12. Podstawa programowa do szkoły ponadgimnazjalne

I A. Chrząstowska, Program nauczania wykładnią koncepcji dydaktycznej, w: Metodyka

literatury, oprac. J. Pachecka, A. Piątkowska, K. Sałkiewicz, t. I, Warszawa 2001.

W świetle założeń reformy sytuację programową regulują trzy dokumenty:

• Podstawa programowa

• Program nauczania

• Państwowa lista wymagań egzaminacyjnych

Idea reformy - wyzwolenie nauczyciela z wykonawcy odgórnych założeń (w dawnych programach akcenty na realizację treści, teraz gdzie indziej).

Na pojecie curriculum (program) składa się:

• Cel (po co uczyć?)

• Droga do celu (jak uczyć i jak oceniać?)

• Środek realizacji celu (czego uczyć?)

W zależności od rozmieszczenia akcentów mogą powstać programy pojęte jako:

• Lista celów (oczekiwanych osiągnięć - umiejętności)

• Zestaw planowanych czynności dydaktycznych i zadań

• Lista treści nauczania (tematów, zagadnień, lektur)

W każdym z trzech wymienionych muszą znaleźć się elementy dwóch pozostałych, aby problem mógł spełnić swą funkcję.

Dobry program ma pięć cech:

1. Zgodność z podstawą programową

2. Wyrazistość koncepcji pedagogicznej wynikającej nie tylko ze wstępu, ale z całej struktury, doboru treści i metod nauczania. Obecnie w szkole kilka modeli edukacyjnych

1. tradycyjno-encyklopedyczny (encyklopedyzm jako wtórne zjawisko przeciążenia programów nauczania, nie zaś koncepcja nauczania)

2. tradycyjno-scjentystyczny

3. podporządkowany wychowaniu językowemu i kulturowemu

4. nastawiony na intuicję i przeżycie (oparte na dramie, na wykorzystaniu audiowizualnego kontekstu)

Przeszkodą w realizacji programu są nawyki nauczycieli.

3. Spójność programu - logiczne i konsekwentne powiązanie wszystkich elementów program, niespójny program wtedy np., gdy postulowane umiejętności nie mają potwierdzenia ani w spisie treści, ani w zestawie czynności, postawa programowa umożliwia różne wybory i układy treści - chronologiczny, genologiczny, problemowy itd.

4. Hierarchiczność składników - kiedyś najważniejsza treść, teraz najważniejszy rozwój osobisty ucznia, czyli na pierwszym planie cele szczegółowe, potem czynności i sytuacje dydaktyczne, a materiał (tez lektury) ma być temu podporządkowany.

5. Metodyczność programu - umiejętny przekład celów ogólnych na szczegółowe (operacyjne), czyli właściwie jest to wszystko to, co wymieniono powyżej (wyrazistość koncepcji, spójność, hierarchiczność i cel ogólny) np. cel ogólny - uczeń uczestniczy w kulturze musi zostać przełożony na szczegółowe - uczeń czyta ogląda, tworzy, pisze, opowiada itp.

Program autorski - zagwarantowanie praw autorskich twórcy.

Mogą być też inne:

• autorski indywidualny przeznaczony dla danej szkoły lub nawet klasy powinien być bardziej indywidualny (autor zna specyfikę danej klasy i szkoły)

• autorski powszechny (zakupiony przez MEN lub danego wydawcę) - powinien być bardziej wyważony, pozbawiony rysów indywidualnych

Problemy twórców programów:

• przyzwyczajenie do kompletności (nie da się całej historii lit.)

• Jak wprowadzić kształcenie językowe?

• Jak wprowadzać współczesne konteksty skoro stoją one w opozycji do szacownych tradycji kształcenia literackiego?

• Braki w literaturze przedmiotowej

• Brak doświadczenia (wcześniej nie tworzono programów).

II Należy zapoznać się z celami i treściami kształcenia polonistycznego w szkole ponadgimnazjalnej w programie dotychczas obowiązującym (Informatory Centralnej Komisji Egzaminacyjnej dla szkoły ponadgimnazjalnej z ostatnich lat) oraz w obecnie przygotowywanym (strona internetowa www.reformaprogramowa.men.gov.pl).

Poniżej jest podstawa programowa z podanej strony internetowej, co do tych Informatorów to nie wiem, gdzie one są, jakby ktoś wiedział - niech da mi znać - uzupełnię. Przesyłam wam w pliku rar. Informator maturalny, bo tylko taki znalazłam na stronie CKE, ale on jest już związany z następnym zagadnieniem. W rar. przesyłam też całość tego, co okroiłam poniżej - dla porównania.

Podstawa programowa kształcenia ogólnego dla szkół ponadgimnazjalnych,

których ukończenie umożliwia przystąpienia do egzaminu maturalnego.

JĘZYK POLSKI, IV etap edukacyjny

Cele kształcenia - wymagania ogólne:

Odbiór wypowiedzi i wykorzystanie zawartych w nich informacji.

Uczeń rozumie teksty o skomplikowanej budowie; dostrzega sensy zawarte w struk­turze głębokiej tekstu; rozpoznaje funkcje tekstu i środki językowe służące ich realizacji; ma świa­do­mość kryteriów poprawności językowej.

Analiza i interpretacja tekstów kultury.

Uczeń stosuje w analizie podstawowe pojęcia z zakresu poetyki; w interpretacji tekstu wyko­rzy­stuje wiedzę o kontekstach, w jakich może być on odczytywany; poznaje niezbędne dla lektury fakty z historii literatury i innych dziedzin; odczytuje rozmaite sensy dzieła; dokonuje inter­pretacji porównawczej.

Tworzenie wypowiedzi.

Uczeń buduje wypowiedzi o wyższym stopniu złożoności; stosuje w nich podstawowe zasady logiki i retoryki; ma świadomość własnej kompetencji językowej.

Treści nauczania i umiejętności - wymagania szczegółowe

ZAKRES PODSTAWOWY	ZAKRES ROZSZERZONY
1. Odbiór wypowiedzi i wykorzystywanie zawartych w nich informacji
Czytanie i słuchanie. Uczeń:
odczytuje sens całego tekstu (a w nim zna­czenia wyrazów, związków fraze­o­lo­­­­gicz­nych, zdań, grup zdań uporząd­ko­wa­nych w aka­pi­cie, odróżnia zna­cze­nie re­alne i ety­­­mo­logi­czne) oraz wy­dzie­­lo­nych przez sie­bie frag­men­tów; potrafi objaśnić ich sens oraz fun­kcję na tle całości; rozpoznaje specyfikę tekstów publi­cys­tycz­nych (artykuł, felieton, reportaż), poli­tycz­nych (przemó­wie­nie) i popular­no­­nauko­wych; wśród tekstów praso­wych rozróżnia wiado­mość i komen­tarz; odczy­tu­je zawarte w od­bie­ranych tekstach infor­macje zarów­no jaw­ne, jak i ukryte; rozpoznaje typ nadawcy i adresata tekstu; wskazuje charakterystyczne cechy stylu da­­ne­go tekstu, rozpoznaje zasto­so­wa­ne w nim środki językowe i ich funkcje w tekście; wyróżnia argumenty, kluczowe poję­cia i twier­dzenia w tekście argumentacyj­nym, dokonuje jego lo­gicznego stresz­cze­nia; rozróżnia w dialogu odpowiedzi właś­ci­we i uni­kowe; rozpoznaje w wypowiedzi ironię, objaśnia jej mechanizm i funkcję; rozpoznaje pytania podchwytliwe i su­ge­ru­ją­ce odpowiedź; rozpoznaje manipulację językową w te­k­s­tach reklamowych, w języku po­li­ty­ków i dzien­ni­karzy;	czyta utwory stanowiące konteksty dla le­k­tur poznawanych w szkole; twórczo wykorzystuje wypowiedzi kryty­czno­­literackie i teoretycznolitera­ckie (np. re­cen­zja, szkic, artykuł, esej); porównuje tekst linearny i hipertekst ro­zu­miany jako wypowiedź nieciągła, nie­li­ne­arna, stano­wiąca system powiąza­nych seg­mentów teksto­wych, łączonych do­wol­­nie przez użyt­ko­wnika języka w każ­dora­zo­wym akcie od­bio­ru (z tego wzglę­du ce­chuje się zmien­noś­cią i ot­wa­r­toś­cią). Do przykładów hiper­tek­stu zali­cza się nie tyl­ko interaktywne te­ksty inter­ne­towe, lecz także publikacje dru­ko­­­wa­ne sto­sujące sys­temy odsyłaczy i na­wią­zań, a obe­jmujące wielość róż­nych tek­stów składo­wych, mo­ż­liwych do od­czy­­tania w róż­nych konfigu­ra­cjach (np. słow­niki, encyklo­pedie, pod­rę­czniki, niektóre teks­ty prasowe); rozpoznaje retoryczną organizację wy­po­­wie­dzi - wskazuje zastosowane w niej sposoby osiągania przejrzystości i suge­stywności; rozpoznaje mechanizmy nowomowy charakterystyczne dla systemów totalitarnych;
Samokształcenie i docieranie do informacji. Uczeń:
szuka literatury przydat­nej do opraco­wa­nia różnych zagad­nień; sele­kcjo­nuje ją we­d­ług wskazanych kry­ter­iów (w zaso­bach bi­b­lio­te­cz­nych ko­rzy­sta za­rów­no z trady­cyj­nego księ­go­­zbio­ru, jak i z za­pi­sów mul­ti­medial­nych i ele­kro­nicz­nych, w tym Internetu); korzysta ze słowników i leksyko­nów, w tym słowników etymologicznych i sym­boli; tworzy przedmiotowe bazy danych za­wie­rające informacje zdobywane w to­ku nauki; sporządza opis bibliograficzny książki i ar­ty­kułu, zapisów elektronicz­nych, bi­b­lio­grafię wybranego tematu;	samodzielnie wybiera do lektury teksty, sto­su­jąc różne kryteria wyboru, które potrafi uzasadnić; adiustuje tekst na poziomie elementarnym;
Świadomość językowa. Uczeń:
analizuje i definiuje (w razie potrze­by z po­­mocą słowników) znaczenia słów; zna pojęcia znaku i systemu zna­ków; uza­sadnia, że język jest systemem zna­ków; roz­różnia znaki werbalne i nie­wer­balne, ma świadomość ich różnych funkcji i spo­so­bów interpretacji; zna pojęcie aktu komunikacji języ­ko­wej i wska­zuje jego składowe (nadaw­ca, od­bior­ca, kod, komunikat, kontekst), dostrze­­ga i omawia współczesne zmia­ny modelu ko­munikacji językowej (np. róż­ni­ce mię­dzy tradycyjną komunikacją ustną lub pi­saną a ko­munikacją przez Internet); rozpoznaje i nazywa funkcje tekstu (infor­ma­tywną, poetycką, ekspresywną, impre­sywną - w tym perswazyjną); wskazuje w czy­ta­nych tekstach i analizuje przykłady od­mian te­ry­torialnych, środo­wi­sko­wych i zawo­do­wych polszczyzny; rozpoznaje w czytanych tekstach oraz wy­po­wiedziach mówionych styliza­cję, roz­róż­nia jej rodzaje (archaizację, dia­le­kty­zację, kolo­kwializację) i określa funkcje; rozróżnia pojęcia błędu językowego i za­mierzonej innowacji językowej, popra­wności i stosowności wypowiedzi; rozpo­znaje i po­prawia różne typy błę­dów języ­ko­wych; odróżnia słownictwo neutralne od emo­cjo­nalnego i wartościującego, oficjal­ne od swo­­­bod­nego;	rozróżnia i omawia na wybranych przy­kła­dach funkcje języka - poznawczą (kate­go­ry­zo­wanie świata), komunika­cyj­ną (two­rze­nie wypowiedzi i stosowa­nie języka w aktach ko­munikacji) oraz spo­łeczną (jed­noczenie gru­py i budowa­nie toż­sa­mości zbiorowej - regio­nal­nej, śro­do­wis­ko­wej, narodowej); dostrzega związek języka z obrazem świa­ta; rozpoznaje i wskazuje wybrane cechy ję­zyka polskiego, które świadczą o jego przy­na­leż­ności do rodziny języków sło­wiań­­skich; sytu­uje polszczyznę na tle in­nych języków uży­wanych w Europie; postrzega styl potoczny  ja­ko centrum systemu stylowego pol­szczy­zny, od którego odróżniają się inne style - artystyczny,  naukowy, urzędowy, publi­cystyczny (ma świadomość dwojakiego ro­zu­mienia sty­lu potocznego: jako kolo­kwial­nego wa­r­­iantu języka nace­cho­­­wa­nego swobodą i  eks­pre­sy­wnością i dlatego nie­od­­­po­wied­niego np. w roz­­­prawce oraz  jako podstawowego wariantu ję­zy­­­ka wspól­nego wszyst­kim użytkowni­kom pol­­­­­szczyz­ny,  używanego w różnych sytu­a­cjach komuni­kacyj­nych, różnych for­mach wy­po­wiedzi; wariantu, który kształtu­je się jako pier­wszy w roz­woju języ­ko­wym czło­wie­ka i w którym  jest utrwalony „nai­wny” obraz świa­ta danej społecznoś­ci ję­zykowej).
Analiza i interpretacja tekstów kultury. Uczeń zna teksty literackie i inne teksty kultu­ry wskazane przez nauczyciela.
Wstępne rozpoznanie. Uczeń:
prezentuje własne przeżycia wynikające z kon­­taktu z dziełem sztuki; rozpoznaje problematykę utworu; rozpoznaje konwencję literacką (stałe po­ja­­wianie się danego literackiego roz­wią­za­nia w obrębie pewnego historycz­nie okreś­lo­nego zbioru utworów);
Analiza. Uczeń:
wskazuje zastosowane w utworze środki wyrazu artystycznego i ich funkcje (po­z­na­ne wcześniej, a ponadto: oksymo­rony, sy­nek­dochy, hiperbole, elipsy, paralelizmy) oraz inne wyznaczniki poetyki danego utwo­ru (z zakresu pod­staw wersyfikacji, kom­pozycji, genolo­gii) i określa ich fun­kcje; dostrzega w czytanych utworach cechy cha­rakterystyczne określonej epoki (śre­d­­nio­­wie­cze, renesans, barok, oświe­ce­nie, ro­mantyzm, pozytywizm, Młoda Pol­ska, dwu­dziestolecie międzywojen­ne); analizując teksty dawne, dostrzega róż­ni­ce językowe (fonetyczne, leksykalne) wyni­ka­­jące ze zmian historycznych; rozpoznaje w utworze sposoby kreowa­nia świata przedstawionego i bohatera (nar­racja, fabuła, sytuacja liryczna, akcja); porównuje utwory literackie lub ich fra­g­menty (dostrzega cechy wspólne i róż­ne);	wskazuje związki między różnymi aspek­tami utworu (estetycznym, etycznym i po­z­­naw­czym); dostrzega przemiany konwencji i prak­ty­kę ich łączenia (synkretyzm konwencji i ga­tun­ków); rozpoznaje aluzje literackie i symbole kul­­tu­ro­we (np. biblijne, romantyczne) oraz ich funkcję ideową i kompozycyjną, a także znaki tradycji, np. antycznej, ju­da­­istycznej, chrześcijańskiej, staro­pol­skiej; dostrzega w czytanych utworach: paro­dię, para­frazę i trawestację, wskazuje ich wzo­rce tek­stowe; rozpoznaje i charakteryzuje styl utworu, np. wiersza renesansowego, barokowego, klasy­cy­s­tycznego, romantycznego;
Interpretacja. Uczeń:
wykorzystuje w interpretacji elementy zna­czące dla odczytania sensu utworu (np. słowa-klucze, wyznaczniki kompo­zycji); wykorzystuje w interpretacji utworu kon­teksty (np. literackie, kulturowe, filo­zo­ficz­ne, religijne); porównuje funkcjonowanie tych sa­mych mo­tywów w różnych utworach li­te­rackich; odczytuje treści alegoryczne i symboli­cz­ne utworu;	dostrzega i komentuje estetyczne war­tości utwo­­ru literackiego; przeprowadza interpretację porównawczą utwo­­rów literackich; w interpretacji eseju i felietonu wykorzy­stuje wiedzę o ich cechach gatunkowych; konfrontuje tekst literacki z innymi teks­tami kultury np. plastycznymi, teatral­nymi, filmo­wymi;
Wartości i wartościowanie. Uczeń:
dostrzega związek języka z wartościa­mi, rozumie, że język podlega warto­ścio­­waniu, (np. język jasny, prosty, zro­zu­miały, obra­zowy, piękny), jest narzę­dziem wartościo­wania, a także źródłem poznania wartości (utrwalonych w zna­cze­niach nazw war­toś­ci, takich jak: do­bro, prawda, piękno; wia­ra, na­dzieja, mi­łość; wolność, równość, brater­stwo; Bóg, honor, ojczyzna; solidar­ność, nie­­po­d­ległość, tolerancja); dostrzega obecne w utworach literac­kich oraz innych tekstach kultury war­tości naro­dowe i uniwersalne; dostrzega w świecie różne hierarchie war­tości (np. równość i wolność, pra­wo i mi­ło­­sierdzie) oraz rozumie źródła konfliktów wartości;	wskazuje różne sposoby wyrażania war­toś­cio­wań w tekstach.
Tworzenie wypowiedzi. Uczeń:
Mówienie i pisanie
tworzy dłuższy tekst pisany lub mówio­ny (rozprawka, recenzja, referat, inter­pre­tacja utwo­ru literackiego lub frag­mentu) zgodnie z podstawowymi regu­łami jego organizacji, prze­strzegając zasad spójności znacze­nio­wej i logicz­nej; przygotowuje wypowiedź (wybiera for­mę ga­tun­kową i odpowiedni układ kom­po­zycyjny, analizuje temat, wybiera formę kompo­zy­cyj­ną, sporządza plan wypo­wie­dzi, dobiera właś­ciwe słow­nic­two); tworzy samodzielną wypowiedź argu­men­ta­cyjną według podstawowych za­sad logi­ki i re­toryki (stawia tezę lub hipotezę, do­biera argu­menty, porząd­kuje je, hierar­chizuje, do­ko­nuje ich sele­kcji pod wzglę­dem uży­tecz­ności w wypowiedzi, podsu­mo­wuje, do­bie­ra przykłady ilustrujące wywód myś­lo­wy, prze­prowadza prawi­dło­we wniosko­wa­nie); publicznie wygłasza przygotowaną przez sie­bie wypowiedź, dbając o dźwię­­kową wy­ra­­zis­tość przekazu (w tym także tempo mo­wy i do­nośność głosu); stosuje uczciwe zabiegi perswazyjne, zda­jąc sobie sprawę z ich wartości i fun­kcji; wy­strze­ga się nieuczciwych zabiegów ery­stycz­nych; opracowuje redakcyjnie własny tekst (do­ko­nuje uzupełnień, przekształceń, skrótów, eli­mi­nuje przy­padkową nie­jed­no­znaczność wy­po­wie­dzi, sporządza przy­pisy); wykonuje różne działania na tekście cu­dzym (np. streszcza, parafrazuje, spo­rządza kon­spekt, cytuje);	tworzy wypowiedzi ze świadomością ich fun­kcji sprawczej; ocenia własną kompetencję językową (popra­wność gramatyczną i słownikową) oraz kom­petencję komunikacyjną (sto­sow­ność i sku­teczność wypowiadania się);
Świadomość językowa
operuje słownictwem z określonych krę­gów tematycznych (na tym etapie roz­wijanym i koncentrującym się prze­de wszyst­kim wo­kół tematów: Polska, Euro­pa, świat - współ­czesność i przesz­łość; kultura, cywili­zacja, polityka).
Teksty kultury - nie mniej niż pięć dużych pozycji książkowych w ciągu roku (w klasie maturalnej nie mniej niż trzy pozycje) oraz wybrane przez nauczyciela teksty o mniejszej objętości.
Teksty poznawane w całości:
Sofokles Antygona lub Król Edyp (wersja literacka lub spektakl teatralny); * Bogurodzica; Lament świętokrzyski; *Jan Kochanowski - wybrane pieśni, treny (inne niż w gimnazjum) i psalm; Mikołaj Sęp Szarzyński - wybrane sonety; William Szekspir Makbet lub Hamlet; Adam Mickiewicz - wybrane sonety i inne wiersze (w tym Romantyczność), *Dziadów część III, *Pan Tadeusz; Juliusz Słowacki - wybrane wiersze; Cyprian Norwid - wybrane wiersze; *Bolesław Prus Lalka; Fiodor Dostojewski - wybrany utwór, np. Zbrodnia i kara, Łagodna; Joseph Conrad Jądro ciemności; Jan Kasprowicz, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Leopold Staff - wybrane wiersze; *Stanisław Wyspiański Wesele; Władysław Stanisław Reymont Chłopi (tom I - Jesień); Stefan Żeromski - wybrany utwór (Ludzie bezdomni, Wierna rzeka, Echa leśne, lub Przedwiośnie); Bolesław Leśmian, Julian Tuwim, Jan Lechoń, Julian Przyboś, Józef Czechowicz, Konstanty Ildefons Gałczyński - wybrane wiersze; Jarosław Iwaszkiewicz - wybrane opowiadanie; *Bruno Schulz - wybrane opowiadanie; Tadeusz Borowski - wybrane opowiadanie; Krzysztof Kamil Baczyński, Tadeusz Różewicz, Czesław Miłosz, Wisława Szymborska, Zbigniew Herbert, Ewa Lipska, Adam Zagajewski, Stanisław Barańczak - wybrane wiersze; Miron Białoszewski - wybrane utwory; wybrany dramat dwudziestowieczny z literatury polskiej (np. Stanisława Ignacego Witkiewicza, Sławomira Mrożka lub Tadeusza Różewicza); wybrana powieść polska z XX lub XXI w. (np. Marii Kuncewiczowej Cudzoziemka, Zofii Nałkowskiej Granica, Józefa Mackiewicza Droga donikąd, Stanisława Lema Solaris, Juliana Stryjkowskiego Austeria, Tadeusza Konwickiego Kronika wypadków miłosnych); wybrana powieść światowa z XX lub XXI w. (np. Franza Kafki Proces, Alberta Camusa Dżuma, George'a Orwella Rok 1984, Isaaca Bashevisa Singera Sztukmistrz z Lublina, Gabriela Garcii Marqueza Sto lat samotności, Umberto Eco Imię róży). Uwaga: nie można pominąć pozycji oznaczonych gwiazdką.	Horacy - wybrane liryki; Jan Kochanowski Treny (jako cykl poetycki); poezja barokowa (np. Daniel Naborowski, Jan Andrzej Morsztyn); wybrany wiersz z romantycznej poezji europejskiej; Juliusz Słowacki Kordian lub Fantazy; Zygmunt Krasiński Nie-Boska Komedia; realistyczna lub naturalistyczna powieść europejska (np. Honoriusz Balzak Ojciec Goriot, Emil Zola Nana lub Gustaw Flaubert Pani Bovary); Stanisław Ignacy Witkiewicz Szewcy; Gustaw Herling-Grudziński - wybrane opowiadanie; Michaił Bułhakow Mistrz i Małgorzata; wybrana powieść lub zbiór opowiadań z XX/XXI w. (np. Marii Dąbrowskiej, Zofii Nałkowskiej, Marii Kuncewiczowej, Józefa Wittlina, Józefa Mackiewicza, Juliana Stryjkowskiego, Andrzeja Kuśniewicza, Tadeusza Konwickiego, Stanisława Lema, Wiesława Myśliwskiego, Marka Nowakowskiego, Jerzego Pilcha, Olgi Tokarczuk, Stefana Chwina, Pawła Huellego); wybrana powieść (lub zbiory opowiadań) dwudziestowiecznych autorów z literatury światowej (np. Franza Kafki, Thomasa Manna, Vladimira Nabokova, Alberta Camusa, Isaaca Bashevisa Singera, Johna Steinbecka, Kurta Vonneguta, Gabriela Garcii Marqueza, Günthera Grassa, Umberto Eco, Milana Kundery); wybrane wiersze dwudziestowiecznych poetów polskich (innych niż wymienieni na poziomie podstawowym)
Teksty poznawane w całości lub w części (decyzja należy do nauczyciela):
wybór mitów; Dzieje Tristana i Izoldy; Miguel Cervantes Don Kichote; Jan Chryzostom Pasek Pamiętniki; Ignacy Krasicki - wybrana satyra lub Monachomachia; Adam Mickiewicz Dziady część IV; Juliusz Słowacki Kordian; *Witold Gombrowicz Ferdydurke; Irit Amiel - wybrane opowiadanie z tomu Osmaleni lub Hanna Krall Zdążyć przed Panem Bogiem; Gustaw Herling-Grudziński Inny świat; Ryszard Kapuściński Podróże z Herodotem. Uwaga: nie można pominąć pozycji oznaczonych gwiazdką.	wybrany esej Mieczysława Jastruna lub Zygmunta Kubiaka poświęcony kulturze antycznej; Dante Alighieri Boska komedia; Johann Wolfgang Goethe Faust; Czesław Miłosz - wybrany esej; Zbigniew Herbert - wybrany esej; inny esej autora polskiego (np. Kazimierza Wyki, Jana Błońskiego, Marii Janion, Leszka Kołako­wskie­go czy ks. Józefa Tischnera, Jarosława Rym­kiewicza, Jerzego Stempowskiego); wybrany reportaż autora polskiego (np. Ryszarda Kapuścińskiego, Krzysztofa Kąkolewskiego, Hanny Krall, Henryka Grynberga); dziennik (np. Marii Dąbrowskiej, Zofii Nałkow­skiej, Jarosława Iwaszkiewicza, Witolda Gombrowicza); Jan Paweł II Tryptyk Rzymski.
Biblia (wybrane psalmy, fragmenty: Pieśni nad pieśniami Księgi Hioba, Apokalipsy św. Jana); Ponadto: wybrane filmy z twórczości polskich reżyserów (np. Krzysztofa Kieślowskiego, Andrzeja Munka, Andrzeja Wajdy, Krzysztofa Zanussiego), homilia Jana Pawła II wygłoszona 2 czerwca 1979 roku w Warszawie na Placu Zwycięstwa (Piłsuds­kie­go) - nagranie telewizyjne.	Biblia (fragmenty Starego i Nowego Testamentu jako konteksty interpretacyjne dla lektury dzieł z innych epok). Ponadto: wybrane filmy z klasyki kinematografii światowej (np. Ingmara Bergmana, Charlesa Chaplina, Federico Felliniego, Akiry Kurosawy, Andrieja Tarkowskiego, Orsona Wellesa); spektakle teatralne (w tym Teatru TV) - przynajmniej jeden w roku; stała lektura gazety codziennej, tygodnika opinii, miesięcznika i kwartalnika.

Zadania nauczyciela języka polskiego na IV etapie edukacyjnym to przede wszystkim:

• stymulowanie i rozwijanie zainteresowań humanistycznych ucznia;

• wprowadzanie go w świat różnych kręgów tradycji - polskiej, europejskiej, światowej;

• zapoznanie z najważniejszymi tendencjami w kulturze współczesnej;

• nauczenie kompetentnej, wnikliwej lektury tekstu;

• inspirowanie refleksji o szczególnie istotnych problemach świata, człowieka, cywilizacji, kultury;

• pogłębianie świadomości językowej i komunikacyjnej ucznia;

• rozwijanie jego sprawności wypowiadania się w złożonych formach;

• stymulowanie umiejętności samokształcenia ucznia.

Dodatkowe zadania na poziomie rozszerzonym:

• pogłębianie wiedzy ogólnokulturowej ucznia;

• inspirowanie do samodzielnego poszukiwania źródeł wiedzy;

• wspomaganie ucznia w rozwoju jego indywidualnej erudycji;

• doskonalenie umiejętności ucznia w tworzeniu złożonych wypowiedzi ustnych i pisemnych.

Nauczyciel w szkole ponadgimnazjalnej odwołuje się do wiedzy i umiejętności, które uczeń na­był na wcześniejszych etapach edukacyjnych. Wprowadza go w świat kultury wysokiej, uczy poważnej, kompetentnej, otwartej na różne sensy lektury tekstów. Inspiruje do dojrzałej refleksji wypływającej z poznawania dzieł. Zwraca uwagę na kulturę współczesną, popularną, nowoczesne środki przekazywania infor­macji w kontekście tradycji. Stwarza warunki do rozwoju niezależności umysłowej ucznia po­przez stawianie mu zadań wymagających samodzielności w docieraniu do źródeł informacji i za­chęcając do lektury utworów spoza szkolnego wykazu.

Na poziomie rozszerzonym nauczyciel dodatkowo wprowadza ucznia w świat pojęć z zakresu humanistyki.

PODSTAWA PROGRAMOWA KSZTAŁCENIA OGÓLNEGO

DLA ZASADNICZYCH SZKÓŁ ZAWODOWYCH

JĘZYK POLSKI

Cele kształcenia ­- wymagania ogólne

1. Odbiór wypowiedzi i wykorzystanie zawartych w nich informacji

Uczeń rozumie teksty słowne i pisemne o skomplikowanej budowie; dostrzega sensy zawarte w struk­turze głębokiej tekstu; dostrzega w wypowiedzi trudniejsze zabiegi językowe; ma świa­do­mość kryteriów poprawności językowej.

2. Analiza i interpretacja tekstów kultury

Uczeń stosuje w analizie podstawowe pojęcia z zakresu poetyki; w interpretacji tekstu kultury wyko­rzy­stuje wiedzę o kontekstach, w jakich może być on odczytywany; poznaje niezbędne dla lektury fakty z historii literatury i innych dziedzin; odczytuje rozmaite sensy dzieła; dokonuje interpretacji porównawczej.

3. Tworzenie wypowiedzi

Uczeń buduje wypowiedzi o wyższym stopniu złożoności; stosuje w nich podstawowe zasady logiki i retoryki; ma świadomość własnej kompetencji językowej.

Treści nauczania i umiejętności - wymagania szczegółowe

1. Odbiór wypowiedzi i wykorzystywanie zawartych w nich informacji. Uczeń:

Czytanie i słuchanie

1. rozpoznaje nadawcę i adresata tekstu;

2. rozpoznaje podstawowe cechy gatunkowe tekstu;

3. odczytuje sens tekstu w całości, a także jego wydzielonych części (fragmentów) na poziomie dosłownym i przenośnym;

4. dokonuje streszczenia tekstu;

5. rozpoznaje manipulację językową w tekstach reklamowych oraz w języku polityków i dziennikarzy;

Samokształcenie i docieranie do informacji

6. wyszukuje i wykorzystuje informacje zawarte w różnych tekstach kultury;

7. korzysta z biblioteki - zarówno z tradycyjnego księgozbioru, jak i z zapisów multi­me­dialnych i elektronicznych, w tym Internetu;

Świadomość językowa

8. wskazuje składowe aktu komunikacji językowej (nadawca, odbiorca, tekst);

9. rozpoznaje funkcje tekstu (bez nazywania tych pojęć, np. informatywną, ekspre­sywną, impresywną, poetycką);

10. wskazuje i omawia przykłady odmian terytorialnych, środowiskowych i zawodowych polszczyzny napotkane w czytanych tekstach;

11. rozróżnia w czytanych tekstach oraz wypowiedziach mówionych rodzaje stylizacji językowej (bez konieczności definiowania pojęć, np. archaizację, dialektyzację, kolo­kwializację) i określa jej funkcje;

Wartości i wartościowanie

12. dostrzega związek języka z wartościami oraz to, że stanowi on źródło poznania wartości (takich jak: dobro, prawda, piękno; wiara, nadzieja, miłość; wolność, rów­ność, braterstwo; Bóg, honor, ojczyzna; solidarność, niepodległość, tolerancja).

2. Analiza i interpretacja tekstów kultury. Uczeń:

1. zna teksty literackie i inne teksty kultury wskazane przez nauczyciela;

Wstępne rozpoznanie

2. prezentuje własne przeżycia wynikające z kontaktów z literaturą i ze sztuką;

3. określa tematykę i rozpoznaje problematykę utworu;

Analiza

4. wskazuje zastosowane w utworze podstawowe językowe środki wyrazu artystycznego oraz określa ich funkcje;

5. rozpoznaje w utworze sposoby kreowania świata przedstawionego i bohatera (bez konieczności definiowania pojęć, np. narracja, fabuła, sytuacja liryczna, akcja);

Interpretacja

6. wykorzystuje w interpretacji elementy znaczące dla odczytania sensu utworu (tytuł, podtytuł, puenta, kompozycja, słowa-klucze, motto);

7. wykorzystuje w interpretacji utworu podstawowe konteksty (biograficzny i histo­rycz­ny);

8. rozpoznaje podstawowe motywy (np. ojczyzny, matki, ziemi, wędrówki, ogrodu, pracy, miłości) oraz omawia ich funkcje w utworze;

Wartości i wartościowanie

9. dostrzega obecne w utworach literackich oraz innych tekstach kultury wartości narodowe i uniwersalne.

3. Tworzenie wypowiedzi. Uczeń:

Mówienie i pisanie

1. tworzy tekst pisany lub mówiony (rozwijane są formy wypowiedzi poznane w gim­na­zjum) poprawny pod względem językowym, logicznym i kompozycyjnym;

2. publicznie wygłasza przygotowaną przez siebie wypowiedź, dbając o dźwiękową wyrazistość przekazu (tempo mowy i donośność);

3. wykonuje różne działania na tekście cudzym (np. streszcza, sporządza konspekt, cytuje);

Świadomość językowa

4. operuje podstawowym słownictwem z kręgów tematycznych: Polska, Europa, świat - współczesność i przeszłość; kultura, cywilizacja, polityka.

Spis tekstów kultury ustala nauczyciel, dostosowując go do potrzeb, możliwości, zaintere­so­wań uczniów (punktem wyjścia może być wykaz lektur dla szkół ponadgimnazjalnych, których ukończenie umożliwia przystąpienie do egzaminu maturalnego w zakresie podsta­wowym). Należy zrealizować nie mniej niż cztery pozycje książkowe w roku.

Zadania szkoły na IV etapie edukacyjnym. Uwagi o realizacji.

Zadania nauczyciela języka polskiego na tym etapie to przede wszystkim:

1. stymulowanie i rozwijanie zainteresowań ucznia;

2. wprowadzanie go w świat różnych kręgów tradycji - polskiej, europejskiej, światowej;

3. wyrobienie przyzwyczajeń w zakresie lektury tekstu;

4. inspirowanie refleksji na różne tematy;

5. pogłębianie świadomości językowej i komunikacyjnej ucznia;

6. rozwijanie jego sprawności wypowiadania się w różnych formach;

7. stymulowanie umiejętności samokształcenia ucznia.

Dodatkowe zadania na poziomie rozszerzonym:

1. pogłębianie wiedzy ogólnokulturowej ucznia;

2. inspirowanie do samodzielnego poszukiwania źródeł wiedzy;

3. wspomaganie ucznia w jego rozwoju intelektualnym;

4. doskonalenie umiejętności ucznia w tworzeniu wypowiedzi ustnych i pisemnych.

Nauczyciel w zasadniczej szkole zawodowej odwołuje się do wiedzy i umiejętności, które uczeń nabył na wcześniejszych etapach edukacyjnych. Wprowadza ucznia w świat kultury, inspiruje do refleksji wypływającej z poznawania dzieł. Zwra­ca uwagę na kulturę współczesną, popularną, nowoczesne środki przekazywania infor­macji w kontekście tradycji.

13

---