7b

Rys. 5-35. Schemat hali (a) i szczegół połączenia wiązara dachowego ze słupem środkowym (b> węzłową z blachą poprzeczną podporową stwierdzono wady wykonania, lecz przy wysokich naprężeniach (ok. 4300 kG/cm²) zerwanie nastąpiłoby również w przypadku spoin poprawnie wykonanych.

Przyczyną awarii był brak odpowiedniej infomacji w dokumentacji projektowej o kolejności łączenia elementów podporowych w czasie montażu konstrukcji i nieuwzględnienie wymaganej kolejności w dokumentacji technologicznej montażu.

Rys. 5-36. Szczegół połączenia podciągu kratowego ze słupem (a) i schemat podciągu zakleszczonego między słupami po ścięciu śrub na podporze (b)

Przyczyną innej poważnej awarii była niedostateczna kontrola wykonania elementów podporowych — bądź w wytwórni, bądź w czasie montażu konstrukcji na budowie. Przy dużych rozstawach słupów stosuje się kratowe podciągi dachowe, na których spoczywają wiązary dachowe. Najczęściej stosowane rozwiązanie podparcia podciągu polega na przeniesieniu reakcji pionowych na płytki oporowe przyspawane do słupów.

Śruby łączące blachę pionową poprzeczną ze słupem mają zazwyczaj znaczenie drugorzędne — są pomocne przy ustawianiu wiązarów w czasie montażu. Awaria podciągu o rozpiętości 24,00 m nastąpiła wskutek braku płytki oporowej na słupie w miejscu oparcia podciągu; płytka została przyspawana po przeciwnej stronie słupa (rys. 5-36a). Pod obciążeniem konstrukcji dachowej nastąpiło ścięcie śrub, które w takim przypadku nie były obliczone na obciążenie pionowe, a podciąg łącznie z konstrukcją dachową opadł. W jednym przypadku, przy małej podatności słupów na siły poziome, podciąg opadł tylko o ok. 100 mm i zakleszczył się między słupami (rys. 5-36b). Natomiast w innym przypadku słupy wychyliły się z pionu, a opadający podciąg spowodował upadek całego dachu w trzech sąsiednich nawach o rozpiętości 22,00+27,50-1-18,00.