DSC00160 (2)

prądem stałym, którego napięcie może być regulowane w zakresie od 0 V do 20 V. W obwód włączony jest również szeregowo amperomierz. Cewki elektromagnesu ustawione są na rdzeniu w kształcie litery U. Bieguny elektromagnesu to znąjdujące się na cewkach kawallu metalu z nawierconymi otworami. W nawierceniach między biegunami umieszcza się próbką -- walec ze szkła flintowego o długości 30 mm. Elektromagnes umieszczony jest na stoliku m ławie optycznej między dwoma filtrami polaryzacyjnymi - polary zatorem i analizatorem.

Rys. 1. Schemat układu doświadczalnego

1    Kondensor (soczewka) o ogniskowy f =6 cm

2    Filtr barwny - płytka z kolorowego szkła, przepuszczająca głównie bnafc o danej barwie, czyli określonej długości fali świetlnej

3    Filtr polaryzacyjny - polary zator

4    Próbka w kształcie walca ze szkła flintowego (SF6)

5    Filtr polaryzacyjny—analizator

6    Soczewka o ogniskowej f=15 ca

7    Półprzeźroczysty ekran

Wyjaśnijmy pokrótce zasadę działania filtrów polaryzacyjnych. Jeśli na filtr polaryzacyjny pada światło niespolaryzowane, to przez filtr przechodzi tylko ta część światła, której wektor pola elektrycznego E drga w płaszczyźnie polaryzacji danego filtru. Innymi słowy, a filtrem polaryzacyjnym zawsze mamy już tylko światło spolaryzowane w płaszczyźnie polaryzacji danego filtru. Jeśli za tym filtrem umieścimy drugi, którego płaszczyzna polaryzacji jest identyczna z pierwszym, to światło spolaryzowane wychodzące z pierwszego film przejdzie w całości przez drugi filtr. Jeśli jednak płaszczyzna polaryzacji drugiego iilini będzie prostopadła do płaszczyzny polaryzacji padającego światła (zakładając, że między filtrami nie ma niczego, co by wpłynęło na zmianę płaszczyzny polaryzacji światła), to przez drugi filtr światło w ogóle nie przejdzie. Jeśli zaś na filtr polaryzacyjny pada światło spolaryzowane liniowo, którego płaszczyzna polaryzacji nie pokrywa się z płaszczyzną polaryzacii filtru, ale też płaszczyzny te nie są wzajemnie prostopadłe, to światło przechodzi tylko częściowo przez filtr. Wychodzące światło zawsze jest spolaryzowane w płaszczyźnie polaryacji filtru, przez który ostatnio przeszło, zaś jego natężenie zależy od kąta między płaszczyzną polaryzacji światła i płaszczyzną polaryzacji filtru. W szczególności mamy 100% natężm* przechodzącego światła dla równoległego ustawienia płaszczyzn polaryzacji filtrów i 0% - J» ustawienia prostopadłego.

Za lampą na ławie optycznej znajduje się oprawka, w której umieszcza się ukkre kolorowe płytki, służące jako filtry barwne, dające światło w przybliżeniu jcdnobarwK (monochromatyczne). Użyta w ćwiczeniu lampa jest źródłem „światła białego", które - ji wiadomo - jest mieszaniną „wszystkich barw tęczy”, tzn. fal o różnej długości, idealny to barwny przepuszcza tylko światło o jednej określonej barwie, a resztę światła odbija bąś pochłania. Jak wiadomo barwa światła fizycznie odpowiada długości lali świetlnej, tak mając barwne płytki, mamy możliwość badać efekt Faradaya przy różnych długościach ia!

204