Politechnika Krakowska Fizyka Techniczna |
Marcin Bernady |
Rok akad.: 1999/2000 |
Data: 19.10.1999 |
||
Grupa 2 Zespół 3 |
|
Nr ćwicz.: 25 |
Ocena:
|
Podpis:
|
Badanie Pola Magnetycznego za Pomocą Hallotronu
Podczas badań nad naturą sił działających na nośniki prądu w polu magnetycznym E. H. Hall odkrył ciekawy efekt nazwany później jego imieniem. Polega on na tym, że jeżeli przewodnik, w którym płynie prąd umieścimy w polu magnetycznym prostopadłym do kierunku prądu, wewnątrz przewodnika oprócz „zwykłego” pola elektrycznego powstaje pole elektryczne prostopadłe do kierunku prądu jak i do kierunku pola magnetycznego.
Pole to można wykryć mierząc napięcie między punktami P1 i P2. Punkty te są tak dobrane, że w nieobecności pola magnetycznego różnica potencjałów między nimi jest równa zeru. Gdy włączymy teraz pole magnetyczne, pojawi się miedzy nimi napięcie zwane napięciem Halla.
Przyjmijmy, że nośniki prądu w próbce przewodzącej (elektrony), można uważać za swobodne. Przed włączeniem pola magnetycznego poruszają się one ze średnią prędkością unoszenia
w kierunku przeciwnym do pola elektrycznego
. Po włączeniu pola magnetycznego na nośniki prądu będzie działać siła Lorentza o wartości:
skierowana prostopadle do ich prędkości
i do wektora indukcji
. Wskutek czego na jednym z boków próbki wytworzy się nadmiar elektronów i bok ten naładuje się ujemnie, a na przeciwnym boku pozostaną jony dodatnie. Powstanie pole elektryczne
prostopadłe do kierunku przepływu prądu, a zatem pojawi się siła elektrostatyczna
skierowana przeciwnie do kierunku działania siły Lorentza. W warunkach równowagi siły Lorentza i siły elektrostatycznej zachodzi równość:
a stąd:
Pole elektryczne
jest związane z napięciem Halla
w następujący sposób:
Z definicji natężenia prądu:
gdzie: n - ilość nośników w jednostce objętości próbki
S - pole powierzchni przekroju próbki
W naszym przypadku
, zatem
stąd:
Stała
jest nazywana stałą Halla, a jej znak zależy od znaku nośników prądu. W przypadku elektronów
, co daje
. Dla niektórych materiałów otrzymujemy jednak dodatnią wartość
i mówimy wtedy o anomalnym efekcie Halla. Tłumaczymy go obecnością w próbce dodatnich nośników prądu - dziur.
Efekt Halla jest podstawą działania elementu elektronicznego zwanego hallotronem. Wykorzystuje się je przede wszystkim do wykrywania pola magnetycznego i pomiaru indukcji magnetycznej.
Parametrem opisującym hallotron jest
nazywana stałą hallotronu
Nawet wykonane z tego samego materiału hallotrony nie zawsze posiadają identyczne parametry, np. każdy posiada indywidualną charakterystykę. W związku z tym nawet w nieobecności pola magnetycznego między elektrodami, które trudno jest umieścić na jednej powierzchni ekwipotencjalnej, istnieje zazwyczaj napięcie
zwane napięciem niesymetrii, proporcjonalne do natężenia prądu zasilającego hallotron:
W układach pomiarowych napięcie asymetrii kompensuje się elektronicznie lub uprzednio wyznacza i następnie odejmuje od napięcia U.
Pomiar 1
Wyznaczanie zależności napięcia Halla od natężenia prądu zasilającego hallotron:
|
I [mA] |
UR [mV] |
U [mV] |
UH [mV] |
1 |
1,888 |
-5,0 |
13,7 |
18,7 |
2 |
2,871 |
-7,6 |
20,9 |
28,0 |
3 |
3,860 |
-10,3 |
27,8 |
38,1 |
4 |
4,841 |
-12,9 |
34,7 |
47,6 |
5 |
6,806 |
-17,9 |
48,4 |
66,4 |
6 |
7,857 |
-20,4 |
55,2 |
75,2 |
7 |
8,831 |
-22,7 |
61,6 |
83,6 |
8 |
9,881 |
-25,0 |
68,2 |
93,2 |
Pomiary wykonaliśmy przy prądzie solenoidu IS = (1500 ± 5) mA
Po wprowadzeniu danych do komputera równanie funkcji wygląda następująco:
UH = (9,3 ± 0,1)*I + (1,8 ± 0,6)
Błędy:
napięcia U : ± 0,2 mV
napięcia asymetrii UR : ± 0,2 mV
napięcia Halla UH :
Pomiar 2
Wyznaczanie zależności napięcia Halla od natężenia prądu zasilającego solenoid:
|
IS [mA] |
U [mV] |
UH [mV] |
1 |
560 |
7,1 |
33,87 |
2 |
670 |
13,1 |
39,87 |
3 |
780 |
19,9 |
46,67 |
4 |
890 |
26,7 |
53,47 |
5 |
970 |
31,9 |
58,67 |
6 |
1090 |
39,4 |
66,17 |
7 |
1180 |
44,9 |
71,67 |
8 |
1340 |
54,3 |
81,07 |
9 |
1480 |
63,5 |
90,27 |
10 |
1700 |
77,4 |
104,17 |
Pomiary wykonaliśmy dla :
prądu zasilania I = ( 9,881 ± 0,002) mA
napięcia asymetrii UR = (-26,77 ± 0,2) mV
Dane zostały wprowadzone do komputera, który wyznaczył równanie prostej metodą regresji liniowej :
UH = (61,9 ± 0,3)*10 -3*IS + (-1,4 ± 0,3)
Błędy:
napięcia U : ± 0,2 mV
napięcia Halla UH :
Pomiar 3
Wyznaczanie zależności napięcia Halla od położenia hallotronu na osi solenoidu:
|
Z [cm] |
U [mV] |
UH [mV] |
1 |
-9 |
22,5 |
49,07 |
2 |
-8 |
31,5 |
58,07 |
3 |
-7 |
39,9 |
66,47 |
4 |
-6 |
47,0 |
73,57 |
5 |
-5 |
52,7 |
79,27 |
6 |
-4 |
57,2 |
83,77 |
7 |
-3 |
60,3 |
86,87 |
8 |
-2 |
63,0 |
89,57 |
9 |
-1 |
64,0 |
90,57 |
10 |
0 |
64,9 |
91,47 |
11 |
1 |
64,7 |
91,27 |
12 |
2 |
63,9 |
90,47 |
13 |
3 |
62,5 |
89,07 |
14 |
4 |
60,4 |
86,97 |
15 |
5 |
57,4 |
83,97 |
16 |
6 |
53,2 |
79,77 |
17 |
7 |
47,9 |
74,47 |
18 |
8 |
40,6 |
67,17 |
19 |
9 |
32,8 |
59,37 |
Pomiary wykonaliśmy dla :
prądu solenoidu IS = (1500 ± 5) mA
prądu zasilania I = (9,882 ± 0,001) mA
napięcia asymetrii UR = (-26,57 ± 0,2) mV
Błędy :
napięcia U : ± 0,2 mV
podziałki z : ± 0,1 cm
napięcia Halla :
Wyznaczanie stałej hallotronu:
Jednak, abyśmy mogli obliczyć, musimy znać wartości indukcji pola magnetycznego BZ, a wyraża się ona wzorem :
przyjmując : μ0 , N, r, L = const
gdzie : k = 1,380⋅10-2 T/A
Stąd indukcja pola magnetycznego dla prądu solenoidu IS = 1500 mA wynosi :
Prąd zasilania I0 = 9,882 mA, zaś napięcie Halla UH = 91,47 mV.
1
3
pole magnetyczne B
kierunek prądu I
P1
P2