Historia architektury - nauka opisująca estetyczny i techniczny rozwój architektury a także budownictwa od początków ludzkiej działalności budowlanej do chwili obecnej. Historia architektury zajmuje się także związkami architektury z rozwojem techniki, czynnikami klimatycznymi, ekonomicznymi, socjologicznymi oraz polityczno-ideologicznymi i religijnymi.

Najczęstszym ujęciem historii architektury związanej z europejskim kręgiem kulturowym aż do wieku XIX jest periodyzacja posługująca się podziałem na epoki stylistyczne. Według takiego podziału cała działalność budowlana danego okresu i terytorium może być scharakteryzowana i opisana przy pomocy skodyfikowanych cech stylistycznych.

SZTUKA PREHISTORYCZNA

Prehistoria, prahistoria (łac. pre - przedrostek oznaczający uprzedniość, "przed", "wcześniej") to najdłuższy okres dziejów ludzkości - od pojawienia się człowieka na Ziemi do powstania pisma. Badanie tego okresu możliwe jest jedynie metodami archeologicznymi. Na terenach Afryki zaczyna się około 5 milionów lat temu razem z pojawieniem się pierwszych człowiekowatych, na terenie Europy około 1 miliona lat temu, natomiast na innych terenach z momentem pojawienia się tam człowieka. Dzieli się na sześć podstawowych epok - daty w nawiasach nakładają się na siebie, ze względu na to, że na różnych terenach epoki te zaczynały się i kończyły w różnym czasie:

• paleolit - (ok. 4,5 mln lat - ok. 8000 p.n.e.)

• mezolit - (ok. 11000 - ok. 7000 p.n.e.)

• neolit - (ok. 8800 - ok. 2000 p.n.e.)

• eneolit/chalkolit (epoka miedzi) - (ok. 7000 - ok. 1800 p.n.e.)*

• epoka brązu - (ok. 6500 - ok. 800 p.n.e.)

• epoka żelaza - (ok. 5000 p.n.e. - ok. 100 n.e.)

Powyższa datacja jest próbą zniwelowania różnic wynikających z asynchronizmu rozwojowego, czyli nierównomiernego rozwoju różnych obszarów w tym samym czasie. Na przykład mezolit wystąpił tylko na ziemiach europejskich, a w Mezopotamii po paleolicie nastał od razu neolit. Epoka żelaza na ziemiach polskich rozpoczęła się ok. 750 r. p.n.e. (datę ustalono dzięki badaniom w osadzie kultury łużyckiej w Biskupinie), w obu Amerykach dopiero po 1492 roku, zaś w Australii dopiero na przełomie XVIII i XIX w. Stosowana przez polskich naukowców chronologia obejmuje terytoria Niżu Środkowoeuropejskiego.

Występujący na ziemiach europejskich eneolit na ziemiach Bliskiego Wschodu przyjmuje nazwę chalkolitu i pokrywa się z okresem powstawania pierwszych organizmów protopaństwowych. Nie wszyscy prahistorycy uznają eneolit/chalkolit za autonomiczny okres prehistorii, wielu uznaje go za schyłkowy etap neolitu.

Prehistoria (prahistoria) kończy się wraz z wynalazkiem pisma, co dla każdej kultury działo się w innym momencie. Pismo powstało jako daleka konsekwencja rewolucji neolitycznej, która poprzez zwiększenie liczby produkowanej żywności spowodowała występowanie nadwyżek produktów rolniczych i przemysłowych oraz zmianę struktury społecznej i przejście z ustroju rodowego na klasowy, co determinowało sporządzanie spisów administracyjnych i inwentaryzacyjnych. Niektóre kultury nie poznały nigdy pisma i te, które żyją w ten sposób obecnie, lub żyły tak do niedawna, noszą nazwę kultur pierwotnych.

Badaniem prehistorii (prahistorii) zajmuje się: archeologia i archeologia pradziejowa. Szczególnym jej działem, zajmującym się badaniem szczątków kostnych wymarłych człekokształtnych i człowiekowatych jest paleoantropologia i antropologia fizyczna.

Terminy "prahistoria" i "prehistoria" nie są całkiem jednoznaczne. Przedrostek "pra" nie oznacza uprzedności tak jak przedrostek "pre", lecz wskazuje na kontynuację. Podkreśla tym samym nierozerwalność prahistorii i historii. Od lat panują spory odnośnie do nazewnictwa omawianej epoki. Nazwę "prahistoria" promuje głównie poznański ośrodek naukowy, który wykazuje jego większą poprawność językową. Termin "prehistoria" forsują przede wszystkim naukowcy krakowscy, którzy powołują się na tradycję przedwojenną. Prahistoria z definicji obejmuje okres od pojawienia się hominidów (ok. 4,4 mln lat temu), natomiast prehistoria także bezpośrednio poprzedzający to wydarzenie okres geologiczny.

Sztuka prehistoryczna - trudno jest oddzielić poszczególne zagadnienia związane ze sztuką tych najstarszych dziejów ludzkości. Jedynym "zapisem" mówiącym nam o dokonaniach człowieka są znaleziska archeologiczne pochodzące z tamtych czasów. Jest to jednak wiedza dość wyrywkowa, nadal dokonywane są odkrycia, które mogą obraz uzupełnić, ale także nieco zmienić. Wystarczy wspomnieć, że słynne znaleziska w jaskiniach w Salève i Chaffaund we Francji, Thayngen w Szwajcarii, Altamira w Hiszpanii zostały odkryte dopiero w XIX w. Jaskinię Lascaux we Francji odkryto w 1940 roku. Jest to czas "odkrycia" sztuki związanej z pradziejami.

Najstarsze malowidła związane są z przedstawieniami zoomorficznymi. Nieznane są przyczyny powstania tych malowideł. Są teorie wiążące je z obrzędami magicznymi, rytuałami błagalnymi lub destrukcyjnymi. Prawdopodobna jest ich funkcja estetyczna - "ozdobna" oraz dydaktyczna (nauka dla młodych łowców). Oprócz wyobrażeń zwierząt odnalezione zostały figurki przedstawiające postać kobiety. Badaczy zastanawia różnica sposobu w artystycznym pokazaniu sylwetki zwierząt i człowieka. O ile zwierzęta rysowane są w sposób naturalistyczny to postacie kobiet mają wygląd mocno przerysowany. Wyolbrzymienie ich cech płciowych może być związane z kultem płodności oraz preferencjami seksualnymi (prokreacyjnymi) - starsze, tłuste kobiety zapewniały płodność i większe szanse przeżycia potomstwa.

Wraz z nastaniem osiadłego trybu życia, poznaniem nowych materiałów (ceramiki, miedzi, brązu a później żelaza), zmieniają się motywy zdobnicze spotykane w zachowanych zabytkach kultury. Pojawiają się abstrakcyjne układy linii, plam. Z tego typu dekoracjami związane są motywy falistej wstęgi opasującej naczynia, koncentryczne koła, linie łamane, ząbkowania występujące na przemian z powierzchniami gładkimi. Okres narodzin architektury wiąże się z przekształceniem gospodarki zbieracko-rybacko-łowieckiej w gospodarkę związaną z uprawą roślin i hodowlą zwierząt, przyjmowany jest wraz z pojawieniem się budowli związanych z pochówkiem (one, jako najstarsze przetrwały do naszych czasów).

Najdawniejsze, znane obecnie znaleziska to głowa człowieka znaleziona w jaskini Grimaldi chroniona dwoma pionowymi kamieniami i spoczywającymi na nich głazami. Kolejne to kurhany pochodzące nawet sprzed siedmiu tysięcy lat, tolos z ok. 3270 p.n.e. wyspy Carn i z ok. 3215 p.n.e. w wyspy Borno. W trzecim tysiącleciu pojawiają się na terenach Europy Zachodniej dolmeny i menhiry, których wiele znalezisk pochodzi z drugiego tysiąclecia p.n.e. Ciekawym odkryciem jest także miejsce pochówku w jaskini Menga w Altequera w Hiszpanii - strop jaskini podparty jest potężnymi filarami. Komorę grobową długości 25 m, szerokości 6,5 m i wysokości 3,3 m tworzy 8 płyt kamiennych. Najbardziej znanym zabytkiem okresu budowli megalitycznych jest Stonehenge w Anglii.

Kurhan - rodzaj mogiły, w kształcie kopca o kształcie stożkowatym lub zbliżonym do półkolistego, z elementami drewnianymi, drewniano-kamiennymi lub kamiennymi, w którym znajduje się komora grobowa z pochówkiem szkieletowym lub ciałopalnym. Pomieszczenia grobowe, nieraz bardzo rozbudowane, mają zwykle konstrukcję kamienną bądź drewnianą, czasem są kute w litej skale. Wschodnioeuropejskiemu słowu „kurhan” odpowiada, używane w językach zachodnioeuropejskich, określenie „tumulus”

Tolos (gr. tholos) - był to:

1. kamienny grobowiec na planie koła lub zbliżonym do koła, przykryty pozornym sklepieniem kopułowym (grobowiec kopułowy lub grobowiec w kształcie ula), sklepieniem płaskim lub też w ogóle pozbawiony jakiegokolwiek przykrycia. Mógł być to po prostu kopiec ziemi usypany nad pomieszczeniem zawierającym szczątki zmarłego lub zmarłych wraz z wyposażeniem grobowym.

2. w okresie późniejszym także budowla składająca się z okrągłego naosu otoczonego kolumnadą.

Grobowce tolosowe pojawiły się już w epoce minojskiej, ale największą popularność zyskały w epoce mykeńskiej. Podobne grobowce budowano również w czasach późniejszych w Grecji, Italii, Tracji (tutaj obecnie liczba znanych grobowców kopułowych przekroczyła już 30) oraz w północnym Nadczarnomorzu. Najliczniejszą grupę tolosów znaleźć możemy na terenie Krety w dolinie Mesara i wokół Koumasa w górach Kophinas. Najsłynniejszym tolosem-grobowcem jest tzw. skarbiec Atreusza (znany też jako grób Agamemnona). W okresie archaicznym zaczęto budować inne budowle na planie koła (np. Prytanejon w Atenach, który służył urzędnikom zwanym prytanami). W czasach późniejszych tolos był to typ klasycznej świątyni z okrągłym naosem, który otaczała kolumnada (zobacz: rotunda). Jedna z najsłynniejszych takich świątyń znajdowała się w Delfach, a jej pozostałości są obecnie najbardziej charakterystycznym elementem ruin Delf.

Dolmen - prehistoryczna budowla megalityczna o charakterze grobowca. Składała się z głazów wkopanych pionowo w ziemię i wielkiego płaskiego bloku skalnego, który był na nich ułożony. Pierwotnie dolmen był przysypywany ziemią. Budowle te są charakterystyczne dla neolitu europejskiego.

Menhir - w kulturze celtyckiej nieociosany lub częściowo obrobiony głaz ustawiony pionowo na grobie zmarłego. Spotykany w Anglii, Bretanii, Skandynawii, ale znany jest także w Afryce, Azji i Ameryce, gdzie pełnił prawdopodobnie funkcje kultowe. Niektóre menhiry osiągały duże rozmiary (do 20 m długości i 300 ton wagi). Występują pojedynczo, ustawione w szereg (tzw. alignment) lub w formie kręgów kamiennych. Menhiry pochodzą głównie z neolitu (od IV tysiąclecia p.n.e.) i wczesnej epoki brązu.

Stonehenge - jedna z najsłynniejszych, europejskich budowli megalitycznych, pochodząca z epoki neolitu oraz brązu. Megalit położony jest w odległości 13 km od miasta Salisbury w hrabstwie Wiltshire w południowej Anglii. Najprawdopodobniej związany był z kultem księżyca i słońca. Księżyc mógł symbolizować tutaj kobietę (biorąc pod uwagę jej co miesięczną menstruację), słońce - mężczyznę. Składa się z wałów ziemnych otaczających duży zespół stojących kamieni. Obiekt od 1986 jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO oraz znajduje się pod nadzorem angielskiego Scheduled Ancient Monument. Należy do English Heritage, a otaczające go tereny do National Trust.

Nazwa pochodzi od staro-angielskiego języka, gdzie stān oznaczało kamień (ang. stone) oraz albo hencg oznaczające otaczać (ang. hinge) lub hen(c)en oznaczające szubienicę. Ze słowa henge powstało słowo henges - kręgi, którymi teraz są nazywane tego typu obiekty.

Miejsce, w którym powstała budowla Stonehenge zyskało znaczenie kulturowe przed rokiem 2950 p.n.e. Świadczą o tym znajdujące się na zewnątrz megalitu groby datowane nawet na ok. 3100 rok p.n.e. oraz usypany z ziemi pierścień datowany również na ten okres.

Budowa

Stonehenge faza pierwsza Plan Stonehenge

Samo Stonehenge zbudowane jest z kręgów: zewnętrzny o średnicy 100 m, wewnętrzny o trzydziestometrowej średnicy i ustawionych wewnątrz, na planie podkowy pięciu trylitów o wysokości 9 m. Przed trylitami ustawionych jest 19 głazów o mniejszych wymiarach. Na krąg wewnętrzny składa się 30 bloków kamiennych o wysokości 4,2 m. Bloki połączone były na czopy i wręby z poziomo ułożonymi płytami tworząc zamknięty krąg. Krąg zewnętrzny to rów i wał ziemny.

Oś podkowy wyznacza kierunek, z którego wschodzi słońce w najdłuższym dniu w roku. Sanktuarium wzniesione jest z dwóch rodzajów kamienia. Największe, granitowe bloki pochodzą z okolic Marlborough Downs (około 30 km na północ od Stonehenge) oraz mniejsze, błękitne skały z Pembrokeshire w Walii, czyli około 250 km od budowli. Leżący wewnątrz podkowy kamień, nazywany obecnie kamieniem ofiarnym, pierwotnie najprawdopodobniej stał u symbolicznego wejścia.

Stonehenge jest ukierunkowane północnowschodnio-południowozachodnio (NE- SW). Wielka debata na temat znaczenia Stonehenge wytworzyła się po publikacji Stonehenge Decoded przez angielskiego astronoma Geralda Hawkinsa w 1963 roku, który twierdził, że odnalazł wiele powiązań między ustawieniem głazów a pozycją obiektów niebieskich i słońca. Uważał, iż Stonehenge mogło być używane do przewidywania zaćmień. Jego badania zostały szeroko uznane w środowisku naukowym, jako że do ich przeprowadzania używał obliczeń komputerowych (wtedy należących do rzadkości). Następcami w badaniach byli C. A. Newham wraz z Sir Fredem Hoyle'em oraz inżynier Alexander Thom, który poświęcił na badania nad Stonehenge 20 lat. Ich teorie były ostro krytykowane przez Richarda Atkinsona i innych.

Sztuka pradziejowa na terenach Polski

Najstarsze ślady działalności człowieka pochodzą z okresu paleolitu. Są to narzędzia wykonane z krzemienia znalezione w Grocie Nietoperzowej w Jerzmanowicach, wyroby kościane zdobione geometrycznym wzorem z Jaskini Maszyckiej koło Krakowa. W północnej Polsce znaleziono wyroby z kości renifera, figurki bursztynowe. W połowie piątego tysiąclecia ziemie znalazły się pod oddziaływaniem kultury ceramiki wstęgowej, a tysiąc lat później wykształciła się kultura pucharów lejkowatych. Te znaleziska uważane są za rodzime dla kultur Niżu Europejskiego. W kopalni w Krzemionkach Opatowskich wydobywany jest w tym czasie pasiasty krzemień. Z niego wytwarzane są przedmioty ozdobne. W okresie młodszego neolitu (2600-1800 p.n.e.) kultury ceramiczne zmieniają się znacznie szybciej. Z tego okresu pochodzą znaleziska amfor kulistych, ceramiki sznurowej (za najpiękniejsze uważane są znaleziska odkryte w miejscowości Złota k. Sandomierza). Ceramice towarzyszą znaleziska ozdób wykonanych z bursztynu. W epoce brązu wykształciła się kultura łużycka, uważana przez badaczy za kulturę prasłowiańską. Z tego okresu pochodzą ozdoby i narzędzia z brązu, wyroby ceramiczne w postaci naczyń zdobionych ornamentem figuralnym przedstawiającym sceny kultowe, figurki zwierząt, ptaków, ludzi.

Pod koniec epoki brązu powstały na ziemiach polskich duże osady obronne. Koncentracja osadnictwa tego typu miała miejsce w okresie halsztackim (700-400 p.n.e.) epoki żelaza. Z tego okresu pochodzi najlepiej zachowana w Europie osada w Biskupinie. U schyłku okresu halsztackiego, wykształciła się kultura zwana wschodniopomorską. Wyróżniała się obrzędami grzebalnymi, w których stosowano urny twarzowe i domkowe, podobne do znalezionych w Etrurii. Upadek kultury łużyckiej nastąpił na przełomie V i IV w. p.n.e. Do Polski napłynęła ludność związana z kulturą tracką i celtycką. Z Celtami wiązane są znaleziska monumentalnych rzeźb kamiennych w rejonie góry Ślęża na Śląsku. Z szlakiem bursztynowym związany jest okres wpływów rzymskich. Rodzima sztuka trwała w zdobnictwie ceramiki. Odrębność kulturowa zaczęła się kształtować w VI-X w. Z tego okresu pochodzą grody obronne, rzeźby z drewna i kamienia o przeznaczeniu kultowym.

Chronologia sztuki pradziejowej

Paleolit
Przybliżone daty	Kultura	Artefakty
35000 - 30000 p.n.e.	szatelperońska	pojawiły się pierwsze ozdoby, rytmiczne nacięcia na kości i kamieniu
30000 - 25000 p.n.e.	oryniackie (perigordzka)	pierwsze ryty na płytkach kamiennych i rysunki sylwetek zwierzęcych i kobiecych organów płciowych; (znalezione we Francji: Balcayre, La Ferrassie, Isturits; Niemczech: Vogelherd, Hohlenstein).
26000 - 18000 p.n.e.	graweckie	ryty i rysunki na ścianach jaskiń sylwetek zwierząt, postaci ludzkich, najstarsze figurki kobiet, zwane figurkami Wenus, (pochodzą z jaskiń Pair-non-Pair, Gargas, La Greze, Labatut, Laussel, Isturits, Laugerie-Haute we Francji; Willendorf w Austrii; Dolni Vectonice, Předmosti (Czechy).
18000 - 15000 p.n.e.	solutrejska	ryty i rysunki na kościach, figurki kobiece, reliefy znalezione w Bourdeilles Roc de Sers we Francji, El Castillo w Hiszpanii; oraz najstarsze budowle mieszkalne wykonane przez człowieka na Ukrainie.
15000 - 8000 p.n.e.	magdaleńska (dzielona na trzy okresy: wczesno- środkowo i późnomagdaleński)	rzeźbione i zdobione ornamentem figuralnym przedmioty (laski, miotacze i inne), malarstwo i reliefy na ścianach jaskiń, znalezione w Lascaux, Pech Merle, La Madeleine, Font-de-Gaume, Le Combarelles, Bernifal, Le Portel, Le Trois, Teyjat, Limeuil we Francji, Altamira, El Castillo w Hiszpanii
10000 - 8000 p.n.e.	świderska	groty, harpuny z rogu renifera, kości, zdobione motywami geometrycznymi (znalezione na Pojezierzu Mazurskim)
Mezolit
Przybliżone daty	Kultura	Artefakty
ok. 8000 p.n.e.	kultura azylska	kamienie pokryte schematycznym ornamentem (Mas d'Azil we Francji), sztuka naskalna w Hiszpanii, północnej Afryce, Na Saharze i Afryce południowej.
ok. 8000 p.n.e.	kultura maglemorska	zoomorficzna plastyka bursztynowa, rzeźbione kościane berła (Pomorze, Dania)
Neolit
Przybliżone daty	Kultura	Artefakty
w zależności od położenia geograficznego od 9000 - 4500 p.n.e.	początek rozwoju kultur charakterystycznych dla starożytności w różnych rejonach świata	rysunki naskalne w północnej Skandynawii, w rejonie jeziora Onega i nad Morzem Białym; malowana i zdobiona ornamentami ceramika, figurki kobiet i zwierząt, przedmioty z kości, bursztynu, miedzi, kamieni półszlachetnych.
3000 - 2000 p.n.e.	Kultury charakterystyczne dla poszczególnych regionów świata	architektura pierwszych osiedli, grobowców, budowli megalitycznych. W Polsce kultura pucharów lejkowatych, kopalnia w Krzemionkach Opatowskich, ceramika sznurowa (zdobiona odciskami sznurka) w Złotej k. Sandomierza.

Stanowisko archeologiczne w Biskupinie położone jest na terenie należącym do wsi Biskupin

Dzieje badań archeologicznych

Osada starożytna w Biskupinie została odkryta w 1933 r. przez uczniów, którzy poinformowali miejscowego nauczyciela, Walentego Szwajcera o swoim odkryciu wystających z wody drewnianych bali, ten zaś powiadomił prof. Józefa Kostrzewskiego z Poznania. Badania wykopaliskowe zostały zainicjowane w roku 1934 i kontynuowane były do wybuchu wojny. W czasie wojny specjalny niemiecki oddział SS-Ausgrabung Urstätt pod dowództwem Hauptsturmführera Prof. Dr Hansa Schleifa prowadził w latach 1939-1942 wykopaliska na terenie osady biskupińskiej, w celu wykazania jej pragermańskości. Po wojnie archeolodzy polscy, pod kierunkiem Zdzisława Rajewskiego, wznowili badania i kontynuowali je do roku 1974. Ogółem przebadano ok. 3/4 osiedla. Badania w Biskupinie - zarówno w okresie międzywojennym, jak i po wojnie były przykładem najwyższego możliwego wówczas poziomu metodycznego prowadzenia wykopalisk, stanowiąc wzór do naśladowania nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Zainicjowano w Biskupinie w okresie międzywojennym interdyscyplinarne badania paleoekologiczne, dokonywano eksperymentów archeologicznych, inicjując w ten sposób archeologię eksperymentalną. Wojciech Kóčka w czasie tych badań zastosował fotografię dokumentacyjną z aparatów latających, inicjując w ten sposób archeologię lotniczą w Polsce.

Gród w Biskupinie jest jedynym w Polsce stanowiskiem archeologicznym dla którego opracowano program długoterminowej konserwacji poprzez utrzymywanie wysokiego poziomu wody w jeziorze otaczającym stanowisko oraz wdrożono system monitorowania parametrów środowiska dla zapewnienia autentycznej substancji zabytkowej optymalnych warunków przetrwania.

Gród w Biskupinie uznany został za pomnik historii Polski.

Osada obronna kultury łużyckiej

Osada w Biskupinie wiąże się z kręgiem kulturowym kultury łużyckiej, trwającym od środkowej epoki brązu, od ok. XIV w. p.n.e., po wczesną epokę żelaza, czyli do ok. V w. p.n.e. Kultura łużycka to pojęcie archeologiczne, pod którym różni badacze widzieli różne etnosy - Prasłowian, Pragermanów lub Illirów. Sprawa przynależności etnicznej Biskupina była wykorzystywana dla celów ideologicznych w sporach dotyczących praw różnych narodów do ziem dzisiejszej Polski. Obecnie powszechnie przyjmuje się za fakt, że przynależności etnicznej kultury łużyckiej, podobnie jak i większości innych pradziejowych kultur archeologicznych, bezdyskusyjnie nie da się ustalić.

Na podstawie badań elementów konstrukcyjnych osiedla (drewnianych bali, zob. dendrochronologia) stwierdzono, że powstało ono najprawdopodobniej zimą 738 roku p.n.e. Założono je na podmokłej wyspie na Jeziorze Biskupińskim (obecnie półwysep), o kształcie w przybliżeniu owalnym i powierzchni ok. 2 ha (w obrębie wałów mieściło się ok. 1,3 ha powierzchni). Wyspa wznosiła się 0,8 - 1,2 m ponad wody otaczającego jeziora. Gród biskupiński był zasiedlony przez 150 lat.

Na terenie osady znajdowało się ok. 106 domostw, o wymiarach przeciętnie ok. 8 x 10 m, usytuowanych rzędowo wzdłuż moszczonych drewnem 11 ulic, o szerokości ok. 2,5 m każda. Ocenia się, że w osadzie mieszkać mogło od 800 do 1000 osób. Osada otoczona była skrzynkowym wałem drewniano-ziemnym o długości 740 m, szerokości 3 m i domniemanej wysokości do 6 m, w którym znajdowała się brama wjazdowa. Gród otoczony był falochronem o szerokości od 2 do 9 m, zbudowanym z ukośnie wbitych pali.

Regularny schemat zabudowy grodu biskupińskiego powtarza się również w przypadku innych grodów kultury łużyckiej z wczesnej epoki żelaza (np. Sobiejuchy czy Izdebno na Pałukach, czy Biehla w Saksonii).

Przyczyny budowy grodów obronnych o regularnej wewnętrznej zabudowie szeregowej przez ludność kultury łużyckiej są przedmiotem niezakończonej konkluzywnymi wnioskami dyskusji naukowców. Z punktu widzenia ekonomicznego zamieszkiwanie ludności rolniczej w zamkniętej przestrzeni grodu otoczonego wodą lub podmokłymi obszarami, nie jest racjonalne. W literaturze przedmiotu pojawiły się zatem co najmniej trzy próby wyjaśnienia tego fenomenu:

1. zagrożenie ze strony ludów koczowniczych - Kimmerów i Scytów;

2. walki wewnątrzplemienne;

3. chęć naśladownictwa miast greckich, z którymi społeczności kultury łużyckiej zapoznać się mogły dzięki dalekosiężnej wymianie handlowej organizowanej przez kolonie greckie.

Podobnie nieznana jest przyczyna upadku Biskupina i innych grodów tego typu. W tej kwestii przedstawiono również kilka konkurencyjnych hipotez:

• zniszczenie grodów przez Scytów (rzeczywiście, niektóre grody zostały spalone, w niektórych znaleziono też grociki od strzał scytyjskich);

• podniesienie się poziomu wód w jeziorach w związku z pogorszeniem klimatu;

• wyeksploatowanie środowiska naturalnego wokół grodu i konieczność przeniesienia się na inne tereny.

Osadnictwo pradziejowe i wczesnośredniowieczne Biskupina i okolic

Obszar Pałuk został ukształtowany przez lodowiec skandynawski, który wyżłobił w czasie ostatniego zlodowacenia liczne doliny. Od północy naturalną granicę Pałuk stanowi Puszcza Notecka, południową granicą jest rzeka Wełna.

Najstarszymi pozostałościami na terenie Biskupina są obozowiska łowców reniferów sprzed 10 tysięcy lat (górny paleolit), a także neolityczny dom pierwszych rolników oraz położone w pobliżu pochówki szkieletowe. Ciekawym obiektem jest tzw. kraal z wczesnej epoki brązu, otoczony systemem rowów.

Pierwotna osada obronna została opuszczona w VI wieku p.n.e. z powodu podniesienia się poziomu wody w jeziorze wskutek zmian klimatycznych i wyeksploatowania środowiska naturalnego (drewno, erozja gleb). W V i IV wieku p.n.e. powstała na jej miejscu osada otwarta. Ludność Biskupina zajmowała się rolnictwem, rybołówstwem , zbieractwem i rzemiosłem (garncarstwo, tkactwo).

We wczesnym średniowieczu na obszarze tym funkcjonowały grody i osady, a ostateczny upadek Biskupina wiąże się ze wzrostem znaczenia Piastów. W XI wieku obszary te należały do biskupstwa gnieźnieńskiego, o czym mówi bulla papieża Innocentego II (1136).

Rekonstrukcja, popularyzacja i edukacja w Biskupinie

Gród w Biskupinie jest jednym z nielicznych stanowisk archeologicznych w Polsce zawierających pełnowymiarowe rekonstrukcje wału obronnego, falochronu, bramy, ulic i budynków mieszkalnych. Rekonstrukcje te są cyklicznie wymieniane na nowe w związku z potrzebą ich aktualizacji w wyniku dokonania nowych ustaleń naukowych. Oprócz rekonstrukcji w Biskupinie znajduje się muzeum, a w każdym trzecim tygodniu września odbywa się tam festyn biskupiński, obejmujący prezentacje eksperymentalne i pokazy odtwórcze. Biskupin jest też jednym z dwóch istniejących w Polsce laboratoriów konserwacji drewna mokrego wydobytego ze stanowisk archeologicznych oraz ośrodkiem archeologii eksperymentalnej.

Gród - prehistoryczna lub średniowieczna osada obronna, otoczona wałem, na terenie Polski najczęściej drewniano-ziemnym. Grody wznoszone były w różnych okresach; na terenie dzisiejszej Polski w epoce brązu i wczesnej epoce żelaza (kultura łużycka) oraz w czasach wczesnego średniowiecza.

We wczesnym średniowieczu miejsce zamieszkiwania przystosowane do obrony, będące uprzednio centrami plemiennymi i ośrodkami kultu pogańskiego. Lokalizowane one były na ogół w miejscach charakteryzujących się trudną dostępnością: w międzyrzeczach, na cyplach otoczonych mokradłami, naturalnych wzniesieniach. Oprócz samej lokalizacji dodatkowymi założeniami obronnymi były fosy, wały ziemne, wały o konstrukcji drewniano-ziemnej lub kamiennej.

W IX/X w. zaczęto budować siedziby rycerskie lub feudalne tzw. gródki lub grody stożkowate. Budowano je na ogół w dolinach na niewielkich wzniesieniach, otaczano rowem lub fosą. Z wybieranej ziemi usypywano kolisty kopiec. Po wyrównaniu i otoczeniu wałem ziemnym, na którym wznoszono palisady, stawiano wewnątrz budynki na planie prostokąta. Gródek taki spełniał funkcje obronno-mieszkalne. Grody budowano w celu zapewnienia bezpieczeństwa jego mieszkańcom i posiadanemu dobytkowi wykorzystując naturalną budowę terenu (rzeki, wzgórza, wąwozy, itp.) oraz wznoszono umocnienia - wały, fosy, palisady, częstokoły. Na terenie wokół grodu pojawiały się podgrodzia.

Grody z jednej strony spełniały funkcję sprawowania władzy księcia (króla) na posiadanym terytorium, a także często były to obronne grody graniczne. Kolejnym etapem w życiu grodu mogło być miasto.

Pozostałości po grodach przyjmujące formy wałów ziemnych nazywa się grodziskami. Przykładami grodzisk na terenie Polski mogą być np. obiekty znajdujące się na Ostrowie Lednickim, jak również w takich miejscowościach, jak np. Grzybowo i Giecz w Wielkopolsce czy Trzcinica, Stradów w Małopolsce i Więcbork w woj. kujawsko-pomorskim oraz Sopot w pomorskim.

Grodzisko, pozostałość po grodzie albo osadzie obronnej w postaci kolistego (w podstawie) lub wielobocznego wzniesienia, zazwyczaj z zachowanymi śladami wałów drewniano-ziemnych. Na terenie dzisiejszej Polski grody budowane były w dwóch okresach: w późnej epoce brązu i wczesnej epoki żelaza (czasy kultury łużyckiej i kultury pomorskiej) oraz w okresie wczesnego średniowiecza (od schyłku VI w. ne).

Na terenie Polski zachowało się około 1500 grodzisk. Poddane są ochronie prawnej na mocy wpisu do rejestru zabytków, jednak wiele niszczonych jest systematyczną orką, wybieraniem piasku lub jest rozkopywanych przez tzw. poszukiwaczy skarbów posługujących się wykrywaczami metali. Grodziska wyróżniają się w terenie w formie widocznego do dziś obrysu wałów lub fosy, albo nasypu w postaci stożka. W większości są wyłączone spod użytku rolnego lub ich powierzchnia jest zalesiona.

Lokalnie często określane są jako okopy, kopce, góry (np. lisie góry) lub szańce (np. stare szańce, szwedzki szaniec), zwykle błędnie wiążąc ich funkcjonowanie z okresem późniejszym (np. potopem szwedzkim).

Rezydencja rycerska typu motte (fr. motte, en. motte-and-bailey), rezydencja feudalna, nazywana w Polsce gródkiem stożkowatym - rodzaj obiektu mieszkalnego o cechach obronnych, forma przejściowa pomiędzy grodem, wieżą rycerską, dworem obronnym a zamkiem.

Określenie gródek stożkowaty pochodzi od formy założenia w postaci nasypu ziemnego o kształcie ściętego stożka, wysokiego na ok. 3-5 metrów, o średnicy u podstawy do ok. 30 metrów, a przy wierzchołku ok. 15 metrów. Grody stożkowate zazwyczaj były otoczone rowem, który powstawał podczas wybierania ziemi, z której usypano stożek. Niekiedy także wałem. Stoki wzniesienia mogły być oblepione gliną. Na szczycie umiejscowiona była była drewniana lub kamienna wieża mieszkalno-obronna (w stosunku do założeń murowanych używa się zwykle określenia wieża rycerska lub donżon). Plateau otoczone było palisadą. Do kopca przylegał często rodzaj podgrodzia, niekiedy otoczonego palisadą, nad którym górowała wieża.

Obiekty tego typu budowane były w Europie od IX do XIV wieku. W X-XI w pojawiły się w Szwajcarii, w XI wieku we Francji, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Holandii, Niemczech, od połowy XIII wieku były budowane na terenie Polski, Czech i Austrii. W Polsce założenia w postaci kopców występują najczęściej na terenie Śląska (np. Mikołów, Majkowice), Zagłębia Dąbrowskiego (Sosnowiec Zagórze) i Małopolski, jak również i na obszarze centralnej i zachodniej Polski.

W średniowieczu obiekty tego typu budowali zazwyczaj niżsi feudałowie, których nie stać było na wzniesienie zamków. W okresie nowożytnym na terenach ziem polskich pełniły one funkcje siedzib szlacheckich - forma gródka stożkowatego obecna była do XVIII wieku.

Giecz - wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie średzkim, w gminie Dominowo leżąca nad Moskawą. Jeden z najstarszych i najważniejszych ośrodków związanych z początkami państwa polskiego, który typuje się na prawdopodobną siedzibę rodową pierwszych Piastów.

Według najnowszych badań pierwsze stałe osady na terenie dzisiejszego grodziska, nazywanego Grodziszczko, oraz w jego sąsiedztwie powstały na przełomie VIII i IX wieku. W tym okresie teren ten stanowił półwysep otoczony z trzech stron wodami nieistniejącego już jeziora. Druga z osad znajdowała się na południe, na brzegu pobliskiej Moskawy. W latach 60. IX wieku zastąpił je niewielki gród położony w północnej części Grodziszczka. Obecny stan badań archeologicznych pozwala jedynie powiedzieć, że była to twierdza na planie koła lub elipsy o promieniu ok. 45 m podobna do innych grodów plemiennych w Wielkopolsce.

W pierwszej połowie X wieku Giecz w przeciwieństwie do innych ważnych grodów Wielkopolskich jak Poznań i Gniezno nie został spalony i zbudowany od podstaw, a jedynie znacznie powiększony u schyłku lat 20. X wieku. Ten nietypowy fakt posłużył do wysnucia teorii, że to Giecz stanowił ośrodek skąd Piastowie opanowali pozostałe grody Polan. W wyniku wspomnianej przebudowy wzmocniono wały najstarszej części grodziska poszerzając je i obkładając kamieniami, zaś od południa otoczono wałem ziemno-drewnianym pozostały teren dzisiejszego grodziska. W ten sposób powstała dwuczłonowa forteca z wyraźnie wyodrębnioną częścią książęcą. Liczne znaleziska broni sugerują, że w Gieczu stacjonował silny garnizon wojów. W tym czasie okoliczne osady położone na północ i na południe od grodu nadal rozwijały się, a nawet powstawały nowe osiedla. Miało to związek z tym, że Giecz znalazł się na przecięciu szlaków handlowych łączących Europę Zachodnią ze Wschodnią, oraz kraje basenu Morza Śródziemnego z Bałtykiem. Jedna z nowopowstałych osad, na wschodnim brzegu jeziora została połączona z grodem za pomocą drewnianego mostu o długości ok. 70 m zbudowanego najpóźniej w latach 90. X wieku.

Okres monarchii wczesnopiastowskiej to okres intensywnego rozwoju Giecza. Według najnowszych badań, w drugiej połowie X. wieku (prawdopodobnie w latach 80.) rozpoczęto budowę palatium książęcego wraz z przyległą do niej kaplicą w formie rotundy. Z nieznanych jednak przyczyn przerwano budowę na etapie fundamentów.

Inną kamienną budowlą wczesnopiastowską był kościół św. Jana Chrzciciela. Jego nietypowa konstrukcja sugeruje, że miały być w nim złożone relikwie nieznanego nam świętego (nie wiadomo czy zostały one kiedykolwiek w tym kościele złożone). Umieszczenie relikwii poza katedrą w Poznaniu i archikatedrą w Gnieźnie również sugeruje specjalny stosunek władców piastowskich do tego miejsca.

Gród w Gieczu położony ok. 25 km na południowy-zachód od Gniezna i nieco bliżej Ostrowa Lednickiego oraz ok. 30 km na południowy-wschód od Poznania, miał prawdopodobnie za zadanie bronić od połud­nia dostępu do stołecznych grodów wczesnopiastowskiego państwa polskiego (podobną funkcję sprawował Poznań od zachodu).

Giecz został w 1038 roku zajęty przez Brzetysława I. Szczegółowy opis tego zdarzenia znajduje się w czeskiej kronice Kosmasa. Wspomina on o braku jakiegokolwiek oporu ze strony załogi Giecza. Z tego powodu uznaje się, że przed tym rokiem Giecz utracił swoją funkcję stołeczną. Mieszkańcy grodu oraz okolicznych osad zostali uprowadzeni do Czech zaś sam gród został spalony.

W czasach Kazimierza Odnowiciela w Gieczu ulokowano kasztelanię. Przy odbudowie zachowano dwuczłonowy charakter umocnień przesuwając jednak nieco wały na zewnątrz, powiększając w ten sposób teren wewnątrz grodu. Wały ponownie wzmocniono kamieniami i kamienno-gliniastą odsadzką. Odbudowano również, w nieco innym kształcie kościół Jana Chrzciciela. W tym samym okresie, we wspomnianej już osadzie na wschodnim brzegu jeziora wzniesiono niewielki kościół św. Mikołaja i Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, którego przebudowa na przełomie XII i XIII wieku nadała mu dzisiejszy kształt. Jednocześnie z nową świątynią powstał cmentarz. Druga nekropola została zlokalizowana na terenie przyległego od północy podgrodzia. Natomiast dostojników świeckich i kościelnych chowano w obrębie grodowego kościoła Jana Chrzciciela już od 1. połowy XI wieku. O nadal dużym znaczeniu Giecza świadczy zjazd książąt wielkopolskich, który miał miejsce w grodzie w 1253 roku.

Mimo odbudowy w XIII wieku Giecz stopniowo podupada. Za przyczynę tego stanu uznaje się zmianę przebiegu szlaków handlowych oraz powstanie ośrodków miejskich w Kostrzynie, Środzie Wielkopolskiej, Pyzdrach i Słupcy. Terytorium gieckiej kasztelanii zostało okrojone, a funkcję sądowo-administracyjną przejęło starostwo w Pyzdrach.

Kryzysu dopełniło zniszczenie grodu w pierwszej połowie XIII wieku podczas wojny pomiędzy Henrykiem Brodatym a Władysławem Odonicem. Mimo to gród nadal funkcjonował jako siedziba kasztelana oraz ośrodek religijny. 9 września 1286r. Giecz został nadany notariuszowi księcia Przemysła II Tylonowi, który uwolnił przy okazji obdarowanego od wszelkich ciężarów i powinności, pozwalając jednocześnie lokować miejscowość na prawie niemieckim. Tylon przywilej ten otrzymał w zamian za usługi oddane księciu podczas podróży do Szwecji,skąd sprowadził jemu małżonkę Ryksę^[1]. W 1298 roku kościół św. Jana Chrzciciela został kościołem tytularnym i podstawowym uposażeniem archidiakonatu większego diecezji poznańskiej. W tym okresie zmieniał się również układ grodu. Najprawdopodobniej w końcu XII wieku rozebrano wał oddzielający część północną i południową grodu czyniąc z Giecza założenie jednoczłonowe.

Nie jest pewne kiedy gród opustoszał. Miało to miejsce w końcu XIII wieku lub na początku XIV. Niektórzy wiążą to z najazdem krzyżackim, który miałby mieć miejsce w 1331 roku. Na terenie grodziska pozostała jedynie świątynia parafialna (obecnie jest to barokowy kościół św. Jana Chrzciciela i Matki Bożej Pocieszenia). Gieczem natomiast zaczęto nazywać wieś powstałą w miejscu osady położonej na wschodnim brzegu jeziora. Z czasem okoliczne osady związane z grodem usamodzielniły się dając początek dzisiejszym wsiom: Borzejewo, Gablin, Poświątno, Biskupice oraz istniejącej tylko do XVIII wieku wisi Skłoków.

Teren dawnego grodu w XV wieku zaczęto nazywać Grodziskiem, nieco później Grodziszczem, a od końca XVIII wieku obecną nazwą - Grodziszczko.

Badania archeologiczne

Badania archeologiczne na terenie Giecza podjęto w 1949 z inicja­tywy i pod kie­rownictwem Bogdana Ko­strzew­skiego. Dzięki jego staraniom w 1963 ro­ku, Grodziszczko przekształcono w rezerwat archeologiczny będącym oddziałem Muzeum Archeologicznego w Poznaniu (Obecnie jest to oddział Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy). Pierwszy etap wykopalisk zakończył się w 1966 roku. Prace wznowione w 1993 roku trwają do dziś.

Zabytki -grodziszczko - gród obronny o powierzchni ok. 3,6 ha (wewnątrz obwałowań 1,6 ha) na planie pięciokąta. Wały mają u podstawy ok. 30 m i sięgają do 9 m wysokości. Na terenie grodziska znajdują się:

• fundamenty palatium

• drewniany, barokowy kościół św. Jana Chrzciciela i Matki Bożej Pocieszenia znajdujący się na pozostałościach wczesnopiastowskiej, kamiennej świątyni.

• na szczycie wału współczesna dzwonnica. Jeden z dzwonów pochodzi z 1515 roku.

SZTUKA STAROŻYTNEGO EGIPTU

Rozwój architektury starożytnego Egiptu, a w nieco szerszym pojęciu sztuki starożytnego Egiptu, obejmuje okres od czwartego tysiąclecia p.n.e. do IV wieku naszej ery. Całą tę epokę cechowała jedność artystycznych form, ciągłość rozwoju oraz funkcja służebna wobec władców i religii. Sztuka pomagała w utrzymaniu i utrwalaniu ustalonego porządku społecznego.

1. Okres przeddynastyczny

2. Okred wczesno dynastyczny

3. Stare państwo

4. Średnie Państwo

5. Nowe Państwo

6. Epoka późna

7. Okres ptolemejski

• 4.1 Okres przeddynastyczny (ok. 6000-ok. 3100 p.n.e.)

• 4.2 Okres wczesnodynastyczny (ok. 3100-ok. 2686 p.n.e.)

• 4.3 Stare Państwo (ok. 2686-ok. 2181 p.n.e.)

• 4.4 Pierwszy Okres Przejściowy (ok. 2181-ok. 2133 p.n.e.)

• 4.5 Średnie Państwo (ok. 2133-ok. 1786 p.n.e.)

• 4.6 Drugi Okres Przejściowy (ok. 1786-ok. 1567 p.n.e.)

• 4.7 Nowe Państwo (1550-1070r p.n.e.)

• 4.8 Trzeci Okres Przejściowy (ok. 1085-664 p.n.e.)

• 4.9 Okres schyłkowy (664-332 p.n.e.)

• 4.10 Epoka grecka - dynastia Lagidów (332-30 p.n.e.)

• 4.11 Okres rzymski (30 p.n.e.-395 n.e.)

Okres predynastyczny

Najstarsze zachowane szczątki osad i cmentarzyska pochodzą z okresu predynastycznego, czyli z czwartego tysiąclecia p.n.e. Zostały odnalezione w pobliżu miejscowości Merimde (w południowo-zachodniej części delty Nilu),Fajum, Badari, Omami, Amra i Gerza.Domy Egipcjan wznoszone w tym czasie to szałasy z trzciny i papirusu, później z rzecznego mułu na szkielecie z drewna. Odnalezione groby mieszkańców osad najczęściej miały owalny kształt, ściany i stropy wzmocnione drewnem i matami. Zmarłych grzebano w pozycji skurczonej, z głową skierowaną na południe i twarzą zwróconą na zachód. Informacji o życiu codziennym dostarczają odnalezione w grobach naczynia, ozdoby, narzędzia pokryte malowidłami i płaskorzeźbami. Za najcenniejsze uważane są odnalezione palety do rozcierania barwników. Ceramika odkryta w grobach wykonana z rzecznego syltu (muł nilowy) była wypalona na kolor czerwony lub czarny.

Okres wczesnodynastyczny

Najstarsze grobowce władców, nazywane mastabami, miały przekrój trapezu, a ich prostokątna podstawa była usytuowana dłuższą osią na kierunku północ-południe. W części podziemnej znajdowały się komory. Mastaby wznoszone były z suszonej cegły, a powierzchnię zabezpieczano cienką warstwą wapna. Ukośny kształt mastab tłumaczy się naśladownictwem ścian domów budowanych z mułu, który miał tendencje do osuwania się i tworzenia w ten sposób lekko skośnych powierzchni. Strona zewnętrzna dzielona była pionowymi framugami na wnęki. Układ wnęk najprawdopodobniej odpowiadał rozmieszczeniu komór wewnątrz mastaby. Na ścianie fasady umieszczano środkowe drzwi pomiędzy dwiema wieżami lub bastionami. Wnętrza komór w zachowanych ruinach są zniszczone, często przez pożary. Zachowały się jedynie ślady polichromii zdobionej motywem plecionki. Wyjątkowym znaleziskiem jest zachowany relief przedstawiający lwy na nadprożu komory grobowej królowej Hor-Neith w Sakkarze.

U wejścia do mastab ustawiane były stele. Najstarsze wykonane są z wapienia, późniejsze z twardszych kamieni. Motyw zapisu imienia króla, zwany "imieniem Horusowym" pojawił się w okresie pierwszej dynastii. Na znalezionej wapiennej steli króla Dżeta w górnej części płyty przedstawiona jest sylwetka świętego ptaka - sokoła, symbolu Horusa stojącego na prostokątnym znaku, w którym znajduje się imię króla, zapisane hieroglifem przedstawiającym kobrę. W dolnej części stelli umieszczono fasadę pałacu. Stele późniejsze mają bardziej rozbudowaną dekorację. Zmarły przedstawiany jest w pozycji siedzącej, przy stole zastawionym kromkami chleba, z dzbanami ustawionymi pod nim. Na steli wypisywana jest lista ofiar, które zmarły otrzymuje w podróż w zaświaty. Ważnym elementem wyposażenia grobowców były posągi oraz figurki tzw. uszebti, odgrywające rolę opiekunów i pomocników zmarłego. Posągi pokryte były licznymi hieroglifami. Zawierały one informacje o przedstawionej postaci, modlitwy, zaklęcia itp. Zwyczaj ten był kontynuowany przez cały okres trwania cywilizacji egipskiej. Do ciekawych znalezisk tego okresu należy paleta Narmera.

Stare Państwo

Rozwój sztuki nastąpił w Memfis w okresie trzeciej dynastii. W budownictwie na szeroką skalę zaczęto używać bloków kamienia wapiennego i granitu. W początkowym okresie monumentalna architektura naśladuje formy wypracowane przez budowle wznoszone z cegły i drewna. Pojawiają się nowe rozwiązania. Piramidy schodkowe, nowe dekoracje fryzu (fryz kobr mających chronić władcę przed złymi mocami oraz tzw. chekeron - fryz z szeregu figur stylizowanych na kształt witki trzcinowej, związanej w regularnych odstępach). Cegła i drewno używane były nadal, lecz tylko przy budowie pałaców, domów mieszkalnych. To zróżnicowanie materiałowe tłumaczy szczątkowe zachowanie budowli mieszkalnych tego okresu. Starożytne Memfis nie zachowało się. Pozostała natomiast zbudowana w pobliżu (w Sakkara) nekropola, nad którą dominuje zachowany do naszych czasów, monumentalny grobowiec króla Dżesera (Dżosera).

Kanon

W okresie Starego Państwa utrwalił się kanon obowiązujący, z małymi wyjątkami, przez cały okres rozwoju architektury i sztuki starożytnego Egiptu. Ścisłe przestrzeganie wymogów kanonu wymusiło wysoki i wyrównany poziom artystyczny w starożytnym Egipcie.

Kanon dotyczył:

• kompozycji i sposobu przedstawiania w rzeźbie postaci:

• królowie przedstawiani byli jako osoby młode, w pozycji siedzącej lub kroczącej, były to postacie o najwyższym wzroście. Prezentowane obok żona, córka, to osoby znacznie niższe niż wymagałoby pokazanie naturalnej różnicy; urzędnicy - przedstawiani byli bardziej swobodnie, w scenach stanowiących wizytówkę wykonywanego przez nich zawodu; lud - zawsze w ruchu, przy pracy;

• w płaskorzeźbie, malarstwie i w rysunku postać przedstawiana była zgodnie ze stałymi zasadami: głowa i kończyny z profilu, barki i oko en face (frontalnie), biodra w ujęciu 3/4 - była to metoda ujmowania człowieka z kilku perspektyw jednocześnie, w przekonaniu, że żaden ważny szczegół nie ujdzie w ten sposób uwagi patrzącego. Egipcjanie potrafili przedstawić postać człowieka w dowolnym oglądzie, ale odstępstwa od obowiązującej zasady czyniono tylko wyjątkowo, w odniesieniu do obcokrajowców lub ludzi niższego stanu;

• kompozycji w układach pasowych

• układu świątyni poświęconej, służącej kultowi władcy i bogom

• kolumny i filary stylizowane na kształt pni i łodyg roślin, o głowicach naśladujących formę kwiatu lotosu lub liści palmowych.

We wnętrzu jednej z mastab, w pobliżu piramidy Snorfu, w Meidum, odnaleziono dwa posągi z czasów IV dynastii. Książę Rahotep (najwyższy kapłan w Heliopolis) i jego żona Nofret zostali przedstawieni w pozycji siedzącej, z plecami przywartymi do oparcia, na którym wypisano ich imiona. Rzeźby wykonane są z wapienia, polichromia przetrwała w bardzo dobrym stanie. Największe wrażenie na odkrywcach zrobiły oczy posągów, inkrustowane kamieniami, o wyrazistym rysunku.

Nie do końca jest jasny dalszy rozwój budownictwa grobowego za czasów trzeciej dynastii. Grobowce następców Dżosera zachowały się w bardzo złym stanie. Powszechnie przyjmuje się, że kolejnym etapem była piramida romboidalna, czyli o załamanej linii profilu. Teoria ta wynika z kształtu piramidy Snofru w Dahszur (Dahsur). Badania archeologiczne wykazały, że budowla w trakcie wznoszenia została mocno zarysowana. Prace na pewien czas zostały przerwane. Po ich wznowieniu zmieniono kąt nachylenia ścian, tym samym zmniejszając wysokość piramidy. To pozwoliło na zmniejszenie obciążenia dolnej, już wybudowanej jej części. Podwójny kompleks pomieszczeń wewnątrz piramidy też nasuwa przypuszczenie o eksperymentalnym charakterze budowli. Wyniki tych obserwacji oraz fakt wybudowania drugiej piramidy, już o regularnym kształcie i kącie nachylenia ścian podobnym do górnej części pierwszej piramidy, dały powód do wysnucia teorii o czynionym eksperymencie i pierwszej, nieudanej próbie wybudowania piramidy w kształcie ostrosłupa. Zatem nie ma pewności, czy piramida łamana była formą pośrednią, czy tylko nieudanym eksperymentem. Kolejne piramidy powstały już jako regularne. Do najwspanialszych przykładów takich budowli należą piramidy: Cheopsa, Chefrena i Mykerinosa. W pobliżu znajduje się inny wspaniały zabytek tego okresu - Sfinks, będący pierwszą monumentalną rzeźbą Egiptu. Podczas panowania kolejnych władców budowle grobowe nie miały już tak ogromnych rozmiarów. Możliwe, że przyczyniło się do tego osłabienie potęgi władców kolejnych dynastii. Po upadku szóstej dynastii nastąpiło rozbicie państwa na szereg mniejszych państewek (tzw. pierwszy okres przejściowy). Wraz z upadkiem państwa nastąpiło zahamowanie rozwoju sztuki, w tym i architektury. Tradycje sztuki memfickiej kontynuowane są w Herakleopolis. Inne ośrodki odchodzą nieco od obowiązujących schematów. To z kolei spowodowało, po raz pierwszy w historii Egiptu, pewne zróżnicowanie pomiędzy poszczególnymi twórcami.

Średnie Państwo

Ponowne zjednoczenie Egiptu było dziełem książąt tebańskich, zatem to Teby (Luksor) stały się centrum politycznym i kulturalnym Egiptu. Pomimo powrotu do wzorów klasycznych, architektura i rzeźba Egiptu różnią się od tych z poprzedniego okresu. Zaniechano budowy mastab, kontynuowano wznoszenie piramid z cegły i kamienia oraz rozwinięto budowę grobowców kutych w skale. Przykładem grobowców kutych w skale jest grobowiec króla Mentuhotepa-Nebheperte (władcy, który ponownie zjednoczył Egipt), wybudowany w Deir el-Bahari, w tej samej dolinie, w której później powstał sławny grobowiec królowej Hatszepsut. Grobowiec króla Mentuhotepa-Nebheperte zbudowany jest z dwóch rozległych tarasów będących świątynią grobową. Tarasy, połączone ukośną rampą, obiegały portyki z filarami. Świątynia przylegała do ściany masywu skalnego. Przed nią, od strony Nilu, zbudowany był dziedziniec porośnięty drzewami i ozdobiony posągami króla. Obok świątyni, po zachodniej stronie umieszczono sześć kaplic małżonek króla i kapłanek bogini Hathor. Groby ich znajdują się na dziedzińcu. Do komory grobowej prowadził długi korytarz. Sama komora była wykonana z bloków granitowych i ozdobiona reliefami. Zachowane fragmenty pokazują sceny polowań na zwierzęta pustynne i ptactwo, łowienie ryb, wojny oraz obrzędy kultowe.

Inne charakterystyczne cechy architektury tego okresu to budowa miast o regularnej siatce ulic oraz wprowadzenie nowego typu kolumn w budownictwie sakralnym, o głowicach stylizowanych na kształt otwartych lub zamkniętych pąków papirusu, a także tzw. kolumny prodoryckie, czyli takie, których trzony nie naśladują elementów roślinnych. Pierwsze kolumny tego typu zastosowano co prawda przy budowie piramidy Dżesera, jako kolumny kanelurowane, ale do szerszego zastosowania doszło dopiero w tym okresie. Zachowane w piramidach hieroglify wskazują na wzrost znaczenia kultu słońca. Wierzenia w bóstwa Re, Atum, Chepri, Harachte, czczone w Heliopolis, urosły do znaczenia religii państwowej. W architekturze znalazło to odzwierciedlenie w budowie świątyń związanych z kultem słonecznym. Najlepiej zachowana jest świątynia wzniesiona za panowania Niuserre w miejscowości Abu Gorab. Plan świątyni zbliżony jest swoim układem do królewskich zespołów grobowych, z tą różnicą, że zamiast piramidy ustawiono na cokole potężny obelisk zakończony piramidionem. Przed obeliskiem ustawiony jest ołtarz słoneczny, przy którym składano ofiary. Kompleks otoczony jest murem z kryptoportykami. Korytarze zdobione są licznymi reliefami przedstawiającymi prace rolnicze wykonywane w różnych porach roku oraz personifikacje prowincji egipskich i Nilu. W pomieszczeniach zwanych Komnatami Pór Roku ustawiono także rzeźby przedstawiające wiosnę i lato.

W architekturze tego okresu wyróżniają się dwie szkoły: memficka - prezentująca styl klasyczny, oraz tebańska - o pewnych uproszczeniach i jednocześnie większej swobodzie kompozycji. W rzeźbie portretowej obserwowany jest tzw. kierunek pesymistyczny, ukazujący wizerunek władcy o smutnych, zadumanych obliczach, na których jego wiek też znajduje swoje odbicie. Jest to nowy, po wcześniejszym idealizującym, sposób przedstawiania postaci. Okres Średniego Państwa to dynamiczny czas rozwoju rzeźb wykonywanych z drewna i umieszczanych w grobowcach dostojników. Przedstawione dynamiczne postacie ukazują różne sceny rodzajowe. Umieszczenie ich najprawdopodobniej zastąpiło w znacznej mierze bogate fryzy kute w kamieniu. Figurki zostały odnalezione w grobowcach Meket-re w Deir el-Bahari oraz w miejscowości El-Bersza, w tych grobowcach dekoracja ścian była znacznie uboższa.

Senuseret II - faraon starożytnego Egiptu XII dynastii, z okresu Średniego Państwa. Prawdopodobnie panował od 1882 roku p.n.e. wraz z ojcem Amenemhatem II, samodzielnie w latach 1879-1872 p.n.e. oraz wraz z synem - Senuseretem III - kilka miesięcy przed śmiercią w 1872 roku p.n.e.

Zgodnie z zasadą, wprowadzoną przez Amenemhata I, panowanie Senusereta obejmowało trzy etapy. Koregencję z ojcem, samodzielne rządy oraz przekazanie władzy synowi - koregencję z synem na kilka miesięcy przed śmiercią. W czasie swych rządów wprowadzał kolejne etapy, doskonale zaplanowanej reformy państwa, polegające na wprowadzeniu zarządzania państwem poprzez wysłanników królewskich rezydujących w większych miastach. Działalność Senusereta głównie skupiała się na zagospodarowaniu bagnistych terenów, położonych wokół największej z oaz na Pustyni Zachodniej, oazy Fajum. W wyniku zakrojonej na szeroką skalę akcji, bagniste tereny zostały przekształcone w żyzne tereny uprawne z licznymi osadami, których mieszkańcy uprawiali: pszenicę, jęczmień i len oraz hodowali bydło i owce. Obszary te stały się najbogatszym rejonem rolniczym Egiptu. W pobliżu jeziora (współczesna jego nazwa brzmi Birket Karun) Senuseret rozkazał wznieść miasto, rodzaj osady dla rzemieślników zatrudnionych przy budowie kompleksu grobowego króla. Pozostałości tej osady usytuowanej na skraju terenów uprawnych i pustynnych (w pobliżu współczesnej osadu arabskiej El-Lahun), odkrył w 1889 roku William Petrie. Miasto to składało się z trzech dzielnic oddzielonych murami, zaplanowanych w równych geometrycznych rzędach. W mieście znajdowała się "dzielnica" być może dla samego władcy i jego świty. Zbudowano tam dwukondygnacyjne luksusowe domy z wieloma pomieszczeniami. Większość jednak stanowiło niewielkie jednopoziomowe domy, przeznaczone dla budowniczych. Drugą, wielką inwestycją w Delcie, zrealizowaną w czasach Senusereta (nie ma na to bezpośrednich przekazów egipskich, a wiedzę o tym zawdzięczamy tradycji greckiej) było przekopanie kanału, łączącego bezpośrednio Deltę z Morzem Czerwonym. Rozmiary kanału pozwalały na przepływanie nim nawet dużych statków i okrętów. Kanał wymagał jednak ciągłych napraw, obsypujących się brzegów. Usprawniał jednak i znacznie skracał komunikację pomiędzy Deltą i morzem.

Senuseret tak mocno był związany z okolicami Fajum, że rozkazał w tym właśnie rejonie, wznieść dla siebie swój kompleks grobowy. Piramida Senusereta II znajduje się około 3 kilometry na północ od El-Lahun, na skraju oazy Fajum.

Szedet (gr. Herakleopolis, Krokodilopolis, Arsinoe) - starożytne miasto egipskie w oazie Fajum w północnej części współczesnego miasta Fajum.

Szedet położony był pomiędzy dawnym jeziorem Moeris a Nilem. Rozwinął się dzięki biegnącemu tędy szlakowi handlowemu. Król Amenemhat I (panował w XX w. p.n.e.) zbudował w nim świątynię boga Sobka, później rozbudowaną przez Amenemhata III. Miasto stało się głównym ośrodkiem kultowym Sobka, który był przedstawiany z głową krokodyla. Z tego powodu starożytni Grecy później nazywali to miasto Krokodilopolis. Władający Egiptem w III w. p.n.e. Ptolemeusz II Filadelfos na cześć swojej siostry i żony Arsinoe II zmienił nazwę miasta na Arsinoe.

Nowe Państwo

Po kolejnym zjednoczeniu Egiptu, wraz z panowaniem XVIII dynastii, rozpoczął się kolejny okres świetności Egiptu. W tym czasie panowanie Egipcjan zostało rozszerzone na sąsiednie terytoria. Stolicą imperium były Teby, które w tym czasie przeżywały swój największy rozkwit. W architekturze wykształcił się monumentalny kanon świątyń egipskich. Wybudowane wcześniej świątynie są rozbudowywane na szeroką skalę. Zdarza się, że wcześniejsze fragmenty są burzone, a odzyskany materiał wykorzystywany jest ponownie. Do świątyń prowadzą monumentalne aleje procesyjne z szeregami posągów sfinksów ustawionych po obu jej stronach. Wejście na dziedziniec obramowane jest z dwóch stron potężnymi pylonami. Dalej mogli wejść tylko kapłani i dostojnicy. Zatem to pylony stały się wizytówką świątyń. Pokrywano je bogatymi reliefami opowiadającymi o czynach faraonów zwyciężających wroga i oddających cześć bogom. Przed pylonami ustawiano potężne posągi faraonów. Za pylonami rozpościerał się obszerny czworokątny dziedziniec, otoczony portykami. Było to miejsce odprawiania publicznych ceremonii (lud obserwował je z placu przed pylonami). W głębi budowano zazwyczaj salę hypostylową, za nią salę ofiarną z ołtarzem i salę pojawień. W drzwiach sali pojawień ukazywał się posąg bóstwa w tzw. barce kultowej (była to przenośna łódź ozdobiona na rufie i dziobie wizerunkami bóstwa, czyli np. głową barana - Amon, głową sokoła - Re). Za salą pojawień znajdowało się sanktuarium, w którym przechowywano posąg bóstwa. Do zespołu świątyń należała też sadzawka z krokodylami.

W tym też okresie utrwalił się typ świątyń - grobowców kutych w skale. Jednocześnie oddzielono miejsce pochówku od świątyni grobowej. Komora grobowa, wykuta w skale u podnóża góry, była połączona z świątynią grobową długim, podziemnym korytarzem. Stąd rząd świątyń grobowych pobudowanych w Tebach Zachodnich na granicy pól uprawnych. Obok nich stawiano kaplice kultowe, w których odbywały się uroczystości pogrzebowe. Pojawił się też nowy typ głowic, tzw. kompozytowy. Na płaszczyznach kapitelu rzeźbiono wizerunki bogini Hathor skierowane na cztery strony świata (na ilustracji obok). Przykładem takiego rozwiązania są kapitele zachowane w świątyni Hatszepsut. W malarstwie i rzeźbie pojawił się nowy sposób przedstawiania wizerunku postaci w tzw. kontrapoście (jest to kompozycja, w której postać człowieka całym ciężarem spoczywa na jednej nodze przy zrównoważeniu postawy przez lekkie wygięcie tułowia i ramienia w stronę przeciwną). Poprzez odejście od obowiązujących kanonów wytworzył się bardziej naturalistyczny styl w rzeźbie i malarstwie, czyli również w zdobnictwie. Do najbardziej znanych przykładów dzieł tego okresu należą: studium portretu królowej Nefertiti oraz złota Maska Tutanchamona. Popiersie królowej zostało odnalezione w warsztacie rzeźbiarskim w Tell el-Amarna. Wykonana z wapienia rzeźba świadczy o wysokim kunszcie artysty, doskonale zachowana polichromia podkreśla rysy królowej. Rzeźba znajduje się w Muzeum Egipskim w Berlinie. Złota maska Tutanchamona została odnaleziona w grobowcu w Dolinie Królów. Precyzyjnie wykonana, bogato inkrustowana masą szklaną maska doskonale oddaje rysy młodego króla. Czoło zdobią wizerunki głowy kobry i sępa, które zgodnie z wierzeniami miały go chronić. Maska przechowywana jest w Muzeum Egipskim w Kairze. Wprowadzono też nowy motyw tematyczny - sceny batalistyczne. Do najlepiej zachowanych zabytków tego okresu należą w Tebach: świątynia w Luksorze, Zespół świątyń w Karnaku, w Nubii - świątynia w Abu Simbel, w Tebach Zachodnich: grobowce kute w skale, np. Hatszepsut, grobowce w Dolinie Królów i Dolinie Królowych.

Za czasów panowania Amenhotep IV (Echnatona) w sztuce egipskiej wystąpił tzw. okres amarneński (od Tell_el-Amarna, współczesnej nazwy obszaru, na którym znajdują się pozostałości wybudowanej przez Echnatona nowej stolicy państwa). Charakteryzował się on daleko idącymi odstępstwami od obowiązujących kanonów. Wyobrażenia osób były zgodne z rzeczywistością, ukazywały nawet wszystkie niedoskonałości postaci. Wizerunki Echnatona przedstawiają króla jako osobę o wydłużonej twarzy, wąskich ramionach i szczupłych rękach, wąskiej talii i szerokich biodrach. Po śmierci Echnatona sztuka amarneńska nie zanikła całkowicie, artyści przenieśli się do Memfis. W czasach Nowego Państwa, jeszcze kilkakrotnie za rządów Ramzesów, dochodziła do głosu maniera amarneńska. Jednak w sztuce egipskiej powszechnie obowiązującej nastąpił powrót do oficjalnych kanonów.

Tell el-Amarna (staroegipskie Achetaton) - miejscowość nad środkowym biegiem Nilu, na jego wschodnim brzegu, około 320 km na południe od Kairu. Jedno z najważniejszych stanowisk archeologicznych w Egipcie. Około 1358-1340 p.n.e.^[1] faraon - reformator religijny Amenhotep IV (Echnaton) — zbudował tu, na dziewiczej ziemi, stolicę swego państwa, a zarazem główny ośrodek nowej religii. Po śmierci Echnatona miasto opuszczono.

Pozostałości stolicy zostały zburzone, ale dostarczyły badaczom wiele cennych znalezisk. W centralnej dzielnicy zbudowano Wielką Świątynię i Wielki Pałac, a w pobliżu Archiwum Państwowe, w którym w 1887 roku odnaleziono tabliczki klinowe z korespondencją dyplomatyczną, tzw. Listy z Amarna. Zespół budowli państwowych otaczały willowe dzielnice urzędników, warsztaty, pracownie ( m.in. należąca do Totmesa, w której odnaleziono słynne popiersie Nefertiti), kopalnie alabastru.

Od lat osiemdziesiątych XIX w. prace wykopaliskowe prowadzili tu kolejno: Urbain Bouriant, W. M. Flinders Petrie i Ludwig Borchardt.

Od nazwy miasta pochodzi nazwa stylu w sztuce egipskiej - okres amarneński.

Historia wykopalisk

• 1714 - Claude Sicard, francuski jezuita i archeolog, po podróży wzdłuż doliny Nilu opisuje pierwszą znalezioną stelę z Tell el-Amarna.

• 1798 - 1799 - francuska ekspedycja naukowa wysłana przez Napoleona sporządza pierwszą mapę starożytnego miasta

• 1824 - wykopaliska prowadzone przez Johna Gardnera Wilkinsona

• 1833 - szkocki podróżnik Robert Hay prowadzi wykopaliska w połudn. części osady

• 1843-1845 - pruska ekspedycja archeologiczna prowadzona przez Richarda Lepsiusa

• 1887 - odnaleziono Listy z Amarna

Epoka późna

Rozpad państwa wyczerpanego długimi wojnami nastąpił za panowania ostatnich Ramzesów. Po trzecim okresie przejściowym, w Epoce późnej, nastąpił regres sztuki monumentalnej. Sztuka egipska zaczęła w znacznym stopniu ulegać wpływom obcym. W powstałych w tym czasie rzeźbach można zauważyć cechy zaczerpnięte ze sztuki asyryjskiej, perskiej i greckiej. Ale i sztuka egipska odcisnęła swoje piętno na działalności artystów tych narodów (znaleziono statuę perskiego króla Dariusza I w postawie typowej dla przedstawień egipskich faraonów, ale z zachowaniem perskiego stroju). Pierwsze trzysta lat po upadku Nowego Państwa to powrót w rzeźbie i malarstwie do wzorów z początków Nowego Państwa i zaznaczenie się wpływów szkoły amarnejskiej. Rzeźby pochodzące z końca okresu przejściowego cechuje ciekawa kompozycja, subtelność i eleganckie proporcje. Zostały odnalezione statuetki ukazujące klęczącego władcę. Pochylony, obejmuje wyciągniętymi rękoma stelę ofiarną (Osorkon II) albo rytualną barkę (Osorkon III). Kuszyci po dojściu do władzy, podczas swoich prawie stuletnich rządów (XXV dynastia), próbowali wskrzesić wzory z czasów panowania XVIII dynastii. Za czasów panowania XXVI dynastii wracano także do kanonów z okresu Starego Państwa. Rzeźby tego okresu wyrażają konformizm postawy politycznej tej dynastii. Władcy byli portretowani w ten sposób, że w zależności od potrzeb mogli być traktowani jako władcy Egiptu lub państwa Kusz. Nakrycia głowy były tak skomponowane, że mogły uchodzić za egipski hełm wojenny albo kuszycki czepek. Twarze ich mają ostre rysy o wyraźnie zaznaczonych bruzdach, lekko spłaszczonych nosach i charakterystycznych brwiach.

Okres ptolemejski

Kolejny okres świetności Egipt zawdzięcza Grekom, którzy wyparli Persów. Grecy byli zafascynowani kulturą Egipcjan, próbowali zatem wskrzesić dawniejsze tradycje. Dzieła tego okresu mają wiele cech kompozycji sztuki greckiej. Przejawia się to w malowidłach, w portretach postaci - ciało zachowuje charakterystyczny skręt, ale twarz portretowana jest en face, przedstawiane postacie czasem noszą greckie stroje itp. Rozkwit przeżywa sztuka brązownicza. Powstają liczne posążki bóstw wykonane z tego materiału. Cechują się dbałością o wykończenie detalu, piękną formą i perfekcją wykonania.

Równocześnie Grecy kontynuują własne tradycje. Kwitnącym ośrodkiem tego nurtu staje się Aleksandria. Z tego okresu pochodzą znane portrety fajumskie. Rzeźby okresu ptolemejskiego wyróżniają się realizmem, psychologiczną koncepcją. Zachowane rzeźby głów kapłanów (zielone głowy) stały się wzorem dla sztuki portretowej starożytnego Rzymu. Druga szkoła, rodzima, kontynuuje architekturę monumentalną. Z tej drugiej szkoły pochodzą takie budowle jak świątynia w File, Edfu i Denderze.

Występowanie dwu odrębnych, choć wpływających na siebie kultur powodowało także sporządzanie dokumentów państwowych w dwóch językach, odmiennymi, właściwymi dla nich rodzajami pisma. Taką inskrypcję wyryto na sławnym kamieniu z Rosetty. Dzięki temu znalezisku udało się odczytać hieroglify egipskie.

Ostatni okres w dziejach sztuki starożytnego Egiptu to zaznaczenie się silnych wpływów chrześcijaństwa, niektóre egipskie świątynie przebudowano na kościoły.

Po upadku cesarstwa rzymskiego Egiptem zawładnęła sztuka islamu.

Zachowane zabytki świątyń i grobowców przez tysiąclecia wystawione były na niszczycielskie działanie słońca, wilgoci i wiatru niosącego olbrzymie ilości pustynnego piasku. To spowodowało, że bogate polichromie miały szansę zachować się tylko wewnątrz grobowców. Dzisiejszy obraz pozostałości cywilizacji egipskiej nie pokazuje bogactwa i intensywności barw polichromii i złoceń, jakimi były one pokryte. W czasach faraonów nie były one tak szare jak obecnie. Wprost przeciwnie, były to budowle o żywej i bogatej kolorystyce pokrywających je malowideł i reliefów.

Biblioteka Aleksandryjska - największa biblioteka świata starożytnego założona w Aleksandrii przez Ptolemeusza I Sotera za radą Demetriusza z Faleronu (datuje się to wydarzenie na lata około 350-283 p.n.e.).

Biblioteka działała przy Museionie, ówczesnym odpowiedniku instytutu badawczo-naukowego. Ptolemeusz II Filadelfos przyczynił się istotnie do zgromadzenia wielu znaczących zbiorów. Nakazał przeszukania rejonu śródziemnomorskiego w poszukiwaniu cennych pism. Niektóre wykupywano, inne tylko przepisywano. Każdy, kto wjeżdżał do Aleksandrii z jakąś księgą, musiał ją zostawić w depozycie biblioteki, by można było ją skopiować.

Główną bibliotekę zwano Bruchejon, w Aleksandrii założono także mniejszą bibliotekę przy Świątyni Serapisa - Serapejon. Brucheion nie był dostępny dla wszystkich osób, księgi w nim znajdujące się mogli przeglądać tylko ludzie wybrani, najczęściej byli to uczeni. Zbiory przechowywane w Serapeionie były dostępne dla mieszkańców miasta.

Zniszczenie biblioteki

Podczas inwazji Cezara na Egipt (48/47 p.n.e.) od okrętów egipskich zajął się ogniem Pałac Królewski, a następnie ogień przeniósł się na bibliotekę (Brucheion). Prawdopodobnie nie wszystkie zbiory spłonęły, bo Serapeion został nienaruszony, ale na pewno spora ich część. W czasie pożaru spłonęło przypuszczalnie ok. 40 tys. woluminów. Według świadectwa historyka greckiego Plutarcha, wódz rzymski Antoniusz ofiarował królowej Kleopatrze tytułem rekompensaty 200 tys. woluminów z biblioteki w Pergamonie. W 391 r. patriarcha Teofil wykonując rozkaz cesarza Teodozjusza o niszczeniu świątyń pogańskich spalił część Serapeionu (tam znajdowały się także księgi pogańskie). Ostatecznie księgozbiór zniszczono w 642 r. na rozkaz kalifa Omara I, który polecił barbarzyńskim Arabom spalenie wszystkich ksiąg niewiernych.

Latarnia morska na Faros - jeden ze starożytnych cudów świata, została zbudowana ok. 280-279 p.n.e. na podstawie planów architekta Sostratosa i na polecenie Ptolemeusza I, ukończona podczas rządów jego syna Ptolemeusza II. Możliwe, że pomysłodawcą budowy latarni był sam Aleksander Macedoński.

Latarnia znajdowała się na przybrzeżnej wysepce Faros, która mając sztuczne połączenie ze stałym lądem poprzez groblę heptastadion, stanowiła część wejścia do portu w Aleksandrii w Egipcie. Ocenia się, że była to wieża o wysokości ok. 115~150 m. Miała dolną kondygnację o przekroju kwadratu, nad nią wznosiła się kolejna, ośmiokątna i trzecia o przekroju okrągłym. Latarnia zwieńczona była kopułą wspartą na ośmiu kolumnach. Na niej ustawiony był posąg Posejdona o wysokości około 7 m. W tamtych czasach była to najwyższa budowla na świecie o podstawie krótszej od jej wysokości. Latarnię dość dokładnie opisał arabski geograf i podróżnik z XI wieku - Abu Abd Allah Muhammad Idrisi. Jej uproszczony wizerunek zachował się też na monetach i malowidłach. Nazwisko architekta jest znane dzięki zachowanej pod starożytnym tynkiem inskrypcji: "Sostratus, syn Deksyfanesa, poświęcił tę budowlę bogom ocalenia, w imieniu wszystkich tych, którzy żeglują po morzach", którą najprawdopodobniej zostawił sam budowniczy w tajemnicy przed królem.

Po zmierzchu rozpalano na latarni ogień. Chrust był dostarczany na szczyt wieży na grzbietach osłów, a potem przez tragarzy. Odbijane metalowymi lustrami światło widoczne było z kilkudziesięciu kilometrów i znakomicie ułatwiało nawigację żeglarzom zdążającym do Aleksandrii (według Józefa Flawiusza, z odległości 300 stadiów - ok. 30 mil morskich). Budowla została uszkodzona kilkakrotnie na skutek trzęsień ziemi, była też przebudowywana. Prawdopodobnie już w II wieku runęła najwyższa część latarni. W IX wieku jej dolna część została zaadaptowana na meczet o nietypowej orientacji - wzdłuż osi północ-południe. Latarnia uległa uszkodzeniu przez trzęsienia ziemi w latach 1261, 1303 i 1323, po którym została już zrujnowana. Wieża została ostatecznie zniszczona przez trzęsienie w 1375 roku. Pozostałe po niej ruiny zniknęły, kiedy w roku 1480 sułtan Egiptu użył ich do budowy na tym miejscu fortu. Obecnie na fundamentach latarni znajduje się Muzeum Morskie.

W odległej o kilkadziesiąt kilometrów od Aleksandrii miejscowości Taposiris Magna znajduje się pomniejszona replika latarni z Faros zbudowana przez Ptolemeusza II.

Nazwa wysepki, Faros, stała się w niektórych językach synonimem latarni morskiej, np. w języku francuskim - phare, w języku hiszpańskim i włoskim - faro, w portugalskim - farol.

Horus - opiekun monarchii egipskiej, panujący faraon utożsamiał się z nim i przyjmował jego imię. Bóg nieba. Czczony pod postacią sokoła lub człowieka z głową sokoła zwieńczoną tarczą słoneczną oraz jako dziecko z palcem w ustach. Był synem Ozyrysa i Izydy lub Geba i Nut. Po śmierci Ozyrysa walczył (jako prawowity następca tronu) z Setem (bratem Ozyrysa) o tron faraona. Po kilku konkurencjach Rada Dwunastu Bogów przyznała władzę Horusowi.

Horus uosobiał cały Egipt. Wraz z nim często przedstawiano Nechbet i Wadżet, które symbolizowały połączony Egipt Górny i Dolny oraz uosabiały Hathor. Jego synami byli:

• Hapi

• Imset

• Duamutef

• Kebehsenuf

SZTUKA MEZOPOTAMI

Teren Mezopotamii, czyli Międzyrzecza to miejsce, gdzie rozwinęło się bardzo mało kultur i starożytnych cywilizacji. Pierwotnie znane były one jedynie z przekazów pozostawionych przez starożytnych Greków. Pierwsze badania archeologiczne, prowadzone początkowo przez amatorów i poszukiwaczy skarbów miały miejsce w XIX wieku. Jednym z najcenniejszych znalezisk były gliniane tabliczki pokryte pismem klinowym. Odczytanie ich rozpoczęło czas poznawania długich dziejów Mezopotamii. Tereny te były zamieszkane już w okresie paleolitu. Do starożytnych państw związanych z Mezopotamią należą: Sumer, Akad, Asyria, Babilonia. Sztukę (w tym architekturę) tego rejonu świata reprezentują:

• sztuka sumeryjska i akadyjska

• sztuka babilońska

• sztuka asyryjska.

a) SZ. SUMERYJSKA I ARKADYJSKA

Pradzieje

Najstarsze ślady osadnictwa znalezione na terenach Mezopotamii pochodzą z ósmego tysiąclecia p.n.e.. Są to niewielkie osady złożone z glinianych domów na planie koła. W tych półziemiankach odkryto kamienne podłogi i paleniska. Znaleziono też gliniane, wypalane figurki zwierząt oraz ludzi. Z początkowym okresem neolitu związana jest kultura Dżarmo, datowana na siódme tysiąclecie p.n.e. Odnaleziona osada złożona była z glinianych domów budowanych na planie prostokąta. Domy miały po kilka pomieszczeń i podwórze. Odnaleziona ceramika to figurki kobiet symbolizujących Boginię Matkę, figurki zwierząt oraz lepione ręcznie naczynia. Naczynia wykonano z gliny zmieszanej z sieczką, pokryto je czerwoną polewą. Część naczyń zdobiły proste ornamenty liniowe.

Okres szóstego tysiąclecia p.n.e. to stopniowy rozwój osadnictwa na terenach nizinnych. Z tych czasów pochodzą trzy kultury rolnicze, które budowały domy z gliny zmieszanej z sieczką oraz z trzciny. Część domów zdobiona była malowanymi pasami. W jednej z osad odkryto sklepienie nad wejściem w formie łuku wykonanego z gliny. Odkryte kultury to (od północy w kierunku południowym):

• kultura Halaf

• kultura Hassuna

• kultura Samarra

Najokazalsze są osady kultury Samarra. Niektóre z nich otaczały rowy i mury obronne wykonane z suszonej cegły. Część zbudowanych domów miała plan w kształcie litery T. W jednej z osad halafackich odkryto pozostałości świątyni zbudowanej na szczycie wzgórza otoczonego murem z gliny. We wszystkich osadach odnaleziono lepione ręcznie naczynia i figurki z gliny. Naczynia były zdobione motywami geometrycznymi i figuralnymi. W naczyniach kręgu kultury halafackiej dno zdobiono malowanymi rozetami. Pojawiły się też pieczęcie stemplowe zdobione geometrycznymi, liniowymi ornamentami. Na początku V tysiąclecia kultury te zaczęły zanikać (najpóźniej, ok. 4500 roku p.n.e., zanikła kultura Halaf).

Na przełomie piątego i szóstego tysiąclecia, na południu Mezopotamii, pojawiła się kultura Eridu, najstarsza forma kultury Ubajd (tzw. Ubajd I). Ludność nadal zamieszkiwała domy budowane z suszonej cegły i ręcznie lepiła ceramiczne naczynia. W Eridu odnaleziono też ślady budowli sakralnej wzniesionej na planie prostokąta. Wraz z rozwojem, wpływy kultury Ubajd przesunęły się na północ.

Drugi etap rozwoju tej kultury jest nazywany Ubajd II. Odnalezione w osadach tego okresu gliniane figurki ludzi charakteryzuje mocno wydłużony kształt.

Następny okres, to Ubajd III. W odnalezionych pozostałościach osad tego okresu natrafiono na świątynie wznoszone na usypanych z ziemi platformach, licowanych cegłą. Świątynie w planie prostokąta mają trzy pomieszczenia, z których środkowe to cella. Największym momentem przełomowym w ceramice było wprowadzenie do użytku koła garncarskiego. Jednocześnie rozpoczął się okres stopniowego ubożenia motywów dekoracyjnych. Ostatni, czwarty okres kultury Ubajd (Ubajd IV) to czwarte tysiąclecie p.n.e. W połowie tego tysiąclecia kultura Ubajd przekształciła się w kulturę Uruk. W tym okresie ręcznie wykonywane naczynia ceramiczne o bogatej dekoracji malarskiej spotykane są jeszcze na północy. Ceramika wykonywana na kołach garncarskich ma coraz uboższą dekorację, czasem jest jej w ogóle pozbawiona. Motywy malowane zastępują ornamenty z nacinanych lub odciskanych linii. W okresie ok. 3300 r. p.n.e. pojawiły się pierwsze pieczęcie cylindryczne zdobione reliefem. Figurki człowieka z tego okresu mają mocno wydłużony kształt, o staranniej wykonanych głowach i ramionach oraz symbolicznie zaznaczonych nogach. Specyficzny kształt mają głowy o oczach z przylepionych kawałków gliny z ukośnym nacięciem. Kształt głowy bardziej przypomina głowę węża niż człowieka. Końcowy okres kultury Uruk przypada na początek rozwoju sumeryjskich miast-państw.

Okres wczesnosumeryjski

Około 3200 r. p.n.e. istniejące osady przekształciły się w pierwsze miasta-państwa. Były to m.in. Eridu, Uruk, Ur, Girsu. Najwyższą władzę piastowali w nich prawdopodobnie królowie-kapłani. Życie w nich skupione było wokół kręgów świątynnych tzw. zigguratów. Najstarsze świątynie tego typu miały trójdzielne wnętrza. Budowle wznoszone były najczęściej z suszonej cegły. Ściany świątyń z zewnątrz zdobione były lizenami. Wokół świątyń wznoszono mury zdobione mozaiką z ceramicznych stożków barwionych na kolor niebieski lub żółtozielony. Badania archeologiczne doprowadziły też do odkrycia budowli wzniesionych z płyt gipsowych lub wapiennych. W miastach spotyka się dwa kręgi świątynne. Jeden z nich, to ziggurat poświęcony bogu nieba Anu, drugi to świątynia poświęcona bogini Inanie (Nini-Zaza). Ta druga świątynia wznoszona była na innych założeniach. Przypominała ona dom mieszkalny. Pomieszczenia otaczał dziedziniec, na którym umieszczono święty kamień - betyl. Sanktuarium połączone było z dziedzińcem portykiem. Na przeciwległym boku umieszczono pomieszczenia kapłanów.

Z tym też okresem związane jest powstanie pisma, początkowo w formie obrazkowej, później przekształcone w pismo klinowe .

Okres starosumeryjski

Początek tego okresu przypada na XXVIII wiek p.n.e.. Wraz z rozwojem miast dochodzi do walk o dominację nad większym obszarem terytorialnym. Władza przechodzi w ręce króla-wojownika, powstają pierwsze pałace. Najstarsze pozostałości pałacu odnaleziono w pobliżu miasta Kisz (Tell al.-Uhaimir). Jest to budowla złożona z dwóch części rozdzielonych grubym murem. Starsza z nich, to monumentalny dom mieszkalny na planie prostokąta z centralnym kwadratowym dziedzińcem. Część późniejsza, to też kilka pomieszczeń na planie prostokąta. Największe z nich ma salę z czterema ceglanymi kolumnami i dobudowany portyk. Ozdobą ścian jest fryz przedstawiający jeńców. Miasta tego okresu to skupiska domów mieszkalnych sytuowanych przy wąskich, krętych ulicach. Domy mieszkalne wznoszone na południu to budowle na planie prostokąta z wewnętrznym dziedzińcem. Domy północy nie miały wewnętrznych dziedzińców. (Podobnie świątynie budowane na północy składały się z poprzedzonej przedsionkiem nawy podzielonej na cellę i sanktuarium). Dzielnice mieszkaniowe zajmowały około 1/3 powierzchni miast. Kolejna trzecia część obszaru to ogrody i nekropole. Na pozostałej części miasta wznoszono budowle oficjalne. Nad nimi górował zigguart z niewielką świątynią na najwyższej platformie. Drugą, większą świątynię budowano najczęściej w pobliżu wieży. Wokół stawiano magazyny, pomieszczenia dla kapłanów itp. Ta część miasta otaczana była murem. Z czasem przekształciła się w warownię. Budowle tego okresu wznoszono najczęściej z cegły suszonej lub wypalanej, czasem z kamienia. Spoiwem był muł albo smoła. Budowle nie należały to trwałych. Przez to często na gruzach poprzedniej, po zrównaniu i podwyższeniu platformy, stawiano kolejną świątynię.

Grobowce z tego okresu to podziemne budowle z kamienia lub cegły, złożone z jednego lub kilku pomieszczeń. Przekryte sklepieniem pozornym lub płaskim stropem. Do wnętrza z poziomu terenu prowadziły ukośne rampy i pionowe szyby.
Rzeźba i płaskorzeźba. Najważniejszym elementem rzeźby i płaskorzeźby jest twarz, w której dominują oczy. Są to jednak dzieła pozbawione indywidualnych cech poszczególnych osób. Posążki osób w pozycji siedzącej lub klęczącej miały ukazać czynność a nie samą osobę. Stawiano je w świątyniach, podpisane imieniem fundatora. Najprawdopodobniej miały symbolizować pobożność osób, które je tam ustawili. Od tych sposobów przedstawiania osób były pewne wyjątki. Odnalezione w Esznunna (Tell Asmar) figurki miały na twarzy zaznaczoną mimikę w formie uśmiechu, przestrachu itp. a figurki znalezione w Mari (Tel al-Hariri) cechuje dużo większa staranność w wykonaniu detali. Twarze nie są pozbawione cech indywidualnych a stroje (spódniczki z baraniej skóry) zostały ukazane z dużą starannością. Rzeźby wykonywane z brązu, to figurki odlewane tzw. metodą traconego wosku. Są one bardziej realistyczne od tych wykonywanych w kamieniu. Płaskorzeźby komponowane są w układach pasowych, postacie ludzi przedstawiane są w układzie: twarz z profilu, oko od frontu, tułów i ramiona od frontu, nogi z profilu. Najstarsze, wykonywane w miękkim kamieniu, to stele ukazujące ważne wydarzenia z dziejów. Są rodzajem pomników historycznych, z których jedna grupa opisuje wydarzenia pokojowe, druga zwycięskie wojny. Szczególnym zabytkiem tej epoki jest tzw. "Sztandar z Ur". Jest to mozaika, wykonana po dwóch stronach drewnianej płyty, z kamieni, muszli, macicy perłowej połączonych masą bitumiczną. W trzech pasach ukazana jest zwycięska wojna oraz wydana po niej uczta (zabytek znajduje się w Muzeum Brytyjskim w Londynie). Podobną technikę stosowano przy zdobieniu pudeł rezonansowych harf. Na znalezionych pudłach wykonana jest mozaika przedstawiająca wydarzenia mitologiczne. Dodatkową ozdobą jest złocona głowa byka. Popularnym tematem rzeźby były wyobrażenia zwierząt. Do częściej spotykanych zalicza się temat kozła wspinającego się na najprawdopodobniej święte drzewo. Przedstawienia zwierząt są znacznie realniejsze niż postaci ludzkich.
Ważnym elementem sztuki tego okresu są też pieczęcie cylindryczne. Reliefy wykonywane na nich to coraz bogatsze przedstawienia ludzi i zwierząt. Tematyka związana jest z walką zwierząt, fantastycznych stworów. Postacie ukazywane są przy pomocy linii, z zachowaniem symetrii, licznych powtórzeń. Wrażenia ekspresji dostarcza często kłębowisko postaci, ustawienie ich w pozycji "do góry nogami" itp. Motyw uzupełniany jest drobnymi elementami dekoracyjnymi. Niektóre z tych motywów zostały przejęte przez artystów perskich, greckich a nawet z średniowiecznej Europy.

Okres akadyjski

Około 2400 roku p.n.e. doszło do przejęcia władzy przez zamieszkałych na tym terenie Semitów, którzy już od dawna piastowali funkcje dostojników na sumeryjskich dworach i przejęli wiele sumeryjskich zwyczajów. Jeden z nich, znany później jako Sargon Wielki, zdobył władzę w mieście Agade (Akad) po czym podbił cały Sumer i ogłosił się władcą Sumeru i Akadu. Jego wnuk, Naramsin ogłosił się Królem Czterech Stron Świata. Mimo tych wydarzeń sztuka i kultura sumeryjska nadal żyła. Akadowie rozszerzyli obszar jej oddziaływania oraz podporządkowali ją swoim pojęciom estetycznym. Pismo sumeryjskie zostało przystosowane do ich własnego języka. Z zachowanych zabytków architektury odnaleziono dwie świątynie w Esznunna oraz twierdzę Naramsina w Tell Brak. Świątynie zbudowane były na planie prostokąta, bez dziedzińców. Przypominały swoim wyglądem wcześniejsze budowle wznoszone w północnej części kraju (jednonawowe z przedsionkiem, bez dziedzińca wewnętrznego). Twierdza Naramsina zbudowana była na planie kwadratu o boku 100,0 m. Wewnątrz mieściło się sześć dziedzińców i wiele, umieszczonych równolegle do siebie, wąskich pomieszczeń. Budowla otoczona była murem grubości 10,0 m. Do wnętrz prowadziła jedna brama umieszczona pomiędzy dwoma wieżami. Pierwszy dziedziniec był największy. Najprawdopodobniej było to miejsce postoju zwierząt i karawan. Otaczające go pomieszczenia pełniły funkcje magazynów. Pozostałości podobnej twierdzy znaleziono w Aszur w północnej Mezopotamii.

Płaskorzeźby akadyjskie cechuje pewne odejście od układów pasowych. Przykładem jest, odnaleziona w Sippar, stela z piaskowca przedstawiająca zwycięstwo króla Naramsina datowana na ok. 2250 rok p.n.e. Jej kształt przypomina górę, której wyobrażenie też zostało wyryte na steli. Za postacią króla, po przekątnej płyty, podążają w rzędzie wojownicy. Wrogowie przedstawieni są w chwili ucieczki. Na steli wyryto również drzewo. Te elementy krajobrazu informują, że bitwa odbyła się w miejscu zalesionym, z wrogami zamieszkującymi góry Zagros. Dwie gwiazdy na szczycie płyty symbolizują obecność bogów: Szamasza i Isztar, patronów zwycięskiego króla.

Rzeźby okresu akadyjskiego cechuje większa staranność wykonania detali i próby realistycznego pokazania postaci, zarówno w wizerunku twarzy jak i poprawności w oddaniu sylwetki. Pieczęcie akadyjskie mają bardziej czytelną kompozycję. Uzyskano ją przez staranniejszy rysunek i rozdzielenie sylwetek. Postacie w walce mają często nienaturalnie wydłużone ramiona, by mogły uchwycić przeciwnika. Osoby są równego wzrostu, a wizerunki walk ze zwierzętami ukazują te ostatnie stojące na tylnych łapach. Tematyka kompozycji najczęściej zaczerpnięta jest z mitologii, którą Akadowie przejęli od Sumerów. Przykładem jest pieczęć z czasów Szarlaliszarriego. Obrazuje klęczącego Gilgamesza, trzymającego wazę z wodą oraz stojącego na wprost bawołu. Okres akadyjski trwał od około 2340 do 2200 r. p.n.e. Jego zakończenie związane jest z upadkiem dynastii zwyciężonej przez plemiona z gór Zagros, (plemiona te - Gutejowie rządziły Mezopotamią przez około 100 lat).

Aszur (Kalaat Szirkat, Kalat asz-Szarkat) - miasto w północnej Mezopotamii, obecnie na terenie Iraku, pierwsza stolica Asyrii, ośrodek kultu boga Aszura.

Miasto założono na początku III tysiąclecia p.n.e. na skalistym wybrzeżu zachodniego brzegu Tygrysu. Zostało otoczone murami, tworzącymi trójkąt o bokach długosci 1 km. Rozbudowa nastąpiła około 1530 p.n.e., kiedy wzniesiono Nowe Miasto i włączono w pas umocnien Aszur. Około 1240 p.n.e. Tukultininurta I wzniósł Nowy Pałac oraz wzmocnił ufortyfikowanie miasta od strony lądu poprzez wykopanie fosy. Po śmierci Tukultininurty pałac został prawdopodobnie zniszczony i zabudowany dzielnicą mieszkaniową. Do miasta prowadziło kilkanascie bram ochranianych masywnymi wieżami.W 614 r. p.n.e. dawna stolica Asyrii została zdobyta i zburzona przez Medów.

W czasie wyprawy dziesięciu tysięcy czyli odwrotu Greków po bitwie pod Kunaksą z terenu Mezopotamii ruiny były widoczne, ponieważ wzmiankę o Aszur podaje Ksenofont w Anabazie. W okresie igguraty na miejscu Aszur istniała niewielka osada.

plan świątyni partyjskiej w igg

Renesans sumeryjski

Posążek Gudei, władcy Lagasz (Luwr, Paryż)

Pierwsze odrodziło się miasto-państwo Lagasz, kolejne było Ur. W tym drugim mieście pojawiła się tzw. trzecia dynastia z Ur założona przez króla Urnammu. Pod jego panowaniem zostały odnowione stare budowle, powstały też nowe. Miasta stały się bardziej okazałe. Domy mieszkalne często budowane były jako piętrowe, wyposażone w kanalizację i z dziedzińcami wyłożonymi cegłą. Nadal centralnym miejscem każdego miasta był ziggurat. Najlepiej zachowana budowla tego typu, wzniesiona za czasów Urnammu, znajduje się w Ur. Jest to świątynia poświęcona bogu księżyca Nannie. Zbudowano ją na planie prostokąta o wymiarach 43,0 x 65,0 m. Rdzeń składał się z cegły suszonej i był obłożony wypalaną cegłą. Na najwyższym tarasie stała mała świątynia, do której prowadziły schody. Tarasy połączone były pochylniami. Pochylone ściany zdobione były niszami i lizenami. Na pierwszy taras prowadziły trzy szerokie ciągi schodów połączone w przelotowej bramie. igguraty z czasem stawały się coraz wyższe. W świątyniach i pałacach tego okresu pojawiła się tendencja do zachowania symetrii i amfilady pomiędzy pomieszczeniami. Po raz pierwszy zaczęto wznosić świątynie dla władców pochowanych w podziemnych grobowcach pod tymi świątyniami.

Rzeźba sumeryjska tego okresu nawiązywała do wzorców starosumeryjskich. Jednak twarze przedstawianych postaci nosiły cechy indywidualne. Nowym elementem było też przedstawianie na reliefie klęczących u stóp władcy cudzoziemców z darami.

Renesans trwał około 100 lat i zakończył się wraz z najazdem Elamitów i upadkiem trzeciej dynastii z Ur

b) SZ. BABILOŃSKA

Najazd Elamitów około 2000 roku p.n.e. położył kres rozwojowi sztuki sumeryjskiej. Imperium trzeciej dynastii z Ur - podobnie jak miasto Ur - legło w gruzach. Sumer i Akad podzieliły się na wiele miast-państw. Jednym z nich był Babilon. Władający nim od około 1792 r. p.n.e. amorycki król Hammurabi podbił inne miasta i stworzył imperium babilońskie.

W sztuce i kulturze okres po upadku imperium trzeciej dynastii z Ur charakteryzował się dużymi wpływami semickimi i nowymi trendami, które później zyskały miano sztuki babilońskiej.

Okres starobabiloński (Amoryci)

Powszechnie uważa się, że poziom kultury osiągnął w okresie starobabilońskim bardzo wysoki poziom, chociaż w pewnych dziedzinach rysowały się pewne cechy dekadenckie (np. rzeźba). Przede wszystkim bardzo żywa była jeszcze tradycja sumero-akadyjska, nadająca ton w rozwoju kultury Mezopotamii. Nowością były nowe trendy w budownictwie wskazujące na silne wpływy semickie. Niestety z tego okresu nie znamy zbyt dużo zabytków, aby w pełni ująć całokształt kultury czasów amoryckich. Wykopaliska archeologiczne świadczą o znacznym rozwoju w XVIII wieku p.n.e. miasta Mari (Tel al-Hariri). Znaleziono tam pozostałości pałacu, siedziby króla Zimrilima. Była to ogromna budowla zajmująca około 3,5 ha, otoczona grubym murem. Do wnętrza prowadziła jedna brama. Pomieszczenia zgrupowane były wokół dziedzińców. Poszczególne grupy pełniły różne funkcje. Były tam obszary pomieszczeń administracyjnych, sal mieszkalnych przeznaczonych dla władcy i dworu, zaplecze z magazynami, warsztatami oraz pałacowa świątynia. W ruinach odnaleziono wielotysięczny zbiór glinianych tabliczek i dzieła sztuki. Na ścianach pałacu odkryto malowidła o żywej kolorystyce, wykonane na gipsowej wyprawie przy użyciu farb wodnych. Tematyka obrazów była zróżnicowana - od geometrycznych kompozycji po sceny batalistyczne, ceremonie religijne i obrazki z życia codziennego. Znaleziono także posągi i płaskorzeźby.

Do innych cennych znalezisk tego okresu należą ruiny świątyń, m.in. świątynia bogini Isztar-Kititum w Nerebtum (Iszdżali). Pomieszczenia świątyni były rozmieszczone wokół czterech dziedzińców. Całość otaczał mur. Do wnętrza prowadziło kilka bram. Sanktuarium poprzedzała sala ofiar. Tego typu plany świątyń znane były już we wcześniejszym okresie. W ośrodku Larsa zostały odnalezione brązowe figurki, wśród nich statuetka przedstawiającą trzy kozice o złoconych pyskach. Kozice, wspięte na tylnych nogach są odwrócone do siebie grzbietami. Zostały umieszczone na misie podtrzymywanej przez dwóch brodaczy. Rzeźba datowana jest na około 1900 r. p.n.e., znajduje się w Luwrze, w Paryżu.

Do najbardziej znanych rzeźb tego okresu należy odnaleziona w 1902 r. w Suzie stela z Kodeksem Hammurabiego. Stela przypomina kolumnę. Wyryto na niej tekst słynnego kodeksu. Powyżej tekstu umieszczono płaskorzeźbę przedstawiającą Hammurabiego w postawie stojącej, z dłońmi uniesionymi w modlitwie. Naprzeciw niego zasiada bóg Szamasz, który wręcza królowi symbol władzy. Oblicza postaci wyrzeźbiono w sposób oddający indywidualne rysy, rzeźba strojów wykonana jest bardzo starannie. Twarze posiadają bardzo bujny zarost. Warto zauważyć, że potężny Hammurabi nigdy nie był przedstawiany jako równy bogom.

Do innych znalezisk pochodzących z tego okresu należą terakotowe płaskorzeźby przedstawiające bogów oraz ludzi wykonujących codzienne czynności. Upowszechniły się też małe, cylindryczne pieczęcie służące do pieczętowania dokumentów spisywanych na glinianych tabliczkach. Wiele z nich zdobią motywy z dziejów Gilgamesza.

Okres średniobabiloński (kasycki)

Kasyci to najeźdźcy, którzy zdobyli władzę w Babilonii po złupieniu Babilonu przez Hetytów około 1595 roku p.n.e. Wznieśli oni nową stolicę Durkurigazlu (Akarkuf), a w niej świątynie wzorowane na babilońskich i pałac z potężnym zigguratem. Do nowych osiągnięć sztuki tego rejonu, związanych z panowaniem Kasytów, zalicza się produkcję modelowanej cegły. Z niej wznoszono świątynie zdobione fryzami z wypalanej cegły. Technika ta została później przejęta przez budowniczych z okresu nowobabilońskiego oraz przez Persów. Innym charakterystycznym elementem sztuki tego okresu są "kudurru" - znaki graniczne. Znaki wykonywane były z kamienia, najczęściej z diorytu. Przechowywano je w świątyniach, jako potwierdzenie prawa własności do terenu, którego granice były opisane na kamieniu. Opis zawierał także prośbę wznoszoną do bóstwa i ciąg przekleństw, które dosięgną tych, którzy naruszą prawo własności. Zamiast wizerunku boga używano jego symbolu, co też było jedną z nowości wprowadzonych w tym okresie. Okres średnobabiloński zakończyło opanowanie Babilonii przez Asyryjczyków, za pośrednictwem których w Mezopotamii wpływy zdobyła sztuka asyryjska.

Okres nowobabiloński (chaldejski)

W 626 p.n.e. Nabopolasar ponownie zjednoczył królestwo babilońskie, a jego syn Nabopolasar II (Nabuchodonozor II) doprowadził je do potęgi. Ten okres w dziejach Babilonu nazywany jest nowobabilońskim. Za panowania Nabuchodozora Babilon został rozbudowany. Miasto, na planie prostokąta, otoczono podwójnym, wysokim murem obronnym, wzmocnionym wieżami rozmieszczonymi co 50 metrów. Przestrzeń pomiędzy murami wypełniono ziemią. Pałac z własnymi fortyfikacjami znajdował się w części północnej miasta. Wewnątrz zbudowano dziedzińce. Trzy pierwsze połączone były ogromnymi bramami. Trzeci dziedziniec poprzedzał sale reprezentacyjne, m.in. tronową o wymiarach 52,0 x 17,0 m. Dekoracja ścian wykonana była z mozaiki ze szkliwionej, kolorowej cegły. Fryz przedstawiał szereg kroczących lwów, nad nimi pokazano drzewa życia.

Do pałacu przylegała Brama Isztar, której rekonstrukcję można obejrzeć w Muzeum Pergamońskim w Berlinie. W pobliżu bramy znajduje się sklepienie nad drogą wykonane z kamienia. Porównanie opisu Babilonu pozostawionego przez Herodota z odkopanymi pozostałościami sklepienia, skłoniły archeologa, Roberta Koldeweya, do wysnucia wniosku, że są to reszki jednego z siedmiu cudów świata - wiszących ogrodów Semiramidy. Przy bramie rozpoczynała się droga procesyjna, która prowadziła do świątyni i zigguratu Marduka (ziggurat nosi też nazwę zigguratu Etemenanki i bywa utożsamiany z wieżą Babel). Była to wysoka, siedmiokondygnacyjna wieża. Poszczególne piętra były pomalowane na różne kolory. Najniższe pokrywała czarna smoła, wyższe czerwona, wypalana cegła, kolejne, białe pokryto zaprawą wapienną lub gipsową a następne - błękitne oblicowano glazurowanymi płytkami. Dolne piętro miało 33,0 m wysokości, cała zaś wieża około 90,0 m. Podstawa wieży tworzyła kwadrat o boku 90,0 m.

Dekoracje z glazurowanej, modelowanej cegły układane w fryzy przedstawiające wizerunki zwierząt, stylizowane rośliny to jedno z największych osiągnięć sztuki tego okresu. Nowością też było wprowadzenie płaskich pieczęci ozdobionych scenami kultowymi.

Persowie, którzy zdobyli Babilon w 538 p.n.e. nie zniszczyli miasta. Dzięki temu jeszcze przez wiele lat wytwarzano tu dzieła o charakterystycznych cechach sztuki babilońskiej, która wywarła wpływ na sztukę innych kultur, m.in. Persji.

c) SZ. ASYRYJSKA

Sztuka asyryjska - rozwijała się początkowo pod silnym wpływem tradycji sumeryjskich, akadyjskich, później babilońskich. Wpływ na nią wywarły także tradycje innych kultur, podbitych przez Asyryjczyków mianowicie Hetytów i Hurytów. Ludność asyryjska zamieszkiwała tereny północnej Mezopotamii już w połowie V tysiąclecia p.n.e., lecz o dziejach tego państwa możemy mówić dopiero od początków 2000 r. p.n.e. Stolica Asyrii Aszur posiadała wówczas świątynię i była otoczona murami obronnymi. Odrębność sztuki asyryjskiej zaczęła się zaznaczać dopiero w połowie XIV w. p.n.e. (okres średnioasyryjski). Pałace wznoszone były na założeniach podobnych do budowy domów mieszkalnych, wokół dziedzińca. Otaczały go podwójne mury obronne, wzmocnione wieżami. Ten sposób budowania dał początek stawianym później zamkom obronnym. Wewnątrz twierdzy wniesiono podwójną świątynię. Poświecono ją bogom Anu i Adada. Dwie celle poprzedzał wspólny dziedziniec. Każda ze świątyń posiadała własny ziggurat. Odmienność sztuki asyryjskiej tego wczesnego okresu jest możliwa do zaobserwowania w wykorzystaniu nowych materiałów. Odnaleziono reliefy wykonane w kości słoniowej i drobne przedmioty z barwionej, podobnej do szkła masy.

O prawdziwym rozwoju sztuki asyryjskiej możemy jednak mówić dopiero w okresie nowoasyryjskim. Odnalezione z tego okresu pozostałości pałaców w Kalchu (Nimrud), Niniwie, Durszarrukin (Chorsabad) ujawniły wiele nowych elementów. Jednym z nich jest zastosowanie kamienia w postaci tzw. ortostatów. Są to czworoboczne płyty, często z alabastru, służące do wykładania dolnych części ścian i zdobienia ich (w miejsce dekoracji malowanej spotykanej w sztuce innych narodów zamieszkujących Mezopotamię). Płyty pokryte zostały bogatym, starannie wykonanym reliefem o tematyce wojennej, czasem są to sceny z polowań, kultowe lub dworskie. Przeważają jednak motywy batalistyczne. Sceny wojenne ujawniają wiele okrucieństwa (np. władca portretowany na koniu obserwuje egzekucje lub rzezie, jeńcy wojenni w tym kobiety i dzieci prowadzeni są do niewolniczej pracy). Nawet z pozoru sielankowa scena na reliefie zatytułowanym "Odpoczynek" (w zbiorach Muzeum Brytyjskiego w Londynie) ukazująca parę monarszą (Asurbanipala z Asurszarrat) spożywającą posiłek w ogrodzie, zawiera umieszczoną w tle, zawieszoną na drzewie odciętą głowę wroga). Sceny z polowań należą do arcydzieł sztuki asyryjskiej. Ukazują władców na koniu lub w wozie bojowym, strzelających z łuku do lwów lub byków. Są sceny polowań na ptaki, polowań z sokołem. Do kanonu należy scena przedstawiająca ranną lwicę (Muzeum Brytyjskie w Londynie). Płaskorzeźby o tematyce religijnej nawiązują m.in. do magicznych obrzędów sumeryjskich związanych z zaklinaniem deszczu, odsunięciem zagrożenia powodzi. W scenach kultowych postacie króla, kapłana ukazywane są czasami w maskach sępa lub z szyszką (aspergillum). Reliefy dotyczą tematów związanych z adoracją drzewa życia, ukazują postacie uskrzydlonych geniuszy.

Kolejnym, nowym elementem architektury są portale. W nich umieszczano strażników bramy - lamassu. Są to wyobrażenia skrzydlatych byków o ludzkich, brodatych twarzach. Głowy byków zdobią tiary z rogami symbolizujące ich potęgę. Ten element został przejęty przez sztukę perską.

Niniwa (akad. Ninua) - starożytne miasto leżące nad wschodnim (lewym) brzegiem Tygrysu (obecnie w Iraku, na północny wschód od Mosulu, po drugiej stronie Tygrysu), jedna ze stolic asyryjskich.

Najstarsze ślady osadnictwa na terenie Niniwy datuje się na VI tysiąclecie p.n.e., a w III tysiącleciu p.n.e. istniało już w tym miejscu dość znaczne jak na tamte czasy miasto, znane jako miejsce kultu bogini Inany. U schyłku II tysiąclecia p.n.e. tacy królowie asyryjscy jak Assurressaissi I i jego syn Tiglatpilesar I, wybudowali tutaj swoje pałace.

Do dużego znaczenia doszła Niniwa okresie nowoasyryjskim, kiedy to została obrana na stolicę Asyrii przez Sanheriba, który władał tym państwem w latach 704-681 p.n.e. Z ogromnym rozmachem rozbudował on miasto, którego powierzchnia sięgnęła niemal 8 km², a długość murów miejskich w obwodzie wynosiła ok. 12 km. System murów obronnych prezentował się imponująco: za pierwszym murem z kamienia o wysokości 4,5 m z regularnie rozmieszczonymi wieżami (również kamiennymi) stał mur z suszonej cegły, który miał szerokość ok. 15 m i wysokość 25 m. Na zewnątrz murów znajdowała się fosa o szerokości ok. 55 m. Sanheryb (lub jego inżynierowie) pomyślał również o stałym nawodnieniu zarówno fosy, jak i zasileniu strumienia Chosr przecinającego miasto, poprzez rozbudowę systemu kanałów, tam i akweduktów znajdujących się na północny wschód od miasta. Niektóre ze zbudowanych wtedy akweduktów są używane po dzień dzisiejszy.

Miasto miało kształt klina skierowanego cieńszym końcem w kierunku południowo-wschodnim. Do środka prowadziło aż 15 bram Nad miastem górowały dwie cytadele. W pierwszej, której pozostałości znane są jako tell Kujundżyk, znajdowały się świątynie i królewskie pałace. W drugiej - tell Nebi Junus - był arsenał Sanheriba.

Wykopaliska archeologiczne prowadzone na tell Kujundżyk odsłoniły liczne reliefy na ścianach przedstawiające dokonania Sanheriba i Aszurbanipala, gdyż to właśnie rozległe pałace tych dwóch władców znajdowały się na tym wzgórzu. Liczne reliefy stamtąd, z których niektóre zyskały światową sławę (np. sceny polowania króla Aszurbanipala na lwy), obecnie znajdują się w British Museum.

Za czasów Sanheryba i Aszurbanipala Niniwa przeżyła największy rozkwit. To bogate miasto zostało zdobyte i zniszczone przez Medów, Persów i Babilończyków w roku 612 p.n.e. W świetle wykopalisk ustalono, że walki toczyły się niemal na całej długości murów, ale najbardziej zacięte u północno-zachodniej części miasta, gdzie też siły medyjsko-persko-babilońskie przełamały mury na odcinku między bramami Nergala i Adada, wdzierając się do środka. Chociaż Niniwa nigdy się nie podniosła z poczynionych wtedy zniszczeń i nie osiągnęła już takiej świetności jak dawniej, to jednak miasto dalej funkcjonowało. Władca państwa nowobabilońskiego Nabopolasar w jego murach przyjmował poselstwa podbitych krain. Król perski Cyrus II przywrócił świątyniom posągi bóstw, a w okresie hellenistycznym i partyjskim wznoszono tam jeszcze świątynie. Zapewne widoczne liczne reliefy w czasach perskich i późniejszych inspirowały artystów pracujących dla nowych władców, a ślady takich wpływów można znaleźć w dekoracjach miast imperium perskiego i to nawet w okresie sasanidzkim.

W Niniwie niektórzy badacze próbowali zlokalizować słynne wiszące ogrody Semiramidy, jeden z siedmiu cudów świata. Jakkolwiek trudno udowodnić istnienie tego konkretnego obiektu, to jednak kompleksy ogrodowe, bardzo okazałe, z pewnością w Niniwie były. Świadczą o tym m.in. teksty z czasów Sanheriba, dotyczące budowy pałacu, jak również reliefy z czasów Aszurbanipala przedstawiające zespoły parkowo-ogrodowe, obficie nawadniane, z różnymi gatunkami roślin.

Kalchu (biblijne Kalach), Nimrud, starożytne miasto asyryjskie położone w miejscu współczesnego Tell Nimrud leżącego na wschodnim brzegu Tygrysu na południe od Mosulu.

Według biblijnej tradycji miasto zostało założone przez Nimroda, wnuka syna Noego, Chama. W połowie 13 stulecia p.n.e. zostało ponownie ufundowane przez asyryjskiego króla, Salmanasara I. W okresie średnioasyryjskim miasto było jednym z centrów administracyjnych państwa. Król Aszurnasirpal II wybrał Kalchu na nową stolicę Asyrii^[1], którą pozostał prawie do najazdu Medów w 614-612 p.n.e., tracąc wcześniej na znaczeniu na rzecz Dur-Szarrukin i Niniwy. Król Aszurnasirpal II wybudował 8 kilometrową linię murów, które otaczały prawie 200 hektarów powierzchni. Miasto miało kształt czworoboku. W południowo-wschodniej części miasta znajdowała się twierdza ze świątyniami i pałacem królewskim (wzniesionym w IX wieku p.n.e. podczas rządów Aszurnasirpala II^[2]). Wzniesiono tam ziggurat boga Ninurty - patrona miasta. Na południe od tej budowli wznosiła się wspaniała budowla - tzw. Pałac Północno-Zachodni, którego ściany wyłożone były blokami z reliefami przedstawiającymi wyprawy wojenne i polowania. Kalchu zostało zniszczone przez Medów i Babilończyków w 612 r. p.n.e. w czasie wojny, która zakończyła się ostatecznym upadkiem Asyrii.

Wykopaliska archeologiczne na wzgórzu Tell Nimrud zapoczątkował w latach 1845-1851 Austen Henry Layard, który błędnie zinterpretował znalezisko jako pozostałość po Niniwie. Brytyjskimi misjami kierowali Max Mallowan w latach 1949-57 i David Oates w latach 1958-62.

Od 1971 w Nimrud/Kalchu wykopaliska rozpoczęła polska misja archeologiczna pod kierunkiem Janusza Meuszyńskiego i Ryszarda Sobolewskiego. W trakcie wykopalisk prowadzonych przez archeologów irackich w 1989 odkryto kilka grobów królowych asyryjskich: Yaba, Banitu i Atalia.

Odnalezione zabudowania pałacu w Durszarrukin to twierdza zbudowana na planie prostokąta, Do wnętrza prowadzi jedna brama. Wewnątrz rozmieszczono budynki administracyjne, gospodarcze, koszary wojskowe. Siedzibę władcy ustawiono na sztucznie usypanej platformie wzmocnionej murem z cegły, która zajmuje powierzchnię około 10 ha. Na taras prowadzi pochylnia. Pałac otoczony jest murem, do wnętrza prowadzi brama w której umieszczono dwa skrzydlate byki. Bezpośrednio za bramą znajduje się największy, główny dziedziniec. Do jego boku przylegają pomieszczenia pomocnicze. W głębi znajduje się sala reprezentacyjna i inne dworskie pomieszczenia. Dalej, drugi dziedziniec z zabudowaniami świątynnymi i przylegającym do nich zigguratem. Zabudowania świątynne pałacu w Durszarrukin zawierają trzy większe celle poświęcone bogom: Sin, Ningal, Szamasz oraz trzy mniejsze przeznaczone dla bóstwa pogody Adada, wojny i polowań Nitury, mądrości Ea. Pałace asyryjskie tradycyjnie były związane z świątyniami. Oświetlano je światłem dochodzącym z dziedzińców przez wejścia i niewielkie świetliki umieszczone w ścianach (pałace pozbawione były okien). Wyposażano je w urządzenia dostarczające wodę. Dekorację ścian wykonywano także z glazurowanej cegły o kolorystyce czarnej, żółtej i ciemnoniebieskiej. Do wyjątków należą znaleziska resztek schodów, zatem należy przypuszczać, że były to budowle jednokondygnacyjne. Posadzki wykonywano z płyt wapiennych. Stropy przekrywano drewnianymi belkami. Niektóre dekoracje sugerują wykonywanie sklepień kolebkowych, zwłaszcza nad korytarzami. Ale nie udało się tego potwierdzić przy pomocy wykopalisk.

Zabudowania miasta wznoszone były wzdłuż prostopadłych do siebie ulic. Jednak odkopanych znalezisk potwierdzających tak planowaną zabudowę miast nie ma wiele. Domy wznoszone z niewypalanej gliny szybko rozpadały się. Na gruzach wznoszono kolejne, zatem wykopaliska to mało czytelna gmatwanina kolejnych warstw. Najlepiej zachowane fragmenty architektury to przedstawienia lamassu oraz kamienne reliefy. Rzeźby pełne należą do rzadkich znalezisk. Należą do nich posągi królów Salmanasara III i Aszurnasirapli II. Z czasów Salmanasara III pochodzi też czarny obelisk wykonany dla pałacu w Kalchu. Jest to dwumetrowa bryła w formie zwężającego się sześcianu, zakończona trzema stopniami. Ściany boczne pokrywają reliefy ukazujące hołdy i daniny składane królowi przez monarchów Gilan (Suę) i Izraela (Jehu). Poniżej w kompozycji pasowej ukazane są różne zwierzęta, palmy oraz zamieszczona jest inskrypcja opisująca ukazane sceny. Ciekawe są też reliefy zdobiące przedmioty codziennego użytku, wykonane z kości słoniowej, złota, brązu oraz małe pieczęcie cylindryczne z kamieni półszlachetnych. Tematyka tych płaskorzeźb nie jest już tak bardzo propagandowa. Na ogół są to przedstawienia scen kultowych (w ornamentyce figuralnej) oraz wzory geometryczne. Najlepiej zachowane są dzieła z brązu.

Na uwagę zasługuje brama świątyni z Imgurenli (Balawat). Skrzydła bramy o wysokości prawie 4,0 m i szerokości 2,20 m wykonane są z drewna obitego cienką blachą z brązu. Na niej wykonano pasmową dekorację z reliefów obrazujących wyprawy wojenne królów Salmanasara III i Aszurnasirapli II. Jest to praca zbiorowa asyryjskich artystów, poziom artystyczny przedstawienia scen jest różny. Zabytek znajduje się w Muzeum Brytyjskim.

Sztuka asyryjska osiągnęła wysoki poziom rozwoju. Kres jej rozwojowi położył upadek Asyrii (609 p.n.e., ale jej osiągnięcia wywarły silny wpływ na rozwój sztuki Bliskiego Wsh.

SZTUKA STAROŻYTNEJ PERSJI

Sztuka starożytnej Persji - najstarsze z dotychczas odkrytych znalezisk w Persji pochodzą z IV tysiąclecia p.n.e. W Suzie odnaleziono ceramikę malowaną ornamentami geometrycznymi i stylizowanymi postaciami zwierząt. Jest to tzw. ceramika w "stylu Suzy". Z drugiego tysiąclecia pochodzą brązy. Wśród znalezisk odkryto: elementy końskich uprzęży, broń, tzw. sztandary (zakończenia osadzane najprawdopodobniej na drzewcach), biżuterię itp. związaną najprawdopodobniej z Kasytami. Wiele wykopalisk tego typu odkryto w Laurestanie. Są to wyroby powstałe na tym terenie oraz pochodzące z wymiany z sąsiednią Mezopotamią, która wywarła znaczny wpływ na sztukę Persji. Zanim powstało państwo perskie, tereny obejmujące m.in. Suzę zajmowało państwo Elam. Jego początki datowane są na około 2010 rok p.n.e. a kres istnienia położył podbój dokonany przez Asyryjczyków w VII w. p.n.e. Z czasów Elamu pochodzi odnaleziony w Suzie relief z glazurowanej cegły, przedstawiający geniusza adorującego palmę daktylową - święte drzewo. Niedaleko Suzy, w Duruntasz (Czoga Zanbil), odnaleziono też ziggurat z XIII w. p.n.e. Tę pięciokondygnacyjną budowlę, otoczoną podwójnym murem z siedmioma bramami, wzniósł król Untaszgal. Budowla różni się od zigguratów wznoszonych w Mezopotamii. Był to masywny budynek z wieloma komnatami. Schody zbudowane były w klatkach schodowych a nie w postaci ramp. Ściany zigguratu lub świątyni pokrywały płyty z glazurowanej terakoty. Bram strzegły rzeźby zwierząt. Z wykopalisk tego okresu pochodzi też brązowa statuetka kobiety oraz płytka przedstawiająca obrzęd związany z wschodzącym słońcem. Na płytce umieszczono akadyjski napis "wschód słońca" lecz obrzęd nie jest związany ze znanymi wierzeniami Mezopotamii. Z czasów wojen prowadzonych przez Elam z Babilonią pochodzą odnalezione na tym terenie zabytki sztuki babilońskiej (m.in. stela z Kodeksem Hammurabiego, stela Naramsina).

Suza (pers. Shūsh) - miasto w starożytnym Elamie - jedna ze stolic; obecnie są to jedynie ruiny położone w stanie Chuzestan, ok. 24 km na pd.-zach. od miasta Dezful, w Iranie. Nie jest znana dokładna data powstania miasta, wiadomo jednak, że już w IV tysiącleciu p.n.e. kwitło tu życie miejskie. Miasto to było dużym ośrodkiem miejskim, administracyjnym i kulturalnym Elamu; od ok. roku 2500 p.n.e. jego stolicą. Ok. 2350 p.n.e. zostało podbite przez Akad; po jego upadku ok. 2150 p.n.e. na powrót stała się stolicą Elamu i była nią do ok. 1250 p.n.e., gdy utraciła ten status na rzecz Dur-Untasz, pozostając jednak najważniejszym miastem Elamu. Ok. 1000 p.n.e. Suza została podbita przez Babilonię; po kilkudziesięciu latach została odzyskana. Podbój ten jednak doprowadził do zmniejszenia znaczenia miasta. W 645 p.n.e. podbili ją wraz z całym Elamem Asyryjczycy, doszczętnie przy tym niszcząc miasto i uprowadzając mieszkańców w głąb państwa аsyryjskiego. Swą świetność osiągnęła jako jedna ze stolic Persji. W roku 331 p.n.e. zdobyta przez Aleksandra Wielkiego. Po rozpadzie jego imperium znalazła się we władaniu Seleucydów (którzy nadali jej nazwę Seleucji nad Eulajosem), a później Partów i Sasanidów. W VII wieku została zdobyta i zniszczona przez Arabów. Warto wiedzieć, że to w Suzie miały miejsce wydarzenia opisane w biblijnej Księdze Estery. To w tym mieście król perski Kserkses wydał rozporządzenie o zagładzie Żydów w swoim imperium. Od zagłady uratowała ich jego druga żona Estera - Izraelitka. Na przełomie 1901 i 1902 francuska ekspedycja archeologiczna odkrył tutaj Kodeks Hammurabiego.

Czoga Zanbil w starożytności Dur-Untasz - stolica królestwa Elam, obecnie stanowisko archeologiczne w Iranie około 50 kilometrów od Suzy, wpisane w 1979 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Znajdują się tu pozostałości elamickiego miasta, założonego przez Untasznapirisza w XIII wieku p.n.e. W centralnej części miasta zbudowany był ziggurat o podstawie o wymiarach 105 na 105 metrów. Ziggurat powstał w dwu etapach - początkowo został wzniesiony kompleks 28 pomieszczeń wokół kwadratowego dziedzińca o boku 67,2 metra. Na południowo-wschodnim rogu znajdowała się świątynia Inszuszinaka. Następnie budowla została przerobiona na ziggurat poprzez wzniesienie na środku dziedzińca wysokiej na 60 metrów wieży i dobudowanie dwu kolejnych stopni. W wyniku tych prac zniszczeniu uległa świątynia Inszuszinaka.

Ziggurat otoczony był trzema murami. Mur wewnętrzny, o średnicy ok. 400 metrów, zwany był Świętym Kręgiem. Miał 7 bram, a z każdej z nich biegła wąska ścieżka wyłożona cegłami. W obrębie tego muru znajdowały się również 3 inne swiątynie dedykowane następującym bóstwom:

• Napiriszowi lub Nabu

• Kiriszy, żonie Napiriszy

• Isznikarabowi lub Iszmekarabowi.

Pomiędzy tym a kolejnym murem odkryte zostały dodatkowo trzy inne świątynie:

• bogini-matki Pinikir

• Adada i Ningal

• Szimuta i Manzat

Trzeci, zewnętrzny mur miał natomiast ochraniać miasto.

Miasto podupadło po klęsce Elamu zadanej przez wojska babilonskie dowodzone przez Nabuchodonozora I, jednakże pozostało miejscem pielgrzymek religijnych do około 1000 p.n.e.. Ostateczny cios zadały mu natomiast w 640 roku p.n.e. wojska Asurbanipala. Do naszych czasów dotrwały m. in. ruiny pałacu i murów miejskich oraz trzy dolne kondygnacje starożytnego zigguratu.

Okres Achemenidów

W północno-zachodniej części Wyżyny Irańskiej znajdowała się Media. Pod koniec VII w. p.n.e. Medowie walnie przyczynili się do zniszczenia państwa asyryjskiego. Ale już w roku 550 p.n.e. król perski Cyrus, z dynastii Achemenidów, podbił Medię i ogłosił się królem Medów i Persów. W następnych latach zajął też Lidię i Babilonię. Tak powstała potęga perska, spadkobierczyni kultur Elamu i Medii. Wpływ na sztukę Persji wywarły także inne kraje: Babilonia, Egipt, Asyria i Grecja. Sztuka perska była przede wszystkim sztuką dworską. Miała jednoczyć wielonarodowe państwo i chronić je, świadczyć o potędze władcy.

Dwie pierwsze metropolie nowego imperium to Ekbatana (stolica Medii) oraz Pasargady. W Pasargady pozostały ruiny pałacu - kilka zniszczonych kolumn, relief z portretem Cyrusa. Wykopaliska świadczą, że było to miasto składające się z kilku oddalonych od siebie budowli - propylejów, sali audiencyjnej, czyli apadany (na zdjęciu z prawej) i pałacu. W pobliżu zachował się grobowiec Cyrusa II. Jest to wzniesiona na kamiennym, sześciostopniowym cokole komora grobowa przekryta dwuspadowym dachem. Całość otoczona była kolumnadą. Zabytek ten świadczy o kompozycyjnym traktowaniu sztuki przez Persów. Schodkowy cokół nawiązuje do budowli Mezopotamii, dwuspadowe przekrycie o wpływach helleńskich. Zabytek ten jest jedyny w swoim rodzaju. Tylko syn Cyrusa został pochowany w podobnym grobowcu.

Dariusz I Wielki rozpoczął budowę nowej stolicy - Persepolis. Zabudowania zostały wzniesione na tarasie położonym u stóp skały. Od strony doliny został on otoczony murami. Do wnętrza prowadziła rampa, której ściany zdobiły reliefy. W murze za czasów Kserksesa I wykonano monumentalną bramę zwaną Bramą Wszystkich Ludów. Strzegły jej rzeźby skrzydlatych byków, które są nawiązaniem do tradycji asyryjskich. Ogromny portyk, wsparty na czterech kolumnach prowadził na prawo do sali hypostylowej - apadany, z której do naszych czasów zachowało się tylko 13 kolumn w rozstawie 8,4 m. Sala wzniesiona była na drugim tarasie, którego cokół pokrywały płaskorzeźby w układzie pasowym. Sceny ukazane na reliefie obrazują pochód wasali oddających hołd królowi Persji. Są tam przedstawieni Medowie (w okrągłych nakryciach głowy) i Persowie (w prążkowanych tiarach). Górny pas przedstawia prowadzone królewskie rumaki. W pobliżu apadany wzniesiono salę tronową zwaną Salą Stu Kolumn (ukończono ją za panowania Artakserksesa I). Była to kwadratowa sala o boku 75,0 m przekryta płaskim stropem wspartym na kolumnach wysokości 9,0 m umieszczonych w 10 rzędach. Przestrzeń zamykały ściany z których zachowały się tylko wejścia. Zabudowania pałacowe Persepolis zostały wzniesione przez kolejnych władców. Najstarsza rezydencja została zbudowana przez Dariusza I. Jest to kolumnowy dziedziniec z zabudowaniami mieszkalnymi usytuowanymi po jego bokach. Ściany wznoszono z cegły zdobionej glazurowaną dekoracją, nawiązującą do osiągnięć sztuki babilońskiej (są to barwne fryzy przedstawiające np. lwy, skrzydlate gryfy itp.). Kamienne były wejścia i nisze wewnątrz pomieszczeń. Zdobiono je reliefami. Zwieńczenie bram stanowił odwrócony esownik wzorowany na architekturze egipskiej. Kamienne kolumny miały głowice (tzw. protomy) złożone z dwóch zwierzęcych głów (często są to głowy byków), ukształtowane w taki sposób by mogły służyć za oparcie krzyżujących się belek stropu. Poniżej rzeźb zwierząt umieszczano dwie woluty. Trzony kolumn pokryte kalenurami oparte były na bazach w kształcie dzwonu lub sześcianu. Kolumny tego typu to oryginalne osiągnięcie perskich architektów.

Nekropole królewskie kolejnych władców Persji znajdują się w Naksz-e Rustam (w odległości ok. 3,0 km od Persepolis). Są to wykute w skałach grobowce o trzykondygnacyjnych fasadach. Kondygnacje dolna i górna są węższe od środkowej, przez co fasada ma kształt krzyża. Dolna część to gładka ściana. Część górna ozdobiona została płaskorzeźbą przedstawiającą króla stojącego przed ołtarzem na podium podtrzymywanym przez przedstawicieli narodów wchodzących w skład imperium. Król uzbrojony w łuk pokazuje na symbol Ahuramazdy - uskrzydlona tarczę słońca lub księżyca). Część środkowa to wejście do komory grobowej. Wykonane zostało jako relief obrazujący portyk pałacu królewskiego. Sama komora grobowa to proste pomieszczenie z wgłębieniami w posadzce przeznaczonymi na miejsca pochówku króla i członków jego rodziny.

Sztuka perska korzystając z osiągnięć innych narodów stworzyła dzieła niepowtarzalne, pozwalając innym narodom zachować swoje tradycje. Wysoki poziom osiągnęło jubilerstwo i gliptyka. W zbiorach Luwru i Muzeum Pergamońskiego przechowywane są uchwyty wykonane ze srebra inkrustowanego złotem, wyobrażające uskrzydlonego koziorożca (zdjęcie z prawej). Najświetniejszy okres jej rozwoju, przypadający na panowanie dynastii Achemenidów, został przerwany podbojem dokonanym przez Aleksandra Macedońskiego w IV w. p.n.e. Po jego upadku część Persji przypadła Seleucydom.

Pasargady (farsi پاسارگاد Pāsārgād; gr. Πασαργαδών Pasargadốn) - miasto w starożytnej Persji, obecnie Maszhad-e Murghab w środkowym Iranie. Założył je perski król Cyrus II Wielki. Było ono stolicą Persji do czasu zbudowania Persepolis, do którego przeniesiono stolicę achemenidzkiego imperium. Tutaj Cyrus II wzniósł około 550 p.n.e.^[1] zespół pałacowy, na który składały się:

• propyleje - główne wejście w postaci okazałego budynku

• apadana - sala audiencyjna z wieloma kolumnami

• pałac królewski

Elewacje budynków ozdobione były portykami. Budynki rozrzucone był po dużym, nawadnianym parku otoczonym murem. W roku 330 p.n.e. miasto zostało zdobyte i zniszczone przez Aleksandra Wielkiego. W Pasargadach znajduje się grobowiec Cyrusa II Wielkiego.

Persepolis (pers. Parsa) to miasto w starożytnej Persji, założone przez Dariusza I w 518 p.n.e., rozbudowane przez Kserksesa i kolejnych władców z dynastii Achemenidów. Ruiny miasta znajdują się ok. 70 km na północ od Sziraz.

Miasto w czasach Achemenidów pełniło funkcję jednej z czterech stolic imperium perskiego (obok Suzy, Ekbatany i Pasargadów) i służyło jako ceremonialna stolica państwa. Szczególną oprawę miało święto Noruz obchody nowego roku wypadającego wg kalendarza perskiego w dniu równonocy wiosennej.

Zamieszkiwano je tylko wiosną i jesienią (lato spędzano w Ekbatanie, a zimy w Suzie). W roku 330 p.n.e. zostało zdobyte i zniszczone (spalone) przez Aleksandra Wielkiego i jego żołnierzy podczas uczty. Była to zemsta za atak Persów na ich ojczyznę w V wieku p.n.e. Jest też legenda, że został do tego namówiony przez Thaïs - perską tancerkę, ale to dość mało prawdopodobne. Wszyscy byli pijani, więc decyzja Aleksandra nie była przemyślana. Ogromne skarby Persepolis zostały wywiezione, a Aleksander żałował później zniszczenia miasta

Prace wykopaliskowe rozpoczęto w latach trzydziestych XX wieku pod kierownictwem Ernesta Herzfelda. Odkryto zabudowania pałacowe wzniesione na platformie zlokalizowanej u stóp wzgórza. Na platformę prowadziły rampy z monumentalnymi schodami, zabudowania od strony doliny były otoczone murami.

Obszar pałacu zajmował teren o wymiarach ok. 297 x 448 m. Pod ziemią zlokalizowano sieć kanałów odwadniających oraz wodociągi.

W murze za rządów Kserksesa wybudowano bramę zwaną Bramą Wszystkich Ludów. Strzegły jej rzeźby skrzydlatych byków. Zachowała się inskrypcja zapisana pismem klinowym w trzech językach: elamickim, babilońskim i staroperskim, głosząca, że: "sala wejściowa jest dziełem Kserksesa I, następcy Dariusza". Za bramą znajdował się portyk wsparty na czterech kolumnach. Za nim, na prawo, wyróżnia się jedno z pomieszczeń reprezentacyjnych, wzniesiona na drugim tarasie apadana, pełniąca funkcję Sali Audiencyjnej.

Jest to sala hypostylowa, zbudowana na planie kwadratu o boku 61,0 m. Otoczona była sześcioma rzędami kolumn w rozstawie 8,4 m i wysokości 18,0 m, z których do naszych czasów zachowało się tylko 13 kolumn. Sala tronowa Kserksesa, nazywana Salą Stu Kolumn, była zbudowana na kwadracie o boku 75,0 m, przykryta płaskim stropem opierającym się na kolumnach wysokości 9,0 m rozstawionych w 10 rzędach. Przestrzeń sali zamykały ściany, w których umieszczone były wejścia (wejścia przetrwały do naszych czasów). Sala ta została ukończona za panowania Artakserksesa I.

Oprócz pomieszczeń reprezentacyjnych w skład kompleksu wchodziły zabudowania mieszkalne. Były to rezydencje wznoszone wokół kolumnowych dziedzińców. Najstarsza budowla pochodzi z czasów Dariusza I.

Największą zachowaną ozdobą pałacu są reliefy biegnące wzdłuż ścian i schodów. Wyobrażają one procesje biorące udział w uroczystościach religijnych i świeckich. Idący składają dary królowi, oczekując na posłuchanie. Wśród przedstawionych postaci znajdują się przedstawiciele wszystkich ludów z imperium Achemenidów.

Okres Seleucydów i Partów

Przypadł on na czas od połowy III w. p.n.e. do połowy III w. n.e. Z tego okresu zachowały się ruiny jońskiej świątyni w Nurabad, reliefy, monety itp. Nawiązują one do wzorów greckich. Do sztuki perskiej nawiązali Partowe.

Okres Sasanidów

Trwał on od połowy III w. do połowy VII w. Był ostatnim etapem sztuki perskiej. Był to czas łączenia tradycyjnej sztuki perskiej z wpływami Wschodu i Zachodu. Zakładane w tym okresie miasta na planie koła lub prostokąta otaczano murami obronnymi. Materiał używany do budowy to kamień i cegła suszona oraz wypalana. Budowane pałace wyróżniają się monumentalną formą i symetrią. Zdobiono je reliefami i mozaikami w układzie pasowym o tradycyjnych tematach nawiązujących do tryumfów królewskich, walki i polowań. Pojawiają się malowidła ścienne oraz stiuki. Zachowały się ruiny pałaców w Biszapurze, Sarwistanie i Firuzabadzie. Kwitło rzemiosło oraz malarstwo miniaturowe książkowe. Podbój terenów zamieszkałych przez Persów kończy okres sztuki starożytnej. Wpływy osiągnięć perskich widoczne są w sztuce bizantyjskiej i islamu

SZTUKA EGEJSKA

Sztuka egejska - termin, który obejmuje twórczość artystyczną basenu Morza Egejskiego w okresie od około 2600 p.n.e. do 1100 p.n.e., czyli w epoce brązu. W tym czasie istniały i oddziaływały na siebie nawzajem:

• sztuka minojska (nazywana też sztuką kreteńską),

• sztuka cykladzka,

• sztuka helladzka, której ostatni okres nazywany jest sztuką mykeńską.

Chronologia względna sztuki egejskiej w najogólniejszych zarysach prezentuje się następująco: okres wczesnoegejski (2600—2001 p.n.e.), średnioegejski (2000—1600 p.n.e.) i późnoegejski (1600—1101 p.n.e.). Sztuka egejska, po najeździe plemion doryckich, dała podwaliny dla rozwoju sztuki starożytnej Grecji.

Tereny Grecji zamieszkiwane były już w VI tysiącleciu p.n.e.. Najstarsze osiedle rolnicze zostało odkryte na wyspie Cypr w miejscowości Chirokitia. Jest ono datowane na ok. 5600 p.n.e. W Atenach i w Troi najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z przełomu IV i III tysiaclecia p.n.e. Najstarsze znaleziska z epoki brązu zostały odkryte na Cykladach, Krecie i wybrzeżu Azji Mniejszej. Tereny położone na lądzie stałym rozwijały się wolniej. Epoka brązu rozpoczęła się na nich w drugiej połowie III tysiąclecia p.n.e.

1. SZTUKA MINOJSKA

Sztuka kreteńska, nazwana przez jej odkrywcę Arthura Evansa sztuką minojską od imienia legendarnego Minosa, powstała w epoce brązu, ok. 3000 p.n.e. na Krecie. Czas jej trwania dzielony jest zazwyczaj na trzy okresy:

• wczesnokreteński (wczesnominojski) - od ok. 3000 p.n.e. do ok. 2000 p.n.e.

• średniokreteński (średniominojski) - od ok. 2000 p.n.e. do ok. 1600 p.n.e.

• późnokreteński (późnominojski) - od ok. 1600 p.n.e. do 1100 p.n.e.

Sztuka kreteńska należy do okresu rozwoju kultur egejskich. Cechują ją pewne powiązania z kulturą starożytnego Wschodu (zwłaszcza w pierwszym okresie rozwoju), sztuką starożytnego Egiptu oraz wzajemne powiązania i wpływy innych kultur związanych z terenami położonymi nad Morzem Egejskim. Przez cały okres rozwoju sztuka kreteńska pozostawała na usługach dworu oraz kultu religijnego. Największy jej rozwój miał miejsce w czasie należącym do okresu średniominojskiego, którego początki są wiązane z zachodzącymi zmianami społecznymi, zwłaszcza z jego zróżnicowaniem. Okres późnominojski rozpoczyna się wraz z odbudową pałaców po zniszczeniach powstałych około 1700 p.n.e.. Przyczyna tych zniszczeń nie jest do końca wyjaśniona, mogły być spowodowane najazdem albo trzęsieniem ziemi. Rozwój sztuki w okresie późnominojskim został zahamowany po najeździe Achajów, podbiciu przez nich Krety i ponownym zniszczeniu pałaców w XIV wieku p.n.e.. Sztuka minojska przetrwała w różnych zakątkach wyspy do czasu zdobycia Krety przez Dorów w 1100 p.n.e.

1. Okres wczesnominojski

Najstarsze znaleziska to małe figurki postaci ludzkich wykonywane z gliny, kamienia, czasem kości słoniowej lub muszli. Cechą charakterystyczną tych rzeźb jest dążenie do schematycznego ujęcia postaci. Przypuszcza się, że figurki te były naśladownictwem większych rzeźb wykonywanych z drewna cyprysowego (odnaleziono fragmenty fryzury wykonanej z brązu należące do figury wykonanej z drewna).

Do ciekawych znalezisk tego okresu należy gliniana figurka datowana na ok. 2400 p.n.e., odnaleziona w Myrtos. Jest to naczynie w postaci kobiety dźwigającej dzban. Strój kobiety zdobiony jest motywem geometrycznym przypominającym tkaninę.

Wśród znalezisk z tego okresu znajdują się także cylindryczne pieczęcie oraz ozdoby wykonane ze złotych blaszek. Najstarsze pieczęcie zdobione są wzorami geometrycznymi, najczęściej spiralami. Dekoracja ceramiki tego okresu składała się z malowanych, prostych elementów geometrycznych. Złożona z nich kompozycja zawsze podkreślała kształt naczynia.

Osady składały się z domów wznoszonych na planie prostokąta. Domy budowane były z suszonej cegły na kamiennej podmurówce. Wykształcił się typ budowli zwanej megaronem. W okresie późniejszym budowano domy wieloizbowe ze stałymi paleniskami. Ściany domów pokrywano brązową lub czerwoną farbą.

Zmarłych chowano w grobach tolosowych (najstarsze, z okresu ok. 2300 - 2000 p.n.e., zostały odkryte w dolinie Messara). Z czasem zaczęto stosować groby kopułowe przekryte sklepieniem w kształcie kopuły pozornej. Wejście do grobowca poprzedzone było dromosem z reprezentacyjnym wejściem. Czasem stosowano trójkąt odciążający nad otworem drzwiowym. Grobowce służyły jako miejsce pochówku całych rodzin. Przed nimi stawiano ołtarze, na których były odprawiane ceremonie.

2. Okres średniominojski i późnominojski

2.1 Architektura

Około 2000 p.n.e. powstają miasta i pierwsze budowle pałacowe. Dotychczas odnaleziono cztery pałace: trzy duże w Knossos, Fajstos i Malia, oraz mniejszy w Káto Zákros. Były one ośrodkami władzy i administracji, spełniały funkcje religijne i gospodarcze. Były one wielokrotnie odbudowywane i rozbudowywane. Zachowana jest jednak znaczna jednorodność stylistyczna budowli. Ponadto zabudowania w Knossos i w innych miejscowościach niewiele się różnią pomiędzy sobą. Były to budowle często wielokondygnacyjne, wyposażone w wodociąg i kanalizację. Budowle sytuowane były na zboczach gór, stąd zróżnicowana ilość kondygnacji w kompleksie zabudowań. Wejścia poprzedzano reprezentacyjnymi schodami. Do podtrzymywania płaskich stropów stosowano kolumny.

Układ budowli kształtowany był wokół centralnego dziedzińca umieszczonego wewnątrz kompleksu zabudowań. Dolna część budowli przypominała labirynt. Były to liczne, małe pomieszczenia oddzielone od siebie systemem korytarzy. W nich przechowywano zapasy. Pomieszczenia wyższych poziomów (niezachowane) najprawdopodobniej były bardziej przestronne. Część z nich pełniła funkcję gospodarczo-produkcyjną, o czym świadczą zachowane resztki warsztatów kamieniarskich i garncarskich. Pomieszczenia najbardziej reprezentacyjne i kultowe zgrupowane zostały w pałacu w Knossos przy centralnym dziedzińcu, po jego zachodniej stronie. Cechą charakterystyczna tych budowli jest brak fortyfikacji. Stąd, mimo iż rozplanowane są na rzucie zbliżonym do prostokąta, ich obrys zewnętrzny przedstawia dość nieregularną linię. W zabudowaniach pałacowych tego okresu nie odnaleziono wielkich malowideł na ścianach, przetrwały nieliczne, małe fragmenty. Duże freski pojawiły się w okresie późnominojskim. Do typowych dekoracji dla sztuki minojskiej należą rogi, symbolizujące najprawdopodobniej jakieś bóstwo oraz kamienne skrzyżowane topory.

Wokół pałacu pobudowane były domy wysokich urzędników. Były to budynki na ogół piętrowe, czasem z balkonami, umiejscowione wśród zieleni, najprawdopodobniej w ogrodach. Północno-zachodnia część Knossos miała zabudowę zwartą. W podobny sposób budowane były inne zespoły pałacowe i miasta Krety.

2.2 Grobowce

Jednym z rodzajów miejsc pochówku minojskich zmarłych były konstrukcje w kształcie tolosu. Średnica największych dochodziła do 13 m., co tłumaczy się tym, że chowano w nich członków całej rodziny. Prócz głównego pomieszczenia znajdowały się mniejsze, bazujące na planie czworokąta. Przed grobami znajdowały się ołtarze, służące do odprawiania ofiar ku czci zmarłych. Kwestią sporną jest zadaszenie - do dziś elementy takowe nie zachował się, zatem nie wiadomo nawet czy konstrukcja tego typu grobów jakiekolwiek zadaszenie posiadała. Przykładem grobu tolosowego jest grób znaleziony na równinie Mesara na Krecie.
Prócz wymienionych wcześniej grobów stosowano groby izbowe, przypominające kształtem prostokątne izby typowych mieszkań. Niektóre z nich miały nawet brukowane otoczenie. Największe miały wymiary 40 x 30 m i otaczano je kolumnadą, zaś wnętrza dzieliły się na mniejsze pomieszczenia.

2.3 Rzeźba

W tym okresie rzeźba zaczyna ulegać znacznym zmianom. Nie odnaleziono na Krecie monumentalnych rzeźb z kamienia, ale niektóre z wykopalisk sugerują, że wykonywane były posągi z brązu o wysokości człowieka; np. w Fajos została odnaleziona forma do wykonania odlewu ręki dla takiego posągu. Nie ma jednak żadnych świadectw mówiących o wyglądzie takich rzeźb.

Małe figurki wykonywane już w czasach wcześniejszych ulegają znacznym przeobrażeniom. Następuje znaczne przewężenie talii przy jednocześnie silnie zaakcentowanej dolnej części postaci. Postać nadal jest przedstawiana schematycznie ale coraz bardziej staje się widoczne dążenie do naturalizmu. Objawia się to np. w delikatnym zarysowywaniu mięśni na plecach lub łydkach. Podobnie traktowane jest wyobrażenie postaci ludzkiej na pieczęciach lub naczyniach ceramicznych. W odróżnieniu od figurek pozostających zazwyczaj w postawie statycznej, postacie przedstawiane na pieczęciach lub ceramice na ogół znajdują się w ruchu (np. w tańcu, podczas pracy). Dopiero figurki datowane na XVII wiek p.n.e. przedstawione są w pozach "zatrzymanego ruchu". Cechują się także dalszym złagodzeniem i zaokrągleniem zarysu postaci, powiększeniem głowy i nadaniem jej delikatnego zarysu twarzy. Tendencje te nadal się pogłębiają, Figurki datowane na XVI - XV wiek p.n.e. przedstawiają ruch z coraz większą swobodą. Ekspresja zaznaczona jest przede wszystkim wygięciem ciała, ułożeniem rąk. Artyści potrafią dokładnie oddać anatomię człowieka, szczególnie w przedstawieniu układu mięśni. Tak przedstawiani są najczęściej mężczyźni. Figurki kobiet, typowe dla sztuki minojskiej, przedstawiają postacie ubrane w tzw. stroje dworskie. Ubiór składał się z szerokiej spódnicy i obcisłego kaftanika odsłaniającego piersi. Są to postacie kapłanek lub wyobrażenia boginek. Figurki, najczęściej o charakterze wotywnym były wykonywane z gliny, fajansu (np. boginie z wężami), kości słoniowej oraz brązu. Wyrób figurek wotywnych, jako element tzw. sztuki prymitywnej, przetrwał najdłużej na Krecie, po upadku pałaców i związanej z nimi sztuki dworskiej.

Z kamienia wykonywano także naczynia. Były wśród nich wazy zdobione reliefami oraz tzw. rytony, czyli naczynia libacyjne w kształcie głowy byka. Przykładem jest odnaleziony w pałacu Knossos ryton wyrzeźbiony w serpentynie. Jego powierzchnię zdobią liczne linie i płaski relief ukazujący wizerunek byka. Do naczynia przytwierdzone były rogi wykonane najprawdopodobniej z pozłoconego drewna.

2.4 Ceramika

Ciekawym przykładem rozwoju ceramiki początku okresu średniominojskiego jest tzw. ceramika kamaresowa (nazwa pochodzi od groty Kamares niedaleko Fajstos, w której znaleziono pierwsze naczynia tego typu). Produkowane w tym okresie (XIX - XVII wiek p.n.e.) cienkościenne wazy, dzbany i inne naczynia dekorowane są bogatymi ornamentami o żywej kolorystyce. Dekoracje malowane są na ciemnym tle (czarnej polewie lub ciemnej glinie) w kolorze białym, żółtym, czerwonym, brązowym. Artyści chętnie zestawiali kontrastowe kolory dekoracji, a ornamenty budowali z prostych elementów geometrycznych i stylizowanych motywów roślinnych, do wyjątków należą przedstawienia figuralne. Dekoracja była tak komponowana, aby podkreślić kształt naczynia. Inna, nieco mniej liczna grupa naczyń z tego okresu, to ceramika zwana w archeologii egg shell (skorupka jaj). Są to naczynia o bardzo cienkich ściankach w kształcie maleńkich czarek.

Dalszy rozwój ceramiki minojskiej następuje po 1700 p.n.e. Wyrażał się przede wszystkim w zmianie motywów dekoracyjnych. Jako pierwszy pojawił się styl zwany morskim. Jego nazwa pochodzi od często występujących w nim motywów zwierząt (np. ośmiornic) i roślin morskich. Cechuje go naturalizm w przedstawieniu elementów dekoracji. Styl zwany pałacowym pojawił się w drugiej połowie XV wieku p.n.e.. Występujące wcześniej motywy w formie naturalnej ulegają przekształceniu stylistycznemu. Uproszczenia motywów zmierzają do ich geometryzacji, nabierają cech symbolu.

2.5 Malarstwo

Minojskie malarstwo wiąże się z dekoracją ścian i podłóg w pałacach budowanych na Krecie. Większość malowideł odkrytych w Knossos to niewielkie fragmenty zachowane w nienajlepszym stanie i poddane rekonstrukcji, która budziła i budzi sporo kontrowersji wśród naukowców.

Znacznie lepiej zachowane są freski odkryte w Akrotiri na wyspie Thira (Santoryn). (Akrotiri położone jest około 113 km od Krety, zostało zniszczone podczas wybuchu wulkanu ok. 1500 p.n.e.). Odkryte freski zajmują duże płaszczyzny ścian, mimo wielu podobieństw do sztuki kreteńskiej wykazują pewne cechy szczególne, wyróżniające je. W porównaniu do fragmentów odnalezionych na Krecie malarstwo zdobiące domy w Akrotiri jest bardziej swobodne a układ poszczególnych elementów jest bardziej zróżnicowany w szczegółach.

Malarstwo minojskie znajdowało się pod silnym wpływem malarstwa egipskiego zarówno pod względem tematyki jak i techniki wykonania. Jednak jest to sztuka oryginalna. Artyści minojscy często odtwarzali i przetwarzali otaczającą ich naturę. Okres od ok. 1700 do 1600 p.n.e. to przede wszystkim nurt tzw. malarstwa naturalistycznego. Cechuje go dążenie do w miarę wiernego naśladowania i odtwarzania natury, chociaż nie jest to naturalizm w dzisiejszym rozumieniu, np. stosowanie barw ma charakter często umowny (małpki w kolorze niebieskim). Stopniowo następuje odejście od tych tendencji w kierunku stylizacji, która z czasem prowadzi do usztywnienia formy i schematyzmu charakterystycznego dla malarstwa okresu zwanego pałacowym (ok. 1500 - 1400 p.n.e.)

Tematycznie malarstwo minojskie to przedstawienia otaczającej artystę natury oraz sceny z życia dworu, uroczystości świeckie i religijne. Częstym tematem jest też ukazanie postaci ludzkiej lub zwierzęcej na tle pejzażu. Jednym z najstarszych fragmentów fresku zachowanego w Knossos jest tzw. Zbierający krokusy. Jest to postać niebieskiej małpki poruszającej się wśród skał porośniętych kwiatami (Evans, fresk ten zinterpretował jako chłopca zbierającego krokusy). W Muzeum w Iraklionie znajdują się zrekonstruowane także inne przedstawienia przyrody np. freski przedstawiające kuropatwy lub delfiny. Do grupy fresków o tematach związanych z życiem dworu należą przede wszystkim przedstawienia procesji z darami lub dam dworskich. Do rzadkości należą przedstawienia scen związanych z wojnami. Najbardziej znanym freskiem znalezionym w Knossos jest portret kobiety zwany "Paryżanką". Datowany jest na ok. 1400 p.n.e. Ukazany na nim wizerunek podkreślony jest grubą, konturową linią, która pojawiła się w malarstwie minojskim w okresie późniejszym.

Freski malowane na ścianach pałaców i domostw Krety wykonywane były techniką charakterystyczną dla tej wyspy. Podkład w stiuku modelowany był w płaski relief, a na nim wykonywano malowidło

b) KULTURA CYKLADZKA

Kultura cykladzka to kultura epoki brązu, która występowała w latach 2900-1100 p.n.e. na wyspach archipelagu Cyklady. Jej głównymi ośrodkami były:

• Syros (obecnie Siros)

• Naksos

• Milos

Z wczesnym rozwojem sztuki cykladzkiej, do około 1900 p.n.e., związane są znaleziska w postaci małych (ok. 0,2 - 0,5 m wysokości) figurek wykonanych najczęściej z marmuru. Wyróżnia się dwie tendencje rozwoju tej formy. Jedna, wcześniejsza (3000 - 2500 p.n.e.) to znaczne uproszczenie sylwetki z lekko zaznaczoną głową i ramionami przy pomocy występów pionowego i poziomych. Wykonane w tej manierze figurki nazywane są wiolinowymi (z uwagi na kształt nieco przypominający skrzypce. Druga tendencja, bardziej naturalistyczna, rozwinęła się nieco później (2500 - 1900 p.n.e.). Znaleziska związane z tym nurtem to przeważnie postacie kobiet o mocno uproszczonej formie, głowie osadzonej na nieproporcjonalnie długiej szyi, płaskich twarzach z zaznaczonym nosem i oczami, założonymi rękoma, wyraźnie ukształtowanymi nogami (tzw. idole). Figurki te produkowano masowo. Odnaleziono też nieliczne figurki mężczyzn: wojowników oraz siedzących muzykantów (np. lirnik, flecista z Keos). Zdarzają się też znaleziska rzeźb o większych wymiarach - do ok. 1,5 m wysokości. Na niektórych rzeźbach odnaleziono ślady polichromii w kolorze czerwonym i niebieskim. Przypuszcza się, że pokrywano farbami całą postać z szczególnym uwzględnieniem twarzy (zaznaczano zarys oczu, ust). Małe figurki wkładane były do grobów. Przypuszcza się, że figury dużych rozmiarów były umieszczane w miejscach kultu.

Dalsze dzieje rozwoju sztuki cykladzkiej związane są z silnymi wpływami sztuki mykeńskiej. Odnalezione z tego okresu ufortyfikowane osady na Keos (obecnie Kea) oraz miasta na Syros (Siros) zbudowany były z domów rozplanowanych na kształcie prostokąta. Wpływy sztuki kreteńskiej można odnaleźć w zachowanych licznych przykładach malarstwa ściennego, które wykazują cechy wspólne z freskami odnalezionych na Krecie. Do najciekawszych należą odkryte przez Spirydona Marinatosa w zniszczonym przez wybuch wulkanu mieście Akrotiri na wyspie Thira. Ceramika cykladzka naśladuje wzory spotykane w wyrobach odnalezionych w Jaskini Kamares.

Napotkano na różne rodzaje grobów z tego okresu; są to groby szybowe (odnalezione na Syros), komorowe (Milos, Mykonos) oraz tolosowe (Syros).

c) SZTUKA HELLADZKA

Sztuka helladzka rozwijała się na terenach Grecji lądowej od drugiej połowy III tysiąclecia p.n.e. do 1100 p.n.e., czyli podboju ziem Achajów przez Dorów. Termin sztuka helladzka został wprowadzony przez badaczy Waces'a i Charlesa Blegena. Ostatnia faza rozwoju sztuki helladzkiej, datowana od około 1600 p.n.e. często nazywana jest sztuką mykeńską.

Najstarszymi ośrodkami rozwoju sztuki helladzkiej są osady odkryte w Zygouries, Prosymna, Lerna; groby w Hiagos Kosmas, ceramika z Seklo, Dimini, Orchomemenos, Hagia Marina.

Do najstarszych znalezisk należą wykonane z terakoty figurki postaci kobiet. Ich forma jest mocno zbliżona do figurek odnalezionych na wyspach cykladzkich, tzw. idoli. Są to figurki niewielkich rozmiarów o mocno uproszczonej formie.

Charakterystyczne dla kultury helladzkiej najwcześniejszego okresu są budowle na planie koła wznoszone z gliny na podbudowie z łupanego kamienia.

Ceramika wypalana bez ozdób lub z prostymi ornamentami w kształcie plecionki. (w tym okresie na Cykladach wyrabiano naczynia z kamienia).

Największy rozkwit kultury i sztuki helladzkiej rozpoczął się około 1600 p.n.e. Zbiega się w czasie z ekspansją Achajów na sąsiadujące z nimi tereny. Mykeńczycy podbili Knossos w połowie XV wiek p.n.e.. Najprawdopodobniej tam poznali pismo linearne B, które przystosowali do swoich potrzeb. Zatrudnili artystów kreteńskich. Sztuka tego okresu, mimo silnego wpływu sztuki kreteńskiej zachowała wiele cech indywidualnych.

c2) SZTUKA MYKEŃSKA

Sztuka mykeńska - jest to najpóźniejszy okres rozwoju sztuki helladzkiej, datowany od 1600 p.n.e. do 1100 p.n.e.. Czas trwania sztuki mykeńskiej został zakończony wraz z najazdem plemion doryckich i podbojem przez nich ziem zajmowanych przez Achajów.

Rozkwit sztuki mykeńskiej wiązany jest z ekspansją plemion achajskich na sąsiednie wyspy, zwłaszcza z podbojem Krety i szerszym poznaniem osiągnięć tamtejszych artystów. Najważniejszym elementem rozwoju było pobudowanie obronnych twierdz zwanych obecnie cytadelami. Były one ośrodkami władzy i centralnymi ośrodkami rozwoju sztuki.

Architektura

Do największych odkrytych zamków związanych z sztuką mykeńską należą twierdze w Mykenach, Pylos i Tirynsie. Były to położone najczęściej na pagórkach, otoczone potężnymi murami obronnymi warownie budowane na planie zbliżonym do prostokąta. Czas ich powstania i rozbudowy określany jest na XVI - XI wiek p.n.e.. Mury obronne, ze względu na swoją konstrukcję, zyskały sobie miano murów cyklopowych. Wąskie wejścia uniemożliwiały wtargnięcie większej ilości osób na tereny wewnętrzne, a tajemne przejścia stanowiły dodatkowe zabezpieczenie w przypadku oblężenia. Do wnętrza prowadziła monumentalna brama (np. Lwia Brama w Mykenach). W porównaniu do pałaców kreteńskich zmniejszeniu uległ centralny dziedziniec. Najważniejszym elementem stał się megaron usytuowany na głównej osi założenia cytadeli. Strop megaronu wsparty był na czterech kolumnach, pośrodku umieszczano palenisko. Posadzki pomieszczeń reprezentacyjnych oraz megaronu zostały wyłożone kamiennymi płytami.

Ściany cytadeli w Mykenach i Tirynsu ozdobione były freskami wykonanymi w tej samej technice, co malowidła odkryte w Knossos, podobna jest paleta barw i stroje kobiet, jednak tematyka jest inna. Sceny przedstawiają polowania, wymarsz oddziałów wojsk.

Na terenie cytadeli znajdowały się także wydzielone pomieszczenia dla królowej, łazienki, kapliczki, archiwa z tabliczkami, magazyny, pomieszczenia gospodarcze.

Do architektury sepulkralnej należą:

• groby szybowe, zdobione stelami, odnalezione w Mykenach w obrębie tzw. kręgu grobowego A i B, datowane na XVI - XV wiek p.n.e.),

• groby tolosowe przekryte kopułami ze sklepieniem pozornym, częściowo wbudowane w zbocza gór, poprzedzone długim korytarzem (tzw. dromosem) zakończonym ozdobnym portalem, np. grób Agamemnona zwany też skarbcem Atreusza, czy też grób Klitajmestry).

Rzeźba

Rzeźbiarstwo mykeńskie nie należy do największych osiągnięć sztuki tego okresu. Najczęściej spotykane są małe figurki (od kilkunastu do około 70 cm) przedstawiające postacie kobiet i zwierząt (wyobrażenia mężczyzn należą do rzadkości). Przypominają one znaleziska kreteńskie. Różni je od pierwowzorów układ rąk - opuszczonych ku dołowi (figurki kreteńskie ręce wznosiły ku górze). Największy rozwój rzeźby nastąpił około 1300 - 1200 p.n.e. Związany jest ze znaczną stylizacją i uproszczeniem kształtu (figurki wcześniejsze przedstawiają ciało w sposób naturalny, późniejsze są bardziej schematyczne). Ogromną część figurek stanowią wyroby o charakterze ludowym, produkowane zapewne przez garncarzy.

Nowe światło na osiągnięcia sztuki mykeńskiej rzuciły wykopaliska w Keos, później także w Mykenach. Odnaleziono rzeźby kobiet o wysokości od 1,0 m do wielkości naturalnej. Posągi nosiły stroje kreteńskie. Układ rąk tych postaci jest typowy dla przedstawień mykeńskich.

Malarstwo

Największy rozwój malarstwa nastąpił w okresie od ok. 1400 p.n.e. do 1200 p.n.e. Jak inne rodzaje sztuki, tak i malarstwo rozwijało się przede wszystkim poprzez wzorowanie na osiągnięciach artystów minojskich. Największe różnice zauważalne są w doborze tematyki. Nadal występują sceny obrazujące życie dworu, ceremonie kultowe, ale największy udział w freskach mają sceny myśliwskie i wojenne. Freski zdobią ściany i niekiedy posadzki pomieszczeń władców w cytadelach mykeńskich. Podobnie jak inne dziedziny sztuki, malarstwo uległo stylizacji związanej z usztywnieniem postaci, podkreśleniem jej stateczności. Do najbardziej znanych przykładów odnalezionych malowideł należą:

• procesja tebańska - malowidło odkryte w Mykenach, przedstawia pochód kobiet ubranych w dworskie stroje typowe dla Krety (gorsety odsłaniające piersi) i szerokie, długie spódnice. Postacie różnią się kolorem górnej części stroju, uczesaniem oraz rodzajem niesionych darów.

• kobieta z pyksidą (puzderkiem), zwana też damą ze szkatułą - malowidło odnalezione w Tirynsie, ukazuję z profilu kobietę ubraną w dworski strój. Postać jest jeszcze bardziej usztywniona w porównaniu do przedstawień odnalezionych w Mykenach. W sposób wyraźny podkreślona jest stateczność płaszczyzny po której kroczy.

• procesja z Pylos - fresk odnaleziony w Pylos, w odróżnieniu od malowidła znalezionego w Mykenach w procesji biorą udział także mężczyźni.

• lirnik z Pylos przedstawia z profilu postać mężczyzny grającego na lirze.

Ceramika

Wprowadzenie do użytku szybko obracającego się koła garncarskiego pozwoliło Mykeńczykom na znacznie większą produkcję naczyń ceramicznych. Naczynia produkowane na początku XVI wieku p.n.e. często naśladują wzory ceramiki minojskiej (naśladownictwo motywów morskich, motywy roślinne), wprowadzając na znacznie większą skalę przedstawienia postaci ludzkich i zwierzęcych. Zwiększenie produkcji wiąże się ze znaczną stylizacją wzorów i ich uproszczeniem prowadzącym do geometryzacji oraz przedstawiania wyobrażeń zwierząt i ludzi w schematycznej formie (tzw. styl spichrzowy, nazwa pochodzi od miejsca znalezienia, w spichrzu w Mykenach, znacznej ilości ceramiki ozdobionej układem prostych kresek). Ograniczenia dotyczyły także palety barw. Na żółtym tle występują zazwyczaj dwa kolory: czerwony i brązowy.

Do najciekawszych zabytków mykeńskiej ceramiki należy tzw. Waza Wojowników. Naczynie to zostało odnalezione w Mykenach przez Heinricha Schliemanna. Czas jego powstania określany jest na ok. 1200-1150 p.n.e. Jego ozdobą jest namalowany szereg wojowników uzbrojonych we włócznie i tarcze, z głowami okrytymi hełmami z rogami. Naczynie to jest dobrym przykładem wprowadzania nowych motywów (postacie ludzkie) do malowideł zdobiących ceramikę mykeńską, a także wprowadzania całych kompozycji obrazowych zamiast pojedynczych motywów. Jest to także przykład późnego stylu mykeńskiego malarstwa wazowego.

Innym rodzajem ceramiki mykeńskiej są wykonywane z gliny i zdobione malowidłami sarkofagi. Liczne sarkofagi w kształcie wanien i skrzyń zostały odnalezione na Krecie. Datowane są zazwyczaj na XIV - XIII wiek p.n.e.. Boki sarkofagów zdobione są malowidłami, najczęściej spotykanym motywem jest pochód płaczek.

---