AMERYKAŃSKA DYWIZJA ZMECHANIZOWANA W NATARCIU Z FORSOWANIEM PRZESZKODY WODNEJ

    Część 1

   Według poglądów amerykańskich specjalistów wojskowych, dywizja zmechanizowana podczas prowadzenia działań zaczepnych na ŚrodkowoEuropejskim Teatrze Działań Wojennych (ŚE TDW) w tempie 20-40 km/dobę może napotkać w swoim pasie natarcia od 5 do 10 przeszkód wodnych o szerokości do 30 m i 1-2 średnie do 100 m, a ponadto na każde trzy doby walki jedną szeroką przeszkodę wodną o szerokości ponad 100 m.

   Pokonanie przeszkody wodnej wymaga dokładnego zaplanowania, rozpoznania, właściwej organizacji i dowodzenia oraz należytego zabezpieczenia wojsk w dostateczną ilość środków przeprawowych. Dlatego też forsowanie przeszkód wodnych stanowi zawsze jedno z podstawowych zagadnień w ćwiczeniach prowadzonych na środkowoeuropejskim TDW przez siły zbrojne NATO.
   

W zależnosci od sytuacji bojowej, charakteru prowadzonych działań oraz posiadanych środków przeprawowych, forsowanie przeszkody wodnej może odbywać się z marszu lub z planowanym wyprzedzeniem. Najbardziej efektywnym sposobem jest forsowanie z marszu, ponieważ pozwala na podejście do przeszkody wodnej na szerokim froncie, sforsowanie jej bez zatrzymania i rozwijanie natarcia w głębi na przeciwległym brzegu rzeki.
    Zachodni specjaliści wojskowi uważają, że forsowanie z marszu jest możliwe, gdy nacierające oddziały i związki taktyczne posiadają dużą ilość środków przeprawowych, a wojska inżynieryjne - dostateczną ilość środków desantowych i promowo-mostowych.
    Forsowanie z planowanym przygotowaniem jest organizowane zazwyczaj po nieudanym forsowaniu z marszu lub podczas natarcia bezpośrednio z rubieży wodnej, a także wówczas gdy przeciwnik zorganizuje silną obronę, a rzeka stanowi trudną przeszkodę do pokonania.
    Podczas forsowania szerokiej przeszkody wodnej, dywizja działająca na głównym kierunku uderzenia korpusu może być wzmocniona 1-2 batalionami saperów i 2-3 kompaniami samobieżnych mostów pływających. Do wykonania taktycznych desantów powietrznych w czasie forsowania dywizja może zostać wzmocniona niezbędną iloscią śmigłowców transportowych.
    Regulaminy amerykańskie określają, że dywizja zmechanizowana lub pancerna z reguły powinna forsować przeszkodę wodną z marszu nie zmniejszając tempa natarcia i unikając w miarę możliwosci ześrodkowania wojsk.
    Niektórzy specjaliści wojskowi sił lądowych Stanów Zjednoczonych nie wyodrębniają forsowania przeszkody wodnej jako oddzielnego zadania. Uważają je za część składową zadania bojowego dywizji w natarciu, które w zależnosci od występowania przeszkody wodnej może być treścią zadania bliższego lub końcowego.
    W sztabie dywizji, na podstawie ogólnego zamiaru do natarcia, opracowuje się plan forsowania, w którym określa się następujące zagadnienia: ugrupowanie bojowe dywizji do forsowania, zadania oddziałów pierwszego rzutu i zabezpieczenia, liczbę punktów przeprawowych, drogi podejścia i manewru itp.
    Ugrupowanie dywizji w czasie forsowania przeszkody wodnej w zasadzie nie różni się od ogólnie stosowanego w natarciu. Dywizja ugrupowana jest w dwa rzuty. W przodzie działają pododdziały rozpoznawcze i ubezpieczenia, których zadaniem jest m.in. podejście do przeszkody wodnej i uchwycenie dogodnych odcinków rzeki do forsowania.
    Do pierwszego rzutu wyznaczane są oddziały, które posiadają pełną zdolność bojową. Ich zadaniem jest niszczenie przeciwnika na podejściach  do rzeki, szybkie sforsowanie przeszkody wodnej oraz uchwycenie i umocnienie przyczółków na przeciwległym brzegu rzeki.

    W skład pierwszego rzutu wchodzą zwykle bataliony zmechanizowane i czołgów, wzmocnione dostateczną ilością środków ogniowych i przeprawowych. Oddziały i pododdziały wydzielone do pierwszego rzutu tworzą grupy szturmowe, które w pierwszej kolejności forsują rzekę na pływających transporterach opancerzonych i samochodach lub są przerzucane na śmigłowcach. Czołgi przeprawia się na promach lub pokonują przeszkodę wodną w bród albo pod wodą. Przeprawy promowe organizuje się po przeprawieniu pierwszej fali rzutu szturmowego. Pozostałe oddziały bojowe dywizji, razem z pododdziałami wzmocnienia i zabezpieczenia, podchodzą do rzeki w składzie drugiego rzutu dywizji.

       Według amerykańskich regulaminów, forsowanie  rzeki przez dywizję zmechanizowaną należy prowadzić na szerokim froncie (30 km i więcej) bez wcześniejszego przygotowania rejonów wyjściowych i wyczekiwania na podejscie sił głównych dywizji. Oddziałom i pododdziałom dywizji zawczasu okresla się odcinki forsowania (po jednym na batalion pierwszego rzutu). Każdy odcinek forsowania oznacza się na mapach (planach) innym kolorem (żółtym, niebieskim, czerwonym itd.); w skład odcinka forsowania wchodzą punkty przeprawy desantowej, mostowej i promowej, a także przeprawy pojazdów kołowych w bród i czołgów pod wodą. Wariant forsowania przeszkody wodnej przedstawimy w części drugiej na rysunku. Liczba odcinków forsowania każdorazowo zależy od ogólnego zamiaru działania, sytuacji taktycznej, określonego tempa forsowania, charakterystyki rzeki i posiadania środków przeprawowych.
    Na podstawie przeprowadzonych ćwiczeń w latach ubiegłych, w pasie natarcia dywizji zmechanizowanej zwykle organizowano 6-8 punktów przeprawowych (po 2 na każdy batalion pierwszego rzutu), 10-12 punktów przepraw promowych, w bród i pod wodą (5-6 na każdą brygadę pierwszego rzutu), 1-2 punkty przeprawy mostowej (1 most na brygadę) i 1-2 punkty przeprawy pozornej. Ogółem w pasie natarcia dywizji zmechanizowanej było organizowanych około 30 punktów przeprawowych.

    W celu właściwego podejscia dywizji do przeszkody wodnej, w pasie natarcia wybiera się: drogi dla kolumn marszowych pododdziałów (od rubieży wyjściowej do każdego punktu przeprawy), dywizyjną drogę dowozu i ewakuacji (po jednej drodze na brygadę pierwszego rzutu) oraz 1-2 drogi rokadowe, dla ułatwienia manewru siłom i środkom przed rubieżą forsowania.

    Zdaniem amerykańskich specjalistów wojskowych, powodzenie w forsowaniu przeszkody wodnej z marszu w dużym stopniu zależy od zaskoczenia i tempa działania wojsk na szerokim froncie oraz od szybkosci uchwycenia przyczółków i obiektów obronnych przeciwnika na przeciwległym brzegu rzeki.
    Podczas organizacji forsowania z marszu szczególną uwagę zwraca się na terminowe zabezpieczenie oddziałów, w pierwszej kolejności pododdziałów szturmowych, w środki desantowo-przeprawowe batalionu saperów dywizji i przydzielone jako wzmocnienie ze składu pododdziałów inżynieryjno-saperskich korpusu.

---