69

A SJ5ADri7IIS Mi»3ur\nc.i¥5

II?* IŁ

Metamorfizm dyslokacyjny, zwany też dynamicznym, wywoływany jest w głównej mierze przez ciśnienie kierunkowe (stres s), towarzyszące zazwyczaj intensywnym procesom fałdowym, a w szczególności aktywności niektórych dużych uskoków i nasunięć. Podczas przeobrażeń dynamicznych temperatura nie odgrywa żadnej roli bądź stanowi czynnik uboczny o pdrzędnym znaczeniu. Metamorfizmowi dyslokacyjnemu często towarzszą procesy metasomatyczne oraz rekrystalizacja (krystaloblasteza) minerałów.

Produktem przeobrażeń dyslokacyjnych są skały powstałe wskutek pokruszenia i rozdrobnienia jakichś utworów pierwotnych ('wyjściowych). Skały te znacznie różnią się między sobą stopniem i charakterem rozdrobnienia oraz zaawansowaniem metamorficznej rekrystalizacji. Najsłabszymi przeobrażeniami dynamicznymi odznaczają się kakiryty i brekcje tektoniczne. Niemal zawsze skały te wykazują^ tekstury bezładne. Powstają najczęściej na niewielkich głębokościach (do około 5 km) dzięki mechanicznemu pokruszeniu dowolnych skał wyjściowych. Nieco wyższy stopień przeobrażeń dynamicznych reprezentują. kataklazyty. Odznaczają się one teksturami bezładnymi (kataklastycznymi) oraz zazwyczaj różnym stopniem rekrystalizacji. Tworzą się najczęściej na średnich głębokościach (około 5-15 km) wskutek deformacji o charakterze półkruchym. Najwyższym stopniem deformacji odznaczają się mylonity, a w szczególności ich najsilniej dynamicznie przeobrażone 'odmiany -ultramylonity i fyllonity. Skały te tworzą się zazwyczaj na dużych głębokościach (ponad 15 km) dzięki deformacjom o charakterze podatnym, w wyniku plastycznego „płynięcia” skał. Zawsze odznaczaja_L się teksturami kierunkowymi (mylonitycznymi) oraz często dużym zaawansowaniem metamorficznej rekrystalizacji. Ich powstawanie wiąże się z bardzo intensywnymi