9.3. Układy ramowe
dodatkowej sumarycznej siły poprzecznej AV od przechyłu sprężystego Aijf. gdzie AV = Aij/TN, do sumy sił poprzecznych od wstępnego przechyłu równej V0 = t/f0IAF i poziomego obciążenia zewnętrznego V' = Y.H - patrz rys. 11 normy.
Przyrost przechyłu Aij/ przyjęto jako proporcjonalny do sumy sił poprzecznych V0 + V' (wzór (70))
Vq + v V
TH
b
(a)
gdzie i!/- = ijr(H) - przechył od poziomego obciążenia zewnętrznego obliczony wg teorii I rzędu. Podstawiając (a) do (69) otrzymuje się wzór
(b)
W*'’
który w przykładach oznacza się połączonymi numerami (69), (70). W przypadku braku zewnętrznego obciążenia poziomego (TH = 0)
W =
gdzie Ha = ijJąTP ~ dodatkowe obciążenie poziome od wstępnego przechyłu, a TP ~ suma oddziaływań pionowych rygli rozpatrywanej kondygnacji. W tym przypadku wzór (69) sprowadza się do postaci
aH
A\jf
(c)
Należy jednak zauważyć, że podany w normie wzór na dodatkowe obciążenie poziome Ha jest słuszny tylko w przypadku układów, w których wstępne przechyły poszczególnych kondygnacji są jednakowe (i/ro; = \j/ohl = t/y,). W przypadku zróżnicowanych wstępnych przechyłów' kondygnacji (ij/Qi dodatkowa
obciążenie poziome rozpory i-tej kondygnacji określa wzór
(d)
H(ii — $0ZA,-+1.
Jeśli dla każdej kondygnacji aH A 0,1, to układ można traktować jako niewrażliwy na efekty II rzędu.
Według teorii I rzędu można obliczać (zgodnie z p. 5.4.4 normy):
- układy jednokondygnacyjne,
- układy wielokondygnacyjne sztywno stężone (tzn. o węzłach nieprzesuwnych),
- układy niewrażliwe na efekty II rzędu (aH A 0,1).
Jeśli wg teorii I rzędu oblicza się ramy jednokondygnacyjne, samostateczne lub stężone, które zawierają słupy wahadłowe, to należy uwzględniać dodatkowe siły poziome H0.
Według teorii II rzędu należy obliczać układy wielokondygnacyjne wrażliwe na efekty II rzędu (aH > 0,1), przy czym długości wwboczeniowe słupów' takich