100286

8. Metody wyznaczania powierzchni:

-analityczna: na podstawie budowania figur geometrycznych lub metodą Gausa-Hillera (polega na wykorzystaniu wieloboków-trapezów których współrzędne wierzchołków są znane)

-graficzna: obliczenia powierzchni na rysunku

-mechaniczna: przy użyciu planimetru biegunowego(ramię biegunowe, ramię wodzące z wózkiem na którym jest mechanizm kółka całkującego, oraz z wodzikiem.)

-kombinowana: gdy część powierzchni obliczamy z pomiarów w terenie a cześć z mapy.

»automatvczna: komputer i digitalizator.

Metoda mechaniczna:

Stała mnożenia C:

Stała planimetru jest to powierzchnia która odpowiada l/l 000 obwodu kółka całkującego przy konkretnej skali i konkretnej długości ramienia wodzącego planimetru. Jej wielkość zależy od jednostek w jakich ją wyrażamy(w celu wyznaczenia stałej C należy splanimetrować znaną powierzchnię a następnie podzielić powierzchnię wzorcową przez średnią wartość z planimetrowania) Powierzchnię wzorcową należy przeliczyć w miarę potrzeb na danąjednostkę i na skale mapy.

Zasady planimetrowania:

-biegun planimetru nieruchomy,

p ■ -biegun umieszczony poza planimetrowaną powierzchnią,

-wodzik planimetru prowadzony po obwodzie powierzchni planimetrowanej odręcznie wprawo -kąt między ramionami planimetru zawsze znajduję się w przedziale [30- 159]st -kółko całkujące w trakcie planimetrowania poruszą się po jednakowej, równej i nie śliskiej powierzchni

9. powierzchnia obrębu:

Jednostki podziału powierzchni w geodezji:

1 .obręb geodezyjny (największy, powierzchnię obrębu wyznaczamy: metodą podwójnego wyznaczana powierzchni: te same dane dla dwóch wzorów lub różne dane do jednego wzoru)

I    2.kompleks (suma powierzchni kompleksów przyrównujemy do powierzchni obrębu , granica błędu to ;t..

0,5 %)

•», powierzchnia działek (obliczamy tylko raz ale starannie aby suma działek była równa powierzchni ■>," ■ kompleksu)

BjW^^Tłach działek może bvć rozgraniczenie nn gruntu.

‘.’ 10, Metody niwelacji:

- ze środka; polega na wyznaczeniu różnicy wysokości dwóch A i B niwelator należy ustawić dokładnie na środku między tymi punktami aby wyeliminować błąd nie spoziomowania urządzenia. Przystępujemy do wykonania pomiaru. Wykonujemy odczyt w tył i w przód. Odczyt na łacie „wstecz" robimy na punkcie o znanej wysokości. Szukaną różnice wysokości wyznaczamy odejmując odczyt wstecz minus odczyt wprzód (gdy wartość jest większa od 0 to punkt na którym stoi łata wprzód jest wyżej niż punkt o znanej wysokości, i vice versa). AH= W-P

Zalety: odczyty wstecz i w przód obarczone sąjednakowymi błędami (nie spoziomowania instrumentu, nieuwzględnienie krzywizny ziemi i refrakcji) które wzajemnie się znoszą podczas obliczania różnicy; większy zasięg niwelatora.

W przód: niwelator ustawiamy dokładnie w punkcie o znanej wysokości, wyznaczamy wysokość instrumentu. Przystępujemy do wykonania pomiaru. Wykonujemy odczyt „wprzód”: różnicę wysokości otrzymamy poprzez odjęcie wysokości instrumentu ustawionego nad punktem względem którego wykonujemy pomiar od odczytu na łacie „wprzód”. AH= i *£ P. Niwelacja w przód daje wyniki obarczone błędami: nie uwzględnia kulistości ziemi i refrakcji, nie spoziomowania instrumentu.

Dokładność wyników zależy przede wszystkim od następujących czynników:

- dokładności spoziomowania osi celowej i pionowego ustawienia łat - dokładności odczytów

_Imrmtm \r t    nt Tta m I f\rf\"7 rgfrnkr.ii- [ ?_■    ^