CCF20100609000

T. Szostek, Kazanie [w:]Słownik literatury staropolskiej, pod red. T. Michałowskiej. Wrocław 1991 s. 366-371

Konspekt

KAZANIE

1.    Nazwa.

*

d) pocnodzenie terminu od czasownika .,kazać”,

b)    oznacza tekst przemówienia wygłaszanego przez duchownego nodczas nabożeństwa oraz jego formę pisaną.

c)    główne łacińskie odpowiedniki hasła: sermo. oratio,

d)    homilia - komentarz do wybranego fragmentu Biblii na dany dzień nabożeństwa

— — (perykopy i. —    - - —    _

2.    Teoria.

a)    ukształtowanie kaznodziejstwa na przykładzie retoryki antycznej (Jan Chryzostom, św. Augustyn, Grzegorz Wielki),

4

b)    Guibert z Nogent, Quo ordine sermo fieri de beat - zasady interpretacji Pisma Świętego.

c)    egzempla - narracyjne przykłady, służące przystępnemu wykładowi prawd wiary (m.in. Alain z Lille. Humbert z Romains. św. Bonawentura),

d)    ars praedictandi - traktaty teoretyczne poświęcone zagadnieniom kaznodziejstwa,

e)    dwa typy kazań: tematyczne (zbliżone do traktatu lub rozprawki o tematyce teologiczne]) oraz homilia (podzielona na część analityczną i syntetyczną).

t) nawiązania do kaznodziejstwa w czasach nowożytnych (Erazm z Rotterdamu, Marcin Luter),

g) ars praedictandi w Polsce (m.in. S.Sokołowski, K. Wijuk Kojałowicz),

3.    Tradycja i wzory. .

a)    pierwsze kazania: głoszone rzadko, na początku przez apostołów, następnie przez biskupów,

b)    IV i V w. - rozkwit kaznodziejstwa patrystycznego.

c)    V w. - upadek kaznodziejstwa ze względu na nadmierne zdobnictwo retoryczne.