img004

13?

By*. b»Z. Uetody bsdtć ultradiri ękowy ci: a - metoda cieni*, b - metod* echo, c -- metod* rezonua*o»a« \ - seaarator, 2 - wsaacaiecs, 3 - ■mkainik

lub rozproszeniu i część badanego materiału znajdującego się pod dofoktcm Jest jak gdyby w cieniu. V tym przypadku do głowicy odbiorozej dochodzą fale ultradźwiękowe o bardzo małej intensywności.

Do rojostracji osłabienia intensywnośoi rozchodzących się fal ultradźwiękowych używa się oscylografu łub wychyłowego wskaźnika cloktrycz-nogo. V czasie badań doprowadzenie fal ultradźwiękowych może odbywać się w sposób ciągły albo też okresowymi impulsami. Motoda tu wymaga obustronnego dostępu do badanego przedmiotu i pozwala jodynie na ustalenie kierunku zalegania wady.

Najbardziej rozpowszechniona w defektoskopii ultradźwiękowej jost metoda echa (rys. 8.2b). Istota tej metody jest ujawnianie odbić, czyli och fal ultradźwiękowych pochodzących od poszczególnych wad w materiale. Rozróżnienie poszczegćlnyoh odbić Jost możliwe dzięki temu, żo nadajnik wysyła co pewien czas krótkie impulsy fal ultradźwiękowych. V przorwaoh między impulsami głowica odbicroza przyjmujo nadchodzące odbicia fal ultradźwiękowych i po prze tworzeniu ioh na drgania elektryczno, któi*e, od-powiodnio wzmocnione, sa rejestrowane na ekranie lampy oscylograficznoj w postaci załamań na linii świotlnej, czyli tak zwanych pików.

Schemat defektoskopu ultradźwiękowego jest pokazany na rysunku 8.3. Głównymi jogo elooontami aa: lampowy generator* drgań elektryoznych wiol-kioj częstotliwości (1), który w połączeniu z głowica nadajnika stanowi generator fal ultradźwiękowych, generator podstawy czasu, zwany także generatorom napięć piłowych (2), wzmacniacz impulsów elektrycznych (3), synchronizator (M, wskaźnik w postaci lampy oscylograficznej (5), gło-