Aloes drzewiasty i uzbrojony

1a] Aloes drzewiasty -Aloe arborescens

Surowcem jest odparowywany do sucha sok otrzymywany ze świeżych 2-3 letnich liści, zwany aloną, oraz wyciągi z liści.

W surowcu występują antrozwiązki, z których największe znaczenie ma aloina [25%-

45%]. Ponadto stwierdzono obecność niewielkiej ilości emodyny i żywic oraz tzw biogem stymulatorów.

Właściwości lecznicze aloesu znane już były w IV w p.n.e. Stosowano go jako lek ściągający, rozwalniający i hamujący krwawienie.

W średniowieczu zalecano go także przeciw kaszlowi i przy robaczycy.

W latach 30-tych naszego stulecia zwrócono uwagę na ogólnie tonizujące właściwości aloesu.

Stwierdzono, że poprawia apetyt, zwiększa wydzielanie żółci, reguluje menstruację oraz przyspiesza

gojenie się ran.

Obecnie w medycynie oficjalnej aloes stosowany jest przy przewlekłych zaparciach wywołanych schorzeniem jelita grubego oraz przy atonii jelit.

W homeopatii wodne wyciągi stosuje się doustnie przy stanach zapalnych przewodu pokarmowego.

Zewnętrznie sok lub miazga podawane są na trudno gojące się rany zwłaszcza oparzeniowe [termiczne i popromienne], przy owrzodzeniach, odmrożeniach oraz przy zapaleniu bocznych zatok nosa.

Wodne wyciągi i miazga wykazują właściwości biostymulujące tzn wzmacniające mechanizm obronny organizmu - poprawia się przemiana materii, wzrasta apetyt - co pozwala na poprawienie ogólnej kondycji chorego.

Uwaga: Przeciwwskazaniami do stosowania leków z aloesu jest zaawansowana ciąża [7 miesiąc], nadciśnienie, ciężkie schorzenie nerek, krwotoki wewnętrzne, zapalenie ślepej kiszki i owrzodzenie

jelita grubego.

1b] Aloes drzewiasty

Surowcem leczniczym jest sok ze świeżych 2-3 letnich liści.

Wskazania lecznicze:

a] wewnętrznie - niedomoga miesiączkowania, zapalenie kory mózgu, oskrzelowa dychawica, podostry i przewlekły nieżyt jelita grubego. stany zapalne i zwyrodnienia rogówki i siatkówki, uporczywe bóle głowy, nerwobóle, wyczerpanie nerwowe, zanik nerwu wzrokowego, zmętnienie rogówki, stany zapalne przewodu pokarmowego, choroba wrzodowa, zanikowy nieżyt błony śluzowej żołądka, owrzodzenie odbytnicy i okrężnicy, zaparcia [gdy ruchy perystaltyczne okrężnicy zanikają, gdy brak jest parcia na zwieracz odbytu u
osób w wieku podeszłym i u otyłych].

b] zewnętrznie- blizny, odmroziny, uszkodzenia naskórka, owrzodzenia podudzia,

nieżyt nosa, zapalenie zatok bocznych nosa [wkraplania i przemywania], owrzodzenie i pęknięcie skóry, wysypki alergiczne i ropnie, źle gojące się rany, oparzenia termiczne i promieniami rentgenowskimi, ukłucia owadów, zapalenie śluzówki jamy ustnej, afty, paradontoza, zapalenie sromu [okłady], pochwy [tamponowanie].

Przeciwwskazania lecznicze: krwotok macicy, menstruacja, dolegliwości maciczne, różne krwotoki, powiększona prostata, zapalenie pęcherza moczowego, dyzenteria, zapalenie okrężnicy, zapalenie trzewi, niepełny skurcz serca, wiek dziecięcy, ostre lub podostre zapalenie wyrostka robaczkowego i kłębków nerkowych, zaawansowana ciąża [od 7 miesiąca], bezpośrednio po operacji przewodu pokarmowego, żylaki odbytu, ciężka niedomoga serca i naczyń krwionośnych, nadciśnienie.

Działania uboczne- większe dawki preparatu aloesu mogą być niebezpieczne dla kobiet ciężarnych

[groźba poronienia lub przedwczesnego porodu] oraz w przypadku przekrwienia okrężnicy i

narządów miednicy mniejszej.

Przy dużych dawkach występuje ogólne osłabienie, spowolnienie pulsu, obniżenie temperatury ciała [hipotermia], a przy 8g proszku - śmierć.

Antagonistami aloesu są narkotyki i kwasy - niezgodność wywołują garbniki, żelazo, jod, mentol, tymol, fenol - dlatego nie powinno się tych środków używać razem z aloesem.

W Polsce dozwolone jest maksymalne stosowanie doustnie do 7-10 dni.

Lecznicze właściwości wysuszonego soku z aloesu, zwanego aloną, są znane od tysiącleci.

Wodne wyciągi lub miazga ze świeżych liści aloesu wykazują biostymulujące właściwości i wzmacniają mechanizmy obronne oraz uaktywniają enzymy ustrojowe, zwłaszcza te, które zawierają mikroelementy.

Poprawia się sprawność biologiczna tkanek chorych i przemiana materii w całym ustroju - polepsza

się jego równowaga [homeostaza].

Biologiczne stymulatory są szybko wchłaniane i z krwią docierają do różnych narządów.

Nie uaktywniają się w kwaśnym środowisku żołądka.

Nie są niszczone przez enzymy tkankowe i dlatego wyciąg z liści aloesu można podawać przez [poza] jelitowo - doustnie lub zewnętrznie na skórę i błony śluzowe.

Wyciągi lub miazgę ze świeżych liści aloesu stosuje się w stanach zapalnych przewodu pokarmowego, w chorobie wrzodowej, w zanikowym nieżycie błony śluzowej żołądka, przy owrzodzeniu okrężnicy i odbytnicy.

W postaci zastrzyków Biostyminy podaje się rekonwalescentom po zabiegach chirurgicznych i po długotrwałych chorobach, osobom w wieku podeszłym z ubytkiem sił i przy zwiększonej podatności na choroby infekcyjne oraz przy wyczerpaniu nerwowym.

Syrop z aloesu z żelazem Ascofer jest środkiem krwiotwórczym.

1c] Aloes

Wskazania lecznicze na użytek wewnętrzny:

niedomogi miesiączkowania, zapalenia kory mózgu, oskrzelowa dychawica, podostry i przewlekły nieżyt jelita grubego, stany zapalne i zwyrodnienia rogówki i siatkówki, uporczywe bóle głowy, nerwobóle, zanik nerwu wzrokowego, zmętnienie rogówki, stany zapalne przewodu pokarmowego, choroba wrzodowa, zanikowy nieżyt błony śluzowej żołądka, owrzodzenie odbytnicy i okrężnicy, zaparcia ( gdy ruchy perystaltyczne okrężnicy zanikają, gdy brak jest parcia na zwieracz odbytu u osób w wieku podeszłym i u otyłych)

Wskazania lecznicze na użytek zewnętrzny:

blizny, odmroziny, uszkodzenia naskórka, owrzodzenia podudzia, nieżyt nosa, zapalenie zatok bocznych

nosa (wkraplanie i przemywanie), owrzodzenie, pęknięcia skóry, wysypki alergiczne i ropne, źle gojące się rany oraz oparzenia termiczne i promieniami rentgenowskimi, ukłucia owadów, zapalenie śluzówki jamy ustnej, afty, paradontoza, zapalenie sromu (okłady) i pochwy ( tamponowanie)

Przeciwwskazania:

krwotok macicy, menstruacja, dolegliwości maciczne, różne krwotoki, powiększona prostata,

zapalenie pęcherza moczowego, dezynteria, zapalenia okrężnicy, zapalenie trzewi, niepełny skurcz serca, wiek dziecięcy, ostre lub podostre zapalenie wyrostka robaczkowego i kłębuszków nerkowych, zaawansowana ciąża (od 7 miesiąca), okres miesiączkowania, bezpośrednio po operacji przewodu pokarmowego, żylaki odbytu, ciężka niedomoga serca i naczyń krwionośnych, nadciśnienie, krwotoki.

Działania uboczne:

Większe dawki preparatu aloesu mogą być niebezpieczne dla kobiet ciężarnych (groźba poronienia

lub przedwczesnego porodu) oraz w przypadku przekrwienia okrężnicy i narządów miednicy

mniejszej. Przy dużych dawkach występuje ogólne osłabienie, spowolnienie pulsu, obniżenie temperatury ciała (hipotermia), a przy 8 g proszku śmierć. Antagonistami aloesu są narkotyki i

kwasy.

Niezgodność wywołują garbniki, żelazo, jod, mentol, tymol, fenol, toteż nie powinno się tych

środków używać jednocześnie z aloesem.

1d] Aloes

Działanie: regeneruje błony śluzowe i skórę, a przede wszystkim pobudza i reguluje mechanizmy obronne organizmu człowieka.

Zewnętrznie: na ukąszenia, oparzenia.

Uwaga: Nie powinny stosować kobiety w ciąży i karmiące.

Uwaga: Preparatów z aloesu nie wolno stosować przy chorobach wątroby, pęcherzyka żółciowego, krwotokach, zapaleniu pęcherza moczowego i ciąży.

Biostymina - wodny wyciąg przeznaczony do wstrzyknięć w chorobach wymagających mobilizacji odporności organizmu, dla poprawy stanu ogólnego ludzi o wyniszczonym organizmie i niedożywionych, chorobie wrzodu żołądka i dwunastnicy, chorobach oczu jak zanik nerwu wzrokowego i uszkodzeniem rogówki.

Aloes należy do leków silnie przeczyszczających. Pobudza także wydzielanie żółci.

Ma właściwości bakteriobójcze i regenerujące.

Stosuje się przy skazie wysiękowej, wrzodach, łuszczycy, chorobie gośćcowej, cukrzycy, dychawicy oskrzelowej, miażdżycy, zaburzeniach oczu oraz w stomatologii przyzębicy i w zapaleniu dziąseł.

Przydatny jest również w zapaleniu stawów.

1e] Aloes drzewiasty

Aloes jest bardzo cenną rośliną leczniczą, zawiera witaminy A, C, B1, B2, PP, B12 oraz pewne ilości biopierwiastków jak: potas, wapń, magnez, sód, fosfor, cynk, siarkę i żelazo oraz śladowe ilości krzemu, manganu, niklu, boru, glinu, litu, chromu, miedzi, molibdenu i baru. Ważnym składnikiem miąższu aloesowego są enzymy oraz jedno, dwu i wielocukry lub ich pochodne, np. glukoproteiny.

Aloes posiada, między innymi, właściwości bakteriobójcze, grzybobójcze, wirusobójcze oraz

przeciwbólowe.

Znieczula i przeciwdziała świądowi, leczy egzemy, regeneruje błony śluzowe i skórę, skraca okres

krwawienia, hamuje rozwój niektórych nowotworów, zwalcza gorączkę i likwiduje zaparcia.

Jest środkiem przeciwzapalnym, rozszerza naczynia włosowate i oczyszcza krew. Pobudza przyrost

komórkowy, "trawi" martwe tkanki, nawilża suchą skórę wnikając w jej głębsze warstwy. Lecz przede wszystkim ma działanie immunostymulujące, czyli pobudzające i regulujące mechanizmy obronne

organizmu człowieka.

Obecnie wiadomo już, że aloes należy do roślin o wybitnym działaniu hipoglikemicznym, tzn. obniżającym poziom cukru we krwi, zarówno przy stosowaniu zewnętrznym jak i wewnętrznym - podawany codziennie

w niewielkich dawkach.

Sok z liści stosowany jest do produkcji preparatów o działaniu immunostymulującym.

Sok z liści aloesu wykazuje także działanie hamujące wydzielanie kwasu solnego i pepsyny, co sprawia, że wchodzi w skład preparatów ziołowych stosowanych przy leczeniu niektórych chorób żołądka i

dwunastnicy.

Najwięcej składników leczniczych zawierają liście po dwóch, trzech latach wegetacji.

Podlewanie roślin należy przerwać na około 6 - 8 dni przed zbiorem w celu zwiększenia zawartości związków o działaniu immunostymulującym.

W domowych warunkach można używać wyciśniętego soku z aloesu do leczenia trudno gojących się ran i oparzeń, można go też przyjmować doustnie jako środek biostymulujący, pobudzający mechanizmy obronne organizmu.

W warunkach domowych można przygotować nalewkę aloesową. Przed ścięciem rośliny nie należy jej podlewać przez około dwa tygodnie, po tym oczyścić liście mokrą watą i ścięte liście położyć na 5 dni w ciemnym i chłodnym miejscu.

500g liści zemleć w maszynce do mięsa i dodać 500g miodu w stanie płynnym, podgrzanym do

temperatury 50-60 stopni oraz 1 butelkę czerwonego wina. Mieszaninę rozlać do butelek z ciemnego

szkła i pozostawić na 5 dni w chłodnym miejscu. Po tym okresie nalewka jest

gotowa do użycia. Stosować należy 3x dziennie po łyżeczce przez 2-3 tygodnie.

Przepis na zaparcia wg ks. Kneippa: 1 liść aloesu, 1 łyżeczka kwiatu bzu czarnego,

1 łyżeczka kozieradki, 1 łyżeczka kopru włoskiego

Składniki zalać 2 szklankami wrzątku, pić w ciągu 2 dni po 1 szklance.

Wypróżnienie następuje po 12-30 godzinach.

1f] Aloes drzewiasty

Surowcem leczniczym są liście aloesu drzewiastego ( Folium Aloë arborescens recens).

Surowiec zawiera wielocukry (glukany, mannany, glukomannany, arabinogalaktany, galaktouronany

zbliżone budowa do pektyn), glikoproteiny (aloektyna B), antranoidy (aloina A i B), alkilochromony (aloerezyna B i A, feruiloaloerezyna), pochodną fenylo-2-pironu (aloenina A), lecytynę, kwasy organiczne wolne i w postaci soli.

Glikoproteiny, aloenina A i aloina działają przeciwzapalnie natomiast frakcja glikoproteinowa zwiększa fagocytozę.

Sok z liści stosowany jest do produkcji preparatów o działaniu immunostymulującym. Sok z liści aloesu wykazuje także działanie hamujące wydzielanie kwasu solnego i pepsyny, co sprawia, że wchodzi w skład preparatów ziołowych stosowanych przy leczeniu niektórych chorób żołądka i dwunastnicy.

Świeża miazga z liści używana jest do leczenia oparzeń i trudno gojących się ran.

Ciekawostki:

Sok i miazga z liści aloesu używane są do wyrobu preparatów kosmetycznych do pielęgnacji skóry.

Aloina jest składnikiem płynów zapobiegających wypadaniu włosów.

Wyciągi z liści aloesu drzewiastego dodawane są jako filtry do kremów chroniących przed promieniowaniem UV.

Frakcje zawierające aloerezyny są składnikiem kremów wybielających.

W Japonii z liści aloesu drzewiastego produkuje się syropy i marmolady.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

1g] Aloes uzbrojony - Aloe ferox (L.) Aloes zwyczajny - Aloe vera (L.)

Wykorzystuje się całe świeże rośliny lub ich liście.

Z roślin uzyskuje się sok, który poddaje się zagęszczeniu poprzez ogrzewanie (odparowanie wody).

Stężony i zagęszczony sok aloesów nosi nazwę alony.

Całkowicie wysuszona alona ma postać proszku o specyficznym zapachu i gorzkim

smaku; łatwo rozpuszczalnym w wodzie, glicerynie, alkoholu etylowym i w kwasie octowym.

Stosowana jest w recepturze do sporządzania pigułek przeczyszczających oraz nalewki aloesowej - Tinctura Aloe.

Skład chemiczny: Tkanka miękiszowa aloesów zawiera liczne sole mineralne (np. miedź, żelazo, kobalt, molibden, wapń, krzem), kwasy organiczne, witaminy, glikozydy (aloiny), związki antronowe (np.

aleozyna, homonataloina), żywice (ok. 10%) oraz garbniki i enzymy.

Działanie: Alona drażni śluzówkę jelita grubego wywołując jego przekrwienie, wzmaga ruchy robaczkowe jelita - powodując po 8-9 godzinach przeczyszczenie;

zwiększa wydzielanie soku żołądkowego, trzustkowego, jelitowego i żółci; odruchowo powoduje przekrwienie macicy i narządów pobliskich.

Wodne i alkoholowe wyciągi ze świeżego aloesu oraz naturalny nie zagęszczony sok działają stymulujące

na granulopoezę (dojrzewanie granulocytów), ogólnie wzmacniająco (tonizująco), zwiększają liczbę limfocytów B nasilając odpowiedź humoralną (wzmagają siły odpornościowe organizmu na choroby), przyśpieszają ziarninowanie i gojenie się ran, bardzo korzystnie wpływają na narząd wzroku.

Ponadto syrop aloesowy w połączeniu z preparatami żelaza i zespołem witamin staje się doskonałym środkiem zwiększającym liczbę krwinek czerwonych i stężenie hemoglobiny we krwi.

Wskazania: Alona: zaparcia, atonia jelit.

Pozostałe przetwory aloesowe: wszelkie choroby skórne (np. przewlekła łuszczyca, trądziki), zmniejszona odporność organizmu na zakażenia bakteryjne i wirusowe, ogólne osłabienie i złe samopoczucie, brak

apetytu i słabe trawienie, wadliwa przemiana materii, schorzenia narządu wzroku, zapalenie przydatków, niedokrwistość, schorzenia włosów, uszkodzenia skóry i błon śluzowych trudno gojące się, dychawica oskrzelowa, choroby zakaźne.

Przeciwwskazania dla alony: stany zapalne nerek i dróg moczowych, ciąża, menstruacja, stany

zapalne układu pokarmowego (ślepej kiszki!).

Preparaty, dawkowanie i stosowanie:

Alona - do 50 mg jako goryczka żołądkowa; w dawkach 100-300 mg - jako środek czyszczący (jednorazowo);

Tinctura Aloe z alony - jako goryczka - 5 kropli 3 razy dz.;

Tinctura Aloe ze świeżej rośliny lub samych liści - 3 razy dz. po 5 ml w 50 ml wody oraz zewnętrznie do przemywań i pędzlowań schorzałych miejsc w postaci nierozcieńczonej; roztwór (15 ml + 100 ml wody) -

do 1-2 godzinnych okładów oraz płukanek (jamy ustnej, gardła, uszu);

Aqua Aloe (woda aloesowa: 3-4 liście aloesu pogniecione zalać 400 ml wrzącej wody; parzyć 30

minut; przecedzić) -doustnie - 50 ml co 8 godzin; do okładów na oczy i przemywań przy stanach

zapalnych i ropnych, łzawieniu i świądzie (15 minutowych zmienianych co 5 minut) oraz

do okładów na skórę; jako płukanka jamy ustnej, gardła, narządów płciowych, uszu; do lewatyw przy zakażeniach i stanach zapalnych jelita grubego i odbytu (150 ml doodbytniczo);

Sirupus Aloe - 4 razy dz. po 15 ml; Vinum Aloe - 4 razy dz. po 5 ml (lub 3 razy dz. po

15 ml);

Succus Aloe (sok aloesowy) - 4 razy dz. po 10 ml; Mel Aloe - 3-4 razy dz. po 1 łyżce;

Maceratio Aloe (proporcja surowca do wody jak przy Aqua Aloe) 50 ml co 8 godzin, do płukanek, przemywań i okładów.

Rp. Unguentum Aloe:

Składniki: -1 łyżka soku aloesowego, -3 łyżki kremu lub maści Linomag (Alantan, tranowej, nagietkowej),-

1 łyżka gliceryny płynnej,- 1 łyżka wazeliny białej,- olejek zapachowy (np. cytrynowy, migdałowy) - 3 krople. Sporządzać na ciepło.

Maść aloesowa działa na skórę i wargi odżywczo, natłuszczająco, odkażająco, przeciwzapalnie,

regenerujące i ochraniająco.

Rp. Gel Aloe (żel aloesowy):

Składniki: - nalewka aloesowa - 6 łyżek,- woda przegotowana - 6 łyżek,- gliceryna płynna - 3 łyżki,

- żelatyna spożywcza - prawie cała łyżka stołowa.

Sposób przyrządzenia: żelatynę wsypać do rondelka, zalać wrzącą wodą i lekko podgrzewając składniki wymieszać aż do połączenia; dodać glicerynę zmieszaną z nalewką, znów mieszać i jednocześnie dolać 1 łyżeczkę wody kolońskiej (np. Przemysławki). Przelać do odpowiedniego pojemnika i przenieść do zimnego miejsca, aby się zastygła.

Wywiera działanie osłaniające, zmiękczające (rozpulchniające), przeciwzapalne, odkażające i regenerujące. Stosować do pielęgnacji skóry tłustej, z trądzikiem, po goleniu oraz do pielęgnowania stóp i dłoni zrogowaciałych i spękanych.

1h] ALOES - KAKTUS LECZNICZY

Aloes (Aloe ferox) niesłusznie nazywany jest kaktusem, należy on bowiem botanicznie do rodziny

liliowatych (Liliaceae Juss).

Lecznicze właściwości wysuszonego soku aloesu, zwanego alona, znane były przed przeszło 3300 laty; posługiwali się nimi Hindusi, Grecy, Rzymianie. Do Europy przywieźli ten środek Arabowie.

Odparowany, zagęszczony i stwardniały sok - Alone - stosuje się do wewnątrz przy zaparciach atonicznych.

Ten rodzaj zaparcia - kiedy brak jest parcia na zwieracz odbytu - występuje najczęściej u osób w wieku podeszłym oraz u otyłych..

Świeże liście 3-5 letnich roślin służą do otrzymania wodnych wyciągów, zawierających tzw. biogenne stymulatory.

Substancje te nie są jeszcze dokładnie chemicznie zbadane - przeniesione do organizmu ludzkiego w

postaci soku, miąższu lub preparatów, uaktywniają tkanki całego ustroju wspaniale regenerując go po wyniszczającej chorobie. Następuje wtedy pobudzenie czynności enzymów ustrojowych.

Pod wpływem tych biologicznych stymulatorów poprawia się przemiana materii w poszczególnych

tkankach, a jednocześnie następuje przywrócenie w nich naruszonej równowagi.

Wyciągi lub miazgę ze świeżych liści aloesu stosuje się doustnie w stanach zapalnych przewodu

pokarmowego, chorobie wrzodowej, zanikowym nieżycie błony śluzowej żołądka, owrzodzeniu okrężnicy i odbytnicy. Aloes podawany może być również w formie zastrzyków.

Produkowane są one przez Herbapol i występują pod nazwą Biostymina.

Aloes, pod ta postacią, najczęściej podawany bywa rekonwalescentom po zabiegach chirurgicznych i długotrwałych chorobach, lub po wyczerpaniu nerwowym.

Sposób domowy przyrządzania i używania nalewki aloesowej jest prosty. Do sporządzenia takowej

należy używać rośliny 3-5 letnie. Przed ścięciem rośliny, nie należy jej podlewać przez ok. 2 tygodnie,

potem mokrą watką oczyścić z kurzu, ściąć i położyć w ciemnym, chłodnym i przewiewnym miejscu na

5 dni. Chodzi o uaktywnienie stymulatorów.

Sposób przyrządzania nalewki aloesowej

500,0g liści lub całą roślinę zemleć w maszynce do mięsa, dodać 500,0g miodu pszczelego w stanie

płynnym (miód podgrzać do 50-60° w łaźni wodnej) oraz butelkę czerwonego wina. Mieszankę wlać do naczynia z ciemnego szkła, dobrze zakorkować i pozostawić na okres 5 dni w chłodnym miejscu. Po tym okresie lek jest gotowy do użytku.

Przyjmuje się go w następujący sposób:

1. tydzień - 3 x dzien. po 1 łyżeczce 1 godz. przed posiłkiem; .

2. 2. tydzień - 3 x dzien. po 1 łyżce stołowej

Kuracja trwa 2-3 tygodni, lecz lepsze efekty są przy zażywaniu leku przez okres 1-2 miesięcy.

Mieszankę aloesową o tych samych dawkach stosuje się przy gruźlicy płuc, wrzodach żołądka, zaparciach.

Obecnie stosuje się powszechnie wodne wyciągi z biostymulowanych liści kaktusów przy wielu chorobach ocznych, jak: zmętnienie ciałka szklistego, zmiany barwnikowe tkanki łącznej, zapalenie spojówek, zwyrodnienie rogówki i siatkówki, zanik nerwu wzrokowego. (Filatow).

Stwierdzono, że wodny wyciąg aloesu działa bakteriobójczo i bakteriostatycznie.

W lecznictwie ludowym stosuje się go do wewnątrz przy neuralgiach, bólach głowy, gruźlicy płuc,

reumatyzmie i zapaleniu nerwu kulszowego, a zewnętrznie, przy źle gojących się ranach, przy oparzeniach, także rentgenowskich, ponadto przy wysypkach alergicznych i ropnych, ukłuciach przez insekty, zapaleniu śluzówek jamy ustnej, nieżycie nosa i zapaleniu zatok obocznych nosa (wkraplanie, przemywanie).

Wrzody lub skaleczenia opatrzyć można bezpośrednio liściem aloesu, przeciętym wzdłuż. Na ranę

przyłożyć należy surową miazgę. Tinc. Aloe używa się do pędzlowania egzem.

Nie należy stosować większych dawek czystego aloesu niż 0,5-1,0g dziennie na osobę, gdyż może on spowodować podrażnienie jelit i poronienie u kobiet ciężarnych.

Preparatów aloesu nie wolno stosować przy krwotokach, zapaleniu pęcherza moczowego i kłębków nerkowych, ciąży.

Z dobrym efektem terapeutycznym zalecał ks. Kneipp chorym aloes - i to pod różną postacią w zależności

od dolegliwości.

Przy zaparciach: 1 liść aloesu (lub szczyptę Alony), 1 łyżka kwiatu bzu czarnego (Fl. Sambuci nigri), 1 łyżeczka kozieradki (Sem. Foenum graecum), 1 łyżeczka kopru włoskiego (Sem. Foeniculi).

Składniki zalać 2 szklankami wrzątku, pić w ciągu 2 dni po 1 szklance. Wypróżnienie następuje po 12-30 godzinach w postaci obfitej (nie ma rozwolnienia).

Przy chorobach oczu: "woda aloesowa".

szczyptę Alony (kupuje się w aptece) lub 1 świeży liść (umyć, posiekać) zalać 1 szklanką wrzątku, gotować

5-10 min. Letnią "wodą aloesową" przemywać oczy 3-4 x dziennie, najlepiej przy pomocy kieliszka do płukania oczu (kupuje się w aptece). Nie należy zrażać się lekkim szczypaniem i pieczeniem oczu podczas zabiegu.

"Woda aloesowa" ma również zastosowanie przy ropiejących, cuchnących źle gojących się ranach.

W wodzie tej należy zwilżyć lnianą ściereczkę i przyłożyć do rany.

Ks. Kneipp zaleca Alonę jako zasypkę. Stosuje się ją 1 raz dziennie, gęsto zasypując tym proszkiem wrzodziejące miejsce. Alona sproszkowana ma właściwości antyseptyczne i wysuszające.

Pod powstałym strupem odnawia się bardzo szybko naskórek.

Przy jaskrze, zmętnieniach ciałka szklistego, zwyrodnieniu rogówki i siatkówki etc. ks. Kneipp zaleca 3 rodzaje wód do płukania oczu: 1. wodę aloesową, 2. wodę alonową, 3. wodę miodową.

Pierwszy etap kuracji polega na 3-5 krotnym przemywaniu w ciągu dnia oczu "wodą aloesową", która

posiada właściwości rozpuszczające toksyny, lecznicze i oczyszczające.

Drugi etap, to "woda ałunowa", którą przemywa się oczy 3 - 4 x dziennie.

Ałun ma właściwości żrące i oczyszczające:

2 szczypty (czubek noża) sproszkowanego ałunu zalać 1 szklanką wody.

Ałun kupuje się albo w aptece jako proszek, albo w drogerii w postaci sztyfcika.

Ałunowy sztyfcik używany bywa do tamowania krwi podczas golenia.

"Wodą miodową" zakańcza się kuracje. Posiada ona właściwości rozszerzające

naczynia krwionośne i antyseptyczne.

1/2 łyżki miodu gotować 5 minut w 1/4 1 wody. Oczy przemywać 3-5 razy dziennie.

Przy żółtaczce zaleca się 2 razy dziennie po 1 łyżce stołowej nalewki aloesowej..

Rozdrobniony liść aloesu, gotowany ok. 5 minut w 1/4.1 wody z dodatkiem 1 łyżeczki miodu i

przyjmowany w małych porcjach w ciągu dnia, pomocny jest przy gorączce, szczególnie wtedy, kiedy pojawiły się pęcherze na podniebieniu.

Woda ta nadaje się również do przemywania piekących oczu.

Liść aloesu w połączeniu z łyżeczką piołunu, gotowany ok. 5 minut w ćwiartce wody ma zastosowanie

przy puchlinie wodnej. Wypić w ciągu dnia małymi porcjami.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

2a] Aloes uzbrojony- Aloe ferox

Jest wiele odmian tej ośliny, ale żadna z nich nie występuje w stanie naturalnym w naszym kraju.

Od czasów starożytnych przypisywano aloesowi właściwości równe niemal korzeniom żeń-szenia.

Przypuszcza się, że aloes ma właściwości przeciwnowotworowe, których wprawdzie dotychczas badania

nie potwierdziły, ale wiele wykryto wiele substancji o właściwościach leczniczych.

W leczeniu wykorzystywane są liście albo alona - zestalony sok uzyskiwany z liści - przysyłany z miejsc uprawy do Europy. Sok ten jest surowcem do produkcji wielu leków.

Substancje lecznicze - liście aloesu zawierają antrozwiązki, z których głównym jest alona, mikroelementy,

a przede wszystkim żelazo, mangan, cynk, miedź, bor, molibden oraz mangan.

Ponadto substancje śluzowe, żywice, substancje gorzkie oraz tzw biogenne stymulatory, które są prawdopodobnie związkami metali z witaminami i kwasami organicznymi.

Działanie - przeczyszczające, żółciopędne, wzmacniające, poprawiające przemianę materii i

dermatologiczne.

Antrozwiązki zawarte w aloesie sprawiają, że wyciągi tej rośliny są bardzo skutecznymi,

łagodnymi preparatami przeczyszczającymi, działającymi po 12-14 godzinach od

spożycia.

Czynne związki zawarte w aloesie pobudzają wydzielanie soków żołądkowych i żółci, ułatwiają trawienie.

Aloe ma działanie bakteriobójcze, zapobiega więc nadmiernej fermentacji w jelitach.

Jest polecany dla osób cierpiących na zaburzenia przewodu pokarmowego.

Korzystnie wpływa na skórę, może być polecany w oparzeniach skóry, przy naświetlaniach rentgenowskich.

Homeopatia zaleca aloes jako lek w chorobach alergicznych.

W stomatologii może być korzystny w leczeniu zatok obocznych nosa, a także w nerwobólach,

odmrożeniach i owrzodzeniach.

Biogenne stymulatory zawarte w aloesie są dobrze rozpuszczalne w wodzie i nie ulegają

zniszczeniu przez sok żołądkowy, ponadto dobrze są wchłaniane w przewodzie pokarmowym.

Przeciwwskazaniami do stosowania aloesu doustnie są: czynne owrzodzenia jelita grubego, zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie woreczka żółciowego, zaawansowana niewydolność krążenia i nasilona niewydolność nerek. duże nadciśnienie tętnicze, ciąża, żylaki odbytu [w stanie zapalnym]

oraz ostre nieżyty przewodu pokarmowego.

2b] Aloes Uzbrojony (Aloe Ferox)

Aloes uzbrojony pochodzi z południowej Afryki, ale jest również uprawiany jako roślina doniczkowa. Gatunków aloesu jest ponoć 180, większość o zbliżonych właściwościach leczniczych.

Gdy mówimy aloes - mamy na myśli całą roślinę (np. Aloe arborecens czyli aloes drzewiasty, A. vulgaris czyli zwyczajny, A. ferox czyli uzbrojony itd.).

W farmacji pod nazwą aloe (polska nazwa: alona) rozumie się zestalony sok z liści egzotycznych aloesów, importowany z Afryki. Jest to stała, niemal czarna masa, o bardzo silnych właściwościach

przeczyszczających. Odrobiny tej masy wchodzą w skład drażetek Alax oraz Pilulae laxantes (pigułki przeczyszczające). Sporządza się również nalewkę - Tinctura Aloe.

Świeże liście aloesu zawierają wiele substancji śluzowych oraz biogenne stymulatory.

Właściwości lecznicze aloesu były znane od najdawniejszych czasów (np. starożytne Chiny, Babilon, Egipt)

i to we wszystkich rejonach klimatu gorącego, wszędzie tam gdzie rósł.

Śluz z liści aloesu nie tylko działa leczniczo podawany wewnętrznie i stosowany zewnętrznie, lecz przyspiesza regenerację tkanek skóry.

Związki śluzowe aloesu stosuje się w owrzodzeniach żołądka, dwunastnicy, jelit i dziąseł.

Medycyna ludowa radzi, przy długotrwałych zaparciach, gryźć listek aloesu. Nie jest to dobra rada.

Taki liść - owszem, może podziałać skutecznie, ale może też zaszkodzić.

Uwaga: Dawka aloesu jako środka przeczyszczającego powinna być dokładnie ustalona, tu

eksperymentować nie wolno.

Nie wolno również podawać żadnych preparatów, leków, nalewek itp. do użytku wewnętrznego

kobietom w ciąży, ponieważ zawarte w aloesie związki spowodować mogą krwawienia, a nawet

poronienie.

Inna sprawa z leczeniem ropiejących ranek po oczyszczeniu naskórka, skaleczeń itp.

Co prawda najlepszym sposobem - zaraz po zranieniu czy skaleczeniu - byłoby użycie Hemostinu - opatrunku w aerozolu - preparatu roślinnego, który tworzy na natryskanej powierzchni ochronną błonkę, równocześnie dezynfekując i działając leczniczo.

Ale - powiedzmy, że akurat pod ręką brak Hemostinu, a w doniczce jest aloes. Wówczas zdejmuje się z

niego liść, myje starannie, usuwa "kolce", palcami rozdziera wzdłuż i przykłada miękiszem

{środkiem/wewnętrzną stroną liścia} na rankę, umocowując opatrunek bandażem. Po 8 - 10 godzinach (po nocy) opatrunek trzeba zmienić, ale najczęściej ranka jest już wyleczona, nie ropieje, goi się ładnie.

Ze świeżych liści aloesu produkuje się wyciąg wodny (Biostymina - polski preparat wg. zasad

terapii tkankowej Fiłatowa), przeznaczony głównie do iniekcji, działający ogólnie bodźcowo,

wzmagający siły obronne organizmu.

Biostyminę stosuje się w chorobach oczu, w przewlekłym uszkodzeniu miąższu wątroby,

wyniszczeniu organizmu, w chorobach wrzodowych żołądka i dwunastnicy, w czyraczności.

Zewnętrznie - sok lub miazgę ze świeżych liści stosuje się w łuszczycy, oparzeniach, wrzodach, rankach zakażonych.

W 1955 roku wiele hałasu narobiła niewielka notatka zamieszczona w prasie czechosłowackiej, donosząca, że u owiec australijskich, które zjadają liście rosnących tam aloesów, nie występują choroby nowotworowe.

W kilka lat później zaczęło być modne wino aloesowe ponoć wedle recepty któregoś z instytutów onkologii

(albo badań biologów) w ZSRR. W każdym razie - plotka, która temu winu towarzyszyła - że leczy ono nowotwory - szybko wygasła, gdyż się nie sprawdzała.

Niemniej, wiele osób takie wino dotąd sobie przyrządza, a ono im pomaga na inne dolegliwości.

Na przykład, znikają pewne alergiczne niedomagania.

Wino pomaga leczyć owrzodzenia i stany zapalne, poprawia apetyt, zwiększa wydzielanie żółci, przyspiesza leczenie gruźlicy i innych chorób płuc.

Ale... ostrożnie, bo aloes w większych dawkach może zaszkodzić! Czyli nie można go zażywać zbyt wiele.

2c]Aloes uzbrojony

Roślina lecznicza - miąższ aloesu zawiera wiele leczniczych składników.

Sok posiada bardzo gorzki smak i charakterystyczny zapach.

Przemysłowo produkuje się tzw. alonę, ma ona nieregularny kształt brunatnych bryłek pokrytych zielonym pyłem. Produkuje się ją ze stężonego soku, otrzymywanego przez nacięcie liści.

W zależności w jaki sposób przeprowadza się zagęszczanie soku i jego suszenie otrzymuje się różne rodzaje alony.

Matowe bryłki to, tzw. "alona wątrobowa" (aloe hepatica), a przez szybkie odparowanie soku otrzymuje się żółty produkt, tzw. "alona lśniąca" (Alona licida).

Alona to bardzo silny środek przeczyszczający, który w większych dawkach powoduje przekrwienia jelita grubego i narządów miednicy mniejszej. Uwaga: Może wywoływać poronienia u kobiet ciężarnych.

Sok z liści i miazga liściowa są czasami skuteczne w leczeniu oparzeń.

Ponadto alona działa stymuluje produkcję żółci.

2d] Aloes Uzbrojony (Aloe Ferox)

Jest wiele odmian tej rośliny, ale żadna z nich nie występuje w stanie naturalnym w naszym kraju.

Ojczyzną aloesu jest Afryka Południowa, Madagaskar, ale jest uprawiany także w Ameryce Południowej, na Antylach, na Półwyspie Arabskim i w Indiach.

W Polsce jest hodowany jako roślina szklarniowa lub doniczkowa (Aloe arborescens) - aloes drzewiasty.

Od czasów starożytnych przypisywano aloesowi właściwości równe niemal korzeniom żeń-szenia. Przypuszcza się, że aloes ma właściwości przeciwnowotworowe, których wprawdzie dotychczas badania

nie potwierdziły, ale wykryto wiele substancji o właściwościach leczniczych.

W leczeniu wykorzystywane są liście aloesu, który możemy wyhodować sami lub alona - zestalony sok uzyskiwany z liści aloesu przysyłany z miejsc uprawy do Europy.

Sok ten jest surowcem do produkcji wielu leków.

Liście aloesu zawierają antrazwiązki, z których głównym jest aloina, mikroelementy a przede wszystkim żelazo, mangan, cynk, miedź, bór, molibden oraz magnez.

Ponadto substancje śluzowe, żywice, substancje gorzkie oraz tzw. biogenne stymulatory, które są prawdopodobnie związkami metali z witaminami i kwasami organicznymi.

Działanie: przeczyszczające, żółciopędne, wzmacniające, poprawiające przemianę materii i

dermatologiczne.

Antrazwiązki zawarte w aloesie sprawiają, że wyciągi z tej rośliny są bardzo skutecznymi, łagodnymi preparatami przeczyszczającymi, działającymi po 12-14 godzinach od spożycia.

Czynne związki zawarte w aloesie pobudzają wydzielanie soku żołądkowego i żółci, ułatwiają trawienie.

Aloes ma działanie bakteriobójcze, zapobiega więc nadmiernej fermentacji w jelitach.

Jest polecany dla ludzi cierpiących na zaburzenia pracy przewodu pokarmowego.

Korzystnie wpływa na skórę, może być polecany w oparzeniach skóry po naświetlaniach rentgenowskich.

Homeopatia zaleca aloes jako lek w chorobach alergicznych.

Okłady z aloesu polecane są na trudno gojące się rany.

W chorobach oczu takich, jak stany zapalne i zwyrodnienia rogówki i siatkówki oraz zanik nerwów wzrokowych także pomocnym może być aloes.

W stomatologii aloes stosujemy w leczeniu chorób przyzębia i zapaleniach śluzówek jamy ustnej.

Aloes może być korzystny w leczeniu zapaleń zatok obocznych nosa, a także w nerwobólach, odmrożeniach

i owrzodzeniach.

2e] ALOES UZBROJONY (Aloe ferox).

Surowcem leczniczym jest odparowany sok ze świeżych liści aloesu uzbrojonego lub drzewiastego - Aloe Alona.

W aloesie znajdują się antrazwiązki, aloinozydy A i B, aloemodyna, homonataloina oraz izobarbaloina, żywice, sole mineralne, jak cynk, miedź, molibden.

W świeżych liściach oraz w wyciągach wodnych są antrazwiązki, kwasy organiczne jak bursztynowy, cynamonowy, witaminy (tiamina, biotyna), wolne aminokwasy, polisacharydy i prawdopodobnie kompleksy związków metaloorganicznych z witaminami lub kwasami organicznymi tzw. biogenne stymulatory.

Surowiec ma działanie tonizujące, pobudzające przemianę materii, przeczyszczające, żółciotwórcze, nieznacznie bakteriobójcze.

Pewna ilość antrazwiązków przenika do mleka matek karmiących, co działa przeczyszczająco na oseski. Kobiety ciężarne powinny ściśle przestrzegać przepisanych dawek, o ile korzystają z tego leku z uwagi

na możliwość przekrwienia okrężnicy i narządów miednicy małej.

Wyciąg z liści aloesu - biostymina jest bardzo cennym lekiem zawierającym biologiczne stymulatory.

Sok rośliny ułatwia gojenie ran, nawet zaniedbanych.

Liście aloesu mają wszechstronne działanie zarówno podawane do wewnątrz (wyciągi wodne, wino aloesowe), jak i stosowane zewnętrznie (świeży sok, kremy, maści).

Działanie przeczyszczające aloesu jest wskazane dla osób starszych lub otyłych, gdy zanikają ruchy perystaltyczne.

W zaparciach przejściowych należy zachować ostrożność przyjmując preparaty aloesu i raczej radzić się lekarza.

Nie należy przyjmować preparatów przy ostrym lub podostrym zapaleniu i owrzodzeniu jelita

grubego, ślepej kiszki i kłębków nerwowych, w zaawansowanej ciąży, w czasie miesiączkowania, bezpośrednio po operacji przewodu pokarmowego i przy żylakach odbytu.

---