I. SILP - ADRES LEŚNY 09-25-2-07-1*****-c***-00; -kod rdLP (09); -kod nadleśnictwa (25); -kod obrębu (2); -kod leśnictwa (07); -sześcioznakowe pole oddziału (1*****); -czteroznakowe pole pododdziału (c***); -dwucyfrowy kod wydzielenia (w przykładzie - 00). II. Projektowanie bazy danych; W programie MS Access należy zaprojektować bazę danych, składającą się z 8 kolumn: IDENTYFIKATOR,ADRES,ODDZ, PODDZ, GAT, WIEK, WYS, PIER. III. Odwzorowania kartograficzne map topograficznych; Zasadniczą cechą każdej mapy jest jej kartometryczność. Cecha ta oznacza, że obraz mapy może być wykorzystywany do przeprowadzania pomiarów w celu określenia cech ilościowych prezentowanych zjawisk i obiektów (liczebność, rozmiar, odległość, powierz). Odróżnia to mapę od planów, które na ogół nie posiadają tej właściwości. Kartometryczność mapy uzyskuje się poprzez zastosowanie ścisłych formuł matematycznych odzwierciedlających nieregularną bryłę Ziemi na płaszczyźnie mapy. Zestaw formuł matematycznych opisujących wymienione zadanie nosi nazwę odwzorowania kartograficznego. IV. W celu ujednolicenia wyników pomiarów geodezyjnych, a co za tym idzie - umożliwienia tworzenia definicji odwzorowań kartograficznych - wprowadza się pojęcie dwóch powierzchni odniesienia: geoida i elipsoida. V. Geoida to w przybliżeniu powierzchnia, którą utworzyłyby wody mórz otwartych rozciągnięte pod lądami wirującej Ziemi, z uwzględnieniem sił grawitacyjnych otaczających je, niejednorodnych pod względem gęstości mas. VI. W zamian jako zastępczą powierzchnię odniesienia wprowadza się pojęcie elipsoidy obrotowej (pow. powstałej w wyniku obrócenia elipsy wokół jednej z osi). Powierz. ta nie spełnia warunku stałego przyśpieszenia ziemskiego. Jest jednak stosunkowo prosta do określenia analitycznego oraz w wystarczająco dużym stopniu przybliża kształt i wymiary globu ziemskiego. Na uwagę zasługuje elipsoida WGS '84, która jest elipsoidą geocentryczną (jej środek geometryczny pokrywa się ze środkiem mas Ziemi), stanowiącą uniwersalny model dla całej bryły Ziemi. Elipsoida ta wykorzystywana jest między innymi jako podstawowa powierzchnia odniesienia współrzędnych GPS. VII. Geodezyjne współrzędne elipsoidalne (B, L) a współrzędne płaskie (X, Y); Współrzędne geodezyjne na elipsoidzie obrotowej (B, L) to miary kątowe: -L (długość geodezyjna) - kąt zawarty pomiędzy płaszczyzną zawierającą południk zerowy L0 a płaszczyzną zawierającą południk wyznaczanego punktu P - LP, -B (szerokość geodezyjna) - kąt zawarty pomiędzy płaszczyzną równika elipsoidy a normalną (prostopadłą) do powierzchni elipsoidy w punkcie P. VIII. Linie stałych wartości B i L na elipsoidzie tworzą siatkę geograf. Jej obraz na płaszczyźnie mapy to siatka kartograf., której linie z reguły są krzywymi. Siatka utworzona przez te linie to siatka topograficzna (kilometrowa). IX. Konforemne - zachowują w niezmienionej postaci wartości kątów pomiędzy dwoma kierunkami. Odwzorowania tego typu stosowane są do opracowania map wielko- i średnioskalowych oraz map nawigacyjnych. Linie siatki kartograficznej przecinają się na mapie pod kątem prostym. Równopolowe - odwzorowanie zachowujące wartości pól powierzchni. Stosowane do kartograficznych opracowań drobnoskalowych (głównie do sporządzania map szkolnych i małoskalowych map ogólnogeograficznych). Równoodległościowe - zachowują niezmienione wartości odległości pomiędzy punktami położonymi np. na tym samym równoleżniku, na tym samym południku itp. Nie ma takiego odwzorowania, które zachowywałoby tę samą skalę długości pomiędzy dwoma dowolnymi punktami odwzorowywanego obszaru; Azymutalne - zachowujące kierunki. X. Rodzaje odwzorowań kartograficznych; Ze względu na geometryczną interpretację odwzorowania kartograficzne można podzielić na:- azymutalne - powierzchnia odwzorowująca jest płaszczyzną, - walcowe - odwzorowanie na poboczną powierzchnię walca, - stożkowe - odwzorowanie na płaszczyznę stożka. Każde z wyżej wymienionych typów odwzorowań, ze względu na sposób rzutowania, można podzielić na: - środkowe,- stereograficzne, - ortograficzne.
XI. Układ współrzędnych „1942” - |
Układ współrzędnych „1942” odwzorowanie kartograf; W celu odwzorowania powierzchni elipsoidy na płaszczyznę mapy przyjęto metodę Gaussa-Krügera (1912 r.). Jest to odwzorowanie stosowane do przedstawienia na płaszczyźnie wąskich pasów południkowych, spełniające następujące warunki: - południk środkowy pasa odwzorowuje się na odcinek linii prostej, - elementarna skala długości na południku środkowym jest stała i równa się jedności. Układ współrzędnych „1942” - zasada podziału map topograficznych na arkusze; Podział map na arkusze w odwzorowaniu Gaussa-Krügera oparty jest na podziale Międzynar Mapy Świata 1 : 1 000 000. Sześciostopniowe strefy odwzorowawcze pokrywają się ze słupami podziału tej mapy. Na terytorium Polski przypadają dwa słupy: 33, 34 oraz dwa pasy M i N. XII. Układ współrzędnych „1965”; W latach 70. wydano rozporządzenie w sprawie opracowania edycji map topograficznych dla celów cywilnych (mapy układu „1942” były tajne) i udostępnienia ich użytkownikom gospodarki narodowej. Osnowa matematyczna tych map opiera się na opracowanym układzie współrzędnych geodezyjnych „1965”. Za powierz. odniesienia obliczeń geodezyjnych przyjęto elipsoidę Krasowskiego. ***W celu zminimalizowania zniekształceń odwzorowawczych terytorium Polski zostało podzielone na pięć niezależnych stref. W czterech strefach zastosowano konforemne odwzorowanie płaszczyznowe, skośne, obejmujące obszary Polski: I strefa - część południowo-wschodnia, II strefa - część północno-wschodnia, III strefa - część północno-zachodnia, IV strefa - część południowo-zachodnia. V strefa - obejmuje dawne województwa częstochowskie i katowickie. XIII. Układ współrzędnych „PUWG 1992”; Od 1992 roku prowadzone są prace nad wprowadzeniem do użytku cywilnego nowego układu odniesień przestrzennych, który zastąpiłby układ „1965”. Instytucje gromadzące i przetwarzające dane przestrzenne są zobligowane do stosowania nowego układu odniesień przestrzennych. Nowy układ posiada dwa warianty:- dla map wielkoskalowych (skale 1 : 500 - 1 : 5 000) - cztery strefy odwzorowawcze, -dla map średnio- i drobnoskalowych (skale 1 : 10 000 i drobniejsze) - jedna strefa odwzorowawcza. Powierzchnią odniesienia jest geocentryczna, globalna elipsoida GRS '80 XIV. Układ współrzędnych „2000”; „Układ współrzędnych płaskich prostokątnych „2000” jest utworzony na podstawie matematycznie jednoznacznego przyporządkowania punktów powierzchni Ziemi odpowiednim punktom na płaszczyźnie według teorii odwzorowania kartograficznego Gaussa-Krügera. Obszar kraju dzieli się na cztery pasy południkowe o szerokości 3° długości geograficznej każdy.” wg: Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 sierpnia 2000 r. w sprawie państwowego systemu odniesień przestrzennych. § 3. Państwowy system odniesień przestrzennych tworzą: 1) geodezyjny układ odniesienia, określony w załączniku nr 1 do rozporządzenia, 2) układ wysokości, w którym wyznacza się wysokości punktów względem przyjętego poziomu powierzchni odniesienia, stosowany w pracach geodezyjnych i kartograficznych, 3) układ współrzędnych płaskich prostokątnych, oznaczony symbolem "2000", stosowany w pracach geodezyjnych i kartograficznych, związanych z wykonywaniem mapy zasadniczej, 4) układ współrzędnych płaskich prostokątnych, oznaczony symbolem "1992", stosowany w mapach urzędowych o skali mapy 1:10.000 i skalach mniejszych. § 4. Układ współrzędnych płaskich prostokątnych, oznaczony symbolem "1965", oraz lokalne układy współrzędnych mogą być stosowane do dnia 31 grudnia 2009 r. Geodezyjny układ odniesienia zwany dalej "EUREF-89", jest rozszerzeniem europejskiego układu odniesienia ETRF na obszar Polski, w wyniku kampanii pomiarowej EUREF-POL 92, której rezultaty zostały zatwierdzone przez Podkomisję dla Europejskiego Układu Odniesienia (EUREF) Międzynar. Asocjacji Geodezji w 1994 r. Układ wysokości Kronsztad „1986” Układ wys tworzą wartości geopotencjalne podzielone przez przeciętne wartości przyspieszenia normalnego siły ciężkości, zwane dalej "wysokościami normalnymi". Układ współrzędnych płaskich prostokątnych "2000" jest utworzony na podstawie matematycznie jednoznacznego przyporządkowania punktów powierzchni Ziemi odpowiednim punktom na płaszczyźnie według teorii odwzorowania kartograficznego Gaussa-Krügera. Układ współrzędnych a standard LMN Ustala się, że układami odniesień przestrzennych w standardzie LMN będą: -układ współrzędnych płaskich prostokątnych „1992”, -układ wysokości „Kronsztad 1986”,
|
WYKŁADY Baza danych - to uporządkowany zbiór wzajemnie ze sobą powiązanych informacji. System bazy danych - to baza danych wraz z oprogramowan umożliw operowanie na niej. Powiązanie to uzyskuje się poprzez stosowanie odpowiednich struktur danych. Najpowszechniej stosowane są trzy typy strukturalne baz danych: relacyjny, hierarchiczny, sieciowy. Relacyjne bazy danych to zbiory tablic o dowolnej liczbie wierszy i kolumn z podanymi cechami konkretnych obiektów przestrzennyh, na których można dokonywać operacji selekcji, łączenia itp. za pomocą operatorów logicznych i teorii mnogości. Hierarchiczne bazy danych to struktury danych złożone z relacji, w których istnieje poj jednost macierzysta i wiele jednostek jej podległych. Sieciowe bazy danych charakteryzują się największą dowolnością powiązań, a reguły ich dotyczące są bardzo elastyczne. II. Technologie przetwarzania danych Na uwagę zasługują technologie przetwarzania danych w wersjach: scentralizowanej,rozproszonej. Cechy scentralizowanej bazy danych: spójność rozwiązań techniczno - programow, -łatwość kontroli dostępu do zasobów bazy i niezawodność eksploatacyjna, - wyższe koszty transmisji danych przy korzystaniu z łączy teletransmisyjnych, -dłuższy czas dostępu przy dużym obciążeniu szeregu stanowisk. Rozproszone bazy danych są efektywne w warunkach terytorialnego rozproszenia komputeryzowanego obiektu, w którego poszczególnych jednostkach umieszczane są węzły bazy rozproszonej, mogące obsługiwać lokalne bazy danych odwołujące się z kolei do węzła globalnego tylko w zakresie niezbędnych zasileń informacyjnych. III Bazy danych - stosowane języki. Języki wykorzystywane podczas tworzenia i obsługi baz danych dzieli się na cztery typy: -język definiowania struktur danych - DDL (Data Definition Language); -język do wybierania i manipulowania danymi - DML (Data Manipulation Language); -język do zapewniania bezpieczeństwa dostępu do danych - DCL (Data Control Language); -język tworzenia zapytań (Query Language) - umożliwia pobieranie z bazy informacji zgodnie z założonymi warunkami. SQL-Strukturalny Język Zapytań Język wykorzystywany do formułowania kwerend, uaktualniania i zarządzania relacyjnymi bazami danych. Bazy danych w SIP; charakteryzują przede wszystkim następujące parametry: -dokładność, precyzja, rozdzielczosc, zmiennosc, aktualnosc, wiarygodnosc, kompletnosc, wartosc. IV. Analizy przestrzenne Analizy proste (wyszukiwanie); -Co znajduje się na danym obszarze? -Gdzie są obiekty o określonych atrybutach? Analizy złożone; -Co się zmieniło w okresie „od … do …”? -Od jakich cech przestrzennych zależy występowanie danego zjawiska? -Co będzie się działo z danym obiektem (zjawiskiem) jeśli ..? Funkcje analiz przestrzennych; wyszukiwanie i klasyfikacja (modyfikacji podlegają wyłącznie dane atrybutowe), pomiary, funkcje sąsiedztwa,funkcje łączenia, funkcje nakładania, modelowanie kartograficzne. V. Najprostszą funkcją jest WSKAZANIE OKREŚLONEGO OBIEKTU PRZESTRZENNEGO. Sprowadza się ona do naprowadzenia przez użytkownika kursorem na dowolny obiekt znajdujący się na ekranie i wskazanie go np. przez naciśnięcie klawisza myszy. Celem tej operacji jest najczęściej wskazanie danych atrybutowych przez wyświetlenie ich na ekranie monitora. FUNKCJA SELEKTYWNEGO WYSZUKIWANIA polega na wybraniu i zaznaczeniu obiektów, których dane atrybutowe spełniają pewien warunek. KLASYFIKACJA jest jedną z najbardziej powszechnych funkcji, a przykładem może być klasyfikowanie gruntów występujących w lasach ze względu na kategorię użytkowania gruntu lub klasyfikowanie siedlisk leśnych, wieku drzewostanów, budowy itd. FUNKCJE POMIARÓW obejmują pomiar odległości, pomiar długości linii oraz powierzchni poligonu. FUNKCJE SĄSIEDZTWA polegają na badaniu otoczenia wokół określonego miejsca tzn. wokół punktu lub obiektu przestrzennego. FUNKCJE ŁĄCZENIA obejmują funkcje ciągłości, funkcje buforowania i funkcje sieciowe. Funkcje ciągłości pozwalają budować zbiory obiektów połączonych ze sobą i spełniających pewne zadane warunki. FUNKCJE BUFOROWANIA służą do tworzenia stref buforowych. Bufory są to obiekty przestrzenne otaczające interesujące nas obiekty. FUNKCJE SIECIOWE to funkcje realizowane na zbiorach połączonych ze sobą obiektów liniowych, czyli polilinii FUNKCJE NAKŁADANIA mogą być stosowane zarówno w rastrowych jak i wektorowych systemach. |
Pozwalają one na tworzenie nowych warstw informacyjnych, powstających z warstw nakładanych w taki sposób, że powstaje nowa jakość. Modelowanie kartograficzne jest metodą przetwarzania danych przestrzennych za pomocą określonej sekwencji funkcji analizy przestrzennej. Zapisane sekwencje funkcji, operujących na zbiorach danych, tworzą procedury, które są opisem realizacji danego modelu. VI. Wybrane systemy informacyjne związane z ochroną środowiska w Polsce; -sieci ekologiczne EECONET i ECONET-POLSKA, -przyrodniczy system informacyjny CORINE, -system NATURA 2000, -System Informatyczny Lasów Państwowych (SILP). CORINE (COoRdination of INformation on the Environment). W Polsce program CORINE realizowany jest w trzech działach tematycznych: -CORINE land cover - dotyczy użytkowania ziemi i oparty jest o analizę zdjęć satelitarnych, -CORINAIR - służy rozpoznaniu i monitorowaniu głównych źródeł emisji i rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń powietrza, -CORINE biotopes - obejmuje identyfikację, inwentaryzację i opis miejsc, których ochrona jest szczególnie istotna dla zachowania dziedzictwa przyrodniczego Europy. EECONET (European Ecological Network)- Europejska Sieć Ekologiczna. ECONET-POLSKA można określić jako „wielkoprzestrzenny system obszarów węzłowych najlepiej zachowanych pod względem przyrodniczym i reprezentatywnych dla różnych regionów przyrodniczych kraju, wzajemnie ze sobą powiązanych korytarzami ekologicznymi, które zapewniają ciągłość więzi przyrodniczych w obrębie tego systemu” NATURA 2000 Jest to kompleksowy (także w zakresie legislacyjnym oraz politycznym), i najlepiej przygotowany program, który swoim zasięgiem obejmuje m.in. kraje członkowskie Unii Europejskiej NATURA 2000 - zasady typowania obszarów; Priorytetowy status siedliska lub gatunku, -Rzadkość i wysokie zagrożenie siedliska lub gatunku w kraju, -Zasięg geograficzny typu siedliska lub gatunku , -Szczególna odpowiedzialność kraju za zachowanie typu siedliska lub gatunku, -Występowanie większej liczby typów siedlisk i/lub gatunków, -Położenie obszaru Zgodnie z decyzją Komisji opis obszaru włączonego do systemu NATURA 2000 powinien zawierać: -identyfikator, położenie i opis obszaru, -dane ekologiczne, -status ochronny i relację do bazy CORINE - ostoje przyrody, -informacje dotyczące istniejącej na danym obszarze i w jego otoczeniu działalności człowieka i jej wpływu na dany obszar, -mapę obszaru i dokumentację fotograficzną. NATURA 2000 - cel nadrzędny; Sieć ma, w założeniu, pełnić kluczową rolę w ochronie różnorodności biologicznej terytorium Wspólnoty poprzez zabezpieczenie zagrożonych rodzajów siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk zagrożonych i rzadkich gatunków roślin i zwierząt. Natura 2000 realizuje ten sposób decyzję powziętą na spotkaniu Rady Europy w Goeteborgu w czerwcu 2001 o powstrzymaniu erozji bioróżnorodności krajów członkowskich do roku 2010. FOREMMS; System Monitorowania i Zarządzania Środowiskiem Leśnym Cel główny; Zaprojektowanie i demonstracja zaawansowanego systemu informatycznego dla celów monitorowania i zarządzania ekosystemami leśnymi w Europie. SZDF - Systemu Zarządzania Danymi Fotogrametrycznymi Głównym źródłem informacji są dane, które powstają w wyniku realizacji dwóch znaczących projektów: -Zintegrowanego Systemu Zarządzania i Kontroli (IACS). -Ogólnokrajowego systemu "Baza Danych Topograficznych" (TBD). System Identyfikacji Działek Rolnych (LPIS). Projekt Środowisko 2000 został opracowany w ramach wdrażania strategii rozwoju systemu informacyjno-informatycznego resortu środowiska. Projekt ma na celu przede wszystkim zapewnienie dostępu do informacji o środowisku. UNEP/GRID - Centrum Informacji o Środow GUGiK - serwis map sozologicznych Nature-GIS jest międzynarodowym projektem, częścią europejskiego programu Technologie Społeczeństwa Informacyjnego (IST). Celem projektu jest stworzenie sieci wiążącej uczestników szeroko rozumianego procesu zarządzania obszarami chronionymi w Europie. EUREKA - FMS 1823 to komputerowy system informacyjny, nazwany systemem zbierania i analizy danych dla potrzeb leśnictwa wielofunkcyjnego Ekoinfonet - System Informacyjny Inspekcji Ochrony Środowiska System GALILEO; To 30 satelitów (w tym trzy rezerwowe, aktywne) umieszczonych na wysokości 23 222 km na trzech orbitach kołowych
|
Pięć podstawowych kategorii sygnałów: Open Service (Serwis Otwarty) - bezpłatny, powszechnie dostępny pomiar czasu i pozycji. Safety of Life Service (Serwis Bezpieczeństwo Życia) - jw.; gwarancja jakości i pewności sygnału (dokładność lokalizacji jak w OS), odbiorniki z odpowiednim certyfikatem. Commercial Service (Serwis Komercyjny) - płatny, zwiększona precyzja (dwa dodatkowe kodowane sygnały) i gwarancja jako sygnału. Public Regulated Service (Serwis Publiczny Regulowany) - przeznaczony dla administracji państwowej, sygnał kodowany oddzielony od innych dla zapewnienia jakości i pewności usługi. Search and Rescue Service (Serwis Poszukiwanie i Ratownictwo) - do precyzyjnej lokalizacji i komunikacji pomiędzy wysyłającym sygnał ratunkowy a operatorem usługi.
Źródła danych dla SIP: -Mapy analogowe (mapy geologiczne ,m. hydrogr.,gleb.rol.,lesne), - Zdjęcia lotnicze, -Istniejące bazy danych, - Inne źródła. Modele danych przestrzennych: Istnieją dwa zasadnicze sposoby przedstawiania danych przestrzennych: - postać rastrowa (siatka regularnych pól podstawowych),- postać wektorowa (zapis przy pomocy współrzędnych). Model rastrowy jest najprostszym sposobem organizacji danych. W modelu tym używa się najczęściej siatki kwadratów lub prostokątów. Pojedyncze pola tej siatki nazywane są rastrami. Raster jest najmniejszą jednostką powierzchni, której przypisywane są atrybuty przestrzenne i opisowe. Najczęściej używa się w tym modelu struktury, w której zmienna, np. wysokość nad poziomem morza lub rodzaj pokrycia terenu, jest określana dla każdej komórki regularnej siatki nałożonej na mapę. Rastrowa struktura danych składa się z rzędów i kolumn. Numery rzędu i kolumny określają współrzędne danej komórki rastra Rastrowy model hierarchiczny; Model ten polega na zagęszczaniu komórek siatki w miejscach, gdzie znajdują się elementy o mniejszych rozmiarach. Siatka ta nie jest zapisywana w formie tablic, ale w postaci drzewa, w którym każda komórka ma swój numer adresowy. Sposób numerowania komórek ma charakter hierarchiczny. Numery poszczególnych komórek są tworzone na podstawie numerów komórek niższych poziomów. Model wektorowy; polega na zapisie punktów i linii oraz wieloboków (poligonów) za pomocą układu współrzędnych. Model ten posiada wady związane z identyfikacją obiektów nakładających się tzn. o tych samych współrzędnych. Stosowanie modelu zapisu wektorowego umożliwia jednak dokładne przedstawienie granic poszczególnych jednostek przestrzennych, którym przyporządkowane są określone atrybuty opisowe, np.: drzewostan, oddział, działka zrębowa,ostęp, linie gospodarcze i oddziałowe. Dane wektorowe mogą być zapisywane w postaci: - prostego modelu wektorowego - topologicznego modelu wektorowego Numeryczny model terenu Numeryczny model terenu NMT (ang. Digital Terrain Model - DTM) oznacza zbiór odpowiednio wybranych punktów powierzchni o znanych współrzędnych oraz algorytmów umożliwiających odtworzenie jej kształtu dla określonego obszaru.Wyróżnia się dwa podstawowe rodzaje modeli transformacji danych punktowych w trójwymiarowy obraz terenu: model wektorowy, stanowiący nieregularną siatkę trójkątów (TIN),- model rastrowy, w postaci regularnej siatki, najczęściej kwadratów. Numeryczny model terenu pozwala na generowanie trójwymiarowych obrazów służących do jego bardziej przejrzystej (oraz efektownej) wizualizacji. Dla uzyskania efektu plastycznego powierzchnia jest prezentowana jako rodzina równoległych przekrojów lub siatka linii, które w rzucie na płaszczyznę poziomą stanowią siatkę kwadratów. Numeryczny Model Terenu - model tessalacji TIN; Model TIN polega na tworzeniu sieci trójkątów opartych wierzchołkami o punkty kontrolne. Technika łączenia punktów kontrolnych w sieć trójkątów nosi nazwę triangulacji Delanuay. |
|
|
|