Na czynność obręczy barkowej składają się 4 stawy: staw ramienny, staw barkowo-obojczykowy, staw mostkowo-obojczykowy oraz połączenie żebrowo-łopatkowe. W/w stawy wraz
z mięśniami, więzadłami i kaletkami tworzą jednostkę ruchowa umożliwiającą największy zakres ruchów spośród wszystkich stawów ciała. Osią tego ruchu jest punkt znajdujący się około 2,5 cm poniżej wyrostka barkowego w osi
ramienia.

Właściwy staw ramienny jest stawem kulistym, wolnym, składającym się z niewielkiej, płytkiej panewki oraz
z powierzchni stawowej głowy kości ramiennej stanowiącą wycinek kuli.
Powierzchnię panewki celem stabilności bardzo płytkiego stawu zwiększa obrąbek stawowy ( chrzęstny pierścień) bardzo istotny w patologii stawu.

Staw otacza stosunkowo luźna torebka z zachyłkami pozwalająca na szeroki zakres ruchów.

o normalnym ruchu w stawie decydują komponenta kostna, więzadłowa i mięśniowa. Komponenta kostna jest niewystarczająca do uzyskania stabilności. Promień krzywizny głowy kości ramiennej jest około 3 razy większy od zagłębienia panewki. Jakkolwiek geometria powierzchni panewki pozwala na uzyskanie niewielkiego podciśnienia wewnątrzstawowego i wzrost stabilności. Dużo większa stabilność uzależniona jest od położenia łopatki i jej panewki stawowej w stosunku do ruszającej się głowy. Można to porównać do „balansującej piłki na nosie foki” jak to opisał to Rowe w 1981 roku.

Należy pamiętać, że w ruchach barku uczestnicza jednocześnie antagonizujące grupy mięśniowe, których współdziałanie jest konieczne. Podczas odwodzenia ramienia gdy napiete są mięśnie: piersiowy większy i m. naramienny istnieje tendencja do obniżania /wypychania/ głowy kości ramiennej ku dolnej krawędzi panewki. Zapobiega temu równoległy skurcz mięśnia podłopatkowego, podgrzebieniowego i obłego mniejszego.
Podobnie podczas zapoczątkowania unoszenia ramienia poprzez boczna częśc m. Naramiennego - równoległe napięcie m. Nadgrzebieniowego i głowy długiej m. Dwugłowego ramienia aktywnie hamuje przemieszczenie głowy kości ramiennej ku górze w stosunku do panewki.
U sportowców wyczynowych; w takich dyscyplinach jak: baseball, oszczep, pływanie, tenis, ta aktywność mięśniowa jest wybitnie zwiększona, związana z większym obciążeniem rotacyjnym barku. Tym bardziej w tenisie gdzie dodatkowo dochodzi element przedłużonej dźwigni z końcowym oporem /rakieta + uderzenie piłki/. Ta aktywność mięśniowa jest znacząco zróżnicowana w zależności od techniki i rodzaju uderzenia.

BARK TENISISTY

I tak np. dla serwisu ustalono dla samej kończyny górnej, że za szybkość rakiety w momencie uderzenia piłki odpowiedzialne są:
 

Wewnętrzna rotacja ramienia	8 m/sek	29 %
Zgięcie nadgarstka	7 m/sek	25 %
Poziome przywiedzenie ramienia	6,5 m/sek	23 %
Pronacja /nawrócenie/ przedramienia	4 m/sek	14 %
Ruch barku ku przodowi	2,5 m/sek	9 %
RAZEM	28 m/sek	100 %

Powyższe dane wskazują na wyraźną przewagę rotatorów wewnętrznych barku w serwisie. Oczywiście rozkład procentowy poszczególnych składników będzie zależał od prędkości kątowej i pozycji głowy rakiety w stosunku do osi rotacji. Należy też zdawać sobie sprawę, że na ruch głowy rakiety mają też wpływ i inne segmenty ciała z odcinkowymi osiami rotacji, i tak ważnym jest wyprost łokcia przy serwisie, czy też wyprost ugiętych nóg. Początkowe pionowe wybicie z nóg podczas fazy wczesnej przyspieszenia serwisu w oczywisty sposób wpływa na zwiększenie szybkości tułowia prowadzące do większej wewnątrzrotacyjnej szybkości barku i większego obciążenia ekscentrycznego wewnętrznych rotatorów barku, których wzrost pozwala tym rotatorom mieć olbrzymi udział bezpośrednio przed uderzeniem. Z powyższej tabeli wynika, że szybkość barku /łącznie z nogami i tułowiem/ ma tylko 9% udziału w szybkości rakiety tuż przed uderzeniem. Byłoby to dużym uproszczeniem. Również tułów i kończyny dolne mają znaczący udział w wyzwalaniu sił ruchowych barku i ramienia. Analiza biomechaniczna sił i ruchów wokół barku wykazuje, że ok. 53 % energii kinetycznej przy serwisie generowana jest przez kończyny dolne wraz z tułowiem, łokieć 21 %, nadgarstek 15 % a bark 13 %. Natomiast udział mocy wynosi odpowiednio 54 % dla tułowia i 21 % dla barku.

BARK	ŁOKIEC/ PRZEDRAMIĘ	NADGARSTEK
Rotacja wewnętrzna 75 Nm	Pronacja 25 Nm	Ulnaryzacja 50 Nm
Poziome przywiedzenie 45 Nm	Zgięcie 25 Nm	Zgięcie 100 Nm
Przywiedzenie 125 Nm

W doświadczeniach modelowych każde siły skrętne powyżej 50 Nm w kończynie górnej są znaczące. Wielkość tych sił decyduje często o wtórnych reakcjach stressowych i wystąpieniu patologii. Np. siły występujące na kłębie kciuka u jednoręcznych backhandzistów rózniły się u zaawansowanych graczy i średniowytrenowanych graczy. U zaawansowanych obciążenia sił tuż przed i po uderzeniu były znacząco wyższe. Wywnioskowano, że mniejsze siły kłębu kciuka u średnich graczy przy przygotowaniu do uderzenia dają mniejszy opór drganiom rakiety wytworzonych przy uderzeniu. To może być przyczyną wyższego odsetka tzw. łokcia tenisisty, związanym z wyższym ekscentrycznym obciążeniem w związku z wibracjami rakiety.
Staw barkowy posiada wysoką ruchomość naturalną, do której konieczne jest współdziałanie synergistycznych i antagonistycznych grup mięśniowych celem utrzymania głowy kości ramiennej w panewce. Tym bardziej, że ta ruchomość u sportowców podlega ekstremalnym obciążeniom. Prędkość obrotowa barku u tenisisty mierzona jest na 1500 stopni/sek przy ok. 165° rotacji przy serwisie. Siły i ruchy barku w tenisie trwają bardzo krótko, mają ekstremalnie wysoka intensywność i szybko są osiągane. Muszą być powtarzane wiele razy podczas meczów i treningów. Wielkości i kierunki przyłożenia tych sił u sportowców powodują rozciąganie stawu i ukierunkowanie wektora sił z przewagą kierunku przód/tył powodując maksymalny stress dla pracy systemu mięśniowego.
Koncentrując się tylko na dwóch głównych rotatorach: m. podłopatkowym /rotator wewnetrzny/ oraz m. podgrzebieniowym /rotator zewnętrzny/ w różnych fazach uderzeń tenisowych widać wyraźną przewagę rotatora wewnętrznego:

	m. podłopatkowy	m. podgrzebieniowy
Forhand	34 %	17 %
Serwis	52 %	33 %
1-ręczny backhand	43 %	32 %
2-ręczny backhand	54 %	32 %

Różnica w czynności rotatorów stwarza nierównowagę sił wokół barku z przewagą w kierunku przednio-górnym. Ciągłe powtarzanie tych uderzeń może wytworzyć dysbalans mięśni obręczy barkowej tak, że grupa mięśni tylnych staje się względnie słabsza od rotatorów przednich. Ta nierównowaga sił odpowiedzialna jest za podstawową niestabilność barku u tenisisty jaka jest niestabilność przednio-górna z uszkodzeniem obrąbka stawowego górnego i więzadła panewkowo-ramiennego przedniego. Dlatego konieczne są odpowiednie programy siłowe uzupełniające z położeniem nacisku na tylną grupę mięśni obręczy barkowej.
Reasumując - normalny staw barkowy dla swego funkcjonowania wymaga niezaburzonego łańcucha kinematycznego celem wytworzenia energii i wyprodukowania sił potrzebnych dla ruchów charakterystycznych dla tenisa. Te siły i ruchy maja dużą skalę i przenoszone są przez bark na rękę jak w mechanizmie lejka, gdzie na poziomie barku są one maksymalnie kontrolowane i poprzez interakcje elementów kostnych, mięśniowych i więzadłowych są optymalizowane celem osiągnięcia maksimum sił obwodowych przy minimalizowaniu przemieszczenia punktu centrowania głowy w panewce, w miejscu osi obrotu kończyny.

Patologia

Większość patologii barku może być definiowana jako nienormalna liczba przesunięć właściwego punktu centrowania głowy kości ramiennej w panewce. Wyjątkiem może być np.: artroza stawu barkowo-obojczykowego lub złamania obojczyka lub kości ramiennej. Jakkolwiek nawet te urazy i schorzenia poprzez reakcje bólowe wpływają na osłabienie czynności dynamicznej mięśni lub poprzez bezpośrednie uszkodzenie struktur mięśniowych np. uszkodzenie ostre stożka rotatorów.
Patologia barku w tenisie najczęściej powstaje wskutek powtarzających się mikrourazów na tle przeciążeniowym ale nie można też wykluczyć urazów ostrych /złamania, zwichnięcia, naderwania/ lub wrodzonych deficytów mięśniowych, czy wad anatomicznych powodujących nadmierną ruchomość barku lub powodujących konflikty anatomiczne i zespoły ciasnoty.
Patologia komponenty kostnej przeważnie dotyczy ostrych urazów, najczęściej złamania łopatki i zniekształcenia anatomicznego panewki, oraz uszkodzenia obrąbka stawowego /uszkodzenie Bankarta/ powodującego utratę przyczepu więzadłotorebkowego.
Należy wspomnieć o wadach rozwojowych kostnych, szczególnie istotnych dla rozwoju uszkodzenia stożka rotatorów i objawów zespołu ciasnoty podbarkowej w postaci zróżnicowania morfologicznego wyrostka barkowego łopatki /wyrośla, powiększenie obrysów, rozdwojenie, nadmierne pochylenie/. Mogą również istnieć wrodzone wady w postaci żebra szyjnego lub anomalii rozwojowych wyrostka kruczego - zespół nadmiernego odwiedzenia ramienia.
Możemy również spotkać się, szczególnie u młodych dorastających dziewcząt z zespołem strzelającej łopatki, spowodowanej wyroślami kostno-chrzęstnymi na przedniej powierzchni łopatki lub wyroślami na żebrach. Również nadmierna kyfoza piersiowa w Chorobie Scheuermanna może być przyczyną dolegliwości. Klinicznie objawia się ten zespól bólami związanymi z ruchem łopatki i słyszalnymi lub wyczuwalnymi palpacyjnie trzaskami przy ruchach łopatki
Patologia więzadłowo-torebkowa może powstać wskutek jednego wielkiego urazu lub z powodu nakładania się wielu przewlekłych mikrouszkodzeń.
Ostre urazy to między innymi: ostre oderwanie obrąbka górnego /SLAP laesion/ powstałe najczęściej wskutek upadku na wyprostowane i odwiedzone ramię, uszkodzenie Bankarta /uszkodzenie więzadła panewkowo-ramiennego dolnego., czy też rozerwania torebki wskutek zwichnięć.
Natomiast mikrouszkodzenia są najczęstszą przyczyna dysfunkcji barku u sportowców uprawiających dyscypliny typu „overhaed”. Oczywiście dyskusyjne jest czy będzie to pierwotny uraz więzadłowy spowodowany nadmiernym napięciem czy jest wtórnym z powodu nierównowagi mięśniowej.
Objawem powtarzających się przeciążeń jest nadmierne pogrubienie torebki stawowej i przerost więzadeł szczególnie strony tylnej barku i ograniczenie rotacji wewnętrznej. Również niewłaściwe leczenie operacyjne przedniej niestabilności barku i nadmierne zgrubienie torebki przedniej strony stawu /operacja Bankarta/ może prowadzić do ograniczenia rotacji zewnętrznej barku.
Patologia mięśniowa - Osłabienie siły mięśni obręczy barkowej występuje zarówno po ostrych urazach jak i w przewlekłym przeciążeniu obręczy barkowej. Wynikiem tego jest obniżenie generowanych sił i energii prowadzący do dysbalansu mięśniowego. Szczególnie osłabienie funkcji m. nadgrzebieniowego powoduje zmianę równowagi sił rotacyjnych i w efekcie doprowadza do nadmiernego przemieszczania głowy k. ramiennej w panewce ku przodowi i ku górze
Uszkodzenie stożka rotatorów /zespół mięśnia nadgrzebieniowego/ - wspólnym elementem jest ograniczenie czynnego odwodzenia ramienia, osłabienie siły mięśniowej, trzeszczenia w barku, nasilające się bóle przy ruchach, nierzadko samoistne bóle nocne. W badaniu radiologicznym, głównie w stanach przewlekłych i u osób po 40-tym roku życia uwidaczniają się złogi wapniowe.

Wg Nirschla w 90 % przypadków uszkodzenia stożka rotatorów współistnieje patologia obrąbka stawowego.Patologia mięśni odpowiedzialnych za ruchy łopatki takich jak m. czworoboczny, m. równoległoboczny, m. zębaty przedni, ich osłabienie wskutek urazów lub zespołów uciśnięć nerwów wpływa na niemożność właściwego ustawienia łopatki a co za tym idzie właściwego dopasowania wgłobienia panewki w stosunku do ruchomości głowy kości ramiennej. Odchylenia w ruchu łopatki określa się terminem dyskinezy piersiowo-łopatkowej.

Ponieważ bark jest częścią łańcucha kinematycznego w sportach „rzutowych” czy też „overhaed” /”ponadgłowowych”/ jakiekolwiek zaburzenia tego łańcucha począwszy od skręcenia stawu skokowego, uszkodzenie łąkotek kolana, choroby stawu rzepkowo-udowego, ograniczenia ruchomości stawu biodrowego lub bóle pleców - prowadzą do obniżenia energii kinetycznej i przekazu sił przechodzących przez bark do nadgarstka.

Sportowcy mają w tym przypadku 2 wyjścia: zaakceptować tę sytuację poprzez obniżenie szybkości uderzanej piłki lub stosować „wyrównanie” /catch up/ deficytu siły barku poprzez generowanie wyższych sił i energii na innym poziomie łańcucha kinematycznego. Jest to jednak bardzo trudne. W badaniach stwierdzono, że utrata 10 % energii tułowia wymaga podwyższenia szybkości barku o 18, 5 % lub powiększenie o 40 % masy mięśniowej obręczy barku celem zrekompensowania tej straty.
Zmiany anatomiczne i biomechaniczne spotykane w patologii barku

Uraz tkanek	Widoczne zmiany anatomiczne	uszkodzenie rotatorów
	i patologiczne	uszkodzenie obrąbka stawowego
		uszkodzenie Bankarta
Przeciążenie tkanek	Niejawne zmiany patologiczne	usztywnienie tylnej torebki
		usztywnienie plecy/biodro
		osłabienie mięśni łopatki
Ubytek czynności	Niewydolność biomechaniczna	dysbalans par sił panewkowo-ramiennych
Biomechanicznej	z powodu zmian anatomicznych	dyskineza piersiowo-łopatkowa
		przerwanie łańcucha kinetycznego
		na poziomie biodra
Adaptacje subkliniczne	Zmiana cech dla kompensacji	"krótkie ramię"
	deficytu biomechanicznego	nadmierny ścisk nadgarstka

Postępowanie

Celem leczenia patologii barku będzie odtworzenie całego układu stabilizującego lub przybliżenie go do normalności. W przypadku ostrych urazów tkankowych może być konieczne zastosowanie korekcji chirurgicznej np. w przerwaniu mięśni rotatorów, uszkodzeniu więzadła panewkowo-ramiennego lub obrąbka stawowego /uszkodzenie Bankarta/, lub przeroście torebki. Jakkolwiek procedury chirurgiczne - hiperkorekcja - może doprowadzić do następowych patologii i niewydolności barku.

Najważniejszym elementem jest POSTĘPOWANIE REHABILITACYJNE, dotyczące okresu pooperacyjnego jak i samo w sobie jako metoda leczenia zachowawczego.

Proces rehabilitacji powinien wyeliminować większość zmian anatomicznych w układzie mięśniowym obręczy barkowej oraz powinien znieść jakiekolwiek usztywnienia, ograniczenia ruchów, osłabienie mięśni. Generalnie powinien odtworzyć równowagę biomechaniczną systemu. Najefektywniejszą formą rehabilitacji dla barku są ćwiczenia w zamkniętych łańcuchach kinetycznych. W ćwiczeniach tych powinniśmy pamiętać o przywróceniu normalnej funkcji kręgosłupa, stawów biodrowych i ruchomości łopatki. Szczególną uwagę powinniśmy kłaść na sprężystość tylnej grupy rotatorów barku celem uniknięcia nadmiernych obciążeń obrąbka stawowego w części przednio-górnej.

Uszkodzenia stawu barkowo-obojczykowego

Uszkodzenia stawu barkowo-obojczykowego są najczęściej spowodowane urazem bezpośrednim do którego dochodzi podczas upadku na bark wówczas gdy kończyna górna jest przywiedziona.
W wyniku takiego urazu dochodzi do rozerwania więzadeł barkowo-obojczykowych oraz torebki stawowej, potem więzadeł kruczo-obojczykowych. Dalszą konsekwencją urazu może być oderwanie przyczepu mięśnia naramiennego oraz czworobocznego od obojczyka. Efektem tego jest utrata połączenia więzadłowego z tułowiem i kończyna górna "opada" ku dołowi.
Uszkodzenia stawu barkowo-obojczykowego mogą być również ,chociaż bardzo rzadko spowodowane mechanizmem pośrednim:

1.upadek na wyprostowaną kończynę - siła urazu jest przeniesiona przez ramię i głowę kości ramiennej na wyrostek barkowy, rozerwaniu ulega więzadło barkowo-obojczykowe oraz więzadło kruczo-obojczykowe

2.pociąganie kończyny w dół przez znaczny ciężar

Rozerwanie więzadeł i oderwanie przyczepów mięśni powoduje utratę połączenia kończyny górnej z obojczykiem przez co opada ona w dół, wówczas silne więzadła mostkowo-obojczykowe utrzymują obojczyk na miejscu , dzięki czemu widoczne jest jego górowanie nad wyrostkiem barkowym.

PODZIAŁ USZKODZEŃ STAWU BARKOWO-OBOJCZYKOWEGO

 Najbardziej powszechnym i przyjętym na świecie jest podział trójstopniowy zaproponowany przez Tossy w 1963r.Podstawą klasyfikacji stopnia uszkodzenia jest wielkość przemieszczenia jakiemu ulega koniec bliższy wyrostka barkowego w stosunku do końca dalszego obojczyka widoczna na radiogramie w projekcji przednio-tylnej. Jest to podział najprostszy, pozwalający w prosty sposób kwalifikować uszkodzenie do sposobu leczenia ( zachowawcze I oraz II st , operacyjne III st).

PODZIAŁ TOSSY'EGO

I stopień wg Tossy'ego:
Staw bolesny podczas palpacji , miejscowo występuje obrzęk. W diagnostyce RTG nie stwierdza się przemieszczeń końców stawowych obojczyka i wyrostka barkowego względem siebie. Więzadła nie zostają uszkodzone , jedynie dochodzi do ich naciągnięcia
II stopień wg Tossy'ego: Staw jest mocno bolesny podczas palpacji. W badaniu RTG widoczne przemieszczenie końca barkowego obojczyka do 1/2 szerokości powierzchni stawowej. Dochodzi do uszkodzenia torebki oraz więzadła barkowo-obojczykowego. Może dojść do naciągnięcia więzadła kruczo-obojczykowego.
III stopień wg Tossy'ego: W badaniu fizykalnym widoczne zniekształcenie obrysów stawu barkowo-obojczykowego. Koniec barkowy obojczyka przemieszczony jest w obrazie RTG o ponad 1/2 szerokości powierzchni stawowych. Torebka stawowa, więzadła barkowo-obojczykowe i więzadło kruczo-obojczykowe.

Drugim i zapewne bardziej dokładnym podziałem uszkodzeń stawu barkowo obojczykowego jest podział Rockwooda , który z uwagi na różnorodność obrazu klinicznego i radiologicznego, która towarzyszy III st. wg Tossy'ego zaproponował dalszy jego podział na trzy stopnie
 

PODZIAŁ ROCKWOODA

Ryc.2 Podział uszkodzeń stawu barkowo-obojczykowego wg Rockwooda /www.physsportsmed.com/issues/2001/11-01/johnson.html
Typ I
Naciągnięcie więzadeł barkowo-obojczykowych. W obrazie RTG staw barkowo-obojczykowy prawidłowy. Więzadło kruczo-obojczykowe oraz mięsień naramienny i czworoboczne nieuszkodzone.
Typ II
Więzadła barkowo-obojczykowe rozerwane, poszerzona szpara stawowa, niewielkie przemieszczenie pionowe w porównaniu ze zdrowym barkiem, naciągnięcie więzadła kruczo-obojczykowego. Mięsień naramienny oraz czworoboczny nieuszkodzone.
Typ III
Więzadła barkowo-obojczykowe rozerwane, staw barkowo-obojczykowy zwichnięty, bark przemieszczony w dół. Więzadło kruczo-obojczykowe rozerwane, odległość kruczo-obojczykowa zwiększona. Przyczep mięśnia naramiennego i czworobocznego oderwane od dalszego końca obojczyka.
Typ IV
Więzadła barkowo-obojczykowe rozerwane, staw barkowo-obojczykowy zwichnięty, obojczyk przemieszczony do tyłu. Więzadło kruczo-obojczykowe rozerwane, przestrzeń kruczo-obojczykowa może być zwiększona. Mięsień naramienny i czworoboczny oderwane od dalszego końca obojczyka.
Typ V
 Więzadła barkowo-obojczykowe oraz kruczo-obojczykowe są rozerwane, następuje zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego, odległość kruczo- obojczykowa może być trzykrotnie powiększona w stosunku do barku zdrowego. Mięsień naramienny i czworoboczny są oderwane od obojczyka.
Typ VI
Więzadła barkowo-obojczykowe oraz kruczo-obojczykowe są rozerwane, zwichnięty staw barkowo-obojczykowy, obojczyk zostaje przemieszczony ku dołowi. Obojczyk przemieszczony pod wyrostek barkowy lub wyrostek kruczy. Mięśnie naramienny i czworoboczny oderwane od obojczyka.
 

Zapobieganie ciężkim okołoporodowym urazom obręczy barkowej u noworodków

Mimo stałego postępu w zakresie technik porodowych nadal istnieje problem urazów u noworodków, szczególnie urazów dotyczących obręczy barkowej. Możliwość wystąpienia ciężkich, trwałych następstw urazów okołoporodowych u noworodków skłania do intensyfikacji postępowania diagnostycznego i terapeutycznego w najwcześniejszym okresie.
splotu ramiennego.
Wyniki: Złamania obojczyka rozpoznawano częściej u noworodków z masą ciała powyżej 3600 g, których matki były w większości (59,7%) wieloródkami. Nie stwierdzono zależności występowania uszkodzeń splotu ramiennego od masy ciała noworodków, jedynie od obwodu głowy i klatki piersiowej. Matki tych dzieci w większości były pierworódkami (80%). W trakcie porodu u większości badanych noworodków (90,3%) stwierdzono okręcenie pępowiną wokół szyi, tułowia lub kończyn. Na podstawie uzyskanych wyników i obserwacji klinicznych opracowano algorytm postępowania diagnostycznego umożliwiającego wczesne rozpoznawanie urazów obręczy barkowej u noworodków.
Wnioski: Prowadzenie przez personel sali porodowej karty oceny współmierności płodowo-miedniczej przyczynia się do obniżenia częstości występowania okołoporodowych urazów obręczy barkowej u noworodków. Opracowanie zasad postępowania diagnostycznego na oddziale noworodkowym sprzyja wcześniejszemu rozpoznaniu urazu i wprowadzeniu odpowiedniego leczenia.

 

zastosowanie

• leczenie i doleczanie urazów stawu ramiennego, obręczy barkowej oraz stawu łokciowego

• choroby zapalne i choroby zwyrodnieniowe stawu ramiennego

• choroby i urazy okolicy obręczy barkowej wymagające odciążenia lub unieruchomienia

• unieruchomienie i zabezpieczenie pooperacyjne w/w okolic

• poprawa kongruencji stawu ramienno - łopatkowego w geriatrii

właściwości

• orteza/kamizelka ustala ramię w przywiedzeniu i rotacji wewnętrznej w stawie ramiennym, natomiast staw łokciowy i przedramię ustala blisko tułowia

• możliwość regulacji zgięcia w stawie łokciowym w zakresie 90-120 stopni

• posiada duże możliwości regulacyjne

• umożliwia zminimalizowanie okresu stosowania opatrunków gipsowych

• szeroka gama rozmiarów uwzględnia również rozmiary dziecięce

DRQC0A | Orteza na ramię i bark

STAW RAMIENNY

Kiedy należy myśleć o potrzebie kontaktu z ortopedą?

Objawy

- uczucie niestabilności stawu

- powtarzające się zwichnięcia stawu ramiennego

- utrzymujące się dolegliwości bólowe zwłaszcza nasilające się w nocy

- stopniowo lub nagle występujące ograniczenie zakresu ruchu

- uczucie przeskakiwania w stawie

Wskazania

Wskazaniem do artroskopii są objawy przedstawione powyżej utrzymujące się pomimo leczenia nieoperacyjnego.

Rehabilitacja

Po operacjach artroskopowych stawu ramiennego ustala się indywidualny program rehabilitacji. Program zależy od przyczyny dolegliwości oraz zastosowanego leczenia operacyjnego. Program obejmuje stosowanie miękkiego unieruchomienia z jednoczesnym wykonywaniem ćwiczeń. Ćwiczenia są stopniowo rozszerzane w kolejnych tygodniach po operacji. Program rehabilitacji określa sposób wykonywania ćwiczeń i ich dopuszczalny zakres. Program wyznacza również cele jakie powinny być osiągnięte w kolejnych tygodniach po operacji. Ćwiczenia obejmują także pozostałe stawy kończyny co przyspiesza powrót jej sprawności. Większość ćwiczeń można wykonać samodzielnie w warunkach domowych. W określonych przypadkach może zaistnieć potrzeba pomocy fizykoterapeuty.

---