13

9.3. Układy ramowe

dodatkowej sumarycznej siły poprzecznej AV od przechyłu sprężystego Aijf. gdzie AV = Aij/TN, do sumy sił poprzecznych od wstępnego przechyłu równej V₀ = t/f₀IA^F i poziomego obciążenia zewnętrznego V' = Y.H - patrz rys. 11 normy.

Przyrost przechyłu Aij/ przyjęto jako proporcjonalny do sumy sił poprzecznych V₀ + V' (wzór (70))

Af =

Vq + v V

*■ ■ mpp - (' *

TH

b

(a)

gdzie i!/- = ijr(H) - przechył od poziomego obciążenia zewnętrznego obliczony wg teorii I rzędu. Podstawiając (a) do (69) otrzymuje się wzór

(b)

T N , _T

W*'’

który w przykładach oznacza się połączonymi numerami (69), (70). W przypadku braku zewnętrznego obciążenia poziomego (TH = 0)

W =

gdzie H_a = ijJąTP ~ dodatkowe obciążenie poziome od wstępnego przechyłu, a TP ~ suma oddziaływań pionowych rygli rozpatrywanej kondygnacji. W tym przypadku wzór (69) sprowadza się do postaci

a_H

A\jf

(c)

Należy jednak zauważyć, że podany w normie wzór na dodatkowe obciążenie poziome H_a jest słuszny tylko w przypadku układów, w których wstępne przechyły poszczególnych kondygnacji są jednakowe (i/r_o; = \j/_ohl = t/y,). W przypadku zróżnicowanych wstępnych przechyłów' kondygnacji (ij/_Qi    dodatkowa

obciążenie poziome rozpory i-tej kondygnacji określa wzór

(d)

H(ii — $0ZA,-₊₁.

Jeśli dla każdej kondygnacji a_H A 0,1, to układ można traktować jako niewrażliwy na efekty II rzędu.

Według teorii I rzędu można obliczać (zgodnie z p. 5.4.4 normy):

-    układy jednokondygnacyjne,

-    układy wielokondygnacyjne sztywno stężone (tzn. o węzłach nieprzesuwnych),

-    układy niewrażliwe na efekty II rzędu (a_H A 0,1).

Jeśli wg teorii I rzędu oblicza się ramy jednokondygnacyjne, samostateczne lub stężone, które zawierają słupy wahadłowe, to należy uwzględniać dodatkowe siły poziome H₀.

Według teorii II rzędu należy obliczać układy wielokondygnacyjne wrażliwe na efekty II rzędu (a_H > 0,1), przy czym długości wwboczeniowe słupów' takich