Mnesikles (2. połowa V w. p.n.e.)

    Wybitny architekt grecki, działający w Atenach. Zrealizował na Akropolu monumentalne Propyleje, jedną z najdoskonalszych budowli greckich. Przypisuje mu się projekt Erechtejonu (421-406 p.n.e.) na Akropolu w Atenach.

Blocke Abraham van den (1572-1628)

     Architekt i rzeźbiarz, syn W. Blockego. Od 1595 obywatel miasta Gdańska, gdzie prowadził warsztat rzeźbiarsko budowlany. Reprezentant manieryzmu niderlandzko-włoskiego.

Jego głównymi dziełami są: 

• Złota Brama (1612-1614)
   

•  fasada Dworu Artusa (1616-1617) w Gdańsku.

Palladio Andrea, (1508-1580)

    Właściwie Andrea di Pietro , architekt włoski, ostatni z wielkich epoki renesansu, którego znaczenie polega głównie na stworzeniu w Vicenzie i w okolicy wielu pałaców i willi podmiejskich, przenoszących idee starorzymskiej architektury do Włoch północnych.

Reprezentował nurt klasyczny. Jego koncepcja willi idealnej obejmowała centralną bryłę o ściśle symetrycznym planie, zdobioną kolumnowym portykiem, z boków przylegały wydłużone skrzydła zabudowań gospodarczych rozciągnięte horyzontalnie lub wygięte do przodu ćwierćkolistym łukiem.

Wytyczony przez niego kierunek rozwinął się na wielką skalę pod koniec XVIII w. jako jedna z głównych zasad neoklasycyzmu w Europie i Ameryce. Działał głównie w Vicenzie, Wenecji i Rzymie.

Ważniejsze realizacje: 

• tzw. Basilica (od 1549) 

•  pałace w Vicenzie - Chiericati (1550-1554),
  

•  Thiene (1556-1558), 

• Valmarana (od 1566), 

• Teatro Olimpico (1585), kościoły w Wenecji: 

• Il Redentore (1592), 

• San Giorgio Maggiore (1566-1580), 

wille podmiejskie: 

• Capra koło Vicenzy, 

• tzw. Villa Rotonda (od 1550).

Z jego spuścizny teoretycznej najważniejsze są Cztery księgi o architekturze (1570, wydanie polskie 1955).

Rastelli Warfolomiej W.

 (Bartolomeo Francesco Rastrelli), 1700-71, syn Bartolomea Carla, architekt ros., pochodzenia wł.; najwybitniejszy architekt późnego baroku i rokoka ros.; 

pałace, m.in. 

• w Carskim Siole (ob. Puszkin), 

• Zimowy w Petersburgu, 

• cerkiew Andrejewska w Kijowie.

Vanbrugh Sir John (1664-1726)

     Angielski pisarz i architekt. Autor komedii obyczajowych wypełnionych rubasznym humorem: The Relapse, or Virtue in Danger (1696), The Provoked Wife (1697). 

Jako znany architekt okresu restauracji kierował budową :

• Haymarket Theatre w Londynie

• słynnych rezydencji magnackich, m.in. Castle Howard (1702-1712) i Blenheim Palace (1705-1724).

Fontana Antoni (1696-1765)

    Architekt wł.; od ok. 1733 w Polsce; przebudowa pałacu Sanguszków w Lubartowie; późnobarok. kościoły: Św. Anny w Lubartowie, Paulinów we Włodawie i Pijarów w Chełmie.

Fontana Jakub (1710-1773)

    Architekt włoskiego pochodzenia działający w Polsce jako architekt królewski, najwybitniejszy w XVIII-wiecznej Warszawie, nobilitowany w 1764. Stosował formy rokoka francuskiego i saskiego a w ostatniej fazie uległ wpływom klasycyzmu. 

Prace m.in. 

• przebudowa pałacu w Radzyniu Podlaskim (1750-1758),

•  współpraca przy przebudowie Zamku Królewskiego w Warszawie (od 1751), 

• pijarskie Collegium Nobilium w Warszawie,

•  pałac Bielińskich, kamienica Prażmowskich, 

• schody w pałacu Branickich w Białymstoku,

•  fasada kościoła św. Krzyża w Warszawie (od 1753), 

• kościoły w Sernikach i Górze Kalwarii

Longhena Baldassare (1598-1682)

Architekt i rzeźbiarz włoski okresu baroku, działający w Wenecji, uczeń V. Scamozziego.

• W 1630 wygrał konkurs na projekt wotywnego kościoła Santa Maria della Salute wzniesionego na początku Canale Grande, stanowiącego jedno z najefektowniejszych dzieł baroku włoskiego z potężną kopułą i charakterystycznymi wolutami oraz scenograficznie ukształtowanym wnętrzem.

Inne prace to pałace:

•  Giustinian-Lolin (ok. 1623),

•  Pesaro (od 1663), 

• Rezzonico (1667-1680).

Trevano Giovanni (?-po 1641)

     Architekt włoski. Przedstawiciel wczesnego baroku - jego twórczość charakteryzuje się surowością i monumentalnością form. Kształcił się w Rzymie w kręgu C. Maderny. Sprowadzony do Polski ok. 1595 przez króla Zygmunta III, od 1613 architekt królewski.

Niektóre prace: 

• odbudowa Zamku Królewskiego na Wawelu po pożarze w 1595 - m.in. Schody Senatorskie (1599-1602),

•  rozbudowa Zamku Królewskiego w Warszawie (1598-1619),

•  krakowskie kościoły Świętego Piotra i Pawła (1605-1619,

•  kierownictwo budowy po G. Brizio i G.M. Bernardonim) 

• oraz Świętego Marcina (1638-1644), 

• zamek w Ujazdowie (1624-1636), 

• mauzoleum św. Stanisława w katedrze na Wawelu (1628-1630).

•  Był też przypuszczalnie twórcą pałacu biskupiego w Kielcach (1637-1641).

Tylman z Gameren, (ok. 1632-1706)

    Tylman van Gameren, Tylman Gamerski , architekt pochodzenia holenderskiego, działający w Polsce od ok. 1662. Architekt królewski od 1672, nobilitowany w 1685. Wybitny przedstawiciel baroku - stworzył jego odmianę klasycyzującą z elementami palladianizmu. Projektował pałace o jasnej kompozycji bryły z charakterystycznymi narożnymi ryzalitami, w projektach kościołów chętnie stosował formy centralne.

Jest twórcą warszawskich pałaców: 

• Krasińskich (1667-1685), 

• Gnińskich (1681-1685), 

• Ossolińskich (poźniejszy Brühla, ok. 1694), 

ponadto pałaców w: 

• Puławach (1671-1679), 

• Starym Otwocku (1693-1703),

• Nieborowie (1695-1697)

 kościołów i klasztorów: 

• Sakramentek (1688-1692)

• Bernardynów (1686-1692) w Warszawie, 

• Św. Anny w Krakowie (1689-1703)

 

• łazienek 

• pawilonu zwanego Ermitażem w Ujazdowie 

• Zaprojektował warszawski Marywil (1692-1695)

Witte Jan de (1716-1785)

    Architekt polski pochodzenia holenderskiego, inżynier wojskowy. Reprezentant późnego baroku. 

Autor m.in. 

• obwarowanego klasztoru i kościoła Karmelitów w Berdyczowie (1743) 

• kościoła Dominikanów we Lwowie (1749-1764)

•  wzniósł pałace we Lwowie i Równem, 

• a także budynki wojskowe w Kamieńcu Podolskim.

Meretyn, (?-1759)

    Merderer, Meretiner, Merettini Bernard , od 1745 architekt nadworny Augusta III, wiedeńczyk. Jeden z najwybitniejszych architektów czasów saskich, działał we Lwowie i południowo-wschodnich terenach dawnej Rzeczypospolitej, ulegając wpływom austriackim oraz włoskim wypowiadał się w formach rokokowych.

Główne dzieła:

•  zespół katedry św. Jura we Lwowie (1746-1764), 

• bazylika w Tarnogrodzie (ok. 1750), 

• ratusz w Buczaczu (ok. 1750), 

• kościół Misjonarzy w Horodence (1743-1766), 

• kościół w Hodowicy.

Merlini Dominik (1730-1797),

    Architekt włoskiego pochodzenia urodził się w Castello 22.02.1730 roku, zmarł w Warszawie 20.02.1797 roku. 

    Od 1761 roku pracował głównie na zamówienie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego oraz dla arystokracji związanej z dworem. W 1768 roku został nobilitowany, a już od roku 1773 mianowany architektem króla Rzeczpospolitej.
Dla króla przebudował Zamek Ujazdowski (1766-71) W latach 1776-86 przekształcił wnętrza na Zamku Królewskim (sala Audiencyjna, sypialnia, sale: Ansamblowa, Rycerska, Tronowa i kaplica) i wybudował Bibliotekę. Od 1774 roku prowadził budowę zespołu pałacowego w Łazienkach, gdzie jego dziełem były m.in. Biały Domek i pałac Myśliwicki, pałac Na Wyspie, Wodozbiór i Stara Pomarańczarnia wraz z teatrem. Spośród prac dla arystokracji wymienić należy przebudowę pałacu
w Opolu Lubelskim (1766-72), pałacyk w Jabłonnie (1775-79) oraz pałac w Królikarni (1786-89).
Jako architekt Rzeczpospolitej prowadził restaurację gmachów państwowych: w latach 1781-87 przebudował Trybunał w Lublinie, a w 1783 roku odbudował po pożarze pałac Krasińskich w Warszawie.
W swojej twórczości przeszedł ewolucję od form późnego baroku do klasycyzmu, w czym znaczną rolę odegrał wpływ Stanisława Augusta
i długoletnia współpraca z J. Ch. Kamsetzerem. Inspirowany przez króla tworzył dzieła opracowane bardzo starannie, wyróżniające się indywidualnym charakterem na tle ówczesnej architektury klasycystycznej. Zachował w nich pewne cechy
barokowe, jak zamiłowanie do mocnych form, kolorów i złoceń w dekoracji wnętrz. Nie obce mu były również tendencje palladiańskie, czego dowodem jest pałac w Królikarni.

Prace m.in.:

•  przebudowa Zamku Ujazdowskiego (1766-1771), 

• wnętrza w Zamku Królewskim (od 1774), 

• rozbudowa Łazienek (pałacyk Myślewicki, 

• Biały Domek, Pałac na Wodzie 1775-1788), 

• pałace w Jabłonnie (1775-1779), 

• Królikarnia (1786-1789). 

• Odbudowa po pożarze pałacu Krasińskich (Rzeczpospolitej) w Warszawie (1783).

Kamsetzer Jan Chrystian (1753-1795)

     Polski architekt i dekorator wnętrz pochodzenia niemieckiego. W swej działalności ewoluował od form saskiego rokoka do dojrzałego klasycyzmu, stał się jednym z najwybitniejszych przedstawicieli neoklasycyzmu w Polsce. Wykształcony w Dreźnie, od 1773 w służbie króla Stanisława Augusta, współpracownik D. Merliniego, specjalizował się w dekoracjach wnętrz.

W swych projektach hołdował zasadom monumentalizmu, prostoty form i precyzji detalu. 

Prace m.in.: 

• przebudowa Zamku Królewskiego w Warszawie, 

• dekoracja wnętrz Łazienek,

•  przebudowa pałacu Tyszkiewiczów (1787-1788) i Raczyńskich oraz I. Branickiej w Warszawie,

•  kościoły w Petrykozach i Radzyminie.

Schinkel Karl Friedrich (1781-1841)

    Architekt, scenograf i malarz niemiecki. Kształcił się i działał w Berlinie. Reprezentował nurt romantyczny w odmianie klasycyzującej i neogotyckiej. Pierwsze prace w antycznym stylu greckim, w późnych nawiązywał do włoskiej architektury wczesnochrześcijańskiej. Projektował też architekturę przemysłową.

Najważniejsze budowle 1816-1830 - m.in. w Berlinie: 

• Nowy Odwach (1816-1818),

•  katedra (1817-1822), 

• teatr (1819-1821), 

• Altes Museum (1824-1828).

 Ponadto 

• pałace w Charlottenburgu (Nowy Pawilon, 1825) 

• Charlottenhof (1826-1827). 

W Polsce:

•  pałac w Owińskach (ok. 1805), 

• kościół w Krzeszowicach (1832-1874), 

• zamek w Kamieńcu Ząbkowickim (1838-1863). 

 

W malarstwie Schinkel preferował romantyczne pejzaże i widoki gotyckich katedr. Autor 42 projektów dekoracji teatralnych

Percier Charles (1764-1838)

    Architekt francuski, współtwórca empire'u. Wykształcony w Paryżu, w latach 1786-1792 przebywał w Rzymie, gdzie wykonał projekt odrestaurowania kolumny Trajana. Po powrocie do Paryża współpracował w latach 1794-1814 z P.F. Fontaine'em.

Obaj stali się czołowymi architektami Paryża w czasach Napoleona I i dokonali przebudowy wraz ze zmianą wyposażenia licznych rezydencji cesarskich m.in. Luwru i Tuileries. Ich wspólnym dziełem jest też Łuk Triumfalny na Place du Carrousel w Paryżu (1806-1808) oraz liczne projekty mebli do słynnego warsztatu G. Jacoba. Percier zajmował się również oprawą plastyczną uroczystości państwowych.

Fontaine Pierre François (1762-1853)

    Architekt francuski, współtwórca empire'u, od 1813 nadworny architekt Napoleona I, współdziałał z Ch. Percierem wydając wzornik popularyzujący formy empirowe.

Prace m.in.: 

• dekoracja opery paryskiej, 

• przebudowa i wyposażenie pałaców cesarskich m.in. Luwru,

•  Fontainebleau oraz Tuileries,

•  łuk triumfalny na Place du Carrousel w Paryżu.

Perronet Jean Rodolphe, 1708-94

    Francuski inżynier bud.; czł. fr. AN; zorganizował 1747 uczelnię techn. w Paryżu — École de Ponts et Chaussées, którą kierował do końca życia; twórca mostów (gł. kam.), m.in. most de la Concorde w Paryżu.

Cameron Charles (1746-1812)

    Szkocki architekt czynny w Rosji. Główny przedstawiciel rosyjskiego klasycyzmu. Obok G.Quarenghi'ego najwybitniejszy obcy architekt pracujący w Rosji schyłku XVIII w. Około 1768 we Włoszech studiował antyczną architekturę rzymską. Od 1779 architekt nadworny carycy Katarzyny II (dekoracja wnętrz pałacu w Carskim Siole 1780-1785, pawilony w tamtejszym parku, m.in. 1779-1793 Agatowe Komnaty i Galeria Camerona). Dla wielkiego księcia Pawła zaprojektował klasycystyczny zespół w Pawłowsku (pałac 1782-1785, pawilony ogrodowe, m.in. okrągła Świątynia Przyjaźni 1780 - pierwsza w Rosji budowla w stylu doryckim).

Po 1796 pracował na zlecenie arystokracji (pałac K.G. Razumowskiego w Baturinie na Ukrainie 1799-1802). W 1805 zaprojektował koszary i szpital marynarki w Kronsztadzie. W dekoracji nawiązywał do R. Adama. Architektoniczne projekty Charlesa cechuje lekkość i elegancja.

 Tencalla Constantino (? - 1646)

    Architekt włoski. Nadworny budowniczy Wazów: Zygmunta III i Władysława IV. Uchodzi za jednego z czołowych interpretatorów baroku rzymskiego w Polsce. 

Niektóre prace: 

• przykatedralna kaplica Świętego Kazimierza (1636-1641) 

• kościół Świętej Teresy w Wilnie (1635-1660),

•  projekt kolumny Zygmunta III w Warszawie (1643).

Corazzi Antonio (1792-1877)

    Włoski architekt późnego klasycyzmu. W latach 1818-1847 czynny w Polsce (głównie w Warszawie), gdzie przyjechał na wezwanie rządu Królestwa Polskiego i zrealizował ponad 50 budynków (w tym około 30 obiektów użyteczności publicznej). Od 1847 czynny głównie we Włoszech. Jego projekty cechuje umiar w dekoracji, bogata gra spiętrzanych brył i częste użycie kolumnowych portyków.

W Warszawie zaprojektował pałace: 

• arcybiskupa Hołowczyca (1820), 

• Staszica (1820-1823) i Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych (1823)

•  zespół budynków przy placu Bankowym (pałace: Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu 1823-1825, Ministra Skarbu 1825-1830, gmach Banku Polskiego 1828-1830). 

• W latach 1826-1833 zaprojektował jeden z najwybitniejszych budynków neoklasycyzmu w Polsce - Teatr Wielki w Warszawie.

Wykonywał także projekty budowli użyteczności publicznej dla miast Królestwa Polskiego (np. Radomia, Suwałk, Lublina, Siedlec, Radzymina), czym przyczynił się do przedłużenia na prowincji tendencji klasycystycznych. Swoimi monumentalnymi budynkami wywarł dominujący wpływ na wygląd Warszawy 1. poł. XIX w.

Nash John (1752-1835)

    Architekt angielski. Reprezentant tzw. ruchu malowniczego (kombinacja swobody i formalizmu), główny urbanista Londynu, autor licznych rezydencji klasycystycznych (klasycyzm) i italianizujących (włoska sztuka). Ok. 1780 wprowadził fasady zdobione stiukiem.

Główne dzieło -

• Regent's Park w Londynie 

•  Regent Street tamże (1811-1822, kompozycja wyprzedzająca późniejsze koncepcje typu miasto-ogród). 

place: 

• Oxford, 

• Piccadilly Circus,

•  Trafalgar Square, 

• rozpoczęcie budowy pałacu Buckingham.

Steindl Imer, 1839-1902

     Architekt węg.; przedstawiciel eklektyzmu; gł. dzieło — gmach parlamentu w Budapeszcie.

Garnier Charles (1825-1898)

    Architekt francuski, jeden z głównych przedstawicieli eklektyzmu 2. poł. w. XIX, fazy pompatycznego, reprezentacyjnego stylu charakteryzującego okres II Cesarstwa. Jego realizacje cechują: pełna rozmachu wizja przestrzeni (np. wielkie schody Opery Paryskiej), świadome nawiązywanie do sławnych wzorów np. Sansovina, Palladia, Bibieny oraz różnorodność wykorzystywanych materiałów.

Głównym dziełem jest :

• neobarokowy gmach Opery Paryskiej (1861-1875), 

• Teatr Marigny na Polach Elizejskich, 

• kasyno w Monte Carlo (1878).

Eiffel Gustave Alexandre (1832-1923)

    Francuski inżynier, wybitny specjalista w zakresie konstrukcji stalowych, projektant licznych mostów i hal dworcowych.

Swoimi śmiałymi koncepcjami wpłynął znacznie na rozwój architektury współczesnej, zarówno w zakresie nowatorskich efektów przestrzennych jakie daje konstrukcja kratowa, jak również nowej estetyki realizowanej w metalu.

Główne prace: 

• most na Duero koło Porto (Portugalia 1877-1878),

• wiadukt koło Garabit (1880-1884), 

• wieża na Polu Marsowym w Paryżu (1889), 

• dom towarowy Bon Marché w Paryżu (1876), 

• ponadto śluzy na Kanale Panamskim,

•  konstrukcja Posągu Wolności w Nowym Jorku, 

• Dworzec Zachodni w Budapeszcie.

Sosnowski Oskar  (1880-1939)

    Architekt i konserwator zabytków. Od 1919 profesor Politechniki Warszawskiej, w 1929 założyciel Zakładu Architektury polskiej. W 1922 inicjator powstania Towarzystwa Urbanistów Polskich. Nawiązywał do form historycznych, łącząc je niekiedy z nowoczesną konstrukcją.

Niektóre prace: 

• współautorstwo kamienicy Bałabanów we Lwowie (1908)

• kościół św. Rocha w Białymstoku (1927-1939)

Ponadto opracowania:

•  Powstanie, układ i cechy charakterystyczne sieci ulicznej na terenie dawnej Warszawy (1930), 

• Dzieje budownictwa w Polsce (materiały publikowane od 1964).

Antonio Gaudi 

Urodził się 25 czerwca 1852 roku, zmarł 10 czerwca 1926 roku.

Studiował i działał w Barcelonie, gdzie powstałe większość jego budowli. Początkowo ulegał wpływom eklektyzmu (Casa Vicenz), łącząc i przetwarzając elementy dawnych stylów architektonicznych (Pałac Guell, pałac biskupi w Astorga).
Od około 1890 rozwinął własny styl, reprezentujący swoistą odmianę modernizmu, w którym starał się połączyć nowatorstwo rozwiązań konstrukcyjnych (np. zastosowanie łuków parabolicznych), ze swobodnym plastycznym ukształtowaniem bryły budynku. Jego przewodnią ideą było twórcze kontynuowanie osiągnięć architektury gotyku przy zachowaniu jej wewnętrznych, symbolicznych treści. Nawiązując do form organicznych, wprowadzał chętnie do swych budowli płynne, faliste linie, nieregularne rzuty, fantastyczne rzeźbiarsko ukształtowane elementy architektoniczne i bogate efekty kolorystyczne. (Casa Calvet, Casa Battlo, Casa Mila, Parku Guell).

Głównym osiągnięciem jest słynny kościół Sagrada Familia w Barcelonie (którego budowa trwa po dziś dzień).

Casa Mila

Zaha Hadid

W roku 2000 Zaha Hadid zaprojektowała Centrum Sztuki Współczesnej w Cincinnati- swoją pierwszą pracę w Ameryce. "Ona rozumie współczesną sztukę. Tworzy przestrzenie, które są tak przesycone sztuką, że pozwalają energii przepływać między miastem a muzeum" - powiedział wtedy Charles Desmarais, Dyrektor Centrum Sztuki Współczesnej w Cincinnati.

Słowa te potwierdziła sama Hadid. Według niej między ulicami na zewnątrz, a ścianami wewnątrz budynku musi istnieć powierzchnia, tzw. Miejski Dywan. To sprawia, że centrum staje się jednym z najbardziej gościnnych miejsc w mieście. Tam, twierdzi Zaha, musi istnieć ruch, który ogarnia ciało przechodnia i nakłania je do "podróży" po budynku.

Hadid znana jest z tego, że podczas produkcji swoich dzieł architektonicznych tworzy futurystyczne obrazy i rysunki. Słynie z tego, że w swojej pracy nie posługuje się komputerem. Uważa, że wszystko co przy pomocy tej maszyny się narysuje wygląda ładnie, a w sztuce nie tylko chodzi o piękno.

Jej obrazy i rysunki były i są pokazywane na całym świecie, począwszy od wielkiej wystawy retrospektywnej w Stowarzyszeniu Architektury w 1983 roku (Londyn). Inne wielkie ekspozycje miały miejsce w Muzeum Guggenheim'a w Nowym Jorku (1978), w Galerii GA w Tokio (1985), w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku (1988), w Dyplomowej Szkole Projektowania na Harwardzie (1994) i w Poczekalni na Wielkim Dworcu Centralnym w Nowym Jorku (1995). Poza tym niektóre jej prace stanowią stałą część kolekcji różnych instytucji takich jak np.: Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku i Niemieckie Muzeum Architektury we Frankfurcie.

Zaha Hadid została wyróżniona Pierwszą Nagrodą na Międzynarodowych zawodach w projektowaniu Centrum Współczesnej Sztuki i Architektury w Rzymie i Centrum Naukowego w Wolfsburgu w Niemczech. Pytana, co jej się najbardziej podoba w projektowaniu takich centrów, odpowiada, że "najbardziej podniecający jest stopień nieprzewidywalności, jaki to za sobą pociąga. Centrum wyrzekło się obecnie stałych ekspozycji, na rzecz tymczasowych wystaw. Nie można przewidzieć co będzie kiedyś wystawiane. W dzisiejszych czasach sztuka jest bardzo różnorodna: począwszy od tej wielkiej - projektowanej w skali miejskiej, na tej intymnej kończąc. Oczywiście każde centrum podejmuje to wyzwanie, ale nasze jest wyjątkowe, bo od początku ma właśnie to na celu".

Poszczególne elementy budynku Zahy żyją własnym życiem: z jednej strony jakby ruch uliczny, dalej ruch geologiczny, a obok - słoneczny. Ona rozumie delikatność i zarazem wielkość współczesnego problemu, jakim jest przestrzeń abstrakcyjna. Obala również mit, że budynek funkcjonalny to budynek brzydki: "W ostatnich latach sztuka zmieniła postrzeganie, tożsamość i zachowanie społeczne. Architekt może to wykorzystać praktycznie."

Od nowoczesnej sztuki nie tylko oczekuje się piękna, ale przede wszystkim tego, by budynek wyczarowywał niepowatrzalny i inspirujący klimat. Zgodnie z tą myślą tworzy swoją architekturę Hadid: "Nie twierdzę, że możemy narzucać ludziom ideę. Chodzi nam raczej o to by Centrum było świeże, nieprzewidywalne, przyszłościowe i współczesne - i wtedy to będzie nasz sukces."

Jerzy Sołtan

 

   Profesor Jerzy Sołtan urodził się w 1913 roku na Litwie. W latach 1931-35 studiował na Politechnice Warszawskiej. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli.
W obozie jenieckim zajmował się tłumaczeniem książki Quand les Cathedrales Etient Blanches (Kiedy Katedry Były Białe) Le Corbusiera i prowadził z nim korespondencję. Po wojnie Sołtan wyjechał na studia do Francji gdzie został współpracownikiem Le Corbusiera i uczestniczył
w prawie wszystkich jego ważnych, powojennych pracach projektowych.
Po czterech latach pracy dla Le Corbusiera wrócił do Polski i rozpoczął pracę na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawy. Po licznych zwrotach kariery związanych ze zmianami politycznymi w Polsce sformował swój zespół architektoniczny.
Pod jego kierownictwem powstały takie obiekty, jak kompleks sportowy Warszawianka, wnętrza dworca Warszawa Śródmieście, słynny bar Wenecja w Warszawie, dom towarowy w Olsztynie czy pawilon polski na wystawie światowej w Brukseli.
W 1959 roku rozpoczął na zaproszenie Jeana Luisa Sert wykłady na Harvardzie.
Od 1961 roku przebywał tam jako profesor wizytujący, a w 1965 roku został profesorem zwyczajnym. W latach 1967-74 był dziekanem Wydziału Architektury, a w 1975 roku dyrektorem Programu Przestrzennego Kształtowania Miast. W 1979 roku przeszedł na emeryturę. Profesor Jerzy Sołtan jest członkiem licznych towarzystw naukowych na świecie. Mówi w 7 językach. Oprócz architektury Sołtan zajmuje się rzeźbą, grafiką i sztuką użytkową.
Amerykański Instytu Architektury działa od 1857 roku i reprezentuje dzisiaj ponad 70 000 członków. Zrzesza zarówno praktyków, jak i wykładowców architektury na amerykańskich uczelniach.
Oprócz nagrody dla Jerzego Sołtana AIA przyznała także jak co roku nagrodę dla najlepszej firmy architektonicznej. Otrzymało ją w tym roku studio Thompson,Ventulett, Stainback & Associates Inc. z Atlanty - jedna z wiodących firm architektonicznych w USA, mająca swe stowarzyszone studia w prawie wszystkich większych ośrodkach gospodarczych tego kraju.

---