Orzech włoski

107a] Orzech włoski

Liście orzecha włoskiego dzięki dużej zawartości garbników leczą wszystkie podrażnienia błon śluzowych i skóry.

Stosuje się przy biegunce [wewnętrznie], zapaleniu jamy ustnej i dziąseł, zapaleniu

spojówek, egzemach, poceniu się nóg i rąk [zewnętrznie].

Wewnętrznie - napar z 5g liści i 1 szkl wrzątku [także w mieszance z czarną jagodą].

Zewnętrznie - odwar z 20-30g liści i 1 litra wody.

107b] Orzech włoski

Surowiec stanowią liście, naowocnia [zielona łupina] i całe niedojrzałe owoce.

W liściach i zielonych łupinach głównym składnikiem są garbniki, pochodne kwasu elagowego, ponadto występują związki chinowe, flawonoidy, wit C, karotenoidy, kwasy organiczne, ślady olejku eterycznego.

Zielona łupina jest bogata w garbniki, związki chinowe i wit c.

Działanie: ściągające, przeciwbakteryjne, przeciwkrwotoczne i odtruwające.

Wodne wyciągi podane do wewnątrz działają ściągająco oraz gojąco w nieżytach przewodu pokarmowego i stosowane są jako środek przeciwbiegunkowy.

Zewnętrznie wykazują działanie ściągające i przeciwbakteryjne.

W medycynie ludowej surowiec ten uważany jest za skuteczny środek przeciw robakom.

Wodne napary stosowane są do płukanek i przemywania w stanach zapalnych jamy ustnej, dziąseł,

zapaleniu opryszczkowym i ropnym skóry.

Napary podaje się do wewnątrz w przewlekłych nieżytach żołądka i jelit, nadmiernej fermentacji jelitowej, przy braku łaknienia i przy robaczycy.

Świeża owocnia uważana jest ponadto za lek witaminowy [wit C].

Niedojrzałe orzechy zawierają znaczną ilość wit C - przewyższa ona pięćdziesięciokrotnie owoce

cytrusowe.

Napar: 1/2-1 łyżkę liści zalać 1,5 szkl wrzątku i zaparzać przez 15 min. Podawać kilka razy dziennie.

Odwar do przemywań i okładów: 20-30g liści lub łupin w 1 szkl wody gotować 20 min.

107c] Orzech włoski

Inne nazwy: orzech grecki, orzech wołoski.

Dla celów leczniczych zbiera się wyłącznie młode liście i owoce jeszcze nie w pełni

dojrzałe - bez wykształconej twardej skorupy.

Surowcem leczniczym są głównie liście lub zielona naowocnia, rzadziej kora korzeni.

Liście zawierają dużo garbników, terpeny, flawonoidy, gorycze, karotenoidy, kwas elagowy, olejek

eteryczny, sole mineralne i liczne witaminy [B, C, K, P i tzw E] oraz prowitaminę A.

Sama owocnia posiada również liczne witaminy, takie jak A, B1, B2, B3, PP i duża ilość C [znacznie więcej niż owoce cytrusowe].

Również liścienie, czyli tzw orzechy - traktowane jako produkt spożywczy - zawierają wit A, B i E orazsole mineralne żelaza i kobaltu, białko i dużo cennego oleju spożywczego.

Orzech włoski był już znany w starogreckiej i rzymskiej medycynie.

W północnej Europie, w dawnych wiekach, drzewo to było traktowane jako obiekt sakralny i uważane za obiekt płodności.

W Indiach liście jego wykorzystywano głównie jako środek przeciw insektom i truto nim ryby.

W Polsce wprowadzono go do uprawy ok. XII wieku.

Nalewka na niedojrzałych owocach była powszechnym lekiem na biegunki.

Odwar z liści miał leczyć krzywicę i cukrzycę, leczył także krwotoki wewnętrzne, podagrę i zwalczał

robaki. Zielone owoce miały zwiększać potencję.

Liście orzecha mają działanie przeciwzapalne, przeciwkrwotoczne, bakteriobójcze, grzybobójcze, przeciwrobacze, poprawiające przemianę materii, obniżające ciśnienie krwi i poziom cholesterolu we krwi.

Odwar z liści używa się często w nieżytach żołądka i krwawieniach, przy skazie wysiękowej, zatruciu

rtęcią oraz zewnętrznie w zapalnych stanach jamy ustnej, szczególnie w obrzękach dziąseł.

W warunkach domowych można stosować odwar z 1 łyżki liści na 1 szkl wody, gotować kilka minut,

zostawić do naciągnięcia 10min i pić po 1/4 szkl 2-3 razy dziennie przy braku łaknienia, nadmiernej

fermentacji w jelitach i niestrawności.

Odwar ten używa się również do przemywań w stanach zapalnych skóry, przy nadmiernej potliwości stóp, egzemach, grzybicy i do płukania gardła.

Przy niestrawności i biegunkach bakteryjnych można także używać nalewki na niedojrzałych owocach.

Owoce bywają polecane w diecie przy stwardnieniu tętnic.

107d] Orzech włoski - Juglans regia

Surowcem jest nie tylko orzech, ale także kora, zielona łupina orzecha (tak często wyrzucana) i liść.

Bardzo cennym surowcem są niedojrzałe, świeże owoce, z których przyrządza się sok, intrakt,

alkoholaturę zimną i alkoholmiód.

Surowce zawierają: naftochinon (dwuketonowa pochodna naftalenu) - juglon; hiperozyd, 3-arabinozyd kwercytyny i kemferolu, kwasy fenolowe kwas kawowy, kwas kumarynowy, kwas galusowy), witaminy (wit. C: liście zebrane w maju - 300-500 mg/100 g, łupina i niedojrzałe orzechy -2-3 tyś. mg tj. 2-3 g/100 g; kwas foliowy, wit. P, fitochinony, czyli wit. K), olejek eteryczny - 0,01-0,03% (główny składnik to heksen-2-alem-1), karotenoidy - ponad 30 mg/100 g, garbniki - 3-4 %, violaksantynę, flawoksantynę, alkaloid - yuglandynę. Należy wiedzieć, że łupina i niedojrzałe owoce zawierają aż 25% garbników.

Surowce działają silnie ściągające, odkażająco, przeciwszkorbutowo, przeciwzapalnie, przeciwkrwotocznie, rozkurczowo, przeciwrobaczo, trawiennie, moczopędnie, wzmacniające, odtruwające i przeciwkaszlowo.

Wskazania: stany zapalne i zakażeniowe przewodu pokarmowego, układu moczowego i oddechowego, osłabienie, choroby zakaźne, skórne, wirusowe (surowce wykazują działanie przeciwwirusowe), oczne i przeziębieniowe, schorzenia wątroby, trzustki, śledziony i pęcherzyka żółciowego, zaburzenia trawienia, biegunka, niestrawność, pękanie i przepuszczalność naczyń krwionośnych, bóle brzucha, nadmierna

potliwość (kąpiele), robaki obłe, choroba wrzodowa, skąpomocz, obrzęki, nadciśnienie, nadmierne

krwawienia miesiączkowe, upławy, stany zapalne narządów płciowych.

Napar: 2 łyżki liści lub suchych łupin zalać 1 szkl. wrzącej wody; odstawić na 20 minut; przecedzić. Pić

4 razy da. po 150 ml; niemowlęta ważące 3-4 kg - 6,4-8,5 ml, 5-6 kg - 10,7-12,8 ml, 7-3 kg - 15-17 ml, 3-4 razy dz.; dzieci ważące 10-15 kg - 21-32 ml, 20-25 kg - 42,8-53,5 ml, 30-35 kg - 64-75 ml, 40-45 kg - 85,7-96,4 ml, 50-55 kg - 107-117,8 ml, 4 razy dz.

Odwar: 2 łyżki gałązek lub kory zalać 2 szkl. wody; gotować 10 minut; uzupełnić brakującą ilość wody; odstawić jeszcze na 20 minut; przecedzić. Pić jak napar. W robaczycy wypić na czczo 200 ml mocnego naparu lub odwaru jednorazowo po czym wypić 100 ml naparu glistnikowego i 200 ml naparu z owoców bzu czarnego. Zabiegi powtarzać co 2 dni.

Odwar stosować do płukanej i nasiadówek 30 minutowych przy stanach zapalnych narządów płciowych i upławach (jednocześnie pić napar lub odwar w ilości 200 ml 3 razy dz.).

W odwarze (mocnym) płukać włosy przetłuszczające się, z łupieżem, wypadające, pozbawione połysku i puszystości oraz w celu ich zabarwienia (jasnym włosom mocny wywar z łupin, kory lub gałązek nadaje rudawy kolor, ciemnym jedynie taki połysk; zabarwia też siwe włosy, zwłaszcza wtedy gdy połączymy go z wywarem z kory dębowej).

Przy stanach ropnych i zapalnych oraz krwawieniach z dziąseł płukać jamę ustną odwarem z łupin lub kory (gałązek), albo naparem z liści.

Nalewka orzechowa (orzechówka) - Tinctura Juglandis: pół szkl. suchych liści, gałązek, kory lub łupin

zalać 400 ml wódki; wytrawiać 14 dni; przefiltrować. Zażywać 3-4 razy dz. po 5 ml.

Chore miejsca (opryszczki, ropnie, bolesne pryszcze, owrzodzenia, liszaje, liszajce, figówki, oparzenia, odparzenia, wypryski sączące itd.) przemywać nalewką 4 razy dz.

Do płukania: 1 łyżka nalewki na 1 szkl. wody przegotowanej.

Na chore oczy stosować 10 minutowe okłady z naparu liściowego 3-4 razy dz.

W przypadku biegunek, ostrych stanów zapalnych, robaczycy, parcia na kał, podrażniania odbytu, żylaków odbytu i owrzodzeń zastosować bardzo skuteczne lewatywy z odwaru z kory lub gałązek, albo z mocnego naparu liściowego o temp. 38o C w ilości 100-200 ml. Lewatywy stosować codziennie lub co 2 dni.

Zasypka juglandowa - Cutipulvis Juglandis: suche liście lub korę zmielić w młynku na pył. Chore miejsca (zmiany sączące, rany, oparzenia, owrzodzenia, odparzenia, opryszczki) pudrować 3-4 razy dz.. Proszek juglandowy można zmieszać z zasypką Alantan lub Linomag (1 łyżka proszku na 1 łyżkę zasypki, wymieszać) i stosować w wyżej wymienionych schorzeniach oraz do przysypywania skóry łojotokowej i z trądzikiem młodzieńczym.

Miód wzmacniający juglandowy - Mel Juglandis: na każdą łyżeczkę sproszkowanych liści lub łupin, albo soku z liści dać 1 łyżkę miodu i 10 kropli gliceryny, wymieszać. Zażywać 3-4 razy dz. po 1 łyżce.

Sok z liści orzecha - Succus Juglandis recentes: świeże liście lub niedojrzałe orzechy

zmielić przez maszynkę do mięsa i zalać wodą przegotowaną do połowy (na każdą 1 szkl. miazgi dać pół szkl. wody), przykryć i odstawić na 6 godzin; wyciąg odcedzić od masy roślinnej i przefiltrować przez watę lub gazę. Pozostałą nam masę przepuścić przez sokowirówkę. Oba wyciągi połączyć.

Zażywać 4 razy dz. po 4 łyżki. Można też do 100 ml soku wlać 100 ml alkoholu 40% i 100 ml miodu,

wsypać pół łyżeczki cynamonu i wlać 100 ml soku cytrynowego, wymieszać bardzo starannie i odstawić na 3 dni do zimnego miejsca. Przechowywać w lodówce. Zażywać 4 razy dz. po 1-2 łyżki; dzieci - 2 łyżeczki lub 1 łyżka przetworu 3-4 razy dz. Lek warto zapasteryzować na zimę (w wodzie o temp. 80o C przez 20 minut).

Intrakt juglandowy (juglandówka) - Intractum Juglandis: pół szkl. świeżych i zmielonych liści lub łupin, albo też niedojrzałych owoców zalać 400 ml alkoholu 40-70% o temp. wrzenia; wytrawiać 10 dni;

przefiltrować. Zażywać 3-4 razy dz. po 5 ml lub stosować zewnętrznie.

Podobnie przyrządza się alkoholaturę zimną ze świeżych liści, łupin lub niedojrzałych owoców, lecz przy pomocy alkoholu o temp. pokojowej.

Alkoholmel Juglandis: do 100 ml wyciągu alkoholowego z zielonych części rośliny wlać 100 ml miodu, 100 ml soku cytrynowego, wsypać 100 ml cukru i 1 łyżkę wanilii lub cynamonu, wymieszać wszystko razem i odstawić do lodówki na 3 dni. Zażywać 3-4 razy dz. po 1 łyżce.

Rp. świeże lub suche liście orzecha włoskiego, albo sucha lub świeża kora - pół szkl, ziele wrotyczu (lub sam kwiat) świeże lub suche - pół szkl, ziele glistnika suche - 1 łyżka

Zmielone surowce wymieszać i zalać 150 g gliceryny płynnej i 50 ml wody przegotowanej; wytrawiać 7

dni; przefiltrować. Zażywać 1 raz dz. po 2 łyżki (max 3 łyżki).

Wskazania: robaki obłe (owsiki, glisty), czerwie płaskie. Jednocześnie pić napar z następującej mieszanki ziołowej:

Rp. owoc borówki - 1 łyżka, ziele tymianku - 1 łyżka, goździki - 1 łyżka

Wymieszać. 2 łyżki mieszanki zalać 2 szkl. wrzącej wody; odstawić na 30 minut; przecedzić. Pić rano i wieczorem po 200 ml.

Rp. Liść orzecha włoskiego - 1 łyżka, liść (ziele) pokrzywy - 1 łyżka, liść babki - 1 łyżka, korzeń lub ziele mniszka - 1 łyżka, korzeń lub liść łopianu - 1 łyżka

Surowce wymieszać. 2 łyżki mieszanki zalać 2 szkl. wrzącej wody; odstawić na 30 minut; przecedzić. Pić 4 razy dz. po 100 ml; dzieci - patrz napar z liści orzecha włoskiego.

Substancje zawarte w mieszance wywierają działanie wzmacniające, moczopędne, odtruwające, przeciwkrwotoczne, krwiotwórcze, żółciopędne i trawienne; zapobiegają powstawaniu miażdżycy, kamicy moczowej i żółciowej, regulują przemianę materii i trawienie, chronią wątrobę przed stłuszczeniem i marskością, leczą liczne choroby skórne. Mieszanka bogata jest w sole mineralne i w witaminy.

Wskazania: choroby zakaźne, osłabienie, wiek podeszły, niedobory witamin i bioelementów, kamica

moczowa i żółciowa, zaburzenia w wydzielaniu żółci, choroby wątroby, trzustki i żołądka, nieżyt jelit, skąpomocz, obrzęki, zatrucia.

107e] ORZECH WŁOSKI (Juglans regia)

Surowcem leczniczym jest liść orzecha włoskiego, owocnia (łupina) oraz owoc

(nasienie) - orzecha - Semen Juglandis, który jest też surowcem spożywczym.

Liść orzecha zawiera garbniki elagowe, flawonoidy, mezoinozyt, kwas askorbinowy, karotenoidy, kwas elagowy, olejek eteryczny, leukoantocyjany, naftochinony, witaminy i sole mineralne.

W owocni znajdują się garbniki, kwasy organiczne, olejek eteryczny, juglon i pochodne naftochinonu. W nasieniu orzecha znajduje się tłuszcz (do 77. procent), białko (do 21. procent), substancje bezazotowe, witaminy A , B, P i E, sole mineralne (żelazo, kobalt). Niedojrzałe owoce orzecha są bardzo bogate w witaminę C.

Liście mają działanie ściągające, przeciwzapalne, przeciwbakteryjne, przeciwkrwotoczne,

przeciwbiegunkowe, odtruwające, przeciwpasożytnicze i stosowane są w przewlekłych nieżytach żołądka, jelit, biegunkach, a zewnętrznie - przy egzemach, liszajach, wrzodach i w stanach zapalnych jamy ustnej.

Działanie owocni podobne do liści.

Nasiona są wysokoenergetyczne, działają odżywczo, wzmacniająco, witaminizująco.

Orzechy - nasiona są wykorzystywane również w przemyśle spożywczym i cukierniczym.

107f] Orzech włoski - Juglans regia

Jako surowiec leczniczy liście orzecha włoskiego mają cudowne właściwości lecznicze:

przeciwzapalne, przeciwkrwotoczne, bakteriobójcze, grzybobójcze, przeciwrobacze.

Podstawowym surowcem jest liść orzecha włoskiego (Folium Juglandis). W końcu lipca

zbiera się również niedojrzałe, zielone owoce orzecha włoskiego (Fructis Juglandis recens).

Związki czynne: W suszonych liściach orzecha włoskiego znajduje się 10% garbników elagowych,

związki naftochininowe, jak hydrojuglon i ślady juglonu, flawonoidy, kwasy organiczne.

Liście i owocnia orzecha włoskiego wykazują szeroki zakres działania leczniczego

Mają silne właściwości bakteriobójcze; zwłaszcza w stosunku do gronkowca, paciorkowca.

Wykazują też silne właściwości przeciwgrzybicze.

Wyciągi z orzecha obniżają poziom cukru we krwi, czyszczą też krew.

Przetwory z liści i naowocni orzecha włoskiego w zalecanych dawkach

leczniczych nie wywołują objawów szkodliwych dla zdrowia.

W dawkach wyższych mogą powodować nudności i zaparcia

Wyciągi z liści lub naowocni orzecha włoskiego stosuje się w stanach nieżytowych przewodu pokarmowego.

Orzech włoski podaje się też w problemach skórnych: egzemach, trądziku, liszajach, żylakach odbytu, potliwości stóp.

Napar z liści orzecha włoskiego: 2 łyżeczki rozdrobnionych liści zalać 2 szklankami wody ciepłej, przykryć, postawić na bardzo małym ogniu i ogrzać do wrzenia (nie gotować). Odstawić na 5 min i przecedzić. Pić po 1/2 szklanki 3-4 razy dziennie przed jedzeniem w dolegliwościach żołądkowo-jelitowych oraz innych wymienionych wyżej.

Do użytku zewnętrznego sporządzić napar w podany wyżej sposób, biorąc półtora łyżki liści orzecha

włoskiego i 1/2 łyżki kwiatów rumianku lub kwiatów krwawnika na 2 szklanki wody.

Stosować do okładów, obmywań, irygacji, nasiadówek kąpieli pełnej.

Wino orzechowe: do butelki czerwonego wina gronowego (700 ml) dodać 50g rozdrobnionych liści,

macerować 10 dni i przecedzić. Dodać 50-150g cukru i odstawić na 3 dni. Pić po małym kieliszku 2-3 razy dziennie. Wino ma pełny zakres działania liści. Dla chorych na cukrzycę nie dodawać liści do wina.

Zaburzenie równowagi flory jelitowej ma wpływ na całe ciało. Jeśli:

- bez przerwy masz niepohamowaną ochotę na coś słodkiego;

- cierpisz na biegunkę na przemian z zaparciami,

- cierpisz na wzdęcia,

- masz problemy z koncentracją,

- często cierpisz z powodu bólu głowy,

to możesz cierpieć na zaburzenia flory jelitowej związane z candida albicans.

Orzech włoski (Juglans regia L.)

Inne nazwy: orzech wołoski, orzech grecki.

Drzewo to bardzo stare, pochodzi z Azji oraz południowo-wschodniej Europy i występowało już np. w pierwotnych lasach na Bałkanach.

Na terenie Polski orzech spotykany był w czasach wczesnopiastowskich, a np. na Śląsku Opolskim jego

skorupy znajdowano w warstwach sięgających VII wieku. W roku 1121, kiedy Bolesław Krzywousty

ostatecznie dokonał podboju Pomorza, na ziemi szczecińskiej jadano już niewątpliwie włoskie orzechy. W początkach XII wieku kronikarze niemieccy pisali o starym orzechu (rosnącym w Szczecinie), jako drzewie czczonym przez Pomorzan.

Istnieje kilka hipotez mówiących o drogach, którymi orzech włoski dotarł do naszego kraju.

Według jednej z nich powinniśmy nazywać go wołoskim, jako że ponoć przywędrował do nas z Bałkanów przez rumuńską Wołoszczyznę. Za nazwą: włoski przemawia jednak hipoteza, którą prezentuje M. Ziółkowska w książce „Gawędy o drzewach"

„Dlaczego więc nazywamy go włoskim? Otóż dlatego, że święty Jacek, apostoł Polaków, czyli Jacek

Odrowąż, dominikanin żyjący w latach 1183-1257, domniemany autor pierwszej najstarszej zwrotki hymnu Bogurodzica, bawiąc jako kanonik katedralny krakowski w Rzymie w 1218 roku, tak zasmakował w tamtejszych orzechach, że napchał nimi podróżną sakwę i przywiózł je do Polski, aby się tu rozmnożyły dla dobra naszej ojczyzny (...). Przywiezione przez świętego Jacka orzechy szybko rozeszły się po Polsce dzięki zakonnikom, którzy byli w ogóle pionierami wszelkiego sadownictwa w naszym kraju".

Inna jeszcze hipoteza głosi, że został przywieziony z Grecji starożytnym szlakiem handlowym.

Tak czy inaczej, do nas orzech włoski przywędrował z południowego wschodu i posuwał się (jak niektóre inne drzewa) wzdłuż Dunaju, W Polsce, północnej granicy jego zasięgu, od dawna jest sadzony w ogrodach - początkowo wyłącznie dla ozdoby dworów i dworków, później, tj. mniej więcej od XV wieku, już jako drzewo o cenionych owocach, z których tłoczono cenny olej jadalny i wyrabiano farby olejne.

Orzech to drzewo rosnące dzisiaj dziko w Azji, poczynając od Turcji, przez Iran, Indie do Japonii i

uprawiane w wielu krajach świata, w tym również w Polsce. Jeśli nie wymarznie w czasie jednej z ostrych zim, żyć może 400, a nawet 500 lat. Jest drzewem okazałym, dorastającym nawet do 35 m wysokości.

W celach leczniczych w czerwcu zbiera się całe liście, obrywa pojedyncze listki i suszy w cieniu, w przewiewnych miejscach. Uwaga, przy zbiorze nie wolno zerwać więcej niż 10% liści rosnących na

drzewie, by go zbytnio nie osłabić. W końcu lipca z niedojrzałych jeszcze owoców zdejmuje się zielone naowocnie i natychmiast suszy w temperaturze nie wyższej niż 35°C.

Liście zawierają garbniki elagowe, pochodne naftochininowe (juglon i hydrojuglon), kwasy organiczne, flawonoidy, olejek eteryczny, mikroelementy i bardzo dużo, bo około 1% witaminy C.

W naowocni wykryto te same związki co w liściach, tyle że w różnych proporcjach. I tak na przykład jest ona znacznie bogatsza w garbniki i witaminę C, której w świeżym surowcu jest aż 1,5%.

Trzeba też wspomnieć o jądrze nasiennym, czyli jadalnej części włoskich orzechów, bardzo bogatym w

związki odżywcze, bo zawierającym na przykład 45-75% tłuszczu, 8-10% białka, 5-15% substancji bezazotowych, witaminy A, B, E, mikroelementy (w tym żelazo i kobalt).

Otóż około 20 orzechów zaspokaja u jednego człowieka dzienne zapotrzebowanie na tłuszcze, a pod

względem energetycznym nie ustępują one artykułom pochodzenia zwierzęcego. Orzechy - nasiona można z powodzeniem przechowywać nawet przez 3 lata.

Liście i owocnia orzecha mają silne właściwości bakteriobójcze; działają ściągająco na błony śluzowe jamy ustnej oraz przewodu pokarmowego, hamują krwawienia z uszkodzonych naczyń włosowatych, zmniejszają różnego rodzaju stany zapalne, posiadają zdolności „czyszczenia" krwi.

Napar z liści orzecha. Czubatą łyżkę wysuszonych i rozdrobnionych liści zalewamy 2 szklankami wrzącej wody, odstawiamy na 10 minut pod przykryciem i po przecedzeniu pijemy 3-4 razy dziennie przed jedzeniem przy niestrawności, w przewlekłych nieżytach żołądka i jelit, w nieznacznych krwawieniach z naczyń w błonie śluzowej przewodu pokarmowego, w mało nasilonych zatruciach pokarmowych, przy niedoborze witaminy C.

Napar stosujemy również do płukania w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła, a także do przemywania lub okładów w różnego rodzaju schorzeniach skórnych, np. w trądziku, zapaleniu opryszczkowym i ropnym.

Podobne zastosowanie ma również napar z suszonych naowocni orzecha włoskiego.

Nalewka na orzechach. 30 zielonych, młodych orzechów kroimy każdy na 8 części, zalewamy 1 l wódki i odstawiamy na 4 tygodnie. Pijemy 2 razy dziennie po 30 kropli w kieliszku wody przed jedzeniem w przewlekłym nieżycie żołądka, jelit lub w niestrawności.

Wino orzechowe. Do butelki wytrawnego czerwonego wina gronowego dodajemy 50 g rozdrobnionych

liści, wstrząsamy i odstawiamy na 10 dni, po czym dosypujemy 100 g cukru i odstawiamy na dalsze5 dni.

Pijemy po małym kieliszku 2-3 razy dziennie w niestrawności oraz przewlekłym nieżycie żołądka i jelit.

W polskiej medycynie orzech znany już był w XIT i XIII wieku.

W medycynie ludowej odwarem z liści i zielonych owoców leczono krwotoki wewnętrzne, podagrę,

cukrzycę, krzywicę, skorfuły, zatrucia i wiele innych schorzeń.

Z liści i oleju orzechowego wytwarzano mazidło na rany i wszelkie owrzodzenia skóry.

Owoce i liście rozłożone w domach swoim zapachem skutecznie odpędzały wszelkie robactwo.

Do dzisiaj na niektórych wsiach odwarem z liści orzecha włoskiego naciera się skórę bydła przed

wyjściem na pastwisko — po to, by uchronić je przed ukąszeniami owadów.

Jako ciekawostkę warto podać, że olej orzechowy jest nie tylko jadalny, ale służy także do wyrobu wysokiej jakości mydła, tuszu, farby drukarskiej, portretowych farb olejnych i lakierów. (Orzechowe lakiery dodają farbom przejrzystości i głębi). Z zielonych łupin produkuje się m.in. garbniki, witaminy i bejcę orzechową brązową i czarną. Drewno, kiedyś służące do wyrobu trwałych kolb muszkietów i karabinów, teraz używane jest na przykład do wyrobu fortepianów, szlachetnych fornirów i drobnych przedmiotów ozdobnych.

---