ilustracji, gdy formuła =C4*$D$9 zostanie skopiowana z jednego wiersza do innego, bezwzględne odwołania do komórki ($D$9) nie zmieni się. Mieszane    Mieszane odwołanie do komórki może mieć bezwzględną kolumnę i względny wiersz lub bezwzględny wiersz i względną kolumnę. Na przykład $A1 jest bezwzględnym odwołaniem do kolumny A i względnym odwołaniem do wiersza 1. Gdy mieszane odwołanie zostanie skopiowane z jednej komórki do innej, odwołanie bezwzględne pozostanie niezmienione, ale zmieni się odwołanie względne. W dalszej części dowiesz się, do czego służą odwołania bezwzględne.

Używanie bezwzględnych odwołań do komórek

		Dalej
Względne odwołania do komórek są różne w różnych wierszach.   Bezwzględne odwołanie do komórki zawsze odnosi się do komórki D9.   Komórka D9 zawiera wartość 7-procentowego rabatu.	Użyj bezwzględnego odwołania, aby odwołać się do komórki, która ma się nie zmieniać po skopiowaniu formuły. Domyślnie odwołania są względne, więc aby je zmienić na bezwzględne, musisz wpisać symbol dolara, jak pokazano w punkcie 2 niniejszego przykładu. Wyobraź sobie, że przyznano Ci kupony zapewniające 7-procentowy rabat na filmy wideo, kino i płyty CD. Zastanawiasz się, ile możesz miesięcznie zaoszczędzić, biorąc pod uwagę rabaty. Do pomnożenia wydatków w lutym przez 7 procent możesz zastosować formuły. Wpisz stawkę rabatu - 0,07 w pustej komórce D9, a następnie wpisz formułę w komórce D4, rozpoczynając ją od =C4*. Następnie wprowadź symbol dolara ($) i D, aby odwołanie do kolumny D było bezwzględne, oraz $9, aby odwołanie do wiersza 9 było bezwzględne. Formuła będzie mnożyć wartość z komórki C4 przez wartość z komórki D9. Następnie skopiuj formułę z komórki D4 do komórki D5, używając uchwytu wypełniania . Po skopiowaniu formuły względne odwołanie do komórki zmienia się z C4 na C5, podczas gdy odwołanie bezwzględne do rabatu w komórce D9 pozostaje bez zmian; zachowuje postać $D$9 w każdym wierszu, do którego jest kopiowane. Teraz nadszedł czas na sprawdzenie, co umiesz z tej lekcji.

Upraszczanie formuł za pomocą funkcji

Nazwa funkcji

Oblicza

ŚREDNIA

średnią

MAX

największą liczbę

MIN

najmniejszą liczbę

Funkcja SUMA jest tylko jedną z wielu funkcji dostępnych w programie Excel. Te wstępnie zdefiniowane formuły upraszczają proces wprowadzania obliczeń. Dzięki funkcjom można łatwo i szybko tworzyć formuły, których samodzielne tworzenie mogłoby nastręczać trudności. W tej lekcji dowiesz się, w jaki sposób można przyspieszyć wykonywanie zadań przez użycie kilku innych łatwych funkcji. W sesji ćwiczeń na końcu tej lekcji spróbujesz zastosować poznane funkcje.

Aby kontynuować samodzielne czytanie tej lekcji, kliknij przycisk Dalej.

		Dalej
Nazwa funkcji wyjaśnia opisowo długie formuły.

Znajdowanie średniej

		Dalej
Kliknij komórkę D7, kliknij strzałkę na przycisku Autosuma, a następnie kliknij pozycję Średnia na liście.   Naciśnij klawisz ENTER, aby wyświetlić wynik w komórce D7.	Funkcji ŚREDNIA można użyć do znalezienia uśrednionych wydatków na rozrywki w styczniu i lutym. Program Excel wstawia formułę po kliknięciu komórki D7, kliknięciu strzałki na przycisku Autosuma i kliknięciu pozycji Średnia na liście. Formuła =ŚREDNIA(B7:C7) pojawia się na pasku formuły w górnej części arkusza. Formułę można również wpisać bezpośrednio w komórce.

Znajdowanie największej lub najmniejszej wartości

		Dalej
Kliknij komórkę F7, kliknij strzałkę na przycisku Autosuma, a następnie kliknij pozycję Max na liście.   Naciśnij klawisz ENTER, aby wyświetlić wynik w komórce F7.	Funkcja MAX znajduje największą liczbę w danym zakresie liczb, a funkcja MIN - najmniejszą liczbę w danym zakresie liczb. W przykładzie użyto zestawu nowych wartości. Oto formuła znajdująca największą wartość z przedstawionego zestawu liczb. Kliknij komórkę F7, kliknij strzałkę na przycisku Autosuma, kliknij pozycję Max na liście i naciśnij klawisz ENTER. Formuła =MAX(F3:F6) pojawia się na pasku formuły w górnej części arkusza. Największą wartością jest 131,95. Aby znaleźć najmniejszą wartość w zakresie, kliknij pozycję Min na liście i naciśnij klawisz ENTER. Formuła =MIN(F3:F6) pojawia się na pasku formuły. Najmniejszą wartością w tym zestawie jest 131,75. Każdą formułę można wpisać również bezpośrednio w komórce.

Drukowanie formuł

		Dalej
Formuły wyświetlone w arkuszu.	Formuły można wydrukować i umieścić je na tablicy ogłoszeń, aby pamiętać sposób ich tworzenia. Aby wydrukować formuły, należy je wyświetlić w arkuszu. W tej sesji ćwiczeniowej dowiesz się jak to zrobić, klikając polecenie Inspekcja formuł w menu Narzędzia, a następnie klikając polecenie Tryb inspekcji formuł. Porady Aby wyświetlać i ukrywać formułym można również naciskać klawisze CTRL+` (obok klawisza 1). Wyświetlanie formuł ułatwia wykrywanie błędów.

Znajdowanie większej liczby funkcji

		Dalej
Okno dialogowe Wstawianie funkcji.	Program Excel oferuje wiele innych przydatnych funkcji, takich jak funkcje daty i czasu oraz funkcje, za pomocą których można manipulować tekstem. Funkcje te omówiono w ramach innych kursów szkoleniowych programu Excel: „Obliczanie dat za pomocą formuł", „Tworzenie licznika czasu za pomocą formuł" oraz „Używanie formuł do edytowania, poprawiania i sprawdzania tekstu". Z innymi funkcjami można się zapoznać, klikając pozycję Więcej funkcji na liście Autosuma. Pozycja Więcej funkcji otwiera okno dialogowe Wstawianie funkcji, które pomaga w wyszukiwaniu funkcji. To okno dialogowe oferuje również kolejny sposób wprowadzania formuł w programie Excel. W otwartym oknie dialogowym w polu Wyszukaj funkcję wpisz, co chcesz robić, lub wybierz kategorię, a następnie przewiń listę funkcji w danej kategorii. Kliknij przycisk Pomoc dotycząca tej funkcji w dolnej części tego okna dialogowego, aby dowiedzieć się więcej na temat wybranej funkcji. Okno dialogowe Wstawianie funkcji omówiono szczegółowo w rozdziale „Znajdowanie funkcji i wprowadzanie argumentów". Oto końcowa sesja ćwiczeniowa w ramach tego kursu.

Podręczna karta informacyjna Poznaj lepszy kalkulator

Dodawanie, odejmowanie, mnożenie i dzielenie Wpisz znak równości (=), użyj operatorów matematycznych, a następnie naciśnij klawisz ENTER. =10+5, aby wykonać dodawanie =10-5, aby wykonać odejmowanie =10*5, aby wykonać mnożenie =10/5, aby wykonać dzielenie Formuły są widoczne na pasku formuły po zaznaczeniu komórki zawierającej wynik. Jeśli pasek formuły nie jest widoczny, w menu Narzędzia kliknij polecenie Opcje. Kliknij kartę Widok i zaznacz pole wyboru Pasek formuły. Używanie odwołań do komórek w formułach Wprowadzanie odwołań do komórek pozwala programowi Microsoft® Excel automatyczne aktualizować wyniki formuły, jeśli wartości komórek ulegną zmianie. Na przykład: Wpisz w komórce =C4+C7. Możesz również wpisać znak równości (=), kliknąć komórkę C4, następnie wpisać znak plus (+) i na koniec kliknąć komórkę C7. Odwołania do komórek Odwołują się do wartości w A10 komórce znajdującej się w kolumnie A i wierszu 10 A10;A20 komórce A10 i komórce A20 A10:A20 zakresie komórek znajdujących się w kolumnie A i wierszach od 10 do 20 B15:E15 zakresie komórek znajdujących się w wierszu 15 i kolumnach od B do E A10:E20 zakresie komórek znajdujących się w kolumnach od A do E i wierszach od 10 do 20 Uwaga    Jeśli wyniki nie zostały zaktualizowane, w menu Narzędzia kliknij polecenie Opcje. Kliknij kartę Przeliczanie i zaznacz pole wyboru Automatyczne. Dodawanie wartości w wierszu lub kolumnie Użyj funkcji SUMA, wstępnie zdefiniowanej formuły, aby zsumować wszystkie wartości w wierszu lub kolumnie: Kliknij komórkę poniżej kolumny z wartościami lub po prawej stronie wiersza z wartościami. Kliknij przycisk Autosuma na pasku narzędzi Standardowy, a następnie naciśnij klawisz ENTER. Aby zsumować wybrane wartości z kolumny lub wiersza: Wpisz znak równości, wpisz tekst SUMA, a następnie wpisz nawias otwierający. Wpisz lub zaznacz odwołania do komórek, które chcesz zsumować. Średnik (;) oddziela poszczególne argumenty, informujące funkcję, na których wartościach ma być wykonane obliczenie. Wpisz nawias zamykający, a następnie naciśnij klawisz ENTER. Na przykład: =SUMA(B2:B4;B6) i =SUMA(B2;B5;B7) Znajdowanie średniej, wartości maksymalnej lub wartości minimalnej Użyj funkcji ŚREDNIA, MAX lub MIN. Kliknij komórkę poniżej lub po prawej stronie wartości, dla których chcesz znaleźć średnią (arytmetyczną), wartość największą lub wartość najmniejszą. Kliknij strzałkę obok przycisku Autosuma na pasku narzędzi Standardowy. Kliknij pozycję Średnia, Maksimum lub Minimum, a następnie naciśnij klawisz ENTER. Aby wyświetlić więcej funkcji, kliknij pozycję Więcej funkcji na liście Autosuma. Zostanie otwarte okno dialogowe Wstawianie funkcji. Porada    Formuły oraz odwołania do komórek można również wprowadzić, wpisując je na pasku formuły po zaznaczeniu komórki. Kopiowanie formuły Do sąsiadującej komórki za pomocą uchwytu wypełniania: Zaznacz komórkę zawierającą formułę, następnie umieść wskaźnik myszy nad prawym dolnym rogiem komórki, dopóki nie pojawi się czarny znak plus (+). Przeciągnij uchwyt wypełniania nad komórką lub komórkami, do których formuła ma być skopiowana, a następnie zwolnij przycisk myszy. Bez używania uchwytu wypełniania: Zaznacz komórkę zawierającą formułę, a w menu Edycja kliknij polecenie Kopiuj. Zaznacz komórkę lub komórki, do których chcesz ją skopiować. Aby skopiować formułę wraz z formatowaniem, w menu Edycja kliknij polecenie Wklej. Aby skopiować samą formułę, w menu Edycja kliknij polecenie Wklej specjalnie, a następnie kliknij polecenie Formuły. Drukowanie formuł Wyświetl formuły w arkuszu. W menu Narzędzia wskaż polecenie Inspekcja formuł, a następnie kliknij polecenie Tryb inspekcji formuł. W menu Plik kliknij polecenie Drukuj. Ukryj formuły w arkuszu, powtarzając krok 1. Porada    Aby wyświetlać lub ukrywać formuły, można również naciskać klawisze CTRL+` (obok klawisza 1). Rozróżnianie wartości błędu #####    Kolumna jest zbyt wąska, aby wyświetlić w niej zawartość. Zwiększ szerokość kolumny, zmniejsz rozmiar zawartości, aby ją dopasować do kolumny, lub zastosuj inny format liczb. #ADR!    Odwołanie do komórki jest nieprawidłowe. Możliwe, że komórki zostały usunięte lub pominięte. #NAZWA?    Możliwe, że nazwa funkcji została wpisana błędnie. Komórki zawierające błędy, takie jak #NAZWA?, mogą wyświetlać kolorowy trójkąt. Kliknięcie komórki powoduje wyświetlenie przycisku błędu oferującego opcje poprawy błędu. Niniejszy kurs nie obejmuje korzystania z tego przycisku. Używanie więcej niż jednego operatora matematycznego w formule Jeśli formuła zawiera więcej niż jeden operator, program Excel postępuje zgodnie z zasadami kolejności użycia operatorów, zamiast wykonywać obliczenia z lewej strony do prawej. Mnożenie jest wykonywane przed dodawaniem: =11,97+3,99*2 wynosi 19,95. Program Excel mnoży 3,99 przez 2, a następnie dodaje wynik do 11,97. Operacje zawarte w nawiasach są wykonywane w pierwszej kolejności: =(11,97+3,99)*2 wynosi 31,92. Program Excel najpierw wykonuje dodawanie, a następnie mnoży wynik dodawania przez 2. Program Excel stosuje operatory z prawej strony do lewej, jeśli kolejność ich wykonywania jest taka sama. Mnożenie i dzielenie jest na tym samym poziomie. Niżej od mnożenia i dzielenia znajduje się dodawanie i odejmowanie - również na tym samym poziomie. Wybieranie formatu dla wartości używanych w obliczeniach Arkusze w sesjach ćwiczeniowych zostały sformatowane w ten sposób, że wyświetlają liczby z dokładnością do dwóch miejsc dziesiętnych. Aby tego dokonać, należało kliknąć polecenie Komórki w menu Format, kliknąć kartę Liczby, zaznaczyć kategorię Liczbowe i wybrać cyfrę 2 w polu Miejsca dziesiętne.

Funkcje — informacje

Dotyczy: Microsoft Office Excel 2003

Funkcje są to wstępnie zdefiniowane formuły wykonujące obliczenia z wykorzystaniem określonych wartości, zwanych argumentami, i w określonym porządku, zwanym strukturą. Funkcje mogą być używane do wykonywania prostych lub złożonych obliczeń. Na przykład funkcja ZAOKR powoduje zaokrąglenie liczby znajdującej się w komórce A10.

Struktura funkcji

  Struktura. Struktura funkcji rozpoczyna się znakiem równości (=), po którym następują nazwa funkcji, nawias otwierający, argumenty funkcji oddzielone średnikami oraz nawias zamykający.

  Nazwa funkcji. Aby wyświetlić listę dostępnych funkcji, kliknij komórkę i naciśnij klawisze SHIFT+F3.

  Argumenty. Argumentami mogą być liczby, tekst, wartości logiczne, takie jak PRAWDA lub FAŁSZ, tablice (tablica: Służy do konstruowania pojedynczych formuł, które dają wiele wyników lub operują na grupie argumentów uporządkowanych w wiersze i kolumny. Zakres tablicy współużytkuje wspólną formułę; stała tablicowa to grupa stałych używana jako argument.), wartości błędów, takie jak #N/D!, lub odwołania do komórek (odwołanie do komórki: Zestaw współrzędnych komórki w arkuszu. Na przykład odwołaniem do komórki, która znajduje się na przecięciu kolumny B i wiersza 3, jest B3.). Każdyd argument musi mieć wartość prawidłowego typu. Argumentami mogą także być stałe (stała: Wartość, która nie jest obliczana i dlatego nie zmienia się. Na przykład liczba 210 i tekst „Zarobki kwartalne” są stałymi. Wyrażenie i wartość będąca wynikiem wyrażenia nie są stałymi.), formuły lub inne funkcje.

  Etykietka narzędziowa argumentu. W trakcie wpisywania funkcji pojawia się etykietka narzędziowa, zawierająca składnię i argumenty. Na przykład etykietka pojawi się po wpisaniu ciągu znaków =ZAOKR(. Etykietki narzędziowe pojawiają się tylko w przypadku funkcji wbudowanych.

Wprowadzanie formuł      Podczas tworzenia formuły zawierającej funkcję użytkownikowi towarzyszy okno dialogowe Wstawianie funkcji, ułatwiające wprowadzanie funkcji do arkusza. Gdy do formuły jest wprowadzana funkcja, w oknie dialogowym Wstawianie funkcji jest wyświetlana nazwa funkcji i każdy z jej argumentów, opis funkcji i argumentów, bieżący wynik funkcji i bieżący wynik całej formuły.

W niektórych przypadkach może zajść potrzeba użycia funkcji jako jednego z argumentów (argument: Wartość, której funkcja używa do wykonywania operacji lub obliczeń. Typ argumentu używany przez funkcję jest specyficzny dla funkcji. Do typowych argumentów używanych przez funkcje należą liczby, tekst, odwołania do komórek i nazwy.) innej funkcji. Na przykład następująca formuła wykorzystuje funkcję zagnieżdżoną ŚREDNIA i porównuje wynik z wartością 50.

Prawidłowość zwracanych wartości      Jeśli jako argument zostaje użyta funkcja zagnieżdżona, musi ona zwracać wartość tego samego typu, co typ wykorzystywany przez ten argument. Na przykład, jeśli argument zwraca wartość PRAWDA lub FAŁSZ, to zagnieżdżona funkcja musi zwrócić wartość PRAWDA lub FAŁSZ. Jeśli tak się nie dzieje, program Microsoft Excel wyświetla wartość błędu #ARG!.

Ograniczenia poziomu zagnieżdżania      Formuła może zawierać nie więcej niż siedem poziomów funkcji zagnieżdżonych. Gdy Funkcja B jest użyta jako argument w Funkcji A, Funkcja B jest funkcją drugiego poziomu. Na przykład funkcje ŚREDNIA i SUMA są funkcjami drugiego poziomu, ponieważ stanowią one argumenty funkcji IF. Funkcja zagnieżdżona w funkcji ŚREDNIA byłaby funkcją trzeciego poziomu itd.

Zagnieżdżanie funkcji w funkcjach — informacje

Dotyczy: Microsoft Office Excel 2003

W niektórych przypadkach może zajść potrzeba użycia funkcji jako jednego z argumentów (argument: Wartość, której funkcja używa do wykonywania operacji lub obliczeń. Typ argumentu używany przez funkcję jest specyficzny dla funkcji. Do typowych argumentów używanych przez funkcje należą liczby, tekst, odwołania do komórek i nazwy.) innej funkcji. Na przykład następująca formuła wykorzystuje funkcję zagnieżdżoną ŚREDNIA i porównuje wynik z wartością 50.

Prawidłowość zwracanych wartości      Jeśli jako argument zostaje użyta funkcja zagnieżdżona, musi ona zwracać wartość tego samego typu, co typ wykorzystywany przez ten argument. Na przykład, jeśli argument zwraca wartość PRAWDA lub FAŁSZ, to zagnieżdżona funkcja musi zwrócić wartość PRAWDA lub FAŁSZ. Jeśli tak się nie dzieje, program Microsoft Excel wyświetla wartość błędu #ARG!.

Ograniczenia poziomu zagnieżdżania      Formuła może zawierać nie więcej niż siedem poziomów funkcji zagnieżdżonych. Gdy Funkcja B jest użyta jako argument w Funkcji A, Funkcja B jest funkcją drugiego poziomu. Na przykład funkcje ŚREDNIA i SUMA są funkcjami drugiego poziomu, ponieważ stanowią one argumenty funkcji IF. Funkcja zagnieżdżona w funkcji ŚREDNIA byłaby funkcją trzeciego poziomu itd.

Tworzenie formuły

Dotyczy: Microsoft Office Excel 2003

 

Formuły są to równania, które wykonują obliczenia na wartościach zawartych w arkuszu. Formuła musi się zaczynać od znaku równości (=). Na przykład poniższa formuła mnoży 2 przez 3, a do wyniku dodaje 5.

=5+2*3

Poniższe formuły zawierają operatory (operator: Znak lub symbol, który określa typ obliczenia, jakie ma być przeprowadzane w wyrażeniu. Wyróżnia się operatory matematyczne, porównania, logiczne i odwołania.) i stałe (stała: Wartość, która nie jest obliczana i dlatego nie zmienia się. Na przykład liczba 210 i tekst „Zarobki kwartalne” są stałymi. Wyrażenie i wartość będąca wynikiem wyrażenia nie są stałymi.).

Przykład formuły	Co robi
=128+345	Dodaje 128 i 345
=5^2	Podnosi 5 do kwadratu

1. Kliknij komórkę, do której chcesz wprowadzić formułę.

2. Wpisz = (znak równości).

3. Wprowadź formułę.

4. Naciśnij klawisz ENTER.

Następujące formuły zawierają odwołania względne (odwołanie względne: W formule jest to adres komórki oparty na względnym położeniu komórki, która zawiera formułę, i komórki, do której następuje odwołanie. Jeśli formuła zostanie skopiowana, odwołanie jest automatycznie dostosowywane. Odwołanie względne ma postać A1.) do komórek i nazwy (nazwa: Wyraz lub ciąg, który reprezentuje komórkę, zakres komórek, formułę lub wartość stałą. Używając nazw, łatwiej jest zrozumieć odwołania; na przykład odwołanie Produkty jest bardziej zrozumiałe niż Sprzedaż!C20:C30.) komórek. Komórka zawierająca formułę jest zwana komórką zależną wówczas, gdy jej wartość jest zależna od wartości w innych komórkach. Na przykład komórka B2 jest komórką zależną, jeżeli zawiera formułę =C2.

Przykład formuły	Operacje wykonywane przez formułę
=C2	Używa wartości w komórce C2
=Arkusz2!B2	Używa wartości w komórce B2 w arkuszu Arkusz2
=Aktywa-Pasywa	Odejmuje komórkę o nazwie Pasywa od komórki o nazwie Aktywa

1. Kliknij komórkę, do której chcesz wprowadzić formułę.

2. Na pasku formuły (pasek formuły: Pasek u góry okna programu Excel, który służy do wprowadzania i edytowania wartości i formuł w komórkach i na wykresach. Wyświetlana jest w nim wartość stała lub formuła przechowywana w komórce aktywnej.)
   wpisz = (znak równości).

3. Wykonaj jedną z następujących czynności:

• Aby utworzyć odwołanie, zaznacz komórkę, zakres komórek, lokalizację w innym arkuszu lub lokalizację w innym skoroszycie. Można przeciągnąć krawędź zaznaczenia komórki, aby przenieść zaznaczenie, albo przeciągnąć róg obramowania, aby rozszerzyć zaznaczenie.

• Aby utworzyć odwołanie do nazwanego zakresu, naciśnij klawisz F3, zaznacz nazwę w polu Wklej nazwę i kliknij przycisk OK.

• Naciśnij klawisz ENTER.

Poniższe formuły zawierają funkcje (funkcja: Uprzednio napisana formuła, która pobiera wartość lub wartości, przeprowadza operację i zwraca wartość lub wartości. Funkcje upraszczają i skracają formuły używane w arkuszu, szczególnie te, które przeprowadzają długie lub złożone obliczenia.).

Przykład formuły	Co robi
=SUMA(A:A)	Dodaje wszystkie liczby umieszczone w kolumnie A
=ŚREDNIA(A1:B4)	Oblicza średnią ze wszystkich liczb umieszczonych w zakresie

1. Kliknij komórkę, do której chcesz wprowadzić formułę.

2. Aby rozpocząć tworzenie formuły od funkcji, na pasku formuły (pasek formuły: Pasek u góry okna programu Excel, który służy do wprowadzania i edytowania wartości i formuł w komórkach i na wykresach. Wyświetlana jest w nim wartość stała lub formuła przechowywana w komórce aktywnej.)
   kliknij przycisk Wstaw funkcję
   .

3. Wybierz wymaganą funkcję. Można wprowadzić pytanie opisujące, co zamierzasz zrobić, w polu Wyszukaj funkcję (na przykład wyrażenie „dodaj liczby” zwróciłoby funkcję SUMA) lub przeszukać kategorie w polu Lub wybierz kategorię.

4. Wprowadź argumenty (argument: Wartość, której funkcja używa do wykonywania operacji lub obliczeń. Typ argumentu używany przez funkcję jest specyficzny dla funkcji. Do typowych argumentów używanych przez funkcje należą liczby, tekst, odwołania do komórek i nazwy.). Aby wprowadzić jako argument odwołanie do komórki, kliknij przycisk Zwiń okno dialogowe
   , aby tymczasowo ukryć okno dialogowe. Po zaznaczeniu komórek w arkuszu kliknij przycisk Rozwiń okno dialogowe
   .

5. Po zakończeniu tworzenia formuły naciśnij klawisz ENTER.

Funkcje zagnieżdżone używają funkcji jako argumentów innej funkcji. Poniższa formuła podsumowuje zbiór liczb (G2:G5) tylko wtedy, gdy średnia innego zbioru liczb (F2:F5) jest większa niż 50. W przeciwnym razie zwraca 0.




1. Kliknij komórkę, do której chcesz wprowadzić formułę.

2. Aby rozpocząć tworzenie formuły od funkcji, na pasku formuły (pasek formuły: Pasek u góry okna programu Excel, który służy do wprowadzania i edytowania wartości i formuł w komórkach i na wykresach. Wyświetlana jest w nim wartość stała lub formuła przechowywana w komórce aktywnej.)
   kliknij przycisk Wstaw funkcję
   .

3. Wybierz wymaganą funkcję. Można wprowadzić pytanie opisujące, co zamierzasz zrobić, w polu Wyszukaj funkcję (na przykład wyrażenie „dodaj liczby” zwróciłoby funkcję SUMA), lub przeszukać kategorie w polu Lub wybierz kategorię.

4. Wprowadź argumenty (argument: Wartość, której funkcja używa do wykonywania operacji lub obliczeń. Typ argumentu używany przez funkcję jest specyficzny dla funkcji. Do typowych argumentów używanych przez funkcje należą liczby, tekst, odwołania do komórek i nazwy.).

• Aby wprowadzić jako argument odwołanie do komórki, kliknij przycisk Zwiń okno dialogowe
  obok argumentu, który ma spowodować tymczasowe ukrycie okna dialogowego. Zaznacz komórki w arkuszu, a następnie kliknij przycisk Rozwiń okno dialogowe
  .

• Aby umieścić kolejną funkcję jako argument, wprowadź ją do pola wymaganego argumentu. Można na przykład w polu edycji Wartość jeżeli prawda dodać wyrażenie SUMA(G2:G5).

• Aby zamienić części formuły wyświetlone w oknie dialogowym Argumenty funkcji, kliknij nazwę odpowiedniej funkcji na pasku formuły. Jeśli na przykład zostanie kliknięta funkcja JEŻELI, zostaną wyświetlone argumenty dla tej funkcji.

• Można wprowadzić tę samą formułę do zakresu komórek. W tym celu należy najpierw zaznaczyć zakres, wpisać formułę, a następnie nacisnąć klawisze CTRL+ENTER.

• Znając argumenty (argument: Wartość, której funkcja używa do wykonywania operacji lub obliczeń. Typ argumentu używany przez funkcję jest specyficzny dla funkcji. Do typowych argumentów używanych przez funkcje należą liczby, tekst, odwołania do komórek i nazwy.) danej funkcji, można użyć etykietek narzędziowych funkcji, które pojawiają się po wpisaniu nazwy funkcji i otwierającego nawiasu. Kliknij nazwę funkcji, aby wyświetlić poświęcony jej temat Pomocy, lub kliknij nazwę argumentu, aby umieścić go w formule. Aby ukryć etykietki narzędziowe funkcji, w menu Narzędzia kliknij polecenie Opcje, a następnie na karcie Ogólne wyczyść pole wyboru Etykietki funkcji.

Przenoszenie lub kopiowanie formuły

Dotyczy: Microsoft Office Excel 2003

 

W przypadku przenoszenia formuły odwołania do komórek w formule nie ulegają zmianie. W przypadku kopiowania formuły odwołania do komórek mogą ulegać zmianie, zależnie od typu użytego odwołania.

1. Zaznacz komórkę zawierającą formułę.

2. Sprawdź, czy odwołania do komórek użyte w formule dadzą oczekiwany wynik. Jeśli będzie to konieczne, przełącz typ odwołania. Aby przenieść formułę, użyj odwołania bezwzględnego (bezwzględne odwołanie do komórki: W formule jest to dokładny adres komórki, niezależny od położenia komórki, która zawiera formułę. Bezwzględne odwołanie do komórki ma postać $A$1.).

1. Zaznacz komórkę zawierającą formułę.

2. Na pasku formuły (pasek formuły: Pasek u góry okna programu Excel, który służy do wprowadzania i edytowania wartości i formuł w komórkach i na wykresach. Wyświetlana jest w nim wartość stała lub formuła przechowywana w komórce aktywnej.)
   zaznacz odwołanie, które ma być zmienione.

3. Naciskaj klawisz F4, aby przełączać się między kombinacjami. Kolumna „Zmienia się na” odzwierciedla sposób, w jaki typ odwołania będzie aktualizowany, gdy formuła zawierająca odwołanie zostanie skopiowana o dwie komórki niżej i o dwie komórki w prawo.




Kopiowana formuła

Odwołanie (opis)	Zmienia się na
$A$1 (bezwzględne (bezwzględne odwołanie do komórki: W formule jest to dokładny adres komórki, niezależny od położenia komórki, która zawiera formułę. Bezwzględne odwołanie do komórki ma postać $A$1.) odwołanie do kolumny i bezwzględne do wiersza)	$A$1
A$1 (względne (odwołanie względne: W formule jest to adres komórki oparty na względnym położeniu komórki, która zawiera formułę, i komórki, do której następuje odwołanie. Jeśli formuła zostanie skopiowana, odwołanie jest automatycznie dostosowywane. Odwołanie względne ma postać A1.) odwołanie do kolumny i bezwzględne do wiersza)	C$1
$A1 (bezwzględne odwołanie do kolumny i względne do wiersza)	$A3
A1 (względne odwołanie do kolumny i względne do wiersza)	C3

3. W menu Edycja kliknij polecenie Kopiuj.

4. Zaznacz komórkę, którą chcesz skopiować.

5. Aby skopiować formułę i dowolne formatowanie, w menu Edycja kliknij polecenie Wklej.

6. Aby skopiować tylko formułę, w menu Edycja kliknij polecenie Wklej specjalnie, a następnie kliknij polecenie Formuły.

• Formuły można kopiować również do sąsiednich komórek, używając uchwytu wypełnienia (uchwyt wypełnienia: Niewielki, czarny kwadrat w prawym dolnym rogu zaznaczenia. Gdy użytkownik wskaże uchwyt wypełnienia, wskaźnik przybiera postać czarnego krzyżyka.)
  . W tym celu należy zaznaczyć komórkę zawierającą formułę, a następnie przeciągnąć uchwyt wypełnienia na zakres, który ma zostać wypełniony.

• Można również przenosić formuły, przeciągając obramowanie zaznaczonej komórki do lewej górnej komórki obszaru wklejania. Spowoduje to zastąpienie wszelkich danych istniejących w tych komórkach.

Tworzenie własnych funkcji arkusza kalkulacyjnego

Dotyczy: Microsoft Office Excel 2003

 

Użytkownicy często używający tych samych złożonych obliczeń w programie Excel nie muszą wielokrotnie wprowadzać długich formuł arkusza. Mogą utworzyć własne funkcje arkusza, które będą wykonywały odpowiednie obliczenia. Za pomocą tych funkcji można tworzyć łatwiejsze do wprowadzania i obsługiwania formuły.

Do tworzenia funkcji niestandardowych służy język programowania Microsoft Visual Basic® for Applications (VBA), który jest wbudowany w program Excel. Język VBA jest bardzo elastyczny, a także umożliwia wykonywanie wszystkich funkcji formuł i nie tylko.

Załóżmy, że użytkownik utworzył złożoną formułę obliczania prowizji od sprzedaży. Formuła oblicza prowizję na podstawie kilku czynników, na przykład sprzedawanego produktu lub produktów, ewentualnego stosowania norm oraz łącznej sprzedaży kwartalnej. Zamiast wprowadzać za każdym razem długą formułę uwzględniającą wszystkie te czynniki, użytkownik może utworzyć funkcję niestandardową, która będzie obliczała prowizje. Dzięki niej formuły obliczające prowizje będą wymagały tylko wprowadzenia nazwy tej funkcji.

Ponadto jeżeli w firmie użytkownika zmienią się zasady obliczania prowizji, nie będzie on musiał żmudnie wprowadzać zmian we wszystkich złożonych formułach. Wystarczy, że zmieni tylko funkcję niestandardową, a wszystkie formuły w skoroszycie zostaną zaktualizowane.

Poniższe kroki przedstawiają sposób tworzenia i używania funkcji niestandardowej. Aby zachować przejrzystość, przykładowa funkcja oblicza prowizję od sprzedaży jako stawkę stałą w wysokości 6%. Korzyści z używania funkcji niestandardowych są największe w przypadku kodu VB bardziej złożonego niż to proste obliczenie wartości procentowej.

1. W menu Narzędzia wskaż polecenie Makro, a następnie kliknij polecenie Edytor Visual Basic.

2. W menu Wstaw okna Microsoft Visual Basic kliknij polecenie Moduł.

3. W oknie Modułn wpisz kod funkcji. Funkcja obliczająca prowizję od sprzedaży w wysokości 6% wyglądałaby na przykład następująco:




Pierwszy wiersz w powyższym przykładzie tworzy funkcję o nazwie Prowizja, która wykonuje obliczenia na liczbie lub odwołaniu do komórki. Funkcja używa zmiennej o nazwie MojaLicz do przechowywania liczby lub wartości z komórki. Drugi wiersz oblicza wartość funkcji Prowizja, mnożąc liczbę lub odwołanie do komórki (MojaLicz) przez liczbę 0,06 (bardziej zaawansowana funkcja mogłaby mieć kilka wierszy kodu wykonujących obliczenia). Trzeci wiersz kończy kod funkcji.

4. W menu Plik kliknij polecenie Zamknij i powróć do programu Microsoft Excel.

5. W arkuszu użyj funkcji Prowizja w formułach (analogicznie do innych funkcji arkusza). Możesz na przykład obliczyć prowizje od sprzedaży:




Funkcja utworzona w ten sposób jest dostępna tylko w skoroszycie, w którym ją utworzono. Jeżeli ma być używana także poza nim, można skopiować jej kod VBA do modułów w innych skoroszytach. Deweloperzy mogą także skopiować funkcję do skoroszytu używanego jako biblioteka funkcji i skompilować ten skoroszyt jako dodatek do programu.

Uwaga  Przedstawiony tu przykład jest bardzo uproszczony i ma na celu przybliżenie podstaw tworzenia funkcji w języku VBA. Do tworzenia bardziej wyrafinowanych funkcji, na przykład korzystających z argumentów deklarowanych, zwracających typy danych, wymagana jest pewna znajomość modelu obiektowego języka VBA programu Excel 2000, struktur języka VBA oraz środowiska tego języka. Materiały pomocnicze do nauki programowania w języku VBA przedstawiono poniżej.

Więcej informacji

Aby uzyskać więcej informacji o tworzeniu formuł zawierających funkcje, wpisz frazę funkcje w formułach w dymku Asystenta pakietu Office lub na karcie Kreator odpowiedzi okna Pomocy programu Excel, a następnie kliknij przycisk Wyszukaj.

Aby uzyskać informacje o tworzeniu funkcji niestandardowych w środowisku języka VBA, wpisz frazę procedura typu Function w dymku Asystenta pakietu Office lub na karcie Kreator odpowiedzi okna Pomocy języka Visual Basic w programie Excel, kliknij przycisk Wyszukaj, a następnie kliknij temat „Pisanie procedury typu Function” oraz „Instrukcja Function”.

Początkujący programiści języka VBA znajdą pomocne informacje w podręczniku Microsoft Office 2000/Visual Basic Programmer's Guide (Podręcznik programisty języka Visual Basic w pakiecie Microsoft Office 2000). Aby uzyskać informacje o możliwościach otrzymania tego podręcznika, wpisz frazę podręcznik programisty w dymku Asystenta pakietu Office lub na karcie Kreator odpowiedzi okna Pomocy programu Excel, a następnie kliknij przycisk Wyszukaj.

Podręczna karta informacyjna Używanie formuł do edytowania, poprawiania i sprawdzania tekstu

Formuły należy uważnie wpisywać Program Excel wymaga bardzo precyzyjnych instrukcji, co oznacza, że formuły należy wpisać dokładnie tak, jak pokazano. Brak przecinka lub nawiasów, wstawienie nadmiarowej spacji lub błąd w nazwie funkcji spowoduje wystąpienie błędu. Błąd w nazwie funkcji może spowodować na przykład wyświetlenie wartości błędu #NAZWA? zamiast wyniku formuły. Nazwy funkcji wpisane małymi literami są automatycznie zmieniane przez program na zapisane wielkimi. Każda formuła musi się rozpoczynać znakiem równości (=). Argumenty funkcji muszą być ujęte w nawiasy. Jeśli jest wiele argumentów, należy je oddzielać średnikami. Wielkie litery W komórce B1 wpisz =Z.WIELKIEJ.LITERY(A1), aby zmienić pierwsze litery wyrazów na wielkie: Ewa Lesiak W komórce B1 wpisz =LITERY.WIELKIE(A1), aby zmienić wszystkie litery na wielkie: EWA LESIAK W komórce B1 wpisz =LITERY.MAŁE(A1), aby zmienić wszystkie litery na małe: ewa lesiak Usuwanie zbędnych odstępów W komórce B1 wpisz =USUŃ.ZBĘDNE.ODSTĘPY(A1), aby usunąć wszystkie odstępy oprócz pojedynczych spacji rozdzielających wyrazy. Porada    Aby zmienić wielkość liter i usunąć nadmiarowe spacje w jednej operacji, wpisz w komórce B1 następującą formułę zagnieżdżoną: =Z.WIELKIEJ.LITERY(USUŃ.ZBĘDNE.ODSTĘPY(A1)) Równie dobrze możesz wpisać formułę: =USUŃ.ZBĘDNE.ODSTĘPY(Z.WIELKIEJ.LITERY(A1)) Zliczanie znaków w komórce W komórce B1 wpisz =DŁ(A1) Łączenie imion i nazwisk w jednej komórce W komórce C1 wpisz =A1&" "&B1. W komórce C1 pojawi się wynik: „Ewa Lesiak”. Spacja w cudzysłowie oddziela imię od nazwiska. Aby zmienić kolejność imienia i nazwiska, wpisz =B1&" "&A1. W komórce C1 pojawi się wynik: „Lesiak Ewa”. Spacja w cudzysłowie oddziela nazwisko od imienia. Uwaga    Teksty można łączyć za pomocą funkcji ZŁĄCZ.TEKSTY: =ZŁĄCZ.TEKSTY(A1;" ";B1), ale szybciej jest po prostu pisać znaki handlowego „i” (&). Porównywanie komórek W komórce C1 wpisz =PORÓWNAJ(A1;B1). Wynikiem takiej formuły może być wartość PRAWDA (gdy komórki są identyczne) lub FAŁSZ. W tym przykładzie w komórkach C1 i C3 wynikiem będzie wartość FAŁSZ, ponieważ nazwiska w kolumnach A i B mają różne pisownie w wierszach 1 i 3. Wydzielanie znaków z lewej strony W komórce B1 wpisz =LEWY(A1;5). W wyniku otrzymujemy pięć pierwszych znaków z komórki A1, czyli ciąg „10249”. Wydzielanie znaków z prawej strony W komórce B1 wpisz =PRAWY(A1;8). Wynikiem jest ostatnich 8 znaków z komórki A1, czyli ciąg „18,60 zł”. Wyodrębnianie pierwszego słowa z dwóch znajdujących się w komórce W komórce B1 wpisz =LEWY(A1;ZNAJDŹ(" ";A1)-1). Wynikiem tej formuły jest ciąg składający się ze wszystkich znaków z lewej strony spacji, czyli „Ewa”. Wydzielanie drugiego słowa z dwóch znajdujących się w komórce W komórce B1 wpisz =PRAWY(A1;DŁ(A1)-ZNAJDŹ(" ";A1)). W wyniku otrzymujemy ciąg „Lesiak”. Kopiowanie formuły Zaznacz komórkę zawierającą formułę, którą chcesz skopiować. Umieść wskaźnik myszy w prawym dolnym rogu komórki i poczekaj, aż pojawi się czarny znak plus (+), a następnie przeciągnij uchwyt wypełniania w dół kolumny lub w prawą stronę. Uwaga    Przeciągając uchwyt wypełniania, można kopiować formuły tylko do komórek sąsiadujących poziomo lub pionowo. Usuwanie formuły z pozostawieniem wyniku Zaznacz komórki zawierające formuły. Kliknij przycisk Kopiuj na pasku narzędzi Standardowy. Kliknij strzałkę z prawej strony przycisku Wklej na pasku narzędzi Standardowy, a następnie kliknij polecenie Wartości. Naciśnij klawisz ESC, aby opuścić tryb wklejania.

Podręczna karta informacyjna Funkcje statystyczne programu Excel

Tworzenie formuły statystycznej Formuła umożliwiająca obliczenie wariancji dla zakresu od B8 do B75. Aby utworzyć prostą formułę, wpisz: =nazwa funkcji(argument), gdzie argument jest liczbą albo zakresem. Przykład po lewej stronie ilustruje użycie funkcji WARIANCJA, będącej miarą zmienności danych. Dla zestawu danych w komórkach od B8 do B75 wpisz: =WARIANCJA(B8:B75) Uwaga    Aby wprowadzić zakres, można wpisać odwołania do komórek albo kliknąć komórkę i zaznaczyć zakres, przeciągając wskaźnik myszy po arkuszu. Wybieranie odpowiedniej funkcji Jeśli nie masz pewności, której funkcji należy użyć w określonej sytuacji, odszukaj opis funkcji w następujących miejscach: W oknie dialogowym Wstawianie funkcji. (W menu Wstaw kliknij polecenie Funkcja). Sprawdź przeznaczenie poszczególnych funkcji albo użyj łącza Pomoc dotycząca tej funkcji, znajdującego się na dole okna dialogowego. W tematach Pomocy programu Excel, naciskając klawisz F1 i wyszukując funkcję. Warto zapamiętać: Istnieje ważna różnica między próbką populacji a całą populacją. Upewnij się, że wybrana funkcja jest odpowiednia do danych. Niektóre funkcje używają wartości innych niż liczbowe, takich jak PRAWDA i FAŁSZ; inne funkcje obsługują tylko wartości liczbowe. Wybierz funkcję zgodną z typem danych. Typowe problemy Najczęstsze błędy popełniane podczas tworzenia formuł: Pominięcie znaku równości (=) na początku formuły. Wstawienie znaku spacji przed znakiem równości (=) lub między znakiem równości a nazwą funkcji. Wprowadzenie danych w niepoprawnym formacie (na przykład jako tekstu zamiast jako liczb). Zaznaczenie nieprawidłowego zakresu danych wejściowych. Błędne wpisanie nazwy funkcji. Typy błędów Typowe błędy występujące w arkuszach. Rysunek po lewej stronie ilustruje niektóre najczęściej występujące komunikaty o błędach. Pełna lista błędów i sposobów ich rozwiązywania znajduje się w następującym temacie Pomocy: Znajdowanie i poprawianie błędów w formułach Niektóre funkcje są dostępne tylko wtedy, gdy zainstalowano dodatkowy pakiet Analysis ToolPak. Użycie tych funkcji bez zainstalowania tego dodatku spowoduje wyświetlenie błędu #NAZWA?. Pakiet Analysis ToolPak Pakiet Analysis ToolPak udostępnia funkcje umożliwiające wykonywanie bardziej złożonych analiz danych. Instalowanie pakietu Analysis ToolPak W menu Narzędzia kliknij polecenie Dodatki. Na liście Dodatki obok pozycji Analysis ToolPak powinien być wyświetlony znacznik wyboru wskazujący, że pakiet jest zainstalowany. Jeśli znacznik wyboru nie jest wyświetlony, kliknij pole wyboru, aby je zaznaczyć, a następnie kliknij przycisk OK i postępuj zgodnie z wyświetlanymi instrukcjami. Używanie pakietu Analysis ToolPak W menu Narzędzia kliknij polecenie Analiza danych. W oknie dialogowym Analiza danych kliknij nazwę narzędzia analitycznego, którego chcesz użyć, a następnie kliknij przycisk OK. W oknie dialogowym wybranego narzędzia ustaw żądane opcje analizy. Aby uzyskać więcej informacji na temat opcji, w oknie dialogowym kliknij przycisk Pomoc. Uwaga    Jeśli dodatek Analysis ToolPak nie jest dostępny na komputerze, którego używasz, musisz skontaktować się z administratorem systemu, aby dowiedzieć się, gdzie możesz uzyskać ten pakiet. Funkcje zaktualizowane w programie Excel 2003 Poniżej zamieszczono pełną listę funkcji, które zostały zaktualizowane w programie Microsoft Office Excel 2003: LOD, WARIANCJA, WARIANCJA.A, WARIANCJA.POPUL, WARIANCJA.POPUL.A, ODCH.STANDARDOWE, ODCH.STANDARDOWE.A, ODCH.STANDARD.POPUL, ODCH.STANDARD.POPUL.A, BD.WARIANCJA, BD.WARIANCJA.POPUL, BD.ODCH.STANDARD, BD.ODCH.STANDARD.POPUL, REGLINW, REGEXPP, REGLINP, REGEXPW, ROZKŁAD.NORMALNY, ROZKŁAD.NORMALNY.S, UFNOŚĆ, TEST.Z, ROZKŁAD.LOG, ROZKŁAD.CHI.ODW, ROZKŁAD.F.ODW, ROZKŁAD.GAMMA.ODW, ROZKŁAD.LOG.ODW, ROZKŁAD.NORMALNY.ODW, ROZKŁAD.NORMALNY.S.ODW, ROZKŁAD.T.ODW, ROZKŁAD.DWUM, PRÓG.ROZKŁAD.DWUM, ROZKŁAD.HIPERGEOM, ROZKŁAD.DWUM.PRZEC, ROZKŁAD.POISSON, REGLINX, NACHYLENIE, ODCIĘTA, PEARSON, R.KWADRAT i REGBŁSTD. Jeśli używasz arkuszy kalkulacyjnych zawierających takie funkcje, które zostały utworzone w starszych wersjach programu Excel, możesz otrzymać inne wyniki po ponownym obliczeniu wartości w programie Excel 2003, ale nowe wyniki będą dokładniejsze. Różnice wyników są dostrzegalne tylko w rzadko spotykanych, ekstremalnych przypadkach.

Podręczna karta informacyjna Znajdowanie funkcji i wprowadzanie argumentów

Znajdowanie funkcji

1. Kliknij przycisk Wstaw funkcję
   na pasku formuły
   , aby otworzyć okno dialogowe Wstawianie funkcji.

2. Wpisz poszukiwany tekst w polu Wyszukaj funkcję, a następnie kliknij przycisk Przejdź. Jeśli w wyniku wyszukiwania nie zostanie wyświetlona właściwa funkcja, wpisz inne słowa kluczowe lub przejrzyj listę typów funkcji w polu Lub wybierz kategorię.

3. W polu Wybierz funkcję kliknij funkcję, aby przeczytać jej opis w dolnej części okna dialogowego Wstawianie funkcji.

4. Kliknij przycisk OK, aby wstawić zaznaczoną funkcję do arkusza i otworzyć okno dialogowe Argumenty funkcji.

Aby uzyskać więcej informacji na temat dowolnej zaznaczonej funkcji, kliknij łącze Pomoc dotycząca tej funkcji wyświetlane na dole obu wyżej wymienionych okien dialogowych i zapoznaj się z tematem Pomocy zawierającym szczegółowy przykład użycia danej funkcji. Przykład można skopiować i wkleić do arkusza, aby zapoznać się z działaniem funkcji.

Uwaga    Jeśli pasek formuły jest niewidoczny, prawdopodobnie został wyłączony. W menu Narzędzia kliknij polecenie Opcje. Następnie kliknij kartę Widok i zaznacz pole wyboru Pasek formuły.

Wyświetlanie etykietek funkcji Dla wszystkich wbudowanych funkcji programu Excel można wyświetlać etykietki funkcji. Etykietki funkcji nie są jednak dostępne dla funkcji zainstalowanych razem z dodatkiem Analysis ToolPak. Zaznacz komórkę, wpisz znak równości (=), wpisz nazwę funkcji, a następnie wpisz nawias otwierający: =PMT( Po wpisaniu nawiasu otwierającego zostanie wyświetlona etykietka funkcji z listą argumentów w kolejności ich wprowadzania. Po wprowadzeniu wartości i wpisaniu średnika następny argument zostanie wyświetlony pogrubioną czcionką. Argumenty funkcji muszą być rozdzielone znakiem średnika, w przeciwnym razie funkcja nie będzie działać poprawnie. Uwagi Kliknięcie komórki zawierającej formułę powoduje wyświetlenie formuły na pasku formuły. Po kliknięciu formuły jest wyświetlana etykietka funkcji. Umożliwia to przypomnienie sobie znaczenia poszczególnych argumentów i sposobu uzyskania wyniku wyświetlonego w danej komórce. Jeśli etykietki funkcji nie są wyświetlane, prawdopodobnie zostały wyłączone. Naciśnij klawisz ESC, aby usunąć wpisany tekst. W menu Narzędzia kliknij polecenie Opcje. Następnie kliknij kartę Ogólne i zaznacz pole wyboru Etykietki funkcji. Znajdowanie opisów argumentów funkcji W oknie dialogowym Argumenty funkcji Kliknij pole obok nazwy argumentu. Przeczytaj opis argumentu funkcji, wyświetlony w dolnej części okna dialogowego. W etykietce funkcji Umieść wskaźnik myszy na nazwie funkcji widocznej na etykietce. Kiedy wskaźnik przybierze kształt dłoni, nazwa funkcji zostanie wyświetlona jako hiperłącze. Kliknij to hiperłącze, aby otworzyć temat Pomocy zawierający opis argumentów w sekcji o nazwie „Składnia”. Uwaga    Kliknięcie nazwy argumentu na wyświetlonej etykietce po wprowadzeniu odpowiadającej mu wartości powoduje wyświetlenie nazwy argumentu jako hiperłącza. Nazwy argumentów nie są jednak hiperłączami; informacje na temat określonej funkcji są wyświetlane tylko po kliknięciu nazwy funkcji wyświetlonej jako hiperłącze. Porady Jeśli już znasz nazwę funkcji, ale chcesz uzyskać pomoc na temat jej argumentów, zamiast wpisywania opisu zadania, które chcesz wykonać, możesz wpisać nazwę odpowiedniej funkcji w oknie dialogowym Wstawianie funkcji w polu Wyszukaj funkcję. Możesz także uzyskać pomoc, zaznaczając komórkę w arkuszu, wpisując znak równości, nazwę funkcji i nawias otwierający, a następnie klikając przycisk Wstaw funkcję na pasku formuły. Zostanie otwarte okno dialogowe Argumenty funkcji. Kliknięcie pola obok nazwy argumentu w tym oknie dialogowym powoduje wyświetlenie opisu argumentu w dolnej części okna. Jeśli okno dialogowe Argumenty funkcji zakrywa komórki, które chcesz zaznaczyć, możesz przeciągnąć okno w inne miejsce albo kliknąć przycisk Zwiń okno dialogowe , aby ukryć okno na czas zaznaczania komórek, które mają zostać wprowadzone do funkcji. Po zaznaczeniu komórki kliknij przycisk Rozwiń okno dialogowe , aby ponownie wyświetlić pełne okno dialogowe. Dla wygody użytkowników z programem Excel są dostarczane szablony zawierające wbudowane funkcje. Jednym z nich jest szablon Amortyzacja pożyczki, który umożliwia obliczanie kwoty kapitału, odsetek i salda zamknięcia dla każdego miesiąca przypadającego na okres spłaty pożyczki. W menu Plik wybierz polecenie Nowy, a następnie kliknij łącze Na moim komputerze w okienku zadań Nowy skoroszyt. Kliknij kartę Arkusze kalkulacyjne, a następnie kliknij szablon Amortyzacja pożyczki.

Podręczna karta informacyjna — Obliczenia na datach przy użyciu formuł

W programie Microsoft Excel dla Windows kalendarz rozpoczyna się w roku 1900

Daty są przechowywane w programie Microsoft® Excel jako liczby kolejne, zaczynając od liczby 1, która reprezentuje datę 1 stycznia 1900. Jest to data rozpoczęcia kalendarza. Każdy dzień po tej dacie dodaje jedną liczbę do sekwencji. Na przykład data 1 lutego 1900 jest przechowywana jako liczba 32. Przechowywanie dat jako liczb kolejnych umożliwia programowi Microsoft® Excel wykonywanie obliczeń arytmetycznych na datach. W celu znalezienia liczby dni między dwiema datami program Microsoft® Excel odejmuje odpowiadające im liczby kolejne. Aby zapewnić poprawną interpretację dat w programie Excel, należy wpisywać rok w postaci czterocyfrowej. Uwaga    Rok 1900 jest pierwszym rokiem kalendarza w programie Excel dla Windows, ale w programie Microsoft® Excel dla komputerów Macintosh pierwszym rokiem kalendarza jest rok 1904. Jeśli użytkownik pracuje w programie Excel dla Windows i otworzy dokument utworzony w programie Excel dla komputerów Macintosh, system daty 1904 zostanie automatycznie wybrany przy otwieraniu dokumentu. System daty można zmienić. Aby to zrobić, w menu Narzędzia kliknij polecenie Opcje, kliknij kartę Przeliczanie, a następnie zaznacz lub wyczyść pole wyboru System daty 1904.




W jaki sposób program Excel rozpoznaje daty

Części daty w programie Excel rozdziela się łącznikami lub kropkami. Program Excel rozpoznaje informacje w takim formacie jako datę i przechowuje ją jako liczbę kolejną — daty 2005-08-22, 22.08.2005 i 22-sie-2005 są przechowywane jako ta sama liczba kolejna 38586. Również wartość 22 sierpień 2005 zostanie przez program Excel rozpoznana jako data. Ale program nie rozpozna jako daty wartości „22 sierpnia 2005” ani „22,8,05”. Takie informacje będą przechowywane w programie Excel jako zwykły tekst, a nie jako liczba kolejna 38586. W przypadku wpisania daty w formacie, którego program Excel nie rozpoznaje jako daty, nie można używać tych informacji w formule daty ani zastosować do nich formatu daty za pomocą okna dialogowego Formatowanie komórek. Jeśli data zostanie wpisana na przykład w formacie „22,8,05”, trzeba będzie ponowne ją wpisać, używając łączników lub kropek, aby program Excel mógł rozpoznać ją jako datę. Jeśli program Excel rozpoznaje informacje jako datę, można wybrać inny format daty. Aby to zrobić, kliknij polecenie Komórki w menu Format, kliknij kartę Liczby, kliknij pozycję Data na liście Kategoria, a następnie kliknij wybrany format na liście Typ. Uwaga    Jeśli zamiast wyniku formuły jest wyświetlana wartość błędu #ARG!, sprawdź, czy daty w formule są prawidłowo sformatowane.




Formuły należy wpisywać uważnie

Formuły programu Excel należy wpisać dokładnie tak, jak pokazano. Brak przecinka lub nawiasów, wstawienie nadmiarowej spacji lub błąd w nazwie funkcji spowoduje wystąpienie błędu. Na przykład błąd w nazwie funkcji spowoduje wyświetlenie wartości błędu #NAZWA? Nazw funkcji nie trzeba wpisywać wielkimi literami — program Excel automatycznie przekonwertuje je na pisane wielkimi literami. Każda formuła musi się rozpoczynać znakiem równości (=). Jeśli formuła nie działa, sprawdź, czy nie zawiera spacji przed znakiem równości. Argumenty funkcji muszą być ujęte w nawiasy. Argumenty wewnątrz nawiasów należy rozdzielać średnikami. Uwaga    Niektóre funkcje są dostępne tylko wtedy, gdy zainstalowano dodatek Analysis ToolPak. Jeśli ten dodatek nie jest zainstalowany, może zostać wyświetlona wartość błędu #NAZWA?. Aby dowiedzieć się, czy dodatek jest zainstalowany, w menu Narzędzia kliknij polecenie Dodatki. W polu obok pozycji Analysis ToolPak powinien być wyświetlony znacznik wyboru. Jeśli znacznik wyboru nie jest wyświetlony, kliknij pole wyboru, aby je zaznaczyć, a następnie kliknij przycisk OK i postępuj zgodnie z wyświetlanymi instrukcjami. Jeśli ten dodatek jest niedostępny, należy zwrócić się do administratora systemu.




Znajdowanie liczby dni między dwiema datami

W arkuszu programu Excel wpisz przykładowe daty początkową i końcową w komórkach A1 i A2, tak jak pokazano na ilustracji. Następnie w pustej komórce wpisz formułę =A2-A1. Zwróci ona w wyniku 73 dni.




Znajdowanie liczby dni roboczych między dwiema datami

W arkuszu programu Excel wpisz przykładowe daty początkową i końcową w komórkach A1 i A2, tak jak pokazano na ilustracji. Następnie w pustej komórce wpisz formułę =NETWORKDAYS(A1;A2). Zwróci ona w wyniku 53 dni.




Znajdowanie daty przypadającej po określonej liczbie dni roboczych

W arkuszu programu Excel wpisz przykładową datę początkową i liczbę dni do zakończenia w komórkach A1 i A2. Wprowadź święta w zakresie komórek A3 do A5, tak jak pokazano na ilustracji. Następnie w pustej komórce wpisz formułę =WORKDAY(A1;A2;A3:A5). Zwróci ona w wyniku datę 2005-04-26.




Znajdowanie daty przypadającej po określonej liczbie miesięcy

W arkuszu programu Excel wpisz przykładową datę w komórce A1, a następnie wpisz liczbę miesięcy w komórce B1, tak jak pokazano na ilustracji. Następnie w pustej komórce wpisz formułę =DATA(2007;6+B1;9). Zwróci ona w wyniku datę 2009-07-09.




Znajdowanie daty przypadającej po określonej liczbie lat, miesięcy i dni

W arkuszu programu Excel wpisz przykładową datę w komórce A1, a następnie wpisz liczbę lat, miesięcy i dni komórkach B1, B2 i B3, tak jak pokazano na ilustracji. Następnie w pustej komórce wpisz formułę =DATA(2007+B1;6+B2;9+B3). Zwróci ona w wyniku datę 2009-01-14.




Wstaw bieżącą datę

Aby wstawić statyczną datę, która nie będzie aktualizowana: Zaznacz pustą komórkę, a następnie naciśnij klawisze CTRL+; (średnik). Naciśnij klawisz ENTER. Aby wstawić datę, która będzie aktualizowana na datę bieżącą po każdym ponownym otwarciu arkusza lub ponownym obliczeniu formuły: W pustej komórce wpisz formułę =DZIŚ() Naciśnij klawisz ENTER. Za pomocą funkcji DZIŚ możesz sprawdzić, ile dni upłynęło od daty Twoich narodzin do daty bieżącej. W pustej komórce wpisz formułę =A1-A2, a następnie naciśnij klawisz ENTER, aby wyświetlić wynik.










































---