Dziekuje za zakup moje kursu i mam nadzieje że nauczę cię stylizacji najlepiej jak moge:) jeżeli zauważysz iż moje materiały znajdują się w innych rekach bede wdzieczna za kontakt:)

KOSMETOLOGIA !!!!!!!

Cellulite - nieuleczalny defekt?

Słowo Cellulite pochodzi z języka francuskiego i oznacza liposklerozę, czyli chorobę tkanki podskórnej nazywaną również "skórka pomarańczową". Utrwalone potocznie określenie Cellulitis jest z medycznego punktu widzenia błędne. Dermatolodzy mianem Cellulitis określają rzadko występujące zapalenie tkanki podskórnej, w którym stan zapalny jest bardziej rozległy i głębszy niż w róży.
Do niedawna Cellulit uważano jedynie za defekt estetyczny, dziś wiemy już że jest to złożona choroba tkanki tłuszczowej, określana jako: obrzękowo-włóknisto-stwardnieniowa patologia tkanki podskórnej. Termin ten choć nieprzyjemny dla ucha dość dokładnie oddaje charakter zmian do jakich dochodzi w przebiegu choroby.
Cellulite dotyczy ok. 80 - 90% kobiet, głównie w okresie po pokwitaniu i jest stanem dość powszechnie spotykanym, aczkolwiek nie u wszystkich osób zmiany są widoczne gołym okiem.

Przyczyny Cellulitu

Jednym z ważniejszych czynników odpowiedzialnym za nasilenie zmian są zaburzenia równowagi hormonalnej. Estrogeny i hormony wytwarzane w nadnerczach są przekształcane pod wpływem enzymu aromatazy w hormony aktywnie wpływające na rozwój tkanki tłuszczowej. U kobiet (inaczej niż u mężczyzn) wytwarzanie i przebudowa tkanki tłuszczowej jest zależna właśnie od lokalnej gospodarki hormonalnej, a nie od ilości przyjmowanego pokarmu. Nierównomierna aktywność aromatazy i zaburzenia gospodarki hormonalnej powodują powiększanie się oraz nieprawidłowy rozwój komórek tłuszczowych.
Za najważniejszą przyczynę liposklerozy uważa się złożone zaburzenia przepływu krwi w tkance podskórnej, a rozwój i postęp choroby zależy głownie od zastoju krwi w mikrokrążeniu. I tutaj hormony po raz kolejny odgrywają znaczącą rolę. Estrogeny zmniejszają napięcie drobnych żył i zwiększają przepuszczalności naczyń włosowatych, progesteron zaś powoduje rozkurcz mięśniówki drobnych naczyń, powodując tym samym zastój i wzrost ciśnienia krwi w mikrokrążeniu. Stan ten powoduje z kolei zwiększenie ilości przesączającej się limfy z krwi do tkanek, co doprowadza do powstawania mikroobrzęków (głównie w przestrzeniach okołonaczyniowych). Powstaje jakby dodatkowa bariera blokująca zaopatrywanie komórek tkanki tłuszczowej w substancje odżywcze i upośledzając ich metabolizm.
Adipocyty (komórki tłuszczowe) wykazują ponadto zaburzenia magazynowania tłuszczów. Poprzez obniżenie aktywności wewnątrzkomórkowej lipazy (enzymu odpowiedzialnego za przemiany tłuszczów) adipocyty znacznie powiększają swoją objętość. Przyczynia się to do lokalnego wzrostu ciśnienia w tkankach co wtórnie powoduje ucisk na naczynia krwionośne i limfatyczne. Uciśnięte naczynia krwionośne nie są w stanie sprawnie odbierać płynu nagromadzonego w obrębie tkanki tłuszczowej, co pogłębia zburzenia metabolizmu i magazynowania tłuszczów w adipocytach. Powstaje jakby samonapędzające się, trudne do przerwania błędne koło. Jeśli proces trwa dostatecznie długo dochodzi ponadto do odkładania się włókien kolagenowych w obrębie zrazików tkanki tłuszczowej. W zależności od czasu trwania i aktywności choroby w obrębie równomiernie rozwiniętej tkanki tłuszczowej pojawiają się zgrubienia i guzki. Są to właśnie obszary objęte procesem chorobowym.

Zaawansowanie zmian w Cellulicie

Wszystkie panie łatwo mogą ocenić stan swojej tkanki podskórnej.
Na podstawie uzyskanego obrazu skóry wyróżnia się 4 stopnie nasilenia zmian.

1. pojawiają się nieznaczne pobruzdowania (skóra ujęta w fałd grubości ok. 5-8cm)

2. występują większe zagłębienia (skóra ujęta w fałd wykazuje dodatni objaw "skórki pomarańczowej")

3. zagłębienia występują podczas napinania mięśni (samoistny objaw "skórki pomarańczowej")

4. guzki i nierówności tkanki podskórnej są widoczne w spoczynku

Termografia - stopnie nasilenia zmian

W specjalistycznych gabinetach i ośrodkach medycyny estetycznej wykonać można termografię, która uwidacznia zaburzenia ukrwienia w różnych obszarach skóry.

1. plamisty, nakrapiany obraz nadmiernej przepuszczalności naczyń włosowatych

2. większe ogniska przekrwienia, otoczone obszarami niedokrwienia

3. obraz grudek i drobnych guzków, określany mianem - leopardziej skóry

4. duże, ciemne, wybarwiające się obszary hypotermiczne sąsiadujące z obszarami przekrwienia

Leczenie

Działanie kosmetyczne polega na ;

• działaniu lipolitycznym

• działaniu przeciwobrzękowym

• aktywowaniu przepływu krwi w tkance tłuszczowej

• regulacji przepuszczalności naczyń włosowatych

• hamowaniu aktywności aromatazy steroidowej

Działanie lipolityczne

Wolny jod i jego związki aktywują lipazę i przeciwdziałają gromadzeniu się lipidów wewnątrz komórek tkanki tłuszczowej. Do tego celu wykorzystuje się sole jodu oraz wyciągi roślinne z wodorostów zawierające jod , jodową ekstensynę, a także jodowany kolagen.

Działanie przeciwobrzękowe i usprawniające mikrokrążenie

Biologicznie czynne substancje takie jak flawonoidy i saponiny wykazują naturalne działanie przeciwobrzękowe poprzez normalizację przepuszczalności naczyń włosowatych i działanie przeciwzapalne. Substancje te są składnikami roślin i występują: w kasztanowcu zwyczajnym, krwawniku pospolitym, nagietku lekarskim, rumianku, lukrecji, szałwi, perełkowcu, zielu gryki, iglicy włoskiej oraz w kozieradce.

Hamowanie aktywności aromatazy steroidowej

W ostatnich latach pojawiły się preparaty zawierające inhibitory (związki hamujące działanie) aromatazy. Następstwem zahamowania przetwarzania estrogenów w tkance podskórnej jest zmiejszone odkładanie się tkanki tłuszczowej , a co za tym idzie - odciążanie mikrokrążenia.

Produkowane obecnie preparaty anty-cellulitowe zawierają większość wymienionych powyżej aktywnych substancji, a dzięki odpowiednim podłożom intensywnie penetruja w głąb tkanek.

Terapia cellulitu nie może się jednak ograniczać tylko do stosowania kosmetyków. Powinna być wsparta odpowiednio dobranymi ćwiczeniami fizycznymi i zabiegami kosmetycznymi.

Wśród ćwiczeń fizycznych najbardziej poleca się:

• pływanie

• gimnastykę

• aerobik

• biegi rekreacyjne

• jazdę na rowerze.

Zalecane zabiegi kosmetyczne to:

• Egyptos >> Kliknij

• drenaż limfatyczny

• masaż klasyczny

• masaż aparatem ciśnieniowym.

Aktywną terapię można wspomagać również kąpielami kończącymi się zimnym prysznicem nóg i pośladków. Jeśli wszystkie te zabiegi okażą się nieskuteczne konieczne może okazać się odsysanie tkanki tłuszczowej (tzw. liposukcja)

Osoby z tendencjami do powstawania cellulitu powinny ponadto unikać

• noszenia zbyt ciasnych spodni (uciskających i utrudniających krążenie )

• noszenia obuwia na wysokich obcasach (powyżej 5-8 cm)

• długotrwałego przebywania w pozycji stojącej lub siedzącej

• gorących kąpieli

• nadmiernego opalania się

MEZOTERAPIA !!!!!!!!

Gdy włosy stają się coraz cieńsze i wypadają...

Ta metoda podawania leków rozwinęła się szczególnie w ostatnich latach, choć pierwsze próby odnotowano już w latach 50 XX w. Polega ona na śródskórnym wstrzykiwaniu (na głębokość 0,5-2mm) bardzo cienką igłą lub odpowiednim aparatem (Dermo-jet) wybranych preparatów farmakologicznych w określonych chorobach skóry. Sam zabieg nie jest z pewnością bezbolesny, ale wykonany przez wyszkolonego lekarza nie jest nadmiernie uciążliwy dla pacjenta.

Zastosowania tej techniki medycznej:

Mezoterapia znajduje swoje zastosowanie głównie w Medycynie estetycznej
gdzie stosuje się:

• kolagen

• embrioblasy

• botulinę

i w Dermatologii
gdzie stosuje się:

• witaminy

• mikroelementy

• bepanten

• chophytol

• ksylokainę

• kortykosterydy

Wskazania

Jednym z najczęstszych wskazań do mezoterapii są choroby włosów, w których dochodzi do utraty lub znacznego osłabienia struktury włosów. Poprzez podawanie w skórę owłosioną głowy preparatów mineralnych, witamin i leków przeciwzapalnych można w znacznym stopniu poprawić odżywienie włosów, zatrzymać ich wypadanie, a nawet spowodować odrost utraconych włosów.
Ilość zabiegów, które są niezbędne do uzyskania poprawy, zależy od rodzaju schorzenia jak i od rodzaju niedoboru mikroelementów stwierdzonego u pacjenta.
Metoda ta jest najczęściej stosowana jako wspomaganie leczenia ogólnego (lekami doustnymi) oraz w sytuacjach, gdy leczenie ogólne lub miejscowe nie przynosi wystarczających efektów.
Kolejnym wskazaniem do zastosowania mezoterapii jest nadmierna potliwość pach, stóp i dłoni. W tych przypadkach zastosowanie "botuliny" znacznie ogranicza pocenie się nawet przez 6 miesięcy. Po tym czasie zabieg należy powtórzyć.
Mezoterapią można leczyć również przypadki ciężkiej łuszczycy paznokci oraz keloidy i przerastające blizny.

Bezpieczeństwo zabiegów

Zabiegi są bezpieczne, gdyż powikłania po nich są niezmiernie rzadkie i występują wyjątkowo jako niewielkie krwiaki, ustępujące samoistnie po kilku dniach.

TECHNIKI USUWANIA NADMIERNEGO OWŁOSIENIA

W ostatnich latach do gabinetów lekarskich zajmujących się medycyna estetyczną zgłasza się wiele pacjentek celem usunięcia zbędnego owłosienia. Mnogość metod oferowanych przez gabinety kosmetyczne i lekarzy umożliwia wybranie techniki gwarantującej "trwałe" pozbycie się niepotrzebnego owłosienia.

Podczas wizyt lekarze zwykle informują pacjentów o konieczności wykonania kilku zabiegów powtarzanych w różnych odstępach czasowych. Ma to zapewnić "trwały" efekt wykonanej epilacji. Nieskuteczność pojedynczych zabiegów wynika z różnej aktywności mieszków włosowych. "Trwale" usuwać można bowiem jedynie te włosy, które znajdują się w fazie aktywnego wzrostu.

Cykl wzrostu włosa

Cykl wzrostu włosa

W każdym mieszku włosowym następują po sobie w rytmicznej kolejności trzy fazy:

• anagen - wzrost i pełna aktywność

• katagen - inwolucja (faza przejściowa)

• telogen - spoczynek

Anagen to faza aktywnego wzrostu włosa. Macierz otaczająca brodawkę włosa jest wówczas dobrze rozwinięta, a jej komórki dzieląc się intensywnie przesuwane są do góry tworząc włos. Po różnie długim okresie czasu (w zależności od rodzaju włosa i okolicy ciała) mieszki włosowe przechodzą z fazy anagenu do katagenu. W fazie tej macierz stopniowo zanika, a komórki zrogowaciałe oddzielają się od pozostałych tworząc zgrubiałą kolbę. Równolegle zmianie ulega pochewka naskórkowa włosa, przekształcając się w woreczek z tkwiącym wewnątrz włosem. Wytworzenie się włosa kolbowatego stanowi zakończenie fazy katagenu i rozpoczęcie telogenu. Pozostały mieszek włosowy jest w górnej części niezmieniony, zaś jego dno znajduje się teraz blisko przyczepu mięśnia przywłosowego. Faza spoczynku trwa różnie długo, aż do czasu, gdy nieokreślony bliżej bodziec wychodzący ze skóry spowoduje wykształcenie nowej macierzy włosa. Powoduje to pobudzenie wtórnego zawiazka włosa i odrost nowego włosa.

Trójfazowość cyklu włosowego jest stała dla wszystkich mieszków włosowych i powtarza się wielokrotnie w ciągu życia. W zależności jednak od okolicy ciała czas trwania poszczególnych faz jest różny. W obrębie owłosionej skóry głowy ok. 85% włosów znajduje się w fazie anagenu, a trwa on w tej okolicy ok. 2-4 lata. Natomiast na skórze ud i podudzi (meszek włosowy) jedynie 20-40% włosów to włosy anagenowe.

Czas trwania telogenu i ilość włosów anagenowych w różnych okolicach ciała.

Okolica ciała	Czas trwania telogenu	% aktywnych mieszków włosowych
Głowa	6 tygodni	80-90
Broda	10 tygodni	70
Warga górna (wąsy)	6 tygodni	65
Pachy i okolica łonowa	3 miesiące	50-30
Ramiona	4 miesiące	20
Uda i podudzia	6 miesięcy	20

 

Przyczyny powstawania nadmiernego owłosienia

Nadmierny porost włosów skóry twarzy, tułowia i kończyn związany jest zwykle z nadmierną produkcją androgenów lub zwiększoną wrażliwością mieszków włosowych na hormony męskie. Kliknij

Przyczyną nadmiernego porostu włosów mogą być

• czynniki wrodzone

• schorzenia endokrynologiczne

• niepożądane działanie niektórych leków

Ze względu na rozległość wyróżniamy nadmierne owłosienie

• ograniczone

• uogólnione

Techniki usuwania zbędnego owłosienia

Niektóre zabiegi usuwania nadmiernego włosienia mogą być wykonywane samodzielnie w domu. Do zabiegów tych zaliczamy:

• rozjaśnianie

• golenie

• depilację tradycyjną

• depilację chemiczną

W gabinetach kosmetycznych najczęściej wykonuje się:

• depilację ciepłym woskiem

• depilację zimnym woskiem

• mikrolizę (modną w ostatnim czasie)

W gabinetach lekarskich zaś wykonuje się depilację metodami:

• elektrolizy

• elektrokoagulacji

• z użyciem laserów

• i nielaserowych źródeł światła.

Metody nietrwałego usuwania zbędnego owłosienia

Rozjaśnianie

Nie prowadzi ono oczywiście do utraty niechcianego owłosienia , ale czyni go mniej widocznym. Wykorzystuje się do tego celu kremy i roztwory zawierające nadtlenek wodoru, który aktywnie rozjaśnia zmiękcza i utlenia włosy.

Golenie

Jest jedną z najstarszych i tanich metod usuwania zbędnego owłosienia. Nieakceptowana jednak przez wiele pacjentek ze względu na stosunkowo szybki odrost włosów, uczucie szorstkości wygolonych powierzchni i podrażnienia skóry. Część osób twierdzi ponadto, że golenie wzmaga tempo odrostu i grubość włosów, choć nie potwierdzono tej tezy badaniami naukowymi.

Depilacja tradycyjna

Prowadzona jest najczęściej pęsetą lub elektrycznymi depilatorami. Główna wadą tej metody jest dyskomfort odczuwany podczas zabiegu. Zabiegi wykonywane depilatorami elektryczymi powodują ponadto szybszy odrost włosów (prawdopodobnie w związku z przepływem niewielkiego prądu miedzy tarczami a skórą).

Depilacja mechaniczna

Jest obecnie stosowana niezmiernie rzadko, ze względu na częste podrażnienia skóry. Wykorzystuje się tu takie środki ścierne jak paski czy rękawice papieru ściernego albo pumeks. Materiały te przesuwane ruchami okrężnymi po owłosionej skórze ścierają włosy z jej powierzchni. Skuteczność tej metody jest porównywalna do golenia.

Depilacja chemiczna

Chemiczne środki do depilacji działają na włosy poprzez uszkadzanie wiązań dwusiarczkowych. Ponieważ łodyga włosa jest bogatsza niż naskórek w aminokwasy zawierające siarkę doprowadza to do oddzielenia się włosa od mieszka włosowego. Częstym działaniem niepożądanym depilacji tą metodą są podrażnienia lub odczyny alergiczne na składniki kremów.

Depilacja woskiem

Zabiegi te polegaja na nakładaniu na skórę owłosioną płynnego wosku lub półpłynnego zimnego wosku , który po zestaleniu odrywa się szybkim ruchem w stronę przeciwną do kierunku wzrostu włosów. Jednak warunkiem skuteczności tej metody jest odpowiednia długość włosów. Stosując tę metodę uważać należy jedynie na to by nie poparzyć skory zbyt gorącym woskiem. Dostępne zimne woski są równie skuteczne, jednak są one droższe i nie mogą być używane powtórnie. Skuteczność tych zabiegów jest lepsza niż wcześniej opisane metody a efekt utrzymuje się przez około 4-6 tygodni.

 

Metody "trwałego" usuwania zbędnego owłosienia

Elektroliza i elektrokoagulacja polegają na umieszczeniu w mieszku włosowym cienkich igieł spełniających rolę elektrod. Przepływający prąd pomiędzy elektrodą i skórą uszkadza naczynia brodawki, powodując powstanie mikroblizny w okolicy opuszki mieszka włosowego. W ten sposób uszkodzone włosy są łatwo usuwane pęsetą. Zabiegi są w niewielkim stopniu bolesne.

W metodzie elektrolizy wykorzystuje się prąd stały o niskim napięciu i natężeniu, który przepływając przez tkankę wywołuje reakcję chemiczną, w wyniku której dochodzi do wytworzenia wodorotlenków i uszkodzenia opuszki mieszka włosowego. Zabieg ten jest jednak bardzo czasochłonny, gdyż do usunięcia jednego włosa potrzeba ok. 1 minuty.

Technika elektrokoagulacji (diatermii) wykorzystuje prąd zmienny o wysokiej częstotliwości i niskim napięciu. Prąd o takiej charakterystyce wywołuje znaczny miejscowy wzrost temperatury, niszcząc strukturę opuszki mieszka włosowego. Stad właśnie zabieg ten określa się czasem mianem termolizy.

Mikroliza

Dość modne w ostatnim czasie stały się zabiegi mikrolizy. Zabiegi te są prowadzone przy użyciu prądu o niskim woltarzu i natężeniu. Elektrodą zaś jest nie jak w przypadku elektrolizy igła, a specjalny żel rozprowadzany na powierzchni skóry. Zabiegi są miernie bolesne a zastosowanie żelu umożliwia szybkie wykonanie zabiegu na dużych powierzchniach. Ze względu na brak fachowego piśmiennictwa o skuteczności tej metody, trwałości jej efektów i bezpieczeństwa stosowania należy ostrożnie podchodzić do gwarancji udzielanych przez producenta i zakłady kosmetyczne oferujące tą metodę.

Lasery

Dzięki laserom możliwe stało się usuwanie owłosienia z dużych powierzchni skóry, w krótszym czasie i mniej boleśnie niż w przypadku elektrolizy i diatermii. Rozwój techniki laserowej umożliwił konstruowanie aparatów o wysokiej selektywności i swoistości emitowanego światła. Wiązka laserowa jest dzięki odpowiedniej długości fali absorbowana tylko przez ciemne struktury włosa, powodując tzw. Zjawisko fototermolizy. Polega ona na tym że światło laserowe dociera do wybranego mieszka włosowego gdzie jest absorbowane przez ziarna melaniny. Kumulująca się energia cieplna uszkadza nie tylko samą melaninę, ale przenosi się także na komórki rozrodcze włosa trwale je uszkadzając. Stosowane dodatkowo schłodzone żele lub chłodzące końcówki zmniejszają ryzyko uszkodzenia termicznego naskórka. Tą metodą najefektywniej usuwa się włosy u osób z jasną, nieopaloną skórą (I lub II fototypem) i z ciemnymi włosami. U pacjentów z ciemniejszą skórą i jasnych włosach zabiegi te nie dają już tak dobrych efektów, a ponieważ skóra zawierająca dużo melaniny intensywnie absorbuje energię wiązki laserowej, są oni bardziej podatni na oparzenia w trakcie zabiegu i wystąpienie przebarwień po laseroterapii.

Nielaserowe źródła światła

Do usuwania zbędnego owłosienia wykorzystuje się także pulsujące światło nielaserowe. Ponieważ urządzenia emitujące ten rodzaj światła wykorzystują różne długości fali elektromagnetycznej uszkadza ono wybiórczo mieszki włosowe nie absorbując się nadmiernie w ciemnej skórze. Ośrodki posługujące się tymi urządzeniami donoszą o zadowalających efektach leczenia, porównywalnych ze stosowaniem światła laserowego.
W ostatnich latach do usuwania nadmiernego owłosienia wykorzystuje się także metodę fotodynamiczną z miejscowym stosowaniem ALA (kwasu delta-aminolewulinowego). Polega ona na naświetlaniu skóry posmarowanej uprzednio żelem zawierającym ALA, który wbudowuje się wybiórczo w mieszki włosowe. Pod wpływem światła czerwonego ALA wytwarza wolne tlen uszkadzając komórki macierzy włosa.

Podsumowanie

Wszystkie przedstawione powyżej metody niestety nie gwarantują całkowitego usunięcia zbędnego owłosienia. Zarówno elektrokoagulacja, elektroliza jak i laseroterapia umożliwiają trwałe usunięcie owłosienia w ok. 30-40% po kilkakrotnych prawidłowo przeprowadzonych zabiegach. Odrost pozostałych włosów pojawia się ok. 6-9 miesięcy po ostatnim zabiegach. Jednak odrastające włosy są najczęściej cieńsze i krótsze. Powszechnie panujący pogląd o skuteczności usuwania włosów przy użyciu laserów czy mikrolizy jest na pewno przesadzony, choć niewątpliwą zaletą tych zabiegów jest ich nieinwazyjność, zmniejszająca możliwość przeniesienia infekcji.

Peeling - czy można odmłodzić skórę?

Narządem, który najlepiej odzwierciedla procesy starzenia się i na którym są one najbardziej widoczne jest skóra. Proces ten przyspiesza promieniowanie słoneczne i solaria(tzw. photoaeging). Powodują one uszkodzenie włókien elastynowych i kolagenowych w skórze, nierównomierne rogowacenie naskórka (poprzez pobudzanie komórek naskórka do proliferacji) i powstawanie przebarwień. Zwykłe zabiegi pielęgnacyjne prowadzone codziennie w domu i wizyty u kosmetyczki przestały już te procesy kontrolować. I tu z pomocą przychodzą nam peelingi.
Działanie peelingów polega na celowym uszkodzeniu powierzchownych warstw skóry poprzez ich złuszczenie, co prowadzi do regeneracji tkanek.

W zależności od tego jaką metodę zastosujemy wyróżniamy pellingi:

• Fizyczne

• Mechaniczne

• Chemiczne

Zależnie zaś od siły stosowanych środków:

• Powierzchowne

• Średnio-głębokie

• Głębokie

Wskazaniami
do zastosowania peelingów są :

• posłoneczne starzenie się skóry

• zaburzeni pigmentacyjne (pozapalnych i posłoneczne)

• przedwczesne zmarszczki

• powierzchowne blizny (np. potrądzikowych)

Kwalifikacja do zabiegu

Przed planowanym zabiegiem lekarz musi ocenić jaka jest struktura i głębokość tkanki skórnej i podskórnej, oraz typ, lokalizację i rozległość uszkodzeń skóry. Konieczne jest zebranie wywiadu dotyczącego czasu trwania zmian i okoliczności ich pojawienia się. Pacjent powinien także poinformować lekarza o ewentualnych wcześniejszych zabiegach i operacjach twarzy, skłonnościach do opryszczki i o ewentualnych zaburzeniach procesu gojenia skóry czy bliznowacenia. Przeciwwskazaniami do przeprowadzenia zabiegu są ewentualne infekcje w miejscu poddawanym peelingowi, skłonność do tworzenia blizn przerosłych lub keloidów, leczenie izotertinoiną (np. z powodu trądziku czy łojotoku).

Technika zabiegów

W zależności od rodzaju defektu, zaawansowania zmian, ogólnej kondycji skóry i wieku pacjenta lekarz podejmuje decyzję o zastosowaniu najodpowiedniejszej metody.

Kriopeeling

Polega na zniszczeniu powierzchownych warstw skóry poprzez jej zamrożenie. Stosując ciekły azot doprowadza się do odmrożenia I i II ^o, dochodzi do wysięku, tworzenia pęcherzy, a następnie wygojenia bez pozostawienia blizn. Zaletą krioterapii jest stosunkowo krótki czas gojenia, a ślady po zabiegu ulegają wygładzeniu i stają się niewidoczne.

Laseroterapia

Wygładzenie powierzchni skóry przy użyciu ultraplusowego lasera C02 opiera się na fototermolizie (wiązka promieni lasera o dużej mocy, przekształcona zostaje w ciepło) Co powoduje wyparowanie poszczególnych warstw naskórka i powierzchownych warstw skóry właściwej. Energia termiczna wydzielana z lasera C02 nie rozprzestrzenia się, co umożliwia ogromną precyzję zabiegu. Dzięki temu można stosować go na wszystkich partiach twarzy (np.:na powiekach). Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym, bądź ogólnym i jest 2-etapowy (2-4 dni trwa okres przygotowawczy). Po zabiegu kilka razy dziennie stosuje się maści z antybiotykiem, zalecane są również lodowe kompresy i leki przeciwbólowe.

Wskazania do zabiegu:

• zmarszczki na ustach

• zmarszczki na policzkach

• blizny po przebytym trądziku

• zmarszczki na powiekach

Przeciwwskazania są takie same jak przy innych peelingach.

Dermabrazja

To mechaniczne ścieranie naskórka. Jest metodą inwazyjną połączoną z pewnym ryzykiem. W trakcie zabiegu , przy pomocy specjalnego wysokoobrotowego aparatu Schreussa usuwa się górne warstwy skóry do warstwy brodawkowatej. Obecnie wycofano się już z dermabrazji specjalnymi papierami ściernymi i tylko nieliczni lekarze stosują jeszcze te materiały. Głębokość złuszczania zależy od stanu skóry oraz aktualnych zmian. W obrębie twarzy wyniki dermabrazji są zadowalające.

Mikrodermabrazja

Ścieranie naskórka i powierzchownych warstw skóry właściwej uzyskuje się przy użyciu mikrokryształków (np.kwarcu, tlenku glinu) napylanych pod ciśnieniem na skórę (wewnątrz specjalnej komory). Ze względy na dużą precyzję i możliwość dokładnego określenia głębokości ścierania, zabieg z powodzeniem wykorzystywany jest do korekcji zmarszczek i blizn.

Peelingi chemiczne

Sam zabieg polega na równomiernym nałożeniu środków na skórę z zachowaniem szczególnej ostrożności w trakcie ich nakładania wokół oczu. Czas trwania zabiegu zależy od planowanej głębokości złuszczenia i stężenia zastosowanego preparatu.
Wkrótce po aplikacji pojawia się uczucie pieczenia skóry. Przerywa je naniesienie odpowiedniego środka neutralizującego. Peeling kończy nałożenie preparatów gojących dobranych w zależności od głębokości zabiegu i typu skóry.

Czym wykonujemy peelingi chemiczne?

Przed zabiegiem skóra musi być dokładnie oczyszczona z pudrów i podkładów oraz odtłuszczona. Do peelingów chemicznych wykorzystujemy: rezorcynę, roztwór Jessner'a, tretinoinę, tzw. kwasy owocowe (AHA), kwas salicylowy, kwas trójchlorooctowy i fenol oraz biologiczne mieszanki ziół, z czego najbardziej znane są peeling azjatycki i "green peel" wg. Krystyny Schrammek. Większość z wyżej wymienionych środków stosuje się w odpowiednim stężeniu do peelingów powierzchownych, do średnich wykorzystujemy głównie kwas trójchlorooctowy (TCA) w wyższych stężeniach lub w połączeniach z innymi środkami, a do głębokich fenol (w tzw. formułach fenolowych Baker'a lub Gordon'a) O doborze odpowiedniego stężenia i preparatu decyduje lekarz w trakcie kwalifikacji do zabiegu.

Powikłania

Powikłania po zabiegach są rzadkie , a do najczęstszych należą przedłużające się zaczerwienienie lub uczucie ściągania skóry twarzy oraz zmiany pigmentacjne (głównie u osób nie przestrzegających konieczności ochrony przeciwsłonecznej).

Wskazówki dla pacjentów

Najlepszy efekt terapeutyczny uzyskuje się nie jednym bardzo głębokim, ale kilkoma bardziej powierzchownymi peelingami. Dlatego też doświadczony lekarz zaleca zwykle wykonanie 3-5 zabiegów powtórzonych w niedługich odstępach czasowych. Efekty odmłodzenia skóry, spłaszczenia blizn, czy ustąpienia przebarwień są wówczas najlepsze i trwałe.

Peelingi najlepiej jest przeprowadzać w okresie niewielkiej aktywności słonecznej, gdyż skóra po zabiegu jest bardzo wrażliwa i podatna na powstawanie przebarwień pod wpływem promieniowania ultrafioletowego. W ciągu kilku dni po zabiegu nie powinno się korzystać z solarium, kąpieli słonecznych oraz maseczek kosmetycznych, a kosmetyki można stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W okresie jesiennym i zimowym zaleca się ponadto ochronę miejsc po zabiegu przed wpływem zimna i wiatru.

Oczekiwania pacjentów co do efektu po peelingach są często bezpodstawnie wysokie, dlatego też lekarze nie powinni przedstawiać ewentualnych wyników w sposób zbyt optymistyczny (np. blizny potrądzikowe czy zmarszczki na pewno ulegną spłaszczeniu, ale nie uda się ich całkowicie zlikwidować, przebarwienia posłoneczne zaś nie zawsze ustępują całkowicie).

TELEANGIECTAZJE

Zmiany naczyniowe określane jako pajączki lub popękane naczynka krwionośne są faktycznie rozszerzonymi włośniczkami. Prawidłowe określenie tego stanu to teleangiectazje. Są one trwale rozszerzonymi drobnymi naczyniami krwionośnymi, najczęściej powierzchownego splotu naczyniowego skóry właściwej.

Przyczyny powstawania teleangiectazji

Choć przyczyny powstawania teleangiectazji nie są dokładnie poznane, podkreśla się znaczenie czynnika dziedzicznego. Wiadomo także że czynnikami usposabiającymi mogą być nie leczone zaburzenia krążenia żylnego, zaburzenia hormonalne (głównie estrogenów), otyłość, obrzęki nóg związane z pracą w pozycji stojącej, przebywanie w wysokich temperaturach, często powtarzane depilacje gorącym woskiem.
Na skutek dziedzicznego osłabienia struktury tkanki łącznej, w ścianach naczyń krwionośnych dochodzi do nieodwracalnego jej uszkodzenia i poszerzenia średnicy naczyń. Teleangiectazje obserwowane w skórze kończyn dolnych anatomicznie są obwodową częścią powierzchownych żył, natomiast "pajączki" na skórze twarzy utworzone są przez drobne tętniczki układające się promieniście lub drzewkowato.

W zależności od wyglądu i umiejscowienia wyróżniamy teleangiectazje:

• liniowe - nie tworzące połączeń między sobą i umiejscowione zwykle na przyśrodkowej powierzchni ud, powyżej stawu kolanowego.

• drzewkowate - umiejscowione zazwyczaj na bocznej powierzchni ud

• pajączkowate (promieniste) - rozchodzące się promieniście na boki od centralnego najszerszego naczynia

• guzkowe - nierównomierne rozsiane punktowe rozszerzenia naczyń.

Przebieg kliniczny i objawy

Pacjenci z teleangiectazjami na skórze kończyn dolnych zwykle nie zgłaszają żadnych dolegliwości. W nielicznych przypadkach, obecność poszerzonych naczyń krwionośnych (np. w okolicach kostek) może być jedynym objawem niewydolności głębokiego układu żył kończyn dolnych. U części pacjentów gęsta sieć drobnych teleangiectazji na skórze twarzy daje obraz rozlanego rumienia. W pewnych sytuacjach (np. po spożyciu gorących pokarmów i napojów) może dochodzić do nasilenia zaczerwienienia skóry. Ponadto u pacjentów chorujących na trądzik różowaty dość często obserwuje się liczne rozszerzone naczynia krwionośne na skórze twarzy.

Leczenie

W przypadku wykrycia przyczyny powstawania teleangiectazji (choroby układu żylnego kończyn dolnych, trądzik różowaty) konieczne jest leczenie choroby podstawowej. Po zakończeniu leczenia choroby podstawowej lub w przypadku nie znalezienia uchwytnej przyczyny powstawania "pajączków" możliwe jest ich usunięcie.
W gabinetach lekarskich do usuwania teleangiectazji wykorzystuje się różne techniki.

Do najpopularniejszych należą:

• elektrokoagulacja

• skleroterapia

• laseroterapia

• dermabrazja

Elektrokoagulacja

Najlepsze wyniki uzyskuje się w przypadku usuwania drobnych teleangiectazji na skórze twarzy, karku i klatce piersiowej. Zabieg przeprowadza się przy użyciu bardzo cienkich sterylnych elektrod, które wkłuwa się do skóry w okolicę usuwanego naczynia krwionośnego. Przepływ prądu przez elektrodę powoduje termiczne uszkodzenie naczynia i zamknięcie jego światła.

Skleroterapia (obliteracja , mikroobliteracja)

Jest to technika która najlepsze efekty daje przy usuwaniu poszerzonych naczyń krwionośnych zlokalizowanych na kończynach dolnych. Nie zaleca się natomiast tej metody w przypadku zmian zlokalizowanych na skórze twarzy (ze względy na bliskość naczyń krwionośnych, z których krew odpływa do wnętrza czaszki) Zabieg ten polega na wstrzyknięciu do światła naczynia roztworu który wywołuje uszkodzenie komórek wyściełających wnętrze naczynia krwionośnego. W tak uszkodzonym naczyniu krwionośnym powstaje zamykający jego światło skrzep.

Laseroterapia

Jest bardzo modną techniką usuwania teleangiectazji. Metoda ta najlepsze wyniki daje w przypadku usuwania drobnych "pajączków" na skórze twarzy, w przypadku usuwania szerszych naczyń na skórze kończyn dolnych jest mniej skuteczna. Wiązka laserowa jest dzięki odpowiedniej długości fali absorbowana tylko przez krwinki czerwone, powodując tzw. zjawisko fototermolizy. Polega ona na tym że światło laserowe dociera do światła naczyń gdzie jest absorbowane przez barwnik zawarty w erytrocytach (krwinkach czerwonych). Energia świetlna skupiona w krwinkach przetwarzana jest na energię cieplną. Kumulujące się ciepło uszkadza nie tylko same krwinki, ale przenosi się także na komórki wyściełające wnętrze naczynia krwionośnego powodując powstanie mikrozakrzepu wewnątrz naczynia i jego zamknięcie.

Dermabrazja

Jest obecnie bardzo rzadko wykorzystywaną metodą do usuwania teleangiectazji. Wykorzystuje się ją w niektórych przypadkach zmian naczyniowych o charakterze popromiennym.

Kwalifikacja do zabiegu

Przed zakwalifikowaniem do zabiegu należy wykluczyć istnienie aktywnych chorób mogących spowodować wystąpienie powikłań po zabiegu (np. zapalenie żył kończyn dolnych). Wybór najskuteczniejszej metody usuwania teleangiectazji zależy od lokalizacji, typu teleangiectazji i nasilenia zmian. Ze względy na możliwość wystąpienia powikłań zabiegi powinny być przeprowadzane w gabinetach lekarskich.

Powikłania

Powikłania po poprawnie przeprowadzonych zabiegach nie są częste. W niektórych jednak przypadkach może dochodzić do nieprzewidzianych powikłań.

Do najczęstszych należą:

• przebarwienia

• podbiegnięcia krwawe ("siniaki")

• martwica skóry (głownie po skleroterapii)

• drobne blizny

• zakrzepowe zapalenie żył (głównie po skleroterapii)

Wskazówki dla pacjentów po zabiegach usuwania teleangiectazji

Ważne jest aby pacjenci pamiętali o konieczności zapobiegania nawrotom po przeprowadzonych zabiegach. Profilaktyka polega głównie na higienie życia codziennego. Należy unikać długotrwałego pozostawania w pozycji stojącej i przegrzewania nóg. W przypadku współistnienia przewlekłej niewydolności żylnej lub innych zaburzeń naczyniowych lekarz często zaleca podawanie leków poprawiających stan naczyń krwionośnych i mikrokrążenie.

IMPLANTY UZUPEŁNIAJĄCE

Zatrzymać czas. A może cofnąć go o parę lat?

Jedynym sposobem odmłodzenia twarzy nie jest już leczenie operacyjne (tzw. lifting). Od kilku lat do wygładzania zmarszczek na twarzy, lekarze z powodzeniem stosują preparaty kolagenowe, kwas hialuronowy lub kwas polimlekowy.

Trochę teorii.

Kolagen jest jednym z białek występującym w skórze. Razem z elastyną tworzą w skórze siatkę wzajemnie przeplatających się włókien - nadając skórze sprężystość i jędrność. Z wiekiem ubywa zarówno jednego jaki i drugiego białka. Skóra staje się wówczas mniej elastyczna, cieńsza i bardziej wiotka - pojawiają się zmarszczki, pogłębiające się z wiekiem. Zmarszczka to zagłębienie w skórze właściwej, pokryte naskórkiem normalnej grubości. Wstrzyknięcie kolagenu w powierzchowne warstwy (tuż pod naskórkiem) powoduje spłycenie lub wypełnienie zmarszczki.

Implanty kolagenowe to specjalnie przygotowane białko. Dzięki odpowiedniej obróbce (w porównaniu z nie spreparowanym kolagenem) znacznie dłużej pozostaje w skórze i nie jest traktowany przez organizm jako ciało obce. Gotowy preparat wyglądem przypomina białą galaretę lub krem. Kolagen jest transportowany i przechowywany w gotowych specjalnych strzykawkach w niskiej temperaturze, a podawany jest wkrótce po wyjęciu z lodówki. Preparaty polimerowe kwasu hialuronowego są zwykle przezroczyste i konsystencją przypominają żel. Natomiast kwas polimlekowy przechowywany jest w postaci suchej i przygotowywany jest do aplikacji tuż przed zabiegiem.

Technika wykonania zabiegu

Pacjent(ka) powinna być ułożona w pozycji półsiedzącej, tak aby uwidocznić w sposób naturalny wszystkie zmarszczki (w pozycji leżącej zmarszczki mogą się spłycać). Zastrzyki wykonuje się bardzo cienkimi igłami (cieńszymi o niespełna połowę od igieł do podawania insuliny), dlatego ukłucia są prawie bezbolesne. A implanty są dodatkowo "wzbogacone" w środek znieczulający. Aby zapewnić pacjentom pełen komfort przy zabiegu, na ok. 1 godzinę przed zabiegiem można na zmarszczki nałożyć specjalny krem znieczulający (zabieg jest wówczas całkowicie bezbolesny).

W niewielkich odległościach, punkt przy punkcie, podaje się niewielkie kropelki implanu, które zlewając się ze sobą unoszą skórę w miejscu zmarszczki. Kwas polimlekowy podaje się w głębiej niż preparaty kolgenowe i polimery kwasu hialuronowego, często w obręb tkanki podskórnej. Dlatego preparat ten zalecany jest do wygładzania głębszych zmarszczek i fałdów skóry twarzy.

Największą zaletą implantów uzupełniających jest szybki, prawie natychmiastowy wynik. Wygładzenie zmarszczek widać wkrótce po zabiegu.

Zaraz po wprowadzeniu preparatu pojawia się niewielki obrzęk w miejscu ukłucia. I dlatego jeszcze w trakcie trwania zabiegu lekarz przykłada na wypełnione zmarszczki "suche zimno" (specjalnie schładzany żel, który znacznie redukuje obrzęk). Już kilkadziesiąt minut po ostatnim wkłuciu (ok. 30 min.) jedynymi śladami po zabiegu są niewielkie rumienie w miejscach po wprowadzeniu implantu. A te łatwo zatuszować nawet niewielką warstwą podkładu czy pudru. Można również (zaraz po zabiegu) nałożyć makijaż.

Wskazania

Na polskim rynku dostępne są preparaty o różnych stężeniach i składzie. Zastosowanie ich zależy od rodzaju i lokalizacji zmarszczek. Najmniej stężone preparaty stosuje się w bardzo płytkich i delikatnych zmarszczkach (np. "kurze łapki" wokół oczu) większe stężenia można stosować na czole, w bruzdach nosowo wargowych i do wypełniania zagłębionych blizn (np. po ospie, trądziku) Zastrzyki uzupełniające mogą służyć także do poprawy wyglądu czy kształtu ust (można je uwydatnić - tzw. usta paryskie, lub unieść kąciki ust). Implanty dają najlepsze efekty u osób które nie przekroczyły 50r.ż. (zmarszczki nie są wówczas zbyt głębokie). U osób starszych, z głębokimi zmarszczkami i wiotką skórą wskazane są inne zabiegi i operacje plastyczne.

Wskazówki dla pacjentów

Z wykonaniem zabiegu nie możesz zwlekać do ostatniej chwili (często pacjnetki pojawiają sie np. na tydzień przed sylwestrem). Na pierwszą wizytę u lekarza musisz zgłosić się co najmniej 1 - 1,5 miesiąca przed zabiegiem. Konieczne jest bowiem przeprowadzenie testu, który wykluczy uczulenie na kolagen. Test wymaga dwukrotnego podania niewielkiej ilości kolagenu (w ramię lub przedramię) w powierzchowne warstwy skóry. Potem przez kilka dni obserwuje się czy nie występuje reakcja alergiczna. Na szczęście tylko nieliczni pacjenci są uczuleni na kolagen, (a i ci mogą liczyć na podanie implantów niekolagenowych).

Na ok. 7 dni przed zabiegiem nie należy przyjmować aspiryny i innych preparatów zaburzających krzepliwość krwi, gdyż może to spowodować pojawienie się w miejscach ukłuć zsinień i krwistych wybroczyn.

W dniu zabiegu nie powinno się korzystać z solarium, kąpieli słonecznych czy maseczek kosmetycznych. Nie zaleca się również spożywania alkoholu i uprawiania sportów.

Kolagen utrzymuje się w głębi zmarszczek przez ok. 1 rok (ale same zmarszczki uwidaczniają się ponownie po ok. 6-8 miesiącach. (czas ten skraca się u osób palących papierosy). Zabiegi można powtarzać wielokrotnie, a roczna dawka kolagenu nie powinna przekraczać 30 ml.

Wszystko o włosach i ich rodzajach

Włosy na skórze głowy stanowią ważną część ludzkiego organizmu. Ich naturalną funkcją jest ochrona głowy przed zimnem i promieniowaniem UV. Dowiedz się więcej o tym, co rośnie na Twojej głowie.

Budowa włosa

Każdy włos składa się z części niewidocznej - korzenia włosa i części widocznej na powierzchni naskórka zwanej łodygą.

Korzeń tkwiący w mieszku włosowym jest żywą częścią włosa. Tutaj dokonuje się podział komórek umożliwiający jego wzrost. Cebulka znajdująca się na końcu korzenia pobiera z krwioobiegu tlen i substancje odżywcze, niezbędne dla wzrostu włosa. W mieszku włosowym znajdują się także ujścia gruczołów łojowych.

Łodyga - martwa część włosa składa się z osłonki keratynowej w postaci łusek, warstwy korowej i rdzenia. Warstwa korowa jest najważniejszą częścią włosa i decyduje o jego ogólnych cechach: wytrzymałości, elastyczności, giętkości, kierunku i sposobie wzrostu, średnicy, strukturze i jakości.
Naturalny kolor włosów zależy od pigmentu - melaniny znajdującego się w warstwie korowej.

Wzrost włosa
Włos rośnie z prędkością ok. 12 mm na miesiąc, a pojedynczy włos może osiągnąć długość 108 cm i żyć przez 7 lat zanim wypadnie. Zależnie od rodzaju włosów mamy ich przeciętnie od 100 000 do 150 000 i dziennie tracimy od 40 do 60 sztuk. Nowy włos początkowo rośnie szybciej, później coraz wolniej. Włosy rosną szybciej u ludzi młodych, po ukończeniu 25 roku życia wzrostu zaczyna maleć. Kobiety mają więcej włosów niż mężczyźni i mają skłonność do utraty aż 20% włosów pomiędzy 40 i 50 rokiem życia, za to później nie cierpią na skutek utraty większej ich ilości.

Kolor włosa
Kolor włosów zależy od cząsteczek pigmentu zawartego w warstwie korowej i rdzeniu.

Naturalna struktura włosa
Różna struktura włosów- od prostych do silnie skręconych, zależy od dwóch czynników: kształtu mieszka włosowego i od tego jak włos wyrasta ze skóry.

Jakie mamy włosy?

Włosy normalne
Są przeciętnej grubości, zazwyczaj proste lub falujące. Są też giętkie i łatwo poddają się modelowaniu.

Włosy cienkie
Są bardzo miękkie, cieńsze i mogą być delikatne. Na ogół są jasne, mogą być pofalowane lub proste i trudniej je się układa.

Włosy grube
Są ciemne i bardzo mocne. Osoby o takich włosach spotyka się na południu Europy, Środkowym i Bliskim Wschodzie. Grube włosy są proste i mocno lśniące.

Włosy suche
Są odwodnione i brak im naturalnego łoju. Mogą być szorstkie w dotyku i łatwo się splątywać

Włosy przetłuszczające się
Dają się łatwo rozpoznać. Może to być naturalna właściwość, spowodowana nadmiernym wydzielaniem łoju, albo też skutek stosowania niewłaściwych produktów.

Włosy mieszane
Mają tendencję do przetłuszczania się u nasady, a na końcach są suche i rozdwajają się. Często jest to skutek stosowania środków chemicznych i nadmiernego narażania na działanie czynników atmosferycznych.

 

---