na przyjąć przewyś sranie skali poziomej, co jednak będzie powodować deformację na przekroją rzeczywistego - kąta zalegania pokładu (rys. 1.5).
Po wykreśleniu na przekroju warstwie odrzutowujemy z map pokładowych koty punktów przecięcia linii przekroju z krawędziami uskoku, tj. (11), (12), (16) i (17), uzyskując na przekroju odpowiadające, tj. (11*), (12*), (16*) i (17*), przez tićre przechodzi linia uskoku. Analogicznie odrzutowujemy koty spągu pokładu na przecięciu linii przekroju z granicami rejonu, tj. (10) i (li) dla pokładu dolnego i (15), (18) dla pokładu górnego, uzyskując na przekroju punkty (10*), (15*)» (14*) i (18*).
Łącząc punkt (14*) z (12*) i (18*) z (17*), uzyskujemy na przekroju linie spągu pokładu celnego i górnego w partii wiszącej. Analogicznie wyznaczamy linie spągu pokładów w partii zrzuconej.
W granicach rejonu po partii wiszącej pokłady zalegają od granic do granic, natomiast w partii zrzuconej ©d granic do punktu (19) - dolny i (20) - górny. Linie spągu pokładów poza płaszczyzną tnącą zaznaczamy na przekroju jako linie przerywane.
1.2. Obliczanie zasobów
Do obliczania zasobów pokładowych złóż węgla charakteryzujących się niezmiennością (przynajmniej w pewnym wycinku obszaru) miąższości i kątem upadu (a) wykorzystuje się najczęściej zmodyfikowaną metodę warstwi-cową (Baumana). Podstawę obliczeń stanowi mapa warstwicowa pokładu, czyli izohipsami są krawędzie przecięcia serii jednakowoodl6głych od siebie płaszczyzn poziomych z płaszczyzną spągu pokładu.
Objętość wycinka złoża (rys. 1.6) (jednostki obliczeniowej), czyli bryły geometrycznej ograniczonej płaszczyznami spągu i stropu pokładu
Rys. 1.6. Schemat wycinka złoża pokładowego dla obliczenia zasobów uproszczoną m~ todą warstwicową: et — kąt upadu, a^ — miąższość rzeczywista m , — miąższość
pionowa m , h — moduł warstwie wysokość warstwie wysokość pionowa jednostki obliczeniowej zasobów , F — powierzchnia rzeczywista jednostki obliczeniowej zasobów m^ , F — powierzchnia jednostki obliczeniowej na mapie rzut F^ na płaszczyznę poziomą