Inżynieria powierzchniowa jest dyscypliną obejmująca : procesy wytwarzania warstw powierzchniowych, a więc zgodnie z obowiązującymi Polskimi Normami - warstw wierzchnich i powłok związane z tym zjawiska uzyskiwanie dzięki temu efekty eksploatacyjne W strefie technik wytwarzania inżynieria powierzchniowa zajmuje się, opierając się na materiale rdzenia (podłoża) i oddziaływaniu środowiska (chemiczne, fizyczne) - konstytuowaniem warstw powierzchni zwykle materiału pod względem właściwości będącego w zasadzie kompozytem. Inżynieria powierzchniowa obejmuje całokształt działań naukowych i technicznych, mających na celu konstruowanie, wytwarzanie, budowę i stosowanie warstw powierzchniowych o innych, lepszych niż rdzeń (podłoże) właściwościach głównie antykorozyjnych, antyzmęczeniowych, antyściernych i dekoracyjnych. Warstwa wierzchnia - warstwa materiału ograniczona rzeczywistą powierzchnią przedmiotu, obejmująca te powierzchnię oraz część materiału w głąb od powierzchni rzeczywistej, która wykazuje zmienione cechy fizyczne i niekiedy chemiczne. Cechy warstwy wierzchniej, tzn. struktura i właściwości nadane jej w wyniku obróbki przedmiotu, zależą przede wszystkim Uzyskane własności eksploatacyjne zazwyczaj nie są stałe w czasie mogą zmieniać się samoczynnie bez udziału czynników zewnętrznych np. w wyniku procesu naturalnego odprężenia. Mogą zmieniać się pod wpływem czynników zewnętrznych występujących w czasie eksploatacji przedmiotu np. w wyniku obciążenia, tarcia, chemicznego oddziaływania środowiska. Granica wewnętrzna warstwy wierzchniej - teoretyczna powierzchnia wyznaczona przez punkty, w których występują wartości graniczne tej spośród cech warstwy wierzchniej, dla której grubość warstwy wierzchniej określona w ten sposób jest największa. Wyznaczenie granicy wewnętrznej warstwy wierzchniej jest bardzo trudne i w większości przypadków ma charakter umowny, przybliżony ponieważ granica wewnętrzna, jako płaszczyzna dwuwymiarowa, praktycznie nie istnieje. Z pojęciem granicy wewnętrznej warstwy wierzchniej oraz z pojęciem powierzchni rzeczywistej przedmiotu wiąże się pojęcie - grubość warstwy wierzchniej. Jest to wymiar w kierunku prostopadłym do powierzchni geometrycznej przedmiotu, zawarty między dwoma granicami oddzielającymi warstwę wierzchnią od: otoczenia, i określonej powierzchnią rzeczywistą przedmiotu rdzenia, i określonej przez granicę wewnętrzną Powłoka - warstwa materiału wytworzona w sposób naturalny lub sztuczny albo nałożona sztucznie na powierzchnię przedmiotu wykonanego z innego materiału w celu uzyskania określonych własności technicznych lub dekoracyjnych. Między powłoką a podłożem istnieje granica międzyfazowa w postaci warstwy o pewnej objętości i o własnościach pośrednich. Powłoka jednowarstwowa (powłoka pojedyncza, monowarstwa) jest to powłoka nałożona na odpowiednio przygotowane w jednym procesie lub operacji technologicznej, składająca się z jednej warstwy materiału. Powłoki jednowarstwowe mogą być: jednoskładnikowe - zbudowane z jednego materiału (pierwiastka, związku) np. chromu, azotku tytanu, TiN, wieloskładnikowe - zbudowane z kilku składników materiałowych Powłoka wielowarstwowa (multiwarstwowa) jest to powłoka składająca się z dwóch lub więcej materiałów, przy czym mogą to być warstwy tego samego materiału rozdzielone podwarstwą, bądź różnych materiałów i wtedy może ale nie musi być stosowana podwarstwa. Dyfuzja - w najogólniejszym przypadku polega na względnych zmianach położeń atomów lub cząsteczek w ośrodku stacjonarnym pod wpływem wzbudzenia termicznego. Gdy dwa ciała w dowolnym stanie skupienia znajdują się w zetknięciu, to atomy jednego z nich przenikają do wnętrza drugiego, w skutek ich bezładnego ruchu cieplnego. W ściślejszym tego słowa znaczeniu dyfuzja polega na przenoszeniu cząsteczek jednej substancji względem cząsteczek drugiej wewnątrz tej samej fezy (gazowej, ciekłej, stałej) ze względu na występujący w niej gradient stężenia potencjału chemicznego , gradient temperatury (termodyfuzja), gradient potencjału elektrochemicznego (elektrodyfuzja). Rozróżnia się dyfuzje w stanie stałym, ciekłym, gazowym. Adhezja - jest zjawiskiem trwałego i silnego łączenia się warstw powierzchniowych (stałych lub ciekłych) ciał (faz) doprowadzonych do zetknięcia. Szczególnym przypadkiem adhezji jest kohezja - występuje wtedy gdy stykają się ciała jednakowe. Adhezja może być następstwem absorpcji. Przyczyną adhezji (przylegania) jest występowanie sił przyciągania (np. sił Van der Vaalsa, wiązań jonowych i metalicznych) pomiędzy cząsteczkami stykających się ciał. Wielkość adhezji określa się wartością siły (lub pracy) potrzebnej do rozłączenia przywierających ciał, przypadająca na jednostkę powierzchni kontaktu. Metody wytwarzania warstw powierzchniowych: cieplne cieplno - chemiczne elektrochemiczne i chemiczne fizyczne mechaniczne cieplno - mechaniczne Krzywe rozkładu cech warstwy powierzchniowej Powłoki: jednowarstwowa i wielowarstwowa

Inżynieria powierzchniowa jest dyscypliną obejmująca : procesy wytwarzania warstw powierzchniowych, a więc zgodnie z obowiązującymi Polskimi Normami - warstw wierzchnich i powłok związane z tym zjawiska uzyskiwanie dzięki temu efekty eksploatacyjne W strefie technik wytwarzania inżynieria powierzchniowa zajmuje się, opierając się na materiale rdzenia (podłoża) i oddziaływaniu środowiska (chemiczne, fizyczne) - konstytuowaniem warstw powierzchni zwykle materiału pod względem właściwości będącego w zasadzie kompozytem. Inżynieria powierzchniowa obejmuje całokształt działań naukowych i technicznych, mających na celu konstruowanie, wytwarzanie, budowę i stosowanie warstw powierzchniowych o innych, lepszych niż rdzeń (podłoże) właściwościach głównie antykorozyjnych, antyzmęczeniowych, antyściernych i dekoracyjnych. Warstwa wierzchnia - warstwa materiału ograniczona rzeczywistą powierzchnią przedmiotu, obejmująca te powierzchnię oraz część materiału w głąb od powierzchni rzeczywistej, która wykazuje zmienione cechy fizyczne i niekiedy chemiczne. Cechy warstwy wierzchniej, tzn. struktura i właściwości nadane jej w wyniku obróbki przedmiotu, zależą przede wszystkim Uzyskane własności eksploatacyjne zazwyczaj nie są stałe w czasie mogą zmieniać się samoczynnie bez udziału czynników zewnętrznych np. w wyniku procesu naturalnego odprężenia. Mogą zmieniać się pod wpływem czynników zewnętrznych występujących w czasie eksploatacji przedmiotu np. w wyniku obciążenia, tarcia, chemicznego oddziaływania środowiska. Granica wewnętrzna warstwy wierzchniej - teoretyczna powierzchnia wyznaczona przez punkty, w których występują wartości graniczne tej spośród cech warstwy wierzchniej, dla której grubość warstwy wierzchniej określona w ten sposób jest największa. Wyznaczenie granicy wewnętrznej warstwy wierzchniej jest bardzo trudne i w większości przypadków ma charakter umowny, przybliżony ponieważ granica wewnętrzna, jako płaszczyzna dwuwymiarowa, praktycznie nie istnieje. Z pojęciem granicy wewnętrznej warstwy wierzchniej oraz z pojęciem powierzchni rzeczywistej przedmiotu wiąże się pojęcie - grubość warstwy wierzchniej. Jest to wymiar w kierunku prostopadłym do powierzchni geometrycznej przedmiotu, zawarty między dwoma granicami oddzielającymi warstwę wierzchnią od: otoczenia, i określonej powierzchnią rzeczywistą przedmiotu rdzenia, i określonej przez granicę wewnętrzną Powłoka - warstwa materiału wytworzona w sposób naturalny lub sztuczny albo nałożona sztucznie na powierzchnię przedmiotu wykonanego z innego materiału w celu uzyskania określonych własności technicznych lub dekoracyjnych. Między powłoką a podłożem istnieje granica międzyfazowa w postaci warstwy o pewnej objętości i o własnościach pośrednich. Powłoka jednowarstwowa (powłoka pojedyncza, monowarstwa) jest to powłoka nałożona na odpowiednio przygotowane w jednym procesie lub operacji technologicznej, składająca się z jednej warstwy materiału. Powłoki jednowarstwowe mogą być: jednoskładnikowe - zbudowane z jednego materiału (pierwiastka, związku) np. chromu, azotku tytanu, TiN, wieloskładnikowe - zbudowane z kilku składników materiałowych Powłoka wielowarstwowa (multiwarstwowa) jest to powłoka składająca się z dwóch lub więcej materiałów, przy czym mogą to być warstwy tego samego materiału rozdzielone podwarstwą, bądź różnych materiałów i wtedy może ale nie musi być stosowana podwarstwa. Dyfuzja - w najogólniejszym przypadku polega na względnych zmianach położeń atomów lub cząsteczek w ośrodku stacjonarnym pod wpływem wzbudzenia termicznego. Gdy dwa ciała w dowolnym stanie skupienia znajdują się w zetknięciu, to atomy jednego z nich przenikają do wnętrza drugiego, w skutek ich bezładnego ruchu cieplnego. W ściślejszym tego słowa znaczeniu dyfuzja polega na przenoszeniu cząsteczek jednej substancji względem cząsteczek drugiej wewnątrz tej samej fezy (gazowej, ciekłej, stałej) ze względu na występujący w niej gradient stężenia potencjału chemicznego , gradient temperatury (termodyfuzja), gradient potencjału elektrochemicznego (elektrodyfuzja). Rozróżnia się dyfuzje w stanie stałym, ciekłym, gazowym. Adhezja - jest zjawiskiem trwałego i silnego łączenia się warstw powierzchniowych (stałych lub ciekłych) ciał (faz) doprowadzonych do zetknięcia. Szczególnym przypadkiem adhezji jest kohezja - występuje wtedy gdy stykają się ciała jednakowe. Adhezja może być następstwem absorpcji. Przyczyną adhezji (przylegania) jest występowanie sił przyciągania (np. sił Van der Vaalsa, wiązań jonowych i metalicznych) pomiędzy cząsteczkami stykających się ciał. Wielkość adhezji określa się wartością siły (lub pracy) potrzebnej do rozłączenia przywierających ciał, przypadająca na jednostkę powierzchni kontaktu. Metody wytwarzania warstw powierzchniowych: cieplne cieplno - chemiczne elektrochemiczne i chemiczne fizyczne mechaniczne cieplno - mechaniczne Krzywe rozkładu cech warstwy powierzchniowej Powłoki: jednowarstwowa i wielowarstwowa

Inżynieria powierzchniowa jest dyscypliną obejmująca : procesy wytwarzania warstw powierzchniowych, a więc zgodnie z obowiązującymi Polskimi Normami - warstw wierzchnich i powłok związane z tym zjawiska uzyskiwanie dzięki temu efekty eksploatacyjne W strefie technik wytwarzania inżynieria powierzchniowa zajmuje się, opierając się na materiale rdzenia (podłoża) i oddziaływaniu środowiska (chemiczne, fizyczne) - konstytuowaniem warstw powierzchni zwykle materiału pod względem właściwości będącego w zasadzie kompozytem. Inżynieria powierzchniowa obejmuje całokształt działań naukowych i technicznych, mających na celu konstruowanie, wytwarzanie, budowę i stosowanie warstw powierzchniowych o innych, lepszych niż rdzeń (podłoże) właściwościach głównie antykorozyjnych, antyzmęczeniowych, antyściernych i dekoracyjnych. Warstwa wierzchnia - warstwa materiału ograniczona rzeczywistą powierzchnią przedmiotu, obejmująca te powierzchnię oraz część materiału w głąb od powierzchni rzeczywistej, która wykazuje zmienione cechy fizyczne i niekiedy chemiczne. Cechy warstwy wierzchniej, tzn. struktura i właściwości nadane jej w wyniku obróbki przedmiotu, zależą przede wszystkim Uzyskane własności eksploatacyjne zazwyczaj nie są stałe w czasie mogą zmieniać się samoczynnie bez udziału czynników zewnętrznych np. w wyniku procesu naturalnego odprężenia. Mogą zmieniać się pod wpływem czynników zewnętrznych występujących w czasie eksploatacji przedmiotu np. w wyniku obciążenia, tarcia, chemicznego oddziaływania środowiska. Granica wewnętrzna warstwy wierzchniej - teoretyczna powierzchnia wyznaczona przez punkty, w których występują wartości graniczne tej spośród cech warstwy wierzchniej, dla której grubość warstwy wierzchniej określona w ten sposób jest największa. Wyznaczenie granicy wewnętrznej warstwy wierzchniej jest bardzo trudne i w większości przypadków ma charakter umowny, przybliżony ponieważ granica wewnętrzna, jako płaszczyzna dwuwymiarowa, praktycznie nie istnieje. Z pojęciem granicy wewnętrznej warstwy wierzchniej oraz z pojęciem powierzchni rzeczywistej przedmiotu wiąże się pojęcie - grubość warstwy wierzchniej. Jest to wymiar w kierunku prostopadłym do powierzchni geometrycznej przedmiotu, zawarty między dwoma granicami oddzielającymi warstwę wierzchnią od: otoczenia, i określonej powierzchnią rzeczywistą przedmiotu rdzenia, i określonej przez granicę wewnętrzną Powłoka - warstwa materiału wytworzona w sposób naturalny lub sztuczny albo nałożona sztucznie na powierzchnię przedmiotu wykonanego z innego materiału w celu uzyskania określonych własności technicznych lub dekoracyjnych. Między powłoką a podłożem istnieje granica międzyfazowa w postaci warstwy o pewnej objętości i o własnościach pośrednich. Powłoka jednowarstwowa (powłoka pojedyncza, monowarstwa) jest to powłoka nałożona na odpowiednio przygotowane w jednym procesie lub operacji technologicznej, składająca się z jednej warstwy materiału. Powłoki jednowarstwowe mogą być: jednoskładnikowe - zbudowane z jednego materiału (pierwiastka, związku) np. chromu, azotku tytanu, TiN, wieloskładnikowe - zbudowane z kilku składników materiałowych Powłoka wielowarstwowa (multiwarstwowa) jest to powłoka składająca się z dwóch lub więcej materiałów, przy czym mogą to być warstwy tego samego materiału rozdzielone podwarstwą, bądź różnych materiałów i wtedy może ale nie musi być stosowana podwarstwa. Dyfuzja - w najogólniejszym przypadku polega na względnych zmianach położeń atomów lub cząsteczek w ośrodku stacjonarnym pod wpływem wzbudzenia termicznego. Gdy dwa ciała w dowolnym stanie skupienia znajdują się w zetknięciu, to atomy jednego z nich przenikają do wnętrza drugiego, w skutek ich bezładnego ruchu cieplnego. W ściślejszym tego słowa znaczeniu dyfuzja polega na przenoszeniu cząsteczek jednej substancji względem cząsteczek drugiej wewnątrz tej samej fezy (gazowej, ciekłej, stałej) ze względu na występujący w niej gradient stężenia potencjału chemicznego , gradient temperatury (termodyfuzja), gradient potencjału elektrochemicznego (elektrodyfuzja). Rozróżnia się dyfuzje w stanie stałym, ciekłym, gazowym. Adhezja - jest zjawiskiem trwałego i silnego łączenia się warstw powierzchniowych (stałych lub ciekłych) ciał (faz) doprowadzonych do zetknięcia. Szczególnym przypadkiem adhezji jest kohezja - występuje wtedy gdy stykają się ciała jednakowe. Adhezja może być następstwem absorpcji. Przyczyną adhezji (przylegania) jest występowanie sił przyciągania (np. sił Van der Vaalsa, wiązań jonowych i metalicznych) pomiędzy cząsteczkami stykających się ciał. Wielkość adhezji określa się wartością siły (lub pracy) potrzebnej do rozłączenia przywierających ciał, przypadająca na jednostkę powierzchni kontaktu. Metody wytwarzania warstw powierzchniowych: cieplne cieplno - chemiczne elektrochemiczne i chemiczne fizyczne mechaniczne cieplno - mechaniczne Krzywe rozkładu cech warstwy powierzchniowej Powłoki: jednowarstwowa i wielowarstwowa

Inżynieria powierzchniowa jest dyscypliną obejmująca : procesy wytwarzania warstw powierzchniowych, a więc zgodnie z obowiązującymi Polskimi Normami - warstw wierzchnich i powłok związane z tym zjawiska uzyskiwanie dzięki temu efekty eksploatacyjne W strefie technik wytwarzania inżynieria powierzchniowa zajmuje się, opierając się na materiale rdzenia (podłoża) i oddziaływaniu środowiska (chemiczne, fizyczne) - konstytuowaniem warstw powierzchni zwykle materiału pod względem właściwości będącego w zasadzie kompozytem. Inżynieria powierzchniowa obejmuje całokształt działań naukowych i technicznych, mających na celu konstruowanie, wytwarzanie, budowę i stosowanie warstw powierzchniowych o innych, lepszych niż rdzeń (podłoże) właściwościach głównie antykorozyjnych, antyzmęczeniowych, antyściernych i dekoracyjnych. Warstwa wierzchnia - warstwa materiału ograniczona rzeczywistą powierzchnią przedmiotu, obejmująca te powierzchnię oraz część materiału w głąb od powierzchni rzeczywistej, która wykazuje zmienione cechy fizyczne i niekiedy chemiczne. Cechy warstwy wierzchniej, tzn. struktura i właściwości nadane jej w wyniku obróbki przedmiotu, zależą przede wszystkim Uzyskane własności eksploatacyjne zazwyczaj nie są stałe w czasie mogą zmieniać się samoczynnie bez udziału czynników zewnętrznych np. w wyniku procesu naturalnego odprężenia. Mogą zmieniać się pod wpływem czynników zewnętrznych występujących w czasie eksploatacji przedmiotu np. w wyniku obciążenia, tarcia, chemicznego oddziaływania środowiska. Granica wewnętrzna warstwy wierzchniej - teoretyczna powierzchnia wyznaczona przez punkty, w których występują wartości graniczne tej spośród cech warstwy wierzchniej, dla której grubość warstwy wierzchniej określona w ten sposób jest największa. Wyznaczenie granicy wewnętrznej warstwy wierzchniej jest bardzo trudne i w większości przypadków ma charakter umowny, przybliżony ponieważ granica wewnętrzna, jako płaszczyzna dwuwymiarowa, praktycznie nie istnieje. Z pojęciem granicy wewnętrznej warstwy wierzchniej oraz z pojęciem powierzchni rzeczywistej przedmiotu wiąże się pojęcie - grubość warstwy wierzchniej. Jest to wymiar w kierunku prostopadłym do powierzchni geometrycznej przedmiotu, zawarty między dwoma granicami oddzielającymi warstwę wierzchnią od: otoczenia, i określonej powierzchnią rzeczywistą przedmiotu rdzenia, i określonej przez granicę wewnętrzną Powłoka - warstwa materiału wytworzona w sposób naturalny lub sztuczny albo nałożona sztucznie na powierzchnię przedmiotu wykonanego z innego materiału w celu uzyskania określonych własności technicznych lub dekoracyjnych. Między powłoką a podłożem istnieje granica międzyfazowa w postaci warstwy o pewnej objętości i o własnościach pośrednich. Powłoka jednowarstwowa (powłoka pojedyncza, monowarstwa) jest to powłoka nałożona na odpowiednio przygotowane w jednym procesie lub operacji technologicznej, składająca się z jednej warstwy materiału. Powłoki jednowarstwowe mogą być: jednoskładnikowe - zbudowane z jednego materiału (pierwiastka, związku) np. chromu, azotku tytanu, TiN, wieloskładnikowe - zbudowane z kilku składników materiałowych Powłoka wielowarstwowa (multiwarstwowa) jest to powłoka składająca się z dwóch lub więcej materiałów, przy czym mogą to być warstwy tego samego materiału rozdzielone podwarstwą, bądź różnych materiałów i wtedy może ale nie musi być stosowana podwarstwa. Dyfuzja - w najogólniejszym przypadku polega na względnych zmianach położeń atomów lub cząsteczek w ośrodku stacjonarnym pod wpływem wzbudzenia termicznego. Gdy dwa ciała w dowolnym stanie skupienia znajdują się w zetknięciu, to atomy jednego z nich przenikają do wnętrza drugiego, w skutek ich bezładnego ruchu cieplnego. W ściślejszym tego słowa znaczeniu dyfuzja polega na przenoszeniu cząsteczek jednej substancji względem cząsteczek drugiej wewnątrz tej samej fezy (gazowej, ciekłej, stałej) ze względu na występujący w niej gradient stężenia potencjału chemicznego , gradient temperatury (termodyfuzja), gradient potencjału elektrochemicznego (elektrodyfuzja). Rozróżnia się dyfuzje w stanie stałym, ciekłym, gazowym. Adhezja - jest zjawiskiem trwałego i silnego łączenia się warstw powierzchniowych (stałych lub ciekłych) ciał (faz) doprowadzonych do zetknięcia. Szczególnym przypadkiem adhezji jest kohezja - występuje wtedy gdy stykają się ciała jednakowe. Adhezja może być następstwem absorpcji. Przyczyną adhezji (przylegania) jest występowanie sił przyciągania (np. sił Van der Vaalsa, wiązań jonowych i metalicznych) pomiędzy cząsteczkami stykających się ciał. Wielkość adhezji określa się wartością siły (lub pracy) potrzebnej do rozłączenia przywierających ciał, przypadająca na jednostkę powierzchni kontaktu. Metody wytwarzania warstw powierzchniowych: cieplne cieplno - chemiczne elektrochemiczne i chemiczne fizyczne mechaniczne cieplno - mechaniczne Krzywe rozkładu cech warstwy powierzchniowej Powłoki: jednowarstwowa i wielowarstwowa

---