PYTANIE NR 4 - HYDROIZOLACJE

Pytanie 3

1 Rodzaje wód w gruncie i związek z doborem izolacji

W gruncie wyróżniamy dwa rodzaje wody. Wodę działającą na budynek parciem hydrostatycznym oraz wodę która nie działa na budynek parciem hydrostatycznym. Od tego uzależniony jest dobór hydroizolacji.

Woda nie wywierająca parcia występuje w gruncie powyżej poziomu wody gruntowej, budynek posadowiony powyżej PWG wymaga lżejszego typu izolacji, gdyż woda nie wdziera się do budynku „na siłę”. Stosuje się izolacje powłokową, izolacje warstwową lub folię z tworzyw sztucznych. Dodatkowo izoluje się budynek izolacją poziomą zabezpieczającą przed podciąganiem kapilarnym wody.

Woda wywiera parcie hydrostatyczne na budynek gdy ten posadowiony jest poniżej PWG, oraz na gruntach o dużej spoistości. Wtedy woda „na siłę” wdziera się do środka budynku, nawet przez najmniejszą szczelinę, dlatego potrzebna jest bardzo szczelna hydroizolacja, Najczęściej wykonuje się ją z wielowarstwowej izolacji papowej, izolacji z folii lub mas syntetycznych, powłok asfaltowych zbrojonych tkaniną.

Pytanie 2, i ponoć według Krzyśka odnosi się też do pytania nr 4

Pytanie 5

Pytanie 6

Pytanie 7

8. Narysuj i omów dwa przypadki rozwiązania hydro-izolacji uwzględniające różnice pomiędzy izolacją przeciwwilgociową i przeciwwodną.

Izolacje wodochronne części podziemnych budowli dzielimy na :

Izolacje przeciwwilgociowe, chroniące obiekty budowlane przed działaniem wody nie wywierającej parcia hydrostatycznego, tj. izolacje fun­damentów i podziemi obiektów posadowionych powyżej poziomu wód grunto­wych; w przypadku gruntów spoistych dodatkowo wymagane jest przy tym specjalne odprowadzenie wód opadowych z sąsiedztwa obiektu, np. przez odpowied­nie wyprofilowanie spadków na powierzchni terenu.

Izolacje przeciwwilgociowe mogą być wykonywane w postaci izolacji powło­kowej lub izolacji warstwowej papowej bądź folii z tworzyw sztucznych. Izolacje poziome z reguły wykonuje się jako izolacje warstwowe. Zabezpieczają one przed podciąganiem wody kapilarnej włoskowatej z gruntu. Izolacje pionowe, wykony­wane jako izolacje powłokowe lub warstwowe, zabezpieczają przed wilgocią prze­nikającą w kierunku bocznym i przed wodą opadową wsiąkającą w grunt.

Izolacje przeciwwodne, chroniące obiekty budowlane lub ich czę­ści przed działaniem wody wywierającej ciśnienie hydrostatyczne, w tym również wody naporowej i artezyjskiej. Dotyczy to fundamentów budowli lub części pod­ziemnych posadowionych w gruntach o zwierciadle (poziomie) wody gruntowej powyżej poziomu posadowienia budowli oraz w gruntach spoistych o zwierciadle wody gruntowej poniżej poziomu posadowienia budowli, jeśli nie zastosowano specjalnych (dodatkowych) sposobów odprowadzenia wód opadowych z bezpo­średniego sąsiedztwa budynku.

Izolacje przeciwwodne powinny stanowić szczelną, ciągłą przeponę (mem­branę) wykonaną z materiałów rolowych lub w postaci powłok nakładanych me­todą natrysku i mogą być wykonane w postaci:

1. wielowarstwowej izolacji papowej,

2. izolacji z folii lub materiałów rolowych z tworzyw syntetycznych,

3. powłok asfaltowych zbrojonych tkaniną lub matą szklaną,

4. powłok z asfaltowych emulsji i lateksów mas syntetycznych zbrojonych welo­nem lub włóknem szklanym,

5. powłok z żywic syntetycznych zbrojonych włóknem szklanym, tzw. laminatów
   epoksydowych, poliestrowych.

Zadania izolacji przeciwwodnej mogą również spełniać specjalne szczelne be­tony i wyprawy wodoszczelne cementowe z odpowiednimi dodatkami uszczelnia­jącymi.

Rysunki:

Rys 2.41. Izolacje wodochronne w budynkach podpiwniczonych: a) gdy strop podziemia znajduje się nad terenem na wysokości powyżej 40 cm, b) jw„ lecz na wysokości poniżej 40 cm, c) gdy strop podziemia znajduje się na poziomie terenu, d) w budynkach o prefabrykowanej kon­strukcji podziemia; 1 - izolacja pozioma dolna (pierwszy poziom izolacji), 2 - izolacja po­zioma środkowa (drugi poziom izolacji), 3 - izolacja pozioma górna (trzeci poziom izola­cji), 4 -izolacja pionowa

Rys 2.42. Izolacje przeciwwodne w budynkach podpiwniczonych posadowionych poniżej poziom wód gruntowych: a) izolacja pionowa wykonana od zewnątrz, b) izolacja pionowa wykonana od wewnątrz (w budynkach istniejących); 1 - ława fundamentowa, 2 - ściana, 3 izolacja pozioma podposadzkowa, 4 - izolacja pionowa, 5 - ścianka dociskowa, 6 - warstwa ochronna, 7 - ścianka dociskowa (konstrukcyjna) wewnętrzna, 8 - konstrukcja pozioma (podłogi) przenosząca wypór wody, 9 - maksymalny poziom wód gruntowych

Rys. 2.43. Izolacje przeciwwodne w budynkach żelbetowych o konstrukcji szkieletowej posadowionych poniżej poziomu wód gruntowych: a) w budynkach z elementów prefabrykowanych - przejście słupa przez izolację, b) w budynkach jw., lecz z izolacją pod stopą fundamentową 1 - stopa fundamentowa, 2 - podłoże betonowe, 3 - izolacja przeciwwodna, 4 -konstrukcja posadzki przenosząca wypór wody, 5 - słup prefabrykowany, 6 - maksymalny poziom wódy gruntowej

9. Naszkicuj (opisz i zwymiaruj) proponowane rozwiązanie ścian i warstw podłogowych w budynku nie podpiwniczonym przy założeniach: głębokość posadowienia /-160cm/, grunt: glina piaszczysta, zwG: /-180cm/ (czyli rysunek B cza zmienić poziom posadowienia), rozwiązania podłogowe na rysunkach poniżej.

Rys. 2.39. Izolacje budynków niepodpiwniczonych: a) w gruntach przepuszczalnych o poziomie wody gruntowej poniżej poziomu posadowienia fundamentów, b) w gruntach nieprzepusz­czalnych o poziomie wody jw.

1 - poziom terenu, 2 - ława fundamentowa, 3 - ściana fundamentowa, 4 - izo­lacja pozioma, 5 - izolacja pionowa, 6 - zasypka wykopów fundamentowych, 7 - drenaż poziomy, 8 - izolacja podposadzkowa, 9 - poziom wody zaskórnej, 10 - poziom wody gruntowej, 11 - opaska chodnikowa, 12 - warstwy konstrukcyjne podłogi

Rys. 2.40. Izolacje podposadzkowe (podpodłogowe) w budynkach niepodpiwniczonych: a) podłóg drewnianej na legarach, b) podłogi jw. z izolacją poziomą, c) podłogi (posadzki) na pod łożu betonowym; 1 - poziom terenu, 2 - izolacja pozioma przeciwwilgociowa ścian fun damentowych, 3 - izolacja pionowa ścian, 4 - podkład z piasku, 5 - słupek murowany, 6-izolacja przeciwwilgociowa warstwowa na słupkach, 7 - podłoże betonowe, 8 - izolacj podpodłogowa (podposadzkowa), 9 - podłoga (posadzka), 10 - kanalik wentylacyjny, 11 ■ izolacja cieplna podłogi, 12 - siatka metalowa, 13 - opaska chodnikowa

10. Naszkicuj (opisz i zwymiaruj) proponowane zabezpieczenie ścian wykopu pod ławy fundamentowe hali (gęsty rząd słupów). Głębokość posadowienia /-160cm/, grunt gliniasty, zwG /-280/

Ponieważ jest to ława fundamentowa to ładujemy jakiś wykop wąskoprzestrzenny, a że gruncik mamy spoisty to walimy odwadnianie powierzchniowe z dna wykopu.

Obudowy ze ścianek szczelnych zakładanych (rys. 2.19) stosuje się w wykopach szerokości powyżej 2 m w słabych gruntach, np. w wykopach prowadzonych w związku z uzbrajaniem terenu w sieć wodno-kanaliza-cyjną. Ścianki zakłada się między prowadnice pionowe, np. stalowe belki dwute-owe (rys. 2.19) wbite w grunt w odstępach ok. 2 m.

Rys. 2.22. Powierzchniowe odwodnienie wykopu: a) rzut poziomy wykopu z zaznaczeniem usytu­owania rowków odwadniających, b) przekrój przez studzienkę i rowek odwadniający, c) przekrój poprzeczny rowka odwadniającego; 1 - projektowany zarys budynku, 2 -rowki odwadniające, 3 - rowek zbiorczy, 4 - studzienka odwadniająca. 5 - pompa. 6 -kosz ssawny, 7 - przewód ssawny, 8 - przewód tłoczny, 9 - przekrycie zabezpieczające rowek przed zadeptaniem, 10 - żwir

11. Omów możliwości osuszania ścian piwnic.

ZASTRZYK w MUR
Jak osuszyć zawilgocony budynek? Metod jest wiele. Najlepsza powstała na Politechnice Warszawskiej. Jest efektem wielu lat badań dr. inż. JERZEGO OLIFIEROWICZA z Instytutu Konstrukcji Budowlanych.
Firma Terbud, stosująca metodę osuszania budynków metodą termoiniekcji otrzymała w tym roku godło promocyjne "Teraz Polska" w I edycji konkursu na najlepsze produkty i usługi rzemieślnicze oraz wyróżnienie na tegorocznych Międzynarodowych Targach Budownictwa we Wrocławiu.

Ściany pełne wody

Aby ratować budynki przed destrukcyjnym działaniem wilgoci i wytworzyć właściwe warunki użytkowania pomieszczeń, należy ściany murowane z cegły, kamienia i innych materiałów o strukturze kapilarno-porowatej najpierw osuszyć, a następnie trwale zabezpieczyć przed kapilarnym wznoszeniem się wilgoci.
Patent na metodę termoiniekcji Politechnika uzyskała w 1987 r. Następnie została opracowana cała technologia. W tym celu, żeby uściślić wszystkie parametry stosowania metody, wykonano serię badań.
- Ściany budynków w wyniku kapilarnego podciągania wilgoci gruntowej mają pory wypełnione wodą. Trzeba więc najpierw tę wodę usunąć, czyli osuszyć ściany. I do tego służy specjalna instalacja, która w ciągu zaledwie paru dni osusza mury do poziomu optymalnego do przeprowadzenia drugiego etapu, czyli procesu hydrofobizacji. W opróżnione już pory można wprowadzić specjalny środek hydrofobowy, który rozprzestrzenia się w murze i na ściankach porów wytwarza blokadę nie pozwalającą na powtórne podciąganie wilgoci - wyjaśnia istotę metody dr Jerzy Olifierowicz.
Najczęściej osuszania wymagają stare budynki z cegieł, często zabytkowe, które wznoszono w czasach, gdy nie stosowano jeszcze izolacji. Podobny problem dotyczy tego, co budowano po wojnie. Ściany betonowe w mniejszym stopniu chłoną wilgoć. Jest to głównie zasługa coraz szczelniejszych betonów i stosowania zabezpieczających materiałów izolacyjnych.
Konieczność osuszania ścian i zabezpieczania przed ich dalszym zawilgocaniem wynika zarówno z pogorszenia właściwości termoizolacyjnych ścian (duża utrata ciepła), jak też niszczenia substancji budowlanej.
Wilgoci w murach towarzyszą niekorzystne zjawiska, takie jak - wynikające z szybko postępującej korozji - osłabienie struktury murów, tynków i powłok malarskich. Na takich ścianach rozwijają się grzyby domowe, powstają plamy i wykwity solne, a wytworzony w takich pomieszczeniach mikroklimat bardzo niekorzystnie wpływa na zdrowie ludzi.
Procesy destrukcyjnego działania wilgoci, chociaż przebiegają stosunkowo wolno, to jednak ich skutki są kłopotliwe do usunięcia, kosztowne i w zasadniczy sposób wpływają na walory użytkowe i estetyczne budynku.

Najskuteczniejsza ze wszystkich

W ciągu ostatnich 20 lat w kraju pojawiło się wiele metod osuszania murów. Często mocno reklamowane "cudowne" metody, w których nie trzeba prowadzić żadnych prac budowlanych lub tylko posmarować zawilgocone powierzchnie i "będą one już suche" lub też wprowadzić do otworów "specjalne" preparaty o składzie będącym tajemnicą firmy, po krótkim czasie okazują się nieskuteczne.
Do starych, tzw. tradycyjnych, metod należą m.in. podcinanie murów w celu założenia poziomej izolacji przeciwwilgociowej czy pionowe izolacje, wykonywane najczęściej z materiałów bitumicznych. Są to niestety metody praco- i materiałochłonne, a więc również kosztowne.
Inne tzw. metody "chowania" wilgoci polegają na smarowaniu zawilgoconych ścian preparatami chemicznymi, które co prawda zasłaniają zawilgocone powierzchnie, ale nie likwidują podciągania wody w murach. Nie zdają więc egzaminu na dłuższą metę.
Wreszcie w latach 50. pojawiły się metody iniekcyjne. Polegają one na nawierceniu w murze rzędu otworów i następnie wprowadzeniu w nie - grawitacyjnie lub ciśnieniowo - płynu hydrofobowego w celu wytworzenia blokady. Należy do nich m.in. metoda iniekcji krystalicznej, która polega na wprowadzeniu do osuszanego muru mieszanki cementu portlandzkiego i specjalnego aktywatora. Niestety wiele badań wykazuje nieskuteczność tej metody. Podobnie jak metody wykorzystującej zjawisko elektroosmozy, czy wręcz hochsztaplerskiej metody mającej rzekomo osuszać przy użyciu fal elektromagnetycznych przejętych z magnetyzmu ziemskiego i przetworzonych przez zwój drutu i kondensator. W Polsce produkt sprytnego niemieckiego radiestety Mohorna można kupić pod nazwą Aquapol, Aquastop i Wigopol.
- Wieloletnie badania wykazały, że metody, które posługują się tylko iniekcją, czyli nawiercaniem murów i od razu wprowadzaniem płynu hydrofobowego nie są w pełni skuteczne, gdyż są bardzo zależne od stopnia zawilgocenia danego odcinka muru. Przy niskich wilgotnościach cześć płynu wchodzi w pory i może wytworzyć blokadę, natomiast przy wyższej wilgotności nie uzyskuje się tego efektu. Dlatego tak ważne jest wcześniejsze usunięcie wody ze ścian, tak jak w metodzie termoiniekcji - mówi dr Olifierowicz.

Stosowana na świecie

Metoda termoiniekcji stosowana jest - z powodzeniem - od dziesięciu lat. Jako jedna z nielicznych posiada świadectwa dopuszczające jej stosowanie w budownictwie. Została już zastosowana, z pełnymi efektami, w przeszło 7 tys. budynków w kraju oraz w Szwecji, Niemczech, Austrii, Rosji, Holandii, we Włoszech, Czechach i na Słowacji.
Osuszono nią także dziesiątki reprezentacyjnych budynków w Polsce.
Jednym z pierwszych obiektów jest siedziba Ministerstwa Zdrowia w Warszawie (Pałac Paca) - prace wykonano w 1972 r.
- To są tak ważne budynki, że gdyby ta metoda okazała się nieskuteczna, to natychmiast mielibyśmy sygnały. Nie mamy żadnych reklamacji. Kilkadziesiąt firm posiadających naszą licencję otaczamy opieką naukową, zapewniamy szkolenia, konsultacje, doradztwo techniczne i ekspertyzy - mówi dr Olifierowicz.
Pieniądze z udostępniania licencji przez wiele lat znajdowały się na pierwszym miejscu dochodów Politechniki ze sprzedaży technicznych rozwiązań. Nie narzeka też twórca metody, dr Olifierowicz. Koszt osuszenia jednego metra kwadratowego muru tą metodą kosztuje około 400 zł.
- Trzeba jednak pamiętać, że metoda termoiniekcji nie jest antidotum na wszystkie dolegliwości w danym budynku. Należy ją stosować umiejętnie, często w połączeniu z innymi technologiami. Jeśli się podchodzi kompleksowo do budynku, są wtedy efekty, które zadowalają wszystkich - twierdzi autor.
Najważniejszą zaletą termoiniekcji jest to, że proces osuszania muru trwa kilkadziesiąt godzin, a nie około 2 lat jak w innych metodach. Natomiast blokadę hydrofobową uzyskuje się już po paru godzinach od chwili jest zastosowania. Można więc natychmiast przystąpić do wykonywania prac remontowych, jak np. układanie nowych tynków, malowanie itp. Termoiniekcja praktycznie eliminuje wszystkie uciążliwości i mankamenty, które występują w innych metodach.
(beż)

12. Omów możliwości ocieplania ścian fundamentowych po zewnętrznej stronie budynku:

Do izolacji fundamentów stosuje się płyty izolacyjno-drenażowe, produkowane z  twardej pianki polistyrenowej. Układa się je bezpośrednio na izolację przeciwwodną ścian piwnic i mocuje za pomocą odpowiedniego kleju. U podstawy płyt układa się rury drenażowe, które zapewniają odpływ wody, a płyty zasypuje się ziemią. Można też stosować płyty z wełny mineralnej. Wełnę przykleja się wówczas lepikiem na gorąco do zagruntowanej ściany. Powierzchnię zewnętrzną płyt przed zasypaniem ziemią należy również zabezpieczyć lepikiem na gorąco.

13.

Izolacja fundamentów

Piotr Miączyński, ik 30-11-2000 16:41

Właściwa konstrukcja fundamentu nie decyduje jeszcze o trwałości obiektu. Ściany fundamentowe mają bowiem bezpośredni kontakt z gruntem i przez cały czas użytkowania są narażone na destrukcyjne działanie wilgoci. Jak chronić fundamenty przed działaniem wilgoci?

Cząsteczki wody przenikają w strukturę materiałów budowlanych, a następnie są "podciągane" kapilarnie do góry, usiłując wydostać się do środowiska o mniejszej wilgotności, a więc na zewnątrz ściany, powyżej poziomu gruntu. Zawilgocenie powoduje niszczenie materiałów poprzez korozję mrozową i biologiczną, wpływa na rozwój grzybów i pleśni. Ponadto źle wpływa na zdrowie osób mieszkających w budynku. Jedynym sposobem wyeliminowania tych zjawisk jest prawidłowe wykonanie izolacji przeciwwilgociowej.Miejsce założenia izolacji fundamentów i jej rodzaj zależą od stopnia zawilgocenia gruntu, poziomu wód gruntowych oraz od tego, czy budynek jest podpiwniczony, czy też nie.

Rodzaje

Kładzie się ją w dwóch płaszczyznach - poziomej (zapobiega pionowemu podciąganiu kapilarnemu) i pionowej (zapobiega naporowi na płaszczyznę pionową ściany). Izolacja pionowa i pozioma muszą być ze sobą szczelnie połączone.Materiały hydroizolacyjne można podzielić na dwie podstawowe grupy: rolowe (np. wszelkiego rodzaju papy asfaltowe bądź smołowe, ale także folie). Ich dobór oraz liczba warstw zależy od charakteru napierającej wilgoci. Izolacje podziemnych części budynków z pap należy wykonywać, klejąc poszczególne warstwy na mokro odpowiednio dobranymi lepikami lub emulsjami bitumicznymi. powłokowe (np. lepiki i emulsje modyfikowane, wodoszczelne zaprawy mineralne). Powłoki izolacyjne z tych materiałów robione są na dokładnie oczyszczonych powierzchniach pionowych lub poziomych metodą natrysku, nanoszenia szczotkami lub pacami.W budynkach niepodpiwniczonych izolację przeciwwilgociową poziomą zakłada się na górnej powierzchni murów fundamentowych, powyżej powierzchni otaczającego terenu. Zazwyczaj wykonuje się ją z papy powlekanej, układanej w dwóch warstwach i sklejanej lepikiem na gorąco lub na zimno.W chwili zakładania izolacji powierzchnie fundamentu muszą być suche, czyste i dokładnie wyrównane zaprawą cementową. Pasy papy powinny być o około 3 cm szersze od szerokości izolowanego fundamentu i wystawać z obu jego stron. Łączy się je na zakład (szerokości minimum 10 cm) sklejony lepikiem. Należy przy tym zwracać uwagę, aby łączenia poszczególnych warstw nie występowały w tym samym miejscu, gdyż powoduje to niepotrzebne pogrubienie izolacji.

Izolacja na zewnątrz

Zewnętrzna strona fundamentów w domach bez piwnic wymaga ochrony przed nadmiernym nasiąkaniem wodą opadową, która po zamarznięciu powodowałaby niszczenie części podziemnej. Pozioma warstwa izolacji wykonana na ławie fundamentowej (papa, folia do izolacji poziomej ścian) zabezpiecza położoną wyżej ścianę fundamentową od podsiąkania wilgoci do góry. Izolacja ta powinna być szczelnie połączona z poziomą izolacją podłogi. Boczne powierzchnie ścian (w przypadku braku podpiwniczenia - obustronnie) należy zabezpieczyć izolacją pionową z bitumicznych roztworów izolacyjnych stosowanych na zimno, lepiku asfaltowego, zapraw izolacyjnych (działanie wilgoci gruntowej, tzw. wilgoci przesiąkającej) lub pap, mas i systemów izolacyjnych (woda gruntowa).Izolację pionową kładzie się od wysokości ławy fundamentowej do poziomu 30-40 cm powyżej terenu.Wykonuje się ją poprzez nałożenie na mur tynku jednowarstwowego z zaprawy cementowej (o stosunku cementu do piasku 1:2 lub 1:3), po wyschnięciu posmarowanego dwukrotnie lepikiem asfaltowym. Fundament obsypujemy dodatkowo gruntem mineralnym, warstwami po 20 do 30 cm, ubijając każdą warstwę.Następnie górną powierzchnię gruntu wykładamy płytami chodnikowymi lub betonujemy pasem o szerokości około jednego metra ułożonym ze spadkiem od budynku. Jest to tzw. opaska chodnikowa. Tak wyłożony przyścienny pas wokół budynku zabezpiecza fundamenty i grunt leżący pod nim przed nadmiernym zawilgoceniem wodą opadową.W budynkach podpiwniczonych stawianych na gruntach niezbyt wilgotnych, gdy spód fundamentu znajduje się powyżej wody gruntowej, izolację zakłada się podobnie jak w obiektach bez piwnicy. Tyle że stosuje się dwie izolacje poziome - jedną bezpośrednio na ławie fundamentowej, a drugą na wysokości 30-50 cm nad terenem, ale poniżej stropu i nad piwnicą.Do osłony izolacji przeciwwilgociowej (przeciwwodnej) przed uszkodzeniem przy obsypywaniu budynku na skutek oddziaływania korzeni drzew i krzewów służą folie do ścian podziemnych. Są one wyprodukowane ze specjalnego rodzaju polietylenu i mocowane mechanicznie do ścian. W wersji specjalnej pokryte są od zewnątrz warstwą włókniny stanowiącej drenaż ułatwiający spływanie wody w dół. Trzeba pamiętać, że w żadnym wypadku nie zastępują one samych izolacji, lecz tylko je chronią.Uwaga! Ciekawym rozwiązaniem płyty fundamentowej jest wykonanie jej w wersji wodoszczelnej. Wylane ze specjalnej, "szczelnej" mieszanki betonowej "dno", połączone w prosty i skuteczny sposób (taśma z blachy cynkowej) ze ścianami piwnicy z tego samego materiału, łączy w sobie rolę elementu konstrukcyjnego z izolacją przeciwwilgociową (przeciwwodną) i warstwą podłogową (ewentualne malowanie farbą posadzkową do betonu). Nie potrzebna już jest dodatkowa izolacja (powłoki, papy, folie). Ze Skandynawii przybył zaś do nas pomysł łączenia funkcji nośnej z grzewczą. Elementy ogrzewania elektrycznego, zatopione w zaizolowanej cieplnie od spodu płycie fundamentowej, umożliwiają częściowe rozwiązanie problemu grzewczego już na etapie zwanym robotami stanu surowego.

Izolacja ciężka

Jeżeli woda gruntowa znajduje się powyżej spodu fundamentu, należy położyć izolację typu ciężkiego, polegającą na wykonaniu szczelnej wanny, której ściany muszą sięgać na wysokość minimum 30 cm ponad przewidywany najwyższy poziom wody gruntowej. Maksymalne zabezpieczenie fundamentów uzyskuje się wówczas poprzez zrobienie kilkuwarstwowej izolacji papowej - każda warstwa sklejana jest z poprzednią lepikiem.Kiedy lustro wody gruntowej znajduje się powyżej poziomu posadzki, istnieje niebezpieczeństwo, że izolacja posadzki będzie odrywana od podłoża siłami wyporu wody. Aby się przed tym zabezpieczyć, należy na posadzce ułożyć warstwę dociążającą, np. płytę żelbetową zakotwioną w ścianie.Podstawowym warunkiem dobrego położenia izolacji zabezpieczającej przed wodą gruntową jest jednak uprzednie osuszenie wykopu, w którym wykonuje się roboty izolacyjne. W tym celu można zastosować drenaż lub filtry igłowe.Do osłony izolacji przeciwwilgociowej przed uszkodzeniem na skutek oddziaływania korzeni drzew i krzewów służą folie do ścian podziemnych. Są one produkowane ze specjalnego rodzaju polietylenu i mocowane mechanicznie do ścian. W wersji specjalnej pokryte są od zewnątrz warstwą włókniny stanowiącej drenaż ułatwiający spływanie wody w dół. Trzeba jednak pamiętać, że w żadnym wypadku nie zastępują samej izolacji, lecz tylko ją chronią.Ciekawym rozwiązaniem płyty fundamentowej może być jej wykonanie w wersji wodoszczelnej. Wylane ze specjalnej "szczelnej" mieszanki betonowej dno połączone ze ścianami piwnicy (z tego samego wodoszczelnego materiału) za pomocą taśmy z blachy cynkowej łączy w sobie rolę elementu konstrukcyjnego z izolacją przeciwwodną i warstwą podłogową.

Izolacja cieplna

Ochrona przed przenikaniem zimna pod podłogę parteru wymaga założenia izolacji cieplnej na fundamencie wokół budynku, sięgającej do głębokości 1m od poziomu terenu, lub też pod podłogą na całej jej powierzchni. Grubość izolacji i miejsce jej ułożenia zależą od tego, czy dom jest podpiwniczony i czy będziemy montować ogrzewanie podłogowe.Ściany piwnicy okładamy od zewnątrz płytami styropianowymi odmiany FS15 lub FS20, z reguły na całej wysokości, lub polistyrenem ekstrudowanym (płyty z ekstrudowanego polistyrenu ze względu na swoją budowę mogą stanowić zarazem izolację termiczną i przeciwwilgociową) o grubości 5-6 cm.Płyty przykleja się lepikiem na gorąco do ściany. Uwaga: nie można stosować wygodniejszych w użyciu lepików na zimno, gdyż zawarte w nich rozpuszczalniki niszczą styropian.Cieplną izolację podpodłogową układamy w budynkach niepodpiwniczonych. Płyty styropianowe FS20 układa się na podkładzie z chudego betonu i dociska wylewką o grubości 4-5 cm. Jeśli zamierzamy zamontować ogrzewanie podłogowe, to grubość płyt nie może być mniejsza niż 12 cm - w innych przypadkach wystarczy grubość 6-8 cm.Powierzchnię styropianu zabezpiecza się przed uszkodzeniem w dwojaki sposób, uzależniony od rodzaju i wielkości naporu gruntu. Pierwszy, stosowany przy dużych naporach, polega na położeniu na styropianie (na siatce stalowej) warstw tynku cementowego lub tynku z fabrycznych mieszanek nie zawierających wapna.W innych wypadkach wystarczy założyć warstwę z zaprawy klejowej zbrojonej tzw. siatką pancerną z włókna szklanego. Na tak przygotowanej warstwie należy zrobić izolację wodo-szczelną z zaprawy mineralnej.

Izolacje typu lekkiego (przeciwwilgociowe) wykonuje się w przypadku posadowienia budynku powyżej poziomu wody gruntowej w gruntach przepuszczalnych (piaskach i żwirach). Jej zadaniem jest zabezpieczenie fundamentów przed podciąganiem kapilarnym wilgoci oaz wilgotnością gruntu.

Izolacja typu ciężkiego (przeciwwodna) wykonywana jest w przypadku posadowienia budynku poniżej lustra wody gruntowej i w przypadku gruntów spoistych o dużym zawilgoceniu. Izolacje tego typu stosuje się również, gdy istnieje niebezpieczeństwo podnoszenia się poziomu wód gruntowych powyżej poziomu posadzki podłogowej. Izolacja ta jest dosyć droga - ze względu na napór wody gruntowej wymaga stosowania materiałów o dużej szczelności i wytrzymałości, specjalnej podłogi w piwnicy z betonową lub żelbetonową płytą obciążającą oraz ścianki dociskowej izolacji pionowej.

14. Omów powłokowe materiały hydroizolacyjne części budynku poniżej poziomu terenu w zależności od warunków wodno-gruntowych.

Powłokowe materiały hydroizolacyjne:

1. Płynne i plastyczne materiały bitumiczne - większość z nich powinno stosować się w temperaturze powyżej +5°C. Powłoka powinna być układana na równym i oczyszczonym podłożu, w przeciwnym wypadku grubość izolacji może być mniejsza od wymaganej. Ze względu na możliwość uszkodzenia powłoki izolacyjnej zwykle zabezpiecza się ją dodatkowo warstwą papy lub folii kubełkowej. W grupie płynnych i plastycznych materiałów bitumicznych można wyróżnić:

• emulsje asfaltowe - są to zawiesiny cząstek asfaltu w wodzie, służą do gruntowania betonu, do przyklejania papy asfaltowej do ścian fundamentowych, mogą również stanowić samodzielną izolację, można nakładać je na wilgotne podłoża, schną do kilkunastu godzin, nie rozpuszczają styropianu. Jest ich kilka rodzajów

1. anionowe - mają długi czas wiązania i można je stosować tylko przy dobrej pogodzie, mogą być używane do mocowania styropianu

2. kationowe - szybkowiążące i odporne na niską temperaturę, ale w trakcie wiązania wykazujące duży skurcz

3. lateksowe - o długim czasie wiązania i dużej odporności na wodę, kwasy i ługi, tworzące warstwę elastyczną. Nie niszczą styropianu, więc mogą być użyte do jego przyklejania. Mogą być stosowane wewnątrz i na zewnątrz. Można je nanosi na suche i lekko wilgotne podłoże

2. roztwory asfaltowe - jest to asfalt rozpuszczony w specjalnym rozpuszczalniku, powierzchnia izolowana powinna być sucha i czysta, układa się je na zimno. Mogą służyć do sklejania izolacji z papy, gruntowania podłoża pod właściwą izolację. Niektóre nadają się jako samodzielna izolacja przeciwwilgociowa lub nawet przeciwwodna. Są to materiały łatwopalne, rozpuszczają styropian, schną około pół doby.

3. lepiki asfaltowe - są to mieszanki asfaltów, rozpuszczalników, wypełniaczy i substancji uplastyczniających. Mogą być do stosowania na zimno lub na gorąco. Stosowane są zarówno jako samodzielne izolacje typu lekkiego jak również do klejenia papy oraz wypełniania nieszczelności w powłokach izolacyjnych.

4. masy bitumiczne (masy asfaltowo-żywiczne, asfaltowo-gumowe, asfaltowo-kauczukowe, asfaltowo-polimerowe, asfaltowo-aluminiowe) - stosowane są do izolacji przeciwwilgociowych, przy zastosowaniu 3-5 warstw mogą pełnić rolę izolacji przeciwwodnej. Niektóre z nich mogą być fabrycznie zmieszane z włóknami, które wzmacniają powłokę izolacyjną. Do wzmocnienia warstwy izolacji z masy bitumicznej stosowane mogą być także tkaniny szklane. Izolacja z masy bitumicznej wymaga podłoża suchego, równego i zagruntowanego.

Izolacje mineralne (szlamy i zaprawy) - są to głównie drobnoziarniste zaprawy cementowe z dodatkiem substancji nadających im wodoszczelność i poprawiających elastyczność oraz szybkość wiązania. Można ich używać do wykonywania pionowych izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych. W przeciwieństwie do mas bitumicznych są paroprzepuszczalne Jedne z nich po nałożeniu na fundamenty tworzą sztywną powłokę, inne powłokę trwale elastyczną. Mogą być jedno- lub dwuskładnikowe (drugim składnikiem najczęściej jest wodna dyspersja polimerowa). Zaprawy jednoskładnikowe łączy się z wodą. Większość z nich nadaje się również do izolowania od wewnątrz ścian piwnicznych.

Powłoki polimerowe - polecane do uszczelniania elementów o skomplikowanych kształtach. Mają zdolność pochłaniania wody i są paroprzepuszczalne

Roztwory krzemianowe lub silikaty mikroemulsyjne - stosowane do wykonywania poziomych izolacji przeciwwilgociowych w istniejących budynkach. Zapobiegają kapilarnemu podciąganiu wody. Nasącza się nimi mury w trakcie tak zwanej iniekcji ciśnieniowej bądź grawitacyjnej, kiedy to preparat wprowadza się do ściany przez nawiercone w niej otwory.

Domieszki do betonów i zapraw murarskich oraz tynkarskich - nadają wodoszczelność

15.Omów stosowane obecnie materiały hydroizolacyjne inne niż bitumiczne. W dwóch przypadkach omów krótko ich zakres zastosowania.

1. Izolacje mineralne (szlamy i zaprawy) - są to głównie drobnoziarniste zaprawy cementowe z dodatkiem substancji nadających im wodoszczelność i poprawiających elastyczność oraz szybkość wiązania. Można ich używać do wykonywania pionowych izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych. W przeciwieństwie do mas bitumicznych są paroprzepuszczalne Jedne z nich po nałożeniu na fundamenty tworzą sztywną powłokę, inne powłokę trwale elastyczną. Mogą być jedno- lub dwuskładnikowe (drugim składnikiem najczęściej jest wodna dyspersja polimerowa). Zaprawy jednoskładnikowe łączy się z wodą. Większość z nich nadaje się również do izolowania od wewnątrz ścian piwnicznych.

2. Powłoki polimerowe - polecane do uszczelniania elementów o skomplikowanych kształtach. Mają zdolność pochłaniania wody i są paroprzepuszczalne

3. Roztwory krzemianowe lub silikaty mikroemulsyjne - stosowane do wykonywania poziomych izolacji przeciwwilgociowych w istniejących budynkach. Zapobiegają kapilarnemu podciąganiu wody. Nasącza się nimi mury w trakcie tak zwanej iniekcji ciśnieniowej bądź grawitacyjnej, kiedy to preparat wprowadza się do ściany przez nawiercone w niej otwory.

4. Domieszki do betonów i zapraw murarskich oraz tynkarskich - nadają wodoszczelność

5. Materiały bentonitowe - produkowane są na bazie minerału - bentonitu sodowego (iłu wulkanicznego), który potrafi wchłaniać duże ilości wody, pęcznieć nawet kilkunastokrotnie i tworzyć w takim stanie tym warstwę nierozpuszczalnego żelu. Materiały te występują w postaci paneli lub membran. Panele to odpowiednio spreparowana tektura falista wypełniona granulatem bentonitowym; natomiast membrany składają się z trzech warstw: folii polimerowej, bentonitu i cienkiej błony osłonowej, która ulega rozpuszczeniu pod wpływem z wody. Zaletą tej izolacji jest to, że budynków tak zabezpieczonych nie trzeba otaczać drenażem.

6. Folie hydroizolacyjne - stosowane są do izolacji pionowych i poziomych.
   W sprzedaży dostępne są:

• folie płaskie - polietylenowe i z PCV, przykleja się je do suchej, równej i oczyszczonej powierzchni za pomocą lepiku asfaltowego lub specjalnego kleju,

• folie tłoczone (kubełkowe) - wykonane są z polietylenu o dużej gęstości, mogą być mocowane do ściany mechanicznie (gwoździami), wciskane w zaprawę lub mogą być samoprzylepne. Folię kubełkową układa się wytłoczeniami w stronę ściany, co powoduje, że pomiędzy ścianą a folią powstaje szczelina, która umożliwia odprowadzenie wilgoci ze ściany, sama folia nie przepuszcza wody z gruntu.

16. Omów zastosowanie materiałów innych jak bitumiczne wykorzystywanych na hydroizolacje części podpiwniczonych.

Budynki posadowione powyżej poziomu wody gruntowej: izolacje zewnętrzne ścian i izolacje poziome pod posadzkami wykonuje się w sposób podobny jak w budynkach niepodpiwniczonych. Jako izolacje pionowe można stosować izolację z folii PCW. Izolacje takie można wykonywać w przypadku gruntów przepuszczalnych bądź średnio przepuszczalnych z równoczesnym zastosowaniem drenażu opaskowego wokół budynku. Można zastosować materiały bentonitowe lub izolacja mineralne.

Budynki posadowione poniżej poziomu wody gruntowej: dobór rodzaju i ilość warstw materiału izolacyjnego w przypadku zabezpieczenia izolacją przeciwwodną części podziemnych budynku zależą od wielkości ciśnienia hydrostatycznego. W tym przypadku izolacja z folii PCW nie może być mniejszej grubości niż 1,5 mm. Można też zastosować izolacje mineralne.

15

---