19
aa przyjąć przewyższanie skali poziomej, co jednak będzie powodować deformację na przekroju rzeczywistego■kąta zalegania pokładu (rys. 1.5).
Po wykreśleniu na przekroju warstwie odrzutowujemy z map pokładowych koty punktów przecięcia linii przekroju z krawędziami uskoku, tj. (11), (12), (16) i (17), uzyskując na przekroju odpowiadające, tj. (11'), (12'), (16') i (17#), przez ktćre przechodzi linia uskoky. Analogicznie odrzu-towujemy koty spągu pokładu na przecięciu linii przekroju z granicami rejonu, tj. (10) i (14) dla pokładu dolnego i (15), (18) dla pokładu górnego, uzyskując na przekroju punkty (1Ó'), (15*)» (14*) i (18*).
Łącząc punkt (14') z (12*) i (18*) z (17*), uzyskujemy na przekroju linie spągu pokładu dolnego 1 górnego w partii wiszącej. Analogicznie wyznaczamy linie spągu pokładów w partii zrzuconej.
V granicach rejonu po partii wiszącej pokłady zalegają od granic do granic, natomiast w partii zrzuconej od granic do punktu (19) - dolny i (20) - górny. Linie spągu pokładów poza płaszczyzną tnącą zaznaczamy na przekroju jako linie przerywane.
1^2^_0b^cKy^e_zMobów
Lo obliczania zasobów pokładowych złóż węgla charakteryzujących się niezmiennością (przynajmniej w pewnym wycinku obszaru) miąższości i ką-'!- rpąic 'z. wykorzystuje się najczęściej zmodyfikowaną metodę warstwi-oows k-oa--.. rodstawę obliczeń stanowi mapa warstwicowa pokładu, czyli isohipsami 3= crswędzie przecięcia serii jednakowoodległych od siebie płaszczyzn poziomych z płaszczyzną spągu pokładu.
Objętość wycinka złoża (rys. 1.6) (jednostki obliczeniowej), czyli bryły geometrycznej ograniczonej płaszczyznami spągu i stropu pokładu
Eys. 1;6. Schemat wycinka złoża pokładowego dla obliczenia zasobów uproszczoną aa -todą warstwicową: a - kąt upadu, - miąższość rzeczywista ■ , m - miąższość
pionowa ■ , b — moduł warstwie wysokość w&rstwić wysokość pionowa jednostki obliczeniowej zasobów , F - powierzchnia rzeczywista jednostki obliczeniowej zasobów m2 , F - powierzchnia jednostki obliczeniowej na mapie rzut na płaszczyzn? poziomą