0000037 (15)

kiego, naciągniętego wzdłuż osi licznika drutu metalowego, drugą zazwyczaj stanowi metalowy (lub metalizowany od wewnątrz) cylinder. Elektroda zewnętrzna połączona jest z ujemnym biegunem źródła napięcia lub z ziemią, tak źe wytworzone przez cząstki jony ujemne lub elektrony, przechodzące przez licznik poruszają się w kierunku elektrody dodatniej. Przyłożona do elektrod różnica potencjałów jest rzędu 300 V - 2000 V. a więc większa niż w zwyczajnych komorach jonizacyjnych. Napięcie jest tak dobrane, aby licznik pracował w warunkach „wzmocnienia gazowego”, to znaczy, aby wytworzone

t		=F	c IL
i		'Ł		II
u--u

Zasilacz wysokiego napięcia

R

-1- Przelicznik

Ryc. 1.15. Detektor (licznik) Geigera--Mullera.

w liczniku elektrony lub jony, uzyskały na skutek przyśpieszenia energię wystarczającą do wywołania jonizacji wtórnej. Jony wtórne mogą również powodować jonizację dalszego stopnia, tak że między elektrodami licznika może się rozwinąć wyładowanie o charakterze lawinowym. Warto zaznaczyć, że podczas wyładowania lawinowego elektrony szybko zbierają się na elektrodzie dodatniej, podczas gdy wytwarzający się w tym czasie dodatni nabój przestrzenny przerywa wyładowania w czasie 10~³-I0~⁵ sekundy od chwili jego powstania. Proces ten nosi nazwę „gaszenia”. Z powyższego wynika, że licznik G-M może rejestrować dużą liczbę krótkotrwałych impulsów prądu jonizacyjnego, z których każdy wywołany został oddzielnie przez przechodzącą przez licznik cząstkę a, (3 lub y. Impulsy po odpowiednim przez układy elektroniczne wzmocnieniu mogą być w różny sposób rejestrowane.

Jeśli napięcie między elektrodami licznika będziemy stopniowo zmieniać, to ulegnie również, zmianie liczba impulsów liczonych w jednostce czasu (szybkość liczenia). Zależność między tymi wielkościami nosi nazwę charakterystyki licznika Geigera--Miillera (ryc. 1.16).

Ryc. 1.16. Przykład charakterystyki licznika G-M. Odcinek plaski krzywej BC jest przedziałem napięcia pracy licznika.

43