20130516422

druga nić

ukę. Niestery, tpommśamńt me jest postawą tak prostą, |ak wę to wydaje. Paradoksem komunału - jak tłumaczy Pa ul han w Kwiatach « Tir ki - jest to, u ludzie mc odróżniają 90 często od bezpośredniego wyrazu subiektywnego wrażenia. Kiedy więc kobieta, nic oglądając się na innych, komunikuje obraz powstały w jej duszy, sądzi, żc mówi coś oryginalnego - w rzeczywistości tworzy tylko komunał. Gdy zwróci się jej uwagę, dziwi się, zniechęca 1 rzuca pióro. Nie zdaje sobie sprawy, żc czytelnicy tez widzą 1 myślą i że nawet świeży epitet może obudzić w pamięci szereg zużytych wspomnień. Niewątpliwie umiejętność czerpania 1 pamięci zywvch wrażeń i wydobywania ich na powierzchnię mowy jest darem cennym. Podziwiamy u Colette spontaniczność, jakiej nie spotykamy u żadnego pisarza męzczyzny. Jest to jednak - mimo że terminy te wydają się sprzeczne - jakby spontaniczność wyrozumowa-na: świadomie odrzuca niektóre pomysły, by je zastąpić innymi. Amatorka zaś, miast ujmować słowa iako więź między osobnikami, jako apel do innego człowieka, widzi w nich bezpośrednie objawienie swej wrażliwości; wydaje się jej, ze wybór, wykreślanie to wypieranie się cząstek samej siebie. Nie chce nu t siebie uronić: lubuje się tym, czym jest, nie mając jednocześnie nadziei stać wę czymś innym. |ej jałowa próżność pochodzą stąd, ar kochając siebie, me śmie siebie tworzyć.

I właśnie dlatego na kpem kobiet, kokietujących literaturę czy sztu-i hę, tak n»ew 11 le wywuk. Nawet re, które przebywają pierwszą prze-I szkodę, rozdarte tą często między narcyzmem a kompleksem niższości. Niezdolność zapomnienia o sobie to wada, która przeszkadza im tu bardziej nt? w jakimkolwiek zawodzie. Jeżeli główny ceł widzą w abstrakcyjnej tamoafirmacji, w łormalnei satysfakcji 1 sukcesu, nie potrafią kontemplować świata, a w konsekwencji - nie potrafią stworzyć go na nowo. Mana fraszkircew postanowiła malować dlatego, że chciała być sławna. Obsesja sławy wkradła się między nią a rzeczywistość - właściwie me lubiła malować; sztuka była dla niej tylko środkiem; ambitne 1 jałowe marzenia nie mogły odsłonić jej sensu koloru czy twarzy. Zamiast oddać się całą duszą projektowanemu dziełu, kobieta najczęściej traktuje to dzieło jako ozdobę swego życia. Książka i obraz są tylko nieistotnym ogniwem, pozwalającym jej na publiczne odsłonięcie tej istotnej rzeczywistości, jaką jest własna osoba. Toteż własna osoba jest głównym, a czasem nawet jedynym tematem, który ją interesuje: pani Vigee-Lcbrun nieznużenic utrwala na płótnie swe radosne macierzyństwo. Pi sarka, nawet poruszając tematy ogólne, mówi o sobie: 1 pamiętników aktorek dowiadujemy się zawsze, jakiego wzrostu i tuszy była autorka, jaka była barwa jej włosów 1 właściwości usposobienia. Niewątpliwie „ja” tiit zawsze jest godne pogardy: mało jest książek tak pasjonujących jak pewne „spowiedzi”, pod warunkiem jednak, że są szczere 1 aa autor

W